Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008


Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η


Το Κυπριακό Κέντρο Μελετών (ΚΥ.ΚΕ.Μ) σας προσκαλεί στην συζήτηση με θέμα

«Τα Κομμουνιστικά Κόμματα σε Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου»

Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη, 5 Νοεμβρίου, στις 7:30 μ.μ
στη Δημοσιογραφική Εστία
(Λεωφόρος ΡΙΚ 12, Λευκωσία)

Χαιρετισμός
Τώνης Τουμαζής
Πρόεδρος ΚΥ.ΚΕ.Μ

Εισηγήσεις

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, 1989-2008: Η Πολιτική Εξέλιξη της Ορθοδοξίας
Γιώργος Χαραλάμπους
Πολιτικός Επιστήμονας, Ερευνητής

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας, 1993-2008: Η Μαρξιστική θεώρηση μεταξύ Κεμαλισμού και Ισλαμισμού
Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής, ΚΥ.ΚΕ.Μ

Η Εξέλιξη και η Πορεία της Αριστεράς στην Κύπρο μετά το 1989. Μία Εξαίρεση;
Γιάννος Κατσουρίδης
Πολιτικός Επιστήμονας, Ερευνητής

Συντονιστής
Γιώργος Φράγκος
Δημοσιογράφος

Πληροφορίες: ΚΥ.ΚΕ.Μ, Τηλ. 22 668848

Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΚΑΙ Η ΚΥΠΡΟΣ

  ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΚΑΙ Η ΚΥΠΡΟΣ

Του Στέφανου Κωνσταντινίδη*

Η Τουρκία στην εξωτερική της πολιτική συμπεριφέρεται ως περιφερειακή δύναμη.Κανένας σοβαρός πολιτικός αναλυτής δεν αμφιβάλλει γι’αυτό,εκτός από κάποιους στη Λευκωσία και την Αθήνα.Επομένως η συμπεριφορά της στο Κυπριακό δεν μπορεί παρά να ιδωθεί μέσα από αυτή την οπτική γωνία.Είναι η οπτική γωνία μιας νεο-οθωμανικής πολιτικής που ενισχύθηκε μάλιστα από το ισλαμικό κόμμα του Ερντογάν.Αν και η κεμαλική αντίληψη των πρώτων χρόνων στόχευε στην αποκοπή της χώρας από το οθωμανικό της παρελθόν, πολύ γρήγορα εγκαταλείφθηκε αυτή η γραμμή. Όσον αφορά το Κυπριακό,οι καθημερινές δηλώσεις των Τούρκων επισήμων το τοποθετούν στο πλαίσιο των ευρύτερων γεωπολιτικών συμφερόντων της Άγκυρας ως περιφερειακής δύναμης η οποία επιδιώκει τον απόλυτον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου.Αυτό εξυπακούει την εξουδετέρωση της Ελλάδας από την περιοχή και τον έλεγχο της Κύπρου.Στο παρόν στάδιο η τουρκική πολιτική αποβλέπει σε μια λύση που θα διασφαλίζει ένα αυτόνομο τουρκοκυπριακό κρατίδιο το οποίο θα λειτουργεί στο πλαίσιο μιας χαλαράς συνομοσπονδίας.Το συνομοσπονδιακό σύστημα θα επιτρέπει στην Άγκυρα,μέσω της τουρκοκυπριακής οντότητας και μέσω των εγγυητικών της δικαιωμάτων,τον έλεγχο του συνόλου της κυπριακής επικράτειας.Σε περίπτωση που αποτύχει να επιβάλει τη μορφή αυτής της λύσης,η Τουρκία θα επιδιώξει,αν όχι την επίσημη αναγνώριση του τουρκοκυπριακού κρατιδίου-του σημερινού ψευδοκράτους δηλαδή-κάτι που είναι δύσκολο,τουλάχιστον την de facto ένταξη του στην Ευρωπαική Ένωση.Η ένταξη αυτή μπορεί,πιστεύει η Άγκυρα, να επιτευχθεί από την πίσω πόρτα με διάφορες διαδικασίες που θα εδραιώσουν σταδιακά την θεσμική τουρκοκυπριακή παρουσία στις Βρυξέλλες.Άλλωστε όσοι παρακολουθούν προσεκτικά τις τουρκικές κινήσεις τον τελευταίο καιρό,αλλά και παλιότερα,η τουρκική αυτή μεθόδευση οχυρώνεται πίσω από την λεγόμενη «απομόνωση» των Τουρκοκυπρίων και την ανάγκη οικονομικής στήριξης τους μέσω του ελευθέρου εμπορίου.Κάτι που εξυπακούει φυσικά το άνοιγμα των κατεχομένων λιμανιών και την αεροπορική σύνδεση με τα κατεχόμενα.Απέναντι στην τουρκική στρατηγική και τις τουρκικές μεθοδεύσεις ούτε η Λευκωσία,ούτε η Αθήνα φαίνεται να έχουν ξεκαθαρισμένη γραμμή πλεύσης.Η πολιτική που ακολουθείται απέναντι στους τουρκικούς σχεδιασμούς είναι περισσότερο αμυντική και το κυριότερο δεν χρησιμοποιήθηκε και δεν χρησιμοποιείται ο ευρωπαικός μοχλός πίεσης στην Τουρκία.Δεν φαίνεται να έχει γίνει αντιληπτό πως η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαική Ένωση έχει,εν μέρει τουλάχιστον, ανατρέψει τα δεδομένα του 1974.Ούτε και γίνεται αντιληπτόν ότι ο ευρωπαικός προσανατολισμός της Τουρκίας είναι μονόδρομος για τη χώρα αυτή και επομένως αυτό παρέχει στην Ελλάδα και την Κύπρο τη δυνατότητα της άσκησης μιας διαφορετικής πολιτικής.Ασφαλώς η πορεία μέσα από τα Ηνωμένα Έθνη επιβάλλεται.Αλλά αυτό δεν αποκλείει την χρήση του ευρωπαικού μοχλού πίεσης ο οποίος είναι ο μόνος αποτελεσματικός αυτή τη στιγμή.Σε όσους λένε πως οι Ευρωπαίοι που στηρίζουν κατά καιρούς τις ελληνικές θέσεις στο Κυπριακό θέλουν να χρησιμοποιήσουν την Κύπρο και την Ελλάδα για τα δικά τους συμφέροντα,η απάντηση είναι απλή:Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν φίλοι,υπάρχουν σύμμαχοι των οποίων τα συμφέροντα σε μια δεδομένη στιγμή συμπίπτουν.Ελλάδα και Κύπρος κρίνονται από την ικανότητα τους να επιδιώξουν και να πετύχουν εκείνες τις συμμαχίες που θα τους επιτρέψουν να ανατρέψουν τα κατοχικά δεδομένα.Και η Ευρώπη προσφέρεται για τετοιες συμμαχίες.Πέραν τούτου διαθέτουν και σε καθαρά θεσμικό επίπεδο τον αναγκαίο μοχλό πίεσης για να υποχρεωθεί η Άγκυρα να αποδεκτεί μια λύση η οποία να μη παραβιάζει τις αρχές της Ευρωπαικής Ένωσης και τα ανθρώπινα δικαιώματα των Κυπρίων πολιτών.Μια λύση που θα απαλλάσσει-Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους- από την κατοχή και τους εποίκους.Δεν αρκεί μόνον να διακηρύσσεται πως η ευρωπαική πορεία της Τουρκίας περνά από τη Λευκωσία.Πρέπει αυτό να γίνει και πραξη.Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης.* E-mail stephanos.constantinides@gmail.com Διαβάστε περισσότερα...

States, Nations and the Great Powers


Benjamin Miller

States, Nations and the Great Powers
Cambridge University Press, 2007



Toυ Peter Katzenstein 
Καθηγητή Διεθνών Σχέσεων στο Cornell University
New York Times Book Review


Γιατί κάποιες περιοχές είναι περισσότερο επιρρεπείς στις πολεμικές συγκρούσεις και άλλες στην διαρκή ειρήνη; Ποιες συνθήκες επηρεάζουν συγκεκριμένες περιφέρειες να εγκαταλείψουν την ειρήνη για τον πόλεμο και το αντίθετο; Το βιβλίο του Μίλλερ «State, Nations and the Great Powers» προσφέρει μια νέα και αυθεντική θεωρητική ερμηνεία για τις διαφορές μεταξύ της έντασης του πολέμου και της ειρήνης και των μεταβάσεων από την μια κατάσταση πραγμάτων στην άλλη. 

Ο συγγραφέας διακρίνει μεταξύ «καυτών» και «ψυχρών» αποτελεσμάτων τα οποία εξαρτώνται από την ένταση του πολέμου και της ειρήνης, και εκ των υστέρων χρησιμοποιεί τρεις έννοιες κλειδιά (κράτος, έθνος και διεθνές σύστημα) για να επιχειρηματολογήσει ότι είναι η συγκεκριμένη ισορροπία μεταξύ κράτους και έθνους σε διαφορετικές περιφέρειες που καθορίζει κατά πόσο οι εκβάσεις θα είναι «καυτές» ή «ψυχρές». Όσο πιο αδύνατη είναι η ισορροπία τόσο πιο επιρρεπής καθίσταται μια περιφέρεια στον πόλεμο. Αντίθετα, όσο πιο δυνατή είναι η ισορροπία τόσο πιο «ζεστή» είναι η ειρήνη. Οι διεθνείς συστημικοί παράγοντες, επηρεάζουν μόνο τις «ψυχρές» εκβάσεις ενός «ψυχρού» πολέμου και μιας «ψυχρής» ειρήνης. Η θεωρία περιφερειακού πολέμου και ειρήνης που αναπτύσσεται σε αυτό το βιβλίο εξετάζεται μέσω αναλύσεων σχετικών περιπτώσεων που έλαβαν χώρα μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια και την Νότια Αμερική κατά τον 19ο και 20ο αιώνα. Χρησιμοποιεί συγκριτικά στοιχεία από όλες τις προαναφερθείσες περιφέρειες και καταλήγει σε προτάσεις για τους τρόπους προώθησης της ειρήνης στις σπαρασσόμενες από τον πόλεμο περιοχές. 

Το βιβλίο « State, Nations and the Great Powers» είναι ένα από τα πιο αξιόλογα βιβλία σε αυτό το αντικείμενο. Προωθεί την σημαντική θέση ότι το να καταλάβεις τις πιθανότητες έκβασης και διατήρησης της ειρήνης ή του πολέμου σε μια περιοχή, πρέπει να εξετάσεις την αλληλεπίδραση μεταξύ των πολιτικών καταστάσεων που επικρατούν στις περιοχές αυτές και των ενεργειών των μεγάλων δυνάμεων, ως εξωγενών δρώντων στις διάφορες περιφέρειες. Το βιβλίο του Μίλλερ είναι ένα υπόδειγμα συνδυασμού της θεωρίας των διεθνών σχέσεων και της συγκριτικής μεθόδου. Ενσωματώνει την παραδοσιακή ρεαλιστική ανάλυση του πολέμου και της ειρήνης σε ένα νέο πλαίσιο κατανόησης των περιφερειακών εξελίξεων, διαφωτίζοντας έτσι τις παραλλαγές των αναθεωρητικών προσανατολισμών πολλών κρατών και την έλλειψη συνοχής σε διάφορες περιφέρειες του πλανήτη. Η Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια, όπως επίσης η Λατινική Αμερική και η Δυτική Ευρώπη, προσφέρουν εμπειρικά στοιχεία για τον προσεκτικό και συναρπαστικό επιχείρημα που συντίθεται σε αυτό το βιβλίο, μέσω του οποίου ο Μίλλερ μας προσφέρει νέες νουθεσίες στην όλη ανάλυση των περιφερειών μέσα στα πλαίσια των διεθνών σχέσεων.   Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Akşam (24-10-2008)

Δεν ανέφερε “τουρκική εισβολή” στην Κύπρο


Ο Ομπάμα, σε προεκλογική του ανακοίνωση, αναφέρθηκε και στο θέμα της Κύπρου λέγοντας ότι θα πρωτοστατήσει στην εξασφάλιση μιας δίκαιης και μόνιμης λύσης στο νησί. Παράλληλα αναφέρεται ότι θα αρθεί και ένα σοβαρό εμπόδιο που υπάρχει μπροστά στην Τουρκία για την ένταξή της στην Ε.Ε..

Στην ανακοίνωση αναφέρονται τα εξής: «Ο Ομπάμα και ο Μπάιντεν πιστεύουν ακράδαντα ότι το νησί θα πρέπει να μείνει ως μια χώρα, στην οποία και οι δύο κοινότητες στη δική τους γεωγραφική περιοχή θα μπορούν να έχουν σημαντική πολιτική επιρροή». 

Η εφημερίδα σημειώνει ότι το περιοδικό Greek News είχε δημοσιεύει, σύμφωνα με πληροφορίες τις οποίες είχε λάβει από Ελληνοαμερικανό αρμόδιο, ότι το δίδυμο Ομπάμα – Μπάιντεν σε ανακοίνωσή τους προς την ελληνοαμερικανική κοινότητα είχαν χρησιμοποιήσει την έκφραση «τουρκική κατοχή». Όμως, στην επίσημη ανακοίνωση του Ομπάμα και στο τμήμα που αφορά την Κύπρο δεν περιλαμβάνεται μια τέτοια έκφραση.



Zaman (24-10-2008)


Προειδοποίηση από την Ε.Ε.: Ο στρατός μιλά εκτός της δικαιοδοσίας του

Η Έκθεση Προόδου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Τουρκία, η οποία θα ανακοινωθεί στις 5 Νοεμβρίου, αναφερόμενη και πάλι στις σχέσεις στρατού – πολιτικών επικρίνει του ανώτατους αξιωματικούς. 

Σύμφωνα με το προσχέδιο, και φέτος οι ανώτατοι αξιωματικοί συνέχισαν να εκφράζουν τις απόψεις τους σε θέματα, τα οποία δεν εμπίπτουν στις αρμοδιότητές τους.

Πηγές, οι οποίες πληροφόρησαν τη Zaman, αναφέρουν ότι για διάφορα θέματα, συμπεριλαμβανομένου και της Κύπρου, οι Τούρκοι ανώτατοι αξιωματικοί εκφράζουν τις απόψεις τους, πράγμα το οποίο επικρίνεται.

Στο προσχέδιο εκφράζεται η ικανοποίηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη μη απαγόρευση λειτουργίας του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ, αλλά επισημαίνεται ιδιαίτερα και το γεγονός ότι το ΑΚΡ, αν και είχε λάβει ισχυρή υποστήριξη κατά τις προηγούμενες εκλογές, εν τούτοις δεν κατέστη δυνατό να θέσει σε εφαρμογή ένα περιεκτικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων.

Η εφημερίδα σημειώνει ότι στο φετινό προσχέδιο η Κύπρος καταλαμβάνει μικρότερο τμήμα. Πάντως, εκφράζεται η ικανοποίηση για την έναρξη των συνομιλιών και αναφέρεται ότι αξιοποιήθηκε μια σημαντική ευκαιρία. Ειδικότερα, για το Κυπριακό επισημαίνονται τρία θεμελιώδη σημεία: Κατά πρώτον, γίνεται αναφορά στην ευρωπαϊκή υποστήριξη των συνομιλιών στο νησί, υπενθυμίζεται ότι η Τουρκία δεν έχει εφαρμόσει ακόμη το Πρόσθετο Πρωτόκολλο για το άνοιγμα των λιμένων και αερολιμένων στα ε/κ πλοία και αεροσκάφη, ενώ αναφέρεται ότι η Άγκυρα δεν προέβη σε κανένα βήμα προς την κατεύθυνση «ομαλοποίησης» των σχέσεών της με την “ε/κ διοίκηση”. Διαβάστε περισσότερα...

