Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Μια ξεχασμένη επέτειος

Χρήστος Ιακώβου

Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 το ελληνικό κοινοβούλιο ψήφισε ομοφώνως την ανακήρυξη της 19ης Μαίου ως «Ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου». Η επιλογή της συγκεκριμένης ημέρας έχει να κάνει με μία ιστορική στιγμή κατά τη διάρκεια της γένεσης του τουρκικού κράτους. Είναι η μέρα κατά την οποία ο Μουσταφά Κεμάλ απεβιβάσθη στη Σαμψούντα και άρχισε τη δεύτερη και επώδυνη φάση της σφαγής των Ποντίων.

Η πράξη αυτή της Βουλής των Ελλήνων απετέλεσε, ουσιαστικώς, το πιο καθοριστικό γεγονός μετά το τέλος του ποντιακού ζητήματος το 1923, η οποία το επανακαθόρισε, επισήμως από το Ελλαδικό κράτος, ως ζήτημα συστηματικής και προμελετημένης εξόντωσης ενός λαού λόγω της ιδιαίτερης εθνικής και πολιτιστικής του ταυτότητας. Όμως, παρά τη σημασία της πράξης αυτής, η Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, παραμένει σήμερα μία ξεχασμένη επέτειος και κατ’ επέκταση το ιστορικό γεγονός της γενοκτονίας παραμένει εν πολλοίς άγνωστο και στο περιθώριο της νεοελληνικής ιστοριογραφίας. Παραμένει άγνωστη μια συστηματικά επεξεργασμένη και προμελετημένη πολιτική η οποία άρχισε με την εξαφάνιση των ανδρών στα εργατικά τάγματα και συνεχίσθηκε με τις μαζικές εκτοπίσεις, σφαγές και απαγχονισμούς στην Αμάσεια της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας των Ποντίων. Περίπου 350 χιλιάδες Πόντιοι σε ένα σύνολο επτακοσίων πενήντα χιλιάδων εξαφανίστηκαν με την μέθοδο των εκτοπίσεων και των σφαγών στο χρονικό διάστημα μεταξύ 1916 – 1923. Οι μαζικές εκτοπίσεις πληθυσμών, σε μια συγκαλυμμένη μορφή εξόντωσης, δεν νομιμοποιούνται ακόμη και με το Δίκαιο του Πολέμου. Ελληνικός στρατός δεν υπήρχε στον Πόντο και οι περιοχές στις οποίες έγιναν οι εκτοπίσεις δεν είχαν στρατιωτική σπουδαιότητα.

Η επανάσταση των Νεότουρκων το 1908 απετέλεσε σταθμό για την ιστορία της Τουρκίας γιατί άνοιξε το δρόμο για την άνοδο στην εξουσία της φιλοδυτικής και εκσυγχρονιστικής μερίδας του στρατού. Παρά το γεγονός ότι το κίνημα προσήλκυσε την υποστήριξη των μη-τουρκικών κοινοτήτων, λόγω της ισονομίας που επαγγέλλετο, εντούτοις δεν ανταποκρίθηκε στις αρχικές προσδοκίες των μειονοτήτων. Το εθνικιστικό πλαίσιο του κινήματος των Νεότουρκων δεν επέτρεψε τη θεμελίωση ενός καθεστώτος που να στηριζόταν στις νεωτεριστικές βάσεις, σύμφωνα με τις αρχές του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Τα δικαιώματα των διαφόρων εθνοτήτων της αυτοκρατορίας εξακολουθούσαν να αγνοούνται και η παραδοσιακή νοοτροπία που επέμενε να βλέπει τους Τούρκους ένα ηγεμονικό έθνος μέσα στην αυτοκρατορία δεν έπαψε να κυριαρχεί.

Πέραν του επιχειρήματος ότι ήταν πρόθεση των νεοτούρκων να καταστρέψουν ένα λαό, ένα από τα συμπεράσματα επισταμένων ερευνών της τελευταίας δεκαετίας είναι ότι οι σφαγές κατά των Ποντίων δεν ήταν μια μεμονωμένη παρέκκλιση. Στην ουσία μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο εντός ενός ευρύτερου ιστορικού πλαισίου το οποίο είναι η διαδικασία αποσύνθεσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η αντίδραση της πολιτικής ηγεσίας σε αυτόν τον αργό θάνατο. Μετά την σαρωτική τους ήττα στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-13, οι Οθωμανοί έχασαν πάνω από 60% των ευρωπαϊκών εδαφών τους. Αναπτύχθηκε λοιπόν μια βαθιά πεποίθηση ότι ήταν αδύνατον να συμβιώσουν με τους εναπομείναντες χριστιανικούς πληθυσμούς της αυτοκρατορίας. Έτσι οι κυβερνητικές οθωμανικές-τουρκικές αρχές διεμόρφωσαν μία πολιτική που είχε στόχο την ομογενοποίηση του πληθυσμού της Ανατολίας, της καρδιάς της αυτοκρατορίας από εδαφική άποψη. Η πολιτική αυτή είχε δύο κύρια συστατικά στοιχεία: το πρώτο ήταν ο διασκορπισμός και η επανεγκατάσταση των μη τούρκων μουσουλμάνων, όπως οι Κούρδοι και οι Άραβες, μεταξύ της τουρκικής πλειοψηφίας με σκοπό την αφομοίωσή τους, το δεύτερο αφορούσε την εκδίωξη των μη μουσουλμανικών, μη τουρκικών λαών από την Ανατολία, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση 2.000.000 ανθρώπων συνολικά, το σύνολο ουσιαστικά του χριστιανικού πληθυσμού ης περιοχής. Αν και στόχος των ειδικών μέτρων που αποσκοπούσαν στην εξόντωσή τους ήταν οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι, μέσα σε αυτό το πλαίσιο συνετελέσθη και η γενοκτονία των Ποντίων. Συνολικά, σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ανατολίας είτε μετεγκαταστάθηκε είτε σκοτώθηκε. Καίρια επισήμανση συνιστά ότι αυτές οι εθνικές εκκαθαρίσεις και ομογενοποιήσεις άνοιξαν το δρόμο για τη σημερνή Δημοκρατία της Τουρκίας.

Σήμερα το επίσημο τουρκικό κράτος υποστηρίζει ότι οι σφαγές κατά των Ποντίων ήταν μία δικαιολογημένη πράξη κρατικής αναγκαιότητας, πράγμα που επιτρέπει στη χώρα να αποφεύγει να αναλάβει κάποια ηθική θέση αναφορικά με αυτό. Σε αναλογία με το επιχείρημα της αναγκαιότητας, το κράτος υποστηρίζει ότι οι σφαγές των Ποντίων δεν ήταν εσκεμμένη πολιτική της κυβέρνησης αλλά μία σειρά από μεμονωμένα περιστατικά που σημειώθηκαν χωρίς πρόθεση και στο πλαίσιο των δυσχερών πολεμικών συνθηκών κατά τη διάρκεια «κανονικών» εκτοπίσεων. Παραμένει, ωστόσο, τρομερά δύσκολο να εξηγήσουμε πως 350 χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν μέσα σε έξι χρόνια, λόγω εκτοπίσεων χωρίς να τεθούν σε συναγερμό οι κρατικές αρχές για να τους προστατεύσουν.

Τα τελευταία 100 χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας συσκοτίστηκαν από το φάσμα της κατάρρευσης και της διάλυσης. Μεταξύ 1878 και 1918 η αυτοκρατορία απώλεσε το 85% των εδαφών της και το 75% του πληθυσμού της. Ο φόβος της ολοκληρωτικής εξάλειψης ήταν διαρκώς παρών καθ’ όλη τη διάρκεια του θανάτου της αυτοκρατορίας. Ό,τι θυμίζει εκείνη την περίοδο- και τη θυγατρική σχέση της σύγχρονης Τουρκίας με την ιστορία της παρακμής της αυτοκρατορίας – πρέπει να αποφεύγεται με κάθε κόστος. Οι Πόντιοι συνιστούν ένα σύμβολο εκείνης της τραυματικής περιόδου. Εάν οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως ένα φοίνικα που αναγεννάται από τις οθωμανικές στάχτες, οι Πόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, είναι τα ανεπιθύμητα ίχνη αυτής ακριβώς της στάχτης.

Το ερώτημα, όμως το οποίο παραμένει μετέωρο γύρω από το ποντιακό ζήτημα είναι γιατί υποβαθμίστηκε η γενοκτονία των Ποντίων μέσα στη συλλογική μνήμη του νεοελληνισμού; Σε μεγάλο βαθμό, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει να κάνει με την υποβάθμιση της γενοκτονίας στην Ελλάδα διαμέσου της προσέγγισης των γεγονότων με βάση τη θεωρία περί ανταλλαγής πληθυσμών. Η επίσημη εκδοχή της ιστορίας από το ελλαδικό κράτος απέκρυπτε για δεκαετίες το γεγονός ότι, όταν υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάνης (1923), ουδείς Πόντιος δεν ευρίσκετο στον Πόντο. Είχαν ήδη είτε εκτοπισθεί είτε εξολοθρευθεί. Όσοι δεν κατέφυγαν στην Ελλάδα ή τον Καύκασο ευρίσκοντο εκτοπισμένοι στην Μέση Ανατολή αποδεκατιζόμενοι από τον τύφο σε στρατόπεδα προσφύγων.

Αυτή, η πολιτικού τύπου, ερμηνεία σχετικοποίησε το έγκλημα, ελαχιστοποίησε τις ευθύνες του ελλαδικού κράτους και περιθωριοποίησε το γεγονός στην νεοελληνική ιστοριογραφία, επιβάλλοντας για δεκαετίες τη λήθη, μέσα από μία λογική εξισορρόπησης: «Ανταλλαγή» των τουρκικών πληθυσμών της Ελλάδας με τους Ελληνικούς της Μικράς Ασίας.

Διαβάστε περισσότερα...

Λίβανος Κρίση ταυτότητας πίσω από την πολιτική κρίση

Χρήστος Ιακώβου


Αν επισκεφθεί κανείς το Λίβανο και δει ή ακούσει ξαφνικά στο δρόμο ένα ασθενοφόρο να τρέχει τότε ο κόσμος αυθόρμητα θα πει μία στερεότυπη φράση: Είτε πρόκειται για μία νέα δολοφονία πολιτικού προσώπου που αντιτίθεται στη συριακή επιρροή στο Λίβανο είτε πρόκειται για μια σιίτισσα γυναίκα έτοιμη να γεννήσει. Αυτή η φράση, με μεγάλη δόση μαύρου χιούμορ, κατά βάθος αντανακλά την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα στο Λίβανο και αποτυπώνει ταυτοχρόνως την βαθιά κρίση ταυτότητος που χαρακτηρίζει το κράτος αυτό από την εποχή της ιδρύσεώς του.

Η σημερινή κρίση πηγάζει από δύο παράγοντες: α) από τις προσπάθειες της Χιζμπολλάχ και των φιλοσυριακών πολιτικών δυνάμεων να προκαλέσουν σταδιακώς παράλυση του κράτους και, τέλος, να οδηγήσουν την κυβέρνηση του σουννίτη πρωθυπουργού, Φουάντ Σινιόρα, σε πτώση και β) από το κενό το οποίο δημιουργήθηκε με το πέρας της θητείας του τέως προέδρου Εμίλ Λαχούντ τον περασμένο Νοέμβριο. Μετά το τέλος της τριετούς παράτασης που έλαβε, ο Λαχούντ παραιτήθηκε και μεταβίβασε την εξουσία στον πρωθυπουργό. Έκτοτε τα πολιτικά κόμματα απέτυχαν να συμφωνήσουν στην εκλογή νέου προέδρου οπότε οι προ μακρού υφέρπουσες διαφορές ήλθαν εκ νέου στην επιφάνεια.

Παρά το ότι οι δυνάμεις που σήμερα στηρίζουν την κυβέρνηση Σινιόρα (η αποκαλούμενη συμμαχία της 14ης Μαρτίου) διαθέτουν απόλυτη πλειοψηφία στο 128μελές κοινοβούλιο του Λιβάνου και μπορούν να εκλέξουν μαρωνίτη πρόεδρο με την δεύτερη ψηφοφορία εντούτοις δεν το έχουν πράξει φοβούμενες την αντίδραση της Χιζμπολλάχ και κατ’ επέκταση της Συρίας. Από τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2005, η πολιτική δυναμική του κυβερνητικού συνασπισμού συνερικνώθη εξαιτίας των αλυσιδωτών δολοφονιών βουλευτών και άλλων δημοσίων προσώπων που αντιτίθενται σφόδρα στη συριακή ανάμειξη στο Λίβανο. Οι δολοφονίες αυτές ανάγκασαν τους υπολοίπους να λάβουν αυστηρά μέτρα προστασίας τα οποία αρχίζουν από περιορισμό κινήσεων έως αποφυγή δημοσίων εμφανίσεων. Παρά το ότι η Συρία απορρίπτει σφόδρα οποιαδήποτε ανάμειξη σ’ αυτές τις δολοφονίες εντούτοις το κύμα της βίας έχει αγγίξει μόνο το αντισυριακό στρατόπεδο γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όσο περισσότερο καθυστερεί η εκλογή νέου προέδρου, και πιο ειδικά διακειμένου φιλικώς προς τη Συρία, η πολιτική των δολοφονιών θα γίνεται συνοδευτικό στοιχείο της εκλογής του νέου προέδρου ανοίγοντας ένα νέο κύκλο βίας που θα επαναλάβει το γνωστό παρελθόν του Λιβάνου. Ήδη, η κρίση των τελευταίων ημερών καταδεικνύει ότι κάποιες δυνάμεις ετοιμάζονται γι’ αυτό το ενδεχόμενο.

Έστω και αν ακόμη η τρέχουσα κρίση εκτονωθεί, το βαθύτερο πρόβλημα του Λιβάνου δεν επιλύεται, δηλαδή η κρίση ταυτότητος η οποία είναι ριζωμένη σε μακροχρόνιες κοινωνικοπολιτικές τάσεις. Η πιο σημαντική από αυτές είναι η δημογραφική μετατόπιση προς όφελος των σιιτών. Λόγω των ευαίσθητων πολιτικών ισορροπιών που προκαλεί η δημογραφία δεν έγινε νέα απογραφή στο Λίβανο μετά από αυτή που διενήργησαν οι Γάλλοι αποικιοκράτες το 1932 και η οποία έδινε ελαφρά υπεροχή στους χριστιανούς. Σήμερα, είναι πλέον τοις πάσι γνωστό ότι ο μουσουλμανικός πληθυσμός του Λιβάνου υπερκέρασε τον χριστιανικό, με ραγδαία αύξηση των σιιτών, οι οποίοι το 1932 ήταν ολιγαριθμότεροι των σουννιτών. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της αύξησης των γεννήσεων ανάμεσα στους σιίτες και της αύξησης της μετανάστευσης ανάμεσα στους χριστιανούς. Υπολογίζεται ότι, μετά την κρίση του 2006, περισσότεροι από 100,000 χριστιανοί έχουν ζητήσει βίζα από ξένες πρεσβείες και εάν δεν έχουν μεταναστεύσει ετοιμάζονται γι’ αυτό.

Αυτές οι πραγματικότητες ανεγνωρίσθησαν στις μεταρρυθμίσεις που έγιναν μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου στα τέλη της δεκαετίας του 1980 όταν κατά τη διεύρυνση του κοινοβούλιο αντικαταστήθηκε η παλιά αναλογία του 6:5 προς όφελος των χριστιανών με την αρχή της χριστιανο-μουσουλμανικής ισότητας, παρά το ότι οι μουσουλμάνοι είναι ήδη σε αναλογία 60:40 έναντι των χριστιανών.

Από τα μέσα του 1970, οι κύριες αντιμαχόμενες ομάδες στο Λίβανο ήταν οι Μαρωνίτες και οι Σουννίτες. Εκάστη πλευρά διέθετε τους δορυφόρους και προστατευόμενους της ανάμεσα στις άλλες θρησκευτικές ομάδες (δρούζοι, χριστιανοί ορθόδοξοι, σιίτες). Σ’ αυτό τον ανταγωνισμό ισχύος οι σιίτες έπαιζαν περιφερειακό ρόλο και συχνά περιορίζοντο στο ρόλο του παρατηρητή. Από το 1982, όταν το Ισραήλ εισέβαλε στο Λίβανο και κατέλαβε για 20 χρόνια το νότιο τμήμα της χώρας, οι σιίτες οργανώθηκαν και βρήκαν πολιτική έκφραση στην μαχητική δράση της Χιζμπολλάχ εναντίον του Ισραήλ. Έκτοτε θα αρχίσουν προοδευτικώς να πιέζουν για περισσότερο συμμετοχή στο πολιτικό σύστημα. Μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου η Χιζμπολλάχ παραμένει η μοναδική ένοπλη ομάδα και αυτό της δίδει σήμερα την δυνατότητα να διαπραγματεύεται με το κράτος από θέση ισχύος.

Ανεξαρτήτως της έκβασης της σημερινής κρίσης, ο παράγοντας Χιζμπολλάχ εξέρχεται ενισχυμένος. Η οργάνωση έβαλε για άλλη μία φορά την σφραγίδα της στις πολιτικές εξελίξεις και τα αιτήματά της παραμένουν στο τραπέζι. Το ερώτημα όμως που προκύπτει από αυτά είναι: αν τελικά υπάρξουν δραματικές αλλαγές, κάποια στιγμή στο μέλλον, και οι σιίτες κυριαρχήσουν στον Λίβανο αυτό θα σημαίνει κυριαρχία της Χιζμπολλάχ και της ιδεολογίας της στη χώρα; Αυτό θα εξαρτηθεί από την πολιτική και ιδεολογική επιρροή που θα μπορέσει η οργάνωση να έχει στο σύνολο της σιιτικής κοινότητας του Λιβάνου, καθώς επίσης, και από την επιρροή που θα συνεχίσουν να ασκούν εξωγενείς παράγοντες στην οργάνωση αυτή, όπως η Συρία και το Ιράν. Ως εκ τούτου, οι εσωτερικές εξελίξεις στο Λίβανο θα συνεχίσουν να επηρεάζονται από τις περιφερειακές ισορροπίες. Διαβάστε περισσότερα...

Αποστρατικοποίηση

TOY ΦΟΙΒΟΥ ΚΛΟΚΚΑΡΗ*

Τετάρτη, 14 Μαίου 2008 Εφημερίδα "Σημερινή"

Σήμερα όλες οι χώρες της ΕΕ διαθέτουν Ένοπλες Δυνάμεις (ΕΔ) για την ασφάλειά τους, περιλαμβανομένης της Μάλτας, που έχει περίπου την έκταση της επαρχίας Πάφου. Ένα μεγάλο μέρος των δραστηριοτήτων των ΕΔ της Μάλτας αφορά την αντιμετώπιση του προβλήματος των λαθρομεταναστών από την Αφρική.
Οι ΕΔ αποτελούν το βασικότερο συντελεστή της αμυντικής ικανότητας ενός κράτους, αναγκαία για την αντιμετώπιση απειλών κατά της ασφάλειάς του. Είναι το κύριο μέσο για την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του στην ξηρά, τη θάλασσα, τον αέρα και την προστασία των εθνικών του συμφερόντων.
Σε περίπτωση λύσης του κυπριακού προβλήματος, θα πρέπει να αποστρατιωτικοποιηθεί η Κύπρος από τα ξένα στρατεύματα, αλλά το κυπριακό κράτος δεν πρέπει να στερηθεί το δικαίωμα της αυτοάμυνας και της διάθεσης ιδίων Ενόπλων Δυνάμεων κατά τη βούλησή του.
Κατά την άποψή μου, δεν εξυπηρετεί την Κύπρο η υποστήριξη της θέσης για πλήρη αποστοατιωτικοποίnση σε περίπτωση λύσης, για τους παρακάτω λόγους:
-Το δικαίωμα της αυτοάμυνας είναι συνυφασμένο με την έννοια του κράτους και κατοχυρώνεται από τον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (άρθρο 51), γιατί συμβάλλει στο αγαθό της ασφάλειας και της ειρήνης. Η ειρήνη είναι συνάρτηση του συσχετισμού δυνάμεων.
-Η Κύπρος βρίσκεται σε περιοχή μεγάλης γεωστρατηγικής; σημασίας και σε περίπτωση οποιασδήποτε κρίσης, η αποστρατιωτικοποίηση θα παραβιασθεί από δυνάμεις γειτονικών ή άλλων χωρών.
-Η Κύπρος βρίσκεται πλησίον της ασταθούς περιοχής της Μέσης Ανατολής, στο πλέον ευαίσθητο τμήμα των συνόρων της ΕΕ, απ’ όπου ενδέχεται να προκύψουν απειλές κατά της ασφάλειάς της, αλλά και της ασφάλειας τής ΕΕ (τρομοκρατία, λαθρομετανάστευση, όπλα μαζικής καταστροφής, λαθρεμπόριο όπλων κ.λπ.).
-Δεν θα είναι δυνατή η εξασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του κυπριακού κράτους στην ξηρά, τη θάλασσα και τον αέρα, ούτε δυνατή η ουσιαστική συμμετοχή της στην Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) της ΕΕ.
-Εξυπηρετεί την Τουρκία, η οποία λόγω εγγύτητας προς την Κύπρο, θα έχει τη δυνατότητα άμεσης στρατιωτικής επέμβασης χωρίς να αντιμετωπίσει αντίσταση.
-Εξυπηρετεί τη Βρετανία, η οποία θα εκμεταλλεύεται μονοπωλιακά τα στρατηγικά πλεονεκτήματα από τη γεωγραφική θέση της Κύπρου.
Εκτιμάται ότι οι κατά προτεραιότητα ευμενέστερες επιλογές για την Τουρκία (δυσμενέστερες για μας) στα θέματα ασφάλειας είναι:
1η Eπιλoγή (Όπως Σχέδιο Ανάν)
Η Τουρκία διατηρεί επεμβατικά δικαιώματα και στρατεύματα στην Κύπρο.
Η Κύπρος αφοπλίζεται.
2η Eπιλoγή (πλήρης αποστρατιωτικοποίηση)
Η Τουρκία δεν διατηρεί επεμβατικά δικαιώματα και στρατεύματα στην Κύπρο. Η Κύπρος αφοπλίζεται.
3η Επιλογή (ευμενέστερη για την Κύπρο)
Η Τουρκία δεν διατηρεί επεμβατικά δικαιώματα και στρατεύματα στην Κύπρο. Η Κύπρος διατηρεί το δικαίωμα της αυτοάμυνας και διάθεσης ιδίων Ενόπλων Δυνάμεων κατά τη βούλησή της.
Από ορισμένους προβάλλεται το επιχείρημα ότι η Κύπρος δεν μπορεί να έχει μικτές ΕΔ (στρατιωτικές μονάδες αμιγείς από Ε/κ και Τ/κ υπό μικτό προϊστάμενο επιτελείο), γιατί υπάρχει κίνδυνος να επέλθει σύγκρουση μεταξύ τους, προφανώς λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης και εξάρτησης των Τ/κ από την Τουρκία. Κατά τη γνώμη μου, αν δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις της εμπιστοσύνης και απεξάρτησης από την Τουρκία, δεν θα είναι δυνατή η αποτελεσματική λειτουργία και των βασικών εξουσιών του Κοινού Κράτους (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική), των οποίων κύριος στόχος θα πρέπει να είναι η εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων του Κυπριακού Κράτους. Θα υπάρχει μια συνεχής υπόσκαψη στους κόλπους των εξουσιών αυτών, που θα στοχεύει στην εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων της Τουρκίας, με αποτέλεσμα το υπό σύσταση Κράτος να καταστεί θνησιγενές (π.χ. στο μικτό Υπουργικό Συμβούλιο θα συζητούνται τα υψίστης σημασίας θέματα εθνικής ασφάλειας και συμφέροντα της Κύπρου οικονομικά, πολιτικά κλπ.). Με απλά λόγια, αν δεν μπορούμε να έχουμε κοινές ΕΔ, δεν μπορούμε να έχουμε και κοινό Κράτος και κατά συνέπεια δεν μπορεί να υπάρξει και βιώσιμη λύση του Κυπριακού.

* Αντιστράτηγος ε.α. Διαβάστε περισσότερα...

Η Γενοκτονία των Αρμενίων και το ζήτημα της Τουρκικής Ευθύνης

«Μία Επαίσχυντη Πράξη»

Χρήστος Ιακώβου


Η ενασχόληση με την παρακμή και διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας είναι εξ ανάγκης και η ιστορία της ανάδυσης νέων εθνών κρατών εντός των ορίων της. Η επιθυμία των εθνικών ομάδων, που διατελούσαν υπό Οθωμανική διοίκηση να αποσχιστούν και να δημιουργήσουν τα δικά τους κράτη, οδήγησε, εκ των πραγμάτων, σε συγκρούσεις και εκδιώξεις.

Ένα από τα μεγάλα προβλήματα, τόσο σε πολιτικό όσο και σε επιστημονικό επίπεδο, που απασχολούν τη σημερινή Τουρκία είναι το «Αρμενικό Ζήτημα». Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παπαζήση η μετάφραση από τα αγγλικά του βιβλίου του τούρκου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν των ΗΠΑ, Τανέρ Ακσάμ με τίτλο: Μία Επαίσχυντη Πράξη: Η Γενοκτονία των Αρμενίων και το Ζήτημα της Τουρκικής Ευθύνης (550 σελ.).Το εν λόγω βιβλίο πραγματεύεται το ζήτημα της τουρκικής ευθύνης, το οποίο προκαλεί πάντοτε μεγάλες διαμάχες αφού οι προεκτάσεις του άπτονται ενός ευρέως φάσματος της σύγχρονης Τουρκίας που αρχίζει από την επίσημη ιστοριογραφία και καταλήγει στην εξωτερική της πολιτική. Το βασικό ερώτημα του βιβλίου, πάνω στο οποίο στηρίζει την μεθοδολογία του ο συγγραφέας είναι το εξής: υπάρχουν αποδείξεις ότι από πλευράς των Οθωμανικών αρχών υπήρξε πρόθεση και κεντρικός σχεδιασμός για συνολική ή μερική καταστροφή των Αρμενίων υπηκόων της αυτοκρατορίας; Η επίσημη τουρκική θέση είναι ότι ο θάνατος εκατοντάδων χιλιάδων Αρμενίων (οι τουρκικές εκτιμήσεις κυμαίνονται από 300.000 έως 600.000) ήταν ένα τραγικό αλλά μη σκόπιμο επακόλουθο του πολέμου. Το επιχείρημα αυτό στηρίζεται στον ισχυρισμό ότι οι οθωμανικές πηγές δεν περιέχουν στοιχεία που να υποδεικνύουν διατεταγμένη πολιτική συστηματικής εξαφάνισης. Η έρευνα του Τανέρ Ακσάμ, υποστηρίζει το αντίθετο.

Το βιβλίο αυτό πέραν του ότι διαφοροποιείται από τη συγκεκριμένη παράδοση της τουρκικής ιστοριογραφίας έχει δύο στοιχεία που το καθιστούν μοναδικό. Πρώτον ότι είναι γραμμένο από Τούρκο και δεύτερον ότι επιδίδεται στην πλέον εκτεταμένη και πρωτοφανή έως σήμερα χρήση οθωμανικού αρχειακού υλικού γύρω από το Αρμενικό Ζήτημα, σε συνδυασμό με την εξαντλητική χρήση της μέχρι τούδε βιβλιογραφίας. Με την εξαντλητική χρήση κάθε σημαντικού στοιχείου – από τουρκικά στρατιωτικά και δικαστικά αρχεία, πρακτικά κοινοβουλίου, επιστολές και μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων – ο συγγραφέας ακολουθεί την ιστορική εξέλιξη και αλληλουχία των γεγονότων που οδήγησαν στις σφαγές (κεφάλαια 4 και 5). Μέσα από την ιστορική αφήγηση ανασυνθέτει τη διαπλεκομένη ενορχήστρωση μεταξύ συντονισμένων τμημάτων του Οθωμανικού κράτους, του κυβερνώντος κόμματος των Νεοτούρκων «Ένωση και Πρόοδος» καθώς επίσης και των στρατιωτικών δυνάμεων.

Όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο καθηγητής Μάριος Ευρυβιάδης στον πρόλογο της Ελληνικής έκδοσης ότι εάν στα οθωμανικά έγγραφα και στις μαρτυρίες των ιθυνόντων που ο Ακσάμ ενσωματώνει με μεγάλη δεξιότητα στην έρευνά του προστεθούν ξένα επίσημα έγγραφα – γερμανικά, αυστριακά, γαλλικά και αμερικανικά – που έχουν ήδη δει το φως της δημοσιότητος, παρέχεται πλήρης επιβεβαίωση ότι αυτό που συνέβη στους Αρμενίους ήταν μια κεντρικά και επίσημα σχεδιασμένη επιχείρηση εξολόθρευσής τους. Εδώ ακριβώς παρατηρείται και η μεγάλη συμβολή, ριζοσπαστική και αναθεωρητική, του Ακσάμ στην ιστοριογραφία της σύγχρονης Τουρκίας. Η θέση του είναι σαφής, ότι δηλαδή οι σφαγές των χριστιανών και η αρμενική γενοκτονία απετέλεσαν τον καθοριστικό παράγοντα για την ανάδυση του τουρκικού εθνικού κράτους. Χωρίς τον συστηματικό σχεδιασμό και την αποτελεσματική εκτέλεση της γενοκτονίας από τους Νεότουρκους οι οποίοι, στη συνέχεια, και υπό την ηγεσία του Κεμάλ Ατατούρκ οργάνωσαν την αντίσταση στην Ανατολία, ο τελευταίος δεν θα είχε τη δυνατότητα να οικοδομήσει το τουρκικό εθνικό κράτος. Οι Νεότουρκοι ιδρυτές του τουρκικού κράτους δημιούργησαν με αυτό τον τρόπο μία εύπορη τάξη που ιδιοποιήθηκε τα πλούτη και τις περιουσίες των Αρμενίων. Οι περιουσίες αυτές είχαν δημευτεί από τους Νεότουρκους με διάταγμα του 1915 ως δήθεν «εγκαταλελειμμένες». Το διάταγμα του 1915 επανέφεραν οι κεμαλιστές το 1922, όταν είχαν πλέον επικρατήσει.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το τρίτο και τελευταίο μέρος του βιβλίου που πραγματεύεται το καίριο ερώτημα του πως η Τουρκία κατέφερε να αποφύγει την ανάληψη της ευθύνης, υποδεικνύοντας τα αντικρουόμενα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων στην περιοχή, τις προτεραιότητες του αναδυομένου τουρκικού εθνικού κινήματος και τις ανεπαρκείς απόπειρες της διεθνούς κοινότητας να οδηγήσει τους δράστες στη δικαιοσύνη.

Ο συγγραφέας έχει το πλεονέκτημα αλλά και την ατυχία να μιλά εκ μέρους του θύτη. Αυτό του παρέχει εκ των πραγμάτων και τη ψυχολογική δύναμη πίσω από τα επιχειρήματά του. Η οπτική αυτή του παρέχει και την πρόσθετη δυνατότητα να εξηγήσει γιατί η σημερινή Τουρκία δεν μπορεί εύκολα να συμφιλιωθεί ψυχολογικά με το ζήτημα της αρμενικής γενοκτονίας. Ο συγγραφέας αναλύει τον ψυχολογικό παράγοντα που ενισχύει τις δυσκολίες μίας ειλικρινούς ιστορικής επισκόπησης στην Τουρκία. Σύμφωνα με τον Ακσάμ, η τουρκική κοινωνία δείχνει απρόθυμη να εξετάσει το παρελθόν της. Στην επικρατούσα κουλτούρα, όχι μόνον η γενοκτονία των Αρμενίων αλλά μεγάλο μέρος της πρόσφατης ιστορίας της Τουρκίας παραδίδεται στη σιωπή – δύο παραδείγματα είναι το κουρδικό και ο ρόλος του στρατού. Η μεταρρύθμιση του 1928 που άλλαξε την τουρκική γραφή από αραβικά σε λατινικά στοιχεία ενέτεινε το πρόβλημα, σύμφωνα με τον συγγραφέα. Η Τουρκία είναι μία κοινωνία που δεν μπορεί να διαβάσει τις ίδιες της τις εφημερίδες , τις επιστολές και τα ημερολόγια εάν αυτά γράφτηκαν πριν από το 1928. Δεν έχει πρόσβαση σε οτιδήποτε συνέβη πριν από εκείνη την ημερομηνία. Το αποτέλεσμα είναι η σύγχρονη Τουρκία να εξαρτάται πλήρως από την ιστορία όπως την έχει καθορίσει και συγγράψει το κράτος. Και, βεβαίως, για το κράτος διακυβεύονται πολλά αναφορικά με τον τρόπο που παρουσιάζεται η ιστορία, ιδιαιτέρως όταν αυτή αφορά την ίδια του την νομιμότητα. Ενόψει αυτών, είναι εμφανές γιατί η τουρκική κοινωνία έχει παραδώσει τη γενοκτονία των Αρμενίων στη λήθη.

Το πρωτοποριακό έργο του Ακσάμ αποδεικνύει ότι πλέον στην Τουρκία υπάρχουν δύο αφηγήσεις και δύο ιστοριογραφικές προσεγγίσεις για την μεταβατική περίοδο από την Οθωμανική αυτοκρατορία στην Κεμαλική Τουρκία. Από τη μια, υπάρχει η ιστορία της αυτοκρατορίας που διαμελίζεται από τις Μεγάλες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις μέσω μιας προσχεδιασμένης διαδικασίας. Η εκδοχή αυτή βοήθησε να δημιουργηθεί μία ισχυρή αίσθηση σύγκρουσης με τη Δύση για την επιβίωση του τουρκικού έθνους, δημιουργώντας έντονα αντιδυτικά αισθήματα και καχυποψία, ιδιαιτέρως ανάμεσα στην κυρίαρχη ελίτ, τα οποία διατηρούνται μέχρι σήμερα. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η ιστορία των διώξεων των σφαγών και της εξόντωσης διαφορετικών θρησκευτικών και εθνικών ομάδων, στα πλαίσια των οποίων ο συγγραφέας προσεγγίζει το αρμενικό πρόβλημα.

Ο Τανέρ Ακσάμ αποτελεί τον πρώτο Τούρκο πανεπιστημιακό που αμφισβήτησε με τεκμηριωμένο επιστημονικώς τρόπο την επίσημη εκδοχή της χώρας του ότι η σφαγή των Αρμενίων από τους Νεότουρκους δεν συνέβη ποτέ. Είναι επίσης ο πρώτος τούρκος ειδικός που χρησιμοποίησε δημοσίως τον όρο «γενοκτονία» (Soykirim) και ως εκ τούτου το βιβλίο είναι καινοτόμο. Έχει πλέον δημιουργήσει ένα προηγούμενο που στο μέλλον οι επιστημονικές συζητήσεις για το συγκεκριμένο θέμα δεν θα μπορέσουν να αγνοήσουν το έργο του. Διαβάστε περισσότερα...

Το πολιτικό άνοιγμα Καραμανλή Κίνδυνοι από το παιγνίδι με τη Μόσχα

Πολύ μελάνι έχει χυθεί τις τελευταίες ημέρες αναφορικά με την πολυδιαφημισμένη ελληνορωσική συμφωνία για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου South Stream, ένας κλάδος του οποίου προβλέπεται να διέρχεται από την Ελλάδα (κι από εκεί να οδεύει το ρωσικό αέριο προς τη Δυτική Ευρώπη), ο δε έτερος κλάδος του θα διοχετεύει το αέριο στην Κεντρική Ευρώπη.

Ήδη η Κυβέρνηση πανηγυρίζει, καθώς η Ελλάδα παραμένει στρατηγικός εταίρος του Κρεμλίνου, έστω κι αν αυτό ενοχλεί σφόδρα τον αμερικανικό παράγοντα, ο οποίος, διά του βοηθού υπουργού των Εξωτερικών, Ματ Μπράιζα, έχει εκφράσει τις σοβαρότατες ενστάσεις του (και έχει διατυπώσει συγκαλυμμένες απειλές) πλην, όμως, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν (ως φαίνεται βασίμως) πως το άνοιγμα Καραμανλή στη Μόσχα έχει, κυρίως, πολιτική αφετηρία και έπεται η παράμετρος τής ενεργειακής ασφάλειας της χώρας.
Ο αμερικανικός παράγων προσποιείται ότι δεν αντιλαμβάνεται αυτήν ακριβώς την πολιτική αφετηρία των κινήσεων του Κώστα Καραμανλή - "δεν νομίζω", ήταν η σχετική δήλωση του Ματ Μπράιζα - που δεν είναι άλλη από το να "πείσει" την Ουάσιγκτον (διά της ελληνορωσικής σχέσεως) την Ουάσιγκτον να αλλάξει, όσο αυτό είναι εφικτό, στάση έναντι των φλεγόντων ζητημάτων της ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής, ενώ δεν θα ήθελε να καταστεί η χώρα "όμηρος" της Τουρκίας στον ενεργειακό τομέα.
Οι περισσότεροι αναλυτές, αν και έχουν κρίνει ως θετική την απόφαση του Κώστα Καραμανλή "να κάνει παιγνίδι" με τη Μόσχα - και, συνεπώς, να πάψει το μονοδιάστατο της ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής - εκφράζουν σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσον θα είναι αποδοτική, τόσο πολιτικά, όσο και ενεργειακά, η στενή αυτή σχέση με το Κρεμλίνο, ενώ θα πρέπει να υπολογίζεται σοβαρά η, εξ αυτής της σχέσεως, επίπτωση στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις.

Οι Αμερικανοί εμφανίζονται να ανησυχούν (!) για τα συμφέροντα του Ελλαδίτη καταναλωτή, από το γεγονός ότι η Ρωσία, διά του ενεργειακού κολοσσού Gazprom, θα είναι αυτή που θα μονοπωλεί την παροχή ενέργειας με φυσικό αέριο στην Ελλάδα - κι έχουν, εν μέρει, δίκιο (έστω και αν δεν δικαιούνται να ομιλούν...). Κι έχουν δίκιο, καθώς αυτό που, αυτήν τη στιγμή, έχουμε ενώπιόν μας είναι μια γενική συμφωνία επί της αρχής, η οποία για να εφαρμοστεί, θα χρειαστεί να περάσουν 10 -15 χρόνια, ουδείς δε μπορεί να ισχυρισθεί με βεβαιότητα ότι θα εφαρμοστεί, διότι ουδείς είναι σε θέση να προσδιορίσει τις γεωπολιτικές συνθήκες που θα έχουν ως τότε διαμορφωθεί.

Επισημαίνεται, συναφώς, ότι ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι έχει διαμηνύσει στον Βλαντιμίρ Πούτιν ότι θα προτιμούσε είσοδο του South Stream στη χώρα του από το βορρά και όχι από τον νότο, μέσω Ελλάδος (Ηπείρου). Φυσικά, εγείρονται πολλά ερωτήματα: Θα προστεθούν νέες, πέραν της Gazprom, προμηθεύτριες εταιρείες, ή η προμήθεια θα γίνεται από ένα μονοπώλιο, το οποίο θα διαμορφώνει τις τιμές κατά το δοκούν; Στην τελική συμφωνία θα προβλέπεται προνομιακό καθεστώς τιμών, λόγω αυτής της διελεύσεως του αγωγού; Θα προβλέπονται (και πόσα) τέλη διελεύσεως; Πότε θα ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις ώστε να ξεκινήσει η κατασκευή του αγωγού, ο οποίος θα έχει μήκος 900 χιλιόμετρα και θα στοιχίσει 10 δις ευρώ; Στον Τύπο έχει γραφεί μετ' επιτάσεως ότι αυτός που επειγόταν να υπογραφεί η συμφωνία για τον South Stream ήταν ο πρόεδρος Πούτιν, ο οποίος εκμεταλλεύθηκε, επί της ουσίας, την αντίδραση των ΗΠΑ στην κατασκευή τού εν λόγω αγωγού, καθώς η Ουάσιγκτον θέλει να προμηθεύεται η Ευρώπη πετρέλαιο και φυσικό αέριο, από χώρες που εξαρτώνται στρατιωτικά ή πολιτικά από το Λευκό Οίκο, δηλαδή από το Αζερμπαϊτζάν, το οποίο βρίσκεται στην Κασπία και του οποίου τον ενεργειακό πλούτο εκμεταλλεύονται αμερικάνικες και άλλες δυτικές εταιρείες.

Βεβαίως, η στάση αυτή της Μόσχας ευνοεί την Ελλάδα (τουλάχιστον ενεργειακά), καθώς οι αγωγοί που θα μεταφέρουν το αζέρικο φυσικό αέριο και πετρέλαιο προς την Ευρώπη θα διέρχονται από την Τουρκία και συνεπώς ο Κώστας Καραμανλής δεν θα ήθελε να είναι η χώρα ενεργειακά εξαρτώμενη από την Άγκυρα και την πολιτική της βούληση.
Και δεν το ήθελε, καθώς γνωρίζει καλώς πως αν συμβεί κι η Ελλάδα εξαρτηθεί ενεργειακά από την Άγκυρα, τότε η γείτων εύκολα θα μπορεί να της ασκεί πολιτική πίεση για μείζονα ζητήματα που άπτονται των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Ο Πρωθυπουργός, με αυτό το πολιτικό σκεπτικό, ορθώς επέλεξε τη συμφωνία με τη Ρωσία, μια συμφωνία που του παρέχει (τουλάχιστον έτσι ευελπιστεί) τη δυνατότητα (στο μέτρο του εφικτού) να εξουδετερώνει κάποιες από τις αμερικανικές πιέσεις στα μείζονα εθνικά μας θέματα.

Το "παιγνίδι" έχει ανοίξει για τα καλά. Κίνδυνοι για την Ελλάδα, εξαιτίας των αμερικανικών ενστάσεων, ελλοχεύουν.
Το δε ζητούμενο είναι να μην καταστεί η χώρα πεδίο στο οποίο θα αναπτυχθεί ένας νέος ψυχρός πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, όπως, άλλωστε, ήδη διεφάνη, όταν σε πρόσφατο συνέδριο στην Αθήνα (για την κλιματική αλλαγή), οι εν Ελλάδι εκπρόσωποι της αμερικανικής και της ρωσικής Πρεσβείας αντάλλαξαν κατηγορίες, με αφορμή τον αγωγό South Stream.



ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ Ι. ΜΕΓΑΔΟΥΚΑ

Κωδικός άρθρου: 792284

ΠΟΛΙΤΗΣ - 11/05/2008, Σελίδα: 44 Διαβάστε περισσότερα...

Συμφωνία "μη στρατιωτικής" πυρηνικής συνεργασίας υπέγραψαν ΗΠΑ και Ρωσία

Associated Press
Η συμφωνία «έκλεισε» στην τελευταία συνάντηση Μπους-Πούτιν στο θέρετρο Σότσι
Μόσχα

Τελευταία ενημέρωση 06/05/08 Πηγή : www.in.gr

Διακυβερνητική συμφωνία "μη στρατιωτικής" πυρηνικής συνεργασίας υπέγραψαν την Τρίτη ΗΠΑ και Ρωσία, τελευταία ημέρα της προεδρίας του Βλαντιμίρ Πούτιν. Τη συμφωνία διαπραγματεύθηκαν Τζορτζ Ο.Μπους και Βλαντιμίρ Πούτιν κατά τη συνάντηση που είχαν στις αρχές Απριλίου στο ρωσικό θέρετρο Σότσι.


Η συμφωνία αναμένεται να δώσει στην Ουάσινγκτον πρόσβαση στη ρωσική πυρηνική τεχνολογία και στη Μόσχα κέρδη από την αποθήκευση αμερικανικών πυρηνικών αποβλήτων. Οι εταιρείες των δύο μεγαλύτερων πυρηνικών δυνάμεων του κόσμου μπορούν να επεκτείνουν το διμερές εμπόριο στον πυρηνικό τομέα.

Η συμφωνία θα επιτρέψει στους πρώην αντιπάλους του Ψυχρού Πολέμου να διευρύνουν τη συνεργασία τους σε τομείς όπως η αποθήκευση ουρανίου και πυρηνικών υλικών και να συνεργασθούν σε προγράμματα αντιδραστήρων αιχμής. Σύμφωνα, πάντως, με τον αμερικανικό Τύπο, ο κεντρικός άξονας είναι να μπορεί η Ουάσιγνκτον να αποθηκεύει πυρηνικά απόβλητα στη Ρωσία.

Το έγγραφο που φέρει τον τίτλο «Συμφωνία συνεργασίας για ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας» έχει στόχο τη δημιουργία κοινών ρωσο-αμερικανικών επιχειρήσεων για τη μεταφορά πυρηνικού υλικού, αντιδραστήρων και εξαρτημάτων αντιδραστήρων ανάμεσα στις δύο χώρες, αναφέρεται σε ανακοίνωση της αμερικανικής πρεσβείας στη Μόσχα.

Η συμφωνία υπεγράφη το μεσημέρι της Τρίτης στη Μόσχα από τον Σεργκέι Κιριένκο, επικεφαλής της ρωσικής Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας Rosatom και τον Αμερικανό πρεσβευτή στη Ρωσία Ουίλιαμ Μπερνς, ο οποίος αναχωρεί από τη Μόσχα για να αναλάβει θέση στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Το 2006, κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής της G8 στην Αγία Πετρούπολη, οι πρόεδροι Ηνωμένων Πολιτειών και Ρωσίας ζήτησαν από τις κυβερνήσεις τους να προωθήσουν τη συμφωνία, η οποία όμως συνάντησε την αντίσταση ορισμένων μελών του αμερικανικού Κογκρέσου.

Για να υπάρξει διακρατική συνεργασία στον πυρηνικό τομέα απαιτείται μία Συμφωνία 123, που ονομάζεται έτσι διότι εμπίπτει στο άρθρο 123 της Πράξης για την Ατομική Ενέργεια.

Ορισμένοι Αμερικανοί πολιτικοί θεωρούν ότι η πυρηνική συνεργασία με τη Ρωσία πρέπει να αποφευχθεί διότι η Μόσχα υποστηρίζει το Ιράν στην κατασκευή πυρηνικού σταθμού, αλλά η κυβέρνηση Μπους επεδίωκε την υπογραφή της συμφωνίας εντός του έτους.

Μετά την υπογραφή της η συμφωνία θα κατατεθεί προς έγκριση στο αμερικανικό Κογκρέσο. Εάν το νομοθετικό σώμα των ΗΠΑ δεν αποφανθεί εντός 90 ημερών, η συμφωνία τίθεται αυτομάτως σε ισχύ. Εάν το Κογκρέσο θελήσει να την μπλοκάρει, πρέπει να λάβει απόφαση αποδοκιμασίας της συμφωνίας.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press, ΑΠΕ/Reuters Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΕΘΑΝΕ……..ΖΗΤΩ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΩΓΩΝ

Δημοσιεύτηκε από Καρατουλιώτης Νίκος στίς 04/05/08 στο blog ΑΝΑΤΡΟΠΗ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ο ελέγχων την ενέργεια και τους αγωγούς μεταφοράς αυτής , ελέγχει και το παγκόσμιο γίγνεσθαι, αυτό είχε κατά νου η υπερδύναμη όταν ζαλισμένη από την απρόσμενη νίκη της, έβλεπε την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Έτσι μετά από μια παρατεταμένη περίοδο αμηχανίας και ομφαλοσκόπησης, τον Μάιο του 1997 ανακοινώνεται το νέο « γεωπολιτικό μανιφέστο» των ΗΠΑ, με το οποίο χαράσσεται η νέα Εθνική Στρατηγική προκειμένου η Αμερική να διατηρήσει την παγκόσμια κυριαρχία της μέσα στο νέο μεταψυχροπολεμικό Διεθνές Σύστημα όπου μέσα από ιστορικές συγκυρίες ανεδείχθη σε ηγεμονική δύναμη παγκόσμιας κλίμακας.
Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της πολιτικής είναι:
α. αποδυνάμωση της Ρωσίας στον ιστορικό της χώρο
β. αποτροπή «οιασδήποτε μορφής συμμαχίας» Ρωσίας Ευρώπης
γ. αποτροπή μετεξέλιξης της ΕΕ σε ανεξάρτητη δύναμη
Βασικό εργαλείο για την επίτευξη των στόχων της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής το ΝΑΤΟ, το οποίο από αμυντικός οργανισμός αντί να καταργηθεί μιας και δεν υπήρχε λόγος ύπαρξης του(δημιουργήθηκε για την ανάσχεση του Συμφώνου της Βαρσοβίας), μεταλλάσσεται σε επιθετικό εργαλείο.
Το ΝΑΤΟ, είναι το εργαλείο εκείνο που επιτρέπει στους Αμερικανούς να κρατούν τη Γερμανία “ κάτω “, τη Ρωσία “ έξω ”, και τους εαυτούς τους “μέσα ” στην Ευρώπη.
Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας με την ταυτόχρονη εμφάνιση της παγκοσμιοποίησης έπαιξε ένα τρελό παιχνίδι στους εμπνευστές της απελευθέρωσης του εμπορίου και την ελεύθερη διακίνηση του κεφαλαίου.
Οι ωμές στρατιωτικές επεμβάσεις της πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ για τον έλεγχο των πετρελαίων με την ταυτόχρονη ανάπτυξη της Ασίας και με την αλματώδη εκβιομηχάνιση της Κίνας, είχε σαν αποτέλεσμα την εκρηκτική ζήτηση πετρελαίου , η οποία με την σειρά της είχε σαν αποτέλεσμα την εκτόξευση της τιμή του στα 110 $ το βαρέλι.
Αυτό με την σειρά του είχε σαν αποτέλεσμα να γεμίσουν τα ταμεία του Πούτιν και να σηκώσει κεφάλι η Ρωσία, επανακάμπτοντας και διεκδικώντας την θέση της στην διεθνή σκακιέρα, όχι σαν χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά ως ιμπεριαλιστική δύναμη.
Οι Αμερικανοί αιφνιδιασμένοι από την αλυσιδωτή αντίδραση που οι ίδιοι δημιούργησαν, γίνονται ποιο επιθετικοί και προσπαθούν να απομονώσουν ενεργειακά την Ρωσία, με αποτέλεσμα να έχουμε τον πόλεμο των αγωγών .

Η ΑΝΑΓΕΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ
Η Ρωσία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου μετά την Σαουδική Αραβία και ο μεγαλύτερος εξαγωγέας φυσικού αερίου. Τα έσοδα από την εξαγωγή ενέργειας αντιπροσωπεύουν το 40% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, προβλέπεται δε μέχρι το 2020 να είναι η πέμπτη πλουσιότερη χώρα.
Ο Πούτιν επανεθνικοποίησε τις ενεργειακές εταιρείες και μέσα από αυτές άρχισε να παράγει εξωτερική πολιτική και η Ρωσία να διεκδικεί τον ρόλο της στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ρωσικής εξωτερικής πολιτικής είναι η εξαγωγή ενέργειας, και μέσω αυτής η δημιουργία ενεργειακών συμμαχιών, οι οποίες με την πάροδο του χρόνου δυνατόν να μεταβληθούν σε καθοριστικές πολιτικές συμμαχίες, ανατρέποντας την πρωτοκαθεδρία της Αμερικής και μεταβάλλοντας το μονοπολικό σύστημα σε πολυπολικό.
1. Επανασχεδιάζει αγωγούς προς την Ευρώπη και Ασία (Κίνα , Ιαπωνία) , μια και το υπάρχον δίκτυο διανομής λειτουργεί με γνώμονα τα συμφέροντα της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης .
2. Δημιούργησε την Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών (ΚΑΚ) , αποτελούμενη από την Αρμενία , Καζακστάν , Τατζικιστάν , Λευκορωσία , Κιργισία και υπέκλεψαν Ουζμπεκιστάν που αποσκίρτησε από την αμερικανική GUAM .
3. Μετά την κρατικοποίηση της Γιούκος και την φυλάκιση του Χοντορκόφσκι που ήταν ο μεγαλομέτοχος , πούλησε το 20% των μετοχών της στους Κινέζους . Έτσι κατόρθωσε όχι μόνο να γεφυρώσει τις τεράστιες διαφορές που χώριζαν τις δύο χώρες , αλλά και αυτή τη στιγμή να πραγματοποιούν στα σύνορα τους κοινά στρατιωτικά γυμνάσια(το τελευταίο αποτελεί τον μεγαλύτερο αμερικανικό εφιάλτη) .
4. Τελευταία μάλιστα η Κίνα τάχθηκε αλληλέγγυα στο πλευρό της Ρωσίας, εναντίον της αμερικανικής αντιπυραυλικής ασπίδας λέγοντας « αποτελεί έναν από τους νέους τρόπους των ΗΠΑ να ενισχύσουν τις θέσεις τους μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου».
5. Δημιούργησε ισχυρή συμμαχία με το Ιράν(τους ενώνουν κοινά γεωπολιτικά συμφέροντα) , η οποία συμμαχία επισφραγίσθηκε με την Ρωσική βοήθεια για την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας (αυτό που οι Αμερικανοί απαιτούν την διακοπή της λειτουργίας του).
6. Υπέγραψε συμφωνία με την Ινδία ,εξαγωγής πετρελαίου και εισαγωγής πληροφορικής τεχνογνωσίας.
7. Κατασκευάζει από κοινού με την Γερμανία υποθαλάσσιο αγωγό στην Βαλτική που θα συνδέει απευθείας της δύο χώρες.
8. Ανταπάντησε στην Αμερικανική προσπάθεια απομονωτισμού της (αγωγός Μπακού –Τυφλίδα-Σεϋχάν ) , με έναν άλλο αγωγό , αυτόν του Μπουργκάζ- Αλεξανδρούπολη .
9. Και προέβη σε μια σειρά ενεργειών όπου με όπλο την ενέργεια παράγει φιλίες και δημιουργεί συμμαχίες.
Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΠΑΓΙΔΕΥΣΗ
Η Αμερική στερούμενη πηγών ενέργειας μιας και η ίδια εισάγει από το εξωτερικό τουλάχιστον τα 2/3 των αναγκών της, προσπαθεί να καλύψει το κενό της εξωτερικής πολιτικής της με την πολιτική των κανονιοφόρων.
1. Με μια σειρά ληστρικών στρατιωτικών επεμβάσεων προσπαθεί να υφαρπάξει τον πλούτο διαφόρων χωρών , εφευρίσκοντας διάφορες παιδαριώδεις δικαιολογίες(άλλοτε πολέμους εναντίον της τρομοκρατίας και άλλοτε με πρόσχημα την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως την υπαγορεύουν τα συμφέροντα της).
2. Η Ευρωατλαντική συμμαχία σφίγγει και άλλο την θηλιά γύρω από την Ρωσία ενσωματώνοντας συνεχώς νέα μέλη στην συμμαχία.
3. Δημιούργησαν σειρά προβλημάτων στην ευρύτερη περιοχή (Καύκασο-Κασπία) , όπου με δήθεν επαναστάσεις διαφόρων αποχρώσεων(κίτρινες , πορτοκαλί κλπ) ,τοποθετώντας ανθρώπους ελεγχόμενους , στην προσπάθεια να αποκόψουν την ελεύθερη ροή των ρωσικών πετρελαίων .
4. Ίδρυσαν μια στρατιωτική συμμαχία την GUAM , υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ , η οποία περιλαμβάνει την Ουκρανία , Μολδαβία , Γεωργία , Αϊζερμπατζάν προκειμένου να δημιουργήσουν πρόβλημα στο μαλακό υπογάστριο του Καυκάσου.
5. Δημιούργησαν το Στρατηγείο της Σμύρνης στο οποίο και έχει ανατεθεί ο έλεγχος του Αιγαίου , Καυκάσου , Μαύρης θάλασσας και Μέσης Ανατολής . (αφαιρώντας Ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα)
6. Αιματοκύλησε τα Βαλκάνια και επαναχαράζει τα σύνορα της περιοχής για τους παρακάτω λόγους
Α. Τα Βαλκάνια είναι το μαλακό υπογάστριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και χρησιμοποιώντας κατάλληλα τις μειονότητες εύκολα μπορεί να αποσταθεροποιήσει ολόκληρη την Ευρώπη (δεν είναι τυχαίο ότι από εδώ ξεκίνησε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Β. Τόσο οι Αμερικανοί όσο και οι Ρώσοι σχεδιάζουν αγωγούς οι οποίοι θα διέρχονται από την περιοχή.
Γ. Ενισχύει υπέρμετρα την στρατιωτική παρουσία της στην περιοχή κατασκευάζοντας βάσεις πρωτοφανείς σε μέγεθος και στρατιωτική ισχύ για τα στρατιωτικά δεδομένα, με μέγιστο ερωτηματικό εάν η περιοχή αντέχει τόσο μεγάλη στρατιωτική πίεση.
Δ. Διαμέλισε την Γιουγκοσλαβία, τον τελευταίο παραδοσιακό σύμμαχο της Ρωσίας και δημιούργησε προτεκτοράτα μέσω των οποίων απομονώνει τόσο την Ρωσία , αλλά ταυτόχρονα πιέζει και την Ευρώπη.
7. Απειλεί την Ευρώπη να μην εξαρτηθεί ενεργειακά από την Ρωσία, αλλά δεν προσφέρει εναλλακτικό σχέδιο, μιας και κανένας αγωγός δεν συνδέει την Αμερική με την Ρωσία.
8. Κατασκεύασε τον αγωγό Μπακού Τσεϊχάν , ο οποίος όμως για να καταστεί οικονομικά βιώσιμος θα πρέπει να δέχεται τουλάχιστον 1.000.000 βαρέλια ημερησίως(πράγμα το οποίο είναι αδύνατο από τα πετρέλαια που διαχειρίζονται οι αμερικανικές εταιρείες της περιοχής).
9. Βλέποντας το φιάσκο στο οποίο οδηγείται επιτείνει την στρατιωτική παρουσία της με την δημιουργία της Αντιπυραυλικής Ασπίδας

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Η ειδοποιός διαφορά της εξωτερικής πολιτικής των δύο χωρών είναι η εξής: Η Ρωσία με όπλο την ενέργεια δημιουργεί φιλίες, η δε Αμερική με τον τρόπο που διαχειρίσθηκε την ενέργεια έχει έρθει αντιμέτωπη ακόμη και με παραδοσιακούς συμμάχους.
Δεν είναι τυχαίο η άρνηση της Γαλλίας αλλά και της Γερμανίας στην νέα επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς στην τελευταία σύνοδο που έγινε στο Βουκουρέστι, ο απερχόμενος Πρόεδρος Μπους δεν ήταν σε θέση να εμφανιστεί ως Ηγεμόνας, όπως συνέβαινε στο κοντινό παρελθόν και αυτό έχει τη δική του εξήγηση.

Η αμερικανική οικονομία, προσαρμοσμένη να εξυπηρετήσει τις ασύλληπτες στρατιωτικές ανάγκες, βρίσκεται κυριολεκτικά στο “ κόκκινο ”, ενώ οι μεγάλες Ευρωπαϊκές χώρες ( Γαλλία, Γερμανία ), θεωρούν πως υπάρχουν πολλά περιθώρια, για μια περισσότερο προσεγγιστική και επωφελή συνεργασία, με την πάμπλουτη ενεργειακά Ρωσία.
Μόνο τυχαίο λοιπόν δεν ήταν, που ο Μπους δεν κατάφερε ,μέσα στο ΝΑΤΟ ,να επιβάλει την επέκταση της Συμμαχίας με την Ουκρανία και τη Γεωργία και να πιέσει περισσότερο για τα Σκόπια.
Ίσως , οι Ευρωπαίοι Σύμμαχοι του, να προτίμησαν να λάβουν υπόψη τους περισσότερο την οργή της Ρωσίας, στην περίπτωση της διεύρυνσης, παρά τις όποιες διαθέσεις των ΗΠΑ για επέκταση.
ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ
Καμία πρόβλεψη δεν είναι δυνατόν να γίνει, γιατί ενώ εκπονούνται σχέδια από όλους τους ενδιαφερομένους οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι αντιπαραθέσεις στην ευρύτερη περιοχή με αιχμή διάφορα ζητήματα (Ιράν, Κουρδικό, Καύκασος, Ιράκ) μπορούν τα πάντα να τιναχθούν στο αέρα με απρόσμενες συνέπειες για τους λαούς της περιοχής και της ανθρωπότητας.
Βέβαια το Γεωπολιτικό παίγνιο για τον έλεγχο των αγωγών όχι μόνον δεν έχει κριθεί αλλά τώρα αρχίζει……., η συνέχεια επί της Γεωπολιτικής σκακιέρας……
Κοζάνη 17-4-08

Δημοσιεύτηκε από Καρατουλιώτης Νίκος στίς 8:46 μμΟ ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΕΘΑΝΕ……..ΖΗΤΩ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΩΓΩΝ Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΩΣ…..ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ

Το πετρέλαιο γράφει ιστορία

Δημοσιεύτηκε από Καρατουλιώτης Νίκος στίς 04/05/08 στο blog ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Εμβρόντητος και αμήχανος παρακολουθούσε ο Μοντγκόμερι την ταχεία προέλαση των αρμάτων του Ρόμελ κατά την διάρκεια της τελευταίας αντεπίθεσης στο « Αφρικα Κορπ», και αν δεν ξέμενε από καύσιμα, ήταν θέμα ωρών η κατάληψη του Καϊρου και εν συνεχεία τα πετρέλαια της Μουσούλης.
Η νίκη των Σοβιετικών αρμάτων στο Κουρσκ(η μεγαλύτερη αρματομαχία στην παγκόσμια ιστορία) το 1944 ήταν αποτέλεσμα της χρήσης ντίζελ αρίστης ποιότητας από τους Ρώσους, σε αντίθεση με τα βενζινοκίνητα των Γερμανών που το καύσιμο τους πάγωνε στις χαμηλές θερμοκρασίες του θεάτρου επιχειρήσεων.
Οι Ιάπωνες αντί να στραφούν εναντίον της Ρωσίας και εις δίκην λαβίδας να ανακουφίσουν τα Γερμανικά στρατεύματα, προτίμησαν να στραφούν προς τα πετρέλαια της Ινδονησίας, μιας και είχαν στεγνώσει από καύσιμα.
Εάν ο Χίτλερ είχε επάρκεια καυσίμων , το 1944 με την τελευταία Γερμανική αντεπίθεση στις Αρδέννες, θα είχε διασπάσει το συμμαχικό μέτωπο.
Οι σύμμαχοι είχαν υπερεπάρκεια καύσιμων και αυτό ήταν που κέρδισε τον πόλεμο.
Το πετρέλαιο δημιουργεί τον ψυχρό πόλεμο
Με την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ευρώπη στερούμενη παντελώς πετρελαϊκών κοιτασμάτων αντιμετωπίζει οικονομική και κοινωνική κατάρρευση. Με το σχέδιο «Μάρσαλ» και με τα πετροδολάρια, οι Αμερικανοί ανέλαβαν την επίλυση του ευρωπαϊκού ενεργειακού προβλήματος , εφοδιάζοντας με καύσιμα την γηραιά ήπειρο. Το αντάλλαγμα ήταν η πλήρης υποταγή της Ευρώπης στην Αμερική και η στρατιωτική της εξάρτηση στο ΝΑΤΟ. Η ένταση κατά μήκος των συνόρων του ΝΑΤΟ και του συμφώνου της Βαρσοβίας καθημερινό φαινόμενο. Οι σύμμαχοι κέρδισαν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εξαιτίας του πετρελαίου ….. και η Ευρώπη μπαίνει στον ψυχρό πόλεμο υποταγμένη πλήρως στην Αμερική εξαιτίας του πετρελαίου.
Το πετρέλαιο χαράζει σύνορα
Τα σύνορα των χωρών της περιοχής(Μέσης Ανατολής) μετά την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, από το 1918 έως και αυτή τη στιγμή που γράφω, συνεχώς μεταβάλλονται με μοναδικό κριτήριο τα συμφέροντα της Δύσης και των εσωτερικών αντιθέσεων της. Δεν είναι τυχαίο ότι η μια από τις κύριες αιτίες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η κατασκευή από τους Γερμανούς, σιδηροδρομικής γραμμής έως τις πετρελαιοπηγές της Μοσούλης, του οθωμανικού τότε Ιράκ(στην προσπάθεια τους να έχουν πρόσβαση στο πετρέλαιο). Όσο για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτός πρέπει να θεωρηθεί συνέχεια του Ά.
Διαχρονικό σχέδιο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι ο κατακερματισμός των «άτακτων» αραβικών χωρών, με αντικειμενικό σκοπό τον έλεγχο των φυσικών πόρων της περιοχής(πετρέλαιο, αέριο,) κτλ.
Έτσι λοιπόν μέσα σε αυτή τη λογική τα σύνορα της περιοχής χαράχθηκαν από τους Ευρωπαίους με τη λογική να χωρίζουν και να δημιουργούν προβλήματα σε κάθε κράτος χωριστά, αλλά και σε όλους μεταξύ τους. Αξίζει να θυμηθώ μια φράση του Τσόρτσιλ: παράγουν περισσότερα προβλήματα από όσα μπορεί να αντέξει η περιοχή.
Και ενώ μέχρι σήμερα τα σύνορα της περιοχής ήταν κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της Αγγλίας, με την πρωτοκαθεδρία της Αμερικής έχουμε μια προσπάθεια επαναχάραξης τους, σύμφωνα με τα Αμερικανικά συμφέροντα. Έτσι μέσα σε αυτή την λογική και προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα Αμερικανικά συμφέροντα έχουμε μια σειρά επεμβάσεων προκειμένου να ελεγχθούν τα ενεργειακά αποθέματα της περιοχής.
Το πετρέλαιο δημιουργεί κράτη
Οι Εβραίοι αφού περιπλανήθηκαν για αιώνες ανά την υφήλιο και κουράστηκαν στην αναζήτηση της γης της επαγγελίας και του μεσσία , ξαφνικά εμφανίσθηκε ο ένας και μοναδικός θεός , «τέταρτος κατά σειρά μοναδικός» της περιοχής , «το πετρέλαιο» . Εδώ προσκυνά το διεθνές κεφάλαιο στο νέο σύμβολο του το « βαρέλι» που αντικατέστησε το σταυρό , και αντί για κεριά ανάβει πολέμους , καίγοντας λαούς στο θυμιατήρι του κέρδους . Ο νέος θεός με αντιπρόσωπο του επί γης τους Άγγλους , αποφάσισε να τους χαρίσει αυτό που ονειρεύονταν χρόνια .
Οι Άγγλοι χρειαζόντουσαν έναν τοποτηρητή στην περιοχή για τον έλεγχο των πετρελαϊκών κοιτασμάτων , ένεκα της πολιτικής αστάθειας την οποία οι ίδιοι είχαν φροντίσει δημιουργήσει ( διαίρει και βασίλευε ) .
29 Νοεμβρίου 1947 , καταψηφίζεται το σχέδιο διανομής της Παλαιστίνης , η οποία μέχρι τότε τελούσε υπό το καθεστώς της Βρετανικής εντολής . Έτσι με το ψήφισμα αυτό η περιοχή θα χωρισθεί σε δύο «ανεξάρτητα» κράτη , ένα Εβραϊκό και ένα Αραβικό .
Από κει και ύστερα η περιοχή δεν γνώρισε ησυχία . Οι Μεγάλες Δυνάμεις με τοποτηρητή στην περιοχή το νεοσυσταθέν κράτος και εκτελεστικό όργανο την πολεμική μηχανή του , η οποία είναι δυσανάλογη για το μέγεθος του ( σχεδόν το μισό της παγκόσμιας Αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας δίνεται στο Ισραήλ ) ρημάξανε την περιοχή προκειμένου να επιβάλουν τα γεωπολιτικά τους σχέδια .
Το πετρέλαιο αφανίζει και διαλύει κράτη
Τώρα με νέα μεγαλόπνοα σχέδια και φανφάρες η Αμερική εξαγγέλλει νέο πρόγραμμα για την περιοχή και επαναχάραξη των συνόρων της , με ταυτόχρονη εξαγωγή δημοκρατίας , προκειμένου να εισαγάγει η ίδια υπερκέρδη μέσω των πετρελαϊκών κολοσσών που την κυβερνούν . Τα συμφέροντα στην περιοχή είναι τεράστια . Το 50% των παγκόσμιων πετρελαϊκών αποθεμάτων βρίσκεται εδώ , μόνο το Ιράκ και το Κουβέιτ έχουν αποθέματα παραπάνω από 200 δισεκατομμύρια βαρέλια ( 200.000.000.000 επί 100$=20.000 .000 .000 .000$ ) , «είναι πολλά τα λεφτά» .
Το παρελθόν έχει αποδείξει ότι η διατήρηση στρατού στις κατεχόμενες χώρες υπήρξε δυσβάστακτη για τον ιμπεριαλισμό(Κονγκό , Αλγερία κ.τ.λ) . Όσο για την Αμερική ακόμη να επουλωθούν οι πληγές της από το Βιετνάμ .
Στο δε Ιράκ έχει βαλτώσει μέχρι τον λαιμό και αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα νέο Βιετνάμ. Η Αμερικανική επέμβαση στην περιοχή για τον έλεγχο των πετρελαίων δημιούργησε κυριολεκτικά μια μαύρη τρύπα η οποία κινδυνεύει να καταπιεί τον ευρύτερο χώρο αλλά και με απρόβλεπτες συνέπειες ακόμη και για όλη την ανθρωπότητα. Μόνο που ο Μπούς δεν κατάλαβε ότι αυτή η μαύρη τρύπα μπορεί να καταπιεί και την ίδια την Αμερική όπως έγινε και στο Βιετνάμ.
Το πετρέλαιο εκτός του ότι είναι πανάκριβο, είναι και ιστορικός….. καταλύτης , σημαντικών γεωπολιτικών γεγονότων , και αυτός που εξουσιάζει το πετρέλαιο και τους αγωγούς διοχέτευσης του, είναι ο επικυρίαρχος του Γεωπολιτικού παιγνίου
Κοζάνη 15 – 4- 08


Δημοσιεύτηκε από Καρατουλιώτης Νίκος στίς 9:50 πμ Διαβάστε περισσότερα...

Τα σχέδια των ΗΠΑ για τον οικονομικό τους ανταγωνιστή

Εδώ και μερικούς μήνες έχει πια ανάψει για τα καλά η αντιπαράθεση μεταξύ των αποσχιστικών πολιτικών μερίδων του Θιβέτ και του κινεζικού κράτους. Ακόμα, πιο πρόσφατα, έχει αναζωπυρωθεί και το αυτονομιστικό κίνημα των Ουϊγκούρ στη μακρινή δυτική κινεζική επαρχία Ξιντσιάνγκ, όπου υπάρχουν γύρω στα 40 εκατομμύρια ισλαμιστές που μιλούν ένα ιδίωμα τουρκικής γλώσσας. Το ένοπλο κίνημα των Ουϊγκούρ εστιάζεται κι αυτό στο αίτημα αυτονόμησης από το κινεζικό κράτος, προτείνοντας ως νέο όνομα του ουϊγκουρικού κράτους το "Ανατολικό Τουρκιστάν". Οι Ουϊγκούρ μαχητές του Ισλάμ εκπαιδεύονται στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν, ενώ ο Σύνδεσμος των Ουϊγκούρ στην Αμερική υπό τον Ρεμπίγια Καντίρ κάνει όλα τα απαραίτητα για τη σωστή χρηματοδότηση των ισλαμιστών στο Ξιντσιάνγκ. Οι ισλαμιστές διεισδύουν στην κινεζική επαρχία μέσω των βουνών του Παμίρ, για να οργανώσουν τον ένοπλο αγώνα και να στρατολογήσουν. Πρόσφατα, οι "Κινεζικές Νότιες Αερογραμμές" απέτρεψαν ένα σοβαρό τρομοκρατικό εγχείρημα, όταν οι δύο ισλαμιστές επιβάτες του αεροπλάνου εντοπίστηκαν από το προσωπικό πριν προλάβουν να το ανατινάξουν στον αέρα. Σημειώστε ότι αυτά συμβαίνουν παραμονή των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, που είναι ένα διεθνές γεγονός μεγάλης σημασίας για την Κίνα και την Ασία γενικότερα. Η εμπλοκή της Αμερικής τόσο στην περίπτωση της εξέγερσης του Θιβέτ του Δαλάι Λάμα όσο και σ' αυτή των Ουϊγκούρ είναι πέραν πάσης αμφιβολίας.

Η εσωτερική αποσταθεροποίηση μεγάλων και με ηγεμονικές βλέψεις κρατών ήταν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά μια πάγια τακτική της Αμερικής προκειμένου να αποδυναμώσει τις αξιώσεις ηγεμονίας και να μετριάσει τη διεθνή τους προβολή και σπουδαιότητα. Αυτός ήταν ένας από τους τρόπους με τους οποίους η Αμερική αποδιοργάνωσε τη σοβιετική αυτοκρατορία κατά τον Ψυχρό Πόλεμο κι αυτό εξακολουθεί να κάνει η Αμερική με κράτη και ζώνες που πλευρίζουν τη Ρωσία σήμερα, όπως η Ουκρανία και η Λευκορωσία. Η Κίνα και η Ρωσία έχουν στην κυριολεξία περικυκλωθεί από την αμερικανική ισχύ και μια νέα συμμαχία διαφαίνεται στον ορίζοντα μεταξύ της ισλαμικής jihad και της αμερικανικής τακτικής σ' ό,τι αφορά την αποσταθεροποίηση της Κίνας αλλά και την παρενόχληση της Ρωσίας από την Κεντρική Ασία, πλην της περίπτωσης του Αφγανιστάν. Η πολυπλοκότητα αυτής της τακτικής, με το να συνάπτονται ad hoc συμμαχίες μεταξύ των Αμερικανών δρώντων και ισλαμιστών σε μια ορισμένη περιοχή, ενώ σε άλλες οι ισλαμιστές είναι σε ανοιχτό πόλεμο με τον infidel, στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην παραπληροφόρηση και στη λανθασμένη ενημέρωση μερίδων των ισλαμιστών, αλλά και σε συγκεκριμένου τύπου συγκλίσεις που αφορούν την κίνηση και το λαθρεμπόριο ναρκωτικών στις δυτικές αγορές κτλ.

Με δεδομένη την ταχεία οικονομική ανάπτυξη της Κίνας, το πλεόνασμα στις εμπορικές και χρηματιστηριακές της σχέσεις με την Αμερική, καθώς και την έκδηλη επιθυμία της να κυριαρχήσει πρώτα στην άμεση περιφέρειά της και μετά παγκόσμια, η Αμερική δεν έχει άλλη επιλογή από το να προσφεύγει στις γνωστές και δοκιμασμένες μεθόδους του Ψυχρού Πολέμου προκειμένου να αποπροσανατολίσει και, τελικά, να κάμψει τον παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό της ανταγωνιστή. Το αν θα το καταφέρει όμως, και πώς, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Βασίλης Κων/νου Φούσκας*

Κωδικός άρθρου: 790480

ΠΟΛΙΤΗΣ - 04/05/2008, Σελίδα: 77 Διαβάστε περισσότερα...

Το όνειρο της Ευρώπης για μια συμμαχία με τη Ρωσία

Νίκος Ιτσινές / Καθημερινή

Στα τέλη του 2006 ρωσικά βομβαρδιστικά αεροσκάφη ξεκίνησαν να πραγματοποιούν πτήσεις στις κλασικές διαδρομές των σοβιετικών πολεμικών αεροσκαφών πάνω από το Βόρειο Ατλαντικό.

Τα πρώτα ρωσικά αεροσκάφη έκαναν την εμφάνισή τους στα τέλη του 2006 και η πιο πρόσφατη πτήση τους έγινε στις 19 Μαρτίου του 2008 βόρεια της Ισλανδίας, ξυπνώντας αναμνήσεις από το παρελθόν και προκαλώντας ανησυχία στη Δύση και το ΝΑΤΟ.

Νατοϊκή απάντηση στις ρωσικές διαθέσεις

Αύριο, 5 Μαΐου, θα καταφτάσουν στην Ισλανδία τέσσερα γαλλικά καταδιωκτικά Mirage 2000 με σκοπό να "συναντήσουν" και να "προϋπαντήσουν" τα ρωσικά βομβαρδιστικά, που εισέρχονται στον εναέριο χώρο της μικρής γειτονικής τους χώρας. Η κίνηση της Γαλλίας αποτελεί μέρος ενός σχεδίου του ΝΑΤΟ που περιλαμβάνει τις ΗΠΑ, τη Δανία, την Πολωνία και την Ισπανία, σύμφωνα με το οποίο οι χώρες αυτές θ' αναλάβουν εκ περιτροπής τον έλεγχο του εναέριου χώρου της Ισλανδίας, καθώς η μικρή σκανδιναβική χώρα δεν διαθέτει ένοπλες δυνάμεις.

Όμως εδώ υπάρχει και αρκετή ειρωνεία. Οι ΗΠΑ θεωρώντας πως δεν υπάρχει πλέον ανησυχία για το Βόρειο Πόλο, εγκατέλειψε πριν από 18 μήνες την αεροπορική βάση της στο Κέφλαβικ, που διατηρούσε από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν υπολόγισε όμως την ανάγκη της Μόσχας να διατηρήσει τη ζώνη επιρροής της στην περιοχή.

Ο υπουργός Δικαιοσύνης της Ισλανδίας, Μπγιορν Μπγιάρνασον - που εκτελεί και χρέη υπουργού Άμυνας - ζήτησε από το Ρώσο πρέσβη να εξηγήσει το σκοπό των πτήσεων αυτών (13 πτήσεις από τα τέλη του 2006). Η απάντηση της Ρωσίας ήταν αφοπλιστική. "Συνηθίστε το" διαμήνυσε ο Ρώσος πρέσβης στον Ισλανδό υπουργό και παρέπεμψε σε σχετική δήλωση του Βλαντιμίρ Πούτιν που έκανε τον Αύγουστο του προηγούμενου χρόνο.

Η δεύτερη ειρωνεία είναι πως ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδιάζει να ξεκινήσει εκ νέου συνομιλίες για συμφωνία συνεργασίας με τη Ρωσία, τα γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη μεταβαίνουν στην Ισλανδία, με σκοπό να διαμηνύσουν στη Μόσχα πως τα ρωσικά βομβαρδιστικά δεν είναι "φιλικά και συμμαχικά" και δεν δικαιούνται να μπαίνουν σε περιοχές που ανήκουν στο ΝΑΤΟ χωρίς προειδοποίηση.

Ευρωπαϊκά σχέδια για συμφωνία συνεργασίας

Μάλιστα, η Γαλλία που αναλαμβάνει την προεδρία τής ΕΕ τον Ιούνιο αναμένεται να παίξει ουσιαστικό ρόλο για την έναρξη του διαλόγου με τη Ρωσία για τη συμφωνία συνεργασίας. Εξάλλου η χρονική στιγμή φαίνεται ιδανική, καθώς ο Ντιμίτρι Μεντβέντεφ αναλαμβάνει την προεδρία της Ρωσίας στις 7 Μαΐου και μια συμφωνία θα σήμαινε την έναρξη μιας νέας εποχής στις σχέσεις των δύο πλευρών. Μια συμφωνία που είναι αρκετή για να ξεχάσουν ορισμένοι την αμφιλεγόμενη εγκυρότητα των εκλογών, αλλά και τις απειλές τού Πούτιν για την αντιπυραυλική ασπίδα του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη.

ΠΛΑΙΣΙΟ
Μεντβέντεφ: Ο ιδανικός εταίρος
Ο Πούτιν φαίνεται να είναι εκείνος που σύμφωνα με τη Δύση εμποδίζει την προσέγγιση της Ρωσίας με την ΕΕ. Ως εκ τούτου, η εκλογή του στην προεδρία του κυβερνώντος κόμματος μόνο δυσαρέσκεια προκαλεί στην Ευρώπη, καθώς δεν ταιριάζει στα σχέδια των Βρυξελλών για συνεργασία με τη Μόσχα. Η ΕΕ θεωρεί ότι ένας "μη υποτελής" Μεντβέντεφ είναι ιδανικός για "μπίζνες", όπως θεωρούνταν παλιότερα στην πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ και ο "φιλελεύθερος" ηγέτης της, ο Γιούρι Αντρόποβ, στον οποίο άρεσε το ουίσκι κι η τζαζ. Ένας Μεντβέντεφ που θα δεχτεί να υιοθετήσει το Χάρτη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που τόσα χρόνια απορρίπτει ο Πούτιν, είναι ο ιδανικός εταίρος για την Ευρώπη.

Ένα ακόμη εμπόδιο στην προσέγγιση των Βρυξελλών με τη Ρωσία είναι και οι χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, νυν κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Λιθουανία και η Πολωνία. Αυτές οι χώρες θα ζητήσουν ένα αυστηρό ενεργειακό σύμφωνο με τη Ρωσία, προκειμένου να μην αναμειγνύεται η Μόσχα στο εσωτερικό των χωρών αυτών και να τις απειλεί με περικοπές στη ροή του φυσικού αερίου και του πετρελαίου.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Σουηδική Εταιρεία Αμυντικών Ερευνών, από το 1992 έως το 2006 υπήρξαν 55 περιστατικά αυτού του είδους, όπου δηλαδή η Μόσχα χρησιμοποίησε το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο ως διπλωματικό μέσο. Εξάλλου, η κυβέρνηση της Λιθουανίας κατήγγειλε 41 τέτοια περιστικά μόνο μέσα στο 2006.
Φυσικά, δεν υπάρχει Ψυχρός Πόλεμος. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που τον αντικατέστησε, του μοιάζει πάρα πολύ.

Κωδικός άρθρου: 790467

ΠΟΛΙΤΗΣ - 04/05/2008, Σελίδα: 42 Διαβάστε περισσότερα...

South Stream:Ενέργεια και γεωπολιτική με ψυχροπολεμικά μοτίβα

Η ενεργειακή συμφωνία μεταξύ Ελλάδος και Ρωσίας για τη χρήση ελληνικού εδάφους προκειμένου να περάσει αγωγός φυσικού αερίου προς την Ιταλία, η οποία υπεγράφη την περασμένη Τρίτη, αποτελεί μία από τις πιο σημαντικές στρατηγικές κινήσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής των τελευταίων ετών.
Η εν λόγω συμφωνία αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου μεταφοράς ενέργειας από τη Ρωσία στην Κεντρική Ευρώπη και Ιταλία, το οποίο είναι γνωστό με την ονομασία South Stream. Ο αγωγός (συνολικού μήκους 900 χλμ και κόστους 10 δις ευρώ) θα ξεκινά από τη Μαύρη Θάλασσα και υποθαλασσίως θα φθάνει στη Βουλγαρία. Απ΄ εκεί θα διακλαδώνεται προς δύο κατευθύνσεις: η πρώτη θα ακολουθεί νοτιοδυτική πορεία μέσω της Ελλάδος και θα καταλήγει στη Νότιο Ιταλία, ενώ η δεύτερη θα ακολουθεί βορειοδυτική πορεία διερχόμενη μέσω Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Σλοβενίας και Ουγγαρίας και θα καταλήγει στην Κεντρική Ευρώπη. Είναι δε προγραμματισμένος να ολοκληρωθεί το 2013 και να μεταφέρει 30 δις κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, ποσότητα η οποία αντιστοιχεί στο 5% των αναγκών της ΕΕ. Εμφανής είναι η προσπάθεια της Ρωσίας να παρακάμψει την Ουκρανία, αφήνοντάς την εντελώς εκτός του ενεργειακού παιγνιδιού.
Ο αγωγός αυτός έχει εκ των πραγμάτων ιδιαίτερη στρατηγική σημασία. Πρώτον, με την ολοκλήρωσή του η Ρωσία θα μπορεί να παρέχει περισσότερο από το ένα τέταρτο της κατανάλωσης φυσικού αερίου στα κράτη μέλη της ΕΕ, αυξάνοντας με αυτό τον τρόπο την επιρροή της στην Ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας. Δεύτερον, η κατασκευαστική πρόθεση του αγωγού South Stream υπηρετεί ένα συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο, δηλαδή να ανταγωνιστεί τους πολυδιαφημιζόμενους αγωγούς Nabucco και TGI, οι οποίοι προγραμματίζονται να κατασκευαστούν από την ΕΕ με την υποστήριξη των ΗΠΑ, προκειμένου να μεταφέρουν την ίδια ποσότητα φυσικού αερίου με τον South Stream από την Κασπία και την Κεντρική Ασία, μέσω Τουρκίας, στην Κεντρική Ευρώπη. Σε αυτό το σημείο, οι επικριτές του αγωγού South Steam, κυρίως οι ΗΠΑ, υποστηρίζουν ότι η κατασκευή του θα αυξήσει την ενεργειακή εξάρτηση της ΕΕ από τη ρωσική αγορά και θα ζημιώσει τη γενικότερη ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ.
Για την ιστορία, δεν είναι η πρώτη φορά που οι γεωπολιτικές επιλογές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής ανάγκασαν την Ουάσιγκτον να υιοθετήσει εκβιαστικά μέτρα κατά συμμάχων της προκειμένου να αναχαιτίσει τις ρωσικές ενεργειακές εξαγωγές στην Ευρώπη. Ως τέτοια, καταγράφεται η μίνι κρίση των αρχών της δεκαετίας του 1960, όταν οι ΗΠΑ επέβαλαν μονομερώς εμπάργκο κατά των εξαγωγών σωληνώσεων μεγάλου διαμετρήματος προς την ΕΣΣΔ, με τις οποίες η Δυτική Γερμανία και η Ιταλία θα αναπλήρωναν το κόστος των σοβιετικών ενεργειακών εισαγωγών. Το θέμα κατέληξε τότε στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, όπου οι Αμερικανοί ανάγκασαν τους συμμάχους τους, πλην της Ιταλίας, σε υποχώρηση. Παρόμοια κρίση συνέβη και στις αρχές τις δεκαετίας του 1980, όταν η κυβέρνηση Ρέιγκαν απαγόρευσε τη συμμετοχή αμερικανικών εταιριών, καθώς επίσης και θυγατρικών τους στην Ευρώπη, στην κατασκευή σοβιετικών αγωγών φυσικού αερίου.
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, ο αγωγός ενισχύει τη γεωπολιτική της θέση αφού την καθιστά διαμετακομιστικό κέντρο στην ενεργειακή αλυσίδα που ενώνει τον πρώην σοβιετικό νότο με τη Δύση. Επίσης, ενισχύεται σημαντικά η ελληνική ασφάλεια αφού οποιαδήποτε κρίση, είτε ελληνοτουρκική είτε βαλκανική, θα έχει αρνητικό οικονομικό αντίκτυπο σε κράτη-μέλη της ΕΕ. Επιπλέον, διαφοροποιούνται οι ενεργειακές πηγές της Ελλάδος και μειώνεται η πετρελαϊκή εξάρτηση της χώρας μέσω της υποκατάστασης του πετρελαίου από φυσικό αέριο. Η συμμετοχή της Ελλάδος στο South Stream τής παρέχει μίαν επιπρόσθετη δυνατότητα. Ξεφεύγει από τον κίνδυνο ενεργειακής εξάρτησης από την Τουρκία, αφού η συμμετοχή της στους αγωγούς TGI και Nabucco καθιστούσε τη ροή φυσικού αερίου υποκείμενη σε πιθανό κλείσιμο της στρόφιγγας από την τουρκική εταιρεία BOTAS. Τα δεδομένα αυτά, για την Ελλάδα, ενισχύονται και από την περσινή συμφωνία μεταξύ Ελλάδος - Βουλγαρίας για την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη.
Με την πρόσφατη ελληνορωσική συμφωνία, η Ελλάδα έχει καταστεί καθοριστικός στρατηγικός εταίρος της Ρωσίας στον τομέα της ενέργειας και έγειρε την πλάστιγγα στον ενεργειακό ανταγωνισμό Ουάσιγκτον - Μόσχας για σφαίρες επιρροής στα Βαλκάνια υπέρ της Ρωσίας. Με άλλα λόγια, ό,τι είναι η Τουρκία για τις ΗΠΑ στην πολιτική των αγωγών γίνεται τώρα η Ελλάδα για τη Ρωσία. Η εξέλιξη αυτή δίνει την επιπρόσθετη δυνατότητα στην ελληνική εξωτερική πολιτική να απαλλαγεί από τον μονοδιάστατο προσανατολισμό πολλών δεκαετιών.
Στο γενικότερο γεωπολιτικό πλαίσιο του ενεργειακού ανταγωνισμού, μπορεί κάποιος να προβεί σε μια διαπίστωση. Οι ΗΠΑ επιχείρησαν συστηματικά, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, να περιορίσουν τη ρωσική επιρροή στις νεότευκτες δημοκρατίες του πρώην σοβιετικού νότου, μέσω της ενεργειακής απεξάρτησής τους από τη Ρωσία και της σύνδεσής τους, μέσω Τουρκίας, με την ΕΕ. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία αυτής της προσπάθειας ήταν η ύπαρξη μιας κοινής ενεργειακής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ. Η ανυπαρξία της, όμως, καθιστά την αμερικανική προσπάθεια παράκαμψης της Ρωσίας ως αντιευρωπαϊκή πολιτική, παρέχοντας ταυτοχρόνως τη δυνατότητα στη Μόσχα να επαναφέρει την επιρροή της στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία. ΕΝΘΕΤΟ
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, ο αγωγός ενισχύει τη γεωπολιτική της θέση, αφού την καθιστά διαμετακομιστικό κέντρο στην ενεργειακή αλυσίδα που ενώνει τον πρώην σοβιετικό νότο με τη Δύση

Επίσης, ενισχύεται σημαντικά η ελληνική ασφάλεια, αφού οποιαδήποτε κρίση, είτε ελληνοτουρκική είτε βαλκανική, θα έχει αρνητικό οικονομικό αντίκτυπο σε κράτη-μέλη της ΕΕ


Χρήστος Ιακώβου

Κωδικός άρθρου: 790908

ΠΟΛΙΤΗΣ - 04/05/2008, Σελίδα: 20 Διαβάστε περισσότερα...

«'Η πρώτα ο TGI ή καθόλου» Υποδείξεις ΗΠΑ για τις ενεργειακές σχέσεις με την Ελλάδα

Ουάσινγκτον
Τελευταία ενημέρωση 02/05/08 21:45

Νέες πιέσεις ασκούν οι ΗΠΑ στην Ελλάδα για τα θέματα ενέργειας, μετά την υπογραφή της συμφωνίας με τη Ρωσία για τον South Stream. Ο βοηθός αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάθιου Μπράιζα δηλώνει τώρα ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει όσους αγωγούς επιθυμεί, αλλά θα πρέπει να προωθήσει πρώτα τον TGI, αλλιώς θα μείνει μόνο με τον South Stream.


Στην αναλυτική ενημέρωση στην οποία προχώρησε ο Αμερικανός αξιωματούχος τόνισε ότι οι ΗΠΑ «δεν ενοχλήθηκαν καθόλου», καθώς «είχαν ενημερωθεί εγκαίρως» από την Αθήνα, ωστόσο υπογράμμισε ότι η υλοποίηση του TGI θα πρέπει να προηγηθεί του South Stream.

Ενοχλημένη η Αθήνα

«Οι όποιες υποδείξεις από όπου και αν προέρχονται δεν ωφελούν σε τίποτα» δήλωσε ο υφυπουργός Εξωτερικών Γιάννης Βαληνάκης από τη Ρόδο, απαντώντας στις δηλώσεις του Μάθιου Μπράιζα.

«Με σοβαρό και υπεύθυνο τρόπο, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση προωθούν και διασφαλίζουν τα εθνικά συμφέροντα με τον καλύτερο τρόπο σε όλα τα μέτωπα. Κατά συνέπεια, οι όποιες υποδείξεις, από όπου και αν προέρχονται, σε τίποτα δεν ωφελούν και μόνο θόρυβος γίνεται » ήταν η απάντηση του κ. Βαληνάκη.


Σκληρή ήταν η απάντηση επί του θέματος του ΠΑΣΟΚ, το οποίο έκανε λόγω για «δηλώσεις κατώτατων Αμερικανών αξιωματούχων».

Συγκεκριμένα, ερωτηθείς σχετικά ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπακωνσταντίνου δήλωσε: «Κατ' αρχάς, να θυμίσω ότι η πολιτική της ένταξης της χώρας στα διεθνή ενεργειακά δίκτυα, είναι μια πολιτική που ξεκίνησε από το ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση συνεχίζει αυτή την πολιτική και, σε αυτή τη συνέχεια, την στηρίζουμε. Είναι σημαντικό να υπάρχει διαφοροποίηση των πηγών ενέργειας, είναι σημαντικό να υπάρχει και γεωγραφική διαφοροποίηση και πρέπει, κάποτε, σε αυτή τη χώρα να σταματήσουμε να παίρνουμε υπερβολικά στα σοβαρά δηλώσεις κατώτατων Αμερικανών αξιωματούχων».

Αναλυτικά οι δηλώσεις Μπράιζα

Ο Μάθιου Μπράιζα αναφέρθηκε σε κινδύνους που παρουσιάζονται από μονοπωλιακές εξαρτήσεις όπως αυτή που, κατά την άποψή του, συνιστά η προμήθεια του 80% του φυσικού αερίου που καταναλώνει η Ελλάδα από μια εταιρεία, τη ρωσική Gazprom.

«Είμαστε ενοχλημένοι; Οχι. Ανησυχούμε για το κοινό μας συμφέρον για μια αποτελεσματική ευρωπαϊκή αγορά αερίου; Ναι. Και η Ελλάδα είναι απλά ένα μέρος αυτής της εξίσωσης. Είναι ένα σημαντικό τμήμα, αλλά απλά ένα σημείο στον χάρτη. Και ο μόνος λόγος για τον οποίο ενδιαφερόμαστε είναι επειδή η Ελλάδα είναι σύμμαχος. Γνωρίζουμε ότι η εθνική ασφάλεια εξυπηρετείται καλύτερα από οικονομικής άποψης όταν οι αγορές λειτουργούν αποδοτικά. Οι πιο σημαντικές αγορές για μας στρατηγικά είναι οι ευρωπαϊκές. Και αυτή τη στιγμή η ευρωπαϊκή αγορά είναι εντελώς δυσλειτουργική. Η Gazprom αγοράζει φυσικό αέριο στην Κεντρική Ασία στο ένα τρίτο της τιμής από την οποία το μεταπωλεί στην Ευρώπη. Οι Ευρωπαίοι καταναλωτές πληρώνουν την τιμή για τη μονοπωλιακή αυτή ισχύ».

Ο κ. Μπράιζα επισήμανε: «Η Ελλάδα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει για την προμήθεια ενέργειας. Υποστηρίξαμε τον αγωγό TGI γιατί οι Ελληνες, Ιταλοί και Τούρκοι σύμμαχοί μας είπαν ότι υποστηρίζουν αυτό το έργο. Οι σύμμαχοί μας το έφεραν και βρήκαν τους επενδυτές και έτσι οικοδομήθηκε η δυναμική. Εμείς ήρθαμε αργότερα, και είπαμε 'είναι καλή ιδέα και τους υποστηρίζουμε'. Μετά από έκκληση των επενδυτών πήγαμε στο Αζερμπαϊτζάν και είπαμε είναι καλό έργο, ας προσπαθήσουμε να το υλοποιήσουμε. Εργασθήκαμε με τον πρόεδρο Αλίεφ για να τον πείσουμε ότι το έργο αυτό άξιζε την υποστήριξή του. Το Αζερμπαϊτζάν δεν έβλεπε με ενθουσιασμό την ανάπτυξη των κοιτασμάτων που έχει σε φυσικό αέριο. Θα άφηνε το αέριό του για το μέλλον. Ετσι, εργασθήκαμε με τους Ελληνες και Ιταλούς επενδυτές για να πείσουμε τον πρόεδρο Αλίεφ ότι 'υπάρχουν κάποιοι σοβαροί επενδυτές που θα κάνουν το έργο αυτό να αξίζει τα ρίσκα που συνδέονται με την ανάπτυξη του αερίου σας'. Από όσο γνωρίζω η Ελλάδα εξακολουθεί να επιθυμεί την υλοποίηση αυτού του έργου και αυτό είναι πολύ καλό. Οπότε, υλοποιείστε το».

Ερωτηθείς εάν ο κ. Καραμνλής προχώρησε στη συμφωνία για πολιτικούς λόγους, ο κ. Μπράιζα δήλωσε: «Δεν έχω ιδέα. Νομίζω ότι η υπογραφή της συμφωνίας απλά δείχνει ότι η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε τώρα ότι μπορεί να αναβαθμίσει τη στρατηγική της σημασία μέσω της μεγιστοποίησης του αριθμού των αγωγών που περνούν από το έδαφός της. Εγώ θα υποστήριζα ότι η Ελλάδα έχει ήδη μεγάλη στρατηγική σημασία. Και θα είναι σημαντικός ενεργειακός κόμβος με την ανάπτυξη του TGI. Αυτό που λέμε είναι, ας τελειώσει αυτός. Υλοποιείστε τη φιλοδοξία να γίνει η Ελλάδα σημαντικός ενεργειακός κόμβος ολοκληρώνοντας τον TGI. Μπορείτε να έχετε και τους δυο, τόσο τον TGI όσο και τον South Stream εάν κατασκευάσετε πρώτα τον TGI. Αλλά εάν κάνετε πρώτα τον South Stream, φοβάμαι ότι θα έχετε μόνο αυτόν».

Απαντώντας σε άλλη ερώτηση ο κ. Μπράιζα σημείωσε: «Γνωρίζουμε ότι ο South Stream έχει σχεδιασθεί για να πλήξει τον ανταγωνισμό του TGI και του NABUCCO και να τους 'εκτροχιάσει'. Εάν γίνει αυτό με την προώθηση του South Stream και ο TGI εκτροxιασθεί εμείς δεν θα πληγούμε καθόλου. Το Αζερμπαϊτζάν δεν είναι αναγκασμένο να αναπτύξει το φυσικό αέριό του. Θα εργασθούμε σε πολλές άλλες επιλογές για να βοηθήσουμε τους συμμάχους που επιθυμούν να διαφοροποιήσουν την προμήθεια πηγών αερίου. Υπάρχουν πολλές επιλογές. Υπάρχει ο Νabucco, ο LNG, είτε από Ρουμανία και Βουλγαρία, ή Ελλάδα, Ιταλία, Κροατία, Πολωνία, κλπ. Εχουμε πολλές άλλες επιλογές αλλά θα επιθυμούσαμε να παραμείνουμε σε αυτό που αρχίσαμε. Νομίζαμε ότι υποστηρίζαμε την πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης και την υποστηρίζαμε ως καλός σύμμαχος».

Ερωτηθείς εάν οι ΗΠΑ θεωρούν ότι η Ελλάδα παίζει κάποιο παιγνίδι, σημείωσε: «Δεν νομίζω ότι παίζει κάποιο παιγνίδι. Η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε ότι η ενεργειακή ασφάλεια της Ελλάδας εξυπηρετείται καλύτερα εάν έχει περισσότερους αγωγούς να περνούν από το έδαφός της. Αυτό μας λένε. Από το δικό μας πρίσμα, νομίζουμε ότι η ασφάλεια απορρέει απο τη διαφοροποίηση προμήθειας, όχι τους πολλαπλούς αγωγούς. Η ευτυχία είναι πολλαπλοί αγωγοί να οδηγούν σε διαφοροποιημένες πηγές προμήθειας. Θέλαμε να μεταφέρεται το αέριο από την Κασπία στις διεθνείς αγορές επιπρόσθετα από το ρωσικό πετρέλαιο. Σε αυτή την περίπτωση η ασφάλεια απορρέει από πολλαπλές πηγές προμήθειας, διότι εάν έχεις πολλαπλές προμήθειες έχεις περισσότερο ειδικό βάρος να διαπραγματευτείς καλύτερες συμφωνίες με τον κύριο προμηθευτή σου που είναι η Gazprom. Θέλαμε να βρίσκεται η Ελλάδα σε πιο ισχυρή θέση».

Για τον TGI σημείωσε: «Η Ελλάδα είναι ξεκάθαρη ότι θέλει να υλοποιηθεί ο TGI. Αυτό που λέω είναι ότι δεν είμαι βέβαιος πως όλοι στην Ελλάδα κατανοούν τη σημασία που έχει η σειρά με την οποία προχωρούν τα έργα. Εχει σημασία τι φθάνει στην αγορά πρώτο. Δεν θέλουμε να δούμε αυτό που έγινε με τον αγωγό της Κασπίας να γίνεται και στον TGI. Αρχίσαμε το έργο, προχωράμε, και κάτι άλλο εμφανίζεται στον δρόμο και καθυστερεί τον TGI για μια δεκαετία.

»Ο κ. Φώλιας λέει ότι στο εστιατόριό μου θέλω να έχω περισσότερους από έναν προμηθευτή τυριού. Εάν έχεις μόνο έναν προμηθευτή φέτας είσαι σε ευάλωττη θέση. Το ίδιο ισχύει και με το αέριο. Δεν λέω ότι η Γκάζπρομ θα γίνει αναξιόπιστος τροφοδότης, αλλά δίνετε περισσότερη ισχύ σε κάποιον που ήδη σας προμηθεύει το 80% ενός απο τα σημαντικότερα προϊόντα σας. Τί θα κάνατε εάν είσασταν στη θέση του; Θα χρησιμοποιούσατε αυτή την επιρροή με όποιο τρόπο θα μπορούσατε. Αυτό που θα συμβεί είναι ότι ο Ελληνας καταναλωτής θα βρεθεί να πληρώνει μεγαλύτερο κόστος για αέριο σε σχέση με την περίπτωση που θα υπήρχε ανταγωνισμός».

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Πηγή : www.in.gr Διαβάστε περισσότερα...

Θετική για την Κύπρο παρουσιάζεται η έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας

Θετική για την Κύπρο παρουσιάζεται η έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας διεθνώς, η οποία δόθηκε χθες στη δημοσιότητα. «Η Κύπρος τήρησε μία ξεκάθαρη στάση εναντίον της διεθνούς τρομοκρατίας και υποστήριξε τις αντιτρομοκρατικές προσπάθειες των ΗΠΑ.

Η Κυβέρνηση της Κύπρου συνέχισε να επιτρέπει υπερπτήσεις και προσγειώσεις αμερικανικών στρατιωτικών αεροσκαφών προς υποστήριξη των επιχειρήσεων στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Η Κύπρος ανταποκρίθηκε στις διεθνείς προσπάθειες να εμποδίσουν και να παγώσουν καταθέσεις τρομοκρατών, εφαρμόζοντας τις σχετικές εισηγήσεις της FATF και τις οδηγίες της ΕΕ».

Σημειώνει ότι το νομικό πλαίσιο της Κύπρου για την έρευνα και δίωξη τρομοκρατικών δραστηριοτήτων παραμένει σχετικά ασθενές, ενώ τονίζει τη στενή συνεργασία ΗΠΑ-Κύπρου για θέματα χρηματοδότησης τρομοκρατών και ξέπλυμα μαύρου χρήματος.

Αναφορά κάνει στην παρουσία τόσο στις ελεύθερες περιοχές, δραστηριότητες του ΠΚΚ, οι οποίες γενικά περιορίζονται σε συγκέντρωση χρημάτων και διαμετακόμιση σε τρίτες χώρες.

«Οι αρχές πιστεύουν ότι υπάρχει μικρός κίνδυνος η ομάδα αυτή να πραγματοποιήσει επιχειρήσεις στην Κύπρο», ενώ τονίζει την εκπλήρωση από την Κύπρο των υποχρεώσεών της έναντι της ΕΕ, χαρακτηρίζοντας το ΠΚΚ τρομοκρατική οργάνωση.

Σε σχέση με τα κατεχόμενα, αναφέρει ότι «θέματα στάτους και αναγνώρισης περιορίζουν την ικανότητα των αρχών να συνεργαστούν στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Οι Τ/κ δεν μπορούν να υπογράψουν συνθήκες, συμφωνίες των Ηνωμένων Εθνών και άλλες διεθνείς συμφωνίες. Επιπλέον η διοικούμενη από Τ/κ περιοχή δεν διαθέτει το νομικό και θεσμικό πλαίσιο που είναι απαραίτητο για την αποτελεσματική καταπολέμηση του ξεπλύματος μαύρου χρήματος και της χρηματοδότησης τρομοκρατών».

Η έκθεση αναφέρει ότι παρά τους περιορισμούς, οι Τ/κ συνεργάστηκαν στην προώθηση συγκεκριμένων αντιτρομοκρατικών στόχων, αναφέροντας ως παράδειγμα το κλείσιμο της Πρώτης Εμπορικής Τράπεζας, μετά από πληροφορίες για παράνομη οικονομική δραστηριότητα.

Πηγή : http://www.typos.com.cy   01 Μαίου 2008 Διαβάστε περισσότερα...

Γρηγορότερα και σκληρότερα χτυπήματα αλλαγής κλίματος δέχεται η Αρκτική.

(Image: Noaa)

Η αλλαγή κλίματος ασκεί μεγαλύτερη και γρηγορότερη επίδραση στην Αρκτική από ότι αναμενόταν προηγουμένως, σύμφωνα με μια νέα μελέτη της παγκόσμιας οργάνωσης WWF.
Η νέα έκθεση, αποκαλούμενη «επιστήμη αρκτικής κλιματολογικής επίδρασις» Arctic Climate Impact Science αντιπροσωπεύει τις πιο εκτεταμένες αναθεωρήσεις της αρκτικής επιστήμης από τότε που το Arctic Climate Impact Assessment (ACIA) δημοσιεύθηκε το 2005.

Η νέα μελέτη διαπίστωσε ότι η αλλαγή εμφανιζόταν σε όλα τα αρκτικά συστήματα, επιδρώντας στην ατμόσφαιρα , τους ωκεανούς, τον πάγο της θάλασσας, το χιόνι, καθώς επίσης και στα διάφορα είδη ,στους πληθυσμούς, στις διατροφικές αλυσίδες, στα οικοσυστήματα και στις ανθρώπινες κοινωνίες.

Η τήξη του αρκτικού πάγου θάλασσας και κομματιού πάγου της Γροιλανδίας βρέθηκε να επιταχύνεται σοβαρά, προτρέποντας τους ειδικούς επιστήμονες να συζητήσουν εάν οι δύο περιπτώσεις βρίσκονται κοντά στο “tipping point” (το σημείο όπου, λόγω της αλλαγής κλίματος, τα φυσικά συστήματα μπορούν να βιώσουν ξαφνική, γρήγορη και ενδεχομένως αμετάκλητη αλλαγή).

«Το μέγεθος των φυσικών και οικολογικών αλλαγών στην Αρκτική δημιουργεί μια πρωτοφανή πρόκληση για τις κυβερνήσεις, τις επιχειρήσεις, ηγέτες κοινοτήτων έτσι ώστε να δημιουργήσουν τους όρους κάτω από τους οποίους τα αρκτικά φυσικά συστήματα έχουν την καλύτερη πιθανότητα να προσαρμοστούν,» ανέφερε ο Δρ Martin Sommerkorn, ένας από τους συντάκτες της έκθεσης και ανώτερος σύμβουλος κλιματολογικής αλλαγής στο διεθνές αρκτικό πρόγραμμα του WWF .

«Η συζήτηση δεν μπορεί πλέον να εστιαστεί μόνο στη δημιουργία προστατευόμενων ζωνών και στο να αφήνονται τα αρκτικά οικοσυστήματα να βρουν της ισορροπία τους .»

«Στον ίδιο χρόνο, πρέπει ταυτόχρονα να μειώσουμε την ευπάθεια των κοινωνικών και περιβαλλοντικών συστημάτων της Αρκτικής με τη μείωση των απειλών από την ανθρώπινη δραστηριότητα και την οικοδόμηση της ανθεκτικότητας των οικοσυστημάτων - την δυνατότητα των οικοσυστημάτων να παραμείνουν σταθερά ακόμα και όταν είναι κάτω από μεγάλη πίεση».

Σύμφωνα με τις τελευταίες εκθέσεις της διακυβερνητικής επιτροπής σχετικά με την αλλαγή κλίματος (Intergovernmental Panel on Climate Change), εάν ολόκληρο το φύλλο πάγου της Γροιλανδίας επρόκειτο να λιώσει, οι στάθμες θάλασσας θα αυξάνονταν 7,3 μέτρα, κατάσταση η οποία προκαλεί την παγκόσμια ανησυχία. Ενώ αυτήν την στιγμή είναι αδύνατο να προβλεφθεί ακριβώς το πόσο του φύλλου πάγου που θα λιώσει, και ο χρόνος που αυτό θα συμβεί, η νέα έκθεση δείχνει ότι έχει υπάρξει μια πολύ μεγαλύτερη απώλεια μάζας πάγου στα προηγούμενα έτη, πολύ περισσότερη από αυτήν που είχε προβλεφθεί από τα επιστημονικά πρότυπα.

Επιπλέον, η απώλεια πάγου θερινής αρκτικής θάλασσας έχει αυξηθεί εντυπωσιακά, με τα χαμηλότατα σημεία να καταγράφονται το 2005 και – κατά πιο δραματικό τρόπο- το 2007. Τον Σεπτέμβριο του 2007, ο πάγος θάλασσας στένεψε κατά 39% πιο κάτω από το μέσο όρο του 1979-2000. Ο χαμηλότερος από τότε που άρχισε ο δορυφορικός έλεγχος το 1979 και επίσης ο χαμηλότερο για ολόκληρο τον 20ό αιώνα βασισμένο σε έλεγχους από πλοία και αεροσκάφη.

«Όταν εξετάσετε λεπτομερώς την επιστήμη πίσω από τις πρόσφατες αρκτικές αλλαγές γίνεται οδυνηρά σαφές πώς η κατανόησή μας υστερεί έναντι των αλλαγών κλίματος που ήδη βλέπουμε στην Αρκτική, » ανέφερε ο Sommerkorn. «Αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, διότι μερικές από αυτές τις αρκτικές αλλαγές έχουν τη δυνατότητα να θερμάνουν ουσιαστικά τη γη πέραν από αυτά που τα τρέχοντα πρότυπα προβλέπουν. Αυτό συμβαίνει επειδή τα τρέχοντα πρότυπα δεν ενσωματώνουν επαρκώς τους σημαντικούς οδηγούς των αρκτικών αλλαγών που ήδη παρατηρούμε, όπως η αλληλεπίδραση μεταξύ του πάχους του πάγου θάλασσας και της θερμοκρασίας του ύδατος.»

Η Αρκτική δεν μόνο μια από τις πιο ευάλωτες περιοχές της γης στις κλιματολογικές αλλαγές, αλλά και μια περιοχή όπου η ευπάθεια της χρήζει επείγουσας παγκόσμιας αντιμετώπισης. Το WWF μας καλεί σε μια δίπτυχη στρατηγική για να ελαχιστοποιήσουμε τις επιδράσεις της αλλαγής κλίματος.

«Πρέπει να μειώσουμε τις εκπομπές των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου σε τέτοια επίπεδα έτσι ώστε να αποφευχθεί η συνεχής θέρμανση της Αρκτικής και η προβλεπόμενη διάρρηξη του παγκόσμιου κλιματολογικού συστήματος» ανέφερε ο Sommerkorn.

Πηγή : Environmental News Network   Δημοσιεύθηκε 30 Απρ 2008 Διαβάστε περισσότερα...