Erdogan's 'Reassuring' Words to Turkey's Jews Are Anything But

When it comes to the safety of the Jewish community in Turkey, Prime Minister Recep Tayyip Erdogan seems to think he can have it both ways.

On one hand, he makes clear that the Jewish community should feel safe in their own country as passions have erupted into street demonstrations and violence over the Gaza conflict. "Jews in Turkey are our citizens," he told the Turkish daily newspaper Sabahrecently. "We are responsible for their security of life and property."

On the other hand, Erdogan believes the Turkish Jewish community has an obligation to toe the government's hostile line toward Israel, and has urged them to issue a statement condemning the Jewish state's military action in Gaza.

"I talked to our Jewish citizens' leaders on Thursday, and I stated that they should adopt a firm stance and release a statement against the Israeli government. I will contact them again, but whether or not they release a statement, we will never let Jewish people in Turkey get hurt," he said.

Implied in his words, and those of other government leaders, is that the Jewish community would be better off -- and safer in their own country -- if they condemned Israel's actions outright.

This is where things get dicey. Asking the Jewish community to speak up about Israel reeks of anti-Semitism.

Erdogan's recent comments about the Jewish community of Turkey conveyed a dangerous double message. First he reiterated the historical stance of Turkey's responsibility for their safety and security. But in calling on them to publicly stand against Israel at a time when that is Turkey's policy, he conveyed to the people of Turkey that if the Jews in Turkey do not do this, they are not being "good Turks." The result, ironically, is to signal yet another longstanding anti-Semitic stereotype that "Jews are not loyal" to the countries where they live. And it puts the Jewish community in a terrible position of having to choose between the official hostile anti-Israel posture of their country and their own personal feelings on a difficult situation.

So, we do not believe Prime Minister Erdogan has provided much reassurance to the Turkish Jewish community in these trying times.

His comments suggest, among other things, that the Jewish community is a monolith when it comes to Israel, when in fact there is a diversity of views within the community, including some who do, and some who do not, support the military campaign to root out Hamas rockets and terrorism.

No Jewish community anywhere should be asked to pick sides in this political conflict. Asking them to do so, in an environment where passions are already inflamed over the conflict in Gaza and where street protests have turned violent, with expressions of anti-Semitism and attacks on Israeli embassy and consulate buildings, is enough to suggest to some that the community itself is another potential target. In Turkey, there are historical precedents for such beliefs taking hold among the populace, and they have not ended well.

Making matters worse, Mr. Erdogan's hostile views of Israel and Israelis, and his support for the Hamas terror organization in Gaza, are well known and shocking.

By providing financial and diplomatic to support to Hamas, a terror organization committed to the elimination of Israel's existence and whose essential political philosophy actions are deeply anti-Semitic, Erdogan has placed Turkey squarely on the side of terror and violence. 

Mr. Erdogan's aid and comfort to Hamas terrorists serves to prolong the hostilities and is counterproductive to the efforts of others seeking to end the current round of fighting.

In recent years expressions of anti-Semitism in Turkey have significantly increased. This is particularly troubling and dangerous because we know, based on the results of ADL polling on anti-Semitism in Turkey, that anti-Jewish attitudes and beliefs are, sadly, held by fully69 percent of the adult Turkish population.

This increase is fueled, in part, by harsh comments about Jews and Israel made by Erdogan, other officials in his government and influential journalists. ADL has publicly criticized those comments and called on the prime minister to refrain from making references invoking anti-Semitic conspiracies and statements, which amount to scapegoating the Jews of Turkey by suggesting they have some responsibility for actions of Israel which Mr. Erdogan opposes.

Such comments legitimize anti-Jewish stereotypes and reinforce prejudiced beliefs about Jews held by so many people in Turkey. This is a truly sad turn of events for a country that has in fact served as a safe haven for Jews fleeing persecution through the centuries, including the Spanish and Portuguese Jews expelled from Spain who were welcomed into the Ottoman Empire in the late 15th century.

In 2005, ADL bestowed its Courage to Care Award recognizing the efforts of various Turkish diplomats to protect and save the lives of Jews from persecution and death at the hands of the Nazis. The award was presented on behalf of the courageous Turkish diplomats to Prime Minister Erdogan during his visit to New York.

It was their courage, their humanity, their display of the best the Turkish people are capable of doing that we honored. At the time the award was presented, Mr. Erdogan spoke out forcefully against anti-Semitism and clearly stated anti-Semitism had no place in Turkey.

The more recent comments from Mr. Erdogan do not change the fact that, during World War II, Jewish lives were saved by Turkish diplomats who were not infected with the virus of anti-Jewish prejudice, who saw people in need of protection and acted to save them.

Recently there have been calls by some for us to rescind the honor based on Erdogan's recent positions toward Israel and his Jewish community. But we believe it would be wrong for ADL to withdraw its recognition of those diplomats today because the current leader of Turkey is fanning the flames of anti-Semitism and supporting a terrorist organization whose essential ideology is anti-Semitic and which seeks to eliminate Israel, the national homeland of the Jewish people.

Διαβάστε περισσότερα...

With Israel, the world is blaming the victims

By Richard Cohen Opinion writer July 28 

Recep Tayyip Erdogan’s anti- Semitism is getting the better of him. Once again, the Turkish prime minister has trotted out the Hitler analogy in relation to Israel and what it has done in Gaza. “They curse Hitler morning and night,” he said of the Israelis. “However, now their barbarism has surpassed even Hitler’s.”

Erdogan’s Hitler fetish is both revolting and inaccurate. Hitler murdered an estimated 6 million Jews, not to mention millions of Poles, Russians, Gypsies and, as a group, homosexuals; the Israelis have killed in the current Gaza operation more than 1,000 Palestinians. The difference between murdered and killed — the former on purpose, the latter mostly what’s called “collateral damage” — ought to be clear to anyone whose mind is not addled by anti-Semitism.

Read more 

http://www.washingtonpost.com/opinions/richard-cohen-with-israel-the-world-is-blaming-the-victims/2014/07/28/104bcc4c-1680-11e4-9349-84d4a85be981_story.html

Διαβάστε περισσότερα...

The Cyprus issue: 40 years' resolution and the matter of natural gas

Last Sunday, 20 July 2014, marked the 40th anniversary of Turkey's direct involvement on the island of Cyprus.

The so-called Attila-1 offensive was a military intervention aimed at bringing a halt to a bloody operation of "ethnic cleansing" (though the term still had to be invented at the time) which was targeting the Turkish population of the island. The Turkish Armed Forces subsequently occupied a fair share of the island's territory (37 percent), an area that was turned into the so-called Turkish Republic of Northern Cyprus (TRNC) in 1983 – a mini-state that has only been recognized by the Republic of Turkey.

Even now that the southern or Greek-populated part of the island (the so-called Republic of Cyprus) has joined the EU (on 1 May 2004) and even become part of the eurozone (on 1 January 2008), a solution for the problems of partition and inter-communal distrust has remained elusive and apparently much-sought after.

Still, on the occasion of this year's anniversary, the soon-to-be-replaced President of Turkey Abdullah Gul publicly said the following: "We hope that there will be another opportunity for talks and we will reach an affirmative point as a result of negotiations so it won’t be open ended talks. We hope that the two sides would reach an agreement within the parameters of the United Nations". Sooner rather than later, he even seemed to be thinking.

The beginning of the conflict

To this day worldwide public opinion persists in viewing the Turkish actions of 1974 as unwarranted acts of aggression tantamount to a war crime – for instance the pan-European news organization Euronews states that "Turkey claimed [that the Attila-1 offensive's aim] was to protect Turkish Cypriots", whereas "Greek Cypriots called it an occupation", or nothing but a violent land grab, in other words.

The seeds of the still ongoing conflict were apparently sown when "Britain occupied Cyprus by virtue of the Anglo–Turkish Convention signed on 4 June1878", formally annexing the island in 1914. Britain used both communities as ploys to "divide & rule" the island. The Al Jazeera correspondent and New Athenian, John Psaropoulos relates that after "the Second World War, Greek-Cypriot Lieutenant Colonel Yiorgos Grivas set up EOKA, a guerrilla organization, which attacked British troops and installations as part of its goal to merge Cyprus with Greece. Its battle cry was “Enosis”, or “Union”.”

Subsequently, inter-communal violence became the norm on the island, a fact which did not change after the island gained its independence in 1960, "on the basis of a power-sharing agreement negotiated by Greece and Turkey, [but] not by the Cypriots themselves". 

Read more 

http://rt.com/op-edge/175244-cyprus-issue-turkey-anniversary/

Διαβάστε περισσότερα...

