Israel's apology to Turkey was a mistake
Διαβάστε περισσότερα...
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013
Israel's Insightful Cynicism
By Robert D. Kaplan
Chief Geopolitical Analyst
Israel is in the process of watching a peace treaty unravel. I don't mean the one with Egypt, but the one with Syria. No, I'm not crazy. Since Henry Kissinger's shuttle diplomacy in 1974, the Israelis have had a de facto peace agreement of sorts with the al Assad family. After all, there were clear red lines that both sides knew they shouldn't cross, as well as reasonable predictability on both sides. Forget about the uplifting rhetoric, the requirement to exchange ambassadors and the other public policy frills that normally define peace treaties. What counts in this case is that both sides observed limits and constraints, so that the contested border between them was secure. Even better, because there was no formal peace agreement in writing, neither side had to make inconvenient public and strategic concessions. Israel did not have to give up the Golan Heights, for example. And if Syria stepped over a red line in Lebanon, or say, sought a nuclear capacity as it did, Israel was free to punish it through targeted military strikes. There was usefully no peace treaty that Israel would have had to violate.
Israel is in the process of watching a peace treaty unravel. I don't mean the one with Egypt, but the one with Syria. No, I'm not crazy. Since Henry Kissinger's shuttle diplomacy in 1974, the Israelis have had a de facto peace agreement of sorts with the al Assad family. After all, there were clear red lines that both sides knew they shouldn't cross, as well as reasonable predictability on both sides. Forget about the uplifting rhetoric, the requirement to exchange ambassadors and the other public policy frills that normally define peace treaties. What counts in this case is that both sides observed limits and constraints, so that the contested border between them was secure. Even better, because there was no formal peace agreement in writing, neither side had to make inconvenient public and strategic concessions. Israel did not have to give up the Golan Heights, for example. And if Syria stepped over a red line in Lebanon, or say, sought a nuclear capacity as it did, Israel was free to punish it through targeted military strikes. There was usefully no peace treaty that Israel would have had to violate.
Of course, the Syrians built up
a chemical arsenal and invited the Iranians all over their country and
Lebanon. But no formal treaty in the real world -- given the nature of the
Syrian regime -- would likely have prevented those things. In an imperfect
world of naked power, the al Assads were at least tolerable. Moreover, they
represented a minority sect, which prevented Syria from becoming a larger and
much more powerful version of radical, Sunni Arab Gaza. In February 1993 in The Atlantic Monthly,
I told readers that Syria was not a state but a writhing underworld of sectarian and
ethnic divides and that the al Assads might exit the stage through an
Alawite mini-state in the northwest of their country that could be quietly
supported by the Israeli security services. That may yet come to pass.
Israeli political leaders may
periodically tell the media that Bashar al Assad's days are numbered, but that
does not necessarily mean Israelis themselves believe that is an altogether
good scenario. Indeed, I strongly suspect that, for example, when the Israelis
and the Russians meet, they have much in common regarding Syria. Russia
is supporting the al Assad regime through arms transfers by sea and through
Iraq and Iran. Israelis may see some benefits in this. Russian President
Vladimir Putin may actually enjoy his meetings with Israelis -- who likely
don't lecture him about human rights and the evils of the al Assad regime the
way the Americans do.
True, a post-al Assad Syria may undermine
Iranian influence in the Levant, which would be a great benefit to Israel,
as well as to the United States. On the other hand, a
post-al Assad Syria will probably be an anarchic mess in which the Iranians
will skillfully back proxy guerrilla groups and still be able to move weapons
around. Again, al Assad is the
devil you know. And the fact that he is no longer, functionally
speaking, the president of Syria but, rather, the country's leading warlord,
presents challenges that Israelis would prefer not to face.
What about Hezbollah, in this
admittedly cynical Israeli view? Hezbollah is not a strategic threat to Israel.
Hezbollah fighters are not about to march en masse over the border into Haifa
and Tiberias. Anti-missile systems like Iron
Dome and David's Sling could reasonably contain the military threat from
the north. Then there are Israel's bomb shelters -- a one-time only expense.
Hezbollah, moreover, needs Israel. For without a powerful Israel, Hezbollah
would be robbed of the existential adversary that provides Hezbollah with its
immense prestige in the Lebanese political universe, making Hezbollah so much
more than just another Shiite group battling Sunnis.
Israel's war against Hezbollah in
2006 is known as a disaster. But it did have its positive side effects: Israel
has had seven years of relative peace on its northern border, even as the war
usefully exposed many inadequacies in the Israeli military and reserve system
that had been building for years and were henceforth decisively repaired,
making Israel stronger as a consequence.
Threats abound, truly. The collapse
of the al Assad regime may lead to a weapons free-for-all -- just
like in post-Gadhafi Libya -- that might force Israel to "mow the
lawn" again in southern Lebanon. As for Hassan Nasrallah, the charismatic
and capable Hezbollah leader, maybe he, too, is the devil you know,
informally obeying red lines with Israel since 2006. Nasrallah appears to be
less extreme than his deputy, Naim Qassim, who would take over if Nasrallah
were ever assassinated by the Israelis, unless the Sunnis in a Lebanon and
Syria thrown into utter, post-al Assad chaos assassinate him sooner.
Then there is Gaza: once again, like
southern Lebanon, "mow the lawn" once or twice a decade, though this
might be harder in a post-Arab Spring geopolitical environment because of the
greater danger of unhinging Israeli-Egyptian relations. Still, in Gaza there is
no existential threat, nor a real solution, regardless of what the diplomats
say. Idealists in the West talk about peace; realists inside Israel talk about
spacing out limited wars by enough years so that Israeli society can continue
to thrive in the meantime. As one highly placed Israeli security analyst
explained to me, the East Coast of the United States and the Caribbean have
periodic hurricanes. After each one, people rebuild, even as they are aware
that a decade or so down the road there will be another hurricane. Israel's
wars are like that, he said.
