Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Recep Tayyip Erdogan is now the source of Turkey's problems

Subject: Recep Tayyip Erdogan is now the source of Turkey's problems - FT.com
 
http://www.ft.com/intl/cms/s/0/d24989b6-9ed9-11e3-8663-00144feab7de.html#axzz2uWUVaqmL

Subject: Turkey says aiming to finalise missile defence talks with China in April | Reuters
 
http://uk.reuters.com/article/2014/02/27/uk-turkey-defense-idUKBREA1Q0JM20140227



Subject: Turkey battles water shortage | Europe | DW.DE | 26.02.2014
 
http://www.dw.de/turkey-battles-water-shortage/a-17458001
 
Subject: UPDATE 1-Turkey likely to start ordering F-35 fighter jets in 2015 | Reuters
 
http://www.reuters.com/article/2014/02/27/turkey-defence-fighterjets-idUSL6N0LW2FV20140227
Διαβάστε περισσότερα...

Report: Turkey Financing Top Global Terror Groups

Report: Turkey Financing Top Global Terror Groups

Διαβάστε περισσότερα...

Βρετανοί και υδρογονάνθρακες


Σημερινή, 25 Φεβρουάριος 2014, | ΤΗΣ ΦΑΝΟΥΛΑΣ ΑΡΓΥΡΟΥ
Στο επίκεντρο οι σχέσεις Κυπριακής Δημοκρατίας-Ηνωμένου Βασιλείου
Το μόνο ιδανικό σημείο για έρευνα στην κυπριακή υφαλοκρηπίδα φαίνεται αδιαμφισβήτητα να βρίσκεται στην ε/κ πλευρά οποιασδήποτε γραμμής, εκτιμούσαν οι Βρετανοί το 1977


Μέρος β'
Το πρώτο μέρος των βρετανικών αποδεσμευμένων εγγράφων για το 1981, που αναφέρονται σε θαλάσσιες έρευνες, δημοσιεύθηκε στη «Σημερινή» στις 10 Φεβρουαρίου 2014, με τίτλο «Βρετανικό ενδιαφέρον για υδρογονάνθρακες στο Αιγαίο;», σχετικά με έντονη βρετανική δραστηριότητα για «επιστημονικές» έρευνες στα ελληνικά και τουρκικά χωρικά ύδατα. Στο δεύτερο μέρος γίνεται λόγος για επέκταση των θαλάσσιων υδάτων στα 12 μίλια και τις σκέψεις που υπήρχαν επί του θέματος.

Στόχοι κοντά στη θάλασσα
Τον Οκτώβριο του 1981, το Υπουργείο Άμυνας της Βρετανίας και το Τμήμα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας συζητούσαν την αναγκαιότητα πλέον να επεκτείνονταν τα θαλάσσια ύδατα που παράκεινται στις βάσεις από τα τρία μίλια στα 12. Αυτό, έλεγαν, ήταν αναγκαίο για την άμυνα των αεροδιαδρόμων τους, σε περίπτωση τρομοκρατικών επιθέσεων εναντίον της βάσεως Ακρωτηρίου και θα βοηθούσε και τις θαλάσσιες περιπόλους τους να είναι εντός του νόμου. «Οι περισσότεροι στόχοι στις βρετανικές βάσεις βρίσκονται βεβαίως κοντά στη θάλασσα», σημείωνε επιστολή ημερ. 1 Οκτωβρίου 1981, από το Υπ. Άμυνας προς το Φόρεϊν Όφις.

Το θέμα συζητήθηκε ευρέως καθ΄όλον το 1981, και ετοιμάστηκαν και χάρτες, όπως μας φανερώνουν περαιτέρω έγγραφα. Όμως τελικά επικράτησε η σοφότερη θέση του κ. D.J. Plumbly του Νοτίου Τμήματος Ευρώπης στο Φόρεϊν Όφις, (τουλάχιστον με όσα έγγραφα αποδεσμεύθηκαν μέχρι σήμερα), ο οποίος ήταν αντίθετος με τη θέση του Υπ. Άμυνας. Ο κ. Plumbly διατηρούσε την ισχυρή γνώμη ότι δεν έπρεπε να διασαλευτούν οι σχέσεις τους με την Κυπριακή Δημοκρατία, εφόσον η ύπαρξή τους στις βάσεις βασίζεται στην καλή θέληση των Κυπρίων, πέραν των άλλων περαιτέρω δυσκολιών και προβλημάτων που θα δημιουργούσε. Υποστήριζε όπως τα ύδατα υπό τη δικαιοδοσία των βάσεων παραμείνουν στα 3 μίλια, και ότι οποιαδήποτε πρόταση για πιθανές έρευνες για πετρέλαιο στα ύδατα αυτά πρέπει να μελετηθεί σε συνεργασία με την Κυπριακή Δημοκρατία και που θα λαμβάνει υπόψη τις στρατιωτικές τους ανάγκες και την ασφάλεια.

Απειλή οι έρευνες;
Ο εν λόγω αξιωματούχος παρέπεμψε τους συναδέλφους του στην εμπεριστατωμένη έκθεση που είχε ετοιμάσει τον προηγούμενο χρόνο το Αρχηγείο των βρετανικών βάσεων στην Επισκοπή, και είχε σταλεί στο Υπ. Άμυνας στο Λονδίνο με αντίγραφο στο Φόρεϊν Όφις, ημερομηνίας 22 Ιανουαρίου 1980, με τίτλο «Έρευνες πετρελαίου στα χωρικά ύδατα». (Η έκθεση εκείνη είχε ετοιμαστεί σε σχέση με το ενδιαφέρον Αμερικανών και καλύψαμε το θέμα στη «Σημερινή» στις 7 Δεκεμβρίου 2010).

Στην εν λόγω έκθεση αναλύονταν οι υποχρεώσεις της Βρετανίας έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και οι οποίες κάνουν αδύνατη την πιθανότητα έκδοσης άδειας σε τέτοιες εταιρείες για εξερεύνηση πετρελαίου, στα θαλάσσια ύδατα των βάσεων. Τονίζεται στην έκθεση αυτή ότι, σε τέτοια περίπτωση,

1. Η διοίκηση των βάσεων δεν μπορεί να παραχωρήσει δικαιώματα/άδειες σε εταιρείες πετρελαίου στα ύδατα των βάσεων, τέτοιες αιτήσεις θα πρέπει να σταλούν στην Κυπριακή Δημοκρατία.
2. Η Δημοκρατία θα συντονίζει οποιεσδήποτε τέτοιες προσεγγίσεις από εταιρείες πετρελαίου και, αν δοθεί άδεια, τότε η Δημοκρατία θα επικοινωνήσει με τη Διοίκηση των βάσεων.
3. Η Διοίκηση τότε θα διεξαγάγει τις δικές τις διαβουλεύσεις με το Αρχηγείο των Δυνάμεών της ως προς το αν μπορούν τέτοιες έρευνες να γίνουν χωρίς να επηρεάζουν τις στρατιωτικές απαιτήσεις και τις ανάγκες ασφάλειες, και να συμβουλεύσει τη Δημοκρατία αναλόγως.
4. Οι όροι οποιασδήποτε άδειας από τη Δημοκρατία θα πρέπει να κάνουν ξεκάθαρο ότι η Διοίκηση έχει απόλυτη δύναμη να ελέγχει ή να σταματά τέτοιες επιχειρήσεις, αν ενοχλούν τις υπηρεσίες της ή ιδιωτικά δικαιώματα.
5. Όλα τα δικαιώματα και φόροι πληρώνονται και δίδονται στη Δημοκρατία.

Στην πραγματικότητα, έστω και περιορισμένη έρευνα θα απειλεί τη λειτουργία των στρατιωτικών μας επιχειρήσεων στις βάσεις, αν τοποθετηθούν πλατφόρμες και γίνονται σεισμικές εκρήξεις για γεωφυσικές έρευνες. Μεγάλης κλίμακας εξερευνήσεις για πετρέλαιο στα χωρικά ύδατα των βάσεων θα μας αλλάξουν όλως διόλου την ταυτότητά μας...».