Το Ημερολόγιο μίας Καταστροφής


Robin Higham 

Το Ημερολόγιο μίας Καταστροφής
Εκδ. Γκοβόστης, 2008



Βιβλιοκριτική

Του Χρήστου Ιακώβου

Η στρατιωτική ισχύς και η διπλωματία δεν είναι ο αποκλειστικός παράγοντας για να κερδίσει ένα κράτος τον πόλεμο. Για να κερδηθεί ένας πόλεμος θα πρέπει να διεξαχθεί με εμμονή σε αρχές, οι οποίες σήμερα δεν περιλαμβάνουν μόνον τη συγκέντρωση των δυνάμεων σε καθορισμένους αντικειμενικούς σκοπούς αλλά επιπλέον και την κατανόηση των αναγκών και περιορισμών της υπάρχουσας τεχνολογίας. 

Στο επίκεντρο του βιβλίου του Ρόμπιν Χάϊγκαμ, «Το Ημερολόγιο μίας καταστροφής», βρίσκεται η αλληλεπίδραση μεταξύ ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων, όπως οι Τσώρτσιλ και Ήντεν και ισχυρών στρατιωτικών, όπως ο στρατηγός Άρτσιμπαλντ Γουέβηλ και ο Μεταξάς. Η αντιπαράθεση του Τσώρτσιλ με το στρατηγό Γουέβηλ, κατά πόσο η Βρετανία θα έπρεπε να βοηθήσει την Ελλάδα, από τη στιγμή που δέχθηκε επίθεση από την Ιταλία και μετά, αποτελεί πραγματικά ένα μάθημα για την εποχή μας, όσον αφορά στον εναρμονισμό των μέσων που χρησιμοποιούνται ως προς τους σκοπούς που επιδιώκονται. 
Ουσιαστικά το βιβλίο, στο οποίο χρησιμοποιούνται εξαντλητικά Βρετανικά και Αμερικανικά στρατιωτικά αρχεία καθώς επίσης απομνημονεύματα και προσωπικές μαρτυρίες, ο συγγραφέας δείχνει πώς μια γενναία χειρονομία για να παρασχεθεί βοήθεια σε ένα σύμμαχο, του οποίου την ακεραιότητα είχαν εγγυηθεί το 1939 η Βρετανία και η Γαλλία, κατέληξε σε βοήθεια μόνον από τη Βρετανία, σε μια εποχή όπου η Γερμανική επέλαση ελάχιστα περιθώρια άφηνε προς τους Βρετανούς. 

Αν και η Γερμανική εισβολή βρισκόταν επί θύραις, ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ουίνστον Τσώρτσιλ, επέμενε να σταλούν περισσότερα στρατεύματα από τη μία συμβολική μοίρα της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας, προκειμένου να ενισχύσει την άμυνα της Ελλάδας. Πίεσε τους στρατιωτικούς να εγκαταστήσουν φρουρά στην Κρήτη, μετά όμως παραμέλησε να την οχυρώσει και ποτέ δεν την ενσωμάτωσε στα πλαίσια μιας γενικότερης στρατηγικής. Προσπάθησε με φορτικότητα να πείσει τον Μεταξά να δεχθεί στρατιωτικές ενισχύσεις, τις οποίες ο στρατηγός Γουέβηλ δεν είχε στη διάθεσή του, αλλά από την άλλη ο Mεταξάς, από φόβο μήπως προκαλέσει τους Γερμανούς, απέρριψε την πρόταση του Τσώρτσιλ. Παρ' όλα αυτά, η πορεία προς την ελληνική τραγωδία άρχισε στην πραγματικότητα μόνο μετά το θάνατο του Μεταξά και διαμορφώθηκε από τον Άντονυ Ήντεν και τον Στρατάρχη Τζων Ντιλ. Εξηγώντας αυτό, ο συγγραφέας μελετά όχι μόνο τα διπλωματικά αλλά και τα στρατιωτικά αρχεία, αξιολογεί τις στρατιωτικές δυνατότητες και ερμηνεύει όλα όσα θα έπρεπε να είχαν αντιληφθεί οι Βρετανοί δεδομένου ότι όλα τα απαραίτητα στοιχεία βρίσκονταν μπροστά τους. Καταλήγει ότι οι Βρετανοί δεν ηττήθηκαν στην Ελλάδα, αλλά συμπτύχθηκαν, συμμορφούμενοι με πληροφορίες που τους παρείχε το σύστημα παρακολούθησης των Γερμανών (ULTRA). 

Ο Χάϊγκαμ αξιολογεί όλους τους παράγοντες με σκοπό να αναλύσει την αντιπαράθεση του Τσώρτσιλ με το Γουέβηλ και αναδεικνύει το σύνηθες φαινόμενο του χάσματος μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών σε ό,τι αφορά τη λήψη αποφάσεων σε περιόδους πολέμων, αποδίδοντας στο τέλος ένα εξαίρετο δείγμα διπλωματικής και στρατιωτικής ιστορίας. 

Ο Robin Higham είναι καθηγητής Στρατιωτικής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Κάνσας.  

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Παλαιστινιακό – Κυπριακό

Παλαιστινιακό – Κυπριακό
Μαθήματα από τη συμφωνία του Όσλο

Χρήστος Ιακώβου

Προσφάτως, έκλεισαν 15 χρόνια από την Ισραηλο-αραβική ειρηνευτική συμφωνία του Όσλο, η οποία εισήγαγε διπλωματικώς, για πρώτη φορά στην ιστορία του Παλαιστινιακού ζητήματος, την πολιτική βούληση για αμοιβαία αναγνώριση των δύο εθνικών κινημάτων, καθώς επίσης και την προθυμία τους να επιλυθεί το ζήτημα με πολιτικά μέσα. Παρά την τότε διάχυτη αισιοδοξία για έναρξη μίας νέας εποχής στη Μέση Ανατολή, σήμερα σχεδόν όλοι οι αναλυτές έχουν εκδώσει το πιστοποιητικό θανάτου της πολυδιαφημισμένης Συμφωνίας. 

Με τη συμφωνία του Όσλο έγινε ευρέως γνωστός ο όρος, «επικοδομητική ασάφεια», τον οποίο πρωτοχρησιμοποίησε ο Χένρυ Κίσσιγκερ τη δεκαετία του 1970, για την επίλυση διαφορών. Με το Όσλο, επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί ένα υπόδειγμα στη διεθνή διπλωματία, για την επίλυση συγκρούσεων, μέσω ενός μεταβατικού σταδίου, όπου τα ευαίσθητα θέματα (κυρίως αυτά που σχετίζονται με την ασφάλεια) θα καλύπτονται από επικοδομητική ασάφεια και θα επιλύονται σταδιακά στο μέλλον. Παρόμοιο μοντέλο επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί και στην Κύπρο το 2004, με το Σχέδιο Ανάν.  

Τι πήγε, όμως, λάθος και το Όσλο άλλαξε άρδην το τοπίο στο Παλαιστινιακό; Η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί τόσο στην ουσία της συμφωνίας όσο και στον τρόπο που εφαρμόστηκε. Το Όσλο δημιουργούσε ένα μεταβατικό στάδιο πέντε ετών μέσα στο οποίο θα εγκαθίστατο μία Παλαιστινιακή Αυτοδιοίκηση η οποία θα διαπραγματευόταν μία τελική συμφωνία σχετικά με τη δημιουργία ανεξαρτήτου Παλαιστινιακού κράτους. Σήμερα γίνεται ξεκάθαρο ότι δεν επήλθε από την αρχή το ελάχιστο της αμοιβαίας κατανόησης των κεφαλαίων που άφηνε ανοικτά το Όσλο, δηλαδή εκείνα που αφορούσαν τα Ιεροσόλυμα, τους πρόσφυγες, τους εποίκους και το εδαφικό. Τα κεφάλαια αυτά είναι άμεσα συνδεδεμένα με τις παραστάσεις που έχουν αμφότερες πλευρές για το περιβάλλον ασφαλείας μετά τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους. Αυτό δημιούργησε μία μόνιμη εντύπωση ότι στο τέλος το Ισραήλ θα έδιδε και οι Παλαιστίνιοι θα έπαιρναν. Αυτό με τη σειρά του κατέστησε αυτούς που υπέγραψαν τη συμφωνία του Όσλο, εκ μέρους του Ισραήλ, επιρρεπείς σε κατηγορίες από τους διαφωνούντες ότι ξεπουλούσαν τις νίκες του Ισραήλ στους Αραβο-Ισραηλινούς πολέμους, καλλιεργώντας ένα πλαίσιο υπόσκαψης των κυβερνήσεων όταν θα διαπραγματεύοντο θέματα ουσίας με τους Παλαιστινίους. 
 
Στην πορεία, τόσο η Ισραηλινή πολιτική ηγεσία όσο και ο Αραφάτ πίστευαν ότι εξήντλησαν όλα εκείνα τα περιθώρια υποχωρήσεων για την προσέγγιση μίας συμφωνίας, επικαλούμενοι ερμηνείες πίσω από την επικοδομητική ασάφεια. Στο τέλος, καμία πλευρά δεν θεωρούσε το Όσλο ως δεσμευτικό, καταστρέφοντας την ψυχολογική δυναμική για μια τελική συμφωνία.
 
Επιπλέον, εξ αρχής, η Συμφωνία δεν εξασφάλισε μεγάλη υποστήριξη από αμφοτέρους τους λαούς, με αποτέλεσμα να μην εξασφαλίσει νομιμότητα. Στο Ισραήλ, αυτή η τάση εξεφράσθη με τη δολοφονία του Γίτζχακ Ράμπιν το 1995, η οποία τελικά αποδείχθηκε στρατηγικής σημασίας, ενώ στην Παλαιστινιακή πλευρά εξεφράσθη με την ενίσχυση της Χαμάς.
 
Η Παλαιστινιακή πλευρά παρεβίασε τη Συμφωνία σε τακτικό επίπεδο. Ο Αραφάτ κάτω από τον μανδύα της δημιουργίας παλαιστινιακής αστυνομίας προσπάθησε να δημιουργήσει ένα μικρό στρατό και πολλές φορές αρνήθηκε να πάρει αποφασιστικά μέτρα κατά της τρομοκρατικής δράσης της Χαμάς. Το Ισραήλ παρεβίασε τη συμφωνία σε στρατηγικό επίπεδο. Οι κυβερνήσεις συνέχισαν να εκλαμβάνουν τις παλαιστινιακές περιοχές ως έδαφος υπό κατοχή, χρησιμοποιώντας κατά καιρούς το κλείσιμο των περιοχών ως μοχλό εκβιασμού. Επίσης, μετά τη συμφωνία το Ισραήλ δεν εκκένωσε αλλά ούτε σταμάτησε το κτίσιμο νέων εποικισμών στις παλαιστινιακές περιοχές, γεγονός που έδιδε μονίμως την εντύπωση στους Παλαιστινίους ότι η ειρηνευτική συμφωνία ήταν μία απάτη. 

Τελικά το Όσλο δεν δρομολόγησε επίλυση της σύγκρουσης αλλά αναδόμησε τη σύγκρουση και την έθεσε σε άλλη βάση, απλά ήταν θέμα χρόνου πότε η βία θα επανερχόταν στην επιφάνεια. Η συμφωνία του Όσλο αποτελεί σήμερα ένα παράδειγμα αποτυχημένης διπλωματίας που θα πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη στις μελλοντικές προσπάθειες επίλυσης διαφορών, συμπεριλαμβανομένου και του Κυπριακού.  Διαβάστε περισσότερα...

The Post-American World


Fareed Zakaria

The Post-American World
W.W. Norton, 2008

Josef Joffe
New York Times Book Review 


Μετά το πόλεμο στο Ιράκ, ο Φαρίντ Ζακαρία μέσα από την στήλη του στο περιοδικό Newsweek υποστήριζε ότι η νέα οργανωτική αρχή του κόσμου είναι ο Αμερικανισμός και ο αντι-Αμερικανισμός. Αλλά με το χάος στο Ιράκ να υφίσταται και την Κίνα να ανελίσσεται, η ιστορία του Ψυχρού Πολέμου άρχισε να κάνει απτά τα διδάγματα της: Δεν είμαστε το κέντρο του σύμπαντος. Το αν ο κόσμος είναι υπέρ ή εναντίον της Αμερικής είναι ένα γεγονός πολύ πιο ασήμαντο από το αδιαμφισβήτητο: ο περισσότερος κόσμος δεν είναι Αμερικανοί. Πρέπει επιτέλους να ξυπνήσουμε.

Το βιβλίο “The Post-American World” του Ζακαρία αφορά την “ανέλιξη των υπολοίπων”: μια πετυχημένη έκφραση από έναν από τους πλέον σημαντικούς συγγραφείς επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής. Το πρίσμα του είναι ορθό: Πρέπει να συγκεντρωθούμε περισσότερο στους “υπόλοιπους” πάρα το γεγονός ότι οι ΗΠΑ ακόμη αποτελούν την μεγαλύτερη υπερδύναμη. Όμως, με αυτή την γενική προσέγγιση ο Ζακαρία δεν προσφέρει πολλά και συγκεκριμένα για τους διαμορφωτές πολιτικής έτσι ώστε να σταθμίσουν τις ανάγκες και να αναστηλώσουν την υπόληψη των ΗΠΑ.

Εστιάζει στην Ασία και ειδικότερα στην Ινδία και την Κίνα, τις οποίες χρησιμοποιεί για να προσεγγίσει τις “υπόλοιπες”. Στο πρώτο τρίτο του βιβλίου αναδιπλώνει την θέση του - “Για πρώτη φορά στην ιστορία, γινόμαστε μάρτυρες μιας αυθεντικά παγκόσμιας ανάπτυξης’ – και στο επόμενο τρίτο περιγράφει πως η οικονομία της Κίνας διπλασιάζεται κάθε οκτώ χρόνια και πως η οικονομία της Ινδίας θα είναι η τρίτη μεγαλύτερη μέχρι το 2040.