Presently a real underlying worry
for Israel appears to be Jordan. Yes, King Abdullah has so far expertly
manipulated the growing unrest there, but to speculate about the collapse
of the Hashemite dynasty is only prudent. More anarchy. More reason to heed
Ariel Sharon's analysis of four decades ago to the effect that Jordan is the
real Palestinian state, more so than the West Bank. And because Jordan and
Saudi Arabia could conceivably unravel in coming decades, maybe Israel should
seek to avoid attacking Iran -- which along with Israel is the only real state
between the Mediterranean Sea and the Iranian Plateau. Iran may have a
repulsive regime, but its society is probably healthier than most in the Arab
world. So there is some hope.
You get the picture. Israel had a
convenient situation for decades, surrounded as it was by stable Arab
dictatorships. Israel could promote itself as the region's only real
democracy, even as it quietly depended on the likes
of Hosni Mubarak, the al Assad clan and the Hashemites to ensure order and
more-or-less few surprises. Now dictators are
falling and anarchy is on the rise. Fighting state armies of the kind that
the Arab dictators built in wars in 1948, 1956, 1967 and 1973 was simpler
compared totoday's wars:
Because the Arabs never really believed in their dysfunctional states, they
didn't always fight very well in state-organized formations. But sub-state
militaries like Hezbollah and Hamas have been more of a challenge. In the old
days, Israel could destroy an Egyptian air force on the ground and solve its
security dilemma in the south. Nowadays, to repeat, there are no solutions for
Israel: only sub-state adversaries that hide among civilian concentrations in
order to attack your own civilian concentrations. No peace ever, therefore,
just periodic wars, hopefully spaced-out.
The Middle East today has turned out
perfectly if you are a Jewish West Bank settler. The divisions within
Palestinian ranks, coupled with the increasing anarchy of the Arab world, mean
the opportunities for territorial concessions on Israel's part have diminished.
In fact, Israel's only option may be more unilateral withdrawals. That is
probably the only thing the settlers have to worry about.
But the Zionist dream lives on.
Jerusalem and much of the rest of Israel are thriving. Light rail and
pedestrian walkways make Jerusalem more vibrant than ever. The Arabs in the Old
City survive well -- under the circumstances, that is -- on the
"Jewish" side of the "fence," where the standard of living
and quality of life is so much better than on the Arab side. The
"fence" is both a monstrosity in abstract moralistic terms and a
practical solution in an age of repeated diplomatic failure and fewer and fewer
diplomatic opportunities. From 28 percent of the gross domestic product in the
mid-1970s, Israeli military spending is down to between 6 and 8 percent of the
country's GDP. Life is good in Israel. The unemployment rate is lower than in
the United States and Europe, despite high housing costs and the need for
reform in health care and education. One could argue that Prime Minister
Benjamin Netanyahu -- so vilified in the West -- has not handled the economy
altogether badly.
But what about idealism? What about
a better, more humane Middle East? What about the wise and talented statesmen
who periodically see opportunities where others see none? What about slowing
down Israel's drift to a quasi-Apartheid society, characterized by Israeli
domination of the more numerous Arabs and something certainly not in Israel's
interest? These are all real things to constantly keep in mind and to struggle
for. But the Levant remains a zero-sum struggle for physical survival. So it is
a place where there will always be benefits to dealing with strong dictators.
Given their geographical circumstances, Israelis can be forgiven their
cynicism.
Read more: Israel's Insightful Cynicism | Stratfor
Verheugen: Europe cannot do it without Turkey
Published: 28 March 2013
The European
Union needs Turkey if it is to succeed as a global player, former Commission
vice-president Günter Verheugen tells EurActiv.
Günter
Verheugen is a former Commission vice-president and enlargement commissioner.
He was a speaker at the Future of Europe Stakeholder Workshop organised by the
EurActiv Foundation on 22 March in Brussels, where he spoke to EurActiv's
Samuel Doveri Vesterbye.
How do you see the future of Europe?
Despite the problems that we have, despite the inefficient crisis management that we have, and despite the lack of support in our societies, European integration must continue.
We are in a changing global environment and I have to say that only a stronger and bigger Europe can cope with the challenges of the future.
First thing that we have to do is prepare an agenda for reform. There is a very broad call for reform of institutions, the functioning of procedures and results. And we should address the reasons why people are dissatisfied or at least uncertain. This can deliver very clear results in order to strengthen public support.
Then as a next step we can discuss the question of further integration. At this junction, I would not say that it’s useful to talk about the next step being political union. It’s too early to talk about the need to have a United States of Europe or a federal state. I don’t see a single European nation prepared to abandon its own statehood in favour of a super state.
But for the time being I think we should organise support for the idea that a stronger Europe in the sense of unity and more areas where can act together. And in the sense of widening, including European countries which are particularly important for our future, in particular Turkey.
Which are the areas that need reform in the EU?
One of the problems is the transfer of sovereignty in a one way direction. The question must be asked and we need to find an answer on whether there are responsibilities, competence and powers which we can give back to member state, at a national, regional or local level.
Number two is the question of regulatory environments that we are creating. President Barroso said a few months ago that less could be more. I fully agree with him. We need more self-restraint. The rule must be that we do at European level, after very tough scrutiny, only what can’t be done at a national or regional level. But it must be a very tough principle.
Number three is the question of targeted spending. I’m not against a strong community budget, but the way we spend it can be improved. If the results are creating disparities then something is obviously wrong.
[A] final point would be more flexibility; taking into account specific interests of member states as far as they do not hamper the general objectives of European integration. There are many things which are harmonised where you can ask the question of whether it’s useful for the functioning of the European market or monetary union.
