Ινφογνώμων Πολιτικά: Συνεχίζει τον εξοπλισμό Η Τουρκία δίνει 4 δις για να "χτίσει" νέες φρεγάτες
Διαβάστε περισσότερα...
Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012
Συμβολική νίκη 65 χρόνια μετά
Να εκδώσει «πιστοποιητικό γέννησης» ενός
παλαιστινιακού κράτους ζήτησε την Πέμπτη ο Παλαιστίνιος ηγέτης Μαχμούτ Αμπάς
από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, η οποία ψήφισε κατά πλειοψηφία υπέρ
της απόδοσης καθεστώτος «κράτους-παρατηρητή» στην Παλαιστινιακή Αρχή. Και τούτο
παρά την αντίθεση του Ισραήλ και του ισχυρότερου συμμάχου του, των Ηνωμένων
Πολιτειών. Η αναβάθμιση του διεθνούς διπλωματικού καθεστώτος των Παλαιστινίων
θα τους δώσει τη δυνατότητα να μετάσχουν στους θεσμούς του ΟΗΕ,
περιλαμβανομένου του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.
Εξήντα πέντε χρόνια μετά την ιστορική απόφαση του
ΟΗΕ για διαμελισμό της Παλαιστίνης, που άνοιξε τον δρόμο για τη δημιουργία του
κράτους του Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι πέτυχαν μια σημαντική, συμβολική νίκη στη
γενική συνέλευση του διεθνούς οργανισμού: την αναγνώριση των κατεχόμενων
παλαιστινιακών εδαφών -Δ. Οχθη, Γάζα, Αν. Ιερουσαλήμ- ως ανεξάρτητου
«κράτους-παρατηρητή» των Ηνωμένων Εθνών.
Είναι η δεύτερη φορά που ο πρόεδρος της
Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, απογοητευμένος από τη συνέχιση του
εποικισμού παλαιστινιακής γης από το Ισραήλ, χτυπάει την πόρτα του ΟΗΕ. Η πρώτη
προσπάθειά του, σε επίπεδο Συμβουλίου Ασφαλείας, προσέκρουσε στο αμερικανικό
βέτο. Αυτή τη φορά, οι ΗΠΑ δεν είχαν τη δυνατότητα άσκησης βέτο στη γενική
συνέλευση, η οποία αναμενόταν να εγκρίνει με μεγάλη πλειοψηφία το παλαιστινιακό
αίτημα.
Μικρή αλλαγή
Η θετική για τους Παλαιστινίους απόφαση δεν
πρόκειται να αλλάξει αυτομάτως την κατάσταση πραγμάτων στα παλαιστινιακά εδάφη,
καθώς, σε αντίθεση με το Συμβούλιο Ασφαλείας, η γενική συνέλευση δεν έχει
τρόπους να επιβάλει διά της ισχύος τις αποφάσεις της. Ωστόσο, η αναβάθμιση του
διεθνούς διπλωματικού καθεστώτος των Παλαιστινίων θα τους δώσει τη δυνατότητα
να συμμετάσχουν σε σειρά θεσμών των Ηνωμένων Εθνών, συμπεριλαμβανομένου του
Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, το οποίο δύναται να διώξει Ισραηλινούς
αξιωματούχους.
Η ψηφοφορία, κατά την οποία η Παλαιστίνη απέκτησε
το δικαίωμα να χαρακτηρίζεται «κράτος μη μέλος παρατηρητής», θεωρείται έμμεση
αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους. Έληξε δε με πολύ μεγάλη πλειοψηφία υπέρ
των Παλαιστινίων, καθώς 138 κράτη ψήφισαν υπέρ, 9 κατά, ενώ υπήρχαν και 41
αποχές.
Το ουσιαστικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας είναι μια
μεγάλη διπλωματική νίκη για την Παλαιστίνη, καθώς αναβαθμίζεται το διεθνές της
κύρος και της παρέχεται πρόσβαση στις υπηρεσίες του ΟΗΕ και στις διεθνείς
συνθήκες.
Την αποχή επέλεξε τελικά και η Γερμανία, γεγονός
που προκάλεσε απογοήτευση στο Ισραήλ, ενώ η Βρετανία εμφανιζόταν ανοιχτή στην
υπερψήφιση της παλαιστινιακής πρότασης, με την προϋπόθεση ότι θα δίνονταν
εγγυήσεις για συνέχιση της ειρηνευτικής διαδικασίας από την Παλαιστινιακή Αρχή.
«Χάσαμε την Ευρώπη», ήταν η χαρακτηριστική δήλωση Ισραηλινού αξιωματούχου στην
εφημερίδα Haaretz. Ενδεχόμενη ισχυρή υποστήριξη των Παλαιστινίων από την Ευρώπη
θα δυσκολέψει την κυβέρνηση Νετανιάχου να προχωρήσει σε αντίποινα, εις βάρος
της Παλαιστινιακής Αρχής.
Αντιδράσεις
Πριν από την ψηφοφορία, ο πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς
δήλωσε ότι η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ θα υπογράψει τη «γέννηση» ενός κράτους
της Παλαιστίνης. Από την πλευρά του ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν
Νετανιάχου χαρακτήρισε «εχθρική και δηλητηριώδη», γεμάτη από «ψεύτικη
προπαγάνδα » την ομιλία του Παλαιστίνιου προέδρου στα Ηνωμένα Έθνη. «Αυτά δεν
είναι λόγια ενός ανθρώπου που θέλει την ειρήνη», είπε ο Νετανιάχου.
Και η υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών,
Χίλαρι Κλίντον επέκρινε τη θετική, για την Παλαιστίνη, ψηφοφορία στη Γενική
Συνέλευση του ΟΗΕ. Η Κλίντον ανέφερε ότι πρόκειται για μια «ατυχή και
αντιπαραγωγική κίνηση» που θέτει περισσότερα εμπόδια στην πορεία προς την
ειρήνη. «Έχουμε ήδη κάνει σαφές ότι μόνο μέσω των απευθείας διαπραγματεύσεων
μεταξύ των δύο πλευρών των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών μπορεί να επιτευχθεί
η ειρήνη που και οι δύο αξίζουν », είπε η Κλίντον σε ομιλία της στην Ουάσιγκτον
σε φόρουμ για την εξωτερική πολιτική.
Η πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στα Ηνωμένα
Έθνη, Σούζαν Ράις, η οποία θεωρείται ως η πιθανότερη διάδοχος της Κλίντον στην
ηγεσία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, κάλεσε τους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς,
να συνεχίσουν τις ειρηνευτικές συνομιλίες. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες καλούν τις
δύο πλευρές να επαναλάβουν τις απευθείας συνομιλίες, χωρίς προϋποθέσεις, για
όλα τα θέματα που τις χωρίζουν και δεσμευόμαστε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα
είναι εκεί για να υποστηρίξουν σθεναρά αυτές τις προσπάθειες », δήλωσε. «Οι
Ηνωμένες Πολιτείες θα συνεχίσουν να παροτρύνουν τα δύο μέρη να αποφύγουν
οποιαδήποτε περαιτέρω προκλητική ενέργεια στην περιοχή τους, στη Νέα Υόρκη ή
αλλού », συμπλήρωσε η Σούζαν Ράις.
Η Χαμάς
Διαδηλώσεις υποστήριξης του παλαιστινιακού
αιτήματος πραγματοποιήθηκαν τόσο στην πρωτεύουσα της Παλαιστινιακής Αρχής,
Ραμάλα, όσο και στην πόλη της Γάζας. Πραγματοποιώντας θεαματική στροφή, η ηγεσία
της Χαμάς υποστήριξε την πρωτοβουλία του Αμπάς, επιβεβαιώνοντας την προσέγγιση
των δύο μεγάλων παλαιστινιακών παρατάξεων μετά την πρόσφατη στρατιωτική κρίση
στη Γάζα.
Το παλαιστινιακό ισλαμιστικό κίνημα της Χαμάς που
κατέχει την εξουσία στη Λώρίδα της Γάζα, εξέφρασε την ικανοποίησή του για την
«νίκη» της Παλαιστίνης, στα Ηνωμένα Έθνη.
«Αυτή είναι μια ακόμη νίκη στο δρόμο για την
απελευθέρωση της Παλαιστίνης και είμαστε ευχαριστημένοι. Η Χαμάς θεωρεί ότι
είναι μια ενιαία επιτυχία που προκαλεί χαρά στο λαός μας», είπε στο Γαλλικό
Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP) ο Αχμέντ Γιουσούφ ένας εκ των ηγετικών στελεχών της
Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας.
Οι ηγέτες της Χαμάς, που δεν αναγνωρίζει το κράτος
του Ισραήλ, αρχικά ήταν αντίθετοι προς την κίνηση του Μαχμούτ Αμπάς να επιδιώξει
την ψηφοφορία στον ΟΗΕ για να αποκτήσει η Παλαιστίνη μια έμμεση «κρατική
υπόσταση».
Παρότι αργότερα προσέφεραν την υποστήριξή τους, δεν
παρέκκλιναν από την αντίθεσή τους στη λύση των δύο κρατών. «Δεν πιστεύουμε στην
λύση των δύο κρατών», είπε αρχικά ο επικεφαλής της Χαμάς, Χαλέντ Μεσάαλ.
«Υποστηρίζουμε κάθε πολιτικό επίτευγμα για να
αποκτήσει ο λαός μας ένα κράτος» δήλωσε την Πέμπτη ο πρωθυπουργός της Χαμάς
Ισμαήλ Χανίγια επισημαίνοντας ότι η θέση της Χαμάς δεν θα αλλάξει, και στάθηκε
«στη βάση της μη-αναγνώρισης του κατακτητή».
