Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Turkey's arms procurement raises questions" + other items of internet on Turkey

Subject: Turkey's arms procurement raises questions - Al-Monitor: the Pulse of the Middle East

Subject: Turkey's human rights record under fire - Al Jazeera English
Διαβάστε περισσότερα...

WHY THE EUROPEAN UNION INTELLIGENCE SERIVICE (EUIS) IS NEEDED TODAY?

Ioannis (John) M Nomikos
(RIEAS Director)
Copyright: Research Institute for European and American Studies (www.rieas.gr) Publication date: 11 January 2015
Since 2005, RIEAS has extensively written on the need for the European Commission to consider the establishment of a new service focused on European Intelligence matters. Moreover, intelligence and security analysts in the European Union member states who promote the idea of a European common intelligence policy argue that the toughest challenge for the European Union has been the highly sensitive area of intelligence-sharing.
RIEAS Journal of Mediterranean and Balkan Intelligence (JMBI) published its December 2014 issue on"European Intelligence in an Era of Change."(1) The recent terrorist incidents in Paris (7 January 2015), Burgas (Bulgaria) on 18 July 2012, London (7 July 2005) and Madrid (11 March 2004) requires the European Commission to act accordingly in order to confront a series of future terrorist incidents in the EU member states.(2)
Intelligence organizations generally believe that no other organization's analysis is as reliable as their own, which leads them to place more faith and confidence in their own work.
These organizations also tend to view international relations as a zero-sum game, and may not agree with a cooperative approach to security and defence integration. Improving intelligence cooperation is a top priority but, in the long-term, the root causes of conflicts must be understood and addressed. An emerging intelligence service in the European Union should have as its most important task the analysis of overtly as well as covertly gathered information and preparing it for use by policymakers. One of its goals is to bring together experts from both the intelligence and security services.
How a European Union intelligence service might fit in the overall European Union mechanism and what its shape and role might be is a prospective challenge for the EU member states. Eventually, by establishing an intelligence service, Europe might be able to foresee a situation which could be threatening to the European Union states such as a crisis in the Balkans or prospective religious turmoil or biochemical attacks in Europe or Middle East/Gulf states to terrorist acts; Southern European Union member states such as Spain, Portugal, Italy and Greece are facing the effects of transnational crime and Muslim fundamentalism via illegal migration and human trafficking; the Council of Ministers should be involved as well by informing appropriately their national intelligence services.
Since the Council of Ministers is the official decision-making body of the European Union, it should receive reports and analyses from the European Union intelligence service. However, the problem here is that a minister of foreign affairs might have difficulties and conflicts in dealing with the foreign affairs of his own country and that of the European Union at the same time. Of course, there are ways around this; for instance, the creation of a Committee on European Intelligence could refer directly to the European Union Commission.
On the other side, the European Parliament would be the one to approve the budget of the European Union intelligence service. The European Parliament could in the future also become the institution to provide oversight over the European Union's intelligence service operations comparable to U.S. Congressional oversight over the intelligence community in the United States.
Since the European Union member states address the possibilities of a future European army, even if it remains simply a peacekeeping facility, it can be reasoned that they should also address the creation of an intelligence policy. Reduced duplication and closed cooperation among the member states offers an opportunity for efficient intelligence cooperation.
The next step in the process of creating an intelligence service in Europe would be to distribute tasks according to the operational and informational capacities of a given national service. For instance, French intelligence has been traditionally interested in Africa, and Spain in South America, while Balkan members of the European Union focus their intelligence operations on combating illegal migration/human trafficking, radical Islamic networks and organized crime-money laundering. It would also be possible to make of wider use by the European Union's analytical and intelligence units of the following: information and non for profit research think tanks upon open source intelligence analyses which would allow the European Union intelligence service to advise the European Commission and the Council on foreign relations and security issues for prospective conflicts.
In conclusion, in the twenty-first century, intelligence work promises to be fundamentally different. If so, an evolutionary approach toward the training of intelligence personnel and the development, as well as institutions of collection methods and systems – even toward the process of analysis itself –will no longer suffice to assure timely and accurate intelligence about the threats ahead.
References:
Διαβάστε περισσότερα...

Why Islam Is More Violent Than Christianity

Διαβάστε περισσότερα...

Ινφογνώμων Πολιτικά: Απελευθερώθηκε το Κομπάνι!

Ινφογνώμων Πολιτικά: Απελευθερώθηκε το Κομπάνι!

Διαβάστε περισσότερα...

US, Turkey, Israel and new challenges in the Middle East

ROBERT OLSON


Most US media coverage of the Middle East focuses on the "war against terrorism," »»
Most US media coverage of the Middle East focuses on the "war against terrorism," the coalition against the Islamic State in Iraq and the Levant (ISIL), the Palestine-Israel conflict, oil and Iran's nuclear program. It must have been surprising, at least to American readers, to read during the past two weeks about the clashing of interests between two non-Arab countries -- Turkey and Israel -- both of them vital geostrategic countries for the US.
While Turkey remained neutral in World War II, it did join the UN in 1945 and NATO in 1952. It is the only non-European country in NATO with the exception of the US. More importantly it is the only Muslim country in the alliance.
Almost all analysts of Middle East politics are of the opinion that the alliance was for security reasons -- to increase the West's projection of power to the Soviet Union, including Eastern Europe, and had little to do with shared religions or cultural values.
As Greek scholar Ekavi Athanassopoulou has argued in her recent "Strategic Relations Between the US and Turkey, 1979-2000," the US-Turkey relationship was embedded in several defense cooperation agreements (DCA) from 1969 to 2000 -- the most important of which was the 1980 DCA, which led to some $20 billion in defense aid and grants in the subsequent years. This aid and grants enable Turkey to build up its defense infrastructure.
The US-Turkey relationship has remained strong to the present despite some differences and temporary disputes, particularly over Turkey's invasion of Cyprus in 1973. In the 1990s, Turkey was declared a "pivotal state" with the support of pro-Israel and Jewish lobbies. Turkey was thought to be instrumental for Israel to create a non-Arab periphery and, after the 1979 Islamic revolution, against Iran.
This raises the question: What has recently led to a diminishing of relations between Israel and Turkey? There are several important political and geopolitical reasons. One is that after several decades of military-dominated governments, in November 2002 an Islamist, non-military-dominated government called the Justice and Development Party (AKP) came to power with voting bases outside of the largely Western cities of Turkey. Two, the new government rejected joining the US invasion of Iraq in March 2003. Three, Turkey's not joining the US invasion allowed the US to align with the Kurds of Iraq. This further consolidated Kurds' power in northern Iraq, which has now assumed nearly independent status.
While Ankara has established decent relations with the Kurds of Iraq since 2003, it is bitter about the US invasions of 1991 and 2003, which have allowed the Kurds of Iraq a quasi-state status. The two invasions have also contributed to Turkey's Kurds striving to attain the autonomous state that their compatriots in Iraq have attained.
A second major difference between the US and Turkey involves Turkey's relations with Israel. Turkey's relations with Israel have by and large been good since 1952, when Turkey joined NATO. After the AKP came to power, relations between Ankara and Tel Aviv have remained decent but there are disagreements. Turkey, being a largely Sunni country, has sought to have good relations with the Sunni Arab countries and peoples for cultural, religious, economic and trade purposes. It has also supported the Palestinians, including Hamas. It is this support that has led to the latest vituperations between the two countries. Turkey was strongly opposed to French President François Hollande allowing Israeli President Benjamin Netanyahu to join the “Je suis Charlie” demonstrations on Jan. 11.
President Recep Tayyip Erdoğan, who did not attend the demonstration, stated that Netanyahu was a “person who massacred 2,500 people in Gaza.” Prime Minister Ahmet Davutoğlu, who did attend the demonstration, accused Netanyahu of “crimes against humanity.” Israeli spokespersons fired back that Erdoğan was an “anti-Semitic bully.”
The name-calling continued into mid-January, when there were reports that Turkey had sent arms, including missiles and rockets, to the ISIL and al-Nusra terrorist groups in Iraq and Syria. This would mean that Turkey, as a member of the "US-led coalition against ISIL" was actually supporting groups carrying out terrorism.
Foreign Minister Mevlüt Çavuşoğlu did state on Jan. 15 that 700 Turkish nationals were indeed fighting with ISIL forces, confirming previous reports and rumors. Trying to shore up Turkey's anti-terrorism credentials, Çavuşoğlu did state that Turkey had prevented 7,250 people from joining ISIL and has deported 1,160 foreign nationals.
Turkey, which had accused Israel of “waging state terror,” now stands to be accused by Israel that Turkey itself is a state waging terrorism.
The US State Department has condemned the anti-Semitic discourse of both Erdoğan and Davutoğlu. State Department spokespersons also emphasized that Turkey is an important US and NATO ally.
It will be interesting to observe how relations develop between the US's “unshakeable, enduring and sacrosanct” Israeli ally and its long-time geostrategic Turkish ally and NATO member.
Turkey has scheduled parliamentary elections for June. In order to strengthen its position in the polls, the ruling AKP may seek to further expand its appeal to conservative religious elements, including the Kurds, by criticizing Israel's actions against the Palestinians.
Turkey is also concerned about Israel's cooperation with the Republic of Cyprus and, by extension, Greece over the exploitation of large oil and gas deposits in the east Mediterranean. Turkey does not possess large reservoirs of oil and gas, although it is exploring potential reservoirs in the Black Sea. Notably, the major oil company exploiting the oil and gas deposits in the exclusive economic zones of Cyprus and Israel, along with Israeli companies, is Noble Energy -- an American company.
Much is at stake for all three countries.

