Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

‘Secret’ History of the Greek Crisis

The past may be prologue, but it is first necessary to know what that past is, a growing problem in a modern age when so much is miswritten, misunderstood or forgotten. This dilemma of “secret” history is now a factor in the Greek debt crisis, says ex-U.S. diplomat William R. Polk.
By William R. Polk
After all the press reports on Greece in recent weeks, can there be any secrets? Yes, there are. Indeed, I suggest that, even though the press indicates that the Greeks have given in to most of the demands of their creditors, the underlying (or secret) realities are likely to resurface in the detailed negotiations to follow in the coming days and weeks.
To consider that possibility, first let me define what I mean by “secrets.” Such “secrets” are present conditions that grow out of past events and are not generally known until some future time. They sometimes “blindside” statesmen who are reduced to saying, “never mind how we got in this mess; all we can do now is to try to deal with it.”

Διαβάστε περισσότερα...

An Economic Hit Man Speaks Out: John Perkins on How Greece Has Fallen Victim to "Economic Hit Men"

By Michael Nevradakis, Truthout
John Perkins, author of Confessions of an Economic Hit Man, discusses how Greece and other eurozone countries have become the new victims of "economic hit men."
John Perkins is no stranger to making confessions. His well-known book,Confessions of an Economic Hit Man, revealed how international organizations such as the International Monetary Fund (IMF) and the World Bank, while publicly professing to "save" suffering countries and economies, instead pull a bait-and-switch on their governments: promising startling growth, gleaming new infrastructure projects and a future of economic prosperity - all of which would occur if those countries borrow huge loans from those organizations. Far from achieving runaway economic growth and success, however, these countries instead fall victim to a crippling and unsustainable debt burden.
Διαβάστε περισσότερα...

The Assad Regime’s Hold on the Syrian State

Διαβάστε περισσότερα...

