Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Armenian genocide: Turkey has lost the battle of truth - Opinion - Al Jazeera English

Armenian genocide: Turkey has lost the battle of truth - Opinion - Al Jazeera English

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey Sends 300 Troops into Syria

Syrian regime forces celebrate after taking control of a village in the Qalamoun mountains, northeas

Syrian regime forces celebrate after taking control of a village in the Qalamoun mountains, northeas
Reuters

Turkish Prime Minister Erdogan confirms reports of military intervention to protect the tomb of a prominent Turkish figure.
Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan has confirmed reports that Turkey has sent 300 troops into neighboring Syria to guard the tomb of a leading Turkish figure believed to be under threat from radical Islamist rebels, according to Today'sZaman.
The Turkish military force, which also included several armored vehicles, is being sent to bolster a small existing unit at the tomb of Süleyman Shah, grandfatherof the founder of the Ottoman Empire.
The move - which essentially amounts to a limited military intervention in wore-torn Syria - should come as no surprise, after secret conversations were leaked online in which leading Turkish political and military figures can be heard discussing military intervention in Syria to protect the tomb from the Islamic State of Iraq and the Levant (ISIS). ISIS, a radical breakaway faction of Al Qaeda, has taken advantage of the chaos to implement its puritanical version of Islam in some areas of northern Syria.
The leaked conversations prompted a ban on Youtube in Turkey.
Turkey's escalating intervention is not the first time a neighboring country has sent troops into Syria to protect its interests, using threats to Islamic shrines as a pretext.
Shia Islamist fighters from Lebanon's Hezbollah and a variety of other Iranian-backed Lebanese and Iraqi militias have played a prominent role in backing the regime of Bashar al-Assad, having initially justified their intervention as a way of protecting Shia Muslim shrines deemed heretical by Sunni Islamist rebels.

Διαβάστε περισσότερα...

ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών H B - Δέκα χρόνια από το δημοψήφισμα