The Seesaw Friendship Between Turkey’s AKP and Egypt’s Muslim Brotherhood - Carnegie Endowment for International Peace

The Seesaw Friendship Between Turkey’s AKP and Egypt’s Muslim Brotherhood - Carnegie Endowment for International Peace

Διαβάστε περισσότερα...

Surprising Ties between Israel and the Kurds

Surprising Ties between Israel and the Kurds

Διαβάστε περισσότερα...

Christians at the mercy of jihadis

Sunnis must reassert leadership and crush extremism

©AFP

Just weeks after seizing swaths of northern and central Iraq, the jihadi extremists of theIslamic State in Iraq and the Levanthave driven out the remaining Christians ofMosul. After daubing their houses with N for Nazarenes, Isis offered them stark choices: convert to Islam, accept ancient taxes on minorities, or death. To underline their contempt for any interpretation of religion but their own, these Sunni supremacist blackshirts blew up the shrine to Jonah in Mosul, a prophet revered in the Koran and the Bible. This is more than a subplot in awider tragedy.

The spectre of an east Mediterranean empty of Christians is haunting, not just because it would uproot a 2,000-year-old heritagewhere Christianity was born. Otherminorities such as the Druze fear that if the Christians are driven out they will be left alone, while secular Arabs know they will have lost a unique window on the world – a bridge between east and west.

High quality global journalism requires investment. Please share this article with others using the link below, do not cut & paste the article. See ourTs&CsandCopyright Policyfor more detail. Emailftsales.support@ft.comto buy additional rights.http://www.ft.com/cms/s/0/15f99066-13f6-11e4-8485-00144feabdc0.html#ixzz394FYwT30

This did not start last month when Isis captured Mosul. Nor is it confined to Iraq. Across the Arab world, Christians, perhaps 15m among 300m Muslims, are endangered: threatened by Islamist radicals; forced by limited opportunities to seek newlives abroad; accused of complicityinthe schemes of foreign predators;and menaced by the upheavals sweeping the region and laying bare the hard-wiring of sectarianism.

After the invasion of Iraq in 2003, indigenous Assyrian Christians, mostly Chaldean, endured a backlash that reduced their numbers from about 1m to 300,000. The US-led occupation, by bringing the Shia to power in the Arab heartland for the first time in centuries, rekindled the age-old schism between Sunni Islam and Shiism – and Christians were caught in withering crossfire. Revanchist autocracy against the Arab spring has piled on the misery.

The 2011 revolution in Egypt was followed by riots between Copts(about 10 per cent of Egyptians) andMuslims, inciting suspicion that the ancien regime – now restored to power – was trying to widen a sectarian cleft and force citizens to choose between the old order and chaos. In Syria, where Christians also make up some 10 per cent of the population and Aramaic, the language of Christ, still survives, the minority Assad regime from the outset targeted other minorities such as Christians and Druze with a subliminal narrative: stand with us because, if we fall, you will be put up against the same wall by Sunni fundamentalists. Isis has been the main beneficiary of its savage repression, and Arab and western failure to support mainstream rebels. In Lebanon, Christians who had previously ruled emerged disempowered from the 1975-90 civil war and are nowdivided between factions allied withthe Shia, led by Hizbollah, andremnants of the old Phalange party,who have cast their lot with the Sunni. War and emigration have reduced their numbers to about 30 per cent of the population.

As the fires of Syria and Iraq melt the borders imposed by Europeans after the first world war, despair abounds, especially among Christians. There is nostalgia for pan-Arab nationalism, which turned into an alibi for dictatorship. There is talk of recourse to a neo-Ottoman order of outside protectors and the millet system ofethno-religious autonomy. Iran andits Shia allies such as Hizbollah self-servingly say they are the only shield of the minorities against jihadist savagery.

But any real turnround will require mainstream Sunnis to reassert leadership and crush extremism within their camp. Breaking the sectarian spiral also requires pan-communal effort to rebuild states based on equal citizenship and diversity, reflected in confederal institutions, bicameral parliaments and devolved power. Whether there will be many Christians left to share in this endeavour is menacingly moot.

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey-Israel behind the scenes

Turkey continues to play a double game on Israel: claiming it supports the Palestinian cause while engaging in the highest levels of strategic cooperation with Tel Aviv, writes Sayed Abdel-Meguid

The Arab world was outraged when Ankara signed a strategic military pact with Israel in February 1996. This was just a month after Turkey joined the EU Customs Federation, which was the fruit of intense efforts on the part of Israeli politicians, most notably Shimon Peres who had personally appealed to EU parliamentary members to approve Turkey’s membership.
When asked to explain those intimate ties, Turkish officials would immediately respond, “Our relationship with Israel is not directed against a third party.” To this former President Suleyman Demirel added an argument that would become iconic in the history of official Turkish rhetoric on the Arab-Israeli conflict: “The relationship can be used for the sake of the Palestinian cause.”
When a party said to have Islamist roots and an Islamist frame-of-reference made its appearance in the Turkish political arena at the turn of the millennium, its founders were keen to reassure Western governments that “there would be no change in Turkey’s foreign policy if the Justice and Development Party (JDP) comes to power.” One of those founders, Recep Tayyip Erdogan (RTE), took pains to drop in on the Israeli ambassador in Ankara and then to meet with a number of Western ambassadors in order to drive home that his party would not work against the US and Israel.
Twelve years ago the JDP leader told this writer, “Turkey has had close relations with Israel for many years. The agreements that we have with it can continue as long as they are founded on mutual interest. However, our country has important interests with other parties. It would be unacceptable to sacrifice these for the sake of Israel. We must stress that the continuation of agreements does not signify approval of what the current Israeli government is doing. That policy is wrong and we do not support it.” He added: “Our country occupies an important place in the Middle East. We need to maintain that position. We in the JDP see ourselves as the translators of the feelings of the Palestinian people and we convey these to Israel from time to time. It is impossible to mistake our clear and declared positions on recent developments in the Middle East. These will not change if we come to power.
At least in this regard he proved true to his word. Within a year he was mediating between Damascus and Tel Aviv. Not even the Israeli attack against the Mavi Marmara in late May 2010 would alter the essence of the Ankara-Tel Aviv relationship. In fact, in spite of the tragic deaths of nine Turkish citizens on the flagship of the humanitarian relief convoy to Gaza, that relationship remained as deep as ever. Even at the height of the crisis surrounding the withdrawal of the Turkish ambassador to Tel Aviv, President Abdullah Gul told The New York Times in April 2011 that his country was prepared to do its utmost to facilitate constructive negotiations between the Israelis and Palestinians.
At a time when public opinion in the Arab and Islamic world was seething against Israeli attempts to assert its hegemony over the Levant, the JDP government was supervising the installation of missile shield radar systems near Malatya followed by Patriot missile platforms along the southern border in Gaziantep, Urfa and Hatay. The chief aim of these systems is to protect Israel.
Echoing Demirel, RTE stressed that all that radar and missilery was not directed at a third party. But then why were they installed there in the first place? This was precisely the question raised by the Turkish opposition parties that referred to the JDP as Israel’s partner and the tool for carrying out US designs.
In light of the foregoing, as the region once again cries out against Israeli brutality in the occupied Palestinian territories, it is difficult to see JDP rhetoric as anything but self-serving posturing aimed at the more gullible segments of Turkish public opinion. Indeed, Selahattin Demirta, the Kurdish political leader who is fielding himself for the presidential elections scheduled for August, remarked sarcastically that Erdogan’s statements regarding developments in Gaza could not be taken seriously.
Commenting at greater length on the issue, Zaman newspaper columnist Ali Bulaç asked, “What help can Turkey offer to Palestine?” His answer: “None. What can Turkey do to pressure Israel? His answer: “Nothing. He explains that Turkish-Israeli trade relations are extremely close in spite of the apparent tensions between the two countries. Israel reaps huge profits from the fact that most Turkish companies are forced to use its seaports, apart from a few that can use Lebanese ports. “With Erdogan’s blessings, Israel gets oil from northern Iraqi Kurdistan via [Turkey in] oil tankers. After taking the oil it needs, it sells the rest to third parties. This means that there is an undeclared tripartite regional alliance between Anatolia, Israel and Iraqi Kurdistan, which has as one of its purposes separating the Kurds from the central government in Baghdad.
In brief, the JDP government blows a lot of hot air into Israel’s face while sustaining the highest levels of strategic and commercial relations. Meanwhile, the Palestinians continue to suffer.
Resuming the question as to what takes place behind the scenes between Ankara and Tel Aviv, former Galata Saray football star Hakan Sukur asked whether Turkey supplied Israel with the fuel for the Israeli fighter planes that are bombarding Gaza at present. Sukur who served as a JDP member of parliament but resigned from the ruling party in December, was referring to reports claiming that petroleum originating from Iraqi Kurdistan and being stored in Turkish ports was being sold to Israel. If that is true, how long has this been going on, Sukur asked? Is this consistent with the Turkish government’s position regarding the Palestinian cause?
Some of the accounts may be exaggerated, but there is no denying close communications and cooperation between Ankara and Tel Aviv. As the Milliyet pointed out last Thursday, the Israeli embassy in Ankara held talks with the Turkish foreign ministry in which Israel offered to coordinate with Turkey over delivering humanitarian aid to Gaza. In statements to the press, the embassy claimed that in spite of the hundreds of rockets being fired into Israel by Palestinian “terrorist groups”, the crossings into Gaza were still open.
At the same time, in one of the increasingly rare occasions in which the government tolerates demonstrations, groups of protestors were allowed to assemble in front of the Israeli embassy and chant, “The killers are the Israelis”, “Criminal Israel is a terrorist state”, “We are all Palestinians” and “Israel, get out of Palestine”. The JDP leader is running for president, after all.