*Robert Olson is a Middle East analyst based in Lexington, Kentucky.
Διαβάστε περισσότερα...

Does Russia's Turkey pipeline make sense?

Does Russia's Turkey pipeline make sense?

Διαβάστε περισσότερα...

Εκδήλωση αφιερωμένη στη μνήμη του Ανδρέα Παστελλά



Το Κυπριακό Κέντρο Μελετών (ΚΥΚΕΜ) και η Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Θεμάτων τίμησαν τη μνήμη του Ανδρέα Παστελλά με εσπερίδα που διοργάνωσαν στις 16 Ιανουαρίου στο ΤΕΠΑΚ της Λεμεσού με θέμα: «Αποικιοκρατική πολιτική και εφεύρεση τεχνητών εθνικών ταυτοτήτων». Κύριοι εισηγητές στην εκδήλωση ήταν ο διευθυντής του ΚΥΚΕΜ, Χρήστος Ιακώβου, ο οποίος παρουσίασε την εισήγηση με τίτλο: «Πως η Βρετανο-Γαλλική αποικιοκρατία προώθησε τη δημιουργία τεχνητών ταυτοτήτων στη Μέση Ανατολή», και ο ιστορικός-ερευνητής, Ανδρέας Μακρίδης, ο οποίος παρουσίασε την εισήγηση με τίτλο: «Ετεοκύπριος: Παραϊστορική δολιότητα των Άγγλων».


Διαβάστε περισσότερα...

IS TURKEY'S ENERGY LEADERSHIP OVER BEFORE IT BEGAN?


In this IPC-Mercator Policy Brief, Jörn Richert examines: Is Turkey's Energy Leadership Over Before it Began?
A strategy is a tool for successful policy-making. It systematically connects means to political ends. A strategic vision integrates individual ends under an overarching ambition. The strategic vision of Turkey’s energy policy, as declared in the Turkish Ministry of Energy and Natural Resources’ Strategic Plan for 2010–2014, is to make Turkey “the leader in its region in energy” affairs.
Although regional energy leadership is at the heart of Turkey’s energy strategy, the concept lacks both a clear definition as well as empirical analysis. This analytical gap should be closed for three reasons. First, only if regional energy leadership is clearly defined can Turkey’s energy strategy be fully understood. Second, because of the centrality of energy leadership, analyzing its empirical reality is an integral part in evaluating Turkey’s energy political performance. A third reason concerns the means by which energy leadership shall be realized. The Strategic Plan puts major emphasis on one concrete means: transforming Turkey into an energy hub.The energy hub–energy leadership link postulated in the Strategic Plan, however, has not been scrutinized so far. It is therefore not clear, if being an energy hub would actually result in regional energy leadership. If the energy hub–energy leadership link does not hold, this would render Turkey’s energy strategy ineffective.
In this policy brief, I address these three aspects consecutively: I define regional energy leadership, evaluate Turkey’s leadership performance in the Southern Corridor, and discuss future options for Turkey’s energy strategy. In the context of the third aspect, I test the viability of the energy hub–energy leadership link. The analysis presents important challenges to Turkey’s energy strategy, as so far Turkey has not managed to become an energy leader. Moreover, the virtually certain construction of the Trans-Anatolian Pipeline (TANAP) and the Trans-Adriatic Pipeline (TAP) will result in a significant change in regional energy interdependence, leaving little room for Turkish leadership in the future. If Turkey wants to become an energy leader, so I conclude, it needs to fundamentally re-think its energy strategy.
Jörn Richert is a Mercator-IPC Fellow at Istanbul Policy Center (IPC), Sabanci University
Download the full Policy Brief HERE
Διαβάστε περισσότερα...

Red Alert Update: At the Heart of the Mariupol Crisis

Red Alert Update: At the Heart of the Mariupol Crisis

Διαβάστε περισσότερα...

Ινφογνώμων Πολιτικά: Απεβίωσε ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας Αμπντουλάχ. Η καυτή πατάτα της ISIL στον αδερφό του

Ινφογνώμων Πολιτικά: Απεβίωσε ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας Αμπντουλάχ. Η καυτή πατάτα της ISIL στον αδερφό του

Διαβάστε περισσότερα...

Russia's Plans for Arctic Supremacy

Russia's Plans for Arctic Supremacy

Διαβάστε περισσότερα...

‘The Armenians want an acknowledgment that the 1915 massacre was a crime’

Just before the invasion of Poland, Adolf Hitler urged his generals to show no mercy towards its people – there would be no retribution, because “after all, who now remembers the annihilation of the Armenians?” As the centenary of the Armenian genocide approaches – it began on 24 April 1915, with the rounding up and subsequent “disappearance” of intellectuals and community leaders in Constantinople – remembrance of the destruction of more than half of the Armenian people is more important than ever. Although, as Hitler recognised in 1939 (and it is still the case today), the crime against humanity committed by the Ottoman Turks by killing the major part of this ancient Christian race has never been requited, or, in the case of Turkey, been the subject of apology or reparation.
Διαβάστε περισσότερα...

«Το φυσικό αέριο θα περάσει από την Τουρκία αν υπάρξει ειρήνη»

«Το φυσικό αέριο θα περάσει από την Τουρκία αν υπάρξει ειρήνη»

Διαβάστε περισσότερα...

Χαλιφάτο η Κύπρος με τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. «


20/01/2015
 
Κύπρος κατεχόμενηΠραγματοποιήθηκε το βράδυ της 15ης Ιανουαρίου 2015 στο Οίκημα της Αδελφότητας στο Βόρειο Λονδίνο, με ιδιαίτερη επιτυχία και ενδιαφέρον η διάλεξη του Δρ. Κλέαρχου Κυριακίδη, καθηγητή Νομικής στο Πανεπιστήμιου το Χάρτφορσιάρ (Senior Lecturer and non-practising Solicitor, School of Law, University of Hertfordshire), με τίτλο «Από τη βαρβαρότητα στο Μπαρμπαρός: Οι πρώτοι δώδεκα μήνες από την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και η διαχρονική σχέση του με την Ανατολική Μεσόγειο σήμερα».
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του Ελεύθερου Πανεπιστημίου που διοργανώνει η Ελληνική Κυπριακή Αδελφότητα εδώ και δώδεκα χρόνια.
Ο Δρ. Κυριακίδης ξεκίνησε με το πως άρχισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος στις 4 Αυγούστου του 1914, όταν η Γερμανία επιτέθηκε και εισέβαλε στο Βέλγιο. Μια χώρα, την ουδετερότητα της οποίας είχε υπογράψει μαζί με την Βρετανία και άλλες χώρες να σεβαστεί και να εγγυηθεί. Η Βρετανία αφού έστειλε τελεσίγραφο της Γερμανίας να αποσυρθεί και δεν εισακούστηκε κήρυξε το πόλεμο εναντίον της στις 4 Αυγούστου του 1914.
Η Τουρκία τότε προτίμησε να πάρει το μέρος της Γερμανίας εγκαταλείποντας την συμμαχία με την Βρετανία με αποτέλεσμα η Βρετανία να κηρύξει επίσημα το πόλεμο εναντίον και της Τουρκίας στις 5 Νοεμβρίου 1914.   Παρόλο που η Βρετανία είχε υποστηρίξει την Τουρκία στον πόλεμο της Κριμαίας, στην Συνθήκη του 1878 και έκλεισε τα μάτια στις βάρβαρες σφαγές των Αρμενίων, Βουλγάρων, Ελλήνων καιΑσσυρίων που διέπραξε η Τουρκία η τελευταία πήρε το μέρος της Γερμανίας.
Και παραλλήλισε ο καθηγητής την στάση της Γερμανίας το 1914 με εκείνη της Τουρκίας ως εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου το 1974 η οποία με τον ίδιο τρόπο παραβίασε τις δικές της εγγυήσεις έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας και εισέβαλε στο νησί. Για να τονίσει ότι η ιστορία μας διδάσκει ότι δεν μπορεί ένας να βασίζεται σε εγγυήτριες δυνάμεις να κρατήσουν τις υποσχέσεις τους.
Έτσι την ίδια μέρα, 5 Νοεμβρίου 1914 το Ηνωμένο Βασίλειο μονομερώς ακύρωσε την Συνθήκη του 1878 με αποτέλεσμα να αναλάβει η ίδια την κυριαρχία της νήσου Κύπρου..
Ο Δρ. Κυριακίδης στη συνέχεια είπε ότι η Τουρκία τότε πρώτη, στο πλευρό της Αυστρο-Ουγγαρίας, χρησιμοποίησε την θρησκεία, το Ισλάμ και εξέδωσε πέντε θρησκευτικές διαταγές (Φάτουα) εναντίον των Συμμάχων καλώντας τους απανταχού Μουσουλμάνους από το Χαλιφάτο στην Κωνσταντινούπολη, σε πόλεμο Τζιχάντ εναντίον των Συμμάχων (Γαλλίας, Ρωσίας και Ηνωμένου Βασιλείου). Με τις σφαγές των Αρμενίων να αυξάνονται. Και δεν εκπλήττει, πρόσθεσε το γεγονός ότι η Τουρκία αρνείται να επικυρώσει σωρεία Διεθνών Συμβάσεων, για την ειρήνη, ασφάλεια, ισότητα, φυλετικές διακρίσεις και προστασία των μειονοτήτων.
Η Τουρκία τη γλύτωσε παρόλα τα εγκλήματά της με την   αποτυχία των Συμμαχικών Δυνάμεων περιλαμβανομένων και των ΗΠΑ το 1918, να την δικάσουν για τα εγκλήματά της όπως έκαναν αργότερα, το 1945 για εγκλήματά εναντίον της ανθρωπότητας.
 
Η ιστορία τόνισε ο Δρ. Κυριακίδης, μας διδάσκει ότι η μοίρα του Βελγίου στις 4 Αυγούστου 1914 πρέπει να είναι μια προειδοποίηση ότι η κυριαρχία κάθε μικρού κράτους είναι ευάλωτη. Η Τουρκία είναι μαθημένη να προδίδει τους Βρετανούς όταν πρόκειται για το συμφέρον της ή του Ισλάμ ή και τα δύο. Έχει κακό προηγούμενο να μην επικυρώνει κύριες διεθνείς συμβάσεις. Η ευρύτερη Μέση Ανατολή υπήρξε επανειλημμένα θύμα της κακής χρήσης της θρησκείας, πολέμου τζιχάντ, ξερίζωμα ανθρώπων από τα σπίτια τους στη βάση θρησκείας και παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και των πλέον βάρβαρων παραβιάσεων διεθνούς δικαίου, πολέμου εγκλημάτων εναντίον της ανθρωπότητας, και γενοκτονιών. Η Τουρκία ευθύνεται για πολλά τέτοια εγκλήματα.
Ο καθηγητής ανακεφαλαιώνοντας τόνισε ότι η Τουρκία προωθεί μια ίδια ισλαμική πολιτική στα κατεχόμενα της Κύπρου και τεκμηρίωσε με διάφορες δηλώσεις όπως του Τούρκου προέδρου Ερντογάντον Αύγουστο του 2014 ότανείπε ότι « Η Βόρεια Κύπρος είναι Μουσουλμανική. Πρέπει να είμαστε περήφανοι γι΄αυτό και να το κάνουμε πιο επιβλητικό και να αυξήσουμε την θρησκευτική μάθηση στα Τεμένη»
Υπάρχει μια διαφορά είπε, μεταξύ της «ΤΔΒΚ» και της ISIL. Αφενός οι Αμερικανοί και σύμμαχοι τους βομβαρδίζουν το «Ισλαμικό κράτος» και αφετέρου τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας και τα 28 μέλη της ΕΕ περιλαμβανομένης και της ίδιας της Κύπρου, διατηρούν μια πολιτική κατευνασμού έναντι της Τουρκίας. Ουσιαστικά υπέκυψαν στις ισλαμικές απαιτήσεις της εις βάρος της Κύπρου. Κλείνοντας τα μάτια στις παρανομίες και ανήθικες πράξεις της Τουρκίας με σκοπό την νομιμοποίηση της λεγόμενης «ΤΔΒΚ» μέσω της προτεινόμενης δικοινοτικής (δι-θρησκευτικής) και διζωνικής ομοσπονδίας.
Μια τέτοια λύση δεν θα είναι μόνο κτύπημα για τις δυτικές αρχές δημοκρατίας αλλά θα αποτελεί σκληροπυρηνική γραμμή του Ισλάμ. Με ανθρώπους χωρισμένους σε δύο μέρη αποτελούμενα από Μουσουλμάνους και Μή Μουσουλμάνους (δι-κοινοτισμό). Αν ποτέ γίνει δεκτή τέτοια λύση, τόνισε ο Δρ. Κυριακίδης οι διαχωριστικές αρχές του Ισλάμ θα θριαμβεύσουν πάνω από τις πλουραλιστικές αξίες της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Και έκλεισε την τόσο ενδιαφέρουσα διάλεξή του ο Δρ. Κυριακίδης με μια τροποποιημένη ερώτηση του Θουκυδίδη σε σχέση με την αρχαία Αθήνα.   Πότε θα υπάρξει δικαιοσύνη στην Κύπρο; Αν ακολουθήσουμε την συμβουλή του Θουκυδίδη είπε, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: « ΄Οτανεκείνοι που δεν επηρεάστηκαν εξοργιστούν όσο εκείνοι που επηρεάστηκαν. Καθώς οι δυτικές χώρες προσπαθούν να θεραπεύσουν τις πληγές από το Τζιχάντ και εκείνους που το υποστηρίζουν (τους Τζιχάτιστές), ίσως είναι καιρός για τις δυτικές δυνάμεις να κάνουν ότι μπορούν να σώσουν την Κύπρο για να σωθούν και οι ίδιες. 
Φανούλα Αργυρού
Ερευνήτρια/συγγραφέας - Λονδίνο 20.1.2015 
Σημ. Ο Δρ. Κλέαρχος Κυριακίδης αύριο Τετάρτη 21.1.2015 θα βρίσκεται στη Κύπρο για νέα διάλεξη στο ΧίλτονΛευκωσίας και ώρα 5.00 μ.μ. που διοργανώνει ο οργανισμός ERPIC,   με τίτλο «The religiously fuelled threatfacing Cyprus, and the diplomacy of denial". 
Διαβάστε περισσότερα...

Διάλεξη στο Δήμο Αραδίππου για τους εξισλαμισμούς στην Κύπρο


Mε μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε διάλεξη με θέμα τον εξισλαμισμό από την Επιτροπή Πολιτισμού του Δήμου Αραδίππου στις 14 Ιανουαρίου.
Στην εκδήλωση έγινε παρουσίαση των πιο κάτω θεμάτων: «A΄ Εισήγηση : «Ο εξισλαμισμός ως κατακτητική μέθοδος από τους Τούρκους: Το φαινόμενο του παιδομαζώματος και των βίαιων εξισλαμισμών στην Κύπρο», Εισηγητής: Χρίστος Ιακώβου, Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών.
Β΄ Εισήγηση :«Το φαινόμενο του λινοβαμβακισμού στην Κύπρο κατά τις περιόδους της Αγγλοκρατίας και της Τουρκοκρατίας»  Εισηγητής: Κωνσταντίνος Λάμπρου, Ερευνητής -Συνεργάτης του ΚΥΚΕΜ. Μετά από την εμπεριστωμένη παρουσίαση των εισηγήσεων, ακολούθησαν παρεμβάσεις από το κοινό και συζήτηση.

Διαβάστε περισσότερα...

Cyprus and NATO – an old story

By Dr Andrestinos Papadopoulos
I TOOK the cue to write the present article from information contained in the British foreign office documents which were made public in December 2014.
According to these papers, in January 1985, Spyros Kyprianou, then president of Cyprus, had proposed to British Prime Minister Margaret Thatcher that Cyprus should accede to NATO and the EEC (the former EU).
The British foreign office advised its government to hold consultations with the United States, West Germany, France and Italy. If, however, President Kyprianou pressed the issue again, the answer was to be that, given the reactions of Turkey, accession would complicate instead of facilitate a solution of the Cyprus problem.
At the meeting with Thatcher (January 14, 1985), at which then Foreign Minister George Iacovou was also present, President Kyprianou stressed that Cyprus’ accession to NATO and the EEC would be the best guarantee of a solution since it would have made specific guarantees unnecessary.
The question of Cyprus’ accession to NATO actually dates back to 1959. When the London Agreements for the establishment of the Republic of Cyprus were signed, the United Kingdom was in favour of Cyprus joining the Commonwealth and the Council of Europe, but not NATO.
The argument was that Cyprus was a small country with a small population. That same objection evidently did not apply to other NATO members with small populations such as Luxembourg and Iceland.
Concerning Cyprus’ strategic position in the eastern Mediterranean, the UK felt that this was not a strong argument in favour of NATO membership, since it had already secured two sovereign bases in Cyprus which could also serve NATO if needed.
The fact remains that Archbishop Makarios, as well as General Grivas, gave the green light to NATO membership of Cyprus. This was revealed to George Iacovou by Makarios in 1975 and was later confirmed by Greek politician Evangelos Averof to Iacovou when he was serving as ambassador to Germany.
To the above, I would like to add a personal testimony. In May 1975, when I was serving as assistant director in the Commonwealth secretariat on secondment from the foreign ministry, I had a meeting with Makarios in Kingston (Jamaica) where the Heads of Government Meeting of the Commonwealth had convened.
Makarios mentioned to me that in 1965 he had proposed Cyprus’ accession to NATO to the Americans and that they refused to accept the offer. In September 1976, I was in Washington and our ambassador, Nicos Demetriou, reconfirmed this information, adding that Makarios’ go-between was the then finance minister, Renos Solomides.
In August 1977, I met Solomides in Nicosia and he explained that it was he who had raised the question with the American ambassador, rather than then Foreign Minister Kyprianou, because of the good relations he enjoyed with the USA.
Evidently, the answer was negative, due to the reaction of Turkey.
If we examine both attempts, that of Makarios in 1965 and that of Kyprianou in 1985, we observe that the first took place after the bombardment of Tylliria by the Turkish air force in 1964, and the second after the illegal UDI of the Turkish Cypriots in 1983.
In the minds of the two leaders, the impression perhaps prevailed that Cyprus’ membership of NATO would act as a shield against Turkish aggression.
In practice, however, the contrary seemed to happen. Good examples are the “Imia” incident of 1996 and the frequent violations of Greek air space by Turkey, a NATO ally!
On the basis of the aforesaid, the conclusion is also that since 1959 there were plans which allowed Turkey to have freedom of action concerning the Cyprus problem.
Dr Andrestinos Papadopoulos is a former Cyprus ambassador
Διαβάστε περισσότερα...

Russia, Turkey And The Isolationist Trap

Russia, Turkey And The Isolationist Trap

Διαβάστε περισσότερα...

Όταν η θεολογία γίνεται πολιτική ιδεολογία



Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Ο λόγος της πολιτικής θεολογίας ήταν για πολλούς αιώνες το μοναδικό μέσο που διέθεταν οι άνθρωποι για να εκφράσουν τις σκέψεις τους και να νομιμοποιήσουν την πολιτική. Μπορεί το φαινόμενο αυτό να είναι αρχαίο, επιβιώνει όμως μέχρι σήμερα. Σε διάφορα τμήματα του πλανήτη εκατομμύρια ανθρώπων προσπαθούν να εναρμονίσουν τη ζωή τους με την θεία εντολή. Για να τους καταλάβουμε πρέπει να ερμηνεύσουμε τη γλώσσα της πολιτικής θεολογίας. Αυτή η κατάσταση, αν και δεν περιορίζεται αποκλειστικώς στον κόσμο του Ισλάμ, γίνεται πιο έντονη μέσω της ριζοσπαστικής έκφανσης του πολιτικού Ισλάμ.

Είναι ιδιαιτέρως σημαντικό για κάθε δυτικό, που βίωσε το διαχωρισμό θρησκείας και κράτους και θέλει να κατανοήσει την θρησκεία του Ισλάμ να διαχωρίσει εκ των προτέρων τον μωαμεθανισμό από την ιδεολογία του ισλαμισμού. Η διάκριση όμως αυτή, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις είναι ξεκάθαρη, σε κάποιες άλλες, λόγω υπεραπλούστευσης και ελλιπούς κατανόησης, δεν είναι και τόσο σαφής. Μπορεί μάλιστα να διατυπωθεί ότι στη σημερινή συγκυρία -κι οπωσδήποτε μετά τους αποκεφαλισμούς και τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία - οι δύο έννοιες συγκλίνουν σε μεγάλο βαθμό.

Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, πολλοί μουσουλμάνοι διανοούμενοι προβάλλουν ως επιχείρημα και συνάμα απάντηση στην πιο πάνω διαπίστωση την άποψη ότι η θρησκεία είναι μία ιδιωτική υπόθεση ή τουλάχιστον έτσι θα πρέπει να περιορίζεται. Η πρακτική όμως έχει καταδείξει ότι η θρησκεία γίνεται ιδιωτική υπόθεση μόνο στις ειδικές συνθήκες που οδήγησαν στη σύγχρονη και εκκοσμικευμένη κοινωνία ενός τμήματος του δυτικού πολιτισμού.

Το σύνηθες, τόσο στο παρελθόν όσο και επί του παρόντος, είναι να αναπτύσσονται οι θρησκείες παράλληλα με ιερατεία, που συχνά ασκούν ολοκληρωτική εξουσία.  Η ιστορία της περιοχής μας στους τελευταίους είκοσι αιώνες είναι μεστή από θρησκευτικούς πολέμους και διωγμούς του χριστιανισμού και του Ισλάμ. Επιπλέον, ο εβραϊσμός παρέμεινε μακριά από παρόμοια φαινόμενα μάλλον διότι δεν άσκησε κρατική εξουσία μέχρι τη δημιουργία του Εβραϊκού Κράτους. Κατά τους τελευταίους δύο αιώνες, η νομιμότητα της ισλαμικής θρησκευτικής εξουσίας δοκιμάστηκε, χωρίς μεγάλη αντοχή, σε ορισμένες περιοχές του μουσουλμανικού κόσμου από αυταρχικούς εκσυγχρονιστές, όπως ο Μοχάμεντ Άλι της Αιγύπτου, ο Κεμάλ Ατατούρκ ή ο Σάχης Ρεζά Παχλαβί στην Περσία/Ιράν.

Επίσης, η πολιτιστική, πολιτική και οικονομική διαδικασία του εκσυγχρονισμού υπενόμευσε την επιρροή της μουσουλμανικής θρησκείας στον τρόπο σκέψης των λαών για το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα, προς όφελος κυρίως ενός εκκοσμικευμένου εθνικισμού ή, δευτερευόντως, επαναστατικών μαρξιστικών ιδεολογιών. Επιπλέον, το Ισλάμ βρίσκεται σε μία διαδικασία εσωτερικών μεταρρυθμίσεων ήδη από το 19ο αιώνα, τα θέματα των οποίων κυριαρχούν μέχρι σήμερα, προκαλώντας σοβαρά διλήμματα και χάσματα ως προς την ερμηνεία τους.

Για πολλούς μουσουλμάνους, το Ισλάμ αντιπροσωπεύει, με απόλυτο μάλιστα τρόπο, την απόρριψη των μεταρρυθμίσεων αυτών, γιατί όπως πιστεύουν, η θρησκεία τους είναι ασυμβίβαστη με τις αρχές του δυτικού πολιτισμού. Αυτή η απόρριψη αποτελεί στα μάτια τους την αποκατάσταση της θρησκευτικής εξουσίας που δεν είναι άλλη από την κυριαρχία του ισλαμικού νόμου. Με άλλα λόγια, τα κείμενα και η ισλαμική παράδοση δεν είναι ανοικτά ούτε σε νέες ερμηνείες ούτε επιδέχονται συμβιβασμών με τον ούτως ή άλλως υλιστικό δυτικό πολιτισμό.

Οι πιο γνωστές και διαδεδομένες σήμερα μορφές του ισλαμισμού, είτε αυτή του σαλαφισμού  είτε αυτή του ουαχαμπισμού, ξεκινούν από την αρχή ότι η θρησκευτικότητα είναι δημόσια υπόθεση. Αυτή η αντίληψη μετατρέπει εκ των πραγμάτων αυτά τα ρεύματα σε πολιτικά κινήματα και ιδεολογίες που μάχονται για την επιβολή μίας ηθικής που θα προσδιορίζει, χωρίς παρεκβάσεις, τις ανθρώπινες συμπεριφορές τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό βίο. Συνεπώς, σε αυτή τη μορφή του πολιτικοποιημένου Ισλάμ δεν μπορεί να γίνει διάκριση μεταξύ ιδιωτικής θρησκευτικότητας και δημόσιας πολιτικής κοσμοθεωρίας, όπως συμβαίνει στη Δύση.

Για τους εκφραστές αυτών των ρευμάτων του ισλαμισμού, η θεολογία είναι ταυτοχρόνως και μεσσιανική πολιτική ιδεολογία, σύμφωνα με την οποία ο σύγχρονος κόσμος έχει μόνο νόημα ως σύγκρουση μεταξύ μουσουλμάνων από τη μια και μη μουσουλμάνων από την άλλη, μέχρι την τελική κυριαρχία του Ισλάμ. Πρόκειται για μία ολοκληρωτική οπτική, που επισκιάζει την καθ' αυτό πολιτική και θυμίζει μία παραλλαγή αυτού που ο Χάντιγκτον αποκάλεσε ήδη από τη δεκαετία του 1990 ως «σύγκρουση των πολιτισμών».

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990 αυτές οι αντιλήψεις εξεφράζοντο μόνο από θρησκόληπτους και στρατευμένους ισλαμιστές. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, αυξάνεται η αριθμός των μουσουλμάνων που αναπαράγει το λόγο αυτό ελαφρώς, συμβάλλοντας σιγά-σιγά στην πολιτική και κοινωνική ισχυροποίησή του. Αυτό συνιστά σταδιακή αποδοχή του ριζοσπαστισμού από ευρείες μάζες των μουσουλμανικών κοινωνιών. Ενόσω αυτός ο λόγος παράγεται από επιπολαιότητα ή υστεροβουλία τότε μπορούμε να διατηρήσουμε τη διάκριση μεταξύ θρησκευτικού και πολιτικού. Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που αρχίζουν να εμφανίζονται ομάδες και να κατευθύνουν πολιτικά αυτές τις απόψεις, είτε μέσω ενός μισαλλόδοξου πολιτικού λόγου είτε με την υιοθέτησης της βίας ως μέσου πολιτικής πρακτικής. 
Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

'Davutoğlu, the AKP and the pursuit of regional order

‘Turkey’s New Foreign Policy: Davutoğlu, the AKP and the Pursuit of Regional Order’ by Aaron Stein (Routledge, 105 pages, $42)

It’s just as well to state at the outset that this slim new volume on Turkey’s foreign policy in the Middle East immediately becomes the new standard bearer on the subject. In it, author Aaron Stein describes how Ankara’s regional policy over the last decade has undergone a dramatic shift, overseen by current Prime Minister Ahmet Davutoğlu, a former foreign minister and adviser to Recep Tayyip Erdoğan. Examining the worldview expressed in Davutoğlu’s much vaunted academic writings, and how this has (or has not) been applied since 2002, the book argues that Turkey’s support for change in the region in recent years is highly conditional. The government is convinced of its principled righteousness, but its policy is also based on calculations aimed at furthering a particular AKP-centered understanding of Turkey’s national interests. Although a longer text could have extended the range across a broader set of examples, Stein - an associate fellow at the Royal United Services Institute - makes a convincing case in little over 100 pages.