Αυτό το έτος, έφερε μια καταιγίδα βιβλίων με θέμα την ανέλιξη της Ασίας. Ως επί το πλείστον ενσωματώνουν εκείνη τη θέση ότι “ο κόσμος είναι επίπεδος” – πολλή οικονομική στατιστική, λίγη γεωγραφία. Αλλά η Γεωπολιτική αφορά περισσότερα από τους ρυθμούς ανάπτυξης. Είναι πιο σημαντικό ότι η Κίνα συνορεύει με 12 χώρες περισσότερο από την Ινδία, δεν είναι περιτριγυρισμένη από ένα τεράστιο ωκεανό και τα υψηλότερα βουνά του κόσμου, έχει μια πιστή διασπορά διπλάσια από αυτή της Ινδίας και είναι πρώτη στην εξάπλωσή της στις Ασιατικές και Αφρικανικές αγορές. Τα κεφάλαια για την Κίνα και την Ινδία, αν και ίσα σε έκταση, δεν σημαίνει ότι είναι και ισότιμα. Μπορεί το παράδειγμα της Κίνας να μας πει τι έχει πάει λάθος στη Βενεζουέλα και το Πακιστάν, και τι μπορεί να πάει λάθος στην Αίγυπτο και την Ινδονησία;

Με μια δόση ειρωνείας, το τελευταίο τρίτο του βιβλίου, το οποίο συγκεντρώνεται πάνω σε “εμάς” παρά στους “υπόλοιπους” είναι το πιο “δυνατό”. Ο Ζακαρία υποστηρίζει ότι η παντού-επικρατούσα οικονομική δύναμη συνυπάρχει με ένα δυσλειτουργικό πολιτικό σύστημα. Μια χώρα του τύπου “’Μπορούμε τα πάντα’ είναι τώρα επιφορτισμένη με μια πολιτική διαδικασία του τύπου ‘Δεν κάνουμε τίποτα’, σχεδιασμένη για κομματική διαμάχη παρά για εύρεση λύσεων” υποστηρίζει. Η προαναφερθείσα κατάσταση κάνει λοιπόν δύσκολη την εύρεση μιας μακρο-στρατηγικής, και ο Ζακαρία προσφέρει μόνο “απλές κατευθυντήριες γραμμές” που αφορούν την ανάγκη της παράθεσης προτεραιοτήτων, τον καθορισμό διεθνών κανόνων και την ευελιξία. Αλλά σε αυτό τον μη-Αμερικάνικο κόσμο, μπορεί να είναι πολύ αργά να αναστηλωθεί η ηγετική θέση των ΗΠΑ. Οι «υπόλοιποι» ήδη προχωρούν. Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Cumhuriyet (17-10-2008)

Από τον Ταλάτ δηλώσεις αναφορικά με την “ΤΔΒΚ”

O “πρόεδρος” της “ΤΔΒΚ” Μ. Α. Ταλάτ έδωσε διάλεξη στο Πανεπιστήμιο Galatasaray με θέμα «Κύπρος». Ο Ταλάτ, αφού ανέφερε ότι στο Κυπριακό υπάρχουν πάρα πολλά που μπορούν να λεχθούν, τόνισε: «Σήμερα, είναι πολύ εύκολο να δικάζουμε το παρελθόν. Εκείνο, όμως, που έχει σημασία είναι, κάθε στιγμή να προβλέπουμε το λάθος και να το αποτρέπουμε».

Ο Ταλάτ ανέφερε ότι στο θέμα της Κύπρου η μέχρι το 2003 πολιτική έλεγε: «Στην Κύπρο φτιάξαμε μια δομή. Η δομή αυτή, όσο κι αν αντισταθούν [οι Ε/κ], θα νομιμοποιηθεί». Ο ίδιος σημείωσε ότι μετά το 2003 έγινε αντιληπτό πόσο λανθασμένη ήταν η πολιτική αυτή, η οποία δεν μπορούσε να συνεχιστεί.

Ανέφερε, επίσης, ότι η υπογραφή εκ μέρους της ε/κ πλευράς, στις 16 Απριλίου 2003, της συμφωνίας ένταξης ολόκληρου του νησιού και όλων των κατοίκων του στην Ε.Ε. έγινε αιτία ώστε να αλλάξουν οι ρόλοι και η βαρύτητα στην επίλυση του κυπριακού προβλήματος.

Ο Ταλάτ επεσήμανε ότι δόθηκαν υποσχέσεις πως μετά την αποδοχή του σχεδίου Ανάν θα αρθούν οι “αποκλεισμοί” και πρόσθεσε: «Παρ’ όλες τις προσπάθειες που έχουμε καταβάλει στο θέμα των αποκλεισμών, μόνο μικρά βήματα πραγματοποιήθηκαν. Στην οικονομία υπήρξε κάποια αναζωογόνηση. Είχαμε μεγαλύτερη αποδοχή από τον κόσμο. Άρχισαν να έρχονται επενδυτές. Όμως, η δική μας επιθυμία και προσδοκία δεν είναι αυτό. Εμείς έχουμε ως στόχο να καταστούμε ισότιμοι εταίροι στην Κύπρο. Εάν δεν καταστούμε ισότιμα μέλη, αυτό δεν μας ικανοποιεί, αλλά ούτε μας κάνει και ευτυχείς η οπτική γωνία θεώρησης της διεθνούς κοινότητας προς εμάς».

Ο Ταλάτ υπενθύμισε ότι, μετά την άνοδο στην εξουσία στον “ε/κ τομέα” του Δημήτρη Χριστόφια, εντός ενός μηνός συγκλήθηκαν οι επιτροπές εργασίας και συστήθηκαν οι τεχνικές επιτροπές. Είπε, επίσης, ότι στις τεχνικές επιτροπές έχουν ληφθεί 22 αποφάσεις και ότι στις ομάδες εργασίας έχουν διευκρινιστεί οι θέσεις των πλευρών.

Ο Ταλάτ ανέφερε ότι μετά την έναρξη του χρονοδιαγράμματος των συνομιλιών, στις 3 Σεπτεμβρίου, άρχισε να συζητείται το θέμα αρμοδιοτήτων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και ότι υπήρξε συμφωνία σε αριθμό αρμοδιοτήτων, τονίζοντας παράλληλα ότι το χρονοδιάγραμμα αυτό θα συνεχιστεί.

Ο Ταλάτ χαρακτηριστικά ανέφερε: «Η βασική μας αρχή κατά το στάδιο επίλυσης είναι ότι θα πρέπει να εξασφαλιστεί απόλυτα η πολιτική ισότητα. Πολιτική ισότητα σημαίνει ενεργή συμμετοχή στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων και ενεργή εκπροσώπηση. Ένα άλλο είναι ότι τα δύο ιδρυτικά κράτη θα έχουν ισότιμο καθεστώς. Η δημιουργία του νέου κράτους θα εξασφαλιστεί με ξεχωριστά και ταυτόχρονα δημοψηφίσματα. Είναι άκρως ζωτικής σημασίας, από την πλευρά των Τ/κ, η συνέχιση των συνθηκών εγγύησης και συμμαχίας. Οι Τ/κ δεν εμπιστεύονται την ασφάλεια που θα εγγυηθούν η Ε.Ε. και ορισμένοι διεθνείς φορείς. Η εγγύηση των Τούρκων είναι άκρως σημαντική. Στη συμφωνία, η οποία θα επιτευχθεί, όποιες αποκλίσεις παρουσιαστούν θα πρέπει να μετατραπούν σε πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο. Η Ε.Ε. θα πρέπει να προσαρμόσει τον εαυτό της στη συνολική συμφωνία επίλυσης που θα υπογράψουμε. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν είχε νόημα να αρχίσουν ούτε οι σημερινές συνομιλίες, αλλά ούτε και οι συνομιλίες του παρελθόντος». Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

Η συγκυρία των Αμερικανοτουρκικών σχέσεων


Χρήστος Ιακώβου


Οι τουρκοαμερικανικές σχέσεις, οι οποίες ήδη ταλαντεύονται σε κινουμένη άμμο, από το 2003 που έγινε η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, συνεχίζουν να κλιμακώνονται περαιτέρω λόγω της στάσης των ΗΠΑ έναντι της επαναδραστηριοποίησης του ΡΚΚ.  

Η Τουρκία, στο παρόν στάδιο, μπορεί να κάνει κινήσεις επίδειξης ισχύος προκειμένου να μεγιστοποιεί τα διλήμματα για τους Αμερικανούς, ωστόσο, είναι εξαιρετικά δύσκολο να προχωρήσει σε εκτεταμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Βόρειο Ιράκ διακινδυνεύοντας αφενός να έρθει σε σύγκρουση με αμερικανικά στρατεύματα εάν απειληθεί η κουρδική κυβέρνηση (η οποία τόσο στη συγκρότησή της όσο και στη λειτουργία της δεν αφήνει αμφιβολία ότι πρόκειται για αμερικανικό προτεκτοράτο) και αφετέρου να εμπλακεί σε έναν επικίνδυνο ανταρτοπόλεμο στα δύσβατα όρη της Ανατολίας, θέτοντας στο διηνεκές σε ρίσκο τον μύθο του πανίσχυρου τουρκικού στρατού, ο οποίος έχει τεράστια σημασία για την εσωτερική πολιτική ισορροπία της Τουρκίας, καθότι συντηρεί την ιδεολογία του κεμαλικού κράτους, πολλώ δε μάλλον σε μία κρίσιμη περίοδο που στην κυβέρνηση βρίσκονται οι Ισλαμιστές.

Ποιες είναι, όμως, οι δυνατότητες της Τουρκίας να ασκήσει πιέσεις στις ΗΠΑ προκειμένου να υιοθετήσει η Ουάσιγκτον μία πιο ισορροπημένη πολιτική έναντι της Άγκυρας;

Βραχυπρόθεσμα, η Τουρκία μπορεί να κλείσει τις πόρτες της για τις μεταφορές στρατιωτικών φορτίων και για τις επιχειρήσεις ανεφοδιασμού καυσίμων. Τέτοια κίνηση θα προκαλούσε αρνητικές επιπτώσεις στις στρατιωτικές επιχειρήσεις των αμερικανών στο Ιράκ και το Αφγανιστάν σε μία κρίσιμη περίοδο. Το 70 τοις εκατόν του συνολικού αερομεταφερομένου στρατιωτικού φορτίου προς το Ιράκ περνά μέσα από την Τουρκία καθώς επίσης και το 33 τοις εκατόν των καυσίμων που χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες του πολέμου. Επιπλέον, η αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ, ένα από τα ισχυρά προπύργια του αμερικανικού στρατού στην περιοχή, αποτελεί σήμερα τον ιδανικό χώρο για τον ανεφοδιασμό των μεταγωγικών που μεταφέρουν πολεμικά φορτία στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. 

Μεσοπρόθεσμα, αν συνεχιστεί η κλιμάκωση της έντασης μεταξύ των δύο Νατοϊκών συμμάχων, η Τουρκία, υποστηρίζουν κάποιοι ότι θα μπορούσε να δυσχεράνει την πρόσβαση αμερικανικών εταιρειών στα τουρκικά εξοπλιστικά προγράμματα. Το επιχείρημα αυτό θα μπορούσε να συζητηθεί σε προηγούμενες εποχές. Τα τελευταία δύο χρόνια, οι αμερικανικές εταιρίες αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα στην τουρκική εξοπλιστική αγορά, κυρίως λόγω της αδυναμίας τους να προχωρήσουν σε διευρυμένη μεταφορά τεχνογνωσίας, λόγω των σχετικών απαγορεύσεων που ελέγχει με σχολαστικότητα το Αμερικανικό Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας. Παρόλα αυτά, η Τουρκία είναι σε μεγάλο βαθμό εξαρτώμενη από τις ΗΠΑ. 

Σε κάθε όμως περίπτωση, η συμμετοχή της Τουρκίας σε μεγάλα αμερικανικά εξοπλιστικά προγράμματα, εξ’ ορισμού ενισχύει τη διαπραγματευτική της θέση και υποδεικνύει ότι τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα, παρά την κλιμάκωση που παρατηρείται, οι δύο πλευρές μπορούν να βρίσκουν τρόπο συντήρησης της προβληματικής συνεργασίας τους. Σε βάθος χρόνου, το πλαίσιο συμφερόντων της Τουρκίας με το Ιράν και τη Συρία στο Κουρδικό ζήτημα, που οδηγεί αναπόφευκτα σε μερικό τουλάχιστον συντονισμό της πολιτικής τους, ίσως ανατρέψει το σκηνικό εάν οι ΗΠΑ εξακολουθήσουν να ευρίσκονται σε συγκρουσιακή τροχιά με την Τεχεράνη και τη Δαμασκό. Τα πράγματα, ίσως αλλάξουν μετά τις εκλογές στις ΗΠΑ, καθότι σε περίπτωση εκλογής Δημοκρατικού υποψηφίου πολύ πιθανόν να εξαγγελθεί στροφή της αμερικανικής πολιτικής. 

Η τρέχουσα, όμως, συγκυρία θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη στη στρατηγική της ελληνικής πλευράς μέσα στα πλαίσια των συνεχιζόμενων συνομιλιών. Διαβάστε περισσότερα...

Imperial Life in the Emerald City


Rajiv Chandrasekaran 
Imperial Life in the Emerald City
Alfred A. Knopf, 2006 

Βιβλιοκριτική 

Του Moises Naim 
The Washington Post 



 
Όταν ο πρόεδρος Μπους ανακοίνωσε το Μάιο του 2003 ότι θα διόριζε τον Πολ Μπρέμερ ως τον ανώτατο Αμερικάνο πολιτικό αξιωματούχο στο Ιράκ, έλαβα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από έναν πρώην συνάδελφό του που έλεγε: «Μόλις έμαθα ότι ο Τζέρρυ (το χαϊδευτικό του Μπρέμερ) θα διοικήσει το Ιράκ. Και οι Ιρακινοί νόμιζαν ότι το χειρότερο που θα μπορούσαμε να τους κάνουμε είναι να τους βομβαρδίσουμε...» 

Τότε απλώς χαμογέλασα και δεν έδωσα μεγάλη σημασία. Τρία χρόνια 
αργότερα το εκπληκτικό βιβλίο του Rajiv Chandrasekaran με έκανε να 
συνειδητοποιήσω πόσο διορατικό ήταν εκείνο το ηλεκτρονικό μήνυμα. H Σμαραγδένια Πόλη στην Πράσινη Ζώνη της Βαγδάτης είναι γεμάτη από απίστευτες ιστορίες για τους μυριάδες τρόπους, με τους οποίους ο Bremer και η ομάδα του έριξαν λάδι στη φωτιά που καίει το σημερινό Ιράκ. ∆εν ήταν όμως μόνος είχε αρκετούς «πρόθυμους» και ισχυρούς συνεργάτες στην Ουάσινγκτον, στη Βαγδάτη κι αλλού. Επιπλέον, παρουσιάζοντας την καθημερινή ζωή και τις αποφάσεις που λαμβάνονταν μέσα στην Πράσινη Ζώνη, την περιοχή που στέγαζε τη διοίκηση του Bremer, τη CPA, o Chandrasekaran μας δείχνει πόσο ελλιπής είναι η γνώση μας για το τι πήγε στραβά στο Ιράκ. 

Ενώ η συζήτηση για το εάν η απόφαση για την εισβολή στο Ιράκ και την 
ανατροπή του Σαντάμ ήταν σωστή ή όχι είναι ακόμη ανοικτή, η Αμερικανική 
κακοδιοίκηση της χώρας, μετά την εισβολή, είναι αναμφισβήτητο γεγονός. Ακόμα 
και οι πιο αφοσιωμένοι οπαδοί της κυβέρνησης Μπους συμφωνούν ότι «έγιναν λάθη», και παραδέχονται, για παράδειγμα, ότι η διάλυση του ιρακινού στρατού και η 
απομάκρυνση των αξιωματούχων που συνδέονταν με την παλιά δικτατορία του 
Κόμματος Μπάαθ –πολιτικές τις οποίες ο Μπρέμερ υποστήριξε σθεναρά– ήταν σοβαρά λάθη. Όμως ακόμα και τότε στα λόγια τους κρύβεται κάποια διάθεση επιεικείας, αν όχι δικαιολόγησης των αμερικανικών λαθών κατά τη διάρκεια της κατοχής. Άλλωστε, λέει το σκεπτικό τους, οι εθνικές διχόνοιες, οι φανατικοί ισλαμιστές που ζώνονταν τις βόμβες, οι δεκαετίες της καταπίεσης και της παρακμής και πλήθος άλλων περιστάσεων συνωμότησαν εναντίον του γενναίου αμερικανικού εγχειρήματος. 

Τι ήταν όμως αυτοί που προκάλεσε την κατάρρευση της κοινής λογικής, που 
με τη σειράς της καταδίκασε τη CPA και υπονόμευσε το τόλμημά της Αμερικής στο 
Ιράκ; Αυτό είναι το ερώτημα στο οποίο θα οδηγηθεί ο αναγνώστης μέσα από τις 
σελίδες αυτού του βιβλίου. Η αμερικανική εφευρετικότητα, η πρακτική σκέψη και 
ικανότητα είναι θρυλικές. Όμως ο Chandrasekaran δείχνει ότι στο Ιράκ κυριάρχησαν 
η ανικανότητα, τα ανέφικτα σχέδια, οι αφελείς προσδοκίες, η αλαζονεία και η άγνοια. 
Περιγράφει μεθοδικά την απίστευτη ανοησία που κυριάρχησε στην απόπειρα της 
Αμερικής να αναμιχθεί στο ιρακινό πολιτικό σκηνικό, να αποκαταστήσει το δίκτυο 
ηλεκτρικού ρεύματος, να ιδιωτικοποιήσει την οικονομία, να διαχειριστεί τη 
βιομηχανία πετρελαίου, να στελεχώσει τις θέσεις εργασίας με ειδικευμένο προσωπικό 
και να φέρει την ισορροπία στις ζωές των Ιρακινών. 

Το πολύτιμο αυτό βιβλίο, όμως, παρέχει τις σωστές κατευθύνσεις για το ποιες είναι οι πιθανές απαντήσεις. Η θητεία του Μπρέμερ συνοδευόταν από ασύδοτη πολιτική δύναμη, άσκοπη σπατάλη και σαθρές ιδεολογικές πεποιθήσεις. Αυτά με τη σειρά τους επέτρεψαν στην ανικανότητα, τους ευτελείς μικροκομματισμούς, τον προστατευτισμό, την ευνοιοκρατία και τη διαφθορά να ευδοκιμήσουν. Τα παραπάνω απαντούν στο γιατί «έγιναν λάθη» ο Chandrasekaran όμως εγκαταλείπει γρήγορα την παθητική φωνή, για να μας δείξει συγκεκριμένα ποιος τα έκανε. Κι είναι αυτά τα λάθη που οδηγούν στην εξήγηση τού γιατί η επιτυχία στο Ιράκ φαντάζει αδύνατη.  Διαβάστε περισσότερα...

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η


Το Κυπριακό Κέντρο Μελετών (ΚΥ.ΚΕ.Μ) σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου του Σάββα Καλεντερίδη

«Η Ώρα της Αλήθειας: Η Παράδοση Οτσαλάν»

Η βιβλιοπαρουσίαση θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008, στις 7:30 μ.μ στην Δημοσιογραφική Εστία
(Λεωφόρος ΡΙΚ 12, Αγλατζιά) 

Χαιρετισμός
Τώνης Τουμαζής
Πρόεδρος ΚΥ.ΚΕ.Μ


Την παρουσίαση του βιβλίου θα κάνουν 

Άγγελος Βότσης 
Βουλευτής

Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής, ΚΥ.ΚΕ.Μ



Σχόλια
Σάββας Καλεντερίδης 




Συντονιστής:

Μανώλης Καλατζής
Δημοσιογράφος



Πληροφορίες: ΚΥ.ΚΕ.Μ, Τηλ. 22 668848


Χορηγός Εκδήλωσης: TOP KINISIS TRAVEL


Διαβάστε περισσότερα...

Eurasia Rising


Georgeta Pourchot 

Eurasia Rising
Praeger Security International, 2008


Βιβλιοκριτική

Του Simon Sefarty
Καθηγητή Διεθνών Σχέσεων στο Old Dominion University. 



Παρά το γεγονός ότι το σύνολο των χωρών που αποτελούν το “εγγύς εξωτερικό” της Ρωσίας (βλ. μη-Ρωσικές πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες) και αυτές που αποτελούν το “αποστασιοποιημένο εξωτερικό” (βλ. πρώην κράτη - μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας) συμπεριφέρονται με αυξανόμενη ανεξαρτησία σε σχέση με την εξωτερική και εσωτερική τους πολιτική, η Ρωσία επιμένει να τις θεωρεί μέλη της ίδιας σφαίρας-επιρροής της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Η Ρωσία παρεξηγεί τις προσπάθειες αυτών των χωρών να υιοθετήσουν φιλελεύθερες δομικές μεταρρυθμίσεις και να συμμετάσχουν σε Ευρω-Ατλαντικούς οργανισμούς ως στρατηγικές εμπνευσμένες από εξωτερικούς παράγοντες, εχθρικούς προς την ασφάλεια της Ρωσίας. Αν λοιπόν θα εξελιχθούν υγιείς και εποικοδομητικές διμερείς σχέσεις αυτό εξαρτάται κατά πόσον η Ρωσία μπορεί να μάθει να αναγνωρίζει τις προσπάθειες των χωρών αυτών ως φυσιολογικές εκφάνσεις του εθνικού συμφέροντος.

Καμία προηγούμενη μελέτη για τη δυναμική της μετα-Σοβιετικής διεκδικητικής ηγεμονίας είχε τόσο ευρεία γεωγραφική εμβέλεια όσο το βιβλίο «Eurasia Rising», το οποίο πραγματεύεται την όλη μετα-Σοβιετική περιοχή: Λευκορωσία, Μολδαβία, Ουκρανία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Καζακστάν, Κιργιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Αλβανία, Βουλγαρία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία, Ρουμανία.

Σε μια περίοδο όπου η Ρωσική πολιτική και στρατηγική προκαλούν εντεινόμενες ανησυχίες στην Ευρώπη, η Georgeta Pourchot παραδίδει μια καλά ισοζυγισμένη και πειστική εξιστόρηση του μετα-Σοβιετικού χώρου, η οποία πρέπει να τύχει ανάγνωσης τόσο από ερευνητές όσο και από τεχνοκράτες. Οι ερευνητές θα μάθουν τόσο τα γεγονότα όσο και τα αναλυτικά/ερμηνευτικά πλαίσια μέσα από τα οποία αυτά τα γεγονότα γίνονται αντικείμενα γνώσης. Όσον αφορά τους τεχνοκράτες, μέσα από την εργασία της Pourchot, θα αντιληφθούν λόγους για τους οποίους οι ΗΠΑ οφείλουν να αναθεωρήσουν την κυκλοθυμική στάση που διατηρούν έναντι της Ευρασίας και την υιοθέτηση μιας πιο συνεκτικής και σταθερής στάσης.

Η εμμονή στην παρακολούθηση και ανάγνωση των χωρών της ανατολικής Ευρώπης μέσα από το πρίσμα του Ψυχρού πολέμου συνεχίζει να υφίσταται. Η Pourchot διατείνεται ότι αυτή η προκατάληψη είναι καταλυτική της αποτυχίας προκειμένου να γίνουν κατανοητές οι πολιτικές δυναμικές της περιοχής. Ενώ, παράλληλα μας ανοίγει τον δρόμο για μια νέα αντίληψη αυτής της συχνά παραμελημένης περιοχής.

Η Georgetta Pourchot είναι ερευνήτρια στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών της Ουάσινγκτον. 
Διαβάστε περισσότερα...

Akşam (16-10-2008)

Ο πραγματικός πορθητής της Κύπρου είμαι εγώ

O πρώην Π/Θ Ερμπακάν προέβαλε έναν νέο ισχυρισμό, ο οποίος θα εξοργίσει την Ραχσάν Ετζεβίτ και το DSP.

Συγκεκριμένα, η κρατική TRT, στο πλαίσιο ντοκιμαντέρ που ετοιμάζει για την “ειρηνευτική επιχείρηση’’ στην Κύπρο με τίτλο «Η Κύπρος από το χθες στο σήμερα» και ζητώντας τις απόψεις των πολιτικών, των στρατιωτικών και των ειδικών της εποχής εκείνης, κατέφυγε και στην άποψη του πρώην Π/Θ Ερμπακάν, ο οποίος ήταν εταίρος της κυβέρνησης Ετζεβίτ, που είχε δώσει την εντολή για την επιχείρηση. Την εποχή εκείνη ο Ερμπακάν ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. 

Ο ίδιος χαρακτηριστικά ανέφερε: «Προκειμένου να ξεπροβοδίσουμε τον Ετζεβίτ σε ένα ταξίδι του, βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο μαζί με τον τότε Γενικό Επιτελάρχη Σεμίχ Σαντζάρ και τους Αρχηγούς των Όπλων. Ο Σαντζάρ μου ανέφερε ότι θα ήθελε να είχε μαζί μου, ως αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, κατ’ ιδίαν συνομιλία. Μεταβήκαμε σε ιδιαίτερη αίθουσα του αεροδρομίου και μαζί με τους Αρχηγούς των Όπλων πραγματοποιήσαμε σύσκεψη.

Μου είπε ιδιαιτέρως τα εξής: “Δεν έχουμε να χάσουμε ούτε λεπτό. Οι δυνάμεις, τις οποίες θα μεταφέρουμε, βρίσκονται στην Αλεξανδρέττα. Έχουν τοποθετηθεί στις παράκτιες περιοχές της Μεσογείου μέχρι την περιοχή Τασουτζού. Το διάστημα που απαιτείται, για να φορτώσουμε στα πλοία τις δυνάμεις μας, είναι δύο ημέρες. Εάν εσείς μας δώσετε την εντολή, εμείς μετά από δύο ημέρες θα τους επιβιβάσουμε. Μπορούμε να κινητοποιηθούμε”;

Εμείς – αναφέρει ο Ερμπακάν – ήδη είχαμε λάβει την απόφαση στο υπουργικό συμβούλιο για μια απόβαση. Τότε, λοιπόν, του είπα: “Να κινητοποιηθείτε άμεσα”».  Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008

Vatan (10 Οκτ. 2008)

Vatan (10 Οκτ. 2008)

Τουρκία και το Ισραήλ θα κάνουν ασκήσεις S-300 στο Ικόνιο

Σύμφωνα με το ρωσικό Τύπο, η Τουρκία και το Ισραήλ θα πραγματοποιήσουν ασκήσεις κατά των πυραυλικών συστημάτων S-300, τα οποία βρίσκονται στην κατοχή του “ε/κ τομέα” και του Ιράν. 

Πριν δέκα χρόνια, οι πύραυλοι S-300 είχαν δημιουργήσει κρίση στο τρίγωνο Τουρκίας – “ε/κ διοίκησης” – Ελλάδας. Οι πύραυλοι S-300, οι οποίοι υπήρχαν στον “ε/κ τομέα”, με την πίεση της Τουρκίας, του ΝΑΤΟ και ων ΗΠΑ, τοποθετήθηκαν στην Κρήτη.

Μια παρόμοια κρίση υπάρχει σήμερα και μεταξύ του τετραγώνου Ιράν – ΗΠΑ – Ρωσίας – Ισραήλ. Το Ιράν εκδήλωσε ενδιαφέρον να αγοράσει από τη Ρωσία το πυραυλικό αυτό σύστημα, προκειμένου να ενισχύσει την αεράμυνά του σε μια επίθεση των ΗΠΑ. Όμως, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ ανησυχούν για το θέμα αυτό. Αν και η Ρωσία επανειλημμένως έχει δηλώσει ότι δεν υπάρχει κάποια συμφωνία με το Ιράν, εν τούτοις είναι γνωστό ότι στα παρασκήνια γίνονται κάποια παζαρέματα. 

Την περασμένη εβδομάδα υπήρξαν πληροφορίες ότι τα αμυντικά αυτά συστήματα έχουν ενοχλήσει την Τουρκία λόγω Κρήτης, και το Ισραήλ λόγω Ιράν. Σύμφωνα με τις πληροφορίες αυτές, η Τουρκία θα αγοράσει από τη Λευκορωσία και την Ουκρανία τρία διαφορετικά συστήματα πυραύλων S-300 και θα τα τοποθετήσει στο Ικόνιο. Σκοπός είναι να πετάξουν πάνω από τα συστήματα αυτά τα τουρκικά μαχητικά, προκειμένου να αποκτήσουν εμπειρίες για τις αδυναμίες και τις επιδόσεις τους.

Η απόφαση για την αγορά των συστημάτων αυτών, αξίας 100 εκατομμυρίων δολαρίων, είχε ληφθεί από την Εκτελεστική Επιτροπή του Υφυπουργείου Αμυντικής Βιομηχανίας στις 22 Ιουλίου. Τα συστήματα αυτά προβλέπεται να είναι SA-12 [έκδοση 300v], SA-10 [S-300] και επιπλέον SA-15 [πύραυλοι μικρού και μεσαίου βεληνεκούς]. 

Ο ρωσικός Τύπος, χθες, έθεσε επί τάπητος και έναν άλλο ισχυρισμό για τη συμφωνία αυτή. Η ιστοσελίδα News.ru, η οποία είναι γνωστή για την εγγύτητά της στο Κρεμλίνο, ανέφερε ότι στις ασκήσεις που θα πραγματοποιηθούν πάνω από τους S-300 στο Ικόνιο, μαζί με την τουρκική αεροπορία θα συμμετέχουν και μαχητικά της ισραηλινής. Ανέφερε, μάλιστα, ότι η Άγκυρα απάντησε «θετικά» στο σχετικό αίτημα του Ισραήλ. Με τον τρόπο αυτό, οι δύο χώρες θα δοκιμάσουν από κοινού το εν λόγω πυραυλικό σύστημα. Ως γνωστόν, η αεροπορική βάση του Ικονίου στο παρελθόν ήταν ο οικοδεσπότης της άσκησης «Αετός της Ανατολίας», όπου μαζί με την Τουρκία είχαν συμμετάσχει και μαχητικά του Ισραήλ, του Πακιστάν και του Μαρόκου.

Οι εγκαταστάσεις εκπαίδευσης είχαν εγκαινιαστεί το 2001 και είχαν εφοδιαστεί με ισραηλινής τεχνολογίας συστήματα ασκήσεων της εταιρείας LML. 

Αναφέρεται, τέλος, ότι το Ισραήλ και παλαιότερα είχε πραγματοποιήσει άσκηση στην Κρήτη πάνω από τους πυραύλους S-300.  Διαβάστε περισσότερα...

Κουρδικό – Κυπριακό

Κουρδικό – Κυπριακό
Συγκοινωνούντα δοχεία;



Χρήστος Ιακώβου


Τα τελευταία χρόνια, πολλοί αναλυτές εξέφρασαν έκπληξη προσπαθώντας να καταλάβουν γιατί οι HΠA, πριν από δέκα σχεδόν χρόνια, βοήθησαν τις τουρκικές δυνάμεις να συλλάβουν τον ηγέτη του Εργατικού Kόμματος του Κουρδιστάν (PKK), Αμπντουλλάχ Οτσαλάν. Οι προβληματισμοί αυτοί, εγείρονται σε μία περίοδο κατά την οποία η υποστήριξη των Αμερικανών στην εκστρατεία της Άγκυρας κατά της δυναμικής επαναδραστηριοποίησης του PKK, είναι μειωμένη. Ήδη το τηλεοπτικό αμερικανικό κανάλι CNN, σε ρεπορτάζ του αυτήν την εβδομάδα παρουσίασε το ΡΚΚ περίπου ως εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα.  

Η κίνηση των αμερικανών, το 1999, ήταν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου το οποίο αποσκοπούσε στο να εξουδετερωθεί ο Οτσαλάν, ως πιθανός αντίπαλος των δύο Κούρδων ηγετών του Βορείου Ιράκ, του Μασούντ Μπαρζανί και του Τζαλάλ Ταλαμπανί. Aν ο Οτσαλάν, ετίθετο εκτός τροχιάς των εξελίξεων θα ενίσχυαν την σταθερότητα στην Τουρκία και οι δύο Κούρδοι ηγέτες του Ιράκ θα αποκτούσαν μεγαλύτερο περιθώριο χειρισμών και θα αυξανόταν η εξάρτησή τους από την Ουάσιγκτον. Το δεύτερο θα τους εξασφάλιζε ένα στρατηγικό πλεονέκτημα στην προσπάθειά τους να κατευθύνουν τις εσωτερικές δυνάμεις που μπορούσαν να λειτουργήσουν αποσταθεροποιητικά κατά του Σαντάμ Χουσείν. 

Είναι πραγματικότητα ότι οι τελευταίες ανησυχίες της τουρκικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, αντανακλά ένα αίσθημα έντονης ανασφάλειας που άρχισε να καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της Τουρκικής κοινωνίας καθώς αλλάζουν τα δεδομένα τόσο στη χώρα τους όσο και στην περιοχή τους. H αλλαγή στο εσωτερικό της Τουρκίας αφορά στις μεταρρυθμίσεις που θα πρέπει να γίνουν εξαιτίας της ευρωπαϊκής τροχιάς της χώρας. O πόλεμος στο Ιράκ, με τον οποίο η στρατογραφειοκρατεία της Άγκυρας διεφώνησε, επαναπροσδιόρισε άρδην το στρατηγικό προσανατολισμό της Τουρκίας για την κατάσταση στην περιοχή ανατολικά των συνόρων της. 

H μόνη σίγουρη εξέλιξη, πλην όμως ιδιαίτερα ανησυχητική για την Τουρκία, είναι η σταδιακή ανάδειξη μιας ισχυρής αυτόνομης κουρδικής οντότητας ή ίσως ακόμη, μακροπρόθεσμα, και ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους. Συνεπώς και οι δύο πιθανότητες θα λειτουργήσουν αποσταθεροποιητικά για την Άγκυρα. Tο PKK τα τελευταία τρία χρόνια εγκατέλειψε τη μονομερή εκεχειρία και η νέα έκρηξη της βίας εντείνει τους φόβους ότι η εξέγερση θα αρχίσει να αποκτά χρονική διάρκεια και γεωγραφική διασπορά με απρόβλεπτες συνέπειες. H κατάσταση δυσχεραίνεται από το γεγονός ότι σημαντικό τμήμα των μαχητών του PKK χρησιμοποιεί απρόσκοπτα το Β. Ιράκ ως εδαφική βάση ισχύος. H απροθυμία των αμερικανών να λάβουν σκληρά μέτρα κατά του ΡΚΚ βρίσκεται στο επίκεντρο κατηγοριών που διατυπώνουν συστηματικά τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης που πρόσκεινται στην κεμαλική στρατογραφειοκρατία, ότι δηλαδή η Ουάσιγκτον δεν στηρίζει πλέον την σύμμαχο της στο Κουρδικό.

Οι αμερικανοί φαίνεται ότι πλέον έχουν κάνει τις στρατηγικές τους επιλογές στο κουρδικό ζήτημα. Δεν θέλουν όμως να εγκαταλείψουν την Τουρκία στο έλεος των εξελίξεων. Ως αντιστάθμισμα θα πρέπει να ενισχύσουν την ένταξή της στην ΕΕ. Μέσα σε αυτή τη διπλωματική λογική των αμερικανών εγγράφεται και το Κυπριακό. Στην προσπάθειά τους να διασφαλίσουν την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας θα πρέπει η Άγκυρα να απεγκλωβιστεί από τις υποχρεώσεις που ανέλαβε έναντι του Κυπριακού και να μην λειτουργήσουν πιέσεις προς αυτή για σοβαρές υποχωρήσεις, και επιπλέον να μην τις επιρριφθούν ευθύνες εάν οι συνομιλίες αποτύχουν.  Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Unequal Democracy


Larry Bartels

Unequal Democracy
Princeton University Press, 2008


Βιβλιοκριτική

Του Alan Blinder
The New York Times Book Review


Το βιβλίο “Unequal Democracy ” καταρρίπτει πολλούς μύθους σχετικά με την πολιτική στις σύγχρονες ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας το ραγδαία αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών για να ρίξει άπλετο και συνάμα ενοχλητικό φως στις λειτουργίες της δημοκρατίας της Αμερικής. Ο Λάρυ Μπαρτέλς μας παρουσιάζει πως η αυξανόμενη ανισότητα δεν είναι απλώς το αποτέλεσμα των δυνάμεων της οικονομίας αλλά το προϊόν πολιτικών αποφάσεων ευρείας εμβέλειας μέσα στα πλαίσια ενός πολιτικού συστήματος που δυναστεύεται από κομματικές ιδεολογίες και τα συμφέροντα των πλουσίων.

Ο Μπαρτέλς καταδεικνύει ότι εκλελεγμένοι αξιωματούχοι ανταποκρίνονται στις απόψεις των πλουσίων αλλά παραβλέπουν τις απόψεις του φτωχού λαού. Συγκεκριμένα, μας δείχνει ότι οι Ρεπουμπλικάνοι πρόεδροι με την πολιτική τους επέφεραν πολύ λιγότερη αύξηση των εισοδημάτων της μεσαίας και της εργαζόμενης οικογένειας σε αντιθέση με την πλούσια οικογένεια συμβάλλοντας έτσι στην ραγδαία αύξηση της ανισότητας. Μας παρέχει αποκαλυπτικές μελέτες συγκεκριμένων θεμάτων που καταδεικνύουν πως συγκεκριμένες αλλαγές πολιτικών συνεισέφεραν στην ανισότητα, συμπεριλαμβανομένων των τεράστιων κυμάτων φοροδιακοπών της κυβέρνησης Μπους μεταξύ του 2001 και του 2003 και της διάβρωσης του κατώτατου μισθού. Τέλος, αντιπαραβάλλει στις συνηθισμένες εξηγήσεις του φαινομένου ψηφοφόρων να ψηφίζουν αντίθετα με τα οικονομικά τους συμφέροντα το επιχείρημα ότι οι ψηφοφόροι της εργατικής τάξης παρασύρονται λόγο ηθικών αρχών από τους Ρεπουμπλικάνους (βλ. αμβλώσεις, γάμοι ομοφυλοφίλων) υποστηρίζοντας ότι οι Ρεπουμπλικάνοι πρόεδροι έχουν αποδείξει ότι είναι πιο επιτυχημένοι στην όλη αύξηση των εισοδημάτων όταν πρόκειται να δημαγωγήσουν σε μυωπικούς ψηφοφόρους. 

Το βιβλίο “Unequal Democracy” αποτελεί ένα από πιο αξιόλογα παραδείγματα κοινωνικής επιστήμης. Μας προσφέρει μια ενδελεχή και ερευνητική ανάλυση των πολιτικών αιτιών και αντιδράσεων ως προς την αύξηση του χάσματος των μισθών στις ΗΠΑ και μια νηφάλια πρόταση της δυνατότητας του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ να παραμείνει πιστό στις δημοκρατικές του αξίες. 

Ο Ομπάμα μπορεί να επικοινωνήσει με τους ψηφοφόρους, σε σχέση με την οικονομία, χρησιμοποιώντας ως εγχειρίδιο την ιστορία. Θα πρέπει να αρχίσει διαβάζοντας το “Unequal Democracy ”. Ο μη-κομματικός και απολιτικός Μπαρτέλς με εμβριθή ανάλυση των Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων προέδρων καταδεικνύει με καταβαραθρωτικό τρόπο πώς οι Αμερικανοί μπορούν να οικοδομήσουν μια πιο δίκαιη και καλύτερη οικονομία.

O Larry Bartels είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Princeton.  Διαβάστε περισσότερα...

Economic Gangsters


Raymond Fisman, Edward Miguel

Economic Gangsters
Princenton University Press, 2008



Βιβλιοκριτική


Του Abhijit Banerjee
Καθηγητή Οικονομικών στο MIT 



Ιδού ο οικονομικός γκάνγκστερ. Είναι ο διπλωμάτης του ΟΗΕ που διπλοπαρκάρει την Μερτσέντες του στους δρόμους της Νέας Υόρκης κατά την διάρκεια των ωρών μεγάλης κυκλοφορίας επειδή οι αστυνομικοί δεν μπορούν να τον αγγίξουν – έχει, βλέπετε, διπλωματική ασυλία. Είναι ο Κινέζος λαθρέμπορας που αποφεύγει τις ταρίφες μαγικά μεταμορφώνοντας τα παγωμένα κοτόπουλα σε παγωμένες γαλοπούλες. Ο δικτάτορας, ο πολέμαρχος, ο αδίστακτος γραφειοκράτης που εξαπατώντας τον αναπτυσσόμενο κόσμο μαζεύει τα δισεκατομμύρια της διεθνούς βοήθειας. Ο εγκληματίας που υπολογίζει τα πάντα, ο οποίος βλέπει τη ληστεία και τη δολοφονία ως ένα ακόμη μέρος της επιχειρηματικής του στρατηγικής.

Στο βιβλίο «Economic Gangsters» ο Ρέιμοντ Φάισμαν και ο Έντουαρντ Μιγκέλ παίρνουν του αναγνώστες για ένα ταξίδι στους μυστικούς, χαοτικούς και βάναυσους κόσμους που κατοικούνται από παράνομους και βίαιους κακοποιούς. Ακολουθήστε αυτούς τους δύο οικονομικούς επιστήμονες-λαγωνικά όπως αυτοί ακολουθούν το μονοπάτι της διεθνούς χρηματικής βοήθειας μέχρι τα χέρια διεφθαρμένων κυβερνήσεων και προσωπικοτήτων του υποκόσμου. Αφιερώστε λίγο χρόνο με πονηρούς μαυραγορίτες όταν αυτοί ξεγελούν το διεθνές σύστημα. Ακολουθήστε της ραγδαίες αυξήσεις και πτώσεις των τιμών του χρηματιστηρίου για να δείτε τι σχέση μπορούν να έχουν με εταιρείες που σχετίζονται με τον πρώην δικτάτορα της Ινδονησίας Σουχάρτο. Ανακαλύψτε την σχέση μεταξύ της βροχόπτωσης και δολοφονιών στην Τανζανία αλλά και πολλά άλλα.

Ο Φάισμαν και ο Μιγκέλ χρησιμοποιούν την οικονομική επιστήμη για να μπουν μέσα στο μυαλό αυτών των «γκάνκστερς» και προτείνουν λύσεις που μπορούν να κάνουν την διαφορά για τα φτωχά κράτη– συμπεριλαμβανομένων και ενέσεων χρήματος προς απάμβλυνση της βίας σε περιόδους ανομβρίας, όπως επίσης και οδηγίες προς την Παγκόσμια Τράπεζα προκειμένου να αποφύγει προγράμματα διεθνούς βοήθειας που είναι επιρρεπή στην διαφθορά. Το βιβλίο μας πηγαίνει σε ένα ψυχαγωγικό περίπατο στην σκοτεινή πλευρά της διεθνούς οικονομικής ανάπτυξης.

Αυτοί που αρέσκονται στο να προφητεύουν, χωρίς η κρίση τους να επηρεάζεται από επιστημονικά δεδομένα, περί της φύσεως του κακού στον άνθρωπο, θα μισήσουν αυτό το βιβλίο. Τα βάζει με την διαφθορά, την δολοφονία, τους εμφυλίους πολέμους και μας επιδεικνύει, βήμα προς βήμα, πως οι οικονομικές μέθοδοι, κατόπιν δημιουργικής χρήσης, μπορούν να μας βοηθήσουν να βρούμε σχετικές πληροφορίες σε απρόσμενους τόπους, στοιχεία που καθιστούν πιθανή την προσφορά αυστηρών (και ενίοτε εκπληκτικών) απαντήσεων σε ερωτήσεις που, έως τώρα, ήταν καταδικασμένες στη σφαίρα της θεωρίας.

Μου ήταν ήδη γνωστό ότι ο Φάισμαν και ο Μιγκέλ ήταν οι καλύτεροι και οι ευφυέστεροι οικονομικοί επιστήμονες εν σχέση με αναπτυξιακές πολιτικές. Τώρα όμως ξέρω και ότι είναι και σπουδαίοι συγγραφείς – και μεγάλοι ντέτεκτιβς. Βρίσκουν έξυπνους τρόπους να μπαίνουν στην καρδιά θεμάτων όπως η διαφθορά και η βία με αποτέλεσμα να αφήνουν στο περιθώριο τις κουραστικές και ανιαρές αναλύσεις του παρελθόντος. Το νέο τους βιβλίο αποτελεί ένα επιστημονικό έργο το οποίο, όσοι ενδιαφέρονται για την παγκόσμια φτώχεια, δεν μπορούν να παραβλέψουν.


O Raymond Fisman είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Columbia Business School και ο Edward Miguel είναι αναπληρωτής καθηγητής Οικονομικών στο University of California, Berkeley.
Διαβάστε περισσότερα...

Τουρκικός τύπος

Radikal 

Λείπει μόνο η αναφορά ‘κατάσταση εκτάκτου ανάγκης


Η επίθεση του ΡΚΚ [στο Άκτουτουν] αποτέλεσε παράλληλα και την πρόφαση για τον περιορισμό των δικαιωμάτων και των ελευθεριών. 

Η εφημερίδα αναφέρεται στις νέες αρμοδιότητες, τις οποίες έχουν ζητήσει από την κυβέρνηση τόσο ο Στρατός όσο και η Στρατοχωροφυλακή, τις οποίες συνοψίζει ως εξής:

• Δικαίωμα εμπεριστατωμένης έρευνας: Ζητείται να αλλάξει η νομοθετική ρύθμιση, η οποία αναφέρει ότι «δεν μπορεί να απαιτηθεί το άνοιγμα των τμημάτων ενός αυτοκινήτου, των οποίων δεν φαίνεται το εσωτερικό».
• Να μην απαιτείται δικαστική άδεια για έρευνα σε σπίτια: Ζητείται η άρση της απαγορευτικής διάταξης, σύμφωνα με την οποία για την κατ` οίκον έρευνα, για τη σωματική έρευνα, καθώς και για την έρευνα ταυτοτήτων, απαιτείται δικαστική ή εισαγγελική άδεια.
• Δικαστική αρμοδιότητα στις δυνάμεις ασφαλείας: Η δικαστική αρμοδιότητα, που υπάρχει στην Αστυνομία και στη Στρατοχωροφυλακή, να δοθεί σε όλους τους φορείς ασφαλείας. Στην ισχύουσα νομοθεσία οι στρατιωτικοί φορείς, πλην της Στρατοχωροφυλακής δεν έχουν δικαίωμα έρευνας των ατόμων τα οποία συλλαμβάνουν.
• Περιορισμός στις επικοινωνίες: Οι δυνάμεις ασφαλείας, εφόσον απαιτηθεί, να μπορούν να διακόπτουν τις επικοινωνίες με τη χρήση ειδικών οχημάτων τζάμερ.
• Αρμοδιότητες στη Στρατοχωροφυλακή: Η Στρατοχωροφυλακή ζητεί την αρμοδιότητα να μπορεί να διενεργεί έρευνες και στις περιοχές αρμοδιότητας της Αστυνομίας.


Radikal  

Μην εγκαταλείπετε το χωριό σας


Οι κάτοικοι του χωριού Άκτουτουν, μετά τις επιθέσεις του ΡΚΚ, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το χωριό τους. Όμως, μετά από πρωτοβουλίες του Νομάρχη, αλλά και προεστών των πέριξ χωριών, αποφάσισαν να συζητήσουν μεταξύ τους για μια ακόμη αφορά κατά πόσο πρέπει να προχωρήσουν στην απόφαση αυτή. 

Ο Νομάρχης του Χακκιάρι ανέφερε ότι οι κάτοικοι του χωριού για όσες οικίες υπέστησαν ζημία έλαβαν βοήθεια 77.515 νέων τουρκικών λιρών από το Κρατικό Ταμείο Αλληλοβοηθείας, παράλληλα δε έλαβαν και βοήθεια σε τρόφιμα. Ο Νομάρχης πρόσθεσε και τα εξής: «Οι δυνάμεις ασφαλείας μας βρίσκονται εκεί για την ασφάλεια των χωρικών μας. Πράττουμε ό,τι απαιτείται και θα συνεχίσουμε να το πράττουμε σε κρατικό και νομαρχιακό επίπεδο». 

Aksam 

Το CNN διαφήμισε το ΡΚΚ


Την ημέρα, κατά την οποία είχαμε 17 νεκρούς, το τηλεοπτικό δίκτυο CNN International έφερε στις οθόνες του ρεπορτάζ από τους καταυλισμούς του ΡΚΚ, παρουσιάζοντας το χορό, που πραγματοποίησαν οι τρομοκράτες μετά την επίθεση, ως «χορό νίκης». 

Δημοσιογράφοι του ανωτέρω τηλεοπτικού δικτύου εισήλθαν στους ορεινούς καταυλισμούς του ΡΚΚ, οι οποίοι βρίσκονται στο όρος Καντίλ, και με την είδηση που παρουσίασαν, έκαναν σχεδόν και την προπαγάνδα της τρομοκρατικής οργάνωσης. Στο ρεπορτάζ, που μεταδόθηκε με τον τίτλο «Γυναίκες πολεμίστριες: Τέλος στην ηγεμονία των ανδρών», εμφάνισαν το ΡΚΚ ως μια οργάνωση, η οποία παλεύει για τα δικαιώματα των γυναικών. Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Ο τουρκικός Τύπος για την Κύπρο (1928-1945)



Χρήστος Ιακώβου


Προσφάτως, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις του Κέντρου Μελετών της Ιεράς Μονής Κύκκου το βιβλίο «Ο Τουρκικός Τύπος για την Κύπρο, 1928-1945», των Χρήστου Πάμπαλλου και Ιωάννη Θεοχαρίδη. Πρόκειται για μία προσπάθεια να καταγραφεί, μέσω του Τύπου, το πως η Κύπρος γινόταν σημείο αναφοράς στην Τουρκική δημόσια ενημέρωση, σε μία περίοδο, από την υιοθέτηση του λατινικού αλφαβήτου (1928) μέχρι και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου κυρίαρχο θέμα στην Τουρκία ήταν η εδραίωση των κεμαλικών μεταρρυθμίσεων.  
 
Οι εφημερίδες όπως και άλλα μέσα δημόσιας ενημέρωσης απετέλεσαν το «βαρύ πυροβολικό» δημόσιας έκφρασης του κεμαλισμού, ειδικά σε αυτή την περίοδο όπου η αντιπολίτευση ήταν ανύπαρκτη και η στρατογραφειοκρατική ελίτ «κατασκεύαζε» την τουρκική πραγματικότητα, αφού ελάμβανε και τις πολιτικές αποφάσεις που καθόριζαν το μέλλον της Τουρκίας. Είναι πολύ σημαντικό να λάβει κανείς υπόψη ότι το ιστορικό «γίγνεσθαι» της περιόδου επηρεάζεται καθοριστικά από δύο ποιοτικά χαρακτηριστικά της ισχύος του κεμαλικού συστήματος: τη δομή της ελίτ και στο πως κατανέμεται η ισχύς της στο κοινωνικό σύστημα. Στην ουσία, ο Τουρκικός Τύπος της περιόδου αναπαρήγαγε την «ηγεμονική» συμπεριφορά του στρατογραφειοκρατικού κατεστημένου καθώς επίσης εξέφρασε τις επίσημες τάσεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Επομένως, μια προσεκτική ανάλυση των 304 άρθρων που κατέγραψαν και μετέφρασαν οι δύο επιμελητές της έκδοσης αποκρυσταλλώνει τις πολιτικές παραστάσεις για την Κύπρο στο εσωτερικό της νεοσύστατης κεμαλικής Τουρκίας. 

Δύο είναι τα βασικά σημεία τα οποία φαίνονται εξόφθαλμα από τα άρθρα του Τουρκικού Τύπου: α) το περιορισμένο στρατηγικό ενδιαφέρον που έδιδε η Τουρκία, την περίοδο εκείνη, για οποιεσδήποτε διεκδικήσεις επί της Κύπρου και β) η αναγνώριση, εκ μέρους της Τουρκίας, της στρατηγικής σημασίας του νησιού για τα βρετανικά αυτοκρατορικά συμφέροντα. Ενδεικτικό αυτής της διαπίστωσης είναι κύριο άρθρο της εφημερίδας Cumhuriyet, εκφραστικού οργάνου της κεμαλικής ελίτ, στις 7 Δεκεμβρίου 1931, λίγο μετά την εξέγερση των Οκτωβριανών στην Κύπρο: «Οι Άγγλοι γνωρίζουν ότι κάποια μέρα θα αναγκαστούν να δώσουν ελευθερία στην Αίγυπτο. Ζητούν, ωστόσο, να έχουν μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή της Αιγύπτου. Γι΄ αυτό τον λόγο δεν εγκαταλείπουν το Σουδάν και την Παλαιστίνη. Επειδή, όμως, το Σουδάν βρίσκεται στα μετόπισθεν, η σύνδεση μαζί του θα γίνεται πάλιν μέσω της Διώρυγας του Σουέζ. Όσον αφορά την Παλαιστίνη, αυτή δεν είναι αποικία της Αγγλίας, αλλά προτεκτοράτο της Κοινωνίας των Εθνών. Η έξοδος της Αγγλίας από το Ιράκ είναι πολύ πιθανόν μία ημέρα να τους απομακρύνει και από την Παλαιστίνη. 

Αντιθέτως, η Κύπρος δεν είναι προτεκτοράτο, αλλ’ ούτε και υπό την προστασία κανενός. Ίσως είναι εξολοκλήρου αποικία της Αγγλίας. Το νησί αυτό κυριαρχεί στις παραλίες της Αιγύπτου, της Παλαιστίνης, ακόμα δε και της Συρίας. Γι’ αυτόν τον λόγο η Γαλλία έχει πάρει διαβεβαιώσεις από την Αγγλία ότι, χωρίς να έχει και τη δική της συγκατάθεση, δεν πρόκειται να την παραχωρήσει σε ξένη χώρα. 

Η Αγγλία έχει αποφασίσει, όπως έκανε με τη Μάλτα και το Γιβραλτάρ, να δημιουργήσει και εκεί μια πρώτης τάξεως ναυτική βάση. Τα κυπριακά λιμάνια θα προστατευθούν με τα αμυντικά έργα, τα οποία θα γίνουν. Επειδή, όμως, εφέτος η Αγγλία θα πραγματοποιήσει περικοπές στον προϋπολογισμό της, για την ώρα στην Κύπρο θα διατηρήσει μόνον ένα στολίσκο θωρηκτών, αλλά στο μέλλον η Κύπρος προορίζεται να μετατραπεί σε ναυτική βάση, η οποία θα μπορεί να στεγάζει ολόκληρο τον αγγλικό στόλο.» 

Αν συγκρίνει κανείς την αρθρογραφία του Τουρκικού Τύπου της εποχής με τα σποραδικώς μεταφρασμένα άρθρα για την Κύπρο στην περίοδο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα διαπιστώσει τη σταδιακή αλλαγή της Τουρκικής ρητορικής και κατ’ επέκταση των στρατηγικών της στόχων. Ακόμη, όμως, υπολείπεται ένα αντίστοιχο έργο, για την ταραχώδη περίοδο μετά το 1945.  

Η σημασία τέτοιων μεταφραστικών πονημάτων είναι πολυεπίπεδη για την επιστημονική έρευνα. Γι’ αυτό και το βιβλίο, των Πάμπαλλου – Θεοχαρίδη αποτελεί ένα σπάνιο έργο αναφοράς για ερευνητές που θέλουν να μελετήσουν την κυπριακή ιστορία πριν την έναρξη του αντιαποικιακού αγώνα.  

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

Τουρκοκυπριακός τύπος

Cumhuriyet

Της Gözde Kılıç Yaşın 


Σχέδιο ‘κούρασης και παράδοσης’

Τα κύρια σημεία των συνομιλιών, που διεξάγονται στην Κύπρο για μια διαρκή ειρήνη, είναι η αποσαφήνιση των εννοιών «διαμοιρασμός της εξουσίας» και «πολιτική ισότητα», καθώς και το καθεστώς της Αμμοχώστου, της Μόρφου και της Καρπασίας. Όμως, τα κεντρικά σημεία της υπόθεσης είναι η ύπαρξη του τουρκικού στρατού στην Κύπρο και το εγγυητικό δικαίωμα της Τουρκίας. 

Παρά τη διακύβευση των ανωτέρω σημαντικών πραγμάτων, στην ημερήσια διάταξη των Τ/Κ, οι οποίοι παρακολουθούν τις συνομιλίες με την άκρη των ματιών τους, είναι ο ολοένα αυξανόμενος πληθωρισμός, η οικονομική κρίση και οι αλλεπάλληλες αυξήσεις. Στο πετρέλαιο, στα τέλη κυκλοφορίας των οχημάτων, στο ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά και σε αρκετά άλλα προϊόντα και υπηρεσίες, οι αυξήσεις πήραν τη μορφή χιονοστιβάδας, με αποτέλεσμα στην «ΤΔΒΚ» να εμφανισθεί ένα κύμα διαμαρτυρίας που ονομάσθηκε «ανυπακοή των πολιτών».

Αυτή, όμως, δεν ήταν και η πρώτη διαμαρτυρία των πολιτών εναντίον της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. Τον Αύγουστο, τα καταστήματα της Λευκωσίας [κατεχόμενης] είχαν κατακλυσθεί με τις φωτογραφίες του «πρωθυπουργού» Σογιέρ, του «ΥΠΕΞ» Αβτζί, του υπουργού οικονομικών Ουζούν και του υπουργού εργασίας και κοινωνικών ασφαλίσεων Σονάι. Τους είχαν παρομοιάσει με τους γνωστούς ήρωες των κόμικς, τους «αδελφούς Ντάλτον», με τη διαφορά ότι αυτοί απεικονίζονταν σε σχέδιο-καρικατούρα με τη λεζάντα «Ζάμτονλαρ» [οι αδελφοί των αυξήσεων]. Πίσω από αυτές τις διαμαρτυρίες υπήρχαν 38 συνδικάτα και ΜΚΟ. Οι διαμαρτυρόμενοι είχαν τοποθετήσει επίσης στις προθήκες των καταστημάτων τους, αλλά και στα οχήματά τους, πινακίδες οι οποίες ανέγραφαν: «Πωλείται. Πληροφορίες στην Πρωθυπουργία: 228 36 01». Η Ένωση Ξενοδόχων με αγγελίες στις εφημερίδες είχε βγάλει προς πώληση τα ξενοδοχεία των μελών της. Μάλιστα ανέφερε: «Προκειμένου να διασώσουμε την τιμή μας, αποφασίσαμε να πουλήσουμε τα ξενοδοχεία μας».

Ο υπουργός οικονομικών Ουζούν δήλωσε: «Η οικονομία είναι ένα γρανάζι, το οποίο πρέπει να γυρίζει». Όντως, έχει δίκιο. Όμως, και η απόφαση των πολιτών για μποϊκοτάζ των πληρωμών προς το κράτος θεωρείται βέβαιο ότι θα οδηγήσει την οικονομία της «ΤΔΒΚ» σε ακόμη δυσκολότερη ατραπό. Διότι το να παίζει κανείς με τα γρανάζια της οικονομίας χωρίς να έχει κάνει σωστούς υπολογισμούς, και το να διαταράσσει τις ισορροπίες, έχει και την έννοια ότι ωθεί την οικονομία σε στασιμότητα. Πάντως, υπάρχει διάχυτη η εντύπωση, τόσο σε αυτούς που ξεκίνησαν την «ανυπακοή των πολιτών», όσο και στους έξωθεν υποστηρικτές τους, ότι οι αλλεπάλληλες αυτές αυξήσεις, οι οποίες υπερβαίνουν το 100%, σκοπεύουν να κάνουν τους Τ/Κ να απαυδήσουν αναγκάζοντάς τους να ενωθούν, σε κάθε περίπτωση, με την Ε/Κ διοίκηση. 

Υπάρχουν ακόμη ισχυρισμοί ότι η κυβέρνηση, εδώ και αρκετό καιρό, συνειδητά διογκώνει το δημόσιο χρέος και με μεγάλες αυξήσεις προσπαθεί να το κλείσει. Έτσι περιορίζει και τα περιθώρια της οικονομίας. Ως το βασικό αίτιο της σημερινής οικονομικής κρίσης παρουσιάζεται το γεγονός ότι σε μια χώρα, όπως η «ΤΔΒΚ», με 265.000 κατοίκους, έξι χιλιάδες άτομα, δηλαδή το 2,6% των κατοίκων της, έχουν μεταφερθεί από τον ιδιωτικό τομέα στον κρατικό. Η κυβέρνηση κατά τρόπο ετσιθελικό μεταξύ των ετών 2003 - 2004 ακολούθησε μια τρελή πορεία μεγέθυνσης και τους ετήσιους μισθούς από τα 285 εκατομμύρια νέες τουρκικές λίρες τους ανέβασε στα 900 εκατομμύρια. Αυτό και μόνο αρκεί για να αποδείξει πώς διαταράχθηκαν οι οικονομικές ισορροπίες. Ως συνέπεια, ήρθαν οι δυσβάσταχτοι φόροι, οι οποίοι, όμως, και πάλι δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την κατάρρευση της οικονομίας. Εάν, όμως, δεν επαρκέσουν και τα μέτρα αυτά, αυτό σημαίνει ότι πολύ σύντομα θα υπάρξουν περικοπές και στους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα. Κάτι το οποίο σημαίνει ότι μετά από λίγο καιρό θα ξεσπάσουν ακόμη σοβαρότερες κρίσεις. 

Πριν από μερικούς μήνες, ακούγαμε ότι το εθνικό εισόδημα είχε διπλασιασθεί και ότι η «ΤΔΒΚ» είχε ανέλθει στην 59η θέση της παγκόσμιας κατάταξης από απόψεως κατά κεφαλήν εισοδήματος. Όμως, μετά από αυτή την εξωραϊσμένη εικόνα, η οικονομική κρίση που ξέσπασε και το γεγονός ότι αυτή συνέπεσε με τις συνομιλίες που άρχισαν να διεξάγονται με την Ε/Κ διοίκηση για μια περιεκτική λύση, αυξάνουν τις υποψίες που υπάρχουν αναφορικά με τις πολιτικές που ακολουθεί η κυβέρνηση. Π.χ. λέγεται ότι έχουν ζητηθεί επιπλέον χρήματα για τον κρατικό προϋπολογισμό από την Τουρκία και ότι η απάντησή της Άγκυρας ήταν αρνητική. Παράλληλα, τον τελευταίο καιρό αυξάνουν και τα σχόλια για την ευμάρεια του Ε/Κ τομέα, για τις κοινωνικές εγγυήσεις, τις κρατικές επενδύσεις, αλλά και το επίπεδο διαβίωσης των κατοίκων του. Όλα αυτά άρχισαν να αποτελούν πεδίο σύγκρισης με την κατάσταση που παρουσιάζει η «ΤΔΒΚ», πράγμα το οποίο ενισχύει και τους ισχυρισμούς ότι εφαρμόζονται πολιτικές «κούρασης και παράδοσης» [στους Ε/Κ]. 


Zaman 

Η Τουρκία είναι η ασφάλεια ζωής της Ε.Ε.


Ενώ σχεδόν το 80% των Γάλλων αντιτίθεται στην είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε., εν τούτοις ο πρώην Πρωθυπουργό της Γαλλίας Michel Rocard έγραψε βιβλίο με τίτλο «Στην Τουρκία ναι», με συνέπεια να πυροδοτήσει και πάλι τις συζητήσεις στη γαλλική κοινή γνώμη. Ο Michel Rocard δεν αρκείται μόνο να αναφέρει ότι το μέλλον της Ε.Ε. περνά μέσα από την Τουρκία, αλλά υπογραμμίζει και το γεγονός ότι η Τουρκία αποτελεί την ασφάλεια ζωής της «Γηραιάς Ηπείρου». Ο Michel Rocard, μιλώντας στη Zaman, είπε ότι για την ασφαλή μεταφορά της ενέργειας στην Ευρώπη είναι επιβεβλημένη η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.. Παράλληλα, σημείωσε ότι ο Πρόεδρος Σαρκοζί δεν θα αποπειραθεί να σταματήσει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις, διότι – όπως είπε – σκέφτεται ότι ένα τέτοιο εγχείρημα «θα παρέλυε» την Ε.Ε..


Hürriyet 

Δεν μπορούσα να αποφύγω τη χειραψία με Χριστόφια


Ο Πρόεδρος Γκιουλ, αξιολογώντας στην εφημερίδα τις συνομιλίες και τις συναντήσεις που είχε στη Νέα Υόρκη και αναφερόμενος στο θέμα της χειραψίας του με τον “ηγέτη της Ε/Κ διοίκησης” Χριστόφια, είπε: «Ο Χριστόφιας σε μια εκδήλωση μου έτεινε το χέρι του. Δεν ήταν πρέπον εγώ να μην ανταποκριθώ».

Ο Χριστόφιας, μιλώντας και αυτός στην εφημερίδα, είπε: «Η τουρκική αντιπροσωπεία, όταν ήρθε η στιγμή να μιλήσω στη Γενική Συνέλευση, αποχώρησε ομαδικώς. Εν τούτοις, ο Πρόεδρος Γκιουλ, σε εκδήλωση, μου έσφιξε το χέρι. Η λύση του Κυπριακού βρίσκεται στην Τουρκία. Θα ήθελα πάρα πολύ να συναντηθώ με τον Πρόεδρο Γκιουλ και τον πρωθυπουργό Ερντογάν».

Όταν τα λεγόμενα του Χριστόφια μεταφέρθηκαν στον Πρόεδρο Γκιουλ, εκείνος είπε: «Ο Χριστόφιας έτεινε το χέρι του. Ανταλλάξαμε μια χειραψία, διότι δεν ήταν πρέπον να τραβήξω το χέρι μου. Όσον αφορά, όμως, το θέμα της Κύπρου, συνομιλητής του είναι ο Ταλάτ. Αυτοί εκπροσωπούν τους Τ/Κ και τους Ε/Κ. Εμείς θα παρέχουμε την αναγκαία υποστήριξη, προκειμένου να συμφωνήσουν. Εμείς είμαστε εγγυήτρια χώρα. Το ίδιο και η Ελλάδα. Εάν οι μητέρες πατρίδες κριθεί επιβεβλημένο να ανταμώσουν προκειμένου να υπάρξει επιτάχυνση των συνομιλιών, τότε μπορούμε να συναντηθούμε ως Τουρκία, Ελλάδα, «ΤΔΒΚ» και “Ε/Κ διοίκηση”».


Milliyet 

Ξεθώριασε το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα


Ο Υπουργός Άμυνας της “Ε/Κ διοίκησης” Κώστας Παπακώστας, μιλώντας στο ΡΙΚ, ανέφερε ότι το Δόγμα του ΕΑΧ μεταξύ Κύπρου – Ελλάδας «εδώ και μερικά χρόνια έχει ξεθωριάσει». Ο Παπακώστας ανέφερε, ακόμη, ότι το Δόγμα αυτό «χρησιμοποιήθηκε προς άγραν ψήφων». Δεν παρέλειψε δε να πει ότι «ήταν μια κίνηση προεκλογικής επίδειξης, η οποία δεν είχε καμία πρακτική εφαρμογή». Επίσης, απαντώντας στην ερώτηση εάν η συμμετοχή στις στρατιωτικές ασκήσεις “νότιας Κύπρου” – Ελλάδας των ελληνικών αεροσκαφών και πλοίων ήταν «μια κίνηση επίδειξης», είπε: «Δεν χρησίμευσε σε τίποτε περισσότερο από το να δημιουργήσει ένα πολεμικό κλίμα και να διαταράξει την κατάσταση». 

Ο ίδιος είπε, επίσης, ότι «εκείνο που ισχύει σήμερα είναι η ύπαρξη μιας αμυντικής συνεργασίας μεταξύ “νότιας” Κύπρου και Ελλάδας. Παράλληλα, δεν παρέλειψε να προσθέσει και το εξής: «Δεν υπάρχει κανείς στο νησί, που να πιστεύει ότι η Ελλάδα θα μείνει αδρανής σε μια νέα στρατιωτική κρίση στο νησί». Ο πρώην ΥΠΑΜ επί κυβερνήσεων Κληρίδη, Σωκράτης Χάσικος, αφού έδειξε τη σκληρή αντίδρασή του σε όσα ανέφερε ο Παπακώστας, επεσήμανε ότι το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Κύπρου – Ελλάδας «δολοφονήθηκε» από την προηγούμενη κυβέρνηση του Τάσσου Παπαδόπουλου και με τη συγκυβέρνηση ΑΚΕΛ.


Radikal 

Μπαρζανί: ‘Ανεξαρτησία με διάλογο και υπομονή’


Ο πρόεδρος της κουρδικής διοίκησης του Ιράκ Μασούντ Μπαρζανί ανέφερε ότι το αίτημα των Κούρδων για ένα ανεξάρτητο κράτος αποτελεί φυσικό τους δικαίωμα. Όμως, δεν είναι ορθό αυτό να επιτευχθεί δια της βίας. Όσον αφορά δε τους Κούρδους, οι οποίοι βρίσκονται εκτός των συνόρων του Ιράκ, έστειλε το εξής μήνυμα: «Λύστε τα προβλήματά σας με διάλογο και υπομονή». Σύμφωνα με είδηση της κουρδικής τηλεόρασης, ο Μπαρζανί ανέφερε τα εξής: «Δεν πρέπει να χύνεται αίμα για την επίτευξη του σκοπού μας, αλλά να καταβάλλονται προσπάθειες ώστε αυτός να επιτυγχάνεται με προσέγγιση. Η σημερινή προσπάθειά μας είναι προς την ίδρυση ενός δημοκρατικού ομόσπονδου κράτους στο Ιράκ. Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

Η Αμερικανική ασφαλιστική εταιρεία και τα θύματα της Γενοκτονίας

Του Φάνη Μαλκίδη 
Λέκτορα Ιστορίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο 


Πριν από λίγο καιρό είχαμε κάνει γνωστό τη μεγάλο αγώνα του δικηγόρου Βαρτκές Γεγκιαγιάν να διεκδικήσει αποζημιώσεις υπέρ των απογόνων των θυμάτων της Γενοκτονίας των Αρμενίων του 1915. 

Ο Αρμένιος δικηγόρος Βαρτκές Γεγκιαγιάν, που κατάγεται από την Σπάρτη της Πισιδίας, υποχρέωσε τις ασφαλιστικές εταιρείες New York Life Insurance Co
και ΑΧΑ, μετά από πολύχρονο και δύσκολο δικαστικό αγώνα να καταβάλουν σε δικαιούχους το συνολικό ποσό των 53 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Αρμένιος δικηγόρος ανακάλυψε ότι στις ασφαλιστικές εταιρείες που είχαν ασφαλίσει Αρμένιους υπήρχαν και ονόματα Ελλήνων που ζούσαν στις περιοχές της Θράκης, της Μικράς Ασίας και του Πόντου, άρα γινόταν πολύ ενδιαφέρον η εξέλιξη αυτή και για την ελληνική πλευρά, προκειμένου να αποδοθoύν εκ των υστέρων στους απογόνους των Ελλήνων τα χρήματα ως αποζημίωση για την απώλεια της ζωής τους.

Κάποια στιγμή έγινε γνωστή και στην Ελλάδα η ανακοίνωση του δικηγορικού γραφείου από τις ΗΠΑ και έτσι ξεκίνησε μία προσπάθεια ενημέρωσης και πληροφόρησης των πολιτών, οι οποίοι έλκουν την καταγωγή τους από τις περιοχές του Πόντου, της Θράκης της Μικράς Ασίας. Μετά ξεκίνησε μία προσπάθεια προκειμένου να βρεθούν τεκμήρια ύπαρξης ασφαλειών ζωής οι οποίες αφορούσαν Έλληνες που ζούσαν σε αυτές τις περιοχές. Η ύπαρξη επιστολής του Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομου ο οποίος ανέφερε την σύναψη τριών ασφαλιστηρίων συμβολαίων σε εταιρείες στη Βιέννη, στην Άγκυρα και στη Νέα Υόρκη με τελικό δικαιούχο τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και η εύρεση του συμβολαίου του ιατρού από το Αιδίνιο Νικόλαου Τσιουμπάκη, ήταν δύο ελπιδοφόρα μηνύματα για τη συνέχεια. Συνέχεια η οποία πράγματι δικαίωσε την προσπάθεια αυτών που αναζητούν την αλήθεια και τα εφόδια για την τεκμηρίωση της γενοκτονίας με την ανακοίνωση της ασφαλιστικής εταιρείας των ΗΠΑ New York Life Insurance Co. H εταιρεία ανακοίνωσε ότι θα αποζημιώσει Έλληνες δικαιούχους που έζησαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία πριν το 1915. Το συνολικό ποσό εκτιμάται από την εταιρεία στα 12 με 15 εκατ. δολάρια και αφορά 1. 000 περίπου συμβόλαια θυμάτων τα οποία είχαν κάνει οι Έλληνες πριν το 1915. Τα συμβόλαια αυτά ανακάλυψε στα αρχεία της, μετά από σχετική έρευνα σε αρχεία που αφορούσε Αρμένιους. 

Η σημαντική αυτή είδηση από την New York Life Insurance Co αποτελεί μία σημαντική εξέλιξη, αφού είναι ουσιαστικά μία ηθική δικαίωση και ένα ακόμη περαιτέρω βήμα στην αναγνώριση και διεθνοποίηση της γενοκτονίας. Το μείζον θέμα σε αυτή την περίπτωση δεν είναι η αποζημίωση κάποιων ανθρώπων που θα πάρουν τα χρήματα των προγόνων τους, αλλά ουσιαστικά αποτελεί ένα μέτρο προκειμένου να πιεσθεί η Τουρκία που έχει διαπράξει το μαζικό έγκλημα, τη γενοκτονία, να προβεί και στην αναγνώριση αλλά και στη συγνώμη απέναντι στα θύματα αυτής της γενοκτονίας.

Θα πρέπει τα προσφυγικά σωματεία να συμβάλλουν και αυτά στην περαιτέρω ανάδειξη του σοβαρού αυτού ζητήματος, το οποίο αναδεικνύει μία νέα παράμετρο στην υπόθεση της γενοκτονίας, παράμετρος η οποία δεν είναι θέμα χρημάτων, αλλά ηθικής δικαίωσης. Είναι ανάγκη να συγκεντρωθούν όποιες πληροφορίες υπάρχουν επί των θεμάτων ασφάλειας ζωής από τους απογόνους των θυμάτων της γενοκτονίας και μέσα στο χρονικό διάστημα που αναφέρει η παρακάτω ανακοίνωση της ασφαλιστικής εταιρείας να γίνει η σχετική διαδικασία. Η προσπάθεια για την ανάδειξη του αποσιωπημένου μαζικού εγκλήματος εναντίον των Ελλήνων συνεχίζεται και από ότι φαίνεται έχει ουσιαστικά αποτελέσματα.   Διαβάστε περισσότερα...

Zbigniew Brzezinski, Brent Scowcroft America and the World Basic Books, 2008


Βιβλιοκριτική


Του Michiko Kakutani
The New York Times Book Review


Κατά την διάρκεια εκείνων των ολίγων μηνών πριν την Αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, δύο από τα ελάχιστα άτομα που μίλησαν ακόμη και σκληρά για τους κινδύνους που σχετίζονταν με την απόφαση για μονομερή επέμβαση εναντίον του Σαντάμ Χουσσεΐν, ήταν ο Μπρέντ Σκόουκροφτ, σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του πρώην προέδρου Μπους και ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του πρώην προέδρου Τζίμυ Κάρτερ. 
Τον Αύγουστο του 2002 ο κ. Σκόουκροφτ προειδοποίησε ότι μία στρατηγική του τύπου «πάμε μόνοι μας στο Ιράκ» θα υπέσκαπτε την διεθνή συνεργασία, που εξασφαλίσαμε κατά της τρομοκρατίας. Πρόβλεψε ότι ένας τέτοιος πόλεμος “δεν θα είναι ένας περίπατος στο πάρκο”, όπως κάποιοι της κυβέρνησης Μπους υποστήριζαν, αλλά θα περιλάμβανε “μία μεγάλης κλίμακας και διάρκειας στρατιωτική κατοχή” και “θα προκαλέσει μάλιστα και μεγάλο οικονομικό κόστος – με σοβαρές επιπτώσεις τόσο στην οικονομία των ΗΠΑ όσο και στην παγκόσμια οικονομία”.
Τον ίδιο εκείνο μήνα ο κ. Μπρεζίνσκι προειδοποίησε ότι «ο πόλεμος είναι μια σοβαρή επιχείρηση αλλά παράλληλα πολύ απρόβλεπτος ως προς τη δυναμική των επιπτώσεών του – ιδιαίτερα σε μία εξαιρετικά εύφλεκτη περιοχή – για να πραγματοποιηθεί λόγω μιας προσωπικής έχθρας, ή λόγω δημαγωγικά δομημένων φόβων και μίας νεφελώδους γεγονοτολογίας». Τον Φεβρουάριο του 2003 πρόσθεσε ότι «μία Αμερική που αποφασίζει να ενεργήσει ουσιαστικά μόνη της σχετικά με το Ιράκ» μπορούσε να «βρει τον εαυτό της μόνο στην προσπάθεια να αντιμετωπίσει το κόστος και τα βάρη της μεταεπιχειρησιακής περιόδου, όπως επίσης και την αύξηση του αντιαμερικανισμού στο εξωτερικό».
Σε ένα καυστικό νέο βιβλίο με τίτλο «Η Αμερική και ο Κόσμος: Συζητήσεις για το μέλλον της Αμερικανικής Εξωτερικής Πολιτικής», οι κύριοι Μπρεζίνζκι και Σκόουκροφτ (μαζί με τον αρθρογράφο της Washington Post Ντέβιντ Ιγκνάτιους ως συντονιστή) συζητούν με γλαφυρότητα την τοξικότητα του πολέμου της κυβέρνησης Μπούς στο Ιράκ, συμπεριλαμβανομένης της ενδυνάμωσης του Ιράν, της πρόσληψης περισσοτέρων τρομοκρατών και της ανάπτυξης του μίσους στην περιοχή. Εξετάζουν επίσης και το όλο θέατρο της εξωτερικής πολιτικής: τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης, την ανάδυση της Κίνας, ως οικονομικού γίγαντα και τις προσδοκίες της νέας Ρωσίας υπό την ηγεσία των Πούτιν και Μεντβέντεφ.
Ο ευρύς διάλογος που αναπτύσσουν προσφέρει στον αναγνώστη μια ιδιαίτερη εντύπωση των αποθαρρυντικών προκλήσεων και δοκιμασιών (συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης πυρηνικών, της παγκόσμιας οικολογικής κρίσης και της τρομοκρατίας) που αντιμετωπίζονται από την Αμερική μέσα σε ένα ραγδαία μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον, δίνοντας ταυτόχρονα και την απαραίτητη έμφαση στις επικείμενες προεδρικές εκλογές οι οποίες θα αναδείξουν τον ηγέτη που θα αντιμετωπίσει τις προαναφερθείσες προκλήσεις σε μια χρονική περίοδο με καθοριστική σημασία για την παγκόσμια ιστορία.
Πέραν των συνεχιζόμενων προβλημάτων στο Ιράκ, τώρα υπάρχει και η «πιθανότητα μίας ευρύτερης Μεσανατολικής σύγκρουσης η οποία θα καταστήσει τις επιπτώσεις του Ιράκ μηδαμινές» δηλώνει ο κ. Σκόουκροφτ. Τόσο ο ίδιος όσο και ο κ. Μπρεζίνσκι υπογραμμίζουν την σημαντικότητα της διαδικασίας εξεύρεσης λύσης μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστίνιων – μία λύση η οποία, όπως υποστηρίζουν, μπορεί να αλλάξει την ψυχολογία στην περιοχή σε σημείο που θα λειτουργεί ως καταλύτης στην όλη συνδιαλλαγή με την Χαμάς, την Χιζμπολλάχ, τη Συρία και το Ιράν – καταλήγοντας στο ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό για τον νέο πρόεδρο να χειριστεί το ζήτημα αυτό το ταχύτερο. 
Αυτές οι καίριες παρατηρήσεις, όμως, παραγνωρίζουν αυτό που πολλοί χαρακτηρίζουν ως αποτυχία της κυβέρνησης Μπους να στείλει εξαρχής αρκετά στρατεύματα στο Ιράκ και τις αποφάσεις που λήφθηκαν από την ηγεσία του Πενταγώνου – ιδιαίτερα αυτές του Ντόναλντ Ράμσφελντ, τέως υπουργού αμύνης – που προκάλεσαν τη χιονοστιβάδα της εξέγερση. Τέτοιες παρατηρήσεις καταδεικνύουν μια φτωχή αντίληψη της όλης ιστορίας του πολέμου στο Ιράκ και υποσκάπτουν την όποια εμπιστοσύνη μπορεί να αποκτήσει ο αναγνώστης στην ανάγνωση του υπόλοιπου αυτού μη πειστικού βιβλίου.  Διαβάστε περισσότερα...

Bernard-Henri Lévi Left in Dark Times Random House, 2008


Βιβλιοκριτική


Του Christopher Hitchens 
Δημοσιογράφου, συγγραφέα
The New York Times Book Review 


Η εκλογή του Nicolas Sarkozy στην προεδρία της Γαλλίας με το ψηφοδέλτιο του Γκωλισμού και της κεντροδεξιάς συνοδεύτηκε από δύο κύματα αποστασίας από την αριστερά. Πριν τις εκλογές, αρκετοί τέως Μαρξιστές Παριζιάνοι διανοούμενοι, όπως ο André Glucksmann, ανακοίνωσαν την πρόθεση τους να ψηφίσουν Sarkozy αντί για το μάλλον ανιαρό Σοσιαλιστικό ζεύγος των Ségolène Royal και του σύντροφου της François Hollande. Μετά τις εκλογές, όταν η νίκη του Sarkozy εξασφαλίστηκε χάρη περισσότερο σε ψήφους που κέρδισε από παλιούς δεξιούς παρά από παλιούς αριστερούς, ο νέος πρόεδρος πρόσφερε σε εξέχοντες σοσιαλιστές σημαντικές θέσεις στην κυβέρνηση. Ένα παράδειγμα ήταν η περίπτωση του Bernard Kouchner, άλλοτε κομμουνιστή και συνιδρυτή της οργάνωσης Γιατροί Χωρίς Σύνορα, ο οποίος έγινε Υπουργός Εξωτερικών. Ο ίδιος ο Sarkozy επανακαθόρισε τον όρο «πολιτικό ανδρόγυνο» όταν παντρεύτηκε την Κάρλα Μπρούνι, πρώην μοντέλο, στο παλάτι Ελυζέ, την επίσημη δηλαδή κατοικία του Γάλλου Προέδρου.

Τέτοιες συνθήκες προσφέρονταν για σχόλια από τον συγγραφέα Bernard-Henri Lévy, μια κυρίαρχη προσωπικότητα τόσο στους κύκλους των διανοουμένων της αριστεράς όσο και στην υψηλή κοινωνία της Γαλλικής πρωτεύουσας. Στην πραγματικότητα όμως τα γεγονότα αυτά έφεραν τον Lévy σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. 

Στο προηγούμενο του βιβλίο, μια επανεξέταση του κλασσικού «Democracy in America» του Tocqueville, ο Lévy είχε επιλέξει την μέση οδό σε μια δυσχερή περίοδο για τις Γαλλο- Αμερικανικές σχέσεις. Στο νέο του βιβλίο ο Lévy εκφράζει την αντίθεση του στον επιπόλαιο αντι-Αμερικανισμό που επικρατεί μεταξύ των Ευρωπαίων διανοουμένων της lumpen αριστεράς. Σύμφωνα με τον Lévy το φαινόμενο αυτό κρύβει μέσα του δύο ανησυχητικές διαστάσεις. Από τη μία βρίσκεται η ζήλια και η δυσαρέσκεια που γέννησε το γεγονός πως οι Ηνωμένες Πολιτείες αρκετές φορές επενέβησαν στην Ευρώπη για να την σώσουν από τον εαυτό της και από τις συνέπειες των ιδεολογικών της εμμονών. Από την άλλη, και ίσως όχι τυχαία, βρίσκεται η αντίληψη ότι η Αμερική άγεται και φέρεται από τους Εβραίους και ότι είναι υποτελής τους.

Είναι αυτός ο συνδυασμός μιας σχετικά σύγχρονης προκατάληψης με την αρχαιότερη των προκαταλήψεων που απωθεί τον Lévy αρκετά ώστε να την βαφτίσει «κόκκινη και καφέ» (Σ.τ.Μ. Δηλαδή συνδυάζει το κόκκινο της αριστεράς με το καφέ της στολής των Ναζί). Εκεί αναφέρεται ο «η νέα βαρβαρότητα» από τον υπότιτλο του βιβλίου, την οποία αντιπαραθέτει στις αξίες του Διαφωτισμού, της Γαλλίας των Dreyfus, του Camus, των Jean Moulin και του Pierre Mendès-France, και την οποία εξισώνει με την Γαλλία του Sartre, του Maurice Thorez και του πολιτικού που θεωρεί το χειρότερο δείγμα του σύγχρονου Σοσιαλισμού, του ακραίου Jean-Pierre Chevènement. Η αριστερά, επιμένει ο Lévy, πρέπει να απαρνηθεί όποια τελεολογικά οράματα της ιστορίας μαζί με τα όνειρα για την δημιουργία ενός επί γης παράδεισου. Ένας κοσμικός και πραγματιστικός ανθρωπισμός είναι από μόνος του αρκετά μεγάλη πρόκληση- τα υπόλοιπα ας μας λείπουν.
 
Στα συμπεράσματα του βιβλίου του ο Lévy αποκηρύττει όποια συμπάθεια της άκρας αριστεράς με την θεοκρατία και συγκεκριμένα με την θεολογία. Αναστρέφοντας το επιχείρημα του Pascal υποστηρίζει ότι «πρέπει να κάνουμε ένα αντίστροφο στοίχημα, ποντάροντας όχι στην ύπαρξη του Θεού αλλά στην πιθανότητα να μην υπάρχει. Αυτό είναι το τίμημα της δημοκρατίας. Η μόνη εναλλακτική επιλογή θα ήταν ο διάβολος και οι λεγεώνες των αγγέλων του». Φυσικά και ευχόμαστε επιτυχία στην προσπάθεια να καθαρίσει η αριστερά από τους δαίμονες της. Ακόμα και ένα «αντιστοίχημα» όμως δεν παύει να είναι ένα αβέβαιης έκβασης στοίχημα και κάποτε δεν μπορούμε παρά να νιώσουμε κι εμείς πως ο μεσαίωνας της παλιάς αριστεράς έχει μόλις τώρα αρχίσει. Διαβάστε περισσότερα...

Olivier Roy The Politics of Chaos in the Middle East Columbia University Press, 2008


Βιβλιοκριτική 


Του Χρήστου Ιακώβου


Ο Γάλλος καθηγητής Olivier Roy θεωρείται μια από τις αυθεντίες στο χώρο των Ισλαμικών σπουδών στην Ευρώπη, όπου κάθε νέο του βιβλίο προκαλεί συζητήσεις. Σε αυτό το νέο του έργο «The Politics of Chaos in the Middle East» επιχειρεί να εντοπίσει το Αρχιμήδειο σημείο όπου όλες οι υπάρχουσες αφηγήσεις της ισλαμικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή μπορούν να ανατραπούν. Με άλλα λόγια, ο συγγραφέας επανατοποθετεί στο επίκεντρο της μελέτης του το κορυφαίο ερώτημα που απασχολεί τις Μεσανατολικές σπουδές τα τελευταία 60 χρόνια: Υπάρχει κάτι στη Μέση Ανατολή που την καθιστά ασυμβίβαστη με την υιοθέτηση των ιδεών της Δύσης; Κατά το Roy, αυτό το σημείο είναι το εξής απλό: ότι δηλαδή η Μέση Ανατολή δεν αποτελεί από μόνη της ένα ενιαίο χώρο αλλά προσδιορίζεται περισσότερο από τη σχέση της με τη Δύση. Επιπλέον, στην ανάλυσή του ο Roy προχωρεί να καταγράψει ότι για πρώτη φορά η Μέση Ανατολή έχει καταφέρει να μετασχηματίσει τις κατηγορίες της Δεξιάς και Αριστεράς στην Αμερική, λόγω των εξελίξεων που ακολούθησαν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Αυτό αποτελεί μία καινοτομία αφού για πρώτη φορά επιχειρείται μία συνδυασμένη ιστορία της πολιτικής σκέψης μεταξύ της Δύσης και της Μέσης Ανατολής. 

Ο Roy υπήρξε υποστηρικτής της επικρατούσας σήμερα νεοσυντηρητικής στρατηγικής κατά τη δεκαετία του 1980, όταν συνέγραψε το βιβλίο του για την Αφγανική αντίσταση εναντίον της Σοβιετικής εισβολής. Τότε ένα μέρος των σημερινών εγκεφάλων του νεοσυντηρητισμού εργαζόταν στην κυβέρνηση του Ρόναλντ Ρήγκαν προκειμένου να ενισχύσουν τους μουτζαχετίν. Σήμερα, η κριτική του εξελίσσεται σε ένα καταπέλτη εναντίον των ίδιων νεοσυντηρητικών που κυριαρχούν στην κυβέρνηση Μπους. Το βασικό του επιχείρημα είναι ότι η εξόφθαλμη έλλειψη κατανόησης της απειλής όπως ετέθη από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου σε συνδυασμό τις μη ρεαλιστικές αντιλήψεις σχετικά με τις δυνατότητες της Αμερικανικής κυβέρνησης, έχουν προκαλέσει, εντελώς αχρείαστα, το σημερινό χάος. Ενδιαφέρουσα είναι και η επέκταση της ανάλυσής του έναντι της επιφανειακής κριτικής που αναπτύχθηκε από τους διαφωνούντες τα τελευταία χρόνια. Σε τελική ανάλυση, ο Roy καταδεικνύει πως πολλές από τις φιλελεύθερες και αριστερές ιδέες καθώς επίσης και φιλόδοξα προγράμματα για τη δημιουργία της «Νέας Μέσης Ανατολής», για την προώθηση της Δημοκρατίας, της κοινωνίας των πολιτών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων βασίζονται σε ψευδαισθήσεις. Εν κατακλείδι, θα συμφωνήσω με το συγγραφέα στην τελική διατύπωσή του σχετικά τους τακτικούς στόχους των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, ότι δηλαδή η κυβέρνηση Μπους θα έπρεπε να ήταν ολιγότερο συγκρουσιακή, ολιγότερο ιδεολογική και περισσότερο προσεκτική για τους περιορισμούς της στρατηγικής που θέτει η Μέση Ανατολή για την παγκόσμια υπερδύναμη. 

Αναμφίβολα, το βιβλίο αυτό είναι από τα ελάχιστα που έχουν κάτι νέο να πουν για το θεμελιακής σημασίας κεφάλαιο των σχέσεων της Δύσης με τη Μέση Ανατολή.   Διαβάστε περισσότερα...