Νέα έγγραφα του Φόρεϊν Όφις για το 1983

Ο Αμερικανός καθηγητής James H. Wolfe είχε συμβουλεύσει τον Ραούφ Ντενκτάς να ανακηρύξει «κράτος», μια ενέργεια που, ωστόσο, σύμφωνα με τους Βρετανούς, δεν θα μπορούσε να βρει διεθνή υποστήριξη
Μέρος Δ'
Τον Μάιο του 1983 την Κύπρο επισκέφθηκε ο Αμερικανός καθηγητής James H. Wolfe, τον οποίο είχε προσλάβει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για να ετοιμάσει ένα Memorandum με θέμα «Η συνταγματική διάσταση των ενδοκοινοτικών συνομιλιών». Ο εν λόγω Συνταγματολόγος έφθασε στην Κύπρο στις 29 Μαΐου, έφυγε στις 12 Ιουνίου και είχε ευάριθμες συναντήσεις τόσο στη Δημοκρατία όσο και στα κατεχόμενα.
Επιστρέφοντας στην Ουάσιγκτον, ο Wolfe πήγε στη βρετανική πρεσβεία προκειμένου να ευχαριστήσει τους Βρετανούς για τη βοήθεια που του προσέφεραν στη Λευκωσία και στη συζήτηση προθυμοποιήθηκε να τους αναφέρει τι ελέχθη μεταξύ εκείνου και του Ντενκτάς, όταν ο τελευταίος τού ζήτησε τη συμβουλή του για τις πιθανότητες μιας τουρκοκυπριακής ανακήρυξης Ανεξαρτησίας. Ο Wolfe, έγραψε η βρετανική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον, «του επέστησε την προσοχή στο άδοξο προηγούμενο της Ροδεσίας. Μιλώντας υπό την προσωπική του ιδιότητα, εισηγήθηκε στον Ντενκτάς την εκλογή ανακήρυξης "κράτους" (state-hood). Ένας συνεργάτης του Ντενκτάς ζήτησε περισσότερες εξηγήσεις για την ιδέα αυτή. Ο καθηγητής είπε ότι τους επεσήμανε καθ΄ όλη τη συζήτηση, ότι μιλούσε προσωπικά και όχι υπό οποιαδήποτε επίσημη αμερικανική ιδιότητα...».
Βρετανική άρνηση
Ο Βρετανός αξιωματούχος της πρεσβείας τόνισε ρητά στον Wolfe, πως μονομερής ανακήρυξη δεν θα αναγνωριζόταν είτε από τη Βρετανία είτε από τη διεθνή κοινότητα και το γνώριζαν οι Τούρκοι και οι Τουρκοκύπριοι. Για τους ίδιους λόγους οι Ελληνοκύπριοι σε τέτοια περίπτωση θα απευθύνονταν στη διεθνή κοινή γνώμη.
Για τους Ελληνοκύπριους, ο Wolfe είπε ότι εντόπισε πως η προσφυγή στα Ηνωμένα Έθνη δεν ήταν και τόσο λαμπρή ιδέα. Ο διαπραγματευτής Μαυρομάτης φαινόταν άνεργος δίχως νέες ιδέες και δεν προβλεπόταν λύση, όχι από απουσία πολιτικής θέλησης στις ηγεσίες αμφότερων των πλευρών, αλλά γιατί ο μεν Κυπριανού δεν ήταν έτοιμος να πει στους Ελληνοκύπριους πρόσφυγες ότι έπρεπε να εγκαταλείψουν την ελπίδα της επιστροφής στα σπίτια τους, ο δε Ντενκτάς δεν ήταν έτοιμος να πει στους δικούς του ότι έπρεπε να επιστρέψουν κάποια εδάφη για να τα βρουν με τους Ελληνοκύπριους....
Ο Μακάριος δεν είδε τον Ετσεβίτ στο Λονδίνο
Το Φόρεϊν Όφις εμφανίστηκε και εκείνο μερικώς ενοχλημένο, γιατί «υπάρχει τώρα ο κίνδυνος», έγραψε (5.7.1983) ο ανώτερος αξιωματούχος Harrison, «ο Ντενκτάς να υπολογίζει ότι η Δύση, ειδικά εμείς και οι Αμερικανοί, ίσως να μην εναντιωθούμε στην ανακήρυξη "κράτους"». Και ζήτησε τη γνώμη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ο κ. Chris Chapman του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (15.7.1983) μάλλον διασκέδασε την πιθανότητα, λέγοντας ότι ο καθηγητής ήταν πολύ γνωστός στους Τουρκοκυπρίους ως ακαδημαϊκός και ήταν πεπεισμένος (ο Chapman) ότι ο Wolfe τούς εξήγησε αρκετά καλά το στάτους του, οι Τουρκοκύπριοι γνώριζαν καλά τις αμερικανικές θέσεις και το υπόμνημα του καθηγητή τελικά ήταν κάπως παρατραβηγμένο.
Όταν πέρασε από το Λονδίνο, ο Wolfe ρώτησε το Φόρεϊν Όφις κατά πόσον ο Μακάριος είχε συναντηθεί με τον Τούρκο πρωθυπουργό Ετσεβίτ (εννοείται στις 17 Ιουλίου 1974 προτού φύγει για τη Νέα Υόρκη, όταν αμφότεροι ήταν στο Λονδίνο - αυτή η ερώτηση συχνά υποβάλλεται και από Ελληνοκυπρίους). Ο κ. Harrison απάντησε ότι φαινόταν καθαρά ότι ο Μακάριος δεν συναντήθηκε με τον Ετσεβίτ τον καιρό που ενδιέφερε τον Wolfe.
Συμπληρωματικά: Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος συναντήθηκε με την τουρκική αντιπροσωπία στη Νέα Υόρκη, όταν με εντολή Ετσεβίτ η τελευταία προσέγγισε τον Μακάριο προτού κάνει την ομιλία του στις 19 Ιουλίου 1974 στα Ηνωμένα ΄Εθνη, με σκοπό να τον προλάβουν να μην καταφερθεί εναντίον της Τουρκίας. «Ο Μακάριος χάρηκε πάρα πολύ από την πρωτοβουλία και παρακάλεσε την τουρκική αντιπροσωπία να διαβιβάσει στην τουρκική κυβέρνηση τα αισθήματα ευγνωμοσύνης και υποχρέωσής του». Πηγή, απομνημονεύματα Μπαρουτσού, «Το συγκλονιστικό παρασκήνιο της εισβολής», δημοσιεύματα στη «Σημερινή», Ιούλιος 1993.
Παίρνουν απλήρωτο ρεύμα οι Τουρκοκύπριοι
Τη νύχτα της 22ης Ιανουαρίου 1983 καταιγίδες προκάλεσαν διακοπή ρεύματος σε πολλές περιοχές της Κύπρου, τόσο στα ελεύθερα εδάφη όσο και στα κατεχόμενα. Την επομένη ο Ρ. Ντενκτάς αντέδρασε έντονα, ισχυριζόμενος ότι οι Ελληνοκύπριοι θα τους έκοβαν το ρεύμα. Ο νέος ηλεκτροπαραγωγικός σταθμός που εγκαινίασε ο Πρόεδρος Κυπριανού την ίδια μέρα είχε πληρωθεί από κονδύλια της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, με την προϋπόθεση ότι ο σταθμός θα τροφοδοτούσε αμφότερες τις κοινότητες, ισχυριζόταν ο Ρ. Ντενκτάς.
«Οι Τουρκοκύπριοι εξαρτώνται κατά μεγάλο βαθμό στην προμήθεια ρεύματος από τον Νότο. Όπως ξέρετε, εξακολουθούν να παίρνουν ρεύμα από τον Νότο από το 1974 και αρνούνται να πληρώσουν. Ελληνοκύπριοι τεχνικοί κατά περιόδους πήγαν στον Βορρά για συντήρηση των εγκαταστάσεων... Οι Τουρκοκύπριοι εν καιρώ θα θέλουν να εξαρτώνται λιγότερο (από τους Ελληνοκυπρίους), όμως ο προϋπολογισμός τους για ηλεκτρισμό το 1983 είναι μόνον περίπου £750,000 και δεν καλύπτει μεγάλα έργα. Δεν έχουμε υπόψη κανένα σχέδιο των Ελληνοκυπρίων να περιορίσουν την προμήθεια ρεύματος προς τον Βορρά, παρόλο που οι Τουρκοκύπριοι τούς χρωστούν ένα λογαριασμό των £20,000...» έγραψε στις 2 Φεβρουαρίου 1983 ο κ. Matthew Kidd προς τον W. A. Harrison του Νοτίου Τμήματος Ευρώπης στο Φόρεϊν Όφις.
(Ο Matthew Kidd ξεκίνησε την καριέρα του στο Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας το 1978 και ο πρώτος του διορισμός ήταν στην Κύπρο το 1980. Αργότερα μετατέθηκε σε Νέα Υόρκη, Παρίσι, Αιθιοπία, Γερμανία και ΝΑΤΟ, προτού επιστρέψει ξανά στην Κύπρο ως Ύπ. Αρμοστής μεταξύ Μαΐου 2010 και Αυγούστου 2014).
«Δεν πληρώνουμε, δεν χρωστάμε»
Μετά το 1965, δεν έχουμε καμία νομική υποχρέωση να δίνουμε χορηγίες, δεν χρωστάμε τίποτα, σημείωναν για το θέμα των διευκολύνσεων, που τους παραχωρεί η Κυπριακή Δημοκρατία σε σχέση με τις Βρετανικές Βάσεις. «Δεν έχουμε σκοπό να τις εγκαταλείψουμε ούτε μας ζήτησε κάτι τέτοιο η Κυπριακή Δημοκρατία. Δεν τίθεται θέμα "ενοικίων" για τις βάσεις... Οι βάσεις δεν είναι δεσμευμένες για χρήση του ΝΑΤΟ και τα αμερικανικά U2 που χρησιμοποιούν το Ακρωτήρι από το 1974 για παρακολουθήσεις στη Μέση Ανατολή το κάνουν με τη γνώση και έγκριση όλων των ενδιαφερομένων. Όμως το 1978 κάναμε μια προσφορά να τους δώσουμε δάνειο £7.5 εκ. για τις μετά την εισβολή ανάγκες τους. Οι Κύπριοι δεν το δέχθηκαν. Ισχυρίζονται ότι τους χρωστούμε £250 εκ. Παρ' όλη, όμως, τη διαμάχη αυτή, οι Κύπριοι είναι συνεργάσιμοι στην ομαλή λειτουργία των βάσεων», έγραφαν στο Φόρεϊν Όφις (31 Ιανουαρίου 1983).
«Ελληνικά στρατεύματα στην Κύπρο»
Επειδή περιήλθε εις γνώσιν μας δημοσίευμα του τουρκικού πρακτορείου «Ανατολού», επικαλούμενου βρετανικά απόρρητα έγγραφα που ήρθαν πρόσφατα στην επιφάνεια για το 1983 με υπογραφή Michael Daventry, σχετικά με πιθανή ένοπλη σύρραξη μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων στρατιωτών στην Κύπρο με την αποστολή ελληνικών στρατευμάτων, αναφέρουμε τα εξής:
Η «Σημερινή» κάλυψε από τις 2 Αυγούστου 2013 την αναφορά για την πιθανότητα η Ελλάδα, επί πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου, να έστελνε στρατεύματα στο νησί μετά τη μονομερή ανακήρυξη του ψευδοκράτους. Η είδηση βγήκε από τους πρωθυπουργικούς φακέλους με την πρώτη αποδέσμευση των βρετανικών επίσημων εγγράφων για το έτος 1983 την 1ην Αυγούστου 2013. Και δημοσιεύθηκε στη «Σημερινή» στις 2 Αυγούστου 2013 στο πλαίσιο της δεύτερης παρουσίασης των εγγράφων της συνεργάτιδάς μας, Φανούλας Αργυρού. Η σχετική κάλυψη έγινε στο κείμενο με τίτλο «Έπρεπε να εισβάλουμε κι εμείς», σύνδεσμος εδώ:http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/570653 σελίδα 7, του pdf της «Σημερινής». Γράψαμε τότε, μεταξύ άλλων:
«Ελληνικά στρατεύματα στην Κύπρο;
»Με τηλεγράφημά του, ημερ. 16 Νοεμβρίου 1983, ο τότε Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας σερ Τζέφρι Χάου ενημέρωνε την πρεσβεία στην Αθήνα ότι είχε συνάντηση με τον Έλληνα πρέσβη στο Λονδίνο, ο οποίος συνοδευόταν από τον Υπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ, κ. Κουτσόγιωργα, που ήταν και ο κύριος ομιλητής στη συνάντηση, μιλώντας εξ ολοκλήρου στα Ελληνικά. Ο κ. Κουτσόγιωργας είπε ότι, λαμβάνοντας υπόψη τις τουρκικές παραβιάσεις της Συνθήκης, η θέση της ελληνικής κυβέρνησης ήταν πως αυτή δεν μπορεί να συμμετέχει σε τριμερή. Δεν ήταν διατεθειμένοι να επαναλάβουν τις διαπραγματεύσεις του 1974, που ουσιαστικά υπηρέτησαν μόνο την τουρκική εισβολή... Ο Κουτσόγιωργας επέρριψε τις ευθύνες στους Τούρκους για την αχρήστευση του ενδοκοινοτικού διαλόγου... η Ελλάδα θα επέμενε στην αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων... Στο παρελθόν δεν είχαν σκεφτεί να στείλουν στρατεύματα στην Κύπρο. Όμως η κατάσταση παρουσίαζε μια σοβαρή αλλαγή. Παρόλον ότι δεν σχεδίαζαν να στείλουν στρατό στο νησί, δεν απέκλειαν την πιθανότητα».
Οι τρεις προηγούμενες δημοσιεύσεις Μέρος Α', Β' και Γ' δημοσιεύθηκαν στην Σημερινή στις 3, 4 και 7  Ιουλίου 2015 αντίστοιχα σύνδεσμοι εδώ:

Η ΔΔΟ και η ανακήρυξη του ψευδοκράτους

 

Οι δείκτες Κουεγιάρ και η δικαίωση Κυπριανού
Παιγνίδια των Τούρκων με Βαρώσια
Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Η ΔΔΟ και η ανακήρυξη του ψευδοκράτους

Νέα αποδέσμευση βρετανικών εγγράφων για το 1983
Ο Στρατηγός Εβρέν θεωρούσε ικανοποιητικό συμβιβασμό για τους Τουρκοκυπρίους τη διζωνική, δικοινοτική λύση, την ίδια ώρα που οι Ε/κ την απέρριπταν


Μέρος Α’

Το Βρετανικό Κρατικό Αρχείο αποδέσμευσε -με καθυστέρηση- σωρεία φακέλων του Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας για το έτος 1983. Επισημαίνω ότι την 1η Αυγούστου 2013 είχε αποδεσμεύσει ελάχιστα από πρωθυπουργικούς φακέλους. Γι' αυτό τα σημερινά έγγραφα για το 1983 πρέπει να μελετηθούν σε συνδυασμό με όσα αποδεσμεύθηκαν την 1η Αυγούστου 2013 και δημοσιεύσαμε στη Σημερινή 1/8/2013 «Το Φόρεϊν Όφις συμβούλευε τη Θάτσερ να μην απαντά σε επιστολές Ντενκτάς», 2/8/2013 «Έπρεπε να εισβάλουμε και εμείς», 3/8/1983 «Μην τους καταδικάσετε πολύ», 5/8/2013 Έκρυβαν την αλήθεια οι Βρετανοί» και 6/8/2013

«Στόχος του Ντενκτάς η Διζωνική».
Ένας σημαντικός αριθμός φακέλων στη σημερινή αποδέσμευση καλύπτει τη μονομερή ανακήρυξη του ψευδοκράτους, τη θέση του Στρατηγού Εβρέν για τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, τη θέση Προέδρου Κυπριανού για τη Διζωνική, την εκ περιτροπής προεδρία, το Σχέδιο Γκόμπι, τους «δείκτες Κουεγιάρ», την παραίτηση του υπ. Εξωτερικών Νίκου Ρολάνδη, τις θέσεις των πολιτικών κομμάτων στην Κύπρο, την πιθανότητα εποικισμού στην περίκλειστη πόλη των Βαρωσίων, τις βρετανικές βάσεις, τις χορηγίες που χρωστούν, τη στάση του Φόρεϊν Όφις έναντι της καταστροφής και σύλησης των εκκλησιών στα κατεχόμενα, την άρνησή τους να πωλούν οπλισμό στην Κυπριακή Δημοκρατία, κ.ά.

Να αναγνωριστεί η πολιτική ισότητα - να γίνει δεκτή η διζωνική
Στην 9η επέτειο της τουρκικής εισβολής (20.7.1983), ο Τούρκος Στρατηγός Εβρέν έστειλε το ακόλουθο μήνυμα στον Ραούφ Ντενκτάς: «Το μέλλον των Τουρκοκυπρίων πάντοτε θα είναι μεταξύ των προτεραιοτήτων του τουρκικού έθνους. Οι Τουρκοκύπριοι δούλεψαν και έκαναν το παν εντός των δυνατοτήτων τους για συμβιβασμό και ειρήνη, για διζωνική δικοινοτική λύση. Εκείνοι που προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν το θέμα πρέπει να εκτιμήσουν σωστά τις καλές προθέσεις του Τουρκικού Ομόσπονδου Κράτους της Κύπρου. Το ισότιμο στάτους των Τουρκοκυπρίων πρέπει να αναγνωριστεί, αν η λύση θα είναι τελική για το πρόβλημα».

Φόρεϊν Όφις: Οι Ελληνοκύπριοι δεν δέχθηκαν τη διζωνική!
Με ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ απάντησε το Τμήμα Έρευνας του Φόρεϊν Όφις με υπογραφή της κυρίας Α. Gillon, την 1η Νοεμβρίου 1983, στο ερώτημα αν οι Ελληνοκύπριοι δέχθηκαν την έννοια της διζωνικότητας, σε σχέση με την αναφορά του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ στην πρώτη συνάντηση του νέου γύρου των συνομιλιών στις 9 Αυγούστου 1980. Γράφει το σχετικό έγγραφο:

«Η απάντηση είναι όχι. Αυτή η αναφορά στη διζωνικότητα είχε εμποδίσει την επανέναρξη των ενδοκοινοτικών συνομιλιών για περισσότερο από ένα χρόνο. H ελληνοκυπριακή πλευρά ήθελε να εκφράσει τις επιφυλάξεις της για την τουρκική ερμηνεία του όρου, θεωρώντας ότι η τουρκική πλευρά εννοούσε τη διζωνικότητα σε ένα ομόσπονδο σύνταγμα ως ισοδύναμη με διχοτόμηση. Και η τουρκική πλευρά δεν ήταν διατεθειμένη να δεχθεί ελληνικές επιφυλάξεις στην εναρκτήρια δήλωση.

»Ο Ειδικός Αντιπρόσωπος του ΟΗΕ Δρ Γκόμπι τελικά κατάφερε να ξεπεράσει το αδιέξοδο αυτό, εκμεταλλευόμενος τον συναγερμό που δημιουργήθηκε και στις δύο πλευρές το καλοκαίρι του 1980, με την προοπτική επέμβασης στο κυπριακό πρόβλημα από τη Λιβύη. Κατάφερε να πείσει τους Ελληνοκυπρίους να δεχθούν την εναρκτήρια δήλωση, με την προϋπόθεση ότι όλα τα σημεία θα τύγχαναν εξαντλητικής συζήτησης...».
Και η κυρία Gillon παρέθεσε: Α) τη δήλωση Προέδρου Σπύρου Κυπριανού της 9ης Αυγούστου 1980, όταν μίλησε εκτεταμένα για τη διζωνική και τόνισε ότι ο όρος «διζωνική» δεν υπάρχει στο σύνταγμα καμιάς ομοσπονδίας και ότι η πλευρά του επιδιώκει μια δι-περιφερειακή λύση. Απαντώντας σε ερώτηση, επανέλαβε ότι η πλευρά του δεν δεσμεύθηκε με ουδεμία υποχρέωση και δεν δέχθηκε διζωνική λύση στο κυπριακό πρόβλημα. Κατά την άποψή του, ο όρος «διζωνική» δεν ήταν σωστός, ούτε σε σχέση με το εδαφικό.

Και Β) στην ενημέρωση από τη Βρετ. Υπ. Αρμοστεία προς Φόρεϊν Όφις 7 Αυγούστου 1982. Η οποία, αφού ρώτησε τον εκπρόσωπο του ΟΗΕ στην Κύπρο ως προς το πώς η ελληνοκυπριακή πλευρά είχε δεχθεί την αναφορά στη διζωνικότητα στην εναρκτήρια δήλωση του ΓΓ, μήπως δεν πίστευαν πλέον ότι τους δέσμευε η τουρκική ερμηνεία της διζωνικότητας, η απάντηση ήταν πως ο Κυπριανού αντιμετώπισε τεράστιες δυσκολίες γι' αυτό. Ως δικηγόρος και από ένστικτο πίστευε ότι υποχωρούσε σε κάτι πολύ σημαντικό. Όμως τον κατηγορούσε το ΑΚΕΛ και ο Δημοκρατικός Συναγερμός και κάποια στοιχεία στο δικό του κόμμα για ακαμψία, επομένως ελάχιστη πολιτική υποστήριξη τού είχε μείνει για μια σταθερή πολιτική...

Η μονομερής ανακήρυξη
Τα έγγραφα μάς ενημερώνουν ότι για μήνες στο Φόρεϊν Όφις μελετούσαν την πιθανότητα μονομερούς ανακήρυξης, με ορισμένους αξιωματούχους να αμφιβάλλουν ότι ο Ντενκτάς θα προχωρούσε στην υλοποίησή της και με άλλους να διαφωνούν. Σε συζήτηση του Υπουργικού στις 20 Οκτωβρίου 1983, εύρισκαν ότι αυτό ήταν απίθανο να λάβει χώραν πριν από τις 6 Νοεμβρίου.

Στις 31 Οκτωβρίου, η Βαρώνη Γιανγκ συμφώνησε ότι «σε περίπτωση μονομερούς ανακήρυξης η πρώτιστη έγνοια τους έπρεπε να ήταν η διατήρηση της συνέχισης της χρήσης των Βρετανικών Βάσεων. Γνώριζε ότι μια μονομερής ανακήρυξη θα είχε μεγάλες πολιτικές και κοινοβουλευτικές συνέπειες στο Ηνωμένο Βασίλειο, και ότι θα δεχόταν επικρίσεις η χώρα, αν και άδικα, για το ότι επέτρεψε την εξέλιξη αυτή, αλλά έπρεπε να αποφευχθεί απευθείας ανάμιξη στον ενδο-κοινοτικό διάλογο σ' αυτήν τη φάση».

Το ΗΒ ο μεγαλύτερος εταίρος του ψευδοκράτους
Σε άλλο έγγραφο, βρίσκουμε και έναν από τους «λόγους» που το Φόρεϊν Όφις αδυνατούσε να ενεργήσει πιο δυναμικά. «Οι βρετανικές εξαγωγές προς τη βόρεια Κύπρο είναι του ύψους των £10 εκ., και οι εισαγωγές £14 εκ. Το Ηνωμένο Βασίλειο εύκολα χαρακτηρίζεται ως ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της βόρειας Κύπρου».

Απαξιωμένος και αποτυχημένος ο Γκόμπι
Από τηλεγράφημα προς το Φόρεϊν Όφις από τη βρετανική αντιπροσωπία στη Νέα Υόρκη, 18 Μαρτίου 1983, ο νέος Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Πέρες Ντε Κουεγιάρ (ο οποίος είχε αναλάβει ως ΓΓ την 1ην Ιανουαρίου 1982), είχε πει στους Βρετανούς ότι ο ίδιος δεν ακολουθούσε τις ιδέες Γκόμπι, ότι κανένας δεν πίστευε ότι η πρόταση του Γκόμπι για λύση δύο φάσεων είχε προοπτικές επιτυχίας και ότι ο ίδιος ήταν απογοητευμένος από τον Γκόμπι.

Στα Ηνωμένα Έθνη εύρισκαν ότι ο Γκόμπι δεν μπορούσε να κρατήσει το στόμα του κλειστό.
Οι Βρετανοί δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τις αντιδράσεις τόσο του Γ.Γ. του ΟΗΕ Πέρες Ντε Κουεγιάρ όσο και του Ειδικού στον ΟΗΕ για Πολιτικές Υποθέσεις Sir Brian Urquhart (που ήταν και Βρετανός) τόσο για τον ρόλο του Γκόμπι όσο και για τις ιδέες του για λύση, τις οποίες οι Βρετανοί εύρισκαν αρκετά καλές.

Εν πάση περιπτώσει, όμως, έγραφαν ότι «είναι αναγκαίο για τα συμφέροντά μας να φαίνεται ότι γίνονται προσπάθειες για επίλυση του προβλήματος, τέτοιες προσπάθειες συνεισφέρουν σημαντικά στο να διατηρείται το στάτους κβο. Θα πρέπει να δούμε πώς και τι να κάνουμε... Ίσως να χρειαστεί να προσεγγίσουμε τον ΓΓ (μαζί με άλλους μάλλον) σε μια προσπάθεια να τον πείσουμε είτε να υποστηρίξει τον Γκόμπι είτε να βρει εναλλακτικές ιδέες…» (Τηλεγράφημα από την Ουάσιγκτον στην Υπ. Αρμοστεία στη Λευκωσία 22 Μαρτίου 1983).

Σχέδια λύσης από τον ΄Υπ. Αρμοστή και τον Α’ Γραμματέα
Όμως, τα νέα έγγραφα μάς παρουσιάζουν και ομοσπονδιακά σχέδια λύσης που είχαν ετοιμάσει και στείλει στο Φόρεϊν Όφις τόσο ο τότε ΄Υπ. Αρμοστής της Βρετανίας στη Λευκωσία William Wilberforce όσο και ο Α’ Γραμματέας, που δεν ήταν άλλος από τον μετέπειτα και μέχρι πρότινος ΄Υπ. Αρμοστή Matthew Kidd. Τα σχέδια εκείνα είχαν ανεπίσημα δοθεί και στον Γκόμπι, «έχουν ορισμένες λογικές ιδέες, αν οι δύο πλευρές θέλουν συμφωνία», έγραψαν στο Φόρεϊν Όφις.

Επισήμανση: Οι φάκελοι αυτοί για το 1983 περιέχουν αμέτρητες εκθέσεις του κ. Matthew Kidd, τόσο για τη λύση όσο και για την εσωτερική κατάσταση, που δημιουργούν το εύλογο ερώτημα κατά πόσο η συγκεκριμένη καθυστέρηση δεν σχετίζεται με το γεγονός ότι, αν αποδεσμεύονταν κανονικά το 2013, θα τον έφερναν σε δύσκολη θέση, ενόσω υπηρετούσε και πάλι στην Κύπρο, αυτήν τη φορά ως Ύπ. Αρμοστής.
Σημ.: Τα επόμενα μέρη των εγγράφων θα δημοσιευθούν στις προσεχείς εκδόσεις της «Σημερινής».

ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ*
Ερευνήτρια/δημοσιογράφος

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

Πρόσκληση

Διαβάστε περισσότερα...

Erdogan's Fall From Grace

Διαβάστε περισσότερα...

What Turkey’s Election Means for Syria

Διαβάστε περισσότερα...

Turkish Democracy Is Not Out of the Woods

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey Should Welcome Kurdish Gains in Northern Syria

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey: Hope and Fear

Turkey: Hope and Fear

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey 'let Isil cross border to attack Kobane': as it happened

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey Completes Sub Upgrades

Διαβάστε περισσότερα...

Erdogan's Fake Campaign to Save Morsi

Erdogan's Fake Campaign to Save Morsi

Διαβάστε περισσότερα...

Why Greece must default (or restructure its debt)

Διαβάστε περισσότερα...

Judy Asks: Would Grexit Be a Geopolitical Disaster?

Διαβάστε περισσότερα...

A sibling model of reform for Greece

Διαβάστε περισσότερα...

The Undiplomatic Diplomat

Διαβάστε περισσότερα...

Ο πόλεμος στην Υεμένη, ο πιο ηλίθιος πόλεμος της Ιστορίας

Διαβάστε περισσότερα...

Erdogan's Moment: Forging a New Turkish Foreign Policy

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey's Anti-Imperial Agenda

Διαβάστε περισσότερα...

The Forgotten Costs of War in the Middle East

Διαβάστε περισσότερα...

Ο ερντογανισμός σε ανάδρομη πορεία

Διαβάστε περισσότερα...

Το ωφελιμότερο ΜΟΕ για το μέλλον της Κύπρου είναι η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Διαβάστε περισσότερα...

Inside the Islamic State

Διαβάστε περισσότερα...

Η γεωπολιτική διάσταση των εκλογών στην Τουρκία


Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Το αποτέλεσμα των τουρκικών εκλογών επηρεάζει δύο καυτά, γεωπολιτικής φύσεως,  ζητήματα που αντιμετωπίζει η Τουρκία αυτή την περίοδο. Το πρώτο είναι ο τρόπος που θα καθορίσει η Άγκυρα τη σχέση της με τους Κούρδους, τόσο εντός Τουρκίας όσο και εκτός (Συρία και Ιράκ). Το δεύτερο αφορά το βαθμό συμμετοχής της στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας.   

Ό,τι τεκταίνεται σήμερα στην Τουρκία έχει ιδιαίτερη σημασία σε πολλά επίπεδα. Από γεωπολιτικής πλευράς, ενώ αποδυναμώνεται η κυριαρχία της χαρισματικής προσωπικότητας του Ερντογάν, επί της οποίας οικοδομήθηκε η νέα τουρκική εξωτερική πολιτική του στρατηγικού βάθους, η Τουρκία βρίσκεται περιτριγυρισμένη από διενέξεις και καθηλωμένη από επιλογές που δεν υλοποιούνται στο βαθμό, που ο ίδιος ο Ερντογάν να μένει ικανοποιημένος. Συγκεκριμένως, στα νότια και νοτιοανατολικά της χώρας βρίσκονται σε εξέλιξη οι εμφύλιοι πόλεμοι στη Συρία και στο Ιράκ, με αβέβαιη την επιτυχία των τουρκικών πολιτικών. Βορείως, στην άλλη πλευρά της Μαύρης Θάλασσας, βρίσκεται σε εξέλιξη ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο οποίος ενδυναμώνει γεωστρατηγικώς τη Ρωσία, σε μία περιοχή όπου οι Τούρκοι έχουν πολλαπλά συμφέροντα. Βορειοανατολικώς της Τουρκίας υπάρχει μια συνεχής χαμηλής έντασης διαμάχη μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, όπως επίσης και εύθραυστη ανακωχή στη Γεωργία. Στα δυτικά βρίσκεται η Ελλάδα αντιμέτωπη με ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση σχετικά με την επίλυση της οικονομικής της κρίσης, η εξέλιξη της οποίας μπορεί να προκαλέσει γεωπολιτική μετατόπιση της Ελλάδος προς τη Ρωσία. Ο Τούρκος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου, ο πιο στενός εσωκομματικός συνεργάτης του Ερντογάν και εμπνευστής της πολιτικής του στρατηγικού βάθους είχε διακηρύξει μια πολιτική μηδενικών προβλημάτων με τις γειτονικές χώρες. Ωστόσο σήμερα συμβαίνει το αντίθετο.

Η Τουρκία στην εποχή των κεμαλικών ήταν προσεκτική ώστε να μην σύρεται στις διενέξεις της περιοχής γιατί αυτό θα έθετε σοβαρά προβλήματα για την ασφάλεια και την εδαφική της ακεραιότητα. Αντιθέτως, η Τουρκία του Ερντογάν σύρθηκε πολιτικώς και διπλωματικώς στις νότιες διενέξεις, αποφεύγοντας μέχρι τώρα την άμεση στρατιωτική ανάμειξη. Επειδή εντείνονται αυτές οι εμπόλεμες διενέξεις, ειδικώς νοτίως της χώρας, αυξάνεται το ενδεχόμενο να πληγούν και τα τουρκικά σύνορα, λόγω της περιφερειακής διάστασης που λαμβάνει το κουρδικό ζήτημα στη Μέση Ανατολή, προκαλώντας την εμπλοκή της Τουρκίας. Η Τουρκία δεν πρόκειται να αποφύγει την εμπλοκή της στις περιοχές νοτίως της χώρας. Το πώς θα εμπλακεί και το τι θα κάνει δεν αφορά μόνο τη Συρία και το Ιράκ αλλά γεωστρατηγικώς ενδιαφέρει το Ιράν, τη Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ και, ιδιαιτέρως, τις ΗΠΑ. Συνεπώς το θέμα γίνεται γεωστρατηγικώς πολύπλοκο.

Μετά τις εκλογές, η πρόκληση για την Τουρκία συνίσταται στο ότι ένας αποδυναμωμένος Ερντογάν ή ένας από τους πιθανούς διαδόχους του, δεν θα διαθέτει το βάρος για τη διατήρηση των ισορροπιών στο εσωτερικό της χώρας, την ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη η προσπάθεια διεύρυνσης του περιφερειακού ρόλου της χώρας.

Από το 2011, η Τουρκία διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην προσπάθεια για την ανατροπή του προέδρου Άσαντ. Τα 510-μιλίων τουρκικά σύνορα με τη Συρία δεν έκλεισαν ποτέ για τις ισλαμικές ένοπλες ομάδες, περιλαμβανομένου και του Ισλαμικού Κράτους.  Η επιθετική πολιτική απέναντι στο καθεστώς του Άσαντ είναι αποκλειστικώς έμπνευσης του Ερντογάν και του κόμματός του. Τα άλλα τρία κύρια πολιτικά κόμματα στην Τουρκία αντιτάχθηκαν. Επιπλέον, το κουρδικό Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών, του οποίου η επιτυχία ήταν το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό των εκλογών και το οποίο ταυτίζεται με τα πολιτικά αιτήματα των 2.200.000 Κούρδων της Συρίας, δημιουργεί εντός της Τουρκίας ένα συγκροτημένο πολιτικό μέτωπο που εκτείνεται έξω από τα σύνορα του τουρκικού κράτους. Το κόμμα αυτό έχει τις προοπτικές να λάβει γεωπολιτική διάσταση, εκφράζοντας στη Δύση τα αιτήματα όλων των Κούρδων της Μέσης Ανατολής.  

Ένας μετεκλογικός συνασπισμός ή ακόμη κυβέρνηση μειοψηφίας είναι βέβαιο ότι θα καθιστά ασθενέστερη από ό, τι ήταν πριν την τουρκική πολιτική στη Συρία, και ως εκ τούτου πιο αδύναμη να ξεκινήσει επιδρομές κατά του καθεστώτος Άσαντ ή ακόμη να υποστηρίξει τους ισλαμιστές αντάρτες, προκειμένου να επιταχύνει καθεστωτική αλλαγή εκεί.

Πριν από τις εκλογές, η Τουρκία έμοιαζε περισσότερο με μονοκομματικό κράτος το οποίο ταυτιζόταν με τον προσωπικό αυταρχισμό του Ερντογάν και με μεθόδους όπως ο πρόσφατος βομβαρδισμός των γραφείων του κουρδικού κόμματος.  Ο Ερντογάν θα επιδιώξει να κάνει την υστάτη αντεπίθεση για να διεκδικήσει εκ νέου το χαμένο έδαφος και να αποκατασταθεί η πολιτική του κυριαρχία, η οποία τραυματίστηκε καθοριστικώς μετά από 13 χρόνια εξουσίας. Το πεδίο της Συρίας δεν φαίνεται να είναι ευνοϊκό. Αυτό που του μένει είναι πουλήσει εθνικισμό εντείνοντας το αντικουρδικό μένος εντός και εκτός Τουρκίας. Ο Ερντογάν θέλει να εξαγοράσει λίγο χρόνο προτού πάει σε πρόωρες εκλογές. Έχει δε και το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική κυβέρνηση που θα μπορούσε ενδεχομένως να σχηματιστεί μεταξύ των τριών κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Η εικόνα όμως του Ερντογάν, αλλά και του κόμματός του, ως μια ασταμάτητη δύναμη σε διαρκή άνοδο έχει υποστεί σοβαρό πλήγμα και συνεπώς αυτό έχει επιπτώσεις στην ανολοκλήρωτη εξωτερική πολιτική που εγκαινίασε. Απ' εδώ και πέρα η Τουρκία θα είναι πιο αδύναμη και η νέα φάση πολιτικοποίησης του κουρδικού θα τη βυθίζει ολοένα και περισσότερο στην εσωστρέφεια  και στην ανασφάλεια, σε μία περίοδο κατά την οποία έχει δρομολογηθεί η επαναχάραξη συνόρων στη Μέση Ανατολή. Πιστεύω ότι με τη δυναμική που αναπτύσσει το κουρδικό, ως περιφερειακό πλέον πρόβλημα, η Τουρκία δεν πρόκειται να εξαιρεθεί αυτής της διαδικασίας.


Διαβάστε περισσότερα...

Νέα ηοσρκική πρόκληζη με ηο ιηαλικό πλοίο OGS EXPLORA

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey's Unimportant Election

Διαβάστε περισσότερα...

IAEA 'secret' report reveals Turkey's nuclear duties

Διαβάστε περισσότερα...

How Islamic State Victories Shape the Syrian Civil War

How Islamic State Victories Shape the Syrian Civil War

Διαβάστε περισσότερα...

ISIS fighter was trained by State Department

Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

Η παγίδα με το παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου




Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Μία από τις άμεσες επιδιώξεις της Τουρκίας μέσω των δικοινοτικών συνομιλιών στην παρούσα φάση είναι η διεθνής νομιμοποίηση της λειτουργίας του παρανόμου αεροδρομίου της Τύμπου. Αυτός θα είναι προσεχώς ένας από τους άμεσους στόχους των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Άλλωστε ο νέος ηγέτης του κατοχικού καθεστώτος, Μουσταφά Ακκιντζί, έσπευσε εξαρχής να συνδέσει της επιστροφή εκείνου του μικρού μέρους της πόλης της Αμμοχώστου, όπως επίσης και της λειτουργίας του λιμανιού της πόλης, με τη νομιμοποίηση του παρανόμου αεροδρομίου της Τύμπου. 

Κατ’ αρχάς, γιατί η Τουρκία επιδιώκει νομιμοποίηση της λειτουργίας του αεροδρομίου της Τύμπου; Από νομικής πλευράς, σύμφωνα με τα ψηφίσματα 541 και 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, το ψευδοκράτος είναι παράνομο και σύμφωνα με το πρωτόκολλο 10 της Συνθήκης Προσχώρης στην Ευρωπαϊκή Ένωση τα κατεχόμενα εδάφη είναι μεν έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά το ευρωπαϊκό κεκτημένο αναστέλλεται προσωρινώς λόγω του ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο σ’ αυτά. Συνεπώς, όπως και στην περίπτωση του λιμανιού της Αμμοχώστου έτσι και στην περίπτωση του αεροδρομίου της Τύμπου, η μοναδική αρμοδία αρχή για τον έλεγχο εισόδου και εξόδου προς και από την χώρα αλλά και για τον έλεγχο ανοίγματος και κλεισίμου εσόδων και εξόδων είναι η Κυπριακή Δημοκρατία.

Από στρατηγικής πλευράς,  μακροπρόθεσμη επιδίωξη της Τουρκίας μετά την εισβολή υπήρξε η νομιμοποίηση της παρουσίας της στην Κύπρο, είτε άμεσα μέσω της αναγνώρισης του ψευδοκράτους είτε εξελικτικώς μέσω της σταδιακής νομιμοποίησης θεσμών του ψευδοκράτους. Συνεπώς, εγείροντας η Άγκυρα, μέσω του Ακκιντζί, το θέμα της αναγνώρισης του παρανόμου αεροδρομίου της Τύμπου κινείται σαφώς στη λογική της εξελικτικής νομιμοποίησης.

Το ερώτημα το οποίο προκύπτει από αυτά τα δεδομένα είναι το εξής: μέσα σε ποιο πλαίσιο η κυβέρνηση θα διαπραγματευθεί τη λειτουργία του αεροδρομίου; Η μία επιλογή είναι να υπαχθεί το αεροδρόμιου στο Τμήμα Πολιτικής Αεροπορίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτή η επιλογή σίγουρα θα απορριφθεί από την Τουρκία γιατί ακυρώνει την στρατηγική της στοχοθεσία σε σχέση με την αναβάθμιση του ψευδοκράτους και τη μη αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έτσι μένει μία άλλη επιλογή για την Άγκυρα και πιθανόν αυτή θα φέρει μελλοντικώς στο τραπέζι ως μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Πιο συγκεκριμένα, θα δεχθεί θεωρητικώς το αεροδρόμιο να υπαχθεί στο Τμήμα Πολιτικής Αεροπορίας της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά λόγω «πρακτικών» δυσκολιών η διαχείριση του αεροδρομίου θα πρέπει να γίνεται από κοινού μεταξύ αξιωματούχων της ΕΕ και του ψευδοκράτους. Σε αυτό το ενδεχόμενο η Τουρκία θα απαιτήσει να έχει τον έλεγχο μεγάλου μέρους της κυπριακής Περιοχής Πληροφοριών Πτήσεων (FIR) καθώς επίσης και έλεγχο στο μέρος του Εθνικού Εναερίου Χώρου της Κύπρου που βρίσκεται σήμερα υπό κατοχή, για να μπορεί να λειτουργεί αποτελεσματικά το αεροδρόμιο και σύμφωνα με τους κανόνες του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO). Όμως, σύμφωνα με τον ICAO έλεγχο στον Εθνικό Εναέριο Χώρο αλλά και στην Περιοχή Ελέγχου Πτήσεων μόνο τα κράτη μέλη του οργανισμού, μπορούν να έχουν αφού αυτό αποτελεί κυριαρχικό τους δικαίωμα.

Εάν η ελληνική πλευρά αποδεχθεί αυτό το ενδεχόμενο να εξελιχθεί ως γεγονός, στη λογική των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, εν ονόματι του «καλού κλίματος» των συνομιλιών, θα συνεπάγεται μία σειρά από αρνητικά γι’ αυτήν δεδομένα. Πρώτον, η Τουρκία θα πετύχει την αναγνώριση, μέσω ενός διεθνούς οργανισμού, την ξεχωριστή οντότητα στα κατεχόμενα, η οποία σήμερα είναι παράνομη. Δεύτερον, στα χαρτιά μπορεί να αναφέρεται η κυριαρχία της Κυπριακής της Δημοκρατίας, όμως στην πραγματικότητα, αφού η ίδια θα εκχωρήσει το κυριαρχικό της δικαίωμα αλλού, εκ των πραγμάτων θα υποβιβασθεί σε ελληνική διοίκηση του νησιού, όπως επιδιώκει διηνεκώς η Άγκυρα. Τέτοια εξέλιξη θα βοηθήσει στην αναγνώριση του εδάφους των κατεχομένων ως χωριστής οντότητας από την Κυπριακή Δημοκρατία, που ήταν άλλωστε πάγιος στόχο της Τουρκίας μετά την εισβολή. Τέλος, τρίτον, αυτή η εξέλιξη, εκτός από την Τουρκία, ευνοεί σαφώς και τους διεθνείς διαμεσολαβητές, οι οποίοι δημιουργούν ευνοϊκό πεδίο για την προώθηση λύσης συνένωσης δύο συνιστώντων ισοτίμων κρατών, όπως επεδίωκε και το Σχέδιο Ανάν, το οποίο απορρίφθηκε με συντριπτική πλειοψηφία από τον κυπριακό ελληνισμό.

Τυχόν, τέτοια εξέλιξη θα απομακρύνει την προοπτική επίλυσης του προβλήματος από τις αρχές που έθεσε το εθνικό συμβούλιο, έστω και με λύση διζωνικής ομοσπονδίας. Όταν το ψευδοκράτος θα αρχίσει να αναβαθμίζεται, μέσω της απόκτησης νομιμότητος στις διεθνείς του σχέσεις, τότε η Τουρκία γιατί να σπεύσει άμεσα σε μία λύση; Θα επιδιώξει σίγουρα την εξαγορά περισσότερου χρόνου, όπως έκανε από το 1974 και εντεύθεν, προκειμένου να προωθήσει την εξελικτική λύση, η οποία συνίσταται στη διπλωματική συσσώρευση νέων τετελεσμένων νομιμοποίησης του ψευδοκράτους και μετά να απαιτήσει η de facto κατάσταση που θα δημιουργηθεί με την υποχωρητικότητα της ελληνικής πλευράς και όταν πλέον το Κυπριακό Πρόβλημα θα παύσει να υπάρχει ως τέτοιο, να μετατραπεί και σε de jure λύση. Τότε η ελληνική πλευρά θα βρεθεί σε αδιέξοδο με την πλάτη στον τοίχο χωρίς τη δυνατότητα εναλλακτικής επιλογής.  
Διαβάστε περισσότερα...

Prof. Taner Akçam receives ‘Heroes of Justice and Truth’ award during Armenian Genocide Centennial commemoration

Διαβάστε περισσότερα...

The Ruins of Empire in the Middle East | Foreign Policy

Διαβάστε περισσότερα...

DeiNews: Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ Γ...

DeiNews: Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ Γ...: Ομιλία ιστορική, διαχρονική, ταξίδι για τον νου, την καρδιά και την ψυχή. Μία ώρα για να φορτίσετε, όποιες μπαταρίες έχετε με υπομονή και σ...

Διαβάστε περισσότερα...

More Evidence Turkey Supports Al Qaeda

More Evidence Turkey Supports Al Qaeda

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 15 Μαΐου 2015

The Killing of Osama bin Laden

Διαβάστε περισσότερα...

The Difference Between Islam and Islamism?

The Difference Between Islam and Islamism?

Διαβάστε περισσότερα...

From Turkey to Tel Aviv

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey’s Inglorious Past

Διαβάστε περισσότερα...