ΠΗΓΗ: REUTERS
Νέα υποβρύχια και πολεμικά πλοία παρουσίασε το Ιράν
Τα δύο υποβρύχια κλάσης Ghadir και τα πολεμικά σκάφη τύπου Sina-7, μαζί με δύο επιδιορθωμένα hovercrafts, εντάχθηκαν επισήμως στο ιρανικό Ναυτικό, ανέφερε στο πρακτορείο ειδήσεων Mehr, ο επικεφαλής του ναυτικού Χαμπιντολάχ Σαγιαρί. Τον περασμένο Ιούνιο το Ιράν είχε ανακοινώσει ότι θα χρησιμοποιήσει την τεχνολογία και τεχνογνωσία που διαθέτει, για τον σχεδιασμό πυρηνοκίνητων υποβρυχίων, που θα βοηθήσουν το ναυτικό της Τεχεράνης να έχει παρουσία στα διεθνή ύδατα με αποστολές μακράς απόστασης. Η κατασκευή των υποβρυχίων έχει προκαλέσει ανησυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Δύση, καθώς και οι δύο θεωρούν ότι πρόκειται για απειλή κατά της στρατηγικής ισορροπίας στην περιοχή του Περσικού Κόλπου. Το Ιράν ισχυρίζεται ότι είναι πλέον αυτάρκες, έχοντας τη δυνατότητα να κατασκευάσει όλα τα είδη των πολεμικών πλοίων, και επιμένει ότι σκοπός του είναι, να γίνει στρατιωτική δύναμη μόνο για την διαφύλαξη της ειρήνης και της ασφάλειας στον Περσικό Κόλπο και τον Κόλπο του Ομάν. Πηγή: ΑΜΠΕ |
Κίνα: Η αστυνομία θα ερευνά τα πλοία που μπαίνουν στα κινεζικά ύδατα στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας
| Η αστυνομία του νησιού Χαϊνάν θα επιβιβάζεται και θα ερευνά τα πλοία που εισέρχονται στα χωρικά ύδατα στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. |
| Η αστυνομία στο νησί Χαϊνάν της νότιας Κίνας θα επιβιβάζεται και θα ερευνά τα πλοία που θα εισέρχονται στα κινεζικά χωρικά ύδατα στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, μεταδίδουν σήμερα τα κινεζικά ΜΜΕ, μια ενέργεια που είναι πιθανό να κλιμακώσει την ήδη υπάρχουσα ένταση στην περιοχή. Η Θάλασσα της Νότιας Κίνας είναι το μεγαλύτερο εν δυνάμει σημείο στρατιωτικής αντιπαράθεσης με πολλές ασιατικές χώρες, οι οποίες προβάλλουν κυριαρχικές αξιώσεις. Νέοι κανονισμοί, που θα τεθούν σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου, θα επιτρέψουν στην αστυνομία του νησιού Χαϊνάν να επιβιβάζεται και να θέτει υπό τον έλεγχό της ξένα πλοία που «εισέρχονται παρανόμως» στα κινεζικά ύδατα και θα τα διατάζουν να αλλάζουν πορεία ή να διακόπτουν τον πλου τους, αναφέρει σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας China Daily. Το νησί Χαϊνάν με τα θέρετρα και τις εξαιρετικές παραλίες του θεωρείται η «Χαβάη ή το Μπαλί της Κίνας». Η εφημερίδα αναφέρει ότι η κυβέρνηση θα στείλει επιπλέον πλοία για να ενωθούν με το στόλο που περιπολεί ήδη στην περιοχή. Πηγή: ΑΜΠΕ |
Ενέργεια και γεωστρατηγική από ΝΕΑ ΠΝΟΗ και ΚΥΚΕΜ
Η ΝΕΑ ΠΝΟΗ για την εκπαίδευση και το Κυπριακό
Κέντρο Μελετών (ΚΥΚΕΜ) διοργάνωσαν την Τρίτη, 27 Νοεμβρίου στη Λεμεσό, δημόσια
επιστημονική συζήτηση με θέμα: «Πως ο ενεργειακός πλούτος μπορεί να βελτιώσει την
οικονομία και τη γεωπολιτική θέση της Κύπρου». Οι κύριοι εισηγητές στην
συζήτηση ήταν ο διευθυντής ενέργειας του υπουργείου εμπορίου, Σόλων Κασίνης και
ο διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών, Χρήστος Ιακώβου. Τόσο ο κύριος
Κασίνης όσο και ο κύριος Ιακώβου διασύνδεσαν το θέμα της ενέργειας με τα
κεφάλαια της οικονομίας και της γεωστρατηγικής αναβάθμισης και τόνισαν την
ανάγκη διαμόρφωσης συγκεκριμένου στρατηγικού σχεδίου ούτως ώστε να μπορέσει η
Κυπριακή Δημοκρατία να εκμεταλλευτεί προς όφελός της το πλεονέκτημα που δίδει
το φυσικό αέριο. Το κοινό που παρευρέθηκε στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα είχε
την ευκαιρία να συμμετάσχει στη συζήτηση που ακολούθησε μετά τις διαλέξεις.
The Turkey talk in Washington
Last week I spent four days in Washington, D.C. It coincided with Americas' traditional Thanksgiving Day. Roasted turkeys were carefully prepared; gravy and cranberry sauce accompanied the festive meal. Most importantly, millions of Americans enjoyed days with friends and family. Writing about Thanksgiving reminded me about Cengiz Çandar's critical column in the Hürriyet daily a few days ago. In his piece Çandar referred to and quoted a foreign policy piece written by Council on Foreign Relations analyst Steven Cook. Reading Çandar and Cook illustrated a stark contrast to what we have been accustomed to hearing in Washington about Turkey. I myself had not been in Washington for eight months and it was quite an experience to hear the strong change in tune.
Indeed, there is a remarkable change in how Turkey is discussed in Washington these days. I remember our trips to Washington from 2007 to 2010, sometimes with the prime minister, sometimes individually and mostly with the US caucus in Parliament. During those years, Turkey was generally seen as a democratizing country that enjoyed political stability, economic growth and made some important openings in the fields of civil-military relations and Turkish-Armenian reconciliation. Relations with neighbors were good; Turkey had the capability to engage with a multitude of diverse actors. Turkish-American relations were molded into a new format with the concept of a model partnership and the two countries enjoyed considerable cooperation on a variety of issues.
While Turkish-American cooperation continues to develop at the bilateral level, the relationship seems to be put on an “automatic pilot” mode by the “phone diplomacy” between the two leaders. This state of affairs has been sustainable for the last couple of years but what I heard and saw in Washington points to an increasingly complicated relationship. It seems that parliamentary contacts with Washington have radically decreased. I was told that since May 2011, not a single parliamentary delegation has visited Washington. A number of attempts to bring Turkish legislators to Washington have been canceled at the last minute. The US caucus has not visited Washington since 2011 either. One of the co-chairs of the Turkey Caucus in the US Congress is about to quit the caucus, not a good sign.
In the new session, the new chair of the Committee on Foreign Relations, as well as the ranking members of committees important to Turkey, are likely to be chaired by people who are either skeptical or are known to be very critical of Turkey. The new secretary of state is likely to be Susan Rice, a very unorthodox character who has strong views on the Armenian issue. Rice comes across as an activist rather than a stateswoman and has no particular history with Turkey. She is under a barrage of fire by foreign policy heavyweights such as Senator John McCain, but if President Barack Obama insists on appointing her, she might become the reason for a major confrontation between the president and Congress.
I heard strong criticism on the issue of press freedom. The issue came up in almost all of the meetings. Needless to add, Syria was a priority issue. There seems to be little interest in extending weapons to the Syrian opposition. The Americans are concerned about sophisticated weapons ending up in the wrong hands. The idea of a no-fly zone is generally dismissed in view of the responsibilities and potential next steps the day after it is set up. There is recognition, though, that the Syrian crisis places a lot of strain on Turkey. As was evidenced with the deployment of the Patriot missiles, Washington wants to show its solidarity with Turkey. The deployment is also extremely advantageous to Raytheon -- the company that is bidding for a multi-billion tender in Turkey.
The Turkey talk in Washington needs to be understood better. Many issues seem to be put on a back burner for now. When the new US Congress starts its work in January, we will see a lot of new faces in a number of critical positions. Ankara would be well advised to heed the “Turkey talk” and engage with the new Congress as early as possible.
(Suat Kinikliglu is a writer for Today’s Zaman where this article was published on Nov. 28, 2012)
Indeed, there is a remarkable change in how Turkey is discussed in Washington these days. I remember our trips to Washington from 2007 to 2010, sometimes with the prime minister, sometimes individually and mostly with the US caucus in Parliament. During those years, Turkey was generally seen as a democratizing country that enjoyed political stability, economic growth and made some important openings in the fields of civil-military relations and Turkish-Armenian reconciliation. Relations with neighbors were good; Turkey had the capability to engage with a multitude of diverse actors. Turkish-American relations were molded into a new format with the concept of a model partnership and the two countries enjoyed considerable cooperation on a variety of issues.
While Turkish-American cooperation continues to develop at the bilateral level, the relationship seems to be put on an “automatic pilot” mode by the “phone diplomacy” between the two leaders. This state of affairs has been sustainable for the last couple of years but what I heard and saw in Washington points to an increasingly complicated relationship. It seems that parliamentary contacts with Washington have radically decreased. I was told that since May 2011, not a single parliamentary delegation has visited Washington. A number of attempts to bring Turkish legislators to Washington have been canceled at the last minute. The US caucus has not visited Washington since 2011 either. One of the co-chairs of the Turkey Caucus in the US Congress is about to quit the caucus, not a good sign.
In the new session, the new chair of the Committee on Foreign Relations, as well as the ranking members of committees important to Turkey, are likely to be chaired by people who are either skeptical or are known to be very critical of Turkey. The new secretary of state is likely to be Susan Rice, a very unorthodox character who has strong views on the Armenian issue. Rice comes across as an activist rather than a stateswoman and has no particular history with Turkey. She is under a barrage of fire by foreign policy heavyweights such as Senator John McCain, but if President Barack Obama insists on appointing her, she might become the reason for a major confrontation between the president and Congress.