Λονδίνο, 24 Aπριλίου 2014
Ολοκληρώνονται σήμερα δέκα χρόνια από την ημέρα κατά την οποία ο κυπριακός Ελληνισμός πήρε την τύχη του στα χέρια του, για δεύτερη φορά από την εποχή του Ενωτικού δημοψηφίσματος, απορρίπτοντας με ποσοστό 76% το προτεινόμενο από τον τότε Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ «Σχέδιο Ανάν». Μετά από εβδομάδες επιθετικής προπαγάνδας, κοινωνικού διχασμού, εκτόξευσης αλληλοκατηγοριών, χρηματισμού πολιτικών και ΜΜΕ, αναφορές σε «τελευταίες ευκαιρίες» και σε «μικρασιατικές καταστροφές» που θα επέρχονταν δήθεν με την απόρριψη του σχεδίου, ο λαός αποστόμωσε τις Κασσάνδρες.
Η τελευταία δεκαετία δικαιώνει την απόφαση του κυπριακού Ελληνισμού διαψεύδοντας και πάλι τις πλασματικές απειλές και κυρίως το αναμασημένο ψευδο-δίλημμα «λύση ή διχοτόμηση», αφού ούτε η πατρίδα χάθηκε, ούτε το κράτος μας απομονώθηκε ενώ η Τουρκία ακόμη προσπαθεί να αναβαθμίσει το ψευδοκράτος, πετυχαίνοντας περιστασιακά το σκοπό της μόνο όταν η ηγεσία μας τους το επιτρέπει. Δυστυχώς όμως η λαϊκή ετυμηγορία δεν έγινε σεβαστή από τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις οι οποίες παρόλο που είχαν στα χέρια τους ένα δημοψήφισμα-καταπέλτη, φρόντισαν να εγκλωβιστούν ξανά στους ιστούς Τούρκων, Βρετανών και Αμερικανών. Πρώτος ο μ. Τάσσος Παπαδόπουλοςμέσω της συμφωνίας της 8ης Ιουλίου 2008, έπειτα ο Δ. Χριστόφιας στις διαπραγματεύσεις με τον Ταλάτ και πιο πρόσφατα ο Ν. Αναστασιάδης με το κοινό ανακοινωθέν της 11ης Φεβρουαρίου 2014. Ο τελευταίος φρόντισε μάλιστα να επαναλάβει το λάθος του Τ. Παπαδόπουλου, διά της αποδοχής δύο ξεχωριστών δημοψηφισμάτων (στα οποία φυσικά θα συμμετέχουν και οι Τούρκοι έποικοι), που παραπέμπουν στην ύπαρξη δύο «λαών» (και άρα με ξεχωριστό δικαίωμα αυτοδιάθεσης), οι οποίοι ως «κοινότητες» θα «ιδρύσουν από κοινού» ένα νέο κράτος που θα καταλύει την Κυπριακή Δημοκρατία και θα βάζει ταφόπλακα στις δίκαιες απαιτήσεις μας.
Η απόρριψη του Σχεδίου Ανάν ως αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 24ης Απριλίου 2004 εκφράζει την δυσαρέσκεια του μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων της Κύπρου προς την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, ένα μοντέλο λύσης άδικο και ρατσιστικό, που αδυνατεί να δώσει ουσιαστική λύση στο Κυπριακό πρόβλημα το οποίο αποτελεί ζήτημα εισβολής, κατοχής, εποικισμού και εθνοκάθαρσης. Το 76% του λαού δεν απέρριψε την λύση του Κυπριακού εκείνη τη μέρα αλλά ούτε και ένα μεμονωμένο σχέδιο, όπως αναφέρουν καθημερινώς οι ομοσπονδιακοί προπαγανδιστές. Αντιθέτως απέρριψε τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τον αφανισμό του κυπριακού Ελληνισμού μέσω του πολιτειακού εκτρώματος της ΔΔΟ, στο οποίο ουδέποτε συναίνεσε και το οποίο εξασφαλίζει απόλυτη κυριαρχία της Τουρκίας στο βορρά και συγκυριαρχία στον νότο, νομιμοποιώντας τα τετελεσμένα της εισβολής, αναβαθμίζοντας τους Τ/Κ σε ξεχωριστό «λαό», συντηρώντας τις ρατσιστικές διακρίσεις του Ζυριχικούσυντάγματος και εξαφανίζοντας κάθε ελπίδα για βιώσιμη και δίκαια λύση. Όσοι ισχυρίζονται πως ο λαός τότε απέρριψε μόνο το συγκεκριμένο σχέδιο αντί της ΔΔΟ, ξεχνούν πως είναι οι ίδιοι που παραδέχτηκαν πως κανένα σχέδιο δεν μπορεί να διαφέρει ριζικά από το Σχέδιο Ανάν. Επομένως γίνεται αντιληπτό πως εκείνη τη μέρα δεν απορρίψαμε ένα μόνο σχέδιο αλλά τη φύση της λύσης. Κανένα σχέδιο στη βάση της ΔΔΟ δεν μπορεί να διαφέρει ουσιαστικά από το Σχ. Ανάν. Η ΔΔΟ, την οποία διαπραγματεύονται ανεπιτυχώς οι ηγεσίες μας εδώ και τέσσερις δεκαετίες (με την ελπίδα πως τα ΜΟΕ και ταεπαναπροσεγγιστικά φεστιβάλ θα κάμψουν την Τουρκική αδιαλλαξία), έλαβε σάρκα και οστά υπό τη μορφή του ΣχεδίουΑνάν και ο λαός την απέρριψε. 
Δέκα χρόνια αργότερα η ιστορία επαναλαμβάνεται πλην όμως υπό συνθήκες οικονομικής δυσπραγίας, καταβαράθρωσης των θεσμών και έλλειψης εμπιστοσύνης προς το ανακυκλωμένο πολιτικό κατεστημένο με εξαίρεση φυσικά τους κομματικούς υπαλλήλους που εργάζονται μεθοδικά, με τη συνδρομή της Αρχιεπισκοπής και των ΜΜΕ, για την άλωση των συνειδήσεών μας και την κάμψη των αντιστάσεών μας. Οι υποστηριχτές του σχεδίουΑνάν με την ανοχή αλλά και με την ώθηση της κυβέρνησης Αναστασιάδη, του ΔΗΣΥ, του ΑΚΕΛ και φυσικά του ζεύγους Βασιλείου των ΕΔΗ, επανεμφανίζονται ως κήρυκες της «ειρήνης» και της «επανένωσης», παραγκωνίζοντας και χαρακτηρίζοντας και δυσφημώντας τους διαφωνούντες με τη λύση τύπου ΔΔΟ. Εμφανίζεται ξανά το ψευδο-δίλημμα «λύση ή διχοτόμηση» και η οικονομική εξαθλίωση του νησιού χρησιμοποιείται ως κίνητρο για αποδοχή ενός άδικου σχεδίου με πλασματικά «οικονομικά οφέλη».
Το ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου έχει αναφερθεί πάμπολλες φορές στην αντιδημοκρατικότητα, τον ρατσισμό, τα πολλαπλά μειονεκτήματα της ΔΔΟ και τους στόχους που εξυπηρετεί. Αυτά δεν αναιρούνται από το οποιαδήποτε υποτιθέμενο οικονομικό όφελος που θα επέλθει βραχυπρόθεσμα με την επίτευξη τέτοιας λύσης (αλήθεια ποίος θα πληρώσει το κόστος της λύσης, της ανοικοδόμησης, της εξόφλησης χρεών και της λειτουργίας του δύσκαμπτου νέου κράτους;). Άλλωστε οι δικοί μας πρόγονοι μας δίδαξαν πως ο αγώνας δεν γίνεται «περί χρημάτων αλλά περί αρετής».
Η επέλαση της πλατφόρμας του «ΝΑΙ» επιβάλλει να εργαστούμε ενωμένοι, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, για την αποτροπή του ξεπουλήματος της πατρίδας μας. Επιπλέον είναι αναγκαίο αυτή τη φορά να αποτρέψουμε ένα νέο εθνικό διχασμό που τόσο πολύ ποθούν οι εχθροί μας. Τα ΜΜΕ αλλά και η πολιτική ηγεσία έχουν χρέος, ανεξαρτήτως επιλογών, να μην διχάσουν τον λαό. Οι αντιομοσπονδιακοί δεν πρόκειται να επιτρέψουν επανάληψη των λαθών του παρελθόντος παρά τις προκλήσεις και τους χαρακτηρισμούς που εκτοξεύουν οι ομοσπονδιακοί οδοστρωτήρες.
Μονάχα η αδιαφορία μας και η αδράνειά μας μπορούν να επιτρέψουν την εφαρμογή ξένων σχεδίων που πλασάρονται ως «ρεαλιστικές» λύσεις τόσες δεκαετίες μετά. Για εμάς μόνη δίκαια και βιώσιμη λύση είναι η απελευθέρωση, με την επανενσωμάτωση των κατεχομένων εδαφών μας στην Κυπριακή Δημοκρατία, διατήρηση του ενιαίου κράτους, με ένα αναθεωρημένο και σύγχρονο σύνταγμα, το οποίο θα κατοχυρώνει τις βασικές ελευθερίες, το ευρωπαϊκό κεκτημένο, χωρίς οποιουσδήποτε γεωγραφικούς, πληθυσμιακούς και διοικητικούς περιορισμούς και αποκλίσεις και δίχως οποιεσδήποτε διακρίσεις μεταξύ των πολιτών του. Εναλλακτικές υπάρχουν και γι'αυτό στο επόμενο σχέδιο στη βάση της ΔΔΟ, η απάντησή μας θα είναι ακόμη ένα ηχηρό «Ο-Χ-Ι» με την ελπίδα πως η ΔΔΟ θα ενταφιαστεί οριστικά και η ηγεσία θα αναγκαστεί να βάλει πλώρη για μια λύση η οποία θα λυτρώνει πραγματικά την πατρίδα από τον κατακτητή.
Γραφείου Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
Διαβάστε περισσότερα...

