Πολύ μελάνι έχει χυθεί τις τελευταίες ημέρες αναφορικά με την πολυδιαφημισμένη ελληνορωσική συμφωνία για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου South Stream, ένας κλάδος του οποίου προβλέπεται να διέρχεται από την Ελλάδα (κι από εκεί να οδεύει το ρωσικό αέριο προς τη Δυτική Ευρώπη), ο δε έτερος κλάδος του θα διοχετεύει το αέριο στην Κεντρική Ευρώπη.
Ήδη η Κυβέρνηση πανηγυρίζει, καθώς η Ελλάδα παραμένει στρατηγικός εταίρος του Κρεμλίνου, έστω κι αν αυτό ενοχλεί σφόδρα τον αμερικανικό παράγοντα, ο οποίος, διά του βοηθού υπουργού των Εξωτερικών, Ματ Μπράιζα, έχει εκφράσει τις σοβαρότατες ενστάσεις του (και έχει διατυπώσει συγκαλυμμένες απειλές) πλην, όμως, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν (ως φαίνεται βασίμως) πως το άνοιγμα Καραμανλή στη Μόσχα έχει, κυρίως, πολιτική αφετηρία και έπεται η παράμετρος τής ενεργειακής ασφάλειας της χώρας.
Ο αμερικανικός παράγων προσποιείται ότι δεν αντιλαμβάνεται αυτήν ακριβώς την πολιτική αφετηρία των κινήσεων του Κώστα Καραμανλή - "δεν νομίζω", ήταν η σχετική δήλωση του Ματ Μπράιζα - που δεν είναι άλλη από το να "πείσει" την Ουάσιγκτον (διά της ελληνορωσικής σχέσεως) την Ουάσιγκτον να αλλάξει, όσο αυτό είναι εφικτό, στάση έναντι των φλεγόντων ζητημάτων της ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής, ενώ δεν θα ήθελε να καταστεί η χώρα "όμηρος" της Τουρκίας στον ενεργειακό τομέα.
Οι περισσότεροι αναλυτές, αν και έχουν κρίνει ως θετική την απόφαση του Κώστα Καραμανλή "να κάνει παιγνίδι" με τη Μόσχα - και, συνεπώς, να πάψει το μονοδιάστατο της ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής - εκφράζουν σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσον θα είναι αποδοτική, τόσο πολιτικά, όσο και ενεργειακά, η στενή αυτή σχέση με το Κρεμλίνο, ενώ θα πρέπει να υπολογίζεται σοβαρά η, εξ αυτής της σχέσεως, επίπτωση στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις.
Οι Αμερικανοί εμφανίζονται να ανησυχούν (!) για τα συμφέροντα του Ελλαδίτη καταναλωτή, από το γεγονός ότι η Ρωσία, διά του ενεργειακού κολοσσού Gazprom, θα είναι αυτή που θα μονοπωλεί την παροχή ενέργειας με φυσικό αέριο στην Ελλάδα - κι έχουν, εν μέρει, δίκιο (έστω και αν δεν δικαιούνται να ομιλούν...). Κι έχουν δίκιο, καθώς αυτό που, αυτήν τη στιγμή, έχουμε ενώπιόν μας είναι μια γενική συμφωνία επί της αρχής, η οποία για να εφαρμοστεί, θα χρειαστεί να περάσουν 10 -15 χρόνια, ουδείς δε μπορεί να ισχυρισθεί με βεβαιότητα ότι θα εφαρμοστεί, διότι ουδείς είναι σε θέση να προσδιορίσει τις γεωπολιτικές συνθήκες που θα έχουν ως τότε διαμορφωθεί.
Επισημαίνεται, συναφώς, ότι ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι έχει διαμηνύσει στον Βλαντιμίρ Πούτιν ότι θα προτιμούσε είσοδο του South Stream στη χώρα του από το βορρά και όχι από τον νότο, μέσω Ελλάδος (Ηπείρου). Φυσικά, εγείρονται πολλά ερωτήματα: Θα προστεθούν νέες, πέραν της Gazprom, προμηθεύτριες εταιρείες, ή η προμήθεια θα γίνεται από ένα μονοπώλιο, το οποίο θα διαμορφώνει τις τιμές κατά το δοκούν; Στην τελική συμφωνία θα προβλέπεται προνομιακό καθεστώς τιμών, λόγω αυτής της διελεύσεως του αγωγού; Θα προβλέπονται (και πόσα) τέλη διελεύσεως; Πότε θα ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις ώστε να ξεκινήσει η κατασκευή του αγωγού, ο οποίος θα έχει μήκος 900 χιλιόμετρα και θα στοιχίσει 10 δις ευρώ; Στον Τύπο έχει γραφεί μετ' επιτάσεως ότι αυτός που επειγόταν να υπογραφεί η συμφωνία για τον South Stream ήταν ο πρόεδρος Πούτιν, ο οποίος εκμεταλλεύθηκε, επί της ουσίας, την αντίδραση των ΗΠΑ στην κατασκευή τού εν λόγω αγωγού, καθώς η Ουάσιγκτον θέλει να προμηθεύεται η Ευρώπη πετρέλαιο και φυσικό αέριο, από χώρες που εξαρτώνται στρατιωτικά ή πολιτικά από το Λευκό Οίκο, δηλαδή από το Αζερμπαϊτζάν, το οποίο βρίσκεται στην Κασπία και του οποίου τον ενεργειακό πλούτο εκμεταλλεύονται αμερικάνικες και άλλες δυτικές εταιρείες.
Βεβαίως, η στάση αυτή της Μόσχας ευνοεί την Ελλάδα (τουλάχιστον ενεργειακά), καθώς οι αγωγοί που θα μεταφέρουν το αζέρικο φυσικό αέριο και πετρέλαιο προς την Ευρώπη θα διέρχονται από την Τουρκία και συνεπώς ο Κώστας Καραμανλής δεν θα ήθελε να είναι η χώρα ενεργειακά εξαρτώμενη από την Άγκυρα και την πολιτική της βούληση.
Και δεν το ήθελε, καθώς γνωρίζει καλώς πως αν συμβεί κι η Ελλάδα εξαρτηθεί ενεργειακά από την Άγκυρα, τότε η γείτων εύκολα θα μπορεί να της ασκεί πολιτική πίεση για μείζονα ζητήματα που άπτονται των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Ο Πρωθυπουργός, με αυτό το πολιτικό σκεπτικό, ορθώς επέλεξε τη συμφωνία με τη Ρωσία, μια συμφωνία που του παρέχει (τουλάχιστον έτσι ευελπιστεί) τη δυνατότητα (στο μέτρο του εφικτού) να εξουδετερώνει κάποιες από τις αμερικανικές πιέσεις στα μείζονα εθνικά μας θέματα.
Το "παιγνίδι" έχει ανοίξει για τα καλά. Κίνδυνοι για την Ελλάδα, εξαιτίας των αμερικανικών ενστάσεων, ελλοχεύουν.
Το δε ζητούμενο είναι να μην καταστεί η χώρα πεδίο στο οποίο θα αναπτυχθεί ένας νέος ψυχρός πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, όπως, άλλωστε, ήδη διεφάνη, όταν σε πρόσφατο συνέδριο στην Αθήνα (για την κλιματική αλλαγή), οι εν Ελλάδι εκπρόσωποι της αμερικανικής και της ρωσικής Πρεσβείας αντάλλαξαν κατηγορίες, με αφορμή τον αγωγό South Stream.
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ Ι. ΜΕΓΑΔΟΥΚΑ
Κωδικός άρθρου: 792284
ΠΟΛΙΤΗΣ - 11/05/2008, Σελίδα: 44
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούνται οι φίλοι που καταθέτουν τις απόψεις τους να χρησιμοποιούν ψευδώνυμο για να διευκολύνεται ο διάλογος. Μηνύματα τα οποία προσβάλλουν τον συγγραφέα του άρθρου, υβριστικά μηνύματα ή μηνύματα εκτός θέματος θα διαγράφονται. Προτιμήστε την ελληνική γλώσσα αντί για greeklish.