Έρευνες και στην Ανατολική Μεσόγειο
Οι βρετανικές έρευνες επεκτείνονταν και στην Ανατολική Μεσόγειο, και κάλυπταν και την περιοχή της κυπριακής υφαλοκρηπίδας. Σημείωμα υπογραμμένο από τον κ. D.J. Plumbly του Νοτίου Τμήματος Ευρώπης του Φόρεϊν Όφις, με τίτλο «Προτεινόμενη έρευνα του NERC (Natural Environment Research Council) στην Ανατολική Μεσόγειο», έγραφε:

«Τα έγγραφα για τα έτη 1977/78 μας παρουσιάζουν τις δυσκολίες τέτοιων ερευνών στην περιοχή της κυπριακής υφαλοκρηπίδας. Το μόνο ιδανικό σημείο για έρευνα στην κυπριακή υφαλοκρηπίδα φαίνεται αδιαμφισβήτητα να βρίσκεται στην ε/κ πλευρά οποιασδήποτε γραμμής. Όμως, αν το NERC προτίθεται να προβεί σε έρευνες στο σημείο αυτό, πρέπει να του λεχθεί ότι δεν πρέπει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να περάσουν στην περιοχή όπου η Κυπριακή Δημοκρατία και η «Turkish Federated State of Cyprus» φιλονικούν. Δηλαδή, να μείνουν σε ασφαλή μεριά, ουσιαστικά βόρεια του 35ου. Επίσης, θα πρέπει να προειδοποιηθούν ότι δεν πρέπει να πάρουν μαζί τους Τούρκους επιστήμονες, γιατί θα είναι αδύνατο να τους κατεβάσουν πριν το πλοίο μπει στα νερά της Κύπρου.
Οι Κύπριοι θα έχουν νόμιμο λόγο να παραπονεθούν, αν ανακαλύψουν ότι επιστήμονες «εχθρικής» δύναμης έκαναν έρευνες στα νερά τους υπό την αιγίδα μας. Το ίδιο, προφανώς, θα συμβεί αν οι Κύπριοι επιμένουν να έχουν τους δικούς των επιστήμονες στο πλοίο, αυτό μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα αλλού με τους Τούρκους. Αν το NERC πιστεύει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει αυτές τις δύο περιπτώσεις, τότε δεν βλέπω να υπάρχει αντίρρηση για το Shackleton να κάνει έρευνες στη περιοχή της κυπριακής υφαλοκρηπίδας, όπως καταγράφεται στον χάρτη: αν όχι, τότε δεν μπορεί να μετατοπισθεί από τη δικαιοδοσία της Κύπρου το ιδανικότερο σημείο για έρευνα».

Απάντηση Βαρώνης Warsi
Σε ερώτηση του φιλότουρκου λόρδου Kilclooney, κατά πόσο «η κυβέρνηση της Α. Μεγαλειότητας έχει προβεί σε εκτιμήσεις για πιθανά κέρδη από εκμετάλλευση πετρελαίου και φυσικού αερίου στα χωρικά ύδατα του Ηνωμένου Βασιλείου πλησίον των ακτών της Κύπρου», η βαρώνη Warsi, η οποία εκπροσωπεί το Φόρεϊν Όφις στη Βουλή των Λόρδων, απάντησε: «Η κυβέρνηση δεν προέβη σε καμία εκτίμηση για πιθανά κέρδη, ως αποτέλεσμα εκμετάλλευσης αποθεμάτων αερίου ή πετρελαίου στα χωρικά ύδατα των κυρίαρχων περιοχών των βάσεων στη Κύπρο. Η δήλωση που έκανε η κυβέρνηση το 1960 κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις του Ηνωμένου Βασιλείου να μη χρησιμοποιήσει τις κυρίαρχες περιοχές των βάσεων για οτιδήποτε άλλο, εκτός από στρατιωτικούς σκοπούς».

Χωρικά ύδατα
Σε ερώτηση του βουλευτή Andrew Rosindell, κατά πόσο το Φόρεϊν Όφις έχει εκτιμήσει αν οι κυρίαρχες περιοχές των βάσεων έχουν χωρικά ύδατα και δικαιούνται υφαλοκρηπίδα... ο Υφυπουργός απάντησε: «Τα συνοριακά χωρικά ύδατα μεταξύ των δύο κυρίαρχων περιοχών των βάσεων και της Δημοκρατίας της Κύπρου καθορίστηκαν στο ANNEX A της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης της Δημοκρατίας της Κύπρου στις 19 Αυγούστου 1960. Σήμερα, αμφότερες οι κυρίαρχες περιοχές των βάσεων επικαλούνται χωρικά ύδατα τριών ναυτικών μιλίων, όμως διατηρούμε τα δικαιώματά μας να ζητήσουμε μέχρι και 12 ναυτικά μίλια γι' αυτές, όπως προνοείται από τη Συνθήκη των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θαλάσσης (UNCLOS).
Επισημαίνεται ότι με βάση το Δίκαιο της Θαλάσσης, χωρικά ύδατα δικαιούνται μόνο τα κράτη. Οι Βάσεις δεν είναι κράτος, δεν είναι κυρίαρχες και αποτελούν στρατιωτικές εγκαταστάσεις.
Διαβάστε περισσότερα...

Πρόσκληση

ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΙΚΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΠΑΦΟΥ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το Δ.Σ. του Φυσιολατρικού Πνευματικού Ομίλου Πάφου
σας προσκαλεί να τιμήσετε με την παρουσία σας την ομιλία
που θα γίνει την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014, στις 7.00 το βράδυ
στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Τράπεζας Κύπρου στην Πάφο.

Ομιλητής: Χρήστος Ιακώβου, Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Θέμα: Ο ρόλος του Γραφείου Ειδικού Πολέμου των Τουρκικών Ενόπλων
Δυνάμεων στην Κύπρο από την ίδρυση της ΤΜΤ μέχρι την εισβολή (1957-1974)


Διαβάστε περισσότερα...

Πρόσκληση

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο Παγκύπριος Σύνδεσμος Εφέδρων Πυροβολικού
σας προσκαλεί στην διάλεξη του
Διευθυντή του Κυπριακού Κέντρου Μελετών, Χρήστου Ιακώβου,
με θέμα:

Ο ρόλος του Γραφείου Ειδικού Πολέμου των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων στην Κύπρο από την ίδρυση της ΤΜΤ μέχρι την Εισβολή (1957- 1974)

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου και ώρα 7:15 μ.μ.
Πολιτιστικό Ίδρυμα Τραπέζης Κύπρου
Φανερωμένης 86-90
Λευκωσία

Πληροφορίες: 99666222
Διαβάστε περισσότερα...

Ukraine Turns From Revolution to Recovery

Ukraine Turns From Revolution to Recovery

Διαβάστε περισσότερα...

Why the United States Is Getting Tough With Turkey" (Foreign Affairs)

Subject: Michael J. Koplow | Why the United States Is Getting Tough With Turkey | Foreign Affairs
 
http://www.foreignaffairs.com/articles/140952/michael-j-koplow/false-friends?nocache=1

Subject: Time to get tough on Turkey's Erdogan, US foreign policy experts tell Obama
 
http://www.jpost.com/LandedPages/PrintArticle.aspx?id=342287

Subject: Obama's Erdogan predicament - Al-Monitor: the Pulse of the Middle East
 
http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2014/02/officials-urge-obama-speak-out-erdogan-anti-democratic.html


 Subject: Report: Turkey Financing Top Global Terror Groups | Washington Free Beacon

Subject: Victor Gaetan | Fethullah Gulen Attempts an Islamic Reformation | Foreign Affairs
 
http://www.foreignaffairs.com/articles/140941/victor-gaetan/the-muslim-martin-luther?sp_mid=45167082&sp_rid=bWlsdG9zMTk1MUB5YWhvby5jb20S1

 Subject: A Tempest of Fear in Turkey
 
http://www.nytimes.com/2014/02/25/opinion/a-tempest-of-fear-in-turkey.html
 
Subject: The Future of Democracy in Turkey: Perceptions and Realities | Chatham House: Independent thinking on international affairs
 
http://www.chathamhouse.org/events/view/197335
Διαβάστε περισσότερα...

"Is the US seeking a regional replacement for Turkey?"

 Subject: FW: Is the US seeking a regional replacement for Turkey? - Al-Monitor: the Pulse of the Middle East

Subject: Report: Turkey Financing Top Global Terror Groups | Washington Free Beaconhttp://freebeacon.com/report-turkey-financing-top-global-terror-groups/

 Subject: Turkey and Iran's Growing Alliance | Daniel Wagner

Subject: Israeli gas field considers talks to lay pipeline to Turkey - Business Israel News | Haaretz
 
http://www.haaretz.com/business/.premium-1.575805

Subject: Kurds in Turkey face widespread discrimination - Channel NewsAsia
 
http://www.channelnewsasia.com/news/world/kurds-in-turkey-face/1009900.html

Subject: Energy: Key to EU-Turkish relations? - Opinion - Al Jazeera English
 
http://www.aljazeera.com/indepth/opinion/2014/02/energy-key-eu-turkish-relations-201421794833676602.html

Subject: Israel and Turkey: Old friends can't be foes - Al Arabiya News
 
http://english.alarabiya.net/en/2014/02/22/Israel-And-Turkey-Old-Friends-Can-t-Be-Foes.html#


Subject: Turkey misunderstands its 'Magnificent Century' - Al-Monitor: the Pulse of the Middle East
 
http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2014/02/turkey-magnificent-century-sultan-suleyman-court-case.html

Subject: Turkey's Internet Crackdown - NYTimes.com
 
http://www.nytimes.com/2014/02/22/opinion/turkeys-internet-crackdown.html?_r=0 
Διαβάστε περισσότερα...

Οι γεωπολιτικές διαστάσεις του ουκρανικού σχίσματος


IMMANUEL WALLERSTEIN
Οσο εύθραυστη και αν εμφανίζεται, η συμφωνία που υπέγραψε ο Ουκρανός πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς με την ηγετική τρόικα της αντιπολίτευσης αποτελεί σημαντική επιτυχία της ευρωπαϊκής διπλωματίας. Στη φωτογραφία με τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών Φρανκ Σταϊνμάγερ.
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Η Ουκρανία υφίσταται εδώ και καιρό ένα εσωτερικό σχίσμα, ικανό να εξελιχθεί σε εμφύλιο πόλεμο. Η χώρα εμφανίζει σήμερα γλωσσική, θρησκευτική, οικονομική και πολιτιστική διαίρεση. Η παρούσα κυβέρνηση, που φέρεται να εκφράζει τους πληθυσμούς της Ανατολικής Ουκρανίας, κατηγορείται για διαφθορά και αυταρχισμό. Αυτό είναι –εν μέρει– αλήθεια. Δεν είναι όμως βέβαιο ότι μία κυβέρνηση κυριαρχούμενη από φιλοευρωπαϊστές πολιτικούς, θα ήταν λιγότερο διεφθαρμένη και αυταρχική. Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί με γεωπολιτικούς όρους είναι το εξής: «Πρέπει η Ουκρανία να είναι μέλος της Ε.Ε. ή πρέπει να ενισχύσει τους δεσμούς της με τη Ρωσία;».
Ενδεικτική των αμερικανικών χειρισμών είναι, στο μεταξύ, η περίπτωση της αναπληρωτού υπουργού Εξωτερικών Βικτόρια Νιούλαντ, της οποίας οι οργισμένες, υβριστικές αντι-ευρωπαϊκές απόψεις διέρρευσαν στο YouTube.
Στο βίντεο της συζήτησής της με τον Αμερικανό πρέσβη στο Κίεβο, η κ. Νιούλαντ εμφανίζει το θέμα ως γεωπολιτική διένεξη μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης. Οι δηλώσεις της αυτές δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν, καθώς η κ. Νιούλαντ (και ο σύζυγός της Ρόμπερτ Κέιγκαν) αποτελούν τα τελευταία δείγματα ενός υπό εξαφάνιση είδους: της νεο-συντηρητικής κλίκας του Τζορτζ Μπους. Το λιγότερο που όφειλε να κάνει ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Τζον Κέρι, θα ήταν να έχει απομακρύνει τέτοιους ιδεολόγους από διπλωματικά πόστα.
Ας θυμηθούμε, όμως, τις θέσεις των νεο-συντηρητικών της εποχής Μπους για την Ευρώπη. Ο τότε υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, Ντόναλντ Ράμσφελντ, αναφερόταν συχνά στη Γαλλία και στη Γερμανία ως «η παλαιά Ευρώπη», αντιδιαστέλλοντάς την με τη «νέα Ευρώπη», αποτελούμενη από κράτη, τα οποία μοιράζονταν τις θέσεις του για την ανάγκη εισβολής στο Ιράκ. Η νέα Ευρώπη ήταν κατά κύριο λόγο η Βρετανία, για τον Ράμσφελντ, και σε ρόλο κομπάρσου η Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη.
Η Ουκρανία θα πρέπει έτσι να θεωρείται ένας βολικός αντικατοπτρισμός του ευρύτερου γεωπολιτικού σχίσματος, που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το εσωτερικό σχίσμα που βιώνει η χώρα. Αυτό που ανησυχεί τους τελευταίους νεο-συντηρητικούς στον κόσμο δεν είναι η ενδεχόμενη ενσωμάτωση της Ουκρανίας στη Ρωσία, αλλά το φάσμα της γεωπολιτικής συμμαχίας μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας και Ρωσίας. Ο εφιάλτης ενός άξονα Παρισίων-Βερολίνου-Μόσχας έχει υποχωρήσει σχετικά, μετά την έξαρσή του το 2003, όταν οι γαλλογερμανικές προσπάθειες είχαν ακυρώσει τις βλέψεις των ΗΠΑ για έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας στα σχέδιά τους για το Ιράκ.
Παρά την υποχώρηση των ανησυχιών αυτών, η προοπτική ενός τέτοιου άξονα αποτελεί τη μόνη συμφέρουσα εξέλιξη για τη Ρωσία, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Γιατί αυτό; Οι λόγοι είναι πολλοί. Ενας από αυτούς αφορά τη στροφή του αμερικανικού γεωπολιτικού ενδιαφέροντος προς τον Ειρηνικό, που αντικαθιστά μακρά ιστορία εστίασης στις διατλαντικές σχέσεις. Την ίδια στιγμή, εφιάλτη αποτελεί για τη Ρωσία –και τη Γερμανία– το ενδεχόμενο σύναψης αρραγούς σινοαμερικανικής συμμαχίας (που θα μπορούσε να περιλαμβάνει την Ιαπωνία και την Κορέα). Ο μόνος τρόπος που διαθέτει η Γερμανία για να απομακρύνει την προοπτική αυτή, που απειλεί την ευημερία και την ισχύ της, θα ήταν να συμμαχήσει με τη Ρωσία. Η πολιτική του Βερολίνου απέναντι στην ουκρανική κρίση δείχνει, στο μεταξύ, ότι άμεση προτεραιότητα της Γερμανίας είναι η επίλυση των ευρωπαϊκών κρίσεων, με την εμπλοκή –και όχι τον αποκλεισμό– της Ρωσίας από τη διαδικασία αυτή.
Στη Γαλλία, ο Ολάντ προσπαθεί να προσεγγίσει τις ΗΠΑ, εμφανίζοντας τη Γαλλία ως μέρος της «νέας Ευρώπης». Ο γκολισμός υπήρξε, όμως, η βασική γεωπολιτική στάση της Γαλλίας, μετά το 1945. Ακόμη και δήθεν «αντι-γκολικοί» πρόεδροι της γαλλικής δημοκρατίας, όπως ο Μιτεράν και ο Σαρκοζί, υιοθέτησαν γκολική πολιτική. Ακόμη και ο Φρανσουά Ολάντ θα διαπιστώσει σύντομα ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να γίνει γκολικός.
Γκολισμός για τους Γάλλους σημαίνει ότι οι ΗΠΑ αντιμετωπίζονται ως απειλή για τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Γαλλίας, τα οποία το Παρίσι οφείλει να προασπίσει πραγματοποιώντας άνοιγμα προς τη Ρωσία.
* O κ. Immanuel Wallerstrein είναι Αμερικανός κοινωνιολόγος, καθηγητής στο Γιέιλ.
Διαβάστε περισσότερα...