Washington’s Inconsistent Stance on Territorial Integrity

U.S. officials scarcely miss any opportunity to denounce Russia for severing Crimea from Ukraine and then annexing the peninsula. Yet Washington’s own track record regarding respect for the sovereignty and territorial integrity of countries is inconsistent, to say the least. Critics have noted that the position the United States and its NATO allies adopted toward the issue of Kosovo is at sharp variance with the current denunciation of Moscow’s conduct in Crimea. Not only did NATO launch an air war against Serbia to detach one of its provinces in 1999, but it proceeded to encourage and defend Kosovo’s subsequent unilateral declaration of independence in 2008 from what had become a fully democratic Serbia. 
The insistence of U.S. officials that the Kosovo situation was unique and, therefore, did not set any precedent, barely passed the laugh test. Russia explicitly cited Western policy in Kosovo for its own actions in Georgia, detaching two of that country’s secessionist-minded territories, South Ossetia and Abkhazia, later in 2008. More recent efforts by staunch critics of Russia’s amputation of Crimea to argue that Western actions in Kosovo were entirely different are scarcely more credible than Washington’s original justifications. The reality is that the Kosovo, Georgia, and Crimea episodes were all acts of aggression.
Cyprus is another case that undermines Washington’s professed reverence for the territorial integrity of nations. NATO ally Turkey invaded the island in 1974 and proceeded to occupy the northern 37 percent of Cypriot territory. At the very least, the U.S. government looked the other way while its ally committed a blatant act of territorial theft. And a provocative new book, Kissinger and Cyprus: A Study in Lawlessness, by former Nixon Administration official Eugene Rossides, makes a solid case that the administration aided and abetted Ankara’s aggression. 
The Turkish government certainly has never paid a significant price for invading and partitioning its neighbor. Nor has it done so for later establishing a secessionist entity, the Turkish Republic of Northern Cyprus, in the occupied territory and bringing in tens of thousands of settlers from the Turkish mainland. 
It would be charitable to describe Washington’s response to these repeated violations of international law as anemic. Although an angry Congress imposed sanctions against Turkey following the invasion, the executive branch did everything possible to evade and undermine those restrictions. That was doubly true of subsequent administrations. There was not even an effort to exclude Turkey temporarily from its role in NATO. United States policy in the succeeding decades has been more critical of the victims of Ankara’s ongoing aggression than it has of Turkey’s conduct. Indeed, Washington’s primary goal has been to pressure the Cypriot government and public into signing an agreement that would accept the Turkish Republic of Northern Cyprus in all but name and legitimize the continued presence of Turkish occupation troops in the north.
Given that record, it is difficult to regard the U.S. opposition to Russia’s actions in Crimea as based on sincere respect for international law. There appears to be a disturbing double standard. Washington certainly has not held itself or its allies to the behavioral standards that it demands of other countries.
Διαβάστε περισσότερα...

Ο τουρκικός Γολγοθάς για το Οικουμενικό Πατριαρχείο




Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥ.ΚΕ.Μ.)

Οι ηγέτες της ελληνικής μειονότητας της Πόλης, περιλαμβανομένου του ίδιου του Πατριάρχη, είχαν ταχθεί υπέρ της υποψηφιότητας της Τουρκίας για την ΕΕ, για τους ίδιους λόγους που την υποστήριζε και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας των πολιτών στην Τουρκία. Το σκεπτικό ήταν ότι θα υποχρέωνε η ΕΕ την Τουρκία να εκσυγχρονίσει το αυταρχικό πολιτικό της σύστημα, μια αλλαγή που μόνο ευεργετική μπορεί να είναι για τις μειονότητες.

Παρά τις αρχικές μεγάλες προσδοκίες, δεν υπάρχει σήμερα τίποτα το αισιόδοξο για την Ελληνική κοινότητα στην Κωνσταντινούπολη. Φθίνει ολοένα: το Συμβούλιο της Ευρώπης υπολογίζει ότι έχουν απομείνει περίπου 1.000-1.500 άτομα. Τα σχολεία έχουν περίπου 240 μαθητές και στις δώδεκα τάξεις, από τους οποίους σχεδόν το ένα τρίτο είναι παιδιά Χριστιανών Αράβων και όχι Ελλήνων.

Εξίσου μη ικανοποιητική είναι και η κατάσταση με το Πατριαρχείο. Στην πραγματικότητα, ο Πατριάρχης είναι σεβαστός ως ο πνευματικός ηγέτης περίπου 200 εκατομμυρίων Ορθοδόξων ανά τον κόσμο, ως «πρώτος μεταξύ ίσων» δηλαδή εκ των πέντε πρεσβυγενών Πατριαρχών των Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών. Η Τουρκία, όμως, τον αναγνωρίζει απλώς ως τον θρησκευτικό ηγέτη της ελληνορθόδοξης κοινότητας εντός των συνόρων της. Αυτή η διένεξη έχει ως αποτέλεσμα, κάτι που είναι άγνωστο σχεδόν στους πάντες εκτός Τουρκίας, το Πατριαρχείο να μην έχει νομικό καθεστώς και επομένως και ιδιοκτησία.

Η Τουρκία μπορεί να μην έχει πρόβλημα να παραχωρήσει στο Πατριαρχείο το καθεστώς τουρκικού ιδρύματος. Όμως το Πατριαρχείο απαιτεί ένα ιδιαίτερο νομικό πρόσωπο, το οποίο να αντανακλά τη διεθνή του θέση, και παράλληλα να το προστατεύει από τις επιπτώσεις της εκάστοτε τουρκικής μειονοτικής πολιτικής, που τα μειονοτικά ιδρύματα έχουν πληρώσει ακριβά.

Επίσης, άλλες προφανείς παραβάσεις διεθνών κανόνων σχετίζονται με την τεράστια περιουσία που ανήκει στα μειονοτικά ιδρύματα στην Κωνσταντινούπολη. Μία απόφαση του Συμβουλίου του Κράτους του 1974 επέτρεψε στις τουρκικές αρχές να κατάσχουν όλη την περιουσία που δεν είχαν δηλώσει τα μειονοτικά ιδρύματα σε μία καταγραφή του 1936. Ό,τι έχουν αποκτήσει έκτοτε τα ιδρύματα, μέσω δωρεών ή αγορών, έχουν θεωρηθεί παράνομα, καθώς τα ιδρύματα των μειονοτήτων (ελληνικής και αρμενικής) θεωρήθηκαν «αλλοδαπά» και επομένως δεν είχαν το δικαίωμα να αποκτήσουν ακίνητα στην Τουρκία. Έτσι, αυτά τα ακίνητα έπρεπε να επιστραφούν στον προηγούμενο ιδιοκτήτη και, αν ο ίδιος ή οι κληρονόμοι δεν μπορούσαν να εντοπιστούν (κάτι που συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις) το ακίνητο κατάσχεται από το κράτος. Από το 1974, εκατοντάδες υποθέσεις καταλήγουν στα δικαστήρια και κάθε λίγους μήνες κάποιο ακίνητο μιας από αυτές τις θρησκευτικές κοινότητες κατάσχεται. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, οι αρχές της Κωνσταντινούπολης συνήθως αρνούνται να χορηγήσουν πιστοποιητικά κληρονομιάς σε Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό, με την προφανή ελπίδα ότι κάποια μέρα η συναφής περιουσία θα μπορέσει και αυτή να κατασχεθεί. Παράλληλα, έχουν επιτρέψει μόνο μία φορά, το 1991, την εκλογή διοικητικών συμβουλίων των ελληνικών ιδρυμάτων – με τρόπους που συχνά επέφεραν αποτελέσματα ευνοϊκά για τις αρχές.

Το άλλο μείζον πρόβλημα, πέρα από το ζήτημα των ακινήτων, έγκειται στους περιορισμούς του κλήρου του Πατριαρχείου που ενδέχεται να κάνουν πολύ δύσκολη τη στελέχωση αυτού του θεσμού στην επόμενη γενιά. Μόνο Τούρκοι υπήκοοι επιτρέπεται να γίνουν Επίσκοποι ή Πατριάρχες, και η Τουρκία αρνείται να παραχωρήσει την τουρκική υπηκοότητα σε ορθόδοξους κληρικούς που θέλουν να εγκατασταθούν στην Πόλη.

Παράλληλα, η θεολογική σχολή που προετοιμάζει τους νέους κληρικούς, η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, αναγκάστηκε να κλείσει το 1971, όταν όλα τα μη τουρκικά πανεπιστήμια εκτουρκίστηκαν. Το Πατριαρχείο δεν είχε καμία εγγύηση ότι θα μπορούσε να ελέγχει την ιερατική σχολή σε περίπτωση που θα γινόταν τουρκικό εκπαιδευτικό ίδρυμα. Είχε επίσης πολλές βάσιμες υποψίες απέναντι στις τουρκικές αρχές εκείνη την εποχή, δεδομένου ότι εφάρμοζαν στη σχολή έναν νόμο για τα πανεπιστήμια παρ’ όλο που την είχαν καθαιρέσει από πανεπιστήμιο σε σχολή κατάρτισης το 1964. Έτσι, το Πατριαρχείο επέλεξε να κλείσει την ιερατική σχολή.

Σήμερα, η Τουρκία δηλώνει ότι θέλει να επιτρέψει στην ιερατική σχολή να λειτουργήσει ως τμήμα Θεολογικής Σχολής που πρόκειται να ιδρυθεί σύντομα στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Οι πατριαρχικές αρχές ζητούν εγγυήσεις για τα κριτήρια εισαγωγής, τη διοίκηση και το διδακτικό πρόγραμμα, έτσι ώστε να γίνει πραγματική ιερατική σχολή, ανοικτή σε ορθοδόξους από την Τουρκία και το εξωτερικό, στους οποίους μετά θα επιτρέπεται να ενταχθούν στο Πατριαρχείο, να αποκτήσουν την τουρκική υπηκοότητα και εν τέλει να γίνουν Επίσκοποι ή Πατριάρχες. Υπάρχει, όμως, η καχυποψία ότι αυτό μπορεί να είναι απλώς ένα βήμα προς την οριστική ανάληψη της ιερατικής σχολής και της πολύτιμης περιουσίας της από το κράτος.

www.geopolitics-gr.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey to Take Press Crackdown to New Level?

FIRST Vladimir Putin mauled Georgia, but the world forgave him—because Russia was too important to be cut adrift. Then he gobbled up Crimea, but the world accepted it—because Crimea should have been Russian all along. Now he has infiltrated eastern Ukraine, but the world is hesitating—because infiltration is not quite invasion. But if the West does not face up to Mr Putin now, it may find him at its door.
The storming of police stations in eastern Ukraine over the weekend by pro-Russian protesters (see article) is a clever move, for it has put the interim government in Kiev in an impossible position. Mr Putin has warned that Ukraine is on the brink of civil war. If the country’s government fails to take control, it will open itself to charges that it cannot keep order within its own borders. But its soldiers are poorly trained, so in using force (operations were under way as The Economist went to press) it risks escalation and bloodshed. Either way, it loses.
Διαβάστε περισσότερα...

Asia Times Online :: Middle East News, Iraq, Iran current affairs

Asia Times Online :: Middle East News, Iraq, Iran current affairs

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey to Take Press Crackdown to New Level?

Turkey to Take Press Crackdown to New Level?

Διαβάστε περισσότερα...

No hegemonic peace in Cyprus

By MARIOS L. EVRIVIADES16/04/2014
A Western-sponsored sub-regional security system can be constructed in the Eastern Mediterranean that will partner Cyprus, Israel, Turkey and Greece. Such a development would be most welcome.
 
Almost 40 years to the day, the Turks finally figured out that they had invaded
the wrong geographic region of Cyprus. Cyprus’s power wealth, its hydrocarbons,
have been found to be located in the Exclusive Economic Zone (EEZ) off its
 southern shores and not in its northern ones, where the NATO-trained and
US-supplied Turkish army attacked massively in 1974. Since then and for
decades the Turks persistently and stubbornly insisted that whatever the
Cyprus problem, it was permanently solved in 1974. These days they are
not so sure. And they have turned peace advocates. Or so it seems.

Read more http://www.jpost.com/LandedPages/PrintArticle.aspx?id=348682
Διαβάστε περισσότερα...

Turkey’s Elections and the Politics of Uncertainty

by İlter Turan

The German Marshall Fund of the United States (GMF) releases two new analysis pieces from its On Turkey series. Prof. İlter Turan, professor of international relations at İstanbul Bilgi University, writes about the municipal elections that took place on March 30. In the second piece, Prof. Fuat Keyman, professor of international relations at İstanbul Sabancı University, director of İstanbul Policy Center; and Dr. Şebnem Gümüşçü, instructor at İstanbul Sabancı University, project coordinator at İstanbul Policy Center, examine the differences between the governance styles of Turkey, Egypt, and Tunisia.
In his analysis titled "Turkey’s Elections and the Politics of Uncertainty," Turan elaborates on the results of the municipal elections that took place on March 30 and argues that Turkey may be entering a long period of political uncertainty.
Click here to read the full article

In their analysis titled "Ruling vs. Governing: Pluralism and Democracy in Turkey, Egypt, and Tunisia," Keyman and Gümüşçü make a comparison between governance styles of Turkey, Egypt, and Tunisia from a perspective of ruling versus governance. They argue that, since it came to power in 2002, the Justice and Development Party gradually shifted its mode from governing through leadership based on rule of law, to ruling through domination justified by extraordinary situations that rest on existential struggles.
GMF provides regular analysis briefs by leading Turkish, European, and U.S. writers and intellectuals, with a focus on dispatches from on-the-ground Turkish observers. 
Search on www.amazon.com for hundreds of GMF’s newer publications formatted for the Kindle e-reader, or www.itunes.com for publications formatted for iPads. Search for German Marshall Fund for a full list of available titles. Both Kindle- and iPad-formatted publications are also available on www.gmfus.org.
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Συνέδριο για τις Ευρωμεσογειακές σχέσεις από το ΚΙΜΕ





Το Κυπριακό Ίδρυμα Μελετών και Ερευνών (ΚΙΜΕ) διοργάνωσε συνέδριο με θέμα: «Οι Ευρωμεσογειακές Σχέσεις μετά την Αραβική Άνοιξη» το Σάββατο 12 Απριλίου στο ξενοδοχείο ELIAS BEACH στη Λεμεσό. Στο συνέδριο απηύθυνε χαιρετισμό ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κόμματος και υποψήφιος ευρωβουλευτής κύριος Συλλούρης και την έναρξη του κήρυξε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κύριος Νίκος Αναστασιάδης.

Οι κύριοι ομιλητές ήταν ο υπουργός εξωτερικών, κύριος Ι. Κασουλίδης, ο βουλευτής Ροδόπης της Νέας Δημοκρατίας και πρώην υπουργός, κύριος Ευριπίδης Στυλιανίδης και ο Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών, κύριος Χρήστος Ιακώβου. Και οι τρεις ομιλητές τόνισαν τη στρατηγική σημασία της Μεσογειακής Λεκάνης που χωρίζει αλλά και ενώνει τον αναπτυγμένο Βορρά με τον αναπτυσσόμενο Νότο και η οποία επισημάνθηκε πολύ νωρίς από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποτελώντας στόχο της εξωτερικής πολιτικής και της οικονομικής διπλωματίας.

Στο συνέδριο αναλύθηκε το φαινόμενο που ξεκίνησε ως «Αραβική Άνοιξη» και για πολλές κοινωνίες της Μέσης Ανατολής σήμερα έχει αρχίσει να εξελίσσεται ως κινούμενη άμμος. Διάφοροι αναλυτές είδαν τις εξελίξεις στον αραβικό κόσμο ως το ιστορικά ισοδύναμο της κατάρρευσης του κομουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη το 1989, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι στην Ανατολική Ευρώπη ήταν καθολικό το αίτημα να υιοθετήσουν οι κοινωνίες τις δημοκρατικές δομές της δυτικής Ευρώπης.

Στην Αίγυπτο, παρά το ότι υπήρχε ρεύμα υποστηρικτών της φιλελεύθερης δημοκρατίας ανάμεσα στο κίνημα που ανέτρεψε το Μουμπάρακ, εντούτοις δεν μπόρεσε να ασκήσει μεγάλη επιρροή με αποτέλεσμα να καπελωθεί μέχρι το καλοκαίρι του 2013 από τους ισλαμιστές, οπότε το πραξικόπημα του στρατού ανέτρεψε την ακατάσχετη άνοδο και τελική κυριαρχία των ισλαμιστών.

Στην Τυνησία η εξέγερση έφερε τους ισλαμιστές στην εξουσία που συνεχίζουν με σοβαρά προβλήματα. Στη Λιβύη η εξέγερση προκάλεσε διεθνή στρατιωτική επέμβαση που επέφερε χάος, αβεβαιότητα και πιθανή τριχοτόμηση της χώρας. Στη Συρία, η αδυναμία μίας διεθνούς επέμβασης έδωσε παράταση στην κρίση λαμβάνοντας τη μορφή εμφυλίου πολέμου, με τους ισλαμιστές-σαλαφιστές να παίζουν τον κεντρικό ρόλο στην προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ.

Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε από του ομιλητές στις τεράστιες προκλήσεις και δυσκολίες για την ΕΕ μετά την Αραβική Άνοιξη. Καθυστερήσεις αναπόφευκτα προκαλούνται από εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες. Η γενικότερη οικονομική κρίση, κυρίως στην βόρεια ευρωπαϊκή ακτή της Μεσογείου, οι απειλές στην γύρο περιοχή, η αστάθεια και οι αβέβαιες εξελίξεις σε πολλές χώρες του νότου, τόσο ως προς τις θεσμικές εξελίξεις στο εσωτερικό τους, όσο και ως προς την μελλοντική πορεία τους στις εξωτερικές τους σχέσεις, η επικράτηση ακραίων στοιχείων εκατέρωθεν των συνόρων, με αποτέλεσμα να υπάρχει γενικότερη αβεβαιότητα, δημιουργούν ένα εξαιρετικά δύσκολο περιβάλλον.
Εν τούτοις οι σχέσεις μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και μεσογειακών χωρών, όπως ανέφεραν οι ομιλητές, είναι στρατηγικής σημασίας για όλες τις πλευρές. Η συνεργασία είναι η μόνη εγγύηση ανάπτυξης, προόδου και ειρήνης στην περιοχή.


Διαβάστε περισσότερα...

Cyprus, Greece, Israel, US and Energy in the Eastern Mediterranean

Cyprus, Greece, Israel, US and Energy in the Eastern Mediterranean

East Mediterranean Energy Discoveries: Opportunities for Greece

Will China’s Slowing Economy Be the Trigger Event for the Next Global Economic Crisis?

 
Illegal Immigration in Greece Newsletter

Διαβάστε περισσότερα...

Ινφογνώμων Πολιτικά: ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΠΩΣ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕ ΧΗΜΙΚΑ ΣΤΗΝ ΓΚΟΥΤΑ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΣΧΕΔΙΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΑΝ !

Ινφογνώμων Πολιτικά: ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΠΩΣ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕ ΧΗΜΙΚΑ ΣΤΗΝ ΓΚΟΥΤΑ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΣΧΕΔΙΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΑΝ !

Διαβάστε περισσότερα...

Τα δύο κράτη Στ. Λυγερού «revisited”, γιατί;


Φανούλα Αργυρού, Ερευνήτρια-Συγγραφέας – Λονδίνο
Agora Dialogue
Question mark & man seating inside thinking 1a LΈχουμε προσέξει μία πολύ  περίεργη, οξύμωρη, ακόμα και ύποπτη κίνηση να γίνεται αυτές τις μέρες. Στις 11 Απριλίου 2014 ο δημοσιογράφος εξ΄Αθηνών Σταύρος Λυγερός  ξανα- ανάρτησε στην ιστοσελίδα του στα  ΕΠΙΚΑΙΡΑ ένα άρθρο του,  που είχε δημοσιευθεί στην ίδια ιστοσελίδα στις 11 Φεβρουαρίου 2014 με τίτλο « Ένας άλλος δρόμος». Υποστηρίζοντας διχοτομική λύση δύο κρατών, με αναδημοσιεύσεις σε άλλες ιστοσελίδες. ΄Οταν το διάβασα στην ιστοσελίδα pitagorasamios αναρτημένο στις 14 Φεβρουαρίου 2014 αντέδρασα με δικό μου άρθρο το οποίο αναρτήθηκε τόσο στην ιστοσελίδα pitagorasamios στις 17 Φεβρουαρίου 2014 όσο και σε άλλες ιστοσελίδες όπως το Olympia.gr..  Η απάντησή μου ακολουθεί πιο κάτω και η οποία ισχύει και για το «revisited” άρθρο του.
Γιατί λοιπόν μας ξανα-προωθεί το άρθρο του για δημιουργία και αναγνώριση εκ μέρους μας δύο ανεξαρτήτων κρατών στην Κύπρο, που είναι πάγια θέση των Τούρκων, την προώθησε πολύ πρόσφατα η  ομάδα της International Crisis Group,  και ειδικά τώρα,  που διαβάζουμε  ότι οι Τούρκοι προετοιμάζονται για αναγνώριση του κατοχικού καθεστώτος σε περίπτωση αποτυχίας των συνομιλιών, και μας δηλώνουν ξεδιάντροπα ότι πρέπει να ξεχάσουμε εμείς οι Ελληνοκύπριοι ακόμα και τα εδάφη που προνοούσε για επιστροφή το έκτρωμα Ανάν; Και βέβαια, αδυνατώ να πιστέψω ότι μια τέτοια λύση είναι δική του.  Γιατί το κάνει λοιπόν, ποίο το κίνητρό του, πιέζεται από κανένα;
Πολλά είναι τα αναπάντητα ερωτήματα από την πρώτη εμφάνιση του άρθρου αυτού του κ. Λυγερού αλλά πολλαπλασιάζονται με την δεύτερη, ανεξήγητη,  εμφάνισή του,  μάλιστα δίχως καμία αλλαγή, εφόσον γράφτηκε πριν το Κοινό Ανακοινωθέν.
Επιπλέον προβληματίζει και η σιωπή που διατηρούν τόσο τα ελλαδικά ΜΜΕ και αρθρογράφοι όσο και τα Κυπριακά έναντι της διχοτομικής λύσης δύο κρατών που προωθεί ο κ. Στ. Λυγερός. Αν το έγραφε ξένος δημοσιογράφος θα ξέσχισαν τα ιμάτια τους για την… φιλοτουρκική προπαγάνδα που προβάλει. Γιατί στην περίπτωση Στ. Λυγερού μάλιστα με ξαναζεσταμένο άρθρο επικρατεί αν όχι ανήσυχη ηρεμία άκρατη σιγή;
Οι προβληματισμοί αυξάνονται και με την επίσημη Κύπρο. Μα όταν γραφτεί κάτι τέτοιο σε ξένο έντυπο οι διπλωματικές υπηρεσίες δεν τρέχουν να προβούν σε αυστηρά διαβήματα, για αποστολή απαντήσεων που να βάζουν τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, προβάλλοντας τις θέσεις της Κυπριακής Κυβέρνησης;  Ακόμα αν το άρθρο αυτό τολμούσε  να το γράψει  Ελληνοκύπριος συνάδελφος θα τον βάφτιζαν ήδη με λογιών λογιών  ύβρεις και λασπολογίες από την μια άκρη της Ελλάδος μέχρι την άλλη της Κύπρου…
Στην περίπτωση του άρθρου αυτού, αλλά και της πρωτοφανούς ανα-δημοσίευσής του και προώθησή του,  γιατί η μεγάλη σιωπή τόσο από συνάδελφους δημοσιογράφους όσο και οργανώσεις προσφυγικές ιδιαίτερα;
Τουναντίον, αντί για επικρίσεις διαβάσαμε στις 30 Μαρτίου 2014 να προτίθεται ακόμα ένας δικός μας υποστηρικτής των δύο κρατών στην Κύπρο εντός της ΕΕ (όπως και η ICG). Σε συνέντευξή του στην δημοσιογράφο Αντιγόνη Δρουσιώτη, που δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο, ο επίκουρος καθηγητής του διεθνούς δικαίου και εξωτερικής πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κ. ΄Αγγελος Συρίγος, υποστηρίζει να δημιουργηθούν στο έδαφος της Κύπρου δύο κράτη εντός της ΕΕ!(Δημοσιεύθηκε αντίδρασή μου και στις δηλώσεις Συρίγου και ακολούθησε και ανταλλαγή προσωπικών ηλεκτρονικών μηνυμάτων μεταξύ μου και του κ. Συρίγου). 
Τι συμβαίνει λοιπόν με τους εξ Αθηνών συμπατριώτες μας και την έμμονη έννοια τους να προωθούν αυτές τις μέρες διχοτομικές λύσεις δύο κρατών με τέτοια συχνότητα;
Διαβάστε περισσότερα...

Με μεγάλη επιτυχία η ημερίδα του ΚΥΚΕΜ «Κράτος και Διαφθορά»





Το Κυπριακό Κέντρο Μελετών (ΚΥΚΕΜ) διοργάνωσε στις 11 Απριλίου στο ΤΕΠΑΚ στη Λεμεσό ημερίδα, η οποία έγινε πόλος έλξης πολλών ακροατών, με θέμα: «Κράτος και Διαφθορά στην Κύπρο: Ο ρόλος της Κοινωνίας Πολιτών». Ομιλητές στην εκδήλωση ήταν ο νομικός-εγκλματολόγος και επιστημονικός συνεργάτης του ΚΥΚΕΜ, Δημήτρης Σαββίδης, ο οικονομολόγος-λογιστής, Όμηρος Αλεξάνδρου, και ο νομικός, Μιχάλης Παρασκευάς.
Ο κύριος Σαββίδης ανέπτυξε το θέμα: «Η διαφθορά μέσα στο πλαίσιο της κοινωνικο-ιστορικής εξέλιξης των πολιτειακών θεσμών στην Κύπρο». Στην εισήγησή του ο κύριος Σαββίδης τόνισε ότι κοινωνικά ζητήματα όπως η διαφθορά δεν μπορούν να εξεταστούν αποκομμένα από το παρελθόν και το μέλλον, αν θα πρέπει να βρούμε λύσεις στη φαινομενικά απρόβλεπτη πορεία της κοινωνίας μας προς τα παθογενή αδιέξοδα.  Η διαδικασία αυτή περνά μέσα από την ορθή ανάγνωση και ανάλυση της ιστορικής μας εξέλιξης ως σώμα πολιτών. Υπό αυτή την έννοια, τόνισε ο κύριος Σαββίδης, το ζήτημα της διαφθοράς είναι συνυφασμένο με την πορεία μας ως λαός προς την ανάπτυξη των βασικών θεσμών και λειτουργιών του κράτους μας. Για την καλύτερη ανάλυση αυτού του θέματος, κατέληξε ο κύριος Σαββίδης, σημαντική αξία θα είχε, λοιπόν, η βαθύτερη κατανόηση του ρόλου που παίζει η πολιτική μας παράδοση στην ιστορική εξέλιξη της δημοκρατικής θεωρίας στην Κύπρο, καθώς επίσης και της διαφθοράς, ως συνυφασμένη με τα δημοκρατικά ελλείμματα που συστηματικά βιώνουμε στην πολιτειακή μας οργάνωση.
Ο κύριος Αλεξάνδρου ανέπτυξε το θέμα: «Το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου ως προάγγελος της σημερινής οικονομικής κρίσης». Στην ομιλία του ο κύριος Αλεξάνδρου τόνισε πως η Διαφθορά και η Διαπλοκή είναι από τους μεγαλύτερους εχθρούς της Δημοκρατίας και της κοινωνίας. Κανένα κράτος και καμία κοινωνία δεν μπόρεσε ποτέ να δει προκοπή αν προηγουμένως δεν πέτυχε να περιορίσει στο ελάχιστο τα φαινόμενα αυτά. Στην Κύπρο, σύμφωνα με τον κύριο Αλεξάνδρου, το φαινόμενο της διαφθοράς και της διαπλοκής έχει πάρει καλπάζουσες διαστάσεις τις δύο τελευταίες δεκαετίες και έχει οδηγήσει την Κύπρο στην σημερινή οικονομική κατάρρευση. Οι εκάστοτε Κυβέρνηση, Βουλή, κρατικοί αξιωματούχοι και χειραγωγημένη Κυπριακή Δικαιοσύνη, αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία με τα Κόμματα και τους εταίρους τους τραπεζίτες και μεγάλους οικονομικούς παράγοντες και καταδυναστεύουν τους κύπριους πολίτες οι οποίοι δυστυχώς παραμένουν απαθείς σε αυτά τα φαινόμενα. Ο κύριος Αλεξάνδρου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι για να έχει μέλλον η Κύπρος πρέπει οι πολίτες της να ωριμάσουν πολιτικά, να αφήσουν τον καναπέ και να αντιδράσουν ανάλογα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της Κύπρου δεν είναι οι ξένοι, ο μεγαλύτερος εχθρός μας βρίσκεται εντός των τειχών και ακούσει στο όνομα κομματοκρατία.
Τέλος, η ομιλία του κυρίου Παρασκευά περιστράφηκε γύρω από το ζήτημα της αποδεδειγμένης κακοδιαχείρισης που τυγχάνει διαχρονικά το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Έγινε αναφορά στις Ετήσιες Εκθέσεις της Γενικής Ελέγκτριας στις οποίες γινόταν ξεκάθαρα λόγος για διαχείριση που ήταν ενάντια των συμφερόντων του Ταμείου.  Τέθηκε η διαχρονική αντισυνταγματικότητα των πράξεων του κράτους καθώς επίσης και του ίδιου του νόμου όσον αφορά την διοίκηση του σε σχέση με την παραβίαση του άρθρου 9 του Συντάγματος. Σύμφωνα με τον κύριο Παρασκευά τίθεται πλέον επιτακτικά το θέμα της άμεσης και δημοκρατικής συμμετοχής των ίδιων των εργαζομένων με τροποποίηση του νόμου ώστε να είναι συμβατός με τις επιταγές του άρθρου 9. 
Διαβάστε περισσότερα...

Israel in talks with Egypt, Turkey on major gas export deals

Israel's drive to export its new-found natural gas could help to rebuild strained ties with old regional allies Egypt and Turkey, but could deprive Europe of a precious alternative to Russian gas.

Israel has in recent months already signed energy deals with Jordan and the Palestinian Authority, though relations with the Palestinians are at a low ebb, and now needs to expand its export horizons to cash in on its huge energy discoveries.

If all goes well, the latest developments could see first pipelines being laid between Israel and Turkey as soon as 2015, and gas cooperation between Israel and Egypt is also emerging, which would allow export access to Asia's major markets.


Διαβάστε περισσότερα...

Syria allegations sink Turkish government morale

As Al-Monitor columnist Cengiz Candar pointed out on April 7, if it wasn’t for the prestigious byline, few people would have noticed the London Review of Books article by the veteran journalist Seymour Hersh. In Hersh's April 6 article, he alleges that the government of Prime Minister Recep Tayyip Erdogan aided and abetted the chemical attacks that killed more than 1,000 civilians in the Ghouta suburb of Damascus in August 2013. According to Hersh, an al-Qaeda-affiliated rebel group carried out the attacks, not the Assad regime. It was a testament to the gravity of the issue that even Turkey’s cowering media outlets talked about it.

Read more: http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2014/04/syria-hersh-allegations-morale-turkey-government.html#ixzz2zVeSwv9D
Διαβάστε περισσότερα...

EURO-MEDITERRANEAN ENERGY INTEGRATION CAN SOLVE POSSIBLE PROBLEMS WITH THE RUSSIAN FEDERATION?


Euro-Mediterranean energy integration can solve possible problems with the Russian Federation?
During the last two weeks the European press is discussing about the possible problems deriving from the interruption (or decreasing) of Russian gas supplies to European countries. How we had seen in another article, for several reasons, this interruption is merely a hypothesis rather than a real possibility[1]. However, this hypothesis contributes to inspire another debate about the system of pipelines in Europe and, in particular if it’s possible an alternative solution for the European countries to escape from the Russian gas supplies.

The situation is tricky if we consider that each country of the European Union provide in different ways for its gas supplies. In this essay, we want to focus on the Mediterranean countries and we try to give an answer to the question in the title. The analysis willfully ignores the possibility of investments in the U.S. shale gas and renewable resources because these are assumptions that affect the long term. What is interesting to analyze is the situation of an emergency, then the short and very short term.
If we analyze the situation in Italy, we can see that this Country has a very diversified supply market[2]. Thanks to the political and economic action of ENI, Italian energy policy is one of the best in Euro-Mediterranean area; we can explain this simple but efficient policy and we can use that as criterion to comparison with the policy of the other Mediterranean countries. The structure of ENI strategy is based on the “N-1 model”: the energy system of Italy continues to work well until all the suppliers minus one continue to supply regularly[3]. Mr. Paolo Scaroni, CEO of ENI, says that Italy could renounce at Russian gas if the other supplier respect their contracts[4]. This policy is necessary but not sufficient to guarantee energy security for Italy, because of, as Mr. Scaroni says, “if together with the Ukrainian crisis, there were also problems from Libya, we would have difficulty; there would be serious problems if there was a setback from Algeria”[5]. Despite this policy, in this moment of great instability in Libya and in other countries of the South Mediterranean coast, according to BP Global data[6], it’s very difficult that Libyan gas production can reach the optimum level within the next winter, which is necessary for Italy to face a hypothetical gas crisis. At East of Italy, Balkans States and also Greece and Turkey are highly dependent on Russian gas supplies. The Eastern Mediterranean is barely auto-sufficient in terms of natural gas supplies but many Countries of the region rely on the flows from Egypt that after years of conflict fell slightly. The violent escalation of Syrian conflict, the complicated relation between Lebanon and Israel, and the territorial disputes about Cyprus, make problems in the energy situation. However, how the report of U.S. EIA says, the recent discoveries in Cyprus and Israel, as well as the potential of the Levant Basin, make natural gas exports from the region a likely possibility. In effect, Cyprus recently concluded the initial stages of a proposed liquefied natural gas (LNG) liquefaction facility in hopes of beginning exports by 2019. Israel is also moving closer to developing the ability to export natural gas, although high projected domestic demand raises some concerns over how much natural gas the country will be able to export[7].
If we move at West of Italy, the energy policy and the dependence from Russian supplies, changes radically compared with those of East. As Italy, France has a diversified supply market: the most of natural gas is imported from Norway (about 31%, 17.9 Billion Cubic Meters, bcm, in 2012 by pipeline and 0.2 bcm of LNG) and from Netherlands (about 15%, 9.4 bcm by pipeline), also Russia and Algeria are important gas suppliers with respectively about the 13,60% and 13% of French market[8]. Also for France but less than Italian case, a situation of decrease or interruption of Russian gas supplies, could create problems for French gas supply in the (unlikely) case of instability in Algeria arising from the upcoming presidential election (17th of April). The situation for the two Iberian States is a little bit different compared with other European (and Mediterranean) States: Spain and Portugal buy all of their gas form non-Russian sources. Portugal import the most of his gas from Nigeria (about 53% of the whole) and from Algeria (about 37%)[9]. Spain is another example of efficient energetic strategy. This Country, that imports gas from different State like Algeria (33%, 20.6 bcm by pipeline and 3.6 bcm by LNG), Nigeria, Qatar, Trinidad and Tobago, Egypt, Norway and others[10],  in recent years has invested heavily to improve its ability to import LNG[11]. In addition, Spain imports more gas than what are their needs: for this reason, Spain can (and does) exports gas. According to Antoni Peris, President of Spain’s gas industry association, Sedigas, the next year Spain will be able to export 7.1 bcm and could supply 10 per cent of gas that Europe currently gets from Russia[12].
Considered these conditions, an Euro-Mediterranean energy club could solve hypothetical problems with Russian gas supply? The answer, as the most of cases, is “depends”. Assuming that worsen political and energy relations with the Russian Federation is always a "no-win situation", there are two possible ways for a good Euro-Mediterranean strategy, but both are palliative strategy and, therefore, they can solve a gas emergency only if it is present for short runs of time. Both solutions can be applied simultaneously, but this is not desirable because this may concentrate energy policies too much on a resource, the gas, which is not renewable and of which Europe (and the Euro-Mediterranean area) does not possess in sufficient quantity. The first way is an implementation of the ENI strategy (“N-1”), focusing not only on the diversification of energy supplies but also on the promoting of stable regimes within supplier States, in order to ensure a better regularity of production and supplying. The second way is the Spanish “LNG strategy”: increase the trade of LNG gas between Mediterranean Countries making the most of LNG terminal and LNG carriers that would allow the sort of natural gas where there is more need[13]. Also this strategy needs the political security and stability of whole of Mediterranean area. A better Euro-Mediterranean energy integration is desirable, but Mediterranean, especially the North side, can’t exclude Asia for its gas supply in the short run. The current political tension with Russia must serve to Europe to think a better strategy in the long run, which is not renounce simply to Russian resources to buy American ones. A better energy strategy must enable Europe to be subject and not object of global energy policies in order to do its own economy and energy interest; improve Euro-Mediterranean energy integration, political stability and LNG capability (or supplies diversification) could be a piece of this long run energy strategy.

[1] F. Angelone, The challenge for Italian energy security takes place in the Mediterranean, Mediterranean Affairs, March 12, 2014.
[2] This analysis was excellently done by F. Angelone for Mediterranean Affairs. Ibidem.
[3] Anon., Scaroni (Eni): forniture garantite anche senza gas dalla Russia. Futuro in bilico per South Stream, Il Sole24ore, March 20, 2014. http://www.ilsole24ore.com/art/notizie/2014-03-20/scaroni-eni-forniture-garantite-anche-senza-gas-russia-futuro-bilico-south-stream-161427.shtml?uuid=ABKPlS4 [consulted on April 1, 2014].
[4] Anon., Crimea: Scaroni, sanzioni alla Russia? Possiamo fare a meno del loro gas, Asca Agenzia di stampa, March 25, 2014.
[5] Anon., Scaroni (Eni): forniture garantite anche senza gas dalla Russia. Futuro in bilico per South Stream, Il Sole24ore, March 20, 2014. http://www.ilsole24ore.com/art/notizie/2014-03-20/scaroni-eni-forniture-garantite-anche-senza-gas-russia-futuro-bilico-south-stream-161427.shtml?uuid=ABKPlS4 [consulted on April 1, 2014].
[6] Anon., BP Statistical Review of World Energy, BP Global, June 2013.http://www.bp.com/content/dam/bp/pdf/statistical-review/statistical_review_of_world_energy_2013.pdf[consulted on April 1, 2014].
[7] Anon., Overview of oil and natural gas in the Eastern Mediterranean region, U.S. Energy Information Administration, August 15, 2013. http://www.eia.gov/countries/regions-topics.cfm?fips=EM [consulted on April 1, 2014].
[8] Anon., BP Statistical Review of World Energy, BP Global, June 2013.http://www.bp.com/content/dam/bp/pdf/statistical-review/statistical_review_of_world_energy_2013.pdf and Anon., Country Gas Profile: France, Energy Delta Institute. http://www.energydelta.org/mainmenu/energy-knowledge/country-gas-profiles/country-gas-profile-france#t42771 [consulted on April 1, 2014].
[9] Anon., Country Gas Profile: Portugal, Energy Delta Institute.http://www.energydelta.org/mainmenu/energy-knowledge/country-gas-profiles/country-gas-profile-portugal#t43009 [consulted on April 1, 2014].
[10] Anon., Country Gas Profile: Spain, Energy Delta Institute.http://www.energydelta.org/mainmenu/energy-knowledge/country-gas-profiles/country-profile-spain#t43088 and [10] Anon., BP Statistical Review of World Energy, BP Global, June 2013.http://www.bp.com/content/dam/bp/pdf/statistical-review/statistical_review_of_world_energy_2013.pdf  [consulted on April 1, 2014].
[11] Spain has 6 of 21 European re-gasification and other 7 are ready to work; the Spanish terminals account for 38 per cent of European capacity. T. Buck, Spain positions itself as alternative to Russian energy supply, Financial Times, March 27, 2014. http://www.ft.com/intl/cms/s/0/9363e834-b5c4-11e3-81cb-00144feabdc0.html#axzz2xcjbhkYJ [consulted on April 1, 2014].
[12] Ibidem.
[13] Today, on the North side of Mediterranean, Portugal, Spain, France, Italy and Greece have LNG regasification terminals. On the South side, Algeria and Egypt have LNG liquefaction terminals. 
http://www.mediterraneanaffairs.com/en/component/k2/euro-mediterranean-energy-integration-can-solve-possible-problems-with-the-russian-federation.html

Διαβάστε περισσότερα...