The overarching issue is the one of democratic structures. The next deepening must be combined with a considerable strengthening of democratic structures. Personally I would go as far as to say that we need a fully-fledged parliamentary system at the EU level. The executive must be the result of parliamentary elections, the commission must be fully accountable to the Parliament and the hierarchy of institutions must be changed in favour of the Parliament.
What’s the importance of Turkey for Europe and enlargement?
In the case of Turkey there is a strategic and economic meaning. Strategically Turkey is the country that can be the mediator between Western democracies and the Islamic world. It can play a very important role in terms of which direction the Arab or Islamic world will develop.
These questions are absolutely crucial for our own future and we cannot do it without Turkey. Economically Turkey is potentially one of the strongest European economies, growing very fast. And Turkey is sitting in a region with a huge potential, meaning that Turkey would not weaken the EU - it would make it stronger.
Without Turkey we can forget our ambition to be a global player in the future.
How do you see the future of Europe?
Despite the problems that we have, despite the inefficient crisis management that we have, and despite the lack of support in our societies, European integration must continue.
We are in a changing global environment and I have to say that only a stronger and bigger Europe can cope with the challenges of the future.
First thing that we have to do is prepare an agenda for reform. There is a very broad call for reform of institutions, the functioning of procedures and results. And we should address the reasons why people are dissatisfied or at least uncertain. This can deliver very clear results in order to strengthen public support.
Then as a next step we can discuss the question of further integration. At this junction, I would not say that it’s useful to talk about the next step being political union. It’s too early to talk about the need to have a United States of Europe or a federal state. I don’t see a single European nation prepared to abandon its own statehood in favour of a super state.
But for the time being I think we should organise support for the idea that a stronger Europe in the sense of unity and more areas where can act together. And in the sense of widening, including European countries which are particularly important for our future, in particular Turkey.
Which are the areas that need reform in the EU?
One of the problems is the transfer of sovereignty in a one way direction. The question must be asked and we need to find an answer on whether there are responsibilities, competence and powers which we can give back to member state, at a national, regional or local level.
Number two is the question of regulatory environments that we are creating. President Barroso said a few months ago that less could be more. I fully agree with him. We need more self-restraint. The rule must be that we do at European level, after very tough scrutiny, only what can’t be done at a national or regional level. But it must be a very tough principle.
Number three is the question of targeted spending. I’m not against a strong community budget, but the way we spend it can be improved. If the results are creating disparities then something is obviously wrong.
[A] final point would be more flexibility; taking into account specific interests of member states as far as they do not hamper the general objectives of European integration. There are many things which are harmonised where you can ask the question of whether it’s useful for the functioning of the European market or monetary union.
The overarching issue is the one of democratic structures. The next deepening must be combined with a considerable strengthening of democratic structures. Personally I would go as far as to say that we need a fully-fledged parliamentary system at the EU level. The executive must be the result of parliamentary elections, the commission must be fully accountable to the Parliament and the hierarchy of institutions must be changed in favour of the Parliament.
What’s the importance of Turkey for Europe and enlargement?
In the case of Turkey there is a strategic and economic meaning. Strategically Turkey is the country that can be the mediator between Western democracies and the Islamic world. It can play a very important role in terms of which direction the Arab or Islamic world will develop.
These questions are absolutely crucial for our own future and we cannot do it without Turkey. Economically Turkey is potentially one of the strongest European economies, growing very fast. And Turkey is sitting in a region with a huge potential, meaning that Turkey would not weaken the EU - it would make it stronger.
Without Turkey we can forget our ambition to be a global player in the future.
Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013
Τι επιδιώκει ο Ταγίπ Ερντογάν από την ειρήνευση με το PKK
Το τέλος μιας εξέγερσης
F.
Stephen Larrabee
Την περασμένη εβδομάδα, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (ΡΚΚ), ανακοίνωσε την κατάπαυση του πυρός στην σχεδόν τριών δεκαετιών μάχη του κόμματός του με το τουρκικό κράτος. Πριν από αυτό, η εξέγερση - η οποία έχει στοιχίσει περίπου 40.000 ζωές - φαινόταν δύσκολα διαχειρίσιμη. Οι προσπάθειες της Άγκυρας να την καταστείλουν προκαλούσε τον κουρδικό εθνικισμό και έκανε το PKK ισχυρότερο. Αλλά τώρα, με τον Οτσαλάν προφανώς έτοιμο να προσπαθήσει να επιλύσει ειρηνικά τις διαφορές, οι προοπτικές να τερματιστεί η εξέγερση έχουν βελτιωθεί.
Η ανακοίνωση του Οτσαλάν ήρθε την κατάλληλη στιγμή.
Διάφοροι παράγοντες είχαν ήδη καταστήσει την χρονική στιγμή κατάλληλη για την ειρήνη.
Πρώτον, το κυβερνών Κόμμα της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) και η ευρύτερη τουρκική κοινή γνώμη είχαν αναγνωρίσει ότι η προσπάθεια για τον τερματισμό της εξέγερσης με χρήση στρατιωτικών δυνάμεων αποτελούσε ένα αδιέξοδο και ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει μια πιο αποφασιστική προσπάθεια για την εξεύρεση πολιτικής λύσης στην σύγκρουση με τους Κούρδους.