I heard strong criticism on the issue of press freedom. The issue came up in almost all of the meetings. Needless to add, Syria was a priority issue. There seems to be little interest in extending weapons to the Syrian opposition. The Americans are concerned about sophisticated weapons ending up in the wrong hands. The idea of a no-fly zone is generally dismissed in view of the responsibilities and potential next steps the day after it is set up. There is recognition, though, that the Syrian crisis places a lot of strain on Turkey. As was evidenced with the deployment of the Patriot missiles, Washington wants to show its solidarity with Turkey. The deployment is also extremely advantageous to Raytheon -- the company that is bidding for a multi-billion tender in Turkey.
The Turkey talk in Washington needs to be understood better. Many issues seem to be put on a back burner for now. When the new US Congress starts its work in January, we will see a lot of new faces in a number of critical positions. Ankara would be well advised to heed the “Turkey talk” and engage with the new Congress as early as possible.
(Suat Kinikliglu is a writer for Today’s Zaman where this article was published on Nov. 28, 2012)
Ποιος είναι ο δολοφόνος του Αραφάτ; Συνωμοσιολογία & αναπάντητα ερωτήματα
Οι μυστηριώδεις συνθήκες του θανάτου του Γιάσερ Αραφάτ, του Παλαιστίνιου ηγέτη, μετά τα νέα δεδομένα σύμφωνα με τα οποία βρέθηκαν ραδιενεργά στοιχεία στα ρούχα του, ερευνώνται από την γαλλική αστυνομία. Η χήρα του Αραφάτ, Σούχα Αραφάτ, το υποπτευόταν από την αρχή, ότι ο θάνατός του δεν ήταν φυσιολογικός. Το ερώτημα που εγείρεται τώρα, εφόσον οι υποψίες βγουν αληθινές, είναι η ταυτότητα του δολοφόνου.
«Κάποιος σαν τον Γιάσερ Αραφάτ δεν πεθαίνει εύκολα επειδή απλά τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του, ακόμη και αν ήταν 75 ετών. Κάποιος σαν αυτόν θα έπρεπε να δολοφονηθεί, να δηλητηριαστεί ή να εκτεθεί σε ραδιενέργεια, είτε από εχθρούς του είτε από αντιπάλους του», ήταν η εκδοχή εδώ και οκτώ χρόνια της Σούχα Αραφάτ, και παρόλο που και άλλοι είχαν την ίδια γνώμη, κανείς δεν μπορούσε να το αποδείξει μέχρι πριν δυο μήνες.
Τότε ήταν που το Ινστιτούτο Ραδιενεργής Φυσικής στην Λωζάνη της Ελβετίας, ανακοίνωσε ότι βρήκε στα εσώρουχα, την οδοντόβουρτσα και στο καπέλο του Αραφάτ ίχνη του πολώνιου-210, ενός ραδιενεργού ισοτόπου – άγευστου και σχεδόν μη αναγνωρίσιμο – που ακόμη και μια δόση των 0,1 μικρογραμμαρίων είναι θανατηφόρα. Το συμπέρασμα ήταν ότι μπορεί να πρόκειται για δηλητηρίαση.
Έτσι, αυτό που μέχρι πρότινος ήταν θεωρία συνωμοσίας φαίνεται να είναι αληθινό σενάριο. Η χήρα του Αραφάτ με την βοήθεια του Al-Jazeera, του τηλεοπτικού δικτύου του Κατάρ, κατέθεσε τα στοιχεία αυτά στην γαλλική αστυνομία και οι εισαγγελείς διέταξαν έρευνα την περασμένη εβδομάδα. «Είμαι αισιόδοξη ότι η όλη υπόθεση θα έχει θετική έκβαση σε μικρό χρονικό διάστημα και ότι επιτέλους θα μάθουμε την αλήθεια», είχε δηλώσει η Σούχα Αραφάτ σε συνέντευξή της στο αραβικό τηλεοπτικό δίκτυο, σχολιάζοντας ότι υπάρχουν λόγοι που της επιτρέπουν αυτή την αισιοδοξία.
Οι διαδικασίες πρέπει να γίνουν γρήγορα καθώς το πολώνιο-210 έχει χρόνο ημιζωής 138 ημέρες. «Το σώμα του Γιάσερ Αραφάτ θα εξεταστεί τις ερχόμενες εβδομάδες», πιστεύει ο Σάαντ Ντζαμπάρ, ένας εκ των δικηγόρων της Αραφάτ στο Παρίσι. Ο ίδιος τόνισε ότι οι γαλλικές αρχές έχουν και αυτές την αρμοδιότητα για τις έρευνες καθώς το φερόμενο έγκλημα μπορεί να άρχισε στην Παλαιστίνη, αλλά τέλειωσε στην Γαλλία.
Επίσης, εξήγησε ότι η Σούχα Αραφάτ δεν θέλει οι παλαιστινιακές αρχές να εμποδίσουν την έρευνα. Η αιχμή αυτή κατευθύνεται προς τον Τουόφικ Τιράουι, τον αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών του Αραφάτ, ο οποίος τα δυο τελευταία χρόνια είναι επικεφαλής της ομάδας που ψάχνει το ζήτημα και πλέον πρέπει να λογοδοτεί γιατί το Al-Jazeera έψαξε εκεί που δεν το έκανε αυτός.
«Είδα επ’ακριβώς πως εξελίχθηκε η κατάσταση», δηλώνει ο Τιράουι, που τα τελευταία χρόνια της ζωής του Αραφάτ τον έβλεπε καθημερινά στην Μουκατάα, τα κεντρικά της παλαιστινιακής κυβέρνησης στην Ραμάλα. «Στην αρχή είχε σημάδια στο πρόσωπό του. Μετά έκανε διαρκώς εμετούς, έχασε βάρος και σκίστηκε το δέρμα στα πόδια του, για αυτό φορούσε μόνο σανδάλια», εξηγεί και συμπληρώνει ότι «ήμασταν πάντα σίγουροι ότι οι Ισραηλινοί τον είχαν δηλητηριάσει».
Σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν θέμα τύχης που το τηλεοπτικό δίκτυο ανακάλυψε το τελευταίο κρίσιμο στοιχείο. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι οι έρευνές του ήταν επιτυχείς, αν και δεν μπορεί να αποκαλύψει περισσότερα καθώς όλα έγιναν μυστικά. Η Σούχα Αραφάτ, αλλά και πολλοί Παλαιστίνιοι στην Ραμάλα διαφωνούν με αυτό και πιστεύουν ότι οι αρχές δεν έκαναν καμία ουσιαστική προσπάθεια αναφορικά με τον θάνατο του Γιάσερ Αραφάτ, αφού η πρώτη έρευνα σταμάτησε έξι μήνες μετά τον θάνατό του και ξανάρχισε το 2010.
Αναπάντητα ερωτήματα
Τα ερωτήματα που θέτουν, όμως, οι κάτοικοι της Ραμάλα είναι δικαιολογημένα αφού η έκθεση της γαλλικής κλινικής δεν δίνει απαντήσεις. Για παράδειγμα, γιατί η Σούχα Αραφάτ αρνήθηκε την διεξαγωγή βιοψίας του ήπατος; Γιατί κανείς δεν απαίτησε να γίνει αυτή η βιοψία; Πως είναι δυνατόν οι καλύτεροι γιατροί της Γαλλίας να μην αναγνώρισαν την μόλυνση; Μήπως η γαλλική κυβέρνηση θέλει να κρατήσει την αιτία του θανάτου κρυφή; Γιατί ένας Ισραηλινός δημοσιογράφος, ο Άβι Ισαχάροφ, της Haaretz, είναι ο μόνος που δημοσίευσε την κρυφή ιατρική έκθεση, από την οποία φαίνεται να λείπουν στοιχεία;
Είναι το Ισραήλ ο δολοφόνος;
Παρόλο που, προσπαθώντας να απαντήσουν σε αυτές τις ερωτήσεις, κάποιοι σκέφτονται ότι ο Αραφάτ πέθανε ακόμη και από AIDS, το Ισραήλ ως δολοφόνος είναι πολύ πιθανό.
Το 2002 ο τότε πρωθυπουργός της χώρας, Αριέλ Σαρόν, είχε πει ότι μετάνιωσε που δεν είχαν σκοτώσει το 1982 τον Αραφάτ στο Λίβανο. Το 2003 ο τότε αναπληρωτής πρωθυπουργός, Έχουντ Ολμερτ, είχε αναφέρει ότι μια δολοφονία θα ήταν ένας τρόπος να ξεφορτωθούν τον Αραφάτ. Αλλά αυτά δεν είναι ταυτόχρονα απόδειξη ενοχής.
«Δεν σκοτώσαμε τον Αραφάτ όταν ήταν επικίνδυνος, γιατί να το κάνουμε το 2004 όταν καθόταν μόνος του στην Μουκάταα και η πολιτική επιρροή του παρέπαιε;» ρωτά ο Ντοβ Βάισγκλας, επικεφαλής του γραφείου του Αριέλ Σαρόν, όταν αυτός ήταν στην πρωθυπουργία. Σε κάθε περίπτωση το πολώνιο-210 δεν το βρίσκει κανείς εύκολα. Για την παραγωγή του απατιέται πυρηνικός αντιδραστήρας, και το Ισραήλ είχε αναφέρει παλαιότερα ότι είχε λίγο πολώνιο...