Διαβάστε περισσότερα...

Όλοι γνώριζαν τις τουρκικές προθέσεις με τρομερή λεπτομέρεια

20 Ιούλιος 2014, 07:04 | Της Φανούλας Αργυρού

1974 - Βρετανός Συνταγματάρχης Στόκερ: Προς τα πού τώρα η Κύπρος

Τρεις μήνες πριν από τον μαύρο Ιούλη, ο Στόκερ σε πολυσέλιδη έκθεσή του σκιαγραφούσε τόσο το πραξικόπημα με αντικατάσταση Μακαρίου, όσο και την εισβολή

Θα χρειαστεί τρομερή πολιτική ικανότητα και κάποια κύρια χειρουργική επέμβαση, φοβάμαι πολύ δύσκολου χαρακτήρα. Ο Πρόεδρος Μακάριος πρέπει να φύγει, έγραφε τότε ο Βρετανός Συνταγματάρχης

Τον Απρίλιο του 1974, τρεις μήνες πριν από τον μαύρο Ιούλη με το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, ο Βρετανός Συνταγματάρχης Στόκερ, ο οποίος υπηρετούσε στη Βρετανική Υπάτη Αρμοστεία στη Λευκωσία, ως Σύμβουλος επί Αμυντικών από το 1972, αποχώρησε με δική του απόφαση. Πριν αποχωρήσει, όμως, έστειλε μια πολυσέλιδη και λεπτομερέστατη έκθεση στους ανωτέρους του στο Λονδίνο, σχετικά με την κατάσταση στην Κύπρο. Στην έκθεση, ο Στόκερ περιλάμβανε και κάποιες πολύ σημαντικές επισημάνσεις και εισηγήσεις γι' αλλαγή της πολιτικής κατάστασης στο νησί, που ουσιαστικά σκιαγραφούσε τι έπρεπε να γίνει σε σχέση με την Κύπρο.

Υποστήριξε ανοικτά την αποχώρηση από την Κύπρο όχι μόνο των Ελλήνων Αξιωματικών, αλλά και των Ελλαδιτών δασκάλων, τους οποίους θεωρούσε κακή επιρροή. Εύρισκε επικίνδυνη τη δημιουργία εφεδρικού στρατού από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και, το πιο σημαντικό, στην παράγραφο 39 σκιαγράφησε τόσο το πραξικόπημα με αντικατάσταση Μακαρίου, όσο και την εισβολή, όταν μίλησε για χειρουργική επέμβαση πολύ δύσκολου χαρακτήρα. Έγραψε με υπότιτλο «Προς τα πού τώρα η Κύπρος»:

Παράγραφος 39

«... Η δυσπιστία μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων είναι βαθιά ριζωμένη. Δεν πρόκειται να εξαλειφθεί ποτέ, όμως μπορεί να ελαττωθεί σε βαθμό που να κάνει δυνατή τη συμβίωση αμφοτέρων των πλευρών σε συγκριτική αρμονία. Όμως αυτό θα χρειαστεί τρομερή πολιτική ικανότητα και κάποια κύρια χειρουργική επέμβαση, φοβάμαι πολύ δύσκολου χαρακτήρα. Ο Πρόεδρος Μακάριος πρέπει να φύγει.

Ένας κατάλληλος αντικαταστάτης δεν είναι εύκολο να βρεθεί, όμως εγώ θα έβαζα τα λεφτά μου στον μόνο τίμιο και σίγουρα έμπιστο υποψήφιο στον κ. Σεβέρη (Ζήνων), ο οποίος παραιτήθηκε από υπουργός Υγείας με το θέμα των τριών Μητροπολιτών. Η Ένωση πρέπει να εξουδετερωθεί.

Αυτό θα χρειαστεί μιαν αποφασιστική αντιμετώπιση από την Αθήνα και πρέπει να αποχωρήσουν τόσο οι Έλληνες διδάσκαλοι όσο και οι Έλληνες αξιωματικοί από την Εθνική Φρουρά...». (Για πρώτη φορά αναφέρθηκα στο έγγραφο αυτό σε ομιλία της γράφουσας στη Λεμεσό, τον Οκτώβριο του 2013).

Η περίεργη περίπτωση του Συνταγματάρχη Στόκερ

O Συνταγματάρχης Στόκερ ανέλαβε καθήκοντα στη Βρετανική Υπ. Αρμοστεία στη Λευκωσία το 1972, δύο χρόνια μετά το σχέδιο για επαναφορά του Κ. Καραμανλή στην Ελλάδα (1969), που ετοιμάστηκε από δύο ακαδημαϊκούς (έναν Άγγλο πανεπιστημιακό από την Αγγλία και έναν Ελλαδίτη από την Ελβετία). Μεταξύ των εισηγήσεων των συγγραφέων του σχεδίου η επαναφορά στη Δημοκρατία και του Καραμανλή ήταν και μέσω μιας εθνικής τραγωδίας.

Σημειώνεται ότι σύμφωνα με τα βρετανικά έγγραφα, τον ίδιο χρόνο (1972) η βρετανική κυβέρνηση επαναβεβαίωσε τη θέση της (η προηγούμενη ήταν τον Δεκέμβριο του 1963 με το τουρκικό πραξικόπημα για διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας) ότι σε περίπτωση τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, η ίδια δεν επρόκειτο να επέμβει και η απόφαση ήταν τελεσίδικη. (Βλέπε βιβλίο γράφουσας «Διζωνική Εκτέλεση Κ.Δ. 1955-2011» σελ. 77-78).

Το 1972, λοιπόν, αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Στόκερ ενημερώνει το ΓΕΕΦ (Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς) στη Λευκωσία, ότι η Τουρκία προτίθεται να εισβάλει στο νησί. Στις 27 Μαρτίου 1973 έδωσε λεπτομερέστατες πληροφορίες για το τουρκικό σχέδιο εισβολής, το οποίο μεταβιβάστηκε στον Αρχηγό Ενόπλων Δυνάμεων στην Αθήνα από τον Αρχηγό του ΓΕΕΦ στη Λευκωσία Στρατηγό Χαραλαμπόπουλο.

Στις 30 Ιουλίου 1973, ο Στόκερ επανήλθε στο ΓΕΕΦ και έδωσε φωτοτυπία Σχεδίου Εισβολής των Τούρκων, που εξασφάλισε από τον συνάδελφό του στην Άγκυρα. Στις 5 Αυγούστου 1973, ο Αρχηγός του ΓΕΕΦ στη Λευκωσία ενημέρωσε το Υπ. Εσωτερικών και Άμυνας της Κύπρου. Ο Στόκερ ζήτησε η επαφή του να κρατηθεί μυστική. Στα συμπεράσματά του, ο Στόκερ τόνισε ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν επρόκειτο να επέμβουν προς παρεμπόδιση ενός τοιούτου σχεδίου. Με την ενημέρωση Στόκερ είναι, πλέον, αντιληπτό ότι τόσο η χουντική κυβέρνηση των Αθηνών όσο και η κυβέρνηση Μακαρίου ήσαν ενήμερες των τουρκικών προθέσεων με τρομερή λεπτομέρεια.

Στις 28 Αυγούστου 1973, και ο Αμερικανός Στρατιωτικός Ακόλουθος της πρεσβείας στη Λευκωσία Συντ. Whitley συναντήθηκε με τον Διοικητή της ΕΛΔΥΚ για να πει ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν τους βοηθά, δεν αποκηρύττει τον Γρίβα και τους οπαδούς του όπως της ζητήθηκε, η Αμερική υποστηρίζει μιαν ανεξάρτητη Κύπρο και ότι οι ενωτικοί Κύπριοι πρέπει να άλλαζαν το «πιστεύω» τους, αλλιώς θα υπέφεραν. (Οι αναφορές για τις επαφές Στόκερ με το ΓΕΕΦ από το βιβλίο Χρ. Βενιαμίν, «Τα Δύσκολα Χρόνια, αναμνήσεις μιας ζωής»).

Φεύγοντας, λοιπόν, όπως μας αποκαλύπτουν τα βρετανικά έγγραφα, με την αποχαιρετιστήρια έκθεσή του (valadictory report) προς τους ανωτέρους του στο Λονδίνο, ο Συνταγματάρχης εισηγήθηκε την απομάκρυνση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, υπέδειξε και τον προτιμητέο για εκείνο αντικαταστάτη του και κατέγραψε και τους λόγους της προτίμησής του. Και ωμά, αλλά δίχως αμφιβολία, σκιαγράφησε τόσο το πραξικόπημα όσο και την τουρκική εισβολή (την οποία, όπως μας εξιστόρησε ο Χρ. Βενιαμίν, είχε υπόψη του σε λεπτομέρεια πολύ πριν αποχωρήσει και κάνει τις εισηγήσεις του).

Διευθετήσεις μεταξύ Φόρεϊν Όφις και Τούρκων σε σχέση με τη δεύτερη εισβολή

Στις 14 Αυγούστου 1974, σε υψηλού επιπέδου συνεδρία στην πρωθυπουργική κατοικία στο Λονδίνο, εν τη παρουσία του Βρετανού Πρωθυπουργού Ουίλσον, του υπουργού Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας Κάλαχαν, των υφυπουργών του Υπουργείου Άμυνας, των Αρχηγών Επιτελείων Στρατού και λοιπών αξιωματούχων, ο Κάλαχαν είπε ότι δεν έβλεπε προοπτική διπλωματικής λύσης. Πίστευε πως δεν υπήρχε πιθανότητα να σταματήσουν τους Τούρκους από το να κατορθώσουν τους στρατιωτικούς τους στόχους.

Οι Αμερικανοί πράγματι ανησυχούσαν, αλλά δεν επρόκειτο να πάρουν στρατιωτικά μέτρα ούτε να δώσουν στρατιωτική βοήθεια στη μία ή την άλλη πλευρά. Η Βρετανία δεν έπρεπε να επέμβει στρατιωτικά δίχως τις ΗΠΑ και ο ρόλος της ΟΥΝΦΙΚΥΠ ήταν όπως φύγει από τη μέση. Ήταν της άποψης ότι οι Τούρκοι δεν θα ενοχλούσαν τις βάσεις και δεν θα προκαλούσαν πρόβλημα στη Βρετανία.

Ο Πρωθυπουργός, συνοψίζοντας τα πράγματα, είπε ότι η Βρετανία έπρεπε να συγκεντρωθεί στη διπλωματική πρωτοβουλία στα Ηνωμένα Έθνη, στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και τους συνεταίρους τους στο ΝΑΤΟ. Δεν υπήρχε λόγος να σκέφτονται ότι τα βρετανικά στρατεύματα μπορούσαν ή έπρεπε να τα βάλουν με τους Τούρκους. Τα Ηνωμένα Έθνη δεν είχαν τη δυνατότητα να σταματήσουν στρατιωτικά τους Τούρκους. Αν ρωτούσαν τον υπουργό Εξωτερικών, κατά πόσο υπήρχε σκέψη για μεγάλο στρατιωτικό ρόλο εκ μέρους της Βρετανίας, θ’ απαντούσε ότι δεν υπήρχε...

Τα βρετανικά στρατεύματα είχαν τη δυνατότητα αλλά...

Κατ' αρχήν η Βρετανία είχε νομική υποχρέωση να βοηθήσει την Κύπρο, γιατί όταν υπέγραψε ως εγγυήτρια της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, στη Συνθήκη Εγγυήσεως που η ΙΔΙΑ συνέταξε, δεν το έκανε με την προϋπόθεση ότι θα είχε και τις ΗΠΑ δίπλα της, επομένως ήταν αίολη η δικαιολογία ότι η Βρετανία δεν έπρεπε να επέμβει δίχως τις ΗΠΑ.

Ο λόγος ήταν γιατί είχε ήδη συμφωνήσει από τις 17 Ιουλίου 1974 για την εισβολή με τον Ετζεβίτ και γιατί πρωτίστως η ρατσιστική Συνθήκη Εγγυήσεως είχε περιληφθεί το 1960 ειδικά για να μπορέσει η Τουρκία να εκτελέσει την εισβολή, όταν οι συνθήκες θα το επέτρεπαν... Και αυτές δημιουργήθηκαν το 1974...

Στα πορίσματά της η Μικτή Κοινοβουλευτική Επιτροπή του βρετ. Κοινοβουλίου, στην έρευνά της δύο χρόνια αργότερα, έγραψε: « Η Βρετανία είχε νομικό δικαίωμα, ηθική υποχρέωση, και είχε τη στρατιωτική δυνατότητα να επέμβει στην Κύπρο κατά τη διάρκεια του Ιουλίου και Αυγούστου 1974. Δεν επενέβη για λόγους που η Κυβέρνηση αρνείται να δώσει».

(Britain had a legal right, a moral obligation, and the military capacity to intervene in Cyprus during July and August 1974. She did not intervene for reasons which the Government refuses to give).

Ο Κ. Καραμανλής ονομάζει τους Άγγλους

Στις 29 Νοεμβρίου 1974, στη συνεδρία των Αθηνών μεταξύ ελληνικής κυβερνήσεως, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, Γλ. Κληρίδη, Τ. Παπαδόπουλου, Σπ. Κυπριανού, Χρ. Βενιαμίν και άλλων, σύμφωνα με τα πρακτικά της συνεδρίας στο βιβλίο «Η άλλη Κατάθεση» του Σάββα Παύλου, στην σελίδα 38, ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής είπε:

«... ΄Οσον αφορά τους Άγγλους, αυτοί είναι οι κυρίως υπεύθυνοι. Διότι αυτοί ενεθάρρυναν και το πραξικόπημα των συνταγματαρχών και τας διαθέσεις των Τούρκων. Ο Ουίλσων έκανε το σφάλμα, στο συγχαρητήριο προς εμέ τηλεγράφημά του, να προσθέση ότι συμφωνεί με τις προτάσεις Κληρίδη, οι οποίες αποτελούν καλήν βάσιν διά διαπραγμάτευσιν και να ζητήσει να ενθαρρύνωμεν τον Αρχιεπίσκοπον προς την κατεύθυνσιν αυτήν. Απήντησα, διά του εν Λονδίνω πρέσβεώς μας, ότι η Αγγλική Κυβέρνησις πρέπει να ασκή πίεσιν επί των Τούρκων και όχι εφ΄ ημών...».

ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ερευνήτρια/συγγραφέας

Διαβάστε περισσότερα...

Όλοι γνώριζαν τις τουρκικές προθέσεις με λεπτομέρεια | News

Όλοι γνώριζαν τις τουρκικές προθέσεις με λεπτομέρεια | News

Διαβάστε περισσότερα...

Ινφογνώμων Πολιτικά: Η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική τής Τουρκίας

Ινφογνώμων Πολιτικά: Η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική τής Τουρκίας

Διαβάστε περισσότερα...

The West and the Middle East: Fierce Rivalries

By Andrew Lycett 

Andrew Lycett untangles the complex story of how the West’s involvement in Middle Eastern affairs has been interpreted by historians.