Δεύτερον, το κουρδικό ζήτημα συνδέεται στενά με τις πολιτικές φιλοδοξίες του πρωθυπουργού Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν. Σύμφωνα με το καταστατικό του ΑΚΡ, ο Ερντογάν δεν μπορεί να διεκδικήσει ξανά την πρωθυπουργία, μόλις λήξει η δεύτερη θητεία του το 2014. Αντ' αυτού, αναμένεται να προσπαθήσει να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος. Αν κερδίσει, θα είναι ο πρώτος εκλεγμένος από τον λαό πρόεδρος στην τουρκική ιστορία, κορυφώνοντας την πολιτική σταδιοδρομία του και αναλαμβάνοντας την ευκαιρία να διαμορφώσει την τουρκική πολιτική μέχρι το 2023, την 100ή επέτειο της ίδρυσης της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι επί του παρόντος, η προεδρία είναι σε μεγάλο βαθμό μια εθιμοτυπική θέση. Ο Ερντογάν, λοιπόν, έχει αφήσει να εννοηθεί ότι η πρόθεσή του είναι να τροποποιήσει το τουρκικό Σύνταγμα έτσι ώστε να δώσει στον πρόεδρο ισχυρότερες εκτελεστικές εξουσίες και να μειώσει το κύρος του πρωθυπουργού. Το ΑΚΡ δεν διαθέτει τις απαραίτητες ψήφους στο κοινοβούλιο για να προωθήσει αυτές τις συνταγματικές αλλαγές. Για να το κάνει αυτό, χρειάζεται την υποστήριξη του φιλοκουρδικού Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP), το οποίο διαθέτει 33 έδρες στο κοινοβούλιο. Μια συμφωνία ειρήνης με το ΡΚΚ και οι υποσχέσεις να αναθεωρηθεί το σύνταγμα ώστε να επεκταθούν τα πολιτιστικά δικαιώματα των Κούρδων και να διευρυνθεί ο ορισμός της τουρκικής υπηκοότητας θα βοηθήσουν την κυβέρνηση Ερντογάν να εξασφαλίσει την συναίνεση του BDP. Στην πραγματικότητα, για να δημιουργήσει μια προεδρία έτσι όπως την επιθυμεί, ο Ερντογάν θα πρέπει να επιτύχει μια ευρεία συμφωνία με τους Κούρδους. Ωστόσο, αυτή η προοπτική ανησυχεί πολλούς Τούρκους, οι οποίοι πιστεύουν ότι ένα νέο Σύνταγμα προς αυτή την κατεύθυνση θα συγκεντρώσει πολύ μεγάλη δύναμη στα χέρια ενός ανθρώπου και θα ανοίξει τον δρόμο για μεγαλύτερο αυταρχισμό.
Ο τελικός παράγοντας που βελτίωσε τις προοπτικές για ειρήνη, είναι μια επανεξέταση από τους κύκλους του ΑΚΡ για τον ρόλο του Οτσαλάν σε οποιαδήποτε προσπάθεια να τερματίσει την εξέγερση του PKK. Τον Νοέμβριο του 2012, ο Οτσαλάν βοήθησε να σταματήσει μια απεργία πείνας 67 ημερών από περισσότερους από 600 Κούρδους. Η προσωπική παρέμβασή του έδειξε την επιρροή του και την αναγκαιότητα της απευθείας συμμετοχής του σε οποιοδήποτε ειρηνευτικό σχέδιο. Δεν προκάλεσε έκπληξη λοιπόν, όταν ένα μήνα μετά την μεσολάβηση του Οτσαλάν, ο Ερντογάν ανακοίνωσε την έναρξη των διερευνητικών συνομιλιών με τον Οτσαλάν με στόχο τον τερματισμό της εξέγερσης του ΡΚΚ. Από την τουρκική πλευρά, ο Χακάν Φιντάν, ο επικεφαλής του Εθνικού Οργανισμού Πληροφοριών της Τουρκίας και στενός έμπιστος του Ερντογάν, ηγείται των συζητήσεων. Αυτός και ο Οτσαλάν έχουν επικεντρωθεί στην ανάπτυξη ενός στρατηγικού οδικού χάρτη προς μια ειρηνευτική συμφωνία.
Φυσικά, η ειρήνη δεν είναι ακόμα τελειωμένη υπόθεση. Πολλά θέματα θα μπορούσαν να εκτροχιάσουν την συμφωνία.
Πρώτον, το ζήτημα της αμνηστίας μπορεί να δημιουργήσει δυσκολίες. Πολλές ομάδες Κούρδων - και ο ίδιος ο Οτσαλάν - επιμένουν ότι στους μαχητές του ΡΚΚ πρέπει να χορηγηθεί αμνηστία ως μέρος μιας οποιασδήποτε συμφωνίας. Ωστόσο, ένα μεγάλο τμήμα του τουρκικού πληθυσμού θεωρεί τους μαχητές του ΡΚΚ τρομοκράτες και αντιτίθεται σθεναρά στο να τους αφήσουν ελεύθερους.
Επιπλέον, ο Οτσαλάν μπορεί να θέλει την ειρήνη και έχει μεγάλη επιρροή στο τουρκικό ΡΚΚ, αλλά η οργάνωση δεν είναι πλέον δικό του δημιούργημα. Έχει γίνει ένα διακρατικό κίνημα με δίκτυα και επιχειρήσεις σε ολόκληρη την περιοχή. Δεν είναι όλοι υπό τον έλεγχό του. Ακόμα κι αν ο Οτσαλάν μπορεί να πείσει μεγάλα τμήματα του PKK να υποστηρίξουν μια ειρηνευτική συμφωνία, κάποιες σκληροπυρηνικές εθνικιστικές ομάδες μπορεί να εξακολουθούν να είναι απρόθυμες να καταθέσουν τα όπλα τους. Άλλωστε, πολλοί διοικητές του PKK δεν βλέπουν να έχουν μέλλον εκτός του ένοπλου αγώνα.