Ποιοί ωφελούνται;
Η Σούχα Αραφάτ δηλώνει ότι παρακινείται από την θέληση να μάθει την αλήθεια. Παρόλα αυτά το κλίμα είναι το ίδιο αρνητικό προς αυτή τόσο στην Παλαιστίνη (που ποτέ δεν την συμπάθησαν) όσο και στην Γαλλία και την Τυνησία, όπου είναι ύποπτη για διαφθορά και υπεξαίρεση χρημάτων. Υπάρχει μάλιστα η φήμη ότι είχε εμπλακεί στην υπόθεση της εξαφάνισης 240 εκατομμυρίων ευρώ μετά τον θάνατο του Αραφάτ. Οπότε την συμφέρει να διατηρήσει την εικόνα της χήρας που ψάχνει τα αίτια του θανάτου του άντρα της.
Πολλοί θεωρούν ότι το Al-Jazeera βοήθησε γιατί θέλει να ρίξει τον Παλαιστίνιο Πρόεδρο, Μαχμούντ Αμπάς. Άλλοι πιστεύουν ότι και τις Αρχές τις ευνοεί μια έρευνα γύρω από τον θάνατο του Παλαιστίνιου ηγέτη. Αυτό γιατί δεν προβλέπεται σύντομα αποκλιμάκωση των σχέσεων με το Ισραήλ, οι δυο ομάδες, η Χαμάς και η Φατάχ, που κρατούν την Λωρίδα της Γάζας και την Δυτική Όχθη αντίστοιχα, συνεχίζουν να αντιμάχονται η μια την άλλη, επομένως μια είδηση «για έναν δηλητηριασμένο μάρτυρα θα ήταν πρόσφορη για να διορθώσει τον πολιτικό αποπροσανατολισμό».
«Μέχρι σήμερα δεν μπορούσαμε να κατηγορήσουμε το Ισραήλ για τον θάνατο του Αραφάτ. Όμως εάν βρούμε πολώνιο στο σώμα του θα είμαστε 99,9% σίγουροι ότι ευθύνεται. Αυτό θα μας βοηθήσει να αποδείξουμε ότι το Ισραήλ δεν θέλει ειρήνη», δηλώνει ο Νιμρ Χαμάντ, πολιτικός σύμβουλος του Αμπάς, συμπληρώνοντας ότι θα ζητήσουν την εκδίκαση της υπόθεσης από ειδικό δικαστήριο όπως στην περίπτωση του θανάτου του Ραφίκ αλ Χαρίρι, του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου.
Η κρυψώνα του μυστικού
Σε μια γωνία της Μουκατάα, βρίσκεται το μαυσωλείο του Γιασέρ Αραφάτ. Πολίτες αλλά και τουρίστες το επισκέπτονται καθημερινά ενώ οι φρουροί προσπαθούν να τους απομακρύνουν. Μέσα στο μαυσωλείο βρίσκεται ένας τύμβος και από κάτω ο τάφος που βρίσκεται το φέρετρο με το σώμα του Παλαιστίνιου ηγέτη αλλά και με το μυστικό γύρω από τον θάνατό του.
Το διαβάσαμε από το: Ποιος είναι ο δολοφόνος του Αραφάτ; Συνωμοσιολογία & αναπάντητα ερωτήματα http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/09/blog-post_1422.html#ixzz2DiAUVDB9
Νέα ρότα για τη ναυτιλία
Τάνκερ θα διαπλεύσει, για πρώτη φορά, τον Αρκτικό κερδίζοντας χρόνο και καύσιμα
Eνα πελώριο δεξαμενόπλοιο που μεταφέρει ρευστοποιημένο φυσικό αέριο (LNG) θα είναι το πρώτο σκάφος που θα διαπλεύσει τον Αρκτικό. Aπέπλευσε από τη Νορβηγία στις αρχές Νοεμβρίου και πλέοντας βορείως της Ρωσίας κινείται προς τη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας.
Το ειδικά σχεδιασμένο τάνκερ πρόκειται να καταπλεύσει στο λιμένα προορισμού στις αρχές του Δεκεμβρίου μειώνοντας τον χρόνο του ταξιδιού κατά είκοσι ολόκληρες ημέρες και σημειώνοντας σημαντική οικονομία στα καύσιμα. Εκπρόσωποι της πλοιοκτήτριας εταιρείας επισημαίνουν ότι η μεταβολή των κλιματικών συνθηκών και η «ευμετάβλητη» αγορά φυσικού αερίου καθιστούν τον διάπλου του Αρκτικού Ωκεανού εξαιρετικά επικερδή υπόθεση.
Το «Ob River» ναυπηγήθηκε το 2007 και διαθέτει ενισχυμένα ύφαλα και ικανότητα μεταφοράς 150 χιλιάδων κυβικών μέτρων φυσικού αερίου. Το πολύτιμο εμπόρευμά του αυτή τη φορά φορτώθηκε στο σκάφος στο Χάμερφεστ της βόρειας Νορβηγίας στις 7 Νοεμβρίου, ενώ το σκάφος άρχισε το ταξίδι του διαπλέοντας τη Θάλασσα Μπάρεντς. Παραπλεύρως του πλέει ένα ρωσικό πυρηνοκίνητο παγοθραυστικό.
Το «Ob River» διαθέτει διεθνές πλήρωμα αποτελούμενο από σαράντα ναυτικούς και ανήκει στην Dynagas (όμιλος Προκοπίου), ενώ μισθώθηκε προ έτους από τη ρωσική Gazprom. Το ταξίδι του προετοιμάστηκε επί ένα χρόνο.
Οπως ανέφερε ο εμπορικός διευθυντής της Dynagas, Τόνι Λόριτζεν, η περιπέτεια είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και οι ναυτικοί που βρίσκονται πάνω στο σκάφος παρακολουθούν τις πολικές αρκούδες. «Είχαμε σχεδιάσει τα πάντα και όλα βαίνουν καλώς», επισημαίνει ο εμπορικός διευθυντής της εταιρείας, εξηγώντας ότι όλα αποφασίστηκαν μετά την κοινοποίηση των επιστημονικών ευρημάτων για την τήξη των πάγων στον Αρκτικό. «Μελετήσαμε πολλά από τα επιστημονικά δεδομένα με προσοχή και διαπιστώσαμε ότι η κατάσταση ήταν ευνοϊκή για να επιχειρηθεί ένα τέτοιο εγχείρημα. Μπορέσαμε με αυτό τον τρόπο να προσεγγίσουμε μια εξαιρετική αγορά μειώνοντας το 40% της απόστασης και κατά συνέπεια εξοικονομώντας το 40% των καυσίμων.
Η τήξη των πάγων δεν ήταν ο μόνος παράγοντας που έκανε την εταιρεία να λάβει την απόφαση να επιχειρήσει τον διάπλου του Αρκτικού Ωκεανού. Ενας άλλος παράγοντας που επηρέασε την απόφαση είναι η μεγάλη εμπορική αξία του φυσικού αερίου από σχιστόλιθο στις ΗΠΑ.
Ταυτόχρονα και στην Ιαπωνία, μετά την τραγωδία της Φουκουσίμα, έχει αυξηθεί το ενδιαφέρον για εναλλακτικές μορφές ενέργειας. Ολοι οι παράγοντες, λοιπόν, συνάδουν για την πραγματοποίηση αυτού του μαγευτικού ταξιδιού.
Ορμητήριο κατά του Ασαντ η Τουρκία
Με αντιπυραυλικά συστήματα Patriot την εξοπλίζει το ΝΑΤΟ
AFP, Reuters
ΔΑΜΑΣΚΟΣ. Ολοένα και βαθύτερα στη δίνη του συριακού εμφυλίου πολέμου παρασύρεται η Τουρκία, εισπράττοντας το αναπόφευκτο τίμημα από την εγκατάσταση βάσεων του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, που μάχεται το καθεστώς Ασαντ, στα νότια σύνορα μεταξύ των δύο χωρών.
Συριακά αεροπλάνα βομβάρδισαν δύο βάσεις των ανταρτών στα μεθοριακά περάσματα Ατίμα και Μπαμπ αλ Χάουα, στέλνοντας εκατοντάδες αμάχους να προστεθούν στους 120.000 πρόσφυγες που έχουν ήδη περάσει τα σύνορα με την Τουρκία. Ο τουρκικός στρατός ανέλαβε την προστασία τους και την εγκατάστασή τους στα προσφυγικά στρατόπεδα που έχουν δημιουργηθεί στο εσωτερικό της χώρας.
Λίγες ώρες αργότερα, ομάδα αξιωματικών του ΝΑΤΟ και της Τουρκίας επιθεώρησε παραμεθόριες περιοχές, στο πλαίσιο της προκαταρκτικής εργασίας για την εγκατάσταση αντιπυραυλικών συστημάτων PATRIOT επί τουρκικού εδάφους. Η Αγκυρα ζήτησε από την Ατλαντική Συμμαχία συστοιχίες αμυντικών πυραύλων, επικαλούμενη την έκρηξη βομβών και πυραύλων του συριακού στρατού σε τουρκικά εδάφη, κατά τις πρόσφατες συγκρούσεις με δυνάμεις των ανταρτών. Από τις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ, μόνο η Αμερική, η Γερμανία και η Ολλανδία διαθέτουν συστοιχίες PATRIOT.
Η θωράκιση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ ερμηνεύεται ως εχθρική κίνηση τόσο από το γειτονικό Ιράν, όσο και από τη Ρωσία, ακόμη περισσότερο γιατί οι συστοιχίες πυραύλων θα συνοδευτούν από την εγκατάσταση στρατιωτών του ΝΑΤΟ, που θα έχουν την ευθύνη για τη λειτουργία και την ασφάλειά τους. Επιπλέον, η Δαμασκός θεωρεί ότι πρόκειται μόνο για το πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της δημιουργίας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. Στην κρίση της Λιβύης, η δημιουργία παρόμοιας ζώνης αποτέλεσε το προοίμιο ανοιχτής στρατιωτικής επέμβασης της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Σε μια προσπάθεια να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, το γενικό επιτελείο των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων δήλωσε ότι η εγκατάσταση συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας «έχει αποκλειστικά αμυντικό χαρακτήρα» και ότι «δεν υπάρχει περίπτωση να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων ή για την εξαπόλυση επιθετικών επιχειρήσεων».
Την εύφλεκτη ζώνη, στα νότια σύνορα της Τουρκίας, πρόκειται να επισκεφθεί στις 7 και 8 Δεκεμβρίου ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, ο οποίος προτίθεται να επισκεφθεί καταυλισμούς Σύρων προσφύγων στις επαρχίες Χατάι και Κιλίς. Με συνέντευξή του στην αυστριακή εφημερίδα Der Standard, ο Μπαν Κι Μουν κάλεσε τον Σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ Ασαντ να επιδιώξει πολιτική λύση του συριακού προβλήματος, τονίζοντας ότι «δεν υπάρχει διατηρήσιμη λύση με τη δύναμη των όπλων». Ο επικεφαλής των Ηνωμένων Εθνών πρόσθεσε: «Ο Ασαντ πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι έχει προχωρήσει πολύ μακριά - πώς μπορεί να συνεχίσει κατ’ αυτόν τον τρόπο; Θα όφειλε να ακούσει τη θέληση του λαού του».
Το τελευταίο δεκαήμερο, οι δυνάμεις των ανταρτών έχουν προωθήσει τις θέσεις τους, καταλαμβάνοντας βάσεις του κυβερνητικού στρατού στα περίχωρα της Δαμασκού και μια μεγάλη στρατιωτική εγκατάσταση στην πολυπληθέστερη πόλη της χώρας, το Χαλέπι. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με ανακοίνωση της οργάνωσης «Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», Σύροι αντάρτες κατέρριψαν χθες κυβερνητικό ελικόπτερο δυτικά του Χαλέπι, χάρη σε πύραυλο εδάφους-αέρος.
Παράλληλα, η «Εθνική Συμμαχία» της αντιπολίτευσης αναγνωρίστηκε ως ο μοναδικός νόμιμος εκπρόσωπος του συριακού λαού από τη Γαλλία, την Τουρκία και τη Βρετανία. Χθες ανακοινώθηκε το όνομα του «πρεσβευτή» της συριακής αντιπολίτευσης στη Βρετανία, τη δεύτερη χώρα όπου ο νεοπαγής συνασπισμός των αντικαθεστωτικών διαπιστεύει πρεσβευτή.
Η Γαλλία θα αναγνωρίσει την Παλαιστίνη
Reuters, A.P.
ΠAPIΣI. H Γαλλία θα αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως μέλος του OHE στην ψηφοφορία που θα διεξαχθεί στο τέλος της εβδομάδας, όπως δήλωσε χθες ο Γάλλος υπουργός Eξωτερικών Λοράν Φαμπιούς. Παράλληλα, χθες, έγινε η εκταφή της σορού του Παλαιστινίου ηγέτη Γιασέρ Aραφάτ προκειμένου να προσδιοριστεί αν ο θάνατός του προήλθε από δηλητηρίαση με το ραδιενεργό στοιχείο πολώνιο, όπως υποψιάζονται οι οικείοι του.
Oι HΠA και το Iσραήλ αντιτίθενται στην αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από τον OHE, η οποία μπορεί να επιτρέψει στους Παλαιστινίους να προσφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο της Xάγης και στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. H Bρετανία ήταν επίσης κάθετα αντίθετη με την παλαιστινιακή αναγνώριση, αλλά τροποποίησε τη στάση της, αναφέροντας ότι μπορεί να υπερψηφίσει αν οι Παλαιστίνιοι δεσμευθούν ότι δεν θα προσφύγει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. H Iσπανία, αντιθέτως, συντάχθηκε με τη γαλλική θέση.
Oι ψήφοι των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών έχουν πολιτική βαρύτητα, δεν επηρεάζουν όμως πρακτικά την έκβαση της ψηφοφορίας, η οποία έχει ήδη κριθεί. Tα 131 από τα 192 μέλη της γενικής συνέλευσης του OHE έχουν αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος, αλλά οι HΠA άσκησαν βέτο. H τωρινή παλαιστινιακή επιδίωξη είναι λιγότερο φιλόδοξη και αφορά καθεστώς μέλους χωρίς δικαίωμα ψήφου, καθεστώς παρόμοιο με αυτό του Bατικανού. Aυτό απαιτεί απλή πλειοψηφία στη γενική συνέλευση, χωρίς να είναι απαραίτητη η έγκριση του Συμβουλίου Aσφαλείας. Στο μεταξύ στη Pαμάλα, ομάδα Παλαιστινίων ιατρών αφαίρεσε χθες δείγματα από τη σορό του Aραφάτ, ο οποίος πέθανε από μυστηριώδη ασθένεια πριν από οκτώ χρόνια. Για τα πορίσματα της ελβετικής, της γαλλικής και της ρωσικής ομάδας θα απαιτηθούν τουλάχιστον τρεις μήνες.
Αλλος ένας κίνδυνος από την τήξη των πάγων
Reuters
ΝΤΟΧΑ. Ακόμα ένας κίνδυνος για τον πλανήτη και το κλίμα εγκυμονείται από την τήξη των αιώνιων πάγων που καλύπτουν την ξηρά σε Σιβηρία και Αλάσκα.
Οι τεράστιες εκτάσεις πάγου είναι στην ουσία αποθήκες άνθρακα που μετά την τήξη των πάγων θα απελευθερωθεί στην ατμόσφαιρα, ενισχύοντας, έως το 2100, τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής.
Η τήξη των αιώνιων πάγων που καλύπτουν τη Ρωσία, τον Καναδά, την Κίνα και τις ΗΠΑ απειλεί -εκτός από το παγκόσμιο κλίμα- τις τοπικές κοινότητες, αλλά και την υποδομή της περιοχής (κτίρια, οδικά και σιδηροδρομικά δίκτυα, αγωγούς πετρελαίου κ.ά.), όπως επισημαίνεται στην έκθεση του προγράμματος του ΟΗΕ για το Περιβάλλον (UNEP) που δόθηκε στη δημοσιότητα επ’ ευκαιρία της διάσκεψης για το κλίμα, η οποία πραγματοποιείται στην Ντόχα του Κατάρ.
Οι προβλέψεις
Oι μόνιμοι πάγοι που καλύπτουν το έδαφος έχουν αρχίσει να λιώνουν. Η επιτάχυνση της διαδικασίας θα απελευθερώσει στην ατμόσφαιρα τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα και μεθανίου, οι οποίες παρέμεναν εγκλωβισμένες στην οργανική ύλη στο υπέδαφος επί χιλιάδες χρόνια. Ειδικότερα, όμως, η τήξη των αιώνιων πάγων υποδεικνύει ότι οι προβλέψεις του ΟΗΕ σχετικά με την άνοδο των θερμοκρασιών δεν αποκαλύπτουν το φαινόμενο σε όλο το εύρος του.
Πρόσφατη έκθεση αναφέρει ότι η άνοδος της μέσης θερμοκρασίας το 2100 θα κυμαίνεται από τρεις έως πέντε βαθμούς Κελσίου. Η τήξη των αιώνιων πάγων θα προκαλέσει την απελευθέρωση μεγάλων συγκεντρώσεων μεθανίου και διοξειδίου του άνθρακα που με τη σειρά τους θα εγκλωβίσουν θερμότητα στην ατμόσφαιρα προκαλώντας περαιτέρω τήξη των αιώνιων πάγων, προειδοποιούν οι ειδικοί.
Χιλιάδες διαδηλωτές και χθες στην πλατεία Ταχρίρ
Δημοσίευση : 28-11-12
ΚΑΪΡΟ. Κραυγάζοντας συνθήματα υπέρ της «πτώσης του καθεστώτος» και κατά της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, που όπως καταγγέλλουν «έκλεψε την επανάσταση», χιλιάδες διαδηλωτές έδωσαν και χθες το «παρών» στην πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου, καθώς η Αίγυπτος βιώνει τη χειρότερη κρίση από τότε που ο πρόεδρος Μοχάμεντ Μόρσι ανέλαβε την εξουσία τον Ιούνιο. Συγκρούσεις ξέσπασαν από νωρίς το πρωί ανάμεσα στις δυνάμεις της αστυνομίας και ομάδες νέων, την ώρα που η αντιπολίτευση ετοίμαζε τη μεγάλη συγκέντρωση, που επρόκειτο να κορυφωθεί αργά το βράδυ. Κύριο αίτημα ήταν η ακύρωση του προεδρικού διατάγματος με το οποίο ο Μόρσι απέκτησε σαρωτικές εξουσίες.
Εκατοντάδες δικηγόροι κατευθύνθηκαν προς την πλατεία τραγουδώντας «ο λαός θέλει την πτώση του καθεστώτος», σύνθημα που κυριάρχησε στις διαδηλώσεις που ανέτρεψαν τον Χόσνι Μουμπάρακ πέρυσι. Αρκετές άλλες πορείες από άλλα σημεία της πόλης ενώθηκαν με το πλήθος των συγκεντρωθέντων στην πλατεία Ταχρίρ, όπου εδώ και μέρες έχει στηθεί ένα χωριό από σκηνές των αντιπάλων του διατάγματος. Οι τελευταίοι δηλώνουν αποφασισμένοι να παραμείνουν εκεί έως ότου επιτύχουν την ακύρωσή του.
Οι σποραδικές συγκρούσεις, που άρχισαν την περασμένη εβδομάδα γύρω από την πλατεία, επαναλήφθηκαν κοντά στην αμερικανική πρεσβεία με πέτρες και δακρυγόνα. Ακτιβιστές αντίπαλοι του Μόρσι ζήτησαν να σταματήσουν οι συγκρούσεις, φοβούμενοι μην επεκταθούν στον χώρο της συγκέντρωσης. Εως χθες είχαν αναφερθεί δύο θάνατοι, ενώ οι τραυματίες είναι τουλάχιστον 450. «Ο πρόεδρος ωθεί τον λαό στην πολιτική ανυπακοή», «οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι κλέβουν την επανάσταση», διακηρύσσουν τα πανό που έχουν αναρτηθεί στην πλατεία.
Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, οι οποίοι είχαν αρχικά προγραμματίσει διαδήλωση υπέρ του προέδρου σε άλλη συνοικία του Καΐρου, ματαίωσαν αυτήν τη συγκέντρωση εξηγώντας ότι θέλουν να αποτρέψουν τη «δημόσια ένταση». Το BBC μετέδιδε από την αιγυπτιακή πρωτεύουσα ότι η αναβολή αποτελεί μια ακόμη ένδειξη της πρόθεσης της κυβέρνησης να αποφύγει την αντιπαράθεση, ωστόσο, «μένει να αποδειχθεί» με ποιον τρόπο ακριβώς θα σταματήσουν οι διαδηλώσεις. Ενδεικτικό είναι ότι ο πρόεδρος, έπειτα από τη συνάντηση που είχε με αξιωματούχους της δικαστικής ιεραρχίας, η οποία επί της ουσίας παύει να υφίσταται με το διάταγμά του, αποφάσισε να εμμείνει, παρά τις αντιδράσεις, στην επίμαχη απόφασή του να συγκεντρώσει υπερεξουσίες στα χέρια του. «Δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή στη συνταγματική διακήρυξη», διεμήνυσε ο εκπρόσωπος του προέδρου Γιάσερ Αλι. Ο ίδιος θέλησε να υποστηρίξει ότι έγινε μια υποχώρηση έναντι των αιτημάτων των διαδηλωτών, καθώς, όπως είπε, οι όποιες αμετάκλητες αποφάσεις του προέδρου θα αφορούν τις «κύριες εξουσίες του», οι οποίες, όμως, δεν διευκρινίστηκαν.
Με ανακοίνωσή της, η ηγεσία του Κόμματος Ελευθερίας και Δικαιοσύνης, πολιτική πτέρυγα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, υποστήριξε ότι η συνάντηση μεταξύ του κ. Μόρσι και των δικαστών ήταν «καρποφόρα». Σύμφωνα με το διάταγμα, καμία αρχή δεν μπορεί να ανακαλέσει τις δικαστικές αποφάσεις, ενώ οι δικαστές δεν έχουν δικαίωμα να διαλύσουν τη Συντακτική Συνέλευση που θα εκπονήσει το νέο Σύνταγμα. Ο πρόεδρος, επίσης, εξουσιοδοτείται να λάβει μέτρα για την προστασία της επανάστασης, της εθνικής ενότητας και διατήρησης της εθνικής ασφάλειας.
Οι επικριτές απορρίπτουν το διάταγμα ως ευθεία επίθεση κατά της δικαστικής εξουσίας. Σύμφωνα με τον επικεφαλής του συνδικάτου των δικηγόρων, Σαμέχ Ασούρ, και επιφανείς προσωπικότητες της αντιπολίτευσης, όπως ο Μοχάμεντ ελ Μπαραντέι και ο Αμρ Μούσα, το διάταγμα δρομολογεί την «ολοκληρωτική κατάργηση της ανεξαρτησίας των δικαστηρίων».
Την Ελλάδα προτιμούν οι Τούρκοι επενδυτές
Οι τουρκικές επενδύσεις που έγιναν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια της κρίσης, εκτιμάται ότι ξεπερνούν τα 500 εκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με την ανάλυση της εφημερίδας Star. «Η Ελλάδα, έγινε η πρώτη προτίμηση των Τούρκων επιχειρηματιών», γράφει χαρακτηριστικά.Το πρώτο εξάμηνο του έτους οι Τούρκοι επιχειρηματίες πραγματοποίησαν άμεσες επενδύσεις ύψους 18 εκατ. δολ., αναφέρει η εφημερίδα, ενώ εκτιμά πως στις επενδύσεις αυτές θα πρέπει να προστεθούν και οι επενδύσεις που γίνονται μέσω ευρωπαϊκών χωρών για να ξεπεραστούν γραφειοκρατικά εμπόδια.
'Αλλοι οικονομικοί αναλυτές επισημαίνουν ότι η προτίμηση αυτή εξηγείται από το γεγονός ότι οι Τούρκοι επιχειρηματίες καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα την ελληνική αγορά, που μοιάζει εντυπωσιακά με την τουρκική, από την άποψη των νοοτροπιών, συνηθειών και ιστορικού βάθους. Παράλληλα, οι Τούρκοι επενδυτές που έχουν ζήσει πρόσφατα μεγάλη οικονομική κρίση στην Τουρκία, με χαρακτηριστικά ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που παρουσιάζει η σημερινή ελληνική κρίση, αισθάνονται πολύ πιο σίγουροι και αισιόδοξοι για την επερχόμενη ανάκαμψη, εφόσον φυσικά γίνουν και στην Ελλάδα αλλαγές, ανάλογες με αυτές που οδήγησαν στο να ξεπεραστεί η κρίση στην Τουρκία.
http://www.express.g
Israel’s View of the Syrian Crisis
For decades, Israel viewed Syria as its most bitter Arab enemy. Syria’s Arab nationalist ideology was fiercely anti-Israel, and border disputes left the two nations perpetually on the brink of conflict. After the June 1967 war, Israel’s occupation of the Golan Heights became the most important issue separating the two countries, and when Syria joined the peace process launched in Madrid in October 1991, the future of the Golan Heights became the main bone of contention between the adversaries. The Israeli-Syrian negotiations came close to fruition but ultimately failed. During the early years of Bashar al-Assad’s reign, relations with the United States became tense and Israeli-Syrian contacts were severed. The Ehud Olmert years in Israel saw renewed peace talks with Syria via the Turkish channel, again raising hopes of an end to hostilities but again ending in failure.
In early 2011, the outbreak of the Syrian crisis that has since descended into civil war sparked a rethink of Israel’s policy toward its neighbor. While Israel may have once preferred the Assad regime to remain in power rather than take its chances with an unknown successor, this “the devil we know” approach is no longer valid. After Israel had found itself frustrated by developments beneficial to Iran and its “Resistance Axis” throughout the Arab Spring—most notably the fall of Zine el Abidine Ben Ali and Hosni Mubarak—the increasing pressure on the Syrian regime has represented a blow to Iran and its allies. Thus, while recognizing that Israel has little to no influence on the course of events in Syria, Israel’s leaders have largely reached a consensus that Assad’s departure from power is preferable.
As it rages on, Syria’s civil war complicates a variety of Israel’s foreign policy priorities. Clearly, the uncertainty in Syria has put the question of the Golan Heights on hold indefinitely. It may be a long time until Israel can readdress the prospect of giving the Golan back to Damascus, as many hawkish (and in fact some dovish) Israelis have seen Bashar al-Assad’s actions in his domestic crisis as proof that past efforts at a Golan-for-peace deal were misguided. Israel’s efforts to challenge Iran over its nuclear program are also affected by the instability facing Tehran’s ally in Damascus. If Israel or the U.S. were to launch a military strike against Iran’s nuclear facilities, a desperate and beleaguered Assad could conceivably seek to transform his domestic war into another Arab-Israeli war by taking the opportunity to attack Israel on Iran’s behalf. However, the Syrian conflict has the potential to bring the damaged Israeli- Turkish relationship closer to normalcy; if the two nations can resolve their dispute over the Mavi Marmara incident, they can find common ground in seeking to foster a stable post-Assad government in Syria.
Overall, Israel would prefer regime change in Syria, but has concerns about what type of government would succeed Bashar al-Assad. It hopes for a secular regime to emerge, but due to limited influence —and the likelihood that support for any faction would backfire due to Israel’s toxic reputation in the Arab world—it is maintaining a passive stance. Without changing this greatly, however, Israel should build discreet channels to the emerging actors in Syria to prepare for future outcomes. And with several neighbors—such as Turkey, Jordan, and the Gulf states—sharing some common goals for the outcome of the Syrian crisis, Israel must seek to cooperate with them to advance its interests, which requires building trust with those actors. Thus, to avoid being a bystander in the Syrian crisis, it would serve Israel well to re-engage with Turkey and earn good will in the Arab world by seriously restarting the Palestinian peace process.
For a Revival of Philhellenism
Poor Greece!
There was a time, at the beginning of the 19th century, when all that Europe counted as artists, poets, and great thinkers, from Chateaubriand to Byron in Missolonghi, from Berlioz and Delacroix and Pushkin to the young Victor Hugo, rushed to the aid of Greece, actively campaigning for her liberty in what was known as the philhellenic movement.
Today, we are far from all that.
And everything is happening as though, while the Greeks must take up another battle against another form of decadence and subjection, the heirs of these great Europeans can find nothing better to do than to scold them, stigmatize them, knock them down to rock bottom and, from stringent program imposed upon them to austerity plan they are reduced to registering and applying, to rob them of this very principle of sovereignty they once invented.
In substance, that is what I came to remind some six hundred young and not so young people who came to listen to Jean-Marie Colombani and me speak, in principle about Libya, but rapidly, really, of Greece, at the Megaron Athens, the gigantic cultural center at the heart of the city, last Wednesday.
Shame on your carefree if not downright irresponsible political class that, for decades, and with your complicity, has wallowed in clientelism and then used the euro as a machine to create fictitious wealth and guaranteed income, I said.
Shame on this neo-Nazi party, Golden Dawn, which, according to the polls, is poised to win over 10 to 15 percent of your electorate and whose existence with its blatant racism, its scarcely disguised swastika and its Nazi salute, its taste for violence, its cult of blood and soil, its negationist-leaning antisemitism, its promotion of the birth rate, is like spitting in the face of the Greece of Plato and Demosthenes or those who resisted the dictatorship of the colonels.
But shame as well on this bankocrat and heartless Europe that administers its remedies like a dose of hemlock and which is in the process of inventing, in the birthplace of democracy and its values, a political -- or rather anti-political -- model that has as yet no name but that some here do not hesitate to qualify as a regime of "colonization by debt."
What if, as is incessantly threatened, Greece ultimately ends up pulling out of Europe?
Everyone can always get out of everything, naturally.
The Greeks themselves, blinded by bad shepherds or by their own populist passion, can decide to take this headlong escape.
Moreover, a third of the country, which has returned to an economy of subsistence and barter, has, in actual fact, already left the euro.
But should the movement expand, pursuing to its end this insane logic whereby one sometimes has the feeling that the cure is scarcely less worse than the malady, should Greece actually become this Iphigenia sacrificed on the altar of universally revered Austerity, brooking no nuance, like a new and terrible idol, if the conjuncture of demagoguery on the inside and arrogance on the outside, of Germanophobia on the one hand and technocratic smugness on the other is such that Greece ends up, in a word, returning to the drachma -- it will be, not only for the Greeks, but for the world and, in any case, for Europe, not an alleviation but a tragic aggravation of the crisis.
For, what is Europe, basically?
It is an idea before it is a market.
More precisely, it is only a market because it is, first of all, an idea.
And it is, this idea, a knot of the three threads of the mind of Rome, of Jerusalem, and of Athens.
If one of these three threads is cut, it is the soul of Europe that will be lost.
If we should come to lack one of these three elements, Europe as a civilization and a culture will collapse.
We have seen the cost of the attempt to amputate its Jewish element; we know what the plan (which was also, on a smaller scale, that of Nazi paganism) to obstruct its Roman road nearly cost. Well, relatively speaking, and without comparing the incomparable, to cut off the Greek spring, to separate us from this Greek dawn that saw the birth of some of the founding principles of our collective republican existence could well be the new plan of those whom Nietzsche already called the bad Europeans. And the disaster that would follow would be not only an economic but a moral one, of which the current crisis would prove a mere foretaste.
We can turn the problem this way and that.
One does not play with symbols nor, even less, with the memory of peoples.
With its 3 percent of the European GDP, Greece is more essential to Europe than some of the countries dictating its law.
A word to the wise is sufficient: Only accountants and amnesiacs can ignore this truth.
Ο Ισραηλινός υπουργός Αμυνας εγκαταλείπει την πολιτική
A.P., Reuters, AFP
ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ. Πριν ακόμα κοπάσει ο απόηχος της αιματηρής διένεξης με τη Χαμάς, ο υπουργός Αμυνας του Ισραήλ Εχούντ Μπάρακ ανακοίνωσε χθες αιφνιδιαστικά την απόφασή του να εγκαταλείψει την πολιτική. Ο 70χρονος κ. Μπάρακ, ο οποίος έχοντας προηγουμένως αποχωρήσει από τους μετριοπαθείς Εργατικούς ίδρυσε τον Iανουάριο του 2011 το Κόμμα της Ανεξαρτησίας, αρκέστηκε να εξηγήσει ότι «η πολιτική ουδέποτε υπήρξε το μεγάλο του πάθος» και πως «η στιγμή είναι η πλέον κατάλληλη για νεότερους ανθρώπους να αναδυθούν στα ανώτατα κρατικά αξιώματα». Ο κ. Μπάρακ, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός του Ισραήλ τη διετία 1999-2001, διευκρίνισε ότι θα παραμείνει στο αξίωμά του μέχρι τις πρόωρες εκλογές της 22ας Ιανουαρίου, ενώ δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να υπηρετήσει ως σύμβουλος αμυντικών θεμάτων της νέας κυβέρνησης. Πηγές προσκείμενες στο περιβάλλον του κ. Μπάρακ, πάντως, άφηναν να διαρρεύσει ότι ρόλο στην απόφασή του έπαιξαν οι διαφωνίες του με τον πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, κυρίως όσον αφορά τη διαχείριση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, αλλά και οι δημοσκοπήσεις που εμφανίζουν το κεντρώο Κόμμα της Ανεξαρτησίας να μη λαμβάνει περισσότερες από τέσσερις έδρες.
Ο κ. Μπάρακ θεωρείται αρχιτέκτονας της ισραηλινής πολιτικής για το ιρανικό ζήτημα και κατά πολλούς η φωνή της μετριοπάθειας στην κυβέρνηση Νετανιάχου. Την άποψη αυτή, ωστόσο, δεν συμμερίζεται ο πρώην σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής του Λευκού Οίκου, Ντένις Ρος. «Ηταν, ενδεχομένως, ο μεγαλύτερος υποστηρικτής μιας προληπτικής επίθεσης στο Ιράν», δήλωσε ο κ. Ρος. «Παρ’ όλα αυτά, είχε άριστη συνεργασία με την ηγεσία του αμερικανικού Πενταγώνου και θα είναι δύσκολο να αντικατασταθεί επάξια», πρόσθεσε ο ίδιος.
Η Χαμάς, από την πλευρά της, υποστηρίζει ότι η παραίτηση του Ισραηλινού υπουργού Αμυνας αποτελεί ακόμα μία απόδειξη της αποτυχίας της στρατιωτικής επιχείρησης με την κωδική ονομασία «Αμυντικός Πυλώνας» στη Λωρίδα της Γάζας. «Η παραίτηση Μπάρακ αναδεικνύει το μέγεθος της πολιτικής και στρατιωτικής αποτυχίας της κυβέρνησης Νετανιάχου», σχολίασε ο εκπρόσωπος Τύπου της ισλαμικής οργάνωσης, Φαουζί Μπαρχούμ. Επισημαίνεται ότι, σύμφωνα με την ισραηλινή κυβέρνηση, οι επιδρομές στη Λωρίδα της Γάζας πέτυχαν τον στόχο της καταστροφής των πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς της Χαμάς, καθώς και της εξουδετέρωσης των στρατιωτικών της διοικητών.
Την ίδια στιγμή, με απόλυτη επιτυχία ολοκληρώθηκε χθες η πρώτη δοκιμή του νέου αντιπυραυλικού συστήματος της ισραηλινής οπλοβιομηχανίας Rafael Advanced Defence Systems, «Μαγικό Ραβδί». Το εν λόγω σύστημα είναι σε θέση να αναχαιτίζει πυραύλους μικρού και μεσαίου βεληνεκούς, καθώς και ρουκέτες μεγάλου διαμετρήματος, όπως και πυραύλους τύπου Cruise. Το «Μαγικό Ραβδί» ενδέχεται να αποτελέσει ακρογωνιαίο λίθο της ισραηλινής αντιπυραυλικής ασπίδας, έχοντας ως βασική αποστολή την αναχαίτιση των πυραύλων της Χεζμπολάχ του Λιβάνου.
Εφόσον ληφθεί η πολιτική απόφαση για την ανάπτυξη του συγκεκριμένου συστήματος, οι συστοιχίες θα τοποθετηθούν σε στρατηγικά σημεία της χώρας εντός του 2014.
Τουρκία: Το «βαθύ κράτος» παραμένει ενεργό
Η έκθεση 1.600 σελίδων της Επιτροπής Διερεύνησης για το Πραξικόπημα αναμένεται να υποβληθεί στην τουρκική βουλή.
Η Έκθεση διερευνά τον ρόλο του στρατού στην τη συγκρότηση και λειτουργία του «βαθέως κράτους», μιας σκιώδους παρακρατικής ομάδας η οποία δρα στους κόλπους του τουρκικού κράτους. Η έκθεση αυτή υπογραμμίζει ότι παράγοντες των μυστικών υπηρεσιών, των μέσων ενημέρωσης, του οργανωμένου εγκλήματος, του επιχειρηματικού κόσμου και της κρατικής γραφειοκρατίας αποτελούσαν μέρη του μυστικού αυτού δικτύου.
Οι επιχειρήσεις του «βαθέως κράτους» φέρονται να συντονίζονται από την Διοίκηση Ειδικών Δυνάμεων (στο τουρκικό Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας) και από εθνικιστές πολίτες που δρούσαν υπογείως. Περισσότερα από 50 τέτοια δίκτυα -- συμμορίες εντοπίζει η έκθεση, που τονίζει η δομή αυτή είναι ακόμα ενεργός.
Η επιτροπή εφιστά την προσοχή την προσοχή στο ότι η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΜΙΤ) παραμένει ανεπαρκής στη πρόληψη των στρατιωτικών πραξικοπημάτων και προτείνει τον διαχωρισμό της ΜΙΤ σε δύο υπηρεσίες, μια αρμόδια για το «εσωτερικό» και μία αρμόδια για το «εξωτερικό», στα πρότυπα των ΗΠΑ.
Προτείνει να υπαχθεί η Υπηρεσία Πληροφοριών Εσωτερικής Ασφάλειας στην Διεύθυνση Πληροφοριών της Γενικής Διεύθυνσης Ασφαλείας και η ΜΙΤ ως βασική Υπηρεσία Πληροφοριών στην εξωτερική πληροφόρηση, κατά το πρότυπο του διαχωρισμού των αμερικανικών υπηρεσιών CIA-FBI.
Η επιτροπή καλεί τέλος την κυβέρνηση, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, το Γενικό Επιτελείο, και τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών να ενώσουν τις δυνάμεις τους ώστε να καταπολεμήσουν το «βαθύ κράτος».
Διαβάστε περισσότερα...
Η Έκθεση διερευνά τον ρόλο του στρατού στην τη συγκρότηση και λειτουργία του «βαθέως κράτους», μιας σκιώδους παρακρατικής ομάδας η οποία δρα στους κόλπους του τουρκικού κράτους. Η έκθεση αυτή υπογραμμίζει ότι παράγοντες των μυστικών υπηρεσιών, των μέσων ενημέρωσης, του οργανωμένου εγκλήματος, του επιχειρηματικού κόσμου και της κρατικής γραφειοκρατίας αποτελούσαν μέρη του μυστικού αυτού δικτύου.
Οι επιχειρήσεις του «βαθέως κράτους» φέρονται να συντονίζονται από την Διοίκηση Ειδικών Δυνάμεων (στο τουρκικό Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας) και από εθνικιστές πολίτες που δρούσαν υπογείως. Περισσότερα από 50 τέτοια δίκτυα -- συμμορίες εντοπίζει η έκθεση, που τονίζει η δομή αυτή είναι ακόμα ενεργός.
Η επιτροπή εφιστά την προσοχή την προσοχή στο ότι η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΜΙΤ) παραμένει ανεπαρκής στη πρόληψη των στρατιωτικών πραξικοπημάτων και προτείνει τον διαχωρισμό της ΜΙΤ σε δύο υπηρεσίες, μια αρμόδια για το «εσωτερικό» και μία αρμόδια για το «εξωτερικό», στα πρότυπα των ΗΠΑ.
Προτείνει να υπαχθεί η Υπηρεσία Πληροφοριών Εσωτερικής Ασφάλειας στην Διεύθυνση Πληροφοριών της Γενικής Διεύθυνσης Ασφαλείας και η ΜΙΤ ως βασική Υπηρεσία Πληροφοριών στην εξωτερική πληροφόρηση, κατά το πρότυπο του διαχωρισμού των αμερικανικών υπηρεσιών CIA-FBI.
Η επιτροπή καλεί τέλος την κυβέρνηση, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, το Γενικό Επιτελείο, και τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών να ενώσουν τις δυνάμεις τους ώστε να καταπολεμήσουν το «βαθύ κράτος».
Times and seasons in Cyprus
By Idris Tawfiq
Διαβάστε περισσότερα...
Cyprus today is as modern a nation as any other, currently holding the Presidency of the European Union and acting as a bridge between East and West because its culture and traditions span both. The legendary island of Aphrodite, Cyprus is truly beautiful. In addition, the recent discovery of gas reserves off its shores means that the economy of Cyprus is set to soar.
Conquest, invasion and occupation have been part of human history since history was first written and the beautiful Mediterranean island of Cyprus has had its own share of invaders. Even today, this island situated strategically at the eastern end of the Mediterranean, feels the pain of division and has been split in two since the Turkish invasion in 1974. The people of Cyprus, though, have managed to cope. After all, Greeks, Romans, Byzantines, Arabs, Venetians, Genoese, Ottoman Turks and the British have all at one time occupied their island and left their own mark on its people and on the way it looks.
The Crusader knights had their kingdom in Palestine for 200 years. The Lusignan dynasty, which had its origins as feudal lords in Poitiers in France, travelled to the Holy Land and made their name there. Through scheming and skillfully arranged marriages, the Lusignans became kings of Jerusalem and reigned there from 1186 to 1205. Their rule, though, was not successful and they were defeated and lost Jerusalem to the great Muslim leader, Saladin. They ruled again in Acre from 1268 to 1291, but always claimed their lost territory in Palestine.
Richard the Lionheart had conquered Cyprus on his way to the Crusades and he sold the island to Guy de Lusignan. So when their rule in Palestine came to an end, instead of returning home to France, they packed their bags and went off to be kings of Cyprus as well.
As we have noted, modern-day Cyprus is divided in two. Muslims are to be found all over the island, but, since 1974, most of them have been living in the Turkish occupied north. Muslims had been in Cyprus since 649, but came in the greatest numbers with the Ottoman conquest in 1570. And it is this complicated mix of invasion and conquest, of religion and culture that concerns us here.
The Ottomans turned many of the Catholic churches of Cyprus into mosques. The two greatest of these were once Christian cathedrals and it is now possible to travel from the south of the island to the occupied north and visit these two splendid buildings. The cathedral of the Holy Wisdom (Santa Sophia) in Nicosia is now the Selimiye Mosque and the cathedral of Saint Nicholas in Famagusta is the Lala Pasha Mosque. Both buildings are truly magnificent and worthy of a visit.
The Lusignan kings remained in control of Cyprus until 1489. Not many kings have two coronations, but on ascending to the throne, each new king was crowned first as King of Cyprus in the cathedral in Nicosia and then, in another ceremony, as King of Jerusalem in the cathedral in Famagusta.
Lala Pasha Mosque in Famagusta is now named after the commander of the 1570 Ottoman conquest. Famagusta itself is now a shadow of the town it once was built between 1298 and 1312. The cathedral of Saint Nicholas was then and is now its greatest building. It has three doors, twin towers over the aisles and a flat roof. So much does it resemble the French Gothic style popular at the time, although rare outside France itself, that it has been called the “Reims of Cyprus”.
Walking north from Ledra Street in the Greek part of Nicosia, with its chic boutiques and Western brand names, it is possible to pass through a checkpoint into the occupied north of the city, where the chic boutiques give way to winding streets selling handicrafts and local goods. Most tourists make the journey to visit the Selimiye Mosque. Fascinated by the shoe shops and shops selling towels and blankets, the visitor turns a corner and his breath is taken away by the sight of what was once an enormous Gothic cathedral.
Begun in 1209, the cathedral took 150 years to build and it towers above modern day Nicosia. Consisting of three aisles, the present mosque, according to Islamic custom, has none of the frescoes and mosaics with which it was once adorned. Indeed, visitors unaccustomed to the interior of a mosque might at first be slightly disappointed by the present day simplicity of the white interior.
Outside, though, three of the four arches on the building’s great West façade bear statues of apostles and kings. Walking around the outside of the mosque is like walking in any cathedral city in France. The great buttresses holding up the walls, and the intricate stonework of the windows, compare with any of the great Gothic cathedrals of the world. When the Ottomans turned the cathedral into a mosque, they added two great minarets to the western part.
Although their tombstones and funerary monuments are no longer to be found, underneath the carpet of this mosque and beneath the slabs of stone are buried the Lusignan kings. What an irony that these men who fought the Saracens in the Holy Land should now lie beneath the feet of their descendants when they pray five times a day in the mosque.
But life is like that. Muslims read in the Holy Qur’an:
“And every nation has its appointed term;
When their term is reached, neither can they delay it
nor can they advance it an hour (or a moment).”
(7:34)
Just as the Lusignan kings of Jerusalem, when their time had come, moved on to Cyprus, so they left Cyprus when their time there had run its course. Modern day politics is very complicated. One country invades another and occupies its territory for a period. At the time, it seems as though that period will never end. But times and seasons are as nothing to Almighty God. Even centuries to Himare like brief moments.
The history of Cyprus’ two great mosques teaches us that, for a moment, one nation holds sway over another, believing itself to be invincible. People of faith, however, have a different vision and believe that times and seasons belong to God. Inshallah, God willing, all the people of Cyprus will one day be united once more and will be able to pray and worship side by side, as they have done for countless centuries.
Until then, we can enjoy the beauty and the legacy those different faiths have bequeathed to this island of Aphrodite.
Businessmen and Professionals Pressure Turkey to Solve Kurdish Issue
Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan. Photo: AFP.
ERBIL, Kurdistan Region – A group of lawyers and professionals from Turkey’s Kurdistan have met with Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan to discuss the Kurdish issue in the country.
Under the slogan “The Knife Has Reached Bone” – a Turkish idiom implying that a situation has become intolerable – the Union of Chambers and Commodity Exchanges of Turkey (TOBB) has initiated a campaign to solve the Kurdish issue in Turkey.
The TOBB includes around 45 business chambers and bar associations in southeast Turkey, and is the highest legal entity in Turkey representing the private sector.
As a first step in their endeavor, with the mediation of TOBB President Rifat Hisarcikoglu, the group met with Erdogan. They also called on Kurdish political parties in Turkey to initiate talks in order to solve the Kurdish issue.
On Nov. 3, the chairman of the TOBB chamber in southeast Turkey released a statement to the public. On the same day, around 25 bar association presidents met at the Diyarbakir Chamber of Commerce and Industry (DCCI) and stated that they were ready to hold meetings in Imrali and the Qandil Mountains if it was deemed necessary.
DCCI President Rmazi Can said in a statement: "We will not be patient while the tears of our mothers are falling. The ground for talks and agreements must be prepared as soon as possible and peace must return to the region."
Diyarbakir attorneys and businessmen belonging to the TOBB conveyed their request to Hisarcikoglu and, on his recommendation, met with Turkish Deputy Prime Minister Bashir Atalay on Nov. 9. They asked Atalay to expedite the trials of Kurdish political prisoners, put an end to imprisonment without trial and continue the democratization process.
"The deputy PM wrote down all our demands," said Can. "This time, the initiative came from social and civil institutions. It started from the bottom up and without upsetting any party. Solving the Kurdish issue has a number of complicated dimensions. Hence, we have to be careful and act cleverly."
On Nov. 21, Erdogan met with 45 bar associations and industrial and agricultural chambers for two and a half hours. Erdogan listened to the demands of the chamber presidents and then said, "To end terrorism, all of us must put our hands under this rock in order to move it. I feel your problems and suffering."
Osman Gelis, president of the Sirnak industrial chamber, believes that the impact of such a meeting could be big. However, he added, "We must not rush. The results of these meetings will not be clear in a day or two. The ground for faith has not been established yet.”
It is also expected that Osman Nasiroglu, chamber president of Kurdish Professionals, would meet with the Republican People's Party (CHP), Nationalist Movement Party (MHP) and Peace and Democracy Party (BDP).
Nasiroglu believes that the crisis has harmed businessmen a great deal and that, if things continue in this manner, many will go bankrupt. "But what's more important is to save the lives of people and prevent blood from being spilled," he said.
Nasiroglu expressed optimism, adding, "This initiative coincides with the termination of the hunger strike. The hunger strike ended without the loss of any lives. This has motivated us to broaden our efforts so that other parts of the Turkish community can play a role in solving the Kurdish issue and the democratization process of Turkey."
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)