Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Who lost Turkey?

The question in the title is no doubt too late and futile to ask. A quick, but realistic answer, is probably “the Turks themselves,” or, related to this, “it was destined to get lost.” After all, how Turkey is being governed today is a perfect reflection of what constitutes the predominant cultural, sociological and political values/norms in the country – each with economic derivatives of same or similar variables.

We are all accountable by how rightly or wrongly we assessed the political phenomena; journalists by what accuracy their archives dating back to 10 or so years ago would produce, and politicians by their statements in the same retrospect. Any randomly selected opinion in this column since 2002 would too boringly portray the gloomy country we live in today, often with a note that “wished to be wrong.”

Then there were the naïve and/or myopic and/or morally corrupt enablers who cared more about a “transactional plus,” often the product of short-sighted miscalculation based on the self-deception that “yeah, but we can work with them.” Today, their fancy words in recent political history could make a colossal anthology of “how not to deal with Islamists.” Here is an extremely summarized selection (due to space limitations):

Former President George W. Bush said “Turkey demonstrated how to be a Muslim nation that embraced democracy, freedom and the rule of law.” (2004). Judging from where Turkey stands today in view of all the virtues Mr. Bush mentioned, his statement is not even funny. 

Condoleeza Rice argued the Justice and Development Party (AKP) “is a government pulling Turkey west toward Europe.” (2007). Her homework in 2015 should be to write that line 200 times every day – until the day Turkey becomes an EU member. 

Swedish Foreign Minister Carl Bildt said the AKP “is made up of profound European reformers.” (2008). This is one of my favorites. Mr. Bildt does not even need homework. History will remember him as a politician with an exceptional foresight into Turkish (and Islamic) politics. 

President Barack Obama predicted that Turkey and the U.S. could build a “model partnership.” (2009). And in 2015 President Recep Tayyip Erdoğan is still wondering why “I had very good relations with Obama when I first came to power … but [now] we see things have started to develop in a different way, which I barely understand.” Why, really, does Mr. Obama refuse to be cheated anymore? Why does he no longer see that his model partner is a cradle of democracy and freedoms? Odd.

America, again. Former President Bill Clinton praised Turkey for its “successful endorsement of secularism while letting people express religious beliefs without imposing them on others.” (2009). What a visionary. And, according to former GermanChancellor Gerhard Schroeder, “a democracy like Turkey is proof that there is no contradiction between the Islamic faith and an enlightened society.” 

(2009). Maybe. But Mr. Schroeder’s homework should be to write 500 times every day that “Islam is different than political Islam.”

Stephan Füle, the EU’s enlargement commissioner praised Turkey’s “remarkable advances in reforms.” (2010). Very good. In Mr. Füle’s vision, Turkey should have become a member five years after he diagnosed good health. Maybe this year it will? One feels tempted to drink the same beverage Mr. Füle drinks: it must be causing mental wonders.

Tony Blair, in his memoires, praised Mr. Erdoğan and his one-time ally and former president, Abdullah Gül, as “sensitive and foresighted people … easy to reconcile with.” Mr. Blair’s punishment should be to be appointed as U.N. special envoy for oversight of democracy in Turkey. 

Forget Time magazine’s 2011 cover on which Mr. Erdoğan was Person of the Year. Forget, also, Elizabeth II, Queen of the United Kingdom and other Commonwealth realms, and her “ah-but-Turkey-is-a-bridge-between-the-west-and-east” parlance. 

Among all contenders for the prestigious “1st Traditional How Most Tragicomically Read Turkey Prize,” the winner, for this columnist, is Danish Prime Minister Helle Thorning-Schmidt for her unchallenged: “I complimented the [Turkish] president on the progress on democratic reforms and improvement of fundamental rights.” Ms. Thorning-Schmidt said that in 2014, which is why she is also the front-runner in the “Naïve, Myopic and Morally Corrupt Enablers” category.
February/18/2015
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Ομιλία του Χρ. Ιακώβου στους Ρόταρυ – «Λευκοθέα»




Στις 19 Ιανουαρίου στο ξενοδοχείο «Χίλτον», ο ροταριανός όμιλος Λευκωσίας, «Λευκοθέα», προσκάλεσε  το διευθυντή του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ) κύριο Χρήστο Ιακώβου για να αναπτύξει το θέμα: «Οι τουρκικές προκλήσεις στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου». Ο κύριος Ιακώβου επεσήμανε ότι οι τουρκικές προκλήσεις εντάσσονται σε μία τακτική που υπηρετεί σαφέστατους στρατηγικούς στόχους. Η Άγκυρα, σύμφωνα με τον κύριο Ιακώβου, με τις ενέργειες αυτές δεν έχει ως στόχο την πρόκληση κάποιας μίνι στρατιωτικής κρίσης στην Κύπρο. Επιθυμεί, απλώς, να καταδείξει και να καταγράψει με εντυπωσιακό τρόπο, τώρα που όλοι οι ευρωπαϊκοί και διεθνείς προβολείς είναι στραμμένοι πάνω της, όλο το φάσμα των διεκδικήσεών της στην Κυπριακή ΑΟΖ, καθώς και τις μεθόδους με τις οποίες εννοεί να τις προβάλλει.

Διαβάστε περισσότερα...

‘Davutoğlu’s book “Strategic Depth” far from being deep’

‘Davutoğlu’s book “Strategic Depth” far from being deep’
Ümit Kıvanç. (Photo: Today's Zaman, İsa Şimşek)
February 08, 2015, Sunday/ 18:37:33/ YONCA POYRAZ DOĞAN / ISTANBUL
This week's Monday Talk hosts the author of a new book, “Pan-İslamcının Macera Kılavuzu” (Pan-Islamist's Adventure Guide), by Ümit Kıvanç, which hit the bookstores a couple of weeks ago, comprising a critical analysis of former foreign minister and current Prime Minister Ahmet Davutoğlu's book “Strategic Depth,” considered a “masterpiece” in Turkey,

Διαβάστε περισσότερα...

Ινφογνώμων Πολιτικά: Ιράν: Υπαινιγμός Χαμενεΐ ότι δέχεται συμβιβασμό με τη Δύση για τα πυρηνικά

Ινφογνώμων Πολιτικά: Ιράν: Υπαινιγμός Χαμενεΐ ότι δέχεται συμβιβασμό με τη Δύση για τα πυρηνικά

Διαβάστε περισσότερα...

Ο γερμανικός ηθικισμός ως αξίωση πολιτικής ισχύος




Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Ποιες είναι οι συνέπειες των αµφιλεγοµένων σκληρών μέτρων που επιβάλλει η Γερµανία για το πολιτικό τοπίο της Ε.Ε.; Πώς μπορεί να επιλυθεί η διαμάχη ανάμεσα στους αρχιτέκτονες της Ευρώπης και στους υποστηρικτές των παραδοσιακών μοντέλων εθνικής κυριαρχίας; Και πώς μπορούν να συγκεραστούν οι κανόνες διαχείρισης της κρίσης µε τις αρχές της δηµοκρατίας σε µια Ε.Ε., της οποίας η σταθερότητα βρίσκεται εδώ και αρκετό καιρό σε κίνδυνο;
Το παραπάνω ερωτήματα προέρχονται από το βιβλίο ενός από τους πιο σημαντικούς γερμανούς κοινωνιολόγους, του Ούλριχ Μπεκ, ο οποίος πέθανε την 1η Ιανουαρίου 2015, «Από τον Μακιαβιέλλι στη Μερκιαβέλλι: Η γερμανική Ευρώπη και οι στρατηγικές εξουσίας της κρίσης» («Πατάκης», Αθήνα 2012, τίτλος πρωτοτύπου Das deutsche Europa, Berlin, 2012). Βεβαίως θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ο πρωτότυπος γερμανικός τίτλος του βιβλίου δεν περιλαμβάνει το λογοπαίγνιο με τα ονόματα του μεγάλου ιταλού πολιτικού στοχαστή και της σημερινής γερμανίδας καγκελαρίου.
Ο Μπεκ αρχίζει το βιβλίο του με μία αναφορά σε ένα γεγονός με πρωταγωνιστή τον περίφημο γερμανό λογοτέχνη Τόμας Μαν. Σ’ ένα πολύ γνωστό του λόγο σε φοιτητικό ακροατήριο στο Αµβούργο το 1953, ο γερμανός διανοούμενος κάλεσε τους συμπατριώτες του να µην επιδιώξουν ποτέ τη δημιουργία μιας «γερμανικής Ευρώπης». Με αφορμή το γεγονός αυτό, ο Μπεκ κάνει ένα άλμα στο παρόν για να προβεί στη διαπίστωση ότι όσο επεκτείνεται χρονικώς η κρίση του ευρώ άλλο τόσο αυξάνονται οι φωνές αμφιβολίας σε σχέση με τη σοφία που η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης, η Γερμανία, επιβάλλει όρους προκειμένου αδύνατες οικονομικά χώρες να μπορούν να δανείζονται. Οι αμφιβολίες αυτές έχουν να κάνουν με την εξόφθαλμη πλέον απώλεια της δημοκρατικής αυτονομίας των κοινοβουλίων κρατών όπως, η Ιταλία, η Ισπανία, η Ελλάδα και η Πορτογαλία.  Κατά το Μπεκ η γερμανική αρετολογική προσπάθεια σωτηρίας της Ε.Ε., η οποία αντικειμενοποιεί το γερμανικό ηθικισμό, για να επιτύχει μετά βεβαιότητας την δικαίωση αποτελεί την αιχμή του δόρατος της νέας γερμανικής πολιτικής επίλυση της κρίσης στην ευρωζώνη, πλην όμως, η πολιτική αυτή εμπεριέχει πολλά ρίσκα για τη Γερμανία.

Η Μπεκ διαπιστώνει ότι το βασικό λάθος της γερμανικής πολιτικής της λιτότητας «δεν έγκειται στο ότι ορίζει μονομερώς και εθνικώς το ευρωπαϊκό γενικό καλό αλλά, κυρίως, στην υπεροψία να ορίζει το εθνικό συμφέρον των άλλων ευρωπαϊκών δημοκρατιών. Και όχι μόνο σε ό,τι αφορά τη δημοσιονομική κρίση και την κρίση του ευρώ, αλλά και σε άλλα πεδία – από την οικολογία έως την πυρηνική ενέργεια – οι Γερμανοί βλέπουν τον εαυτό τους στο ρόλο της υπευθυνότητας. Έχουν την αίσθηση ότι περιβάλλονται από έθνη τσαπατσούληδων και χασομέρηδων. Οι Ισπανοί και οι Ιταλοί, οι Έλληνες και οι Πορτογάλοι μπορεί ενδεχομένως να υπερτερούν ως προς τη χαρά της ζωής. Αλλά αυτή η ελαφρομυαλιά τους! Η επιπολαιότητά τους! Πρέπει να μάθουν τι σημαίνει δημοσιονομική πειθαρχία, φορολογική ηθική, σεβασμός προς τη φύση. Πρέπει να μάθουν ότι στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο προτεραιότητα έχουν τα καθαρά ισοζύγια και το καθαρό περιβάλλον».

Ο συγγραφέας συμπεραίνει ότι η σημερινή γερμανική κυβέρνηση είναι πεπεισμένη ότι αυτό που ουσιαστικώς χρειάζονται τα κράτη της Νότιας Ευρώπη είναι ιδιαίτερα μαθήματα, ένα είδος επανεκπαίδευσης στα πεδία περιορισμού των δαπανών και της υπευθυνότητας. Διότι, υποστηρίζει ο Μπεκ, «για τους περισσότερους Γερμανούς, αυτό είναι κάτι που επιβάλλεται αναγκαστικά από τη σκληρή πραγματικότητα των αριθμών και μόνο· γι’ αυτό και θα αποτελούσε χονδροειδή παρανόηση να το εκλάβει κανείς μόνο ως γερμανική υπεροψία ή ως ανάγκη εξουσίας».

Τελικώς, αυτές οι διαπιστώσεις, μέσα από την οπτική των Γερμανών, το μόνο που επιδιώκουν είναι να εκπαιδεύσουν τους Ιταλούς, τους Ισπανούς και τους Έλληνες για την παγκόσμια αγορά. Συνεπώς, αυτή τη στιγμή, οι Γερμανοί είναι πεπεισμένοι ότι έχουν μία μεσσιανική αποστολή ή ένα επιτακτικό ιστορικό καθήκον· Να σώσουν την Ευρώπη! Ο συγγραφέας προβληματίζεται ότι «ίσως αυτή η νέα αυτοαντίληψη των Γερμανών να είναι τόσο σημαντική ακριβώς επειδή καταφέρνει να τους απαλλάξει σε κάποιο βαθμό από το φορτίο του “Ποτέ ξανά” – ποτέ ξανά ολοκαύτωμα, ποτέ ξανά φασισμός, ποτέ ξανά μιλιταρισμός. Αυτή η παιδαγωγική ζέση που επιδεικνύουν σήμερα εξηγείται δηλαδή και από την ιστορία· η ιδέα μιας κοινής Ευρώπης γεννήθηκε μετά τον Β’ Π.Π., μετά τη μεγάλη στρατιωτική και ηθική καταστροφή […] Εν τω μεταξύ, οι Γερμανοί έμαθαν το μάθημά τους. Έγιναν υπόδειγμα δημοκρατών, υπόδειγμα αρνητών πυρηνικής ενέργειας, υπόδειγμα ειρηνιστών. Οι Γερμανοί διάνυσαν τον δρόμο τους σε μια μακρά και συχνά δύσκολη πορεία».

Ο Μπεκ όμως υποστηρίζει ότι τα φαντάσματα του παρελθόντος δεν έχουν εξαφανιστεί πλήρως, μερικές φορές μάλιστα είναι εντυπωσιακώς ζωντανά. Αντίθετα απ’ ό,τι σε άλλα κράτη, εδώ ο «απολύτως φυσιολογικός, καθημερινός φασισμός» δεν έχει ακόμη και σήμερα ξεπεραστεί. Ωστόσο κανείς δεν αμφισβητεί ότι η Γερμανία άλλαξε. Σε σχέση με του πρόσφατο παρελθόν της, ίσως να είναι η καλύτερη Γερμανία που είχαμε ποτέ. Εδώ ο συγγραφέας διαπιστώνει ότι το υπόβαθρο αυτό μας επιτρέπει να καταλάβουμε ότι στην αυτοαντίληψη πολλών Γερμανών γίνεται σήμερα αισθητή μια νοσταλγία της κανονικότητας. Μετά από δεκαετίες με δημόσιες ομολογίες των αμαρτιών τους οι Γερμανοί δε θέλουν άλλο πια να τους θεωρούν ρατσιστές και πολεμοχαρείς. Αντιλαμβάνονται καλύτερα τον εαυτό τους ως δασκάλους και ηθικούς διαφωτιστές της Ευρώπης.

 Ο Μπεκ καταλήγει ότι αν αυτή η διάγνωση είναι σωστή, τότε γιατί είναι πολιτικώς ανάρμοστο το να μιλά κανείς για μια «γερμανική Ευρώπη»; Η απάντηση είναι ότι απηχεί έντονα το παρελθόν. Η διατύπωση «γερμανική Ευρώπη» είναι ιστορικά επιβαρυμένη και παραβιάζει ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο ταμπού επειδή εκφράζει με λόγια το νέο καθεστώς εξουσίας. Τελικώς ο Μπεκ μας δίδει μία εξαιρετική ανάλυση, από την οπτική της κοινωνιολογίας, για το μεταβαλλόμενο τοπίο ισχύος στην Ευρώπη. 
Διαβάστε περισσότερα...

US ally in Middle East becoming authoritarian - Business Insider

US ally in Middle East becoming authoritarian - Business Insider

 Subject: Turkey to name major new bridge after Erdogan: report | News , World | THE DAILY STAR

 Subject: The US needs Turkey and vice versa - but it isn't working - Business Insider
Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Το Ισλαμικό Κράτος και ο παράγοντας του πετρελαίου

Στις αρχές του 2015, οι πληροφορίες για τις πετρελαιοπηγές και τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις που έλεγχε το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία και το Ιράκ ήταν συγκεχυμένες. Παρόλα αυτά, ήταν γνωστό ότι κατείχε έξι από τα δέκα κοιτάσματα πετρελαίου της Συρίας, συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων πετρελαϊκών εγκαταστάσεων του Omar, ενώ στο βορειο-κεντρικό Ιράκ έλεγχε τουλάχιστον τέσσερα μικρά κοιτάσματα πετρελαίου, όπως το Qayyarah, το Ajeel και το Hamrin (δυτικά των κουρδικών επαρχιών).
Σύμφωνα με τους Financial Times, από αυτές τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις πουλούσε κατά μέσο όρο περίπου 80.000 βαρέλια πετρελαίου την ημέρα στην περιφερειακή μαύρη αγορά ενέργειας, κερδίζοντας αρκετά εκατομμύρια δολάρια. Κάποιες ποσότητες πωλούνταν προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες πετρελαίου σε τοπικό επίπεδο, κάποιες άλλες πωλούνταν στο συριακό καθεστώς, ενώ ένα μέρος μεταφέρονταν στις γειτονικές χώρες μέσω δικτύων λαθρεμπορίου. Ως γνωστόν, επί εποχής Saddam Hussein είχαν επιβληθεί κυρώσεις στις πωλήσεις του ιρακινού πετρελαίου, γεγονός που προκάλεσε τη δημιουργία παράνομων δικτύων
διακίνησης προς την Τουρκία, τη Συρία και το Ιράν. Αυτή την υποδομή της παράνομης διακίνησης πετρελαίου εκμεταλλεύθηκε και χρησιμοποίησε με τον καλύτερο τρόπο το Ισλαμικό Κράτος, γεγονός που το ανέδειξε ως «την πλουσιότερη και οικονομικά ανεξάρτητη τρομοκρατική οργάνωση σε παγκόσμιο επίπεδο».....
Βασίλης Γιαννακόπουλος
Άρθρο του GeoStrategy στο ΠΟΝΤΙΚΙ
Διαβάστε περισσότερα...

Emperor Erdogan

Διαβάστε περισσότερα...

Explaining the Armenian Genocide

Διαβάστε περισσότερα...

Από την εξασφάλιση του ΝΑΙ στο πώς να ξεπεραστεί το ΟΧΙ


«Θεωρείται χαρισματική όσο και αμφιλεγόμενη, από ορισμένους, προσωπικότητα»  έγραψε στις 28.1.2015 το Βήμα των Αθηνών για το νέο Υπ. Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Νίκο Κοτζιά.
Φανούλα Αργυρού *
Για το ερώτημα: Υποστήριζε ή όχι το Σχέδιο Ανάν;
Uni of Oxford 1a LLLL logoΤο 2003, εντοπίζουμε τον κ. Νίκο Κοτζιά μεταξύ της ομάδας που κλήθηκε και παρευρέθηκε στο σεμινάριο στην Οξφόρδη 3-4 Οκτωβρίου 2003 (τα πρακτικά εκδόθηκαν το Φεβρουάριο του 2004), όπου προβλήθηκαν τα επιχειρήματα που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν υπέρ του Σχεδίου, για να εξασφαλιζόταν το ΝΑΙ.
Διοργανώθηκε  από το SEESOX, Τμήμα Νοτιο-ανατολικών Μελετών του St. Antony’s College του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, με την υποστήριξη του Προγράμματος Σύγχρονης Τουρκίας του Πανεπιστημίου και του Δικοινοτικού Αναπτυξιακού Προγράμματος που χρηματοδοτείτο  από την αμερικανική USAID και τα Ηνωμένα ΄Εθνη UNDP μέσω της UNOPS.
Τίτλος του Σεμιναρίου:  Getting to YesSuggestions for Embellishment of the Annan Plan for Cyprus” (Πως εξασφαλίζεται το Ναι: Εισηγήσεις για ωραιοποίηση του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο).
Διοργανωτές οι Οξφορδιανοί Όθων Αναστασάκης, Καλυψώ Νικολαίδου, Giles Bertrand. Μεταξύ των παρευρεθέντων και οι  Dominick Chilcott  του Φόρειν ΄Οφις, και Alvaro De Soto των Ηνωμένων Εθνών.
Και προκύπτει το ερώτημα: ΕΑΝ ο κ. Κοτζιάς δεν υποστήριζε το Σχέδιο Ανάν,  τότε πως βρέθηκε εκεί ανάμεσα σε επιλεγμένους ένθερμους Ανανικούς;  Ποίος ο ρόλος του; Τα δε πρακτικά γράφουν, πως «Η ομάδα (δηλαδή όλοι οι παρευρεθέντες) έδωσε δυνατή υποστήριξη στην επανέναρξη των συνομιλιών στα πλαίσια του Σχεδίου Ανάν στη βάση της λεγόμενης τεχνικής “ωραιοποίησης”. Αυτό θα συνεπάγεται μια προκαταρκτική συμφωνία μεταξύ των μερών… Τέλος, οι συζητήσεις μας έκαναν ξεκάθαρο ότι δεν πρέπει να συζητηθούν όλα τα θέματα στο σχέδιο. Υπήρχαν σημαντικά ζητήματα πριν τη διευθέτηση . Που περιλαμβάνουν τον μονομερή διορισμό ενός συμφιλιωτικού Τσάρου… ετοιμασία μιας αναμορφωμένης διδασκαλίας ιστορίας για αμφότερες τις πλευρές, οικονομικής υποστήριξης προς το Νότο…»
Το Μάιο του 2007 διοργανώθηκε και δεύτερο σεμινάριο (στο μεταξύ, το 2006 προηγήθηκε άλλο για «Λύσεις έξω από το κουτί»), αυτή τη φορά με τίτλο «Cyprus after the Accession: Getting past ‘No’?”  « Η Κύπρος μετά την ένταξη: Ξεπερνάται το ‘ΟΧΙ’;» ΄Οπου μελετήθηκαν τρόποι λύσης μεταξύ των οποίων και η αναγνώριση δύο κρατών.
Ο κ.  Κοτζιάς έλαβε μέρος και σ΄αυτό, αυτή τη φορά ως  καθηγητής στο ίδιο το St. Antony’s College (ενώ το 2003 ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά).  Μία από τις επτά (7) εισηγήσεις για λύση ήταν δική του. Εκεί αναπτύχθηκε και η εμπλοκή της ΕΕ για λύση (δηλαδή για ένα Ανάν 6) με τη λεγόμενη “Europeanization” και συζητήθηκαν επιλογές λύσεων, όπως το βελούδινο διαζύγιο, η σταθεροποίηση του στάτους κβο που οδηγεί σε λύση Ταιβάν, η λύση Βοσνιακού τύπου, ουσιαστικά λύση Ανάν, και τέταρτη επιλογή η λύση βελγικού μοντέλου ως “μετά-μοντέρνα ομοσπονδία”.
Ο κ. Κοτζιάς εισηγήθηκε ως πρώτη του επιλογή την “μετα-μοντέρνα ομοσπονδία” αλλά, εάν αυτή (σε μια διαφοροποιημένη Διζωνική Δικοινοτική  βασισμένη στο βελγικό μοντέλο και άλλα στοιχεία) δεν επιτευχθεί, η μόνη προτιμητέα λύση πρέπει να είναι υποστήριξε,  το «βελούδινο διαζύγιο όπου οι περιοχές ανταλλάσσονται με αναγνώριση και εξασφαλίζεται και  Ευρωπαϊκό μέλλον για τους Τουρκοκύπριους». 
(Τη λύση του βελούδινου διαζυγίου την βάσισε  στο Τσεχοσλοβακικό μοντέλο που  κατέρρευσε παταγωδώς τον Ιανουάριο του 1993.  Το δε Βελγικό μοντέλο πάει κατά διαόλου και δεν προσφέρεται καθόλου ως παράδειγμα για αντιγραφή).
Στο σεμινάριο του 2007 παρευρέθηκε και πάλιν εκπρόσωπος του Φόρειν ΄Οφις. Εκεί έκανε την εμφάνισή του ακόμα ένας ακαδημαϊκός από Αθήνα, ο  κ. Άγγελος Συρίγος του Πάντειου Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος στις 30.3.2014 ξεπρόβαλε και αυτός με εισήγηση για λύση δύο κρατών σε  συνέντευξή του  στο Φιλελεύθερο,  στην Αντιγόνη Δρουσιώτη (Σχετικό το άρθρο μου«Δυο κράτη, Βενιζέλος, Λυγερός, ICG και τώρα Συρίγος…»).
(Στο Steering Committee του SEESOX και ο πρώην ΄ΥπΑρμοστής της Βρετανίας στην Κύπρο κ. Ντέιβιντ Μάττεν. Μεταξύ δε των sponsors :  το ΝΑΤΟη Ευρωπαική Κομισιόν, UNOPS, Open Society Foundations, Foreign and Commonwealth Office, το A. G. Leventis Foundation, Bank of Albania, Credit Suisse, Ελληνική ΔημοκρατίαΕλληνικό ΥπΠαιδείας, Υπ. Εξωτερικών της Τουρκίας, Κεντρική Τράπεζα Βοσνίας…)
Κρατώ  4 σημεία:
1ον, ότι το 2003 ο κ. Ν. Κοτζιάς έλαβε μέρος σε εργαστήρι με σκοπό την ωραιοποίηση του Σχεδίου Ανάν.
2ον, ότι το 2007 υποστήριζε  σαν δεύτερη προτίμηση λύση βελούδινου διαζυγίου που προσφέρει αναγνώριση στα κατεχόμενα.
3ον, ότι στην εισήγησή του το 2007 θεωρεί πως για τα γεγονότα του 1963 ευθυνόμαστε εμείς οι Ελληνοκύπριοι.
4ον, ότι το 2007 χαρακτήρισε την πρότασή του ως σκεπτικό «έξω από το κουτί». Μια ορολογία που ακούσαμε και από τον  Τ/κ διαπραγματευτή κ. Εργ. Ολγκιούν στο Λονδίνο τον περασμένο Δεκέμβριο υποστηρίζοντας αναγνώριση, για να ακολουθήσουν και άλλοι (και που ίσως να ξεκίνησε από το σεμινάριο του 2006 στην Οξφόρδη).
Βέβαια, τα όσα αναφέρονται πιο πάνω για τον κ. Ν. Κοτζιά συνέβησαν πριν 12 με 8 χρόνια. Τα κρατάμε όμως, γιατί είναι ιστορικά δεδομένα που δεν διαγράφονται.  Πιθανόν,  σήμερα  ο κ. Κοτζιάς να έχει διαφοροποιήσει τις θέσεις του έναντι του Κυπριακού, του βελούδινου διαζυγίου,  των ευθυνών «μας» για το 1963 καθώς και πολλά άλλα που βρίσκουμε στην τοποθέτησή του το 2007. Θα αναμένουμε να ακούσουμε τις τοποθετήσεις του νέου υπ. Εξωτερικών της Ελλάδας και θα επανέλθουμε.
Αλλά και επισημαίνουμε FOR THE RECORD:
Πρώτον, ότι δεν είναι αρκετό κάποιος να υποστηρίζει την αποχώρηση μέχρι και του τελευταίου Τούρκου στρατιώτη και των εγγυήσεων, ότι η διζωνική είναι ρατσιστική κτλ, αλλά παράλληλα να δέχεται λύση “είτε βελούδινων είτε μεταξωτών διαζυγίων” με την ψευδαίσθηση ότι θα κάνει πέρα την Τουρκία από το Κυπριακό. Και να  μην γίνεται καμία μνεία για την επιστροφή όλων των Ε/κ προσφύγων στις κλεμμένες τους περιουσίες . Μάλιστα σε άλλη εισήγηση το 2007 λέχθηκε ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένας άνθρωπος μία  ψήφος στην Κύπρο, ούτε να εγκαταλειφθούν οι κατευθυντήριες του 1977 και 1979 για να επιστρέψουν οι Ε/κ στις περιουσίες τους γιατί τότε δεν θα μπορούν οι Τ/κ να εξασφαλίσουν την αυτονομία τους στο κρατίδιό τους!
Και δεύτερον, ότι η μετατόπιση του Κυπριακού από θέμα εισβολής και κατοχής σε θέμα δικοινοτικής διαφοράς, δεν έγινε με την συμφωνία Αναστασιάδη-Έρογλου το 2014 αλλά,  από το 1977 με τις κατευθυντήριες Μακαρίου-Ντενκτάς…
Το ερώτημα θα ήταν ακαδημαϊκό, εάν ο κ. Κοτζιάς παρέμενε στο Πανεπιστήμιό του. ΄Ομως σήμερα ηγείται του ΥΠΕΞ της Ελλάδας. Επομένως χρειάζεται να ξεκαθαρίσει τη θέση του και να απαντήσει στο Κυπριακό Ελληνισμό, κατά πόσο ασπάζεται ακόμα τις θέσεις του για βελούδινο  διαζύγιο αν δεν επιτευχθεί η όποια Ομοσπονδία. Ειδικά ενόψει των πρόσφατων δραστηριοτήτων  εκ μέρους των Τούρκων, της Ομάδας Διεθνών Κρίσεων, της προώθησης βιβλίων και θέσεων για διχοτόμηση/δύο κράτη, καθώς και των βρετανικών έντονων φανερών πλέον προσπαθειών για αναγνώριση των κατεχομένων μέσω ΕΕ.   Με άλλα λόγια, η  πραγματική πολιτική του Φόρειν ΄Οφις. Τουλάχιστον από 1974 (για να μην ξεκινήσουμε από πιο πίσω) όταν η κυβέρνηση Ουίλσον/Κάλλαχαν άφησε σκόπιμα την Τουρκία να εισβάλει με σκοπό την αλλαγή του στάτους κβο στην Κύπρο και που γι’ αυτό υιοθέτησαν ως λύση  τη ρατσιστική τουρκική Διζωνική από τις 16 Αυγούστου 1974…
Υ.Γ.  Αναφορές για το θέμα από το Ράδιο Πρώτο 30.1.2015 (Από Δρ. Γιάννο Χαραλαμπίδη και Φανούλα Αργυρού και άρθρο Δρ. Γ. Χ στη Σημερινή 1.2.2015  «Το έθνος των Κυπριλλίδων και η Βαβυλωνία του Κοτζιά»).
 * Ερευνήτρια/συγγραφέας, Λονδίνο
Othon Anastasakis, SEESP, St. Antony’s College Ofxord University
Zafer Basak, programme on Conteprary Turkey, Oxford University
Giles Bertrand, SEESP, St. Antony’s College, Oxford University
Costas Carras, Greek-Turkish forum
Diana Chigas, Tufts University
Dominick Chilcott, Foreign and Commonwealth office
Katie Clerides, Democratic Rally Party (DISI)
Achilleas Demetriades, Lellos Demetriades Law Office
Olga Demetriou, St. Peter’s College, Oxford University
Alvaro De Soto, United Nations
Katie Economides, Peace Centre Cyprus
Ali Erel, Turkish Cypriot chamber of Commerce & Solution and EU Party
Sotiris Georgallis, Cyprus High Commission, London
Marrack Goulding, St. Antony’s College, Oxford University
Ioannis Grigoriades, School of Oriental and African Studies, London
James Ker-Lindsay, Civilitas Research, Nicosia
Celia Kerslake, programme on Contemporary Turkey & St. Antony’s College, Oxford University
Eser Keskiner, Cyprus Action network
Nikos Kotzias, University of Pireus
Petros Liacouras, University of Pireus
Peter Loizos, Intercollege, Nicosia
Kalypso Nicolaides, SEESP, St. Antony’s College, Oxford University
James Pont, European Commission
Hasan Raif, Turkish Cypriot Democratic Association, London
Ramis Sen, St. Antony’s College, Oxford University
Mary Southcott, Friends of Cyprus
Ahmet Sozen, Bahcesehir University
Zenon Stavrinides, Association for Cypriot, Greek and Turkish Affairs
Mehmet Ali Talat, Republican Turkish Party (CTP)
Toumazos Tselepis, progressive Party of the Working People (AKEL)
Marco Τurk, California State university
Sevgul Uludag, Hands Across the Divide
Διαβάστε περισσότερα...

The European Union, Nationalism and the Crisis of Europe

The European Union, Nationalism and the Crisis of Europe

Διαβάστε περισσότερα...

STORY: «Απελπισμένοι αλκοολικοί» οι κατάσκοποι γνωστοί ως οι «Πέντε του Κέιμπριτζ»

_76026183_spies2
Πρόκειται για κάποιους από τους πιο γνωστούς Βρετανούς κατασκόπους. Από εκείνους που θεωρούνται πλέον «θρύλοι» στο δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Διατέλεσαν «διπλοί κατάσκοποι», αφού πέρασαν στην υπηρεσία της ΕΣΣΔ. Κι όμως, όπως αποκαλύπτεται από πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, οι Σοβιετικοί «χειριστές» τους δεν τους είχαν και σε ιδιαίτερη εκτίμηση: τους θεωρούσαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, απελπισμένους αλκοολικούς, ανίκανους να κρατήσουν μυστικά.
Έμειναν γνωστοί στην ιστορία ως ομάδα των «Πέντε του Κέιμπριτζ»Ο Ντόναλντ ΜακΛίν, ο Γκι Μπέργκες, ο «Κιμ» Φίλμπι και ο Άντονι Μπλαντ επιστρατεύτηκαν ως κατάσκοποι της ΕΣΣΔ το 1930, ενώ φοιτούσαν ακόμα στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Πιθανολογείται ότι υπήρχε κι ένας πέμπτος στην ομάδα, ο Τζον Κεϊρνκρός. 
Πρόσφατα, δημοσιεύτηκαν λεπτομέρειες για την προσωπικότητα και τη δράση αυτών των ανθρώπων με την αν μη τι άλλο ιδιαίτερη ζωή. Όλες, από έγγραφα του περίφημου Αρχείου Μιτρόκιν, που δόθηκαν για πρώτη φορά στη δημοσιότητα, με το FBI, μάλιστα να τα χαρακτηρίζει ως τις πιο ολοκληρωμένες πληροφοριές από υπηρεσίες πληροφοριών που δημοσιεύτηκαν ποτέ.
Ο Βασίλι Μιτρόκιν μετέφερε κρυφά τις πληροφορίες από τα σοβιετικά αρχεία κατά τη διάρκεια των 12 χρόνων που εργαζόταν στη σοβιετική υπηρεσία πληροφοριών KGB. Κατέληξε να διαφύγει στη Βρετανία το 1992.
Μέσα στις χιλιάδες σελίδες των εγγράφων, κάποιες περιγράφουν τα χαρακτηριστικά των Βρετανών διπλών πρακτόρων, που εργάζονταν σε βρετανικές υπηρεσίες, αλλά και ως κατάσκοποι της ΕΣΣΔ. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι ο Ντόναλντ ΜακΛιν και ο Γκι Μπέργκες, δύο από τους πέντε που στρατολογήθηκαν ενώ ήταν φοιτητές στο Κέιμπριτζ, τη δεκαετία του 1930. Βρίσκεται «διαρκώς υπό την επήρεια αλκοόλ» αναφέρεται –στη ρωσική γλώσσα- στα αρχεία για τον Μπέργκες. Η τρομερή σοβιετική υπηρεσία πληροφοριών δεν πρέπει να χάρηκε ιδιαίτερα όταν ανακάλυψε ότι αυτή η συνήθεια του Μπέργκες παραλίγο να κοστίσει την αποκάλυψη της διπλής του ταυτότητας: «Καθώς έφευγε από την παμπ, του έπεσε στο πεζοδρόμια ένα από τα αρχεία των εγγράφων που είχε πάρει από του βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών», εξήγησε η μεταφράστρια Σβετλάνα Λόκοβα, διαβάζοντας τις σχετικές πληροφορίες στα ρωσικά, από τα αρχεία που εκτίθενται στο Κέντρο Αρχείων του Τσόρτσιλ στο Κέιμπριτζ.
Ο Μακλίν περιγράφεται ως «όχι πολύ καλός στο να κρατά μυστικά», «διαρκώς πιωμένος» και εθισμένος στο αλκοόλ. Οι Σοβιετικοί φαίνεται πως πίστευαν, όπως αποκαλύπτουν τα έγγραφα, πως είχε αποκαλύψειο σε μια από τις ερωμένες του και στον αδελφό του ότι δουλεύει ως κατάσκοπος των Σοβιετικών.
Σε γενικές γραμμές, από τα έγγραφα διαφαίνεται πόσο εκτεταμένη ήταν η δραστηριότητα των «Πέντε του Κέιμπριτζ» και πώς βοήθησαν την KGB να διεισδύσει ακόμα και στα ανώτατα κλιμάκια των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών.
Μόνο ο Μπέργκες –αποκαλύπτουν τα αρχεία- παρέδωσε 389 άκρως απόρρητα έγγραφα στην KGB τους πρώτους έξι μήνες του 1945, κι ακόμα 168 τον Δεκέμβριο του 1949!
Υπήρχε μάλλον κι ένας πέμπτος άνδρας, που, μαζί με τον Κιμ Φίλμπι και τον Άντονι Μπλαντ, «περνούσαν» πληροφορίες για τη Βρετανία στην ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του ’50. Πιστεύεται ότι είναι ο Τζον Κεϊρνκρος.
Οι άνθρωποι της περίφημης ομάδας του Κέιμπριτζ απέκτησαν την ιδιότητα του διπλού πράκτορα σχεδόν εξαρχής. Αφού στρατολογήθηκαν από τη Σοβιετική Ένωση ενώ ήταν ακόμα φοιτητές, έπειτα προσελήφθησαν σε θέσεις στο βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, τη βρετανική υπηρεσία πληροφοριών MI5 και την MI6, γνωστή και ως Μυστική Υπηρεσία Πληροφοριών SIS. Μάλιστα, ο Κιμ Φίλμπι έφθασε να προαχθεί σε επικεφαλής του τομέα αντι-σοβιετικής κατασκοπίας της SIS! Με άλλα λόγια, ο διπλός αυτός πράκτορας ήταν πλέον ο υπεύθυνος για τις επιχειρήσεις εναντίον των Σοβιετικών – ενώ ταυτόχρονα δούλευε για την KGB!
Τι απέγιναν οι «Πέντε του Κέιμπριτζ»; Οι Μπέργκες και Μακλίν, μετά από ειδοποίηση του Φίλμπι, «λιποτάκτησαν» και έφυγαν για την ΕΣΣΔ το 1951, όπου και πέρασαν το υπόλοιπο της ζωής τους. Ο Φίλμπι διέφυγε και αυτός για την ΕΣΣΔ το 1963 – τον ίδιο χρόνο που οι Βρετανοί ανακάλυψαν και τον Μπλαντ. Ο Κέιρνκρος, που εργάστηκε για το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, κατονομάστηκε ως κατάσκοπος από τον «αποστάτη» της KGB Όλεγκ Γκορντιέφσκι, αλλά δεν διώχθηκε ποτέ.
Ποιος ήταν ο Μιτρόκιν
Από την άλλη πλευρά, ο Μιτρόκιν ήταν ένας ανώτατο στέλεχος στον τομέα των αρχείων της υπηρεσίας εξωτερικής κατασκοπίας της KGB. Ως εκ τούτου, είχε πρόσβαση σε χιλιάδες αρχεία από ένα παγκόσμιο δίκτυο πρακτόρων και επιχειρήσεων συλλογής πληροφοριών. Ο Μιτρόκιν είχε απογοητευτεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα της ΕΣΣΔ. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε να κρατά σημειώσεις από αρχεία που θεωρούσε ότι μπορούν να αποβούν αξιοποιήσιμα στις ξένες υπηρεσίες πληροφοριών. Η αποσκίρτησή του θεωρήθηκε κάτι σαν «πραξικόπημα» πολύ σημαντικών διαστάσεων, αφού έριξε φως στην έκταση των επιχειρήσεων των σοβιετικών υπηρεσιών πληροφοριών κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Όσο ζούσε, φρόντισε να καταστήσει σαφές ότι ήθελε να δημοσιοποιηθούν τα αρχεία. Μετά τον θάνατό του, λοιπόν, το 2004, η οικογένειά του εργάστηκε με το Κέντρο Αρχείων του Τσόρτσιλ στο Κέιμπριτζ για να πραγματοποιήσουν την επιθυμία του.
Οι χειρόγραφες σημειώσεις που κρατούσε σε σχολικά τετράδια παραμένουν απόρρητες, αν και κάποιες πληροφορίες έχουν ετοιμαστεί για δημοσίευση. Αλλά τα 19 από τα 33 πακέτα αρχείων που περιέχουν δακτυλογραφημένες εκδοχές των σημειώσεών του, όλες γραμμένες στα ρωσικά, μπορούν να τα διαβάσουν οι επισκέπτες του Κέντρου Αρχείων.
(Πηγή: BBC, Επιμέλεια: Δέσποινα Παπαγεωργίου)
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ | Κατεβάζει εξέδρα στην Κύπρο ο Ερντογάν

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ | Κατεβάζει εξέδρα στην Κύπρο ο Ερντογάν

Διαβάστε περισσότερα...