Οι περιφερειακές εξελίξεις έχουν περιπλέξει επίσης τις ειρηνευτικές συνομιλίες. Στην Συρία, η αποχώρηση των συριακών κυβερνητικών δυνάμεων από πέντε κουρδικές πόλεις κατά μήκος των συνόρων Συρίας- Τουρκίας τον Ιούλιο του 2012 δημιούργησε ένα πολιτικό κενό που το Κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) - το οποίο έχει στενούς δεσμούς με το PKK - έσπευσε να καλύψει. Η ταχύτητα και η ευκολία με την οποία το PYD ήταν σε θέση να αναλάβει τον έλεγχο επιβεβαίωσε τις τουρκικές υποψίες ότι ο Άσαντ θα μπορούσε να έχει οργανώσει την αποχώρηση για να ενισχύσει το ΡΚΚ σε βάρος της Τουρκίας και της σουνιτικής συριακής αντιπολίτευσης. Τώρα, οι Τούρκοι αξιωματούχοι ανησυχούν ότι οι περιοχές που διοικούνται από το PYD θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια βάση για τις επιθέσεις του PKK εναντίον του τουρκικού εδάφους και των τουρκικών δυνάμεων ασφαλείας. Η Τουρκία έχει απειλήσει ότι θα επέμβει στρατιωτικά εάν υπάρξουν επιθέσεις, αυξάνοντας την πιθανότητα ότι μια οποιαδήποτε συμπλοκή θα μπορούσε να επεκταθεί γρήγορα.
Στο Ιράν, όπως και στην Τουρκία, η κυβέρνηση αντιμετώπισε μια κουρδική εξέγερση.
Η κινητοποίηση εκεί είναι υπό την ηγεσία του Κόμματος της Ελεύθερης Ζωής του Κουρδιστάν (PJAK), ένα παρακλάδι του PKK. Σε μερικές περιπτώσεις, η Τουρκία και το Ιράν συντόνιζαν τις προσπάθειές τους και μοιράζονταν πληροφορίες για την αντιμετώπιση των επιθέσεων του ΡΚΚ και του PJAK. Ωστόσο, οι σχέσεις των δύο χωρών είναι τεταμένες όσον αφορά την Συρία, οδηγώντας σε απότομη περιστολή της συνεργασίας. Αυτό, με τη σειρά του, έχει αποδυναμώσει την ικανότητα της Τουρκίας να αποτρέψει τις επιθέσεις του ΡΚΚ. Επιπλέον, σύμφωνα με τους Τούρκους αξιωματούχους, το Ιράν έχει αρχίσει να υποστηρίζει κρυφά το PKK. Το Ιράν δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το αν η εξέγερση του PKK πλησιάζει προς το τέλος της, αφού κάτι τέτοιο θα εξαλείψει έναν από τους κύριους μοχλούς της Τεχεράνης για την άσκηση πίεσης προς την Τουρκία.
Η αλλαγή στην πολιτική του Ιράν προς το PKK συνέπεσε με μια σοβαρή επιδείνωση των σχέσεων της Άγκυρας με την κυβέρνηση Μαλίκι στην Βαγδάτη. Η Τουρκία βλέπει τον Μαλίκι ως μαριονέτα του Ιράν και υποστήριξε τον αντίπαλό του, τον Ιγιάντ Αλάουι, τον Μάρτιο του 2010 στις βουλευτικές εκλογές στο Ιράκ. Από την εποχή των εκλογών, ο Μαλίκι προσπάθησε σταθερά να εδραιώσει τον έλεγχό του πάνω στους πολιτικούς θεσμούς του Ιράκ, ιδίως στην αστυνομία και τις υπηρεσίες πληροφοριών και να περιορίσει την επιρροή των Σουνιτών και των Κούρδων. Οι Τούρκοι φοβούνται ότι οι προσπάθειες αυτές θα μπορούσαν να αναζωπυρώσουν την θρησκευτική βία που συγκλόνισε το Ιράκ μεταξύ του 2003 και του 2007, και θα μπορούσε να οδηγήσει στην διάλυση της χώρας, με τους Κούρδους να αποκτούν πλήρη ανεξαρτησία στο Βορρά. Μια τέτοια εξέλιξη θα διαλύσει τις ελπίδες των διαπραγματεύσεων για το τέλος της εξέγερσης του PKK.
Η πιο σημαντική στρατηγική αλλαγή, ωστόσο, ήταν η σημαντική βελτίωση στη σχέση της Τουρκίας με την Κουρδική Περιφερειακή Κυβέρνηση (KRG) στο βόρειο Ιράκ. Κατά την περίοδο αμέσως μετά τον Πόλεμο του Κόλπου το 1990 - 91, η Τουρκία αρνήθηκε να έχει επίσημη επαφή με την KRG, φοβούμενη ότι η εμπλοκή της θα νομιμοποιούσε την κυβέρνηση στην Ερμπίλ και θα επιτάχυνε την εμφάνιση ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στα νότια σύνορα της Τουρκίας. Από το 2009, όμως, και οι δύο πλευρές έχουν αναγνωρίσει ότι έχουν κοινά συμφέροντα. Οι οικονομίες τους, κατ΄ αρχάς είναι όλο και πιο αλληλοεξαρτώμενες. Περίπου το 80% των αγαθών που πωλούνται στην KRG παρασκευάζονται στην Τουρκία. Περίπου 1.200 τουρκικές εταιρείες λειτουργούν σήμερα στο βόρειο Ιράκ (κυρίως στον τομέα των κατασκευών, αλλά και στην εξερεύνηση πετρελαίου).