«Σοβαρό σφάλμα» αν η Ρωσία στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία, προειδοποεί η Ουάσινγκτον


ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Η Σούζαν Ράις, η Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής Μπαράκ Ομπάμα, δήλωσε σήμερα ότι η κυβέρνηση της Ρωσίας θα διέπραττε ένα «βαρύ σφάλμα» αν αποφάσιζε να στείλει στρατεύματα στο έδαφος της Ουκρανίας, προσθέτοντας πως δεν είναι προς το συμφέρον της Ρωσίας, της Ευρώπης ή των ΗΠΑ η Ουκρανία να διαιρεθεί.
Η Ράις, μιλώντας στην εκπομπή "Meet the Press" του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου NBC, έκανε την τοποθέτηση αυτή ερωτηθείσα για το σενάριο η Ρωσία να στείλει στρατιωτικές δυνάμεις στο ουκρανικό έδαφος για να υποστηρίξει μια κυβέρνηση φίλα προσκείμενη στη Μόσχα.
«Αυτό θα ήταν ένα βαρύ σφάλμα. Δεν είναι προς το συμφέρον της Ουκρανίας ή της Ρωσίας ή της Ευρώπης ή των Ηνωμένων Πολιτειών να βλέπουν μια χώρα να διαιρείται. Δεν είναι προς το συμφέρον κανενός να βλέπει τη βία να επιστρέφει και την κατάσταση να κλιμακώνεται», δήλωσε η Ράις.
«Δεν υπάρχει καμιά αντίφαση. . . ανάμεσα σε μια Ουκρανία που έχει μακρόχρονους ιστορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με τη Ρωσία και μια μοντέρνα Ουκρανία που επιδιώκει μια στενότερη ολοκλήρωση με τη Ρωσία. Αυτά δεν είναι κατ' ανάγκη αλληλοαποκλειόμενα», είπε η Ράις σχολιάζοντας την πολιτική κρίση στην Ουκρανία.
Διαβάστε περισσότερα...

Συμφωνία Μέρκελ-Πούτιν για την «εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας»

23.02.2014

ΑΜΠΕ
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Η καγκελάριος της Γερμανίας Άγγελα Μέρκελ και ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν συμφώνησαν σήμερα ότι είναι κεφαλαιώδους σημασίας η Ουκρανία να προασπίσει την «εδαφική της ακεραιότητα» και να αποκτήσει μια «λειτουργική κυβέρνηση», κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής τους συνομιλίας, ανέφερε ο εκπρόσωπος τύπου της γερμανικής κυβέρνησης.
«Οι δύο (ηγέτες) συμφώνησαν στο γεγονός ότι η Ουκρανία πρέπει να αποκτήσει σύντομα μία κυβέρνηση που μπορεί να δράσει και ότι η εδαφική ακεραιότητά της πρέπει να διαφυλαχθεί» ανέφερε ο Στέφεν Ζάιμπερτ, ο εκπρόσωπος της Γερμανίδας καγκελαρίου, σε γραπτή ανακοίνωση.
Η Μέρκελ και ο Πούτιν υπογράμμισαν επίσης ότι η σταθερότητα στην Ουκρανία αποτελεί «κοινό συμφέρον, τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και σε οικονομικό».
Ανακοίνωση για την τηλεφωνική επικοινωνία μεταξύ του προέδρου της Ρωσίας με την καγκελάριο της Γερμανίας εξέδωσε νωρίτερα και το Κρεμλίνο.
Ο Πούτιν και η Μέρκελ είχαν μια τηλεφωνική επικοινωνία με πρωτοβουλία της Γερμανίδας καγκελαρίου, ανέφερε το γραφείο τύπου του Κρεμλίνου σε ένα δελτίο τύπου, χωρίς να δώσει λεπτομέρειες για την συζήτηση των δύο ηγετών για τις εξελίξεις στην Ουκρανία.
Διαβάστε περισσότερα...

Η Τριμερής Διάσκεψη του Λονδίνου

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΓΚΟΥ*

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:Ιστορία
Το 1955 αποτέλεσε χρονιά-σταθμό στην εξέλιξη του Κυπριακού Ζητήματος. Η έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ), την 1η Απριλίου, με στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, έφερε στο προσκήνιο νέα δεδομένα τα οποία οι Βρετανοί δεν μπορούσαν πλέον να αγνοήσουν, αλλά, αντίθετα, θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν. Είχαν προηγηθεί, την προηγούμενη χρονιά, η περίφημη δήλωση του «ουδέποτε» του υφυπουργού Αποικιών Χένρι Χόπκινσον (Ιούλιος 1954) και η ήττα της Ελλάδας στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών στην προσπάθειά της να διεθνοποιήσει το Κυπριακό (Δεκέμβριος 1954).

Με αυτά τα δεδομένα, επομένως, η έναρξη του αγώνα στην Κύπρο από τη μία αιφνιδίασε τη Βρετανία, ενώ παράλληλα ενέτεινε τις ανησυχίες της σε διάφορα επίπεδα. Για τους Βρετανούς, τα περιφερειακά στρατιωτικά και στρατηγικά δεδομένα της περιόδου επέβαλλαν τη διατήρηση της κυριαρχίας τους στο νησί. Ομως, ο κίνδυνος να πληγεί το βρετανικό γόητρο, λόγω των εξελίξεων στην Κύπρο, καθώς και ο φόβος αντίδρασης της βρετανικής κοινής γνώμης μπροστά στην πιθανότητα εμπλοκής σε μια νέα, μακρόχρονη ίσως, αποικιακή περιπέτεια αποτέλεσαν λόγους για τους οποίους η Βρετανία επεδίωξε να αναζητήσει λύση στο θέμα της Κύπρου μέσω διαπραγματεύσεων. Πρωτίστως, όμως, το Λονδίνο ανησυχούσε για μια πιθανή ένταση ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία για την υπόθεση της Κύπρου. Ειδικότερα, για τους Βρετανούς η διατήρηση της τουρκικής φιλίας ήταν θέμα υψίστης σημασίας και σταδιακά επεδίωξαν να επισημοποιήσουν την εμπλοκή της Τουρκίας στην υπόθεση της Κύπρου. Ετσι, ο τουρκικός παράγοντας (κυρίως η αυξανόμενη τουρκική αδιαλλαξία) αποτέλεσε αναπόφευκτα στοιχείο το οποίο περιέπλεξε το ζήτημα της Κύπρου.

Επομένως, ένα πρώτο άμεσο αποτέλεσμα της έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ και της πίεσης που αυτός άσκησε ήταν η απόφαση των Βρετανών να διαπραγματευθούν το μέλλον της Κύπρου. Η παραίτηση του Βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσώρτσιλ, στις αρχές Απριλίου 1955, και οι διαδικασίες προκήρυξης νέων εκλογών έφεραν κάποια βραδύτητα στις εξελίξεις, οι οποίες εντάθηκαν ξανά στα τέλη Μαΐου. Η άνοδος στην πρωθυπουργία του Αντονι Ιντεν απετέλεσε εξέλιξη καταλυτικής σημασίας. Ο νέος υπουργός Εξωτερικών, Χάρολντ Μακμίλαν, πρότεινε τη σύγκληση Τριμερούς Διάσκεψης (με τη συμμετοχή δηλαδή Βρετανίας, Ελλάδας και Τουρκίας) με γενικότερο θέμα την αντιμετώπιση στρατηγικών ζητημάτων στην Ανατολική Μεσόγειο. Οπως υπογραμμίζει ο ιστορικός Ρόμπερτ Χόλαντ, πραγματικός στόχος της Διάσκεψης ήταν η επιβολή λύσης τριπλής κυριαρχίας στην Κύπρο, με τη Βρετανία να διατηρεί την επικυριαρχία, ενώ Ελλάδα και Τουρκία θα διαδραμάτιζαν ένα ρόλο στη διοίκηση του νησιού – όχι όμως προς όφελος των Ελλήνων. Παράλληλα, άμεσος στόχος της Βρετανίας ήταν και η αποτροπή νέας προσφυγής της Ελλάδας στον ΟΗΕ για την Κύπρο, την οποία η Αθήνα ετοίμαζε. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι δεν έλειψαν οι αμφιβολίες και οι δισταγμοί στο υπουργείο Αποικιών για τη σοφία του σχεδίου· ο αναπληρωτής υφυπουργός Αποικιών σημείωσε χαρακτηριστικά ότι το σχέδιο για την Κύπρο δεν πρότεινε «τριαρχία» (tridominium), αλλά «πανδαιμόνιο» (pandemonium).
«Ναι» από Αγκυρα, προβληματισμός στην Αθήνα, αντίθεση Μακαρίου
Οι προσκλήσεις σε Ελλάδα και Τουρκία στάλθηκαν στις 30 Ιουνίου και η τελευταία αποδέχθηκε άμεσα, ενώ η Ελλάδα δέχθηκε λίγο αργότερα στις αρχές Ιουλίου. Για την ίδια την ελληνική κυβέρνηση το θέμα της αποδοχής ή όχι της πρόσκλησης αποδείχθηκε προβληματικό, ιδιαίτερα σε σχέση με τη συμμετοχή της Τουρκίας.

Από την άλλη, υπήρχαν σχέδια για επανάληψη προσφυγής στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Στην περίπτωση που η Ελλάδα απέρριπτε την πρόσκληση για διαπραγμάτευση για ένα θέμα το οποίο προέβαλλε η ίδια, αυτομάτως θα αποδυνάμωνε τη θέση της στη συζήτηση στη Νέα Υόρκη. Παράλληλα, όμως, το γεγονός ότι οι Βρετανοί πρότειναν για πρώτη φορά απευθείας διαπραγματεύσεις ενίσχυε τις ελπίδες ότι η επικείμενη Διάσκεψη θα ήταν μια σοβαρή προσπάθεια.

Τη βρετανική πρόταση στήριζαν και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ενώ επιπλέον η συμμετοχή της Ελλάδας στο Λονδίνο, σε μια Διάσκεψη για θέματα της Ανατολικής Μεσογείου, αποτελούσε αναγνώριση της ενσωμάτωσής της στη Δύση, αναγνώριση την οποία η Ελλάδα επιθυμούσε έντονα. Βέβαια, ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών, Στέφανος Στεφανόπουλος, διευκρίνισε στον Βρετανό ομόλογό του Χάρολντ Μακμίλαν ότι η αυτοδιάθεση της Κύπρου παρέμενε στο κέντρο των ελληνικών θέσεων.

Εντελώς αντίθετος με τη συμμετοχή της Ελλάδας στη Διάσκεψη (στην οποία οι Κύπριοι δεν είχαν προσκληθεί) ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ο οποίος έσπευσε εκτάκτως στην Αθήνα, στις 11 Ιουλίου, προκειμένου να εκθέσει τους προβληματισμούς και την αντίθεσή του σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Είχε προηγηθεί η επίσκεψη του υπουργού Αποικιών Αλαν Λένοξ Μπόιντ στην Κύπρο και η συνάντησή του με τον Αρχιεπίσκοπο, κατά την οποία ο τελευταίος δήλωσε πως αποδεκτή ήταν μόνο η εισαγωγή Συντάγματος συνοδευόμενη από υπόσχεση εφαρμογής της αυτοδιάθεσης στο μέλλον. Παρ’ όλο που κατά το ταξίδι του στην Αθήνα ο Αρχιεπίσκοπος δεν κατάφερε να πείσει την ελληνική κυβέρνηση για τις θέσεις του, εντούτοις έλαβε δέσμευση από τον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Παπάγο ότι εάν η Τριμερής κατέληγε σε αδιέξοδο, η Ελλάδα θα προχωρούσε το θέμα στον ΟΗΕ. Παρά τη διαβεβαίωση, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, σε συνέντευξη Τύπου κατήγγειλε το σχέδιο των Βρετανών ως παγίδα και τόνισε ότι οι Κύπριοι δεν θα δέχονταν αποφάσεις ασυμβίβαστες με τις επιδιώξεις τους – ακόμη και αν η Αθήνα συμφωνούσε με αυτές στην Τριμερή. Η έλλειψη ενότητας και συντονισμού θα ταλαιπωρούσε τις σχέσεις Αθήνας - Λευκωσίας και σε άλλες περιπτώσεις στα επόμενα χρόνια.

Στο μεταξύ, η Τουρκία, πιθανώς ενθαρρυμένη από την πρόσκληση για συμμετοχή στη Διάσκεψη, υιοθέτησε μια ρητορική αδιαλλαξίας, ενώ τα δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου συντελούσαν στη δημιουργία κλίματος έντονα ανθελληνικού.
Βαθύ χάσμα μεταξύ των προτάσεων των τριών πλευρών
Οι εργασίες της Τριμερούς Διάσκεψης στο Lancaster House στο Λονδίνο ξεκίνησαν στις 29 Αυγούστου και των τριών αντιπροσωπειών ηγούνταν οι αντίστοιχοι υπουργοί Εξωτερικών (Χάρολντ Μακμίλαν, Στέφανος Στεφανόπουλος, Φατίν Ρουστού Ζορλού). Την εισαγωγική ομιλία έκανε ο Χάρολντ Μακμίλαν, ο οποίος προήδρευε των εργασιών, μια και ο υπουργός Αποικιών απουσίαζε στην Αφρική και δεν έδωσε το «παρών» παρά μόνον στις τελευταίες συνεδρίες· απουσία ενδεικτική του παραγκωνισμού του υπουργείου Αποικιών στον χειρισμό των υποθέσεων που αφορούσαν την Κύπρο. Ο Βρετανός υπουργός, ανάμεσα σε άλλα, τόνισε στην ομιλία του τη στρατηγική πτυχή του Κυπριακού Ζητήματος: Τα τρία κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ θα έπρεπε να διατηρήσουν την ενότητα και τη συνεργασία τους ώστε να εξασφαλιστεί και η διατήρηση της ισχύος της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.

Η ελληνική αντιπροσωπεία ζήτησε την εισαγωγή φιλελεύθερου και δημοκρατικού Συντάγματος, όπως επίσης τη βρετανική δέσμευση ότι σε εύλογο χρονικό διάστημα θα εφαρμοζόταν η αρχή της αυτοδιάθεσης. Αναπόφευκτα η Τουρκία αντιτάχθηκε σε τέτοιο ενδεχόμενο. Συγκεκριμένα, ο υπουργός Εξωτερικών Ζορλού, προβάλλοντας μια ιδιαίτερα άκαμπτη γραμμή, αρνήθηκε την εισαγωγή Συντάγματος στο νησί και εξέφρασε τη θέση ότι σε περίπτωση αποχώρησης των Βρετανών από το νησί, αυτό θα έπρεπε να «επιστραφεί» στην Τουρκία. Είπε χαρακτηριστικά ο Ζορλού ότι «όταν σκεφτόμαστε την πληθυσμιακή κατανομή στην Κύπρο, δεν αρκεί να λέμε... ότι εκεί ζουν 100.000 Τούρκοι. Θα έπρεπε να λέμε ότι εκεί ζουν 24.000.000 Τούρκοι», τονίζοντας έτσι την πραγματικότητα της γεωγραφικής εγγύτητας της Κύπρου με την Τουρκία. Οπως ήταν αναμενόμενο, επομένως, η αντέγκληση απόψεων ήταν τεράστια. Η ανάδειξη αυτού του χάσματος απόψεων αποτέλεσε στόχο των Βρετανών έτσι ώστε να τεκμηριώσουν το ανέφικτο των ελληνικών επιδιώξεων περί αυτοδιάθεσης. Παράλληλα, ο Μακμίλαν επιχείρησε να καλύψει αυτό το χάσμα, παρουσιάζοντας τον εαυτό του στον ρόλο του διαιτητή.

Στις 6 Σεπτεμβρίου, ο Βρετανός υπουργός παρουσίασε τη βρετανική πρόταση η οποία αφορούσε τη διατήρηση της βρετανικής κυριαρχίας και την εισαγωγή Συντάγματος. Σύμφωνα με έγγραφο του βρετανικού Υπουργικού Συμβουλίου (το οποίο δεν ανακοινώθηκε λεπτομερώς στη Διάσκεψη), η πρόταση προνοούσε πλειοψηφία των αιρετών Ελληνοκυπρίων βουλευτών στη Βουλή (σύνολο 13) έναντι πέντε αιρετών Τουρκοκυπρίων, τριών «επισήμων» και τεσσάρων διορισμένων μελών. Παρ’ όλα αυτά, ο Κυβερνήτης θα διατηρούσε τον έλεγχο στους ζωτικούς τομείς της οικονομίας, της άμυνας, της εσωτερικής ασφάλειας και των εξωτερικών σχέσεων. Παράλληλα, προτεινόταν μια ιδιότυπη συνεργασία Ελλάδας και Τουρκίας στη διοίκηση του νησιού – δημιουργία ενός τριμερούς διευθυντηρίου στην Κύπρο, στο οποίο αναπόφευκτα η Ελλάδα θα βρισκόταν πάντα στην πλευρά της μειοψηφίας. Οπως τονίζει ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου, με αυτόν τον τρόπο η πρόβλεψη για πλειοψηφία Ελληνοκυπρίων στη Βουλή επί της ουσίας αναιρείτο.
Η Τουρκία έρχεται ξανά στο προσκήνιο, για πρώτη φορά σε ισότιμο ρόλο
Σε κάθε περίπτωση, παρά τις λιγοστές πιθανότητες επιτυχίας, το γεγονός που επισκίασε τη Διάσκεψη και οδήγησε στην αποτυχία της ήταν τα γεγονότα του σχεδιασμένου πογκρόμ εναντίον των ελληνικών πληθυσμών σε Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη που ξέσπασε την ίδια μέρα, 6 Σεπτεμβρίου, με τραγικά αποτελέσματα. Η σοβαρή επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ήταν αναπόφευκτη. Οι πανομοιότυπες επιστολές του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Τζον Φόστερ Ντάλες προς Αθήνα και Αγκυρα με τις οποίες συνέστηνε αυτοσυγκράτηση εξαγρίωσαν την ελληνική κοινή γνώμη, εφόσον θύμα και θύτης εξισώνονταν. Λίγο αργότερα η ελληνική πλευρά δέχθηκε ακόμη ένα πλήγμα, όταν δεν κατέστη δυνατόν να εγγραφεί το Κυπριακό στην ημερησία διάταξη του ΟΗΕ. Μετά τον θάνατο του Παπάγου, η άνοδος του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην εξουσία σηματοδότησε σημαντικές αλλαγές στην πολιτική της Αθήνας ως προς το Κυπριακό.

Παρά την αποτυχία της, η Τριμερής Διάσκεψη θεωρείται κομβικό σημείο στην εξέλιξη του Κυπριακού Ζητήματος. Από τη μία, όπως φαίνεται στην ιστοριογραφία του κυπριακού προβλήματος, η Διάσκεψη απετέλεσε αναγνώριση ότι το Κυπριακό Ζήτημα είχε χαρακτήρα όχι αποικιακό, αλλά διεθνή. Κυρίως, όμως, η αναγνώριση στην Τουρκία δικαιώματος ισότιμης συμμετοχής στις διαβουλεύσεις σηματοδότησε την επιστροφή της χώρας στο προσκήνιο για το θέμα της Κύπρου για πρώτη φορά από το 1923, όταν παραιτήθηκε επί των δικαιωμάτων της στο νησί, σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης της Λωζάννης. Στο εξής ο ρόλος της (και των Τουρκοκυπρίων) θα δυσχέραινε ιδιαίτερα τις εξελίξεις του Κυπριακού Ζητήματος. Λίγο αργότερα, νέα δεδομένα, συμπεριλαμβανομένης της περαιτέρω έντασης του αγώνα της ΕΟΚΑ, θα οδηγούσαν τους Βρετανούς να διαπραγματευθούν απευθείας για πρώτη και τελευταία φορά με τον ηγέτη της ελληνοκυπριακής πλειοψηφίας, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
* Η δρ Αναστασία Γιάγκου είναι ειδική επιστήμων στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου.
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

The American Public's Indifference to Foreign Affairs

The American Public's Indifference to Foreign Affairs

Διαβάστε περισσότερα...

Egypt's New Dictator Was Made in the USA The U.S. trained him and funds his regime. So why won't Sisi listen? By GREGG CARLSTROM

CAIRO—A confident-looking Abdel Fattah el-Sisi strides across the tarmac at Almaza Air Base, dressed in a blue blazer and his trademark sunglasses. He is not yet Egypt’s head of state, but certainly looks like one: Nabil Fahmy, the foreign minister, trails a few steps behind, half-obscured by the phalanx of military officers around Sisi. The delegation is en route to Russia to discuss a multi-billion dollar arms deal.
The next day in Moscow, a smiling Sisi shakes hands with Vladimir Putin. The Russian president wishes him well. “I know you have decided to run for president. This is a very responsible decision, to take upon yourself responsibility for the fate of the Egyptian people,” he says.
It is Sisi’s first foreign trip since he overthrew President Mohamed Morsi last summer, and it ticks all the boxes: The army chief doffing his uniform, acting like a statesman, shoring up relations with a popular ally.
Except, despite Putin’s good wishes, Sisi hasn’t actually announced a presidential bid yet. For the second time this month, a foreign dignitary got ahead of the army chief. Last week it was Ahmed El-Garallah, the editor of Al-Seyassah, a Kuwaiti newspaper of dubious reliability, who interviewed Sisi at the Defense Ministry and reported that he would run for president, only to have the army deny the story hours later.
In public, Sisi is the subject of a massive cult of personality. Posters of him are everywhere; a particularly large one, in a gilded frame, stands outside the Court of Cassation, Egypt’s top appeals court, in downtown Cairo. Vendors sell Sisi jewelry, Sisi chocolates, even Sisi pajamas. Chefs discuss his merits with callers while chopping vegetables on cooking shows.


Read more: http://www.politico.com/magazine/story/2014/02/el-sisi-egypt-dictator-103628.html#ixzz2tnwagvsh
Διαβάστε περισσότερα...

Πρόσκληση

ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΙΚΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΠΑΦΟΥ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το Δ.Σ. του Φυσιολατρικού Πνευματικού Ομίλου Πάφου
σας προσκαλεί να τιμήσετε με την παρουσία σας την ομιλία
που θα γίνει την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014, στις 7.00 το βράδυ
στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Τράπεζας Κύπρου στην Πάφο.

Ομιλητής: Χρήστος Ιακώβου, Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Θέμα: Ο ρόλος του Γραφείου Ειδικού Πολέμου των Τουρκικών Ενόπλων
Δυνάμεων στην Κύπρο από την ίδρυση της ΤΜΤ μέχρι την εισβολή (1957-1974)


Διαβάστε περισσότερα...

Erdogan at a Crossroads


Subject: Turkish academics: Deal with Israel won't come before local elections
 
http://www.jpost.com/LandedPages/PrintArticle.aspx?id=341593
 
Subject: Turkey's Model Nation - NYTimes.com
 
http://www.nytimes.com/2014/02/17/opinion/turkeys-model-nation.html?_r=0
Διαβάστε περισσότερα...

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου 20 χρόνια μετά την αναγνώριση από τη Βουλή των Ελλήνων.



Θεοφάνης Μαλκίδης

Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαικών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών, η οποία το 2007 μετά από ψηφοφορία μεταξύ των μελών της, αναγνώρισε με ποσοσοτό 83% τη Γενοκτονία των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου 20 χρόνια μετά την αναγνώριση από τη Βουλή των Ελλήνων.

Οφείλουμε σεβασμό στους ζωντανούς, στους νεκρούς οφείλουμε μόνο την αλήθεια” (Βολταίρος)

  1. Απουσία και Ύβρις

Είναι να θαυμάζεις τους Αρμένιους για το σεβασμό στη μνήμη των θυμάτων του και για την προσπάθεια απόδοση της αλήθειας στους ζωντανούς απογόνους τους. Είναι να θαυμάζεις πως χωρίς υποκρισία και προσδοκίες πολιτικών ωφελειών έχουν συμφωνήσει ΟΛΟΙ για το ζήτημα της Γενοκτονίας. Γιατί άραγε δεν συμβαίνει το ίδιο σε μία χώρα του ευρωπαικού Νότου, η οποία και επισήμως, πλην της οικονομικής της χρεοκοπίας, χρεοκόπησε πολιτικά και πνευματικά στην υπόθεση αναγνώρισης της Γενοκτονίας;
Την πρόταση του Μιχ. Χαραλαμπίδη και την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου το Φεβρουάριο του 1994 και η θέσπιση της 19ης Μαίου ως ημέρα Εθνικής μνήμης( λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησε η ψήφιση του νομοσχεδίου για τη Γενοκτονία στη Μικρά Ασία και η ανακήρυξη της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρα μνήμης), ακολούθησαν μία σειρά από ενέργειες οι οποίες πραγματικά άφησαν έκπληκτους τους Έλληνες και τους Φιλέλληνες.
Την 19η Μαίου προσγειώνονται τουρκικά αεροσκάφη στην προσφυγική Νέα Αγχίαλο και γίνεται η συναυλία Ρουβά – Κούτ στην ημικατεχόμενη Κύπρο. Την 19η Μαίου γίνεται απόπειρα να σταλεί η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις εορτές μνήμης του Κεμάλ στην Άγκυρα (!), ενώ οι εναλασσόμενοι ως πρωθυπουργοί και υπουργοί εξωτερικών Παπανδρέου και Καραμανλής καταθέτουν στεφάνι στο μαυσωλείο του βασικού υπεύθυνου για τη Γενοκτονία(!).

Πως μπορεί να δικαιολογηθεί η απουσία, η αδιαφορία, η ολιγωρία του επονομαζόμενου πολιτικού προσωπικού της για το ζήτημα ανάδειξης της Γενοκτονίας εντός και εκτός Ελλάδας; Πως μπορεί να γίνει ερμηνεία ότι 20 χρόνια μετά τη ψήφιση του νόμου, στο λεγόμενο αντιρατσιστικό νόμο απουσιάζει η αναφορά για τη Γενοκτονία, με τη δικαιολoγίατης μη διεθνούς αναγνώρισης; Και οι αναγνωρίσεις που ελήφθησαν μετά από συστηματική και ανιδιοτελή εργασία Ελλήνων και Φιλελλήνων στη Σουηδία, ΗΠΑ, Αυστραλία, Κύπρο, και αλλού τι είναι; Πως μπορεί να γίνει αποδεκτό ότι υπάρχουν “πολιτικοί και πνευματικοί” άνθρωποι στην Ελλάδα του 2014, απ' ΟΛΟ το πολιτικό και πνευματικό χώρο, που αποδέχονται και θαυμάζουν τον Κεμάλ; Τον εξολοθρευτή των Ελλήνων και άλλων εθνοτήτων; Γιατί η Ελλάδα απουσιάζει όταν γίνεται αναφορά για το ζήτημα της Γενοκτονίας σε διεθνείς οργανισμούς και διεθνείς συναντήσεις και κρύβεται φοβούμενη, ενώ την ίδια στιγμή υβρίζει τους νεκρούς μας προγόνους και παρίσταται σε εγκαίνια του ψεύτικου σπιτιού του Μουσταφά Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη! Γιατί η Ελλάδα ως Υπουργείο Εσωτερικών, Νομαρχία, Περιφέρεια, Περιφερειακή Ενότητα, κλπ, καλεί τον ελληνικό λαό να εορτάσει (!!) την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας και μεταθέτει την ημέρα μνήμης σε άλλη ημερομηνία, κάνοντάς την “λάστιχο” με τελετουργικό που φωνάζει «να βγούμε από την υποχρέωση».
Στα παραπάνω  θα πρέπει να προστεθούν και άλλες κινήσεις με τελευταία το Μάιο του 2013 με    την απάντηση   του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας στο αντίστοιχο της Τουρκίας.  Στη δήλωση της Τουρκίας ότι «οι εκδηλώσεις για τη δήθεν γενοκτονία των Ποντίων που οργανώθηκαν και φέτος στην Ελλάδα στηρίζονται σε ισχυρισμούς που διαστρεβλώνουν την ιστορία»,  εκδηλώσεις οι  οποίες «δεν εξυπηρετούν το σκοπό της ανάπτυξης των τουρκοελληνικών σχέσεων», η Ελλάδα απήντησε ως εξής: «Η ιστορία είναι αλήθειες και γεγονότα που ούτε ξεχνιούνται ούτε παραγράφονται. Σύσσωμος ο Ελληνισμός τιμά τη μνήμη και την θυσία των Ποντίων. Ωστόσο, άλλο η ιστορία και άλλο το παρελθόν, το οποίο δεν πρέπει να σκιάζει την αμοιβαία βούληση να δημιουργήσουμε ένα μέλλον συνεργασίας, φιλίας, σταθερότητας και αμοιβαίου σεβασμού για τους δύο λαούς».
Στην απάντηση δεν υπάρχει ούτε  η λέξη Γενοκτονία, ούτε έγκλημα, ούτε αναφορά στο θύτη Τουρκία. Αντιθέτως  όπως αναφέρεται το παρελθόν δεν πρέπει να εμποδίζει τη συνεργασία, φιλία, σταθερότητα και λοιπές κενολογίες.

  1. Μηδέν εις το πηλίκιον....
Κάθε 24η Απριλίου στην Αρμενία και στην Αρμενική Διασπορά εκατομμύρια Αρμένιοι τιμούν τη μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας, ενώ το 2015, οι εκδηλώσεις μνήμης θα κυριαρχήσουν στον αρμενικό βίο. Ξεχωρίζει βεβαίως η αγιοποίηση τῶν 1.500.000 θυμάτων τῆς Γενοκτονίας στὴν ἑκατοστὴ ἐπέτειο του μαζικού εγκλήματος! Τώρα που λαοί, όπως ο Αρμενικός, μας δείχνουν το δρόμο της αξιοπρέπειας και της αλήθειας στη χρεοκοπημένη Ελλάδα, πολλοί κοροιδεύουν και υβρίζουν. Συνεχίζουν να απουσιάζουν από τον αγώνα της μνήμης και του πολιτικού βίου. Τώρα που έχουν καταλυθεί φασιστικά, ρατσιστικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα, τώρα που έχουν καταρρεύσει όλα τα σύμβολα των φασιστών ηγετών, στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη φωνές ΑΠΌ ΌΛΑ τα μήκη και τα πλάτη της αποκαλούμενης πολιτικής και πνευματικής ζωής, που θαυμάζουν τα επιτεύγματα  και τα πρόσωπα του μίσους, που μιλούν για τον Κεμαλισμό και το Ναζισμό. Την ίδια στιγμή ο Κεμαλισμός και ο Φασισμός στη μήτρα Τουρκία που τους γέννησε καταρρέει και αποκαθηλώνεται, στην Ελλάδα των εκατομμυρίων θυμάτων, οι οπισθοφυλακές του δίνουν μάχη για την επιβίωσή του!
Ωστόσο η δυναμική του ζητήματος της Γενοκτονίας δεν μπορεί να εμποδισθεί από ιδιοτελείς και μικρούς ανθρώπους, από στρατευμένους απολογητές και θαυμαστές του Κεμαλισμού. Το ζήτημα της Γενοκτονίας είναι τόσο ψηλά που κανείς “εύκαιρος” δεν μπορεί να το σβήσει, όσο και εάν προσπαθήσει, όσα στεφάνια καταθέσει, όσα κείμενα και εάν γράψει, ό, τι και εάν κάνει. ¨Οπως γράφει ο Γιώργος Σεφέρης: «Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία, η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στην Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις…. είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα»
Αυτοί όμως και αυτές που έφεραν το Ποντιακό ζήτημα στο “μηδέν εις το πηλίκιον” δεν είναι η ζωντανή Ελλάδα. Η ζωντανή Ελλάδα είμαστε εμείς και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την ιστορική αλήθεια και το δίκαιο, για την αναγνώριση της Γενοκτονίας!





Διαβάστε περισσότερα...

New Dimensions of U.S. Foreign Policy Toward Russia

New Dimensions of U.S. Foreign Policy Toward Russia

Διαβάστε περισσότερα...

Πρόσκληση

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο Παγκύπριος Σύνδεσμος Εφέδρων Πυροβολικού
σας προσκαλεί στην διάλεξη του
Διευθυντή του Κυπριακού Κέντρου Μελετών, Χρήστου Ιακώβου,
με θέμα:

Ο ρόλος του Γραφείου Ειδικού Πολέμου των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων στην Κύπρο από την ίδρυση της ΤΜΤ μέχρι την Εισβολή (1957- 1974)

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου και ώρα 7:15 μ.μ.
Πολιτιστικό Ίδρυμα Τραπέζης Κύπρου
Φανερωμένης 86-90
Λευκωσία

Πληροφορίες: 99666222
Διαβάστε περισσότερα...

Calculating Cost: President Gül and Turkey's Political

THE TURKEY ANALYST

Wednesday, 12 February 2014

 Crisis                  

    
By Gareth Jenkins (vol. 7, no. 3 of the Turkey Analyst) 

In recent weeks, there have been numerous calls for President Abdullah Gül to intervene to calm the continuing domestic political turmoil caused by the power struggle between Prime Minister Tayyip Erdoğan and the Gülen Movement. But any intervention carries considerable risks as well as potential benefits.
BACKGROUND: Gül (born 1950) and Erdoğan (born 1954) come from the same generation. Both were members of Islamist student organizations in their youth. However, while Erdoğan remained politically active, Gül opted for an academic career. After completing his doctorate, Gül worked at the Islamic Development Bank in Saudi Arabia from 1983 to 1991. Shortly after his return to Turkey, a meeting with Necmettin Erbakan (1926-2011), the leader of the Islamist Welfare Party (RP), resulted in Gül successfully standing for parliament on the RP ticket in the October 1991 general election. But Gül was never very close to Erbakan. Meanwhile, the combination of his prolonged absence from Turkey and the abruptness with which he entered politics meant that Gül also lacked his own powerbase in the form of the network of contacts and alliances that underpin most Turkish politicians’ careers.
In contrast, Erdoğan built his political career from the bottom up. By the time he was elected as the RP mayor of Istanbul in March 2004, Erdoğan had already spent twenty years working his way up through the Islamist Movement. As a result, although Erdoğan entered parliament over twelve years later in March 2003, his personal powerbase was not only much broader than Gül’s but also considerably deeper. In addition, during his during his time in Istanbul, Erdoğan regularly attended meetings of the İskenderpaşa lodge of the Naqshbandi religious order, enabling him to add another layer to his network of contacts.
Even in 2007, when the Justice and Development Party (AKP) nominated him for the presidency, Gül still had only a limited following amongst the party’s supporters. He was generally well-regarded internationally. But the same characteristics that made Gül popular with foreign diplomats and journalists – such as his softly spoken demeanour and measured, impeccable English – alienated him from the AKP’s grassroots, making him appear aloof and etiolated. The overwhelming majority of the AKP’s grassroots found it easier to identify with Erdoğan’s raw emotionalism and streetwise pugnacity. 
However, in recent years, public support for Gül has grown. For previously skeptical AKP voters, Gül’s controlled calmness has become an asset since he assumed the presidency, making him appear dignified and statesmanlike – an image that has been strengthened by the carefully chosen infrequency of his comments on current events and his calls for conciliation rather than confrontation. For similar reasons, Gül is generally well-regarded even by non-AKP voters, including the secularist middle classes who feel under assault from Erdoğan’s increasingly invasive attempts to reshape Turkish society in line with his personal religious beliefs.
In addition, although he has never been an active member, Gül has always enjoyed good relations with the Gülen Movement. Not surprisingly, the Gülen Movement’s support for Gül has increased and become more explicit as its relations with Erdoğan have deteriorated. 
However, compared with the devotion of Erdoğan’s hardcore followers, support for Gül remains relatively shallow. It is also largely dependent on Gül being able to continue to differentiate himself from Erdoğan.
Although he has yet to publicly announce his candidacy, Erdoğan is known to be planning to stand in the presidential elections which are due to be held in summer 2014, probably early August. Opinion polls currently suggest that, in a straight race between the two, Gül would probably emerge the winner. However, the situation could rapidly change once they had both announced their candidacies. Erdoğan would tour the country, setting the tone by excoriating Gül at the mass rallies that still dominate Turkish election campaigns. Gül would be unable to respond in kind. Even if Gül eventually prevailed, his public image would be severely – and probably permanently – tarnished by Erdoğan’s vituperative rhetoric.
Instead, Gül appears likely to step aside. Rather than seeking a second term as president, Gül is believed to be planning to return to active politics, preferably as prime minister at the head of an AKP government. Under the Turkish Constitution, the president cannot be a member of a parliamentary party. Consequently, if Erdoğan wins the presidential election, he will have to resign his membership of the AKP. This would leave the way open for Gül to rejoin the AKP and be elected party leader.
The Turkish Constitution also stipulates that the prime minister must be a member of parliament. There is no system of by-elections. If a seat in parliament becomes vacant, it remains so until the next general election. The only exception is if ten per cent of the 550 seats in parliament become vacant, in which case an early general election is automotically called. However, under the prevailing circumstances, even if Gül was able to rejoin the AKP and be elected party leader, he would still have to wait until the next general election – which is currently scheduled for June 2015 – before he could re-enter parliament.
IMPLICATIONS: The presidency has limited executive powers. Erdoğan is currently hoping that, once elected, he will still be able to effectively govern Turkey by ensuring that a subservient loyalist succeeds him as AKP leader and prime minister. He has made it clear that he will resist any attempt by Gül to take over the leadership of the AKP. Whether or not he is strong enough to do so will largely depend on the result of the local elections on 30 March 2014.
Opinion polls in Turkey are notoriously unreliable. However, although local factors can play a role, Turks tend to vote in local elections according to their perceptions of a party’s performance in national politics as a whole. As a result, the forthcoming local elections are expected to serve as an indication of the level of popular support for the AKP and – given his domination of the party – Erdoğan himself.
There are already some AKP parliamentary deputies who are privately uneasy about Erdoğan’s increasingly autocratic authoritarianism. But they are reluctant to challenge him publicly unless they are sure that he is weakened – particularly after seeing the ruthlessness with which Erdoğan is continuing to purge the police and judiciary of suspected Gülen sympathizers.
In addition, Erdoğan has refused to consider amending the clause in the AKP’s internal statutes that forbids a party member from holding the same public office for more than three terms in succession. As a result, around 60-65 AKP deputies who would otherwise seek to run again are now faced with the prospect of having to stand down at the next general election. Gül’s advisers have privately let them know that he would abolish the restriction if he became AKP leader. But these disgruntled deputies are also awaiting the local election results before deciding what to do.
At the last local elections in March 2009, the AKP took 39 per cent of the popular vote. If the party wins over 40 per cent in March 2014 and retains control of Istanbul and Ankara, Erdoğan’s position will be strengthened and he will push ahead with his plans to run for president. A good result in the local elections would also mean that Erdoğan’s prestige – and thus his informal authority – would be such that few in the AKP would dare to defy an order from him.
In such a situation, Gül’s chances of being elected leader of the AKP would be considerably reduced. One alternative would be for Gül to try to form a new political party. However, this would represent a considerable financial and organizational challenge, particularly as Gül lacks a nationwide network of his own. Before the power struggle between and the Gülen Movement became public in December 2013, it might have been possible for Gül to draw on the movement’s financial resources and social networks. But its aggressive campaign against Erdoğan has also publicized some of the movement’s more sinister activities, such as its establishment of an organized presence in the police and judiciary and its widespread use of illegal wiretaps.
Although many non-AKP voters would support Gül against Erdoğan, they would not vote for a party led by him in a general election. In itself, the Gülen Movement is too small to constitute an electoral base. Any new party founded by Gül would have to primarily target AKP voters, a large proportion of whom have been deeply alienated by the Gülen Movement’s campaign against Erdoğan. As a result, rather than being an asset, Gül’s reputation for having good relations with the Gülen Movement would be a liability. Under the current circumstances, rejoining the AKP probably represents Gül’s only possibility of becoming prime minister.
If the AKP vote falls below 40 per cent – and if it loses Istanbul or Ankara – Erdoğan will be weakened and Gül’s chances of returning to the AKP and taking over the leadership will increase. But there would still need to be a transitional period in which someone else served as prime minister until a general election could be held to enable Gül to enter parliament.
CONCLUSIONS: The political turmoil triggered by the corruption investigations against members of Erdoğan’s inner circle that was launched on December 17, 2013, shows no sign of abating. Both the turmoil itself and Erdoğan’s draconian response – including bureaucratic purges, political interference in judicial processes and restrictions on freedom of expression – have led to calls for Gül to intervene to uphold democratic principles and the rule of law. Most of the calls have come from the Gülen Movement and non-AKP voters, such as secularists. The current situation is arguably the greatest test of Gül’s presidency – and it is one he is in danger of failing. If continues to prevaricate, he risks not only alienating the Gülen Movement and those non-AKP voters who were previously sympathetic to him, but also appearing weak and indecisive.
Yet an intervention could also cost Gül his chance of returning to active politics as prime minister. It is even possible that a poor result for the AKP in the local elections could be more damaging than one in which the party did well. In the latter case, even if Erdoğan was strengthened in the short-term, Gül would still be able to bide his time and wait for an opportunity. However, if Gül intervenes now – such as by criticizing Erdoğan – and the AKP subsequenlty performs badly in the local elections, there is a strong possibility that party supporters will hold Gül responsible., More dangerously, Gül would be vulnerable to accusations that – in order to further his personal ambitions – he had damaged the party that he had helped to establish in 2001; and his hopes of leading the AKP would suffer a serious, probably fatal, blow.
Gareth H. Jenkins is a Nonresident Senior Fellow with the Central Asia-Caucasus Institute & Silk Road Studies Program Joint Center.
Read 150 times Last modified on Friday, 14 February 2014
Διαβάστε περισσότερα...