The West has recently cooled in its enthusiasm for military intervention in the Middle East. Following costly incursions into Iraq, Afghanistan and Libya, there has been no stomach for military action in Syria.
That does not mean it has turned its back on the region. The Levant, West Asia, the Arab world – whatever you call it – has long been a focus of competing western cultural, political and economic interests.
This tradition stretches back to the Crusades, though it took its modern form in the mid-19th century, after a combination of biblical scholarship and archaeological excavation fuelled renewed fascination with the Holy Land. The ensuing philosemitism coincided with the growth of political Zionism, stimulating an atmosphere sympathetic to Jewish national aspirations.
Parallel with this strand was the realpolitik that accompanied the decline of the Ottoman Empire. Political turbulence in Egypt, the gateway to British India through the Suez Canal, encouraged Britain to take a more proactive role there from the 1880s onwards.
This background has been widely explored by historians. Although first published in 1956, Barbara Tuchman’s Bible and Sword: England and Palestine from the Bronze Age to Balfour still provides an excellent introduction. For a more academic perspective, focusing on the breakdown of the Ottoman Empire, try The Making of the Modern Near East, 1792-1923 by Malcolm Yapp (1987).
The First World War hastened Ottoman decline, leading not just to the Balfour Declaration in 1917 and the British mandate to administer Palestine, but also to western-supported monarchies in Syria (albeit fleetingly), Iraq and Transjordan (Saudi Arabia had already gone its separate way). Many books have been written about this period, though few are better than David Fromkin’s A Peace to End All Peace: Creating the Modern Middle East 1914-1922 (first published in 1989).
Already fierce rivalries among western powers were emerging, particularly between the British and the French, a theme brought to life in James Barr’s A Line in the Sand (2011). A key reason was the discovery of oil. The first strikes were made by the Anglo-Persian Oil Company in 1908 in Iran. The potential of this new fuel encouraged Winston Churchill, then First Lord of the Admiralty, to order the conversion of all Royal Navy ships to oil. Commercial possibilities encouraged American oil businesses and, by extension, the United States government, to take notice. However, the American company SOCAL did not strike oil in Bahrain until 1932 and in Saudi Arabia until 1938.
Another factor causing a hardening of attitudes was the situation in Palestine, as the Jewish and Arab populations became increasingly at odds.
Western historians tended to present a narrative of emerging Arab nationalism forcing Britain gradually to let go of its imperial commitments. Examples include Elizabeth Monroe in Britain’s Moment in the Middle East, 1914-1956 (first published in 1963 and later updated to cover the years 1914-71) and Albert Hourani in his History of the Arab Peoples (1991). In ending her original book in 1956 Monroe marked the Suez Crisis, a seminally important moment in Britain’s relationship with the Middle East, as explored by Keith Kyle in his Suez (1991) and Cutting the Lion’s Tail: Suez Through Egyptian Eyes (1986) by Muhammad Haykal.
This consensus was attacked by Elie Kedourie, of the London School of Economics, who argued, initially in England and the Middle East: The Destruction of the Ottoman Empire (1952) and then notably in his influential essay The Chatham House Version (1970), that British validation of Arab nationalism was not only misinformed but an abrogation of imperial responsibilities.
The establishment of the state of Israel in 1948 had added a harder Zionist edge to these arguments, particularly as American policy-makers needed to pay heed to their Jewish voters. American interest in the region, already piqued by oil, was further stirred by its role in the Cold War, with countries such as Egypt and Syria tilting to the Soviet Union. Ensuing political instability led to regular regime change, as chronicled by Patrick Seale in The Struggle for Syria (1965) and his later book, Assad of Syria (1989).
In the 1970s another factor entered the equation, as the Arab states not only took control of their oil reserves, but began to use them as an economic weapon, as Saudi Arabia did in the wake of the Arab-Israel war in 1973. The Prize (1990) by Daniel Yergin remains a useful primer for anything to do with the politics of Middle East oil. For a critique of how western governments and associated adventurers cynically courted venal Arab rulers see Said Aburish, A Brutal Friendship: The West and the Arab Elite (1997).
Such developments could not occur in a political vacuum. The failure of most 20th-century Arab states sparked internal reassessment, encouraging renewed Islamist approaches to society – some increasingly fanatical, such as those advocated by al Qaeda, whose attack on New York in 2001 precipitated the US-led invasions of Iraq and Afghanistan. For an astute assessment of this Islamist revival see Malise Ruthven’s A Fury for God (2002).
Kedourie’s critique of the Arab world was expanded upon  by Bernard Lewis, who moved from the School of Oriental and African Studies at the University of London to Princeton University. He presented the Arab world as backward, bound by a suffocating religion and incapable of adapting to modern conditions. Lewis stirred a great deal of controversy with key texts such as The Shaping of the Modern Middle East (1994). Positions similar to that of Lewis were adopted by historians such as David Pryce-Jones and Daniel Pipes. Generally neoconservative and pro-Israeli, they helped prepare the ideological ground, particularly in the United States, for the invasion of Iraq in 2003.
The ‘Arab Spring’, the recent widespread popular agitation for political democratisation, has yet to find a reliable historian. That said, Washington insider Marc Lynch’s analysis in The Arab Uprising: The Unfinished Revolutions of the New Middle East (2012) provides a useful first draft.

Andrew Lycett is a biographer and broadcaster. His most recent book is Wilkie Collins: A Life of Sensation (Hutchinson, 2013).

Διαβάστε περισσότερα...

President Johnson's letter to Ismet Inonu from 1964 and its relevenace to understand the Turkish invasion of 1974

Reader comment on item: Turkey in Cyprus vs. Israel in Gaza
in response to reader comment: Cyprus and Ianus

Submitted by Ianus (Poland), Aug 6, 2010 at 18:13

Hi, dhimmi no more !
You ask very important questions and raise fundamental issues about Cyprus and the causes of its tragedy. To clarify them a broad study would be no doubt required.
But let me say briefly a few things about "what really happened" in Cyprus in 1974 in my modest opinion. I see the Turkish invasion of 1974 as a US-backed operation. Let me explain why I think so.
It is a well-known fact that Turkey had been planning the invasion and occupation of a large part of Cyprus long before 1974. It must have originated even long before their failed attempt to invade Cyprus in 1964. This first Turkish attempt to occupy the island is quite interesting and instructive and I'd like to look closer at what went wrong for Turkey in 1964 to understand what went "right" for it in 1974.
So I believe your question of "what really happened" might be posed differently : "Why could Turkey attack and occupy large parts of Cyprus in 1974 and couldn't do that in 1964 even though it did want to ?"
A tempting explanation , I think , is given by analyzing the letter of President Lyndon Johnson to Turkish prime Minister Ismet Inonu from June 5th, 1964 ordering the Turks to drop their plans to invade Cyprus.
After learning that the Turkey were ready to invade Johnson wrote a strong-worded letter to the Turkish Prime Minister. His arguments against the Turkish invasion are worth considering in detail to draw interesting conclusions and make comparisons to the events of 1974.
1/ First and foremost, the Turks could not act in matters concerning use of military force as they pleased . They were bound by "the commitment of your (i.e. Turkish I.) government to consult fully in advance with the United States" on such matters. They failed to do that in 1964 and were duly reprimanded and stopped.
So the first conclusion is that in 1974 the Turks must have consulted the US government in advance and got American consent to their action. What is more, the preparations for the invasion were not secretive at all. The Turkish invasion fleet leaving the port of Mersin was shown on British TV. The Turkish action provoked no angry letter of condemnation from Washington which it did receive from Moscow.
2/ The Turks keep telling us they acted "legally" in 1974 by just making use of their right to invervene under the Provisions of the Zurich-London Agreements. President Johnson exposes this argument as invalid , not to say fraudulent : "
" It is my impression that you believe that such intervention by Turkey is permissible under the provisions of the Treaty of Guarantee of 1960. I must call your attention, however, to our understanding that the proposed intervention by Turkey would be for the purpose of supporting an attempt by Turkish Cypriot leaders to partition the island, a solution which is specifically excluded by the Treaty of Guarantee. Further, that treaty requires consultation among the guarantor powers."
The second observation is that in 1974 the Turks used largely different - although not less fraudulent - arguments which they forgot as quickly as they conquered and occupied the territories.
So they used to tell at first that they wanted to a/ "restore the status of Cyprus" rendered invalid by the Greek coup d'etat, although it was their invasion that really was the only obstacle to restoring anything in Cyprus; b/ to "restore the overthrown government ", although when they learned Makarios was alive and wanted to come back to Cyprus they opposed it with fury ; c/ to avert "a danger of forced Enosis" , although Makarios' return was a guarantee there would be no enosis and d/ to carry out a humanitrian "peace operation" to save the Turkish Cypriots from death and destruction", although real carnage began only when the Turks landed on the island. The argument drawn from the Zurich-London Agreements was not so prominent and definitely wasn't exposed as invalid by any high-ranking US official , least of all by Kissinger.
3/ Furthermore, the Turkish invasion might mean an inter-NATO war between Greece and Turkey. Johnson writes :
" There can be no question in your mind that a Turkish intervention in Cyprus would lead to a military engagement between Turkish and Greek forces... Adhesion to NATO, in its very essence, means that NATO countries will not wage war on each other..."
The danger of war between Greece and Turkey was very acute in 1974 with total Greek mobilisation , something which didn't happen even during the Greek campaigns of 1919-1922 against Kemal's movement. Yet, somehow this obvious danger out of a sudden was no concern to the US policy-makers in 1974. In the meantime they had taken many steps to make any declaration of war on Turkey by Greece impossible. America sided with Turkey as NATO did. So a war on Turkey would mean a war on NATO. This is the reason why Greece left this organisation as a result of the Cyprus tragedy realising what sort of dirty trick had been played on her.
4/ It is interesting what Johnson writes about the grave international implications of the Turkish invasion .
" Furthermore, a military intervention in Cyprus by Turkey could lead to direct involvement by the Soviet Union. I hope you will understand that your NATO allies have not had a chance to consider whether they have an obligation to protect Turkey against the Soviet Union if Turkey takes a step which results in Soviet intervention without the full consent and understanding of its NATO allies."
Interesting observation which implies that in 1974 Turkey did consult both the US and NATO allies and got their support for its aggression. This is confirmed by a declassified NATO document [ SG/SD/WASHDC-12/526-D48/JULE74]wherthe the following is stated :
"The Assistant Undersecretary of state Sisco's visit to the Alliance, showed the decision of the American goverment to finish the Cyprus problem.
We agreed with Mr Sisco for supporting the Turkish army during the landing, as well as, in the violent expulsion of Makarios.
Joseph Luns
Secretaty General of NATO."
Attacking a neutral, non-aligned and Russian-friendly country (Makarios was denounced a communist by the rightists ) could be a risky enterprise. The Turks had to be cautious. They could rob the island only after getting full support and insurance of both US and NATO , i.e. something they didn't get in 1964, which guaranteed the Soviets would not move their troops against Turkey in fear of a concerted NATO action to defend the Turks.
5/ Last not least , the Turks had no right to use US-made military equipment freely but only with full US consent and according to strict regulations. Johnson explains :
" the bilateral agreeement between the United States and Turkey in the field of military assistance. Under Article IV of the agreement with Turkey of July 1947, your(Turkey's) government is required to obtain United States consent for the use of military assistance for purposes other than those for which such assistance was furnished. Your government has on several occasions acknowledged to the United States that you fully understand this condition. I must tell you in all candor that the United States cannot agree to the use of any United States supplied military equipment for a Turkish intervention in Cyprus under present circumstances."
Conclusion : the Turkish army had mostly American arms and equipment in 1974 and used them on Cyprus, so the Turks must have received the permission from America to use them against neutral Cyprus. After the invasion this fact caused a major scandal and embarrassment in America and led to a reluctant and temporary ban on arms shippings to Turkey but nobody though of kicking Turkey out of NATO.
Cynically speaking , why should they ? Turkey did a big service to NATO. The Turkish troops are NATO troops after all , aren't they ? Before 1974 Cyprus was a neutral, non-aligned country. In 1974 37% of its territory became a NATO-controlled territory as all those 40 000 Turkish soldiers stationed there are technically speaking NATO soldiers just as as the British soldiers on their military bases in Greek Cyprus are NATO soldiers too.
Read more https://mail.google.com/mail/#inbox/1473aea80a17a274

Διαβάστε περισσότερα...

Iraq crisis: How Saudi Arabia helped Isis take over the north of the country

A speech by an ex-MI6 boss hints at a plan going back over a decade. In some areas, being Shia is akin to being a Jew in Nazi Germany

How far is Saudi Arabia complicit in the Isis takeover of much of northern Iraq, and is it stoking an escalating Sunni-Shia conflict across the Islamic world? Some time before 9/11, Prince Bandar bin Sultan, once the powerful Saudi ambassador in Washington and head of Saudi intelligence until a few months ago, had a revealing and ominous conversation with the head of the British Secret Intelligence Service, MI6, Sir Richard Dearlove. Prince Bandar told him: "The time is not far off in the Middle East, Richard, when it will be literally 'God help the Shia'. More than a billion Sunnis have simply had enough of them."

The fatal moment predicted by Prince Bandar may now have come for many Shia, with Saudi Arabia playing an important role in bringing it about by supporting the anti-Shia jihad in Iraq and Syria. Since the capture of Mosul by the Islamic State of Iraq and the Levant (Isis) on 10 June, Shia women and children have been killed in villages south of Kirkuk, and Shia air force cadets machine-gunned and buried in mass graves near Tikrit.

http://www.independent.co.uk/voices/comment/iraq-crisis-how-saudi-arabia-helped-isis-take-over-the-north-of-the-country-9602312.html

Διαβάστε περισσότερα...

Η επιστολή Τζόνσον του 1964 και το τουρκικό Βέτο

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ – http://www.philenews.com

Μία δεκαετία πριν το Ιουλιανό προδοτικό πραξικόπημα που έφερε τους Αττίλες στην Κύπρο, το καλοκαίρι του 1964, κατά μήνα Ιούνιο, εστάλη η περιβόητη επιστολή του αμερικανού Προέδρου Λύντον Τζόνσον προς τον Τούρκο Πρωθυπουργό Ισμέτ Ινονού.  επιστολή αυτή, με ημερομηνία 5 Ιουνίου, πιστεύεται καθολικά ότι απέτρεψε την τελευταία στιγμή μια Τουρκική εισβολή στη Κύπρο.

Κατά το περιεχόμενο, ο Τζόνσον προειδοποίησε τον Ινονού ότι μια τουρκική εισβολή θα ήταν διεθνώς παράνομη βάσει των Συνθηκών του 1960, ότι θα επέφερε αμερικανικές κυρώσεις διότι η χρήση αμερικανικών όπλων για επιδρομικές επιχειρήσεις απογορευόταν από την αμερικανική νομοθεσία, και ότι δεν υπήρχε υποχρέωση εκ μέρους του ΝΑΤΟ, να υποστηρίξει την Τουρκία, εφόσον αυτή δια των πράξεων της προκαλούσε την εμπλοκή της Σοβιετικής Ένωσης, που υποστήριζε την κυπριακή ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα.

Η θέση ότι η επιστολή απέτρεψε Τουρκική εισβολή ελέγχεται, διότι οι Τούρκοι δεν είχαν τότε τις δυνατότητες για ένα τέτοιο σύνθετο εγχείρημα, όπως δεν τις είχαν και το 1967, κατά δημόσια παραδοχή του τότε Πρωθυπουργού Ντεμιρέλ. Μόνο να βομβαρδίσουν μπορούσαν, κάτι που έπραξαν τον Αύγουστο του 1964, χρησιμοποιώντας βόμβες ναπάλμ και μιμούμενοι τους Αμερικανούς που την ίδια περίοδο άρχισαν μαζικούς βομβαρδισμούς κατά του Βορείου Βιετνάμ. Την δυνατότητα για εισβολή οι Τούρκοι απέκτησαν μεταξύ 1967-1974.

Οι Τούρκοι θεώρησαν την επιστολή Τζόνσον άκρως προσβλητική και απαράδεκτη. Και γι’αυτό την διέρρευσαν στον τύπο το ίδιο έτος, πειθαναγκάζοντας τους αμερικανούς να την αποχαρακτηρίσουν, το 1966, μαζί με την απάντηση του Ινονού.

Η δημοσιοποίηση της επιστολής, πυροδότησε τον τουρκικό σοβινισμό καθώς και βίαιες αντιαμερικανικές εκδηλώσεις. Ως κυβερνητικά υποδαυλιζόμενο φαινόμενο, ο αντιαμερικανικός στη Τουρκία είχε αρχίσει να εκδηλώνεται από την προηγούμενη δεκαετία. Άρχισε ωστόσο να λαμβάνει διαστάσεις με τη αμερικανική επέμβαση στον Λίβανο του 1958 αλλά κυρίως με την Κρίση των Πυραύλων της Κούβας το 1962. Και στις δυο περιπτώσεις, η Ουάσιγκτον κατηγορήθηκε ότι δεν διαβουλεύθηκε με την Άγκυρα και αγνόησε τα συμφέροντά της.

Υπάρχει εκτενές και άγνωστο παρασκήνιο, γιατί στάλθηκε η επιστολή και γιατί επιλέχθηκε η συγκεκριμένη ημερομηνία, σε μια περίοδο που επικρατούσε σχετική ηρεμία στην Κύπρο. Συνοπτικά αναφέρω ότι υπήρχε συνεννόηση μεταξύ του Τουρκοκύπριου ηγέτη Φ. Κιουτσούκ και της Άγκυρας να προκληθούν επεισόδια για να δοθεί αφορμή ώστε, κατά το σχέδιο, να ενεργοποιηθούν οι αμερικάνοι υπέρ των Τούρκων. Οργανώθηκε δηλαδή μια προσπάθεια να αρχίσουν κινητοποιήσεις του Τουρκικού στρατού με στόχο την παραπλάνηση των αμερικανικών υπηρεσιών ότι επέκειτο εισβολή. Υπάρχουν επίσης και ενδείξεις, κατά τον αμερικανό καθηγητή Χένρι Μπάρκι (γεννημένο στη Τουρκία) ότι ο Ινονού εκμαίευσε μια αμερικανική επέμβαση με την συγκεκριμένη μορφή για να την χρησιμοποιήσει έναντι  ακραίων στοιχείων του Στρατού, διαμηνύοντας τους έτσι ότι με τις πράξεις τους θα έφερναν την Τουρκία σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ. Ωστόσο για να φωτισθεί πλήρως το παρασκήνιο, χρειάζεται περισσότερη έρευνα με πρωτογενείς τουρκικές πηγές.

Κατ´εμέ, η σημασία της επιστολής Τζόνσον, αναφορικά με τη Τουρκία είναι υπερτιμημένη και η αξία της για την Κύπρο έγκειται αλλού. Και αυτό έχει σημασία και συνέπειες μέχρι τις μέρες μας.

Ποιά είναι η σημασία; Έχουμε με τη επιστολή Τζόνσον την πιο επίσημη διατύπωση, στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, αυτό του αμερικανού Προέδρου, την παραδοχή ότι δεν πρόκειται να υπάρξει λύση του κυπριακού που δεν θα ικανοποιεί τα τουρκικά συμφέροντα. Με την επιστολή Τζόνσον η Ουάσιγκτον υιοθέτησε απόλυτα την Βρετανική πολιτική η οποία από τη δεκαετία του 1950, παραχώρησε δικαίωμα βέτο στη Τουρκία για το μέλλον της Κύπρου. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να συμβουλευθούν επί τούτου το εμβληματικό έργο του RobertHolland, BritainandtheCyprusRevolt, 1954-1959, Oxford 1998.

Με την επιστολή Τζόνσον το Βρετανικό βέτο υπέρ της Τουρκίας γίνεται Αμερικανικό, με το ίδιο σκεπτικό. Η Τουρκία ήταν πιο σημαντικά στατηγικά χώρα τότε και για τους δυο. Όπως και σήμερα, ανεξάρτητα εάν η κυβέρνηση Αναστασιάδη αυτοπαραμυθιάζεται, ότι έχει πλέον καταστεί ισότιμος με τη Τουρκία στρατηγικός εταίρος των αμερικανών.

Όπως προανέφερα, η επιστολή Τζόνσον έχει αποχαρακτηριστεί και εντοπίζεται στο διαδίκτυο ως δημόσιο πλέον έγγραφο. Ακολουθεί παρακάτω, σε δική μου ελεύθερη μετάφραση, το συγκεκριμένο απόσπασμα της επιστολής, όπου ο αμερικανός Πρόεδρος παρέχει στον Ινονού τις αναγκαίες διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις:

“…Ίσως να θεωρείς εξαιρετικά αυστηρά όσα σου γράφω και ότι δεν δείχνουμε σεβασμό για τα Τουρκικά συμφέροντα στη Κύπρο. Επιθυμώ να σε διαβεβαιώσω ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Εχουμε δημόσια και παρασκηνιακά καταβάλει μεγάλες προσπάθειες, ώστε να διασφαλισθούν οι Τουρκοκύπριοι, επιμένοντας σε μια τελική λύση του κυπριακού προβλήματος η οποία πρέπει να βασίζεται στη συναίνεση των άμεσα ενδιαφερομένων μερών. Είναι πιθανό να αισθάνεστε στην Άγκυρα, ότι οι ΗΠΑ δεν υπήρξαν ικανοποιητικά ενεργές υπέρ των συμφερόντων σας. Αλλά γνωρίζετε σίγουρα ότι η πολιτική μας έχει δημιουργήσει ζωηρές αντιδράσεις στην Αθήνα και έχει οδηγήσει σε βασική αποξένωση τις ΗΠΑ από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Όπως έχω πει στον Υπουργό Εξωτερικών σου πριν μερικές βδομάδες, αξιολογούμε πολύ υψηλά τις σχέσεις μας με την Τουρκία. Σας θεωρούμε ένα μεγάλο σύμμαχο με τον οποίο έχουμε θεμελιακά κοινά συμφέροντα. Η ασφάλεια και ευημερία σας συνιστούν και δικό μας βαθύ ενδιαφέρον και ο αμερικανικός λαός έχει εκφράσει το ενδιαφέρον του αυτό, με τους πιο πρακτικούς τρόπους. Έχουμε πολεμήσει μαζί, αντιστεκόμενοι στις φιλοδοξίες της διεθνούς κομουνιστικής επανάστασης. Αυτή η αλληλεγγύη σας σημαίνει πολλά για εμάς, και ελπίζω να σημαίνει πολλά για τη Κυβέρνηση και τον λαό σου.

Δεν έχουμε καμία πρόθεση να δώσουμε υποστήριξη σε λύση στην Κύπρο που θα θέτει σε κίνδυνο την Τουρκοκυπριακή κοινότητα… Αλλά θέλω να σε διαβεβαιώσω ότι διατηρούμε βαθύ ενδιαφέρον αναφορικά με τα συμφέροντα της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων και αυτό θα διατηρηθεί….”

Από το 1964 και μετά, με την πολιτική Κίσσινγκερ στη διάρκεια της πρώτης και δεύτερης Τουρκικής εισβολής του 1974, όπως και με την συνέχιση και κλιμάκωση της με το επαίσχυντο και κρατοκτόνο Σχέδιο Αννάν, επιβεβαιώνεται πανηγυρικά αυτή η θέση και δέσμευση των αμερικανών έναντι της Άγκυρας. Και η θέση αυτή οδηγεί νομοτελειακά στη κατάλυση του κράτους του 1960, την Κυπριακή Δημοκρατία. Διότι μόνο με τη κατάλυση της εξυπηρετούνται τα Τουρκικά συμφέροντα, όπως μόλις πρόσφατα γνωστοποίησε (αλλά για νιοστή φορά) η Άγκυρα με τον πιο επίσημο τρόπο, χαρακτηρίζοντας την Κυπριακή Δημοκρατία ως πολιτικά ανύπαρκτη, κοινώς “εκλιπούσα”, σε έγγραφο που οι Τουρκαλάδες κυκλοφόρησαν επίσημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Και καλά, ο Έλληνας ΥΠΕΞ ,  Ευ. Βενιζέλος ίσως να μην κατάλαβε, παρά την διαφημιζόμενη εξυπνάδα του για να λέμε και του στραβού το δίκιο, τί του παρέδωσαν. Οι Κύπριοι αξιωματούχοι ούτε αυτοί κατάλαβαν; Αυτοί δεν είναι που κατηγορούσαν τον τέως Πρόεδρο Χριστόφια ως “αχάπαρο”; Στη βάση της “διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας” δεν “χαπαρίζουν”  τι είναι που διαπραγματεύονται, αν όχι την κατάλυση του κράτους;

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ: Ο Γεώργιος Παπανδρέου με τον Λίντον Τζόνσον (1964)

Διαβάστε περισσότερα...

Is Turkey’s Partition Inevitable?

Is Turkey’s Partition Inevitable?

Διαβάστε περισσότερα...

Why Turkey Now Wants Iraq to Break Up

By Marc Champion

The president of Iraqi Kurdistan, Massoud Barzani, chose to announce plans for a referendum on independence today -- the same day Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan picked to announce his bid to run for president. If that's a coincidence, it's a significant one.

Officials in Erdogan's government have indicated at least twice in recent weeks that they are willing to end Turkey's historical opposition to the creation of an independent Kurdish state. There are several reasons, but the most urgent one is the electoral arithmetic Erdogan faces in next month's vote.

The stakes in the presidential race are especially high this time. Whoever wins Aug. 10 -- and it will almost certainly be Erdogan -- will become the first Turkish president elected directly rather than by parliament. With the legitimacy of a popular mandate, together with his dominance of the ruling party and the flexibility of existing laws, Erdogan would be able to turn what has been a ceremonial presidency into a powerful executive position.

This prospect was enough to motivate the two main opposition parties -- the secularist Republican People's Party and the Nationalist Movement Party -- to put aside their differences to select a joint candidate, historian and diplomat Ekmeleddin Ihsanoglu. The third contender, Selahattin Demirtas, is from Turkey's Kurdish minority, which accounts for about 20 percent of the population.

May's local elections were a dry run for the presidential race, in that both Erdogan and his opponents turned the polls into a referendum on him. Erdogan's ruling Justice and Development Party won 43 percent of the vote, a good result but not the majority he needs to win the presidency in the first round. The two main opposition parties together won 44 percent.

The even split between Erdogan and the main opposition means that Turkey's Kurds will be the kingmakers. For them, any concern over Erdogan's authoritarian bent pales next to securing an independent Kurdish state in Iraq and a better deal for themselves in Turkey. Erdogan is letting them know he is the man to deliver both.

Just days before Erdogan announced his presidential bid, the government submitted to parliament a bill that would allow Kurdish militants living in camps to return to society as civilians without fear of prosecution, potentially ending 30 years of armed conflict. The law would also grant immunity to Turks who, as part of the peace process, speak to convicted terrorist Abdullah Ocalan, the jailed Kurdish leader.

Equally important, Huseyin Celik, a top Erdogan official, on Sunday repeated his earlier statement that the Kurds in northern Iraq should be allowed to determine their own status. Celik, of course, is not Erdogan, and encouraging Iraq's dissolution runs counter to U.S. policy, with which Turkey professes to agree. Still, the door for Iraq's Kurds to declare independence without being punished by Turkey -- allowing them to go on exporting oil and receiving billions of dollars in investments -- was opened wide.

For decades, the very idea of a Kurdish state was neuralgic for Turkish leaders. They feared it would trigger an all-out war for secession along the predominantly Kurdish-populated border areas with Iraq, Iran and Syria. However, time, the dispersal of Kurds throughout the country, and Iraqi Kurdistan's growing economic dependence on Turkey have dissipated resistance in Ankara. Barzani could also prove a useful ally for Erdogan in his talks with Ocalan and the militant Kurdish Workers' Party.

A coincidence of timing has a lot to do with it, too. Just at the moment Erdogan needs the Kurds' support to keep him in power for up to a decade longer, the Kurds need Erdogan to seize an opportunity to realize their century-old dream of independence.

As the Council on Foreign Relations' Stephen Cook, just back from Iraqi Kurdistan, told me: "Barzani can make Erdogan king of Turkey and Erdogan can make Barzani king of Kurdistan." That's a powerful lobby for the breakup of Iraq.

Διαβάστε περισσότερα...

The Shady Syrian Oligarchs Who Keep The Regime Afloat

The Shady Syrian Oligarchs Who Keep The Regime Afloat

Διαβάστε περισσότερα...

ΠΣΕΚΑ, Κρίστοφερ και «Ανεφάρμοστη λύση»

Δημοσιεύθηκε από olympiada στο Ιουνίου 30, 2014

Μάθαμε ότι το φετινό, 30ο συνέδριο της ΠΣΕΚΑ θα πραγματοποιηθεί στην Ουάσιγκτον από τις 15 μέχρι 17 Ιουλίου, ώστε να συμπέσει με την 40η επέτειο της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής της μισής μας Κύπρου και οι ομογενείς θα τιμήσουν σε ειδικές τελετές στο Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ τους κυρίους Μπαίντεν και Κέρι. Πρέπει η αμερικανική κυβέρνηση να δει ότι η Τουρκία ολισθαίνει συνεχώς προς τον ισλαμικό φανταμενταλισμό, δήλωσε ο Πρόεδρος της ΠΣΕΚΑ κ. Φίλιπ Κρίστοφερ, 
τονίζοντας ότι ενώ σήμερα βλέπουμε να επιβάλλονται κυρώσεις στη Ρωσία για τις επεμβάσεις της στην Ουκρανία, δεν έγινε το παραμικρό σε βάρος της Τουρκίας όλα αυτά τα χρόνια.
Υπενθυμίζω προηγούμενη δήλωση Κρίστοφερ (ανταπόκριση Απ. Ζουπανιώτη 4.6.2012) «Προσωπικά είμαι απογοητευμένος και από τον Αντιπρόεδρο Τζό Μπαιντεν. Τα έλεγε έξω από τα δόντια ως γερουσιαστής κι ήταν πρωταθλητής για την Κύπρο. Ως Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ σιωπά και περιορίζεται να λέγει πως δεν έχει την ισχύ να καθορίζει την εξωτερική πολιτική.» Να θεωρήσουμε ότι με την πρόσφατη επίσκεψή του στην Κύπρο και την δήλωσή του ότι η « Η Κύπρος είναι στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ» απέκτησε την απαιτούμενη ισχύ που δεν είχε το 2012;
Επισημαίνω παράλληλα το άρθρο του αγαπητού Μιχάλη Ιγνατίου στον Φιλελεύθερο 22.6.2014 «Λάθος Ανάγνωση» πως «Η αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής, που επιμένω πως είναι ορατή, έχει άμεση σχέση με την ενέργεια. Οι Αμερικανοί είναι πεπεισμένοι πως η κυπριακή θάλασσα κρύβει μεγάλους θησαυρούς και δεν θα επιτρέψουν σε καμία περίπτωση να εισέλθει στο ενεργειακό παιγνίδι η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, με τον οποίο αδυνατούν να συνεργαστούν».
΄Ομως στα 40 χρόνια συνεχιζόμενης τουρκικής εισβολής και κατοχής οι ομογενείς δεν πρέπει να τρέξουν και να αρκεστούν στις τιμητικές πλακέτες προς τους Μπάιντεν και Κερι, προτού δούμε τι σημαίνει στη πράξη η δήλωση Μπάιντεν και η πολυσυζητημένη αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής. Γιατί αν αυτή περιορίζεται στο θέμα της ενέργειας δίχως να ενδιαφέρονται να ξεκολλήσουν από την ρατσιστική τουρκοβρετανική Διζωνική που τους επέβαλε το Λονδίνο από τον Αύγουστο του 1974, τότε προς τι οι τιμές Ιούλιο μήνα στα 40 χρόνια της κατοχής; Θυμίζω τις καμπάνες που τρελλάθηκαν το 1977 με την προεδρία Κάρτερ. 
Εφόσον υπήρξε αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής (εννοείται έναντι του Κυπριακού) θα πρέπει αυτή η αλλαγή να περιλαμβάνει και την λύση του Κυπριακού που δεν μπορεί να είναι άλλη από την καθολική απελευθέρωση από την τουρκική κατοχή και την διζωνική διάλυση. Επομένως ο συμπατριώτης μας Κερυνειώτης επικεφαλής της ΠΣΕΚΑ κ. Φίλιπ Κρίστοφερ θα πρέπει να απαιτήσει ανοικτά και απερίφραστα έστω και μετά από 40 χρόνια και να κάνει πράξη όλα εκείνα που και ο ίδιος διακήρυξε στο Συνέδριο των Αποδήμων στις 29 Αυγούστου 1994 στη Λευκωσία. Μίλησε τότε στα αγγλικά και παραθέτω αυτούσια την δήλωσή του σε μετάφραση που περιλαμβάνεται και στο βιβλίο μου « Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011» σελ. 224-225.
Ανεφάρμοστη λύση - (Unattainable solution)
29 Αυγούστου 1994: «Έχουμε αποτύχει λόγω της πλάνης των κυπριακών κυβερνήσεων των τελευταίων 20 χρόνων. Δυστυχώς αυτές οι πλάνες έχουν παρουσιάσει μια εικόνα δικοινοτικού προβλήματος και ειλικρινά δημιούργησαν μια εικόνα μιας μη λειτουργικής και μιας ανεφάρμοστης λύσης. Ακούμε λέξεις όπως δικοινοτική, ομοσπονδία, κάτι σαν ομοσπονδία, συνομοσπονδία κ.α. Έχουμε συγχύσει τις δικές μας οργανώσεις και τους δικούς μας ανθρώπους και άλλους ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα με αχρείαστους διαλόγους, αχρείαστες κατευθυντήριες και δηλώσεις και πρόσφατα με τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Πρέπει να επιστρέψουμε στο πρόβλημα, πίσω στα βασικά που είναι εισβολή και κατοχή. Είναι θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και είναι ένα θέμα που μπορεί να καταλάβει ο κόσμος ξεκάθαρα να υποστηρίξει.»
Ας τα πεί λοιπόν, έτσι καθαρά και καταλαβίστικα, έστω και μετά από 40 χρόνια, και 20 από τότε που τα πρωτοείπε στην Λευκωσία ο αγαπητός Φίλιπ Κρίστοφερ. Να μπορέσουν επιτέλους να καταλάβουν το Κυπριακό και ο Μπάιντεν και ο Κέρι και ίσως και ο Ομπάμα και τότε να δούμε εμπράκτως πόσο πράγματι άλλαξε η πολιτική τους έναντι του Κυπριακού και απεγκλωβίστηκαν από την βρετανική κηδεμόνευση. Και ας μην ξεχνούν ότι στις 20 Ιουλίου στα κατεχόμενα οι Αττίλες θα γιορτάζουν κανονικά με εμβατήρια οθωμανικών κατακτήσεων την βαρβαρότητά τους.
Φανούλα Αργυρού
Ερευνήτρια/δημοσιογράφος
Λονδίνο 30.6.2014 
Unattainable solution
On the 29 August 1994 the Greek Cypriot/American Mr. Philip Christopher, president of PSEKA (Coordinating Committee for the enlightenment campaign) a Kyrenian by birth, decided to speak out. This is what he said:
"We have failed due to the fallacies, of the fallacies of the Cyprus Governments of the past 20 years. Unfortunately the fallacies of the past 20 years have presented an image of a bicommunal problem and in all honesty created a vision of an unworkable, unattainable solution. We hear words like Bicommunal, Federation, by-Federation, Confederation and others. We have confused our own organisations and our own people and other human rights activists with unnecessary dialogues, unnecessary guidelines and indexes and recently with Confidence Building Measures. We should return to the problem, back to the basic. Invasion and Occupation. It is a human rights issue and it is one that people can clearly understand and clearly support."

Διαβάστε περισσότερα...