Ένα άλλο κίνητρο για την βελτίωση των σχέσεων είναι η ενέργεια. Τον Ιούλιο του 2012, η κυβέρνηση Ερντογάν αποφάσισε να εισάγει αργό πετρέλαιο απευθείας από την KRG παρά τις αντιρρήσεις της Βαγδάτης και οι συζητήσεις για την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου και δύο αγωγών πετρελαίου απευθείας μέσω του βορείου Ιράκ (που είναι υπό κουρδικό έλεγχο) βρίσκονται σε εξέλιξη. Προηγουμένως, η Άγκυρα είχε επιδιώξει να αποτρέψει την KRG από την απόκτηση του άμεσου ελέγχου των ενεργειακών πόρων στην περιοχή, με τον φόβο ότι το πετρέλαιο θα ενισχύσει την προσπάθεια της KRG να δημιουργήσει ένα ανεξάρτητο κουρδικό κράτος. Τώρα όμως, η Τουρκία ελπίζει να χρησιμοποιήσει την ενεργειακή συνεργασία ως κίνητρο για την KRG, ώστε να πατάξει τις βάσεις του PKK στο βόρειο Ιράκ.
Παρ' όλη την κινητικότητα των εγχώριων και περιφερειακών πλευρών, μια συμφωνία ειρήνης που θα μπορούσε να τερματίσει την εξέγερση του PKK δεν αποτελεί τελειωμένη υπόθεση. Οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται ακόμη σε πρώιμο στάδιο.
Ακόμα κι έτσι, οι συνομιλίες αποτελούν την πιο ελπιδοφόρα προσπάθεια των τελευταίων δεκαετιών για τον τερματισμό της εξέγερσης του ΡΚΚ.
Αν επιτευχθεί, θα αφαιρέσει ένα σημαντικό εμπόδιο για την ασφάλεια της Μέσης Ανατολής και την σταθεροποίηση της τουρκικής δημοκρατίας. Ένας τερματισμός της εξέγερσης θα δώσει επίσης μεγαλύτερο βάρος στην φιλοδοξία της Τουρκίας να διαδραματίσει ευρύτερο ρόλο στην Μέση Ανατολή.
Για τους λόγους αυτούς, η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να στηρίξει τις διαπραγματεύσεις - όσο μακριά κι αν φαίνεται η ειρήνη αυτή την στιγμή.
Ο F. STEPHEN LARRABEE κατέχει την Διακεκριμένη Έδρα Ευρωπαϊκής Ασφάλειας στην RAND Corporation.
Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/139081/f-stephen-larrabee/why-erd...
FOREIGN AFFAIRS The Hellenic Edition
Ο Έλληνας, ο Ελλαδίτης και ο Κύπριος
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
Ένα πολύ ενδιαφέρον
πρόβλημα ορολογίας αναδείχθηκε μ' αφορμή την κυπριακή κρίση. Στο δημόσιο λόγο,
επίσημο και ανεπίσημο, οι όροι «Έλληνας» και «ελληνικό» κ.ά.
χρησιμοποιήθηκαν σε αντιδιαστολή με τους όρους «Κύπριος» και «κυπριακό».
Ο εθισμός των σύγχρονων Ελλήνων (στην Ελλάδα, την Κύπρο και τη Διασπορά)
σε ανορθολογικές συμπεριφορές και παράλογες απόψεις έχει οδηγήσει
στην αδιαμαρτύρητη αποδοχή ενός προφανούς λάθους. Δηλαδή στη μετατροπή ενός
εθνωνυμίου σε δηλωτικό μόνο πολιτειακής ιδιότητας. Ή, ακόμα χειρότερα, την
οικειοποίηση του εθνωνυμίου από μέρος μόνο του εθνικού συνόλου.
Ο Κύπριος είναι αδιαμφισβήτητα
Έλληνας. Ιστορικά εντάσσεται στην ελληνική εθνότητα, σε όποια μορφή και αν αυτή
εμφανίστηκε στην ιστορία. Επίσης, από τις απαρχές της εμφάνισης της έννοιας του
πολιτικού έθνους, οι Κύπριοι εντάχθηκαν αυτόματα στην κατηγορία αυτή. Είναι
γνωστή η συμμετοχή των Κυπρίων στο κίνημα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, αλλά
και σ' όλες τις επαναστατικές εθνικοαπελευθερωτικές διαδικασίες που συνέβησαν
στην Εγγύς Ανατολή από το 1821 και εντεύθεν.
Κατά συνέπεια, το ζήτημα της
επικράτησης όρων αναντίστοιχων με το περιεχόμενό τους δημιουργεί ενδιαφέροντα
ερωτήματα.
Ποιος είναι ο
Έλληνας σήμερα;
Η απόπειρα πλήρους οικειοποίησης
του εθνωνυμίου «Έλληνας» μέσω της κατασκευής σχημάτων που λίγο αντιστοιχούσαν
στην πραγματική κατάσταση, δεν αφορά μόνο την ματαιοδοξία των σύγχρονων
κατοίκων της Ελλάδας. Βασίζεται σε μια άγνωστη υπόγεια διεργασία για κατασκευή
νέου περιεχομένου του όρου με βάση την πολιτειακή υπόσταση και όχι την
εθνική καταγωγή. Το εγχείρημα άρχισε να διαμορφώνεται από την εποχή
που υπουργός Εξωτερικών ήταν ο Μιχ. Παπακωσταντίνου. Εκείνη την εποχή, κάποιοι
κύκλοι ευελπιστούσαν ότι το κυπριακό πρόβλημα θα επιλυόταν με την εμφάνιση μιας
νέας εθνικής κυπριακής ταυτότητας που θα περιλάμβανε και τις δύο εθνικές (ή
θρησκευτικές) κοινότητες του νησιού.
Η προσπάθεια έφτασε στο απόγειό της
την εποχή των Σημίτη-Παπανδρέου, τότε που οι οργανικοί διανοούμενοι του
συστήματος (μοντέρνοι ιστορικοί και πολιτικοί επιστήμονες) κυριαρχούσαν
ιδεολογικά ελέω απόλυτης εξουσιοδότησης από την εξουσία. Η τάση που
διαμορφώθηκε στον «εκσυγχρονιστικό», «αντιεθνικιστικό», «φεντεραλιστικό» κ.λπ.