Διαβάστε περισσότερα...

Η προφητεία του Ουίνστον Τσόρτσιλ


ΤΗΣ ΦΑΝΟΥΛΑΣ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ο χάρτης του «Ισλαμικού Κράτους» όπως τον δημοσίευσε η βρετανική Mail online στις 30.6.2014. 
Ο Βρετανός Πρωθυπουργός είχε προβλέψει πριν από 100 χρόνια την άνοδο του Ισλάμ
Το χρονικό διάστημα που έζησε στην Ινδία και το Σουδάν ο Τσόρτσιλ, πριν από περίπου 100 χρόνια, ήταν αρκετό για να προβλέψει τα σημερινά γεγονότα και την άνοδο της τρομοκρατίας


Παγκόσμια αγανάκτηση εκδηλώθηκε με τις βάρβαρες δολοφονικές επιθέσεις τρομοκρατών του «Ισλαμικού Κράτους» στο Παρίσι. Πρώτα με τις δολοφονίες των σκιτσογράφων/δημοσιογράφων της εβδομαδιαίας αριστερής γαλλικής σατιρικής εφημερίδας «Charlie Hebdo» και στη συνέχεια με τις δολοφονίες άλλων πολιτών από τους ίδιους τρομοκράτες, με αποτέλεσμα σε τρεις μέρες να χάσουν τη ζωή τους 17 αθώοι άνθρωποι. Πέραν των τριών εκατομμυρίων ανθρώπων έλαβαν μέρος στην πορεία ενότητας στη Γαλλία την Κυριακή, με μήνυμα ότι η διεθνής κοινότητα δεν θα γονατίσει και θα αντισταθεί στο νέο αυτό βάρβαρο κακό που την βρήκε.
Της πορείας στο Παρίσι ηγήθηκε ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ πλαισιωμένος από πέραν των 40 ηγετών άλλων κρατών, που ένωσαν τη φωνή τους στην εκδήλωση αλληλεγγύης για την ελευθερία έκφρασης, τα ανθρώπινα ιδεώδη και την κοινή αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Θα πρέπει, όμως, όλοι, πρωτίστως ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, να σκύψουν και να μελετήσουν την προφητεία του Ουίνστον Τσόρτσιλ, που κατέγραψε το 1899. Αλλά πρώτα ας καταγραφούν τα ακόλουθα. Η «ιδεολογική» αυτή τρομοκρατία δεν περιορίζεται στα φονικά του Παρισιού.

Συρία
Σύμφωνα με στατιστικές που δημοσιεύθηκαν, πέραν των 76.000 ανθρώπων δολοφονήθηκαν στην απάνθρωπη και βάρβαρη γενοκτονία που εξελίσσεται στη Συρία, από τους ισλαμοφασίστες αποκεφαλιστές, εναντίον των χριστιανών, τους οποίους (ισλαμιστές του ISIS), σύμφωνα με σωρεία δημοσιευμάτων, βοηθά η Τουρκία. Όμως ο κόσμος παρέμεινε απαθής μέχρι προχθές, στη βάρβαρη αυτή χριστιανική γενοκτονία. Εκτός τούτου, ο Νταβούτογλου είχε και το θράσος να συμμετέχει στην πορεία του Παρισιού!

Νιγηρία - «Η μεγαλύτερη σφαγή»
Στη Νιγηρία, παράλληλα με τα γεγονότα του Παρισιού, η ισλαμο-εξτρεμιστική «Μπόκο Χαράμ» κατέσφαξε στην πόλη Baga 2.000 ανθρώπους, ως επί το πλείστον γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους, που δεν μπορούσαν να τραπούν εις φυγήν. Τόσα πολλά ήσαν τα πτώματα, που τα σώματα ασφαλείας έχασαν τον λογαριασμό, δήλωσε εκπρόσωπος της Διεθνούς Αμνηστίας και τόνισε ότι «ήταν η μεγαλύτερη σφαγή» στην ιστορία της «Μπόκο Χαράμ». Ένα παιδάκι, που διασώθηκε, δήλωσε: «Έσφαξαν τον πατέρα μου σαν κριάρι». Οι σφαγές, σύμφωνα με δημοσίευμα της βρετανικής «Γκάρντιαν», 10.1.2015, έγιναν στα σύνορα με το Τσαντ και το Καμερούν. Και αυτό πέντε εβδομάδες πριν τις επικείμενες εκλογές στη Νιγηρία, όπου ο φόβος έχει κυριαρχήσει και θα επηρεάσει το αποτέλεσμα...

Πακιστάν - Τους έκαψαν ζωντανούς!
Σε δημοσίευμα δε του Gatestone Institute, 10.1.2015, μουσουλμάνοι στο Πακιστάν έκαψαν ζωντανό ένα ζευγάρι γιατί ήσαν χριστιανοί! Τους πήραν χέρια-πόδια και τους κρατούσαν πάνω από τη φωτιά μέχρι που καίγονταν τα ρούχα τους και μετά τους πέταξαν ζωντανούς σε φούρνο και τους έκαψαν. Η κατηγορία εναντίον τους ήταν πως είχαν κάψει σελίδες από το κοράνι. Με επιστολή του προς τον Αμερικανό Πρόεδρο, Μπάρακ Ομπάμα, ο πρόεδρος του Χριστιανικού Πακιστανικού Κογκρέσου, Δρ Ναζίρ Μπούτι, εξέφρασε την έκπληξή του ως προς το γιατί οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρθηκαν έστω να καταδικάσουν το ζωντανό κάψιμο χριστιανών, ενώ υπήρξαν εκκλήσεις προς την αμερικανική κυβέρνηση να πιέσει την κυβέρνηση του Πακιστάν να σταματήσει την κακή χρήση των νόμων περί βλασφημίας εναντίον των χριστιανών.

Η προειδοποίηση του Τσόρτσιλ
Στις 8 Ιανουαρίου 2015, ο Μαρκ Έλλις σε άρθρο του θυμήθηκε τα λόγια του Ουίνστον Τσόρτσιλ για το ριζοσπαστικό Ισλάμ και έγραψε: «Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες του 20ού αιώνα που διετέλεσε Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και πάλι μεταξύ 1951-1955. Ήταν επίσης ιστορικός και συγγραφέας. Ως αξιωματικός του Βρετανικού Στρατού μεταξύ 1897 και 1898, πολέμησε εναντίον της φυλής Pashtun στα βορειοδυτικά σύνορα με τη βρετανική Ινδία και επίσης στη μάχη του Omdurman στο Σουδάν.

Από τις δύο μάχες απέκτησε καλή γνώση για τους μουσουλμάνους και την ισλαμική κοινωνία. Τα πιο κάτω τα έγραψε όταν ήταν μόλις 25 χρονών (1899) και σήμερα προσφέρουν προφητική προειδοποίηση στον Δυτικό πολιτισμό». «Τρομερές οι κατάρες που ο Μωαμεθανισμός (Ισλάμ) επιβάλλει στους πιστούς του! Εκτός της φανατικής εξαλλοσύνης, η οποία είναι τόσο επικίνδυνη στον άνθρωπο όσο η υδροφοβία σε ένα σκύλο, υπάρχει και αυτή η φοβερή μοιραία απάθεια... Μία υποβαθμισμένη θεωρία στερεί τη ζωή από το χάρισμα και τη λεπτότητά της, την αξιοπρέπεια και την αγιότητα».

«Παραλύει η επιρροή της θρησκείας»
Ο ΤΣΟΡΤΣΙΛ πρόσεξε και την αντιμετώπιση των γυναικών ως δεύτερης κατηγορίας ανθρώπων. Και έγραψε: «Το γεγονός ότι στον νόμο του Μωάμεθ κάθε γυναίκα πρέπει να ανήκει σε κάποιον άνδρα ως αδιαμφισβήτητη ιδιοκτησία, είτε ως παιδί, ως σύζυγος, ή ως σκλάβα, θα καθυστερήσει την τελική εξόντωση της σκλαβιάς μέχρι που το Ισλάμ θα σταματήσει να είναι η μεγάλη δύναμη μεταξύ των ανδρών. Ιδιώτες μουσουλμάνοι μπορεί να έχουν πολύ καλές ιδιότητες, όμως η επιρροή της θρησκείας παραλύει την κοινωνική ανάπτυξη εκείνων που την ακολουθούν. Δεν υπάρχει δυνατότερη αναδρομική δύναμη στον κόσμο». Και συμπλήρωσε ο Έλλις πως «οι τακτικές τρόμου και η ορμή του (Ισλαμισμού) για κατάκτηση του κόσμου ήσαν αισθητές πολύ πριν από τη δημιουργία του μοντέρνου Ισραήλ».
Και έκλεισε με τις ακόλουθες επισημάνσεις του νεαρού Τσόρτσιλ: «Πέραν του ότι ο Μωαμεθανισμός δεν είναι καθόλου ετοιμοθάνατος, είναι μια μαχητική και προσηλυτιστική πίστη. Έχει ήδη επεκταθεί στην Κεντρική Αφρική, δημιουργώντας ατρόμητους πολεμιστές σε κάθε βήμα, και αν δεν ήταν για τη Χριστιανοσύνη που προστατεύεται στα δυνατά χέρια της επιστήμης, η επιστήμη εναντίον της οποίας το Ισλάμ έχει αγωνιστεί δίχως αποτέλεσμα, ο πολιτισμός της μοντέρνας Ευρώπης θα έπεφτε όπως έπεσε ο πολιτισμός της αρχαίας Ρώμης».

Δεν προστατεύεται ο Χριστιανισμός
Δυστυχώς, 100 χρόνια μετά, ο πολιτισμός της μοντέρνας Ευρώπης κινδυνεύει να πέσει από το Ισλάμ όπως η αρχαία Ρώμη. Ο Χριστιανισμός δεν προστατεύεται πια στα δυνατά χέρια της επιστήμης, αλλά ούτε και εκείνων που υποτίθεται την αντιπροσωπεύουν -τις εκκλησιαστικές Αρχές- που βρίσκονται η κάθε μία στη δική της φιλαργυρία και Πομπηία. Το Ισλάμ σφάζει αλύπητα τους χριστιανούς, εδραιώνεται στην Κεντρική Αφρική και το «Ισλαμικό Κράτος» εξέδωσε και χάρτη για το φιλόδοξο σχέδιό του για παγκόσμια κατάκτηση, το οποίο περιλαμβάνει και την Κύπρο. Παταγώδης η αποτυχία των νεότερων ηγετών της Ευρώπης, περιλαμβανομένων πρωτίστως των Βρετανών πολιτικών, να αντιληφθούν και εκτιμήσουν τα δεδομένα σωστά, όταν ο Τσόρτσιλ τα είχε εκτιμήσει και προφητεύσει μόλις σε ηλικία 25 χρονών... Το Φόρεϊν Όφις υπήρξε ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της ισλαμοποίησης της Κύπρου.

ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ερευνήτρια/συγγραφέας - Λονδίνο
Διαβάστε περισσότερα...

Πρόσκληση

Διαβάστε περισσότερα...

Ενιαίο κράτος, κύριε Πρόεδρε

Ανοικτή επιστολή προς τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη

Εξοχότατε,
Σας εύχομαι Χρόνια Πολλά, πλήρη και ταχεία ανάρρωση.
Με την επιστροφή σας από την Αμερική και την επιτυχή χειρουργική επέμβαση που περάσατε, δηλώσατε ότι θα αλλάξετε πολιτική. Αν πράγματι το εννοείτε, και σ' αυτή την αλλαγή περιλαμβάνεται και το εθνικό μας θέμα (σχετικό το άρθρο του αγαπητού Σάββα Ιακωβίδη στη «Σημερινή», 4.1.2015) αναμένουμε να αναλάβετε επιτέλους μια σωτήρια, ριζοσπαστική και αποφασιστική πολιτική, για την οποία βέβαια εκ των πραγμάτων δεν νομίζω ότι έχετε και επιλογή: Την πραγματική επανατοποθέτηση του κυπριακού εθνικού μας ζητήματος στη μοναδική σωστή βάση, την οποία όφειλαν όλοι οι προκάτοχοί σας να απαιτούσαν - την απελευθερωτική.
Πίσω στα βασικά. Μια γραμμή για ενιαίο κράτος, ένας άνθρωπος, μία ψήφος, αποχώρηση όλων των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και όλων των εποίκων (έγκλημα πολέμου εν πάση περιπτώσει) και επιστροφή όλων των νομίμων προσφύγων Ελληνοκυπρίων, ιδιοκτητών κλεμμένων περιουσιών, στα κατεχόμενα. Έγραψε ο Σ. Ιακωβίδης: «...Ο Πρόεδρος και τα κόμματα καλούνται να αποβάλουν τα φοβικά σύνδρομά τους έναντι της Τουρκίας, να συνειδητοποιήσουν πως η τουρκογενής διζωνική δεν αποτελεί μετεξέλιξη αλλά δολοφονία της Κυπριακής Δημοκρατίας και αφανισμό του κυπριακού Ελληνισμού...». Αυτό απαιτείται για τη δημιουργία ενός Κράτους Δικαίου και όχι σύσσωμη εμμονή και αυθαίρετη υποταγή στις υποδείξεις του Λονδίνου και των συνοδοιπόρων Αμερικανών, δηλαδή υιοθέτηση της τουρκο-βρετανικής ρατσιστικής Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας για ξένα συμφέροντα.
Ξεκινώντας από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, ο οποίος, παρόλο που απέφυγε τη λέξη Διζωνική στις κατευθυντήριες γραμμές του με τον Ρ. Ντενκτάς στις 12 Φεβρουαρίου 1977, εντούτοις έδωσε λίγες εβδομάδες αργότερα στους Τούρκους χάρτη διζωνικής, που ετοίμασαν με τη δική του συγκατάθεση οι Τάσσος Παπαδόπουλος, Στέλλα Σουλιώτη και Μιχαλάκης Τριανταφυλλίδης και βεβαίως με τη συμμετοχή του Γλ. Κληρίδη (όλοι μακαρίτες πλέον), του εκλεκτού του Φόρεϊν ΄Οφις από τις 16 Αυγούστου 1974, για την προώθηση και επιβολή της τουρκο-βρετανικής ρατσιστικής Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Με την αγγλότροπη διζωνική πολιτική του οποίου ταυτιζόταν πλήρως και το ΑΚΕΛ από το 1974... (Βέβαια το ότι ο Μακάριος μετάνιωσε και στόχευε να επαναφέρει το Κυπριακό στη σωστή του βάση, όπως επικαλείται και ο εν ζωή προσωπικός του γιατρός, Δρ Β. Λυσσαρίδης, όλοι οι ένθερμοι διζωνικοί έκτοτε ενσυνείδητα το αγνοούν για να μη δυσαρεστήσουν τους πάτρωνές της. Μαζί και η ΕΔΕΚ που δεν βγήκε μέχρι σήμερα να δηλώσει ανεπιφύλακτα και ρητώς ότι την απορρίπτει, παρόλες τις διακηρύξεις του Δρος Λυσσαρίδη, εξού και η ομοφωνία της στην απόφαση της 18ης Σεπτεμβρίου 2009).

Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει πολλά όπλα στα χέρια της να χρησιμοποιήσει στα διεθνή φόρουμ. Και πολλές δικαστικές και άλλες αποφάσεις υπέρ της, τις οποίες αγνοεί, περιφρονεί και συνεχίζει την υπακοή στις ξένες «συμβουλές» που τη σέρνουν στην εξαφάνιση και την παράδοση στους Τούρκους. Εφόσον με την πάροδο του χρόνου η δημογραφική αλλοίωση, που ήδη βρίσκεται σε επικίνδυνα επίπεδα εις βάρος του Ελληνισμού στο νησί, θα δώσει σε μας μεν τη χαριστική βολή και σ' αυτούς δε το ποθούμενο από το 1955... Η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει πρώτη και επιτακτικά χθες να θέσει τολμηρά και δικαιωματικά οριστικό βέτο, όχι μόνο μέχρι να αναγνωρίσει η Τουρκία την Κ.Δ. (ή σε ορισμένα κεφάλαια για την ενταξιακή της πορεία), αλλά γενικά στην ευρωπαϊκή της πορεία. Μέχρι να αποχωρήσει και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης και έποικος από τα κατεχόμενα και να επιστρέψουν οι Ε/κ πρόσφυγες. Το βέτο είναι ισότιμο δικαίωμα της Κ.Δ. στην ΕΕ και όχι «μόνο για τους μεγάλους»...
Αυτό απαιτείται για τη δημιουργία Κράτους Δικαίου, κύριε Πρόεδρε, και όχι εμμονή σε μια ρατσιστική λύση «δολοφόνο», της Άγκυρας και του Λονδίνου, που και η ίδια η μ. Μάργκαρετ Θάτσερ στις 31 Ιουλίου 1979 σε συνάντησή της με τον προκάτοχό σας μ. Σπύρο Κυπριανού στο χωριό Mulungushi της Λουσάκας (συνέδριο της Κοινοπολιτείας) παραδέχθηκε και συμφώνησε με τον Κυπριανού ότι ο όρος «διζωνική» δεν χρησιμοποιείται στο Διεθνές Δίκαιο. Από τα πρακτικά της συνάντησης: «...The Turks had rejected this approach and had talked about "bi-zonality". The Greeks had argued that there was no such term in any constitution. (The Prime Minister agreed that it was not a term in use in international law)...».
Παρόλα ταύτα, συνεχίσατε και εσείς τον ίδιο «δολοφονικό» δρόμο των προκατόχων σας. Περιφρονώντας και εσείς τη λαϊκή απόφαση με το ΟΧΙ του 2004 (που απέρριψε μαζί με το Σχέδιο Ανάν και τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία), επεκτείνατε το τσιμέντωμά της με τη συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου 2014 με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ντ. Έρογλου (Προηγήθηκαν εκείνες του μ. Παπαδόπουλου/Ταλάτ 8ης Ιουλίου 2006, του Χριστόφια/Ταλάτ 23ης Μαΐου 2008 και οι περιβόητες Ομόφωνες αποφάσεις Εθνικού Συμβουλίου 18 Σεπτεμβρίου 2009). Μια πολιτική που το μόνο που τσιμεντώνει είναι τις τουρκικές επιδιώξεις, οι οποίες δρομολογήθηκαν αμέσως μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με το πρώτο ένοπλο πραξικόπημα για διάλυσή της το 1964. Και αντικατάστασή της με δύο ομόσπονδα κράτη. Με πλήρη γνώση των Βρετανών τότε, όπως και το 1974, όπως και σήμερα... Και να μην ξεχνάμε τους προαγωγούς του εκτρώματος Ανάν στο Φόρεϊν Όφις το 2004:
O μεν Ντένις Μακσέιν φυλακίστηκε για απάτες, ο δε Τζακ Στρο και η ΜΙ6 βρίσκονται ενώπιον της Δικαιοσύνης («Σημερινή», 17.12.2014). Οι Τούρκοι ήδη μιλούν προληπτικά και απειλητικά ότι σκέφτονται «έξω από το κουτί», όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις για υποτιθέμενη επίλυση του Κυπριακού. Δηλαδή, λύση δύο κρατών (δηλώσεις Τ/κ διαπραγματευτή Μουσταφά Ερκούν Ολγκούν, στο LSE, 27.11.2014), όπως προ πολλού προωθούν. Αυτό, πιστεύω, γίνεται διότι ακριβώς αντιλαμβάνονται ότι τα δεδομένα έχουν αλλάξει και συνεπώς, αργά ή γρήγορα οι Ελληνοκύπριοι, μετά τη 40χρονη αποτυχία τους, θα διεκδικήσουν επιτέλους τα δίκαιά τους. Με άλλα λόγια, χρησιμοποιούν το «χαρτί» της διχοτόμησης/κράτους που είναι, εξάλλου, η ενδιάμεση επιθυμητή λύση γι' αυτούς.
Αν πράγματι όμως, κύριε Πρόεδρε, έχετε αναλογιστεί την πολιτική σας και τον ρόλο σας ως προέδρου μιας ημικατεχόμενης πατρίδας, δεν έχετε παρά να εφαρμόσετε αυτή την αλλαγή πορείας προσεκτικά, με σωστές και επεξεργασμένες κινήσεις αλλά υπεράνω όλων με πίστη στα δίκαια αυτού του λαού. Ειδικά τώρα που μέχρι και τα Ηνωμένα Έθνη με έκθεσή τους αποκαλύπτουν τη συνεργασία της κατοχικής Τουρκίας με τους αποκεφαλιστές τζιχαντιστές. Οι οποίοι σε χάρτη περιέλαβαν και την Κύπρο στον ευρύτερο σχεδιασμό του «Ισλαμικού Κράτους» των και Τούρκοι δημοσιογράφοι τολμούν να ξεσκεπάζουν τη μετατροπή της Τουρκίας σε μια ισλαμική απολυταρχία που θα επεκταθεί και στην Κύπρο...
Εξάλλου, η κοινή αφοσίωση όλων μας έπρεπε και πρέπει να επικεντρώνεται σε τέσσερα σημεία, κύριε Πρόεδρε, που πηγάζουν από τη φιλοσοφία των αρχαίων ημών προγόνων: Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Ήθος και Δίκαιο. Κλείνω με τα λόγια του Δρος Martin Luther King, Jr: «Δίχως δικαιοσύνη, δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη. Εκείνος που παθητικά δέχεται το κακό είναι εξίσου αναμεμειγμένος όσο εκείνος που το διαιωνίζει».

ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ερευνήτρια/Συγγραφέας - Λονδίνο 4.1.2015
Διαβάστε περισσότερα...