ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΧΙΜΑΡΑΣ

         Το Ελληνικό σχολείο της Χιμάρας οι Αλβανοί το είχαν κλείσει το 1945, όταν αφαίρεσαν τα μειονοτικά δικαιώματα από την Χιμάρα, επειδή οι Χιμαριώτες απείχαν  από το δημοψήφισμα του Χότζα. Τότε ήταν που είχε γίνει και το φρικτό έγκλημα, είχαν θάψει ζωντανό τον Ανδρέα Δήμα. Έτσι η Ακροκεραύνεια Σχολή Χιμάρας, που ξεκίνησε με την έλευση του Άγιου Κοσμά του Αιτωλού, γύρω στο 1775, έμεινε ένα όνειρο για τους Χιμαριώτες. Κάποια παιδιά της Χειμάρρας έβγαιναν κάποιες νύχτες με ένα σπρέι κάτω από την μπλούζα και έγραφαν στους τοίχους «θέλουμε ελληνικό σχολείο».

            Το όνειρο μπόρεσε και ξανάγινε πραγματικότητα μετά από δεκαετίες από την Ελληνική Πολιτεία με την βοήθεια του Αρχιεπισκόπου κ. Αναστασίου, του τέως δημάρχου και προέδρου της Ομόνοιας, Βασίλη Μπολάνου, της Ένωσης Χειμαρριωτών αλλά και πολλών άλλων. Άρχισε να λειτουργεί έτσι ένα πρότυπο σχολείο με Έλληνες δασκάλους, με αίθουσα πληροφορικής, με λεωφορείο που φέρνει τους μαθητές, με βιβλιοθήκη, με κεντρική θέρμανση. Ένα σύγχρονο σχολείο όσο λίγα στην Ελλάδα. Το σχολείο αυτό ήταν και είναι ένα καρφί για τους Αλβανούς και ένα φως για τον Ελληνισμό της Χιμάρας. Κάποια παπαγαλάκια βγήκαν και άρχισαν να αναμεταδίδουν «τι το θέλει η Χιμάρα ένα ιδιωτικό σχολείο, η Χιμάρα θέλει ένα δημόσιο (αλβανικό) σχολείο». Βέβαια η λέξη «ιδιωτικό» από μόνη της παραπέμπει σε αλβανικές υπηρεσίες. Μόνο οι Αλβανοί θεωρούν το σχολείο αυτό ιδιωτικό, όπως και το αντίστοιχο της Κορυτσάς. Για όλους τους Έλληνες Χειμαρριώτες το σχολείο αυτό ήταν ένα πραγματικό ελληνικό δημόσιο σχολείο, με ελληνική χρηματοδότηση, υπαγόμενο στο ελληνικό υπουργείο παιδείας, μέσω της ΜΚΟ Όμηρος. Το ίδιο είχε συμβεί εξ άλλου και το 1932 όταν η αλβανική κυβέρνηση του Αχμέτ Ζόγου είχε κλείσει τα ελληνικά σχολεία με τον νόμο περί απαγορεύσεως των ιδιωτικών σχολείων. Τότε η Ελλάδα είχε προσφύγει στην Κοινωνία των Εθνών όπου και τελικά είχε δικαιωθεί και τα ελληνικά σχολεία είχαν ξανανοίξει. Η αλβανική οπτική γωνία λοιπόν είναι αυτή που δείχνει την λέξη «ιδιωτικό».

       Δημόσιο αλβανικό σχολείο όμως, δεν ομολογούν ότι σημαίνει, ένα σχολείο στο οποίο κυρίαρχη είναι η αλβανική γλώσσα και τα ελληνικά όσο ανεβαίνουν οι τάξεις ελαττώνονται και τελικά εξαφανίζονται. Ένα σχολείο που παρέχει προβληματική και ελλιπή παιδεία, ένα σχολείο που διδάσκει την απερίγραπτη ιστορία και γεωγραφία των αλβανικών σχολείων, περί μεγάλης Αλβανίας μέχρι την Πρέβεζα, περί Τσαμουριάς και άλλων πολλών. Ένα σχολείο με σπασμένα τζάμια και χωρίς θέρμανση όπως είναι τα αλβανικά. Τα δημόσια αλβανικά βιβλία της ελληνικής μειονότητας πουθενά αλλού στην Ευρώπη δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν μειονοτικά, απλά επειδή η νομοθεσία και οι πρακτικές που τα διέπουν αντίκεινται κραυγαλέα προς τις συμβάσεις περί μειονοτικών δικαιωμάτων.

        Τέτοια κατάντια δεν νομίζω πως την αξίζει η Χιμάρα. Ας σκεφτούμε τι έγινε με το Ελληνικό Νοσοκομείο του Αργυροκάστρου το οποίο στα πλαίσια του εξορθολογισμού των δαπανών δόθηκε στο αλβανικό δημόσιο. Αφού υπολειτούργησε για μικρό χρονικό διάστημα, στην συνέχεια λεηλατήθηκε ο εξοπλισμός του και έκλεισε. Αυτοί που ζητούν να μετατραπεί το σχολείο της Χιμάρας σε δημόσιο μπορούμε να θεωρήσουμε από τα λεγόμενά τους ότι είναι ή άτομα με οξεία πνευματική ανεπάρκεια, ίσως και άτομα τυφλωμένα από τις προσωπικές φιλοδοξίες και τα πάθη τους  ή ότι είναι διατεταγμένα στην εξυπηρέτηση των αλβανικών συμφερόντων.

Δημήτρης Περδίκης