χώρο (δεξιό, κεντρώο και αριστερό) αποσκοπούσε στην ουδετεροποίηση του κράτους
με την αποκοπή του από το ιδρυτικό έθνος. Σύμφωνα μ' αυτή την αντίληψη, το
πέρασμα από το έθνος-κράτος στο «κράτος των πολιτών» επέβαλε την
από-εθνικοποίηση του όρου που χαρακτήριζε τους πολίτες του κράτους. Όμως, αντί
να επιλέξουν όρους όπως «Ελλαδίτης» ή «Ελλαδικός», που
αντιστοιχούσαν με τον καλύτερο τρόπο στη "νέα" αυτή θεώρηση
αποφάσισαν να αλλάξουν το περιεχόμενο του εθνικού όρου «Έλληνας» και να τον
μετατρέψουν εννοιολογικά, ώστε να σημαίνει «Ελλαδίτης». Παράλληλα, καθιερώθηκαν
πλήρως νέοι προσδιορισμοί για τους εξωελλαδικούς Έλληνες: «(προνεωτερικοί)
ελληνορθόξοι» για τους Μικρασιάτες προ του '22, «Ελληνοκύπριοι» για τους
Έλληνες της Κύπρου, «Ρωμιοί» για τους μειονοτικούς Κωσταντινουπολίτες και ας
αναγνωριζόταν ως «Έλληνες» στη Συνθήκη της Λωζάννης, «Ελληνοπόντιοι» για τους
Έλληνες από την πρώην ΕΣΣΔ.
Στις
διεργασίες αυτές συνέβαλε και η παραδοσιακή υπεροψία των κυρίαρχων ελλαδικών ελίτ,
που αποσκοπούσαν στην πλήρη οικειοποίηση του όρου, ως μέσο ιδεολογικής
νομιμοποίησης και απόλυτης κυριαρχίας. π.χ. ενώ το κράτος λέγεται «Ελλάδα» και
όχι «Ελληνία», συνταγματικά κατοχυρώνεται και ο όρος «Ελληνική Δημοκρατία»,
αντί του ορθού «Δημοκρατία της Ελλάδας».
Σε πολιτικό επίπεδο, θα έπρεπε να
αποκατασταθούν οι έννοιες. Και το κύριο βάρος γι αυτό πέφτει στους κυπριακούς
ώμους. Είναι ακατανόητη η έλλειψη αντίδρασης των Κυπρίων, των φυσικών προσώπων
αλλά και της διπλωματικής τους αποστολής στην Ελλάδα. Εκτός εάν η συγκεκριμένη
μεθόδευση απηχεί και κυπριακές προσδοκίες.
Η φυσική τάξη των πραγμάτων -όπως
αυτά διαμορφώθηκαν την εποχή της νεωτερικότητας- είναι να ονομάζεται «Έλληνας»
ο οποιοσδήποτε αναγνωρίζει τον εαυτό του ως μέλος της συγκεκριμένης εθνικής
οντότητας, ανεξάρτητα από γεωγραφική καταγωγή ή πολιτισμική κατάσταση. Κατά
συνέπεια, ο κάθε υπήκοος της κράτους που φέρει το όνομα «Ελλάδα» είναι απλώς «Eλλαδίτης» ή «Ελλαδικός»,
ανεξαρτήτως της εθνικής του καταγωγής. Όπως επίσης και «Κύπριος», ο υπήκοος της
Κύπρου, ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή. Δηλαδή ο Τούρκος ή ο Πομάκος ή ο
Αρμένιος ή αύριο ο πολιτογραφημένος Πακιστανός ή ο Μαροκινός θα είναι
«Ελλαδίτης». Το ίδιο και ο Τούρκος ή ο Μαρωνίτης ή ο Αρμένιος της Κύπρου, θα
είναι «Κύπριος». Με τον ίδιο τρόπο που αυτό γίνεται, για παράδειγμα, με τους
Άραβες: Άραβες είναι όλοι -και μόνο- οι ανήκοντες στο αραβικό έθνος. Το κάθε
αραβικό κράτος περιγράφει με ξεχωριστό τρόπο τους υπηκόους του. Ακόμα και η
μητρόπολη του αραβικού κόσμου, η Σαουδική Αραβία δεν επιχείρησε να μονοπωλήσει
τον όρο «Άραβας» για τους πολίτες του κράτους της.
Η Ελλάδα αποτελεί για άλλη μια φορά «θαυμαστή»
εξαίρεση!
Germany: Europe's Greedy Boss
Dutch Finance
Minister Jeroen Dijsselbloem's comments after a painstaking, last-minute
bailout deal for Cyprus was reached in the wee hours of Monday morning sent
shivers through global financial markets. The recently appointed president of
the influential Eurogroup, responding to questions from Reuters' and the Financial Times'
correspondents, praised the plan as a template for resolving the area's banking
problems and indicated that other eurozone countries could restructure their
weak financial institutions along similar lines.
With this striking turn of events, it appears that Germany and its northern allies have, once again, forced a new set of humiliating rules on their troubled southern European partners. Using Cyprus as a scapegoat, the Germans have brought the whole banking sector in the periphery to its knees by demanding that uninsured depositors bear the brunt of any bank recapitalization.
Thus, as shocked major account holders in Cyprus' second largest lender, Laiki Bank, witness the disappearance of a chunk of their savings, the island nation's European neighbors must be terrified as to when they will have a restructuring imposed on them under the threat of bankruptcy and exit from the euro.
There can be no doubt that the Germans' insistence on such brutal terms was an act neither simple nor random in nature. Fundamentally changing the rules under which economies operate across the continent by requiring that insolvent banks be rescued by their major clients, depositors will now be recognized as investors who must assume risk in order to hand over their savings. As such, what wealthy entity, be it a large corporation or fund, for example, would dare hold its assets anywhere but in the safe lands of the north?