The courage to call genocide what it is: Recalling the Armenian slaughter, 100 years later

As the American ambassador to the Ottoman Empire during World War I, my grandfather, Henry Morgenthau Sr., was an eyewitness on April 24, 1915, when 300 prominent Armenians were rounded up and killed in Constantinople. Thus began the Armenian genocide, one of the most brutal episodes of the war and one that profoundly changed the course of my grandfather’s life.
That genocide would eventually encompass the murder of more than a million Armenian Christians, and the elimination of that entire minority population from what is now eastern Turkey.
My grandfather was horrified by the events that began unfolding that day. He understood the importance of countering a threat to a people with ancient history, ancient culture and intense identity. As a Jew, he also understood the necessity of survival.
His response to this systematic extermination was threefold. First, he confronted the perpetrators of the atrocities — who acknowledged their crimes with impunity, and told him to mind his own business.
So his second response was to go public, to condemn the Turkish government and try to focus world attention on the slaughter occurring all around him.
Finally, he came home to become the moving spirit of the American relief effort. Through public meetings, writing and speaking, he generated an extraordinary outpouring of aid from this country — the equivalent of roughly $1 billion today — that helped to save thousands of destitute survivors. Still today, this remains one of the brightest examples of foreign aid in U.S. history.
And yet, since that time, Turkey has denied the very existence of the genocide. And the world has been only too willing to forget. In the short span of history from Woodrow Wilson’s Fourteen Points through the treaties of Sevres and Lausanne, the principle of an independent homeland for Armenians was first weakened and then ignored.
And then, through 100 years of political lobbying and international maneuvering, the Turkish government worked to erase the Armenian genocide from the front page of history.
Today they continue to pressure the Obama administration to avoid using the word “genocide” when the President issues his proclamation observing the 100th anniversary of the atrocities. The President would be well-advised to resist that pressure — and not only to bring justice to the Armenians.
Today the Obama administration faces humanitarian crises on multiple fronts, where ruthless corps of armed hoodlums seek to impose ethnic and religious cleansing on helpless civilian populations. Any one of these regional conflicts could escalate from humanitarian crisis to all-out genocide.
No doubt, there is no single, simple solution to fashioning an American response. But what is certain is that no response will be effective without moral leadership. And moral leadership is impossible when crimes against humanity are met with euphemisms. Forgetfulness and equivocation only embolden despots.
In 1939, when Hitler was explaining the rationale for wiping out the Polish people in order to take over their land, he asked, “Who, after all, speaks today of the annihilation of the Armenians?” If there had been a greater outcry and condemnation from the international community, perhaps Hitler would not have been so encouraged to proceed with his plans.
Elie Wiesel has famously said that the opposite of love is not hate. It is indifference. If we want to consider ourselves a civilized people, we can never again be indifferent to the brutal treatment of others.
My grandfather spent his life trying to make things right for the Armenians. This year, in commemoration of the 100th anniversary of the genocide and America’s historic effort to help the survivors, I call on our President to speak out and recognize the events of 1915 for what they were — the first genocide of the 20th century.
Morgenthau was Manhattan district attorney and is of counsel at Wachtell, Lipton, Rosen & Katz.
Διαβάστε περισσότερα...

Ινφογνώμων Πολιτικά: Σύγκρουση Ρωσίας με Δύση - Άραβες για την Υεμένη

Ινφογνώμων Πολιτικά: Σύγκρουση Ρωσίας με Δύση - Άραβες για την Υεμένη: Για υποκρισία τους κατηγορεί η Μόσχα EPA/PETER FOLEY Το Συμβούλιο Ασφαλείας του  ΟΗΕ  δεν κατάφερε να συμφωνήσει την Παρασκευή το βράδ...

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 2 Μαΐου 2015

Πρόσκληση

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το Σωματείο «Ελεύθερη Ενιαία Καρπασία»
και το
Κυπριακό Κέντρο Μελετών (ΚΥ.ΚΕ.Μ.)

σας προσκαλούν στη δημόσια συζήτηση με θέμα:

Διζωνική Ομοσπονδία και οι πτυχές της Οικονομίας και της Ασφάλειας

Ομιλητές - Ομιλίες

Άρης Πετάσης,  Οικονομολόγος
Διζωνική Ομοσπονδία και Οικονομία

Χρήστος Ιακώβου, Διευθυντής του ΚΥΚΕΜ
Διζωνική Ομοσπονδία και Ασφάλεια

Τετάρτη, 13 Μαίου και ώρα 7.30 μ.μ.
Οίκημα Σωματείου «Ελεύθερη Ενιαία Καρπασία»
Παρά το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας

Πληροφορίες: 99593318, 22668848
Διαβάστε περισσότερα...

Διάλεξη για την Έκθεση Γκάλο Πλάζα του 1965



Το Κυπριακό Κέντρο Μελετών (ΚΥΚΕΜ) και το Ίδρυμα Μελέτης και Έρευνας στο πλαίσιο του πρώτου κύκλου ανοικτών διαλέξεων διοργάνωσαν στις 17 Απριλίου στη Λεμεσό τη δεύτερη διάλεξη με θέμα: «Η έκθεση του ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ για το Κυπριακό, Γκάλο Πλάζα το 1965: Μία επανεκτίμηση 50 χρόνια μετά», με ομιλητή τον Χρήστο Ιακώβου, διευθυντή του ΚΥΚΕΜ.
Σύμφωνα με τη διάλεξη του κυρίου Ιακώβου, το Μάρτιο του 1964, μαζί με την αποστολή ειρηνευτικής δύναμης, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αποφάσισε και την ανάληψη μεσολαβητικής πρωτοβουλίας. Ανέθεσε τον ρόλο του μεσολαβητή στον Φιλανδό διπλωμάτη Σακάρι Τουομιόγια ο οποίος όμως κατά τη διάρκεια της αποστολής του πέθανε και τη θέση του πήρε ο Γκάλο Πλάζα, πρώην πρόεδρος του Ισημερινού.

Ο Πλάζα υπέβαλε στις 26 Μαρτίου  1965 την αναφορά του στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ. Στην αναφορά του εκείνη έκανε μια ανάλυση της κατάστασης στην Κύπρο. Αφού κατέγραψε το ιστορικό του προβλήματος, παρουσίασε τις θέσεις των δύο κοινοτήτων.  Ο Πλάζα στην έκθεσή του προχώρησε στην εκτίμηση των προτεινόμενων λύσεων. Την τουρκική λύση της γεωγραφικής διαίρεσης του νησιού και τη δημιουργία διζωνικής ομοσπονδίας την απέρριψε, διότι συνδεόταν με μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών και θα είχε ως συνέπεια παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων των εμπλεκόμενων πληθυσμών.

Καταλήγοντας ο κύριος Ιακώβου ανέφερε ότι  τη λύση της Ένωσης επίσης δεν την προέκρινε, λόγω της έντονης αντίθεσης των Τουρκοκυπρίων καταλήγοντας ότι τα μέρη θα έπρεπε να συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις προς τη κατεύθυνση ενός ανεξάρτητου κράτους χωρίς διαχωρισμό των κοινοτήτων αλλά με ιδιαίτερες εγγυήσεις για τα δικαιώματα της τουρκοκυπριακής μειονότητας  Η έκθεση Πλάζα δεν ικανοποίησε την Τουρκία, η οποία την θεώρησε μεροληπτική υπέρ της ελληνικής πλευράς και αρνήθηκε περαιτέρω μεσολάβησή του στο Κυπριακό.

Διαβάστε περισσότερα...