Germany has benefited enormously from its European experiment. With nearly two-thirds of its exports going to the eurozone, its economy has flourished with very low unemployment and steady growth. However, once the weaker members, having spent recklessly acquiring all the Germans had to offer, come calling for assistance, they are greeted with demands of savage cutbacks.
For, from the outset, Angela Merkel was adamantly unwilling to use the tools at her disposal to improve the lot of those in need. She refused to issue so-called "eurobonds" to pool the debt of the 17 eurozone states and rejected the notion of the European Central Bank acting as "lender of last resort," measures that would serve to significantly bring down the cost of servicing the struggling members' debt.
She fought against big increases in the size of the European Stability Mechanism, leaving it far short of the required funds should Italy or Spain find themselves unable to borrow on the open market. She called for the implementation of endless austerity in Greece, slashing wages and pensions and raising taxes, knowing full well that such measures during difficult times can only have tragic consequences.
By fomenting this never-ending economic crisis, Germany is able to provide a weak euro to keep its heavy industries humming and to borrow at negative real interest rates, allowing it to save at least 15 billion euros in interest costs over 10 years according to a study by the Kiel Institute.
Not ones to stop while ahead, it seems that the Germans have found a new weapon to add to their arsenal. With their southern partners' economies collapse resulting in these nations being unable to purchase many imported goods, Germany has decided to pursue the only assets left to be had, namely the funds remaining in their banks.
By extorting billions from Cyprus, shutting down the Cypriot "offshore" economic model and exposing all the perimeter nations' depositors to huge potential losses, they are forcing all the monies in the eurozone northward.
Wars can be fought on the ground in the trenches and through the air with fighter planes but this occupation has taken on the color of money!
With this striking turn of events, it appears that Germany and its northern allies have, once again, forced a new set of humiliating rules on their troubled southern European partners. Using Cyprus as a scapegoat, the Germans have brought the whole banking sector in the periphery to its knees by demanding that uninsured depositors bear the brunt of any bank recapitalization.
Thus, as shocked major account holders in Cyprus' second largest lender, Laiki Bank, witness the disappearance of a chunk of their savings, the island nation's European neighbors must be terrified as to when they will have a restructuring imposed on them under the threat of bankruptcy and exit from the euro.
There can be no doubt that the Germans' insistence on such brutal terms was an act neither simple nor random in nature. Fundamentally changing the rules under which economies operate across the continent by requiring that insolvent banks be rescued by their major clients, depositors will now be recognized as investors who must assume risk in order to hand over their savings. As such, what wealthy entity, be it a large corporation or fund, for example, would dare hold its assets anywhere but in the safe lands of the north?
Germany has benefited enormously from its European experiment. With nearly two-thirds of its exports going to the eurozone, its economy has flourished with very low unemployment and steady growth. However, once the weaker members, having spent recklessly acquiring all the Germans had to offer, come calling for assistance, they are greeted with demands of savage cutbacks.
For, from the outset, Angela Merkel was adamantly unwilling to use the tools at her disposal to improve the lot of those in need. She refused to issue so-called "eurobonds" to pool the debt of the 17 eurozone states and rejected the notion of the European Central Bank acting as "lender of last resort," measures that would serve to significantly bring down the cost of servicing the struggling members' debt.
She fought against big increases in the size of the European Stability Mechanism, leaving it far short of the required funds should Italy or Spain find themselves unable to borrow on the open market. She called for the implementation of endless austerity in Greece, slashing wages and pensions and raising taxes, knowing full well that such measures during difficult times can only have tragic consequences.
By fomenting this never-ending economic crisis, Germany is able to provide a weak euro to keep its heavy industries humming and to borrow at negative real interest rates, allowing it to save at least 15 billion euros in interest costs over 10 years according to a study by the Kiel Institute.
Not ones to stop while ahead, it seems that the Germans have found a new weapon to add to their arsenal. With their southern partners' economies collapse resulting in these nations being unable to purchase many imported goods, Germany has decided to pursue the only assets left to be had, namely the funds remaining in their banks.
By extorting billions from Cyprus, shutting down the Cypriot "offshore" economic model and exposing all the perimeter nations' depositors to huge potential losses, they are forcing all the monies in the eurozone northward.
Wars can be fought on the ground in the trenches and through the air with fighter planes but this occupation has taken on the color of money!
Turkey and Armenia at Loggerheads
Turkey and Armenia missed an historic opportunity to improve ties when Turkey refused to ratify the Protocols on the Establishment of Diplomatic and Bilateral Relations signed on October 10, 2009. Rather than rapprochement, Armenians are now fully mobilized to organize worldwide activities commemorating the one hundred year anniversary of the Armenian Genocide on April 24, 2015. Armenia would never sacrifice gaining greater global recognition of genocide for cross-border cooperation with Turks. However, trade can still play a helpful role reducing tensions and creating positive momentum in Turkish-Armenian relations.
More than a closed border, Turks and Armenians are divided by different perceptions of history. More than one million Armenians perished during the final years of the Ottoman Empire between 1915 and 1923. Turkey disputes these facts, referring to the events as "shared suffering." Turkey demands a joint historical commission to address the "Armenian question." The political impasse between Turkey and Armenia is compounded by Ankara's linking of relations with Armenia to resolution of the conflict in Nagorno-Karabakh where Armenians and Azerbaijanis fought a brutal war displacing 600,000 people in the early 1990s.
The governments of Turkey and Armenia may be at loggerheads, but Turks and Armenians are still engaging in economic diplomacy, working on cross-border activities beneath the radar. Commercial contact involves mostly "suitcase trade" involving consumer goods transported from Turkey through Georgia to Armenia.
But bigger business is possible. Armenia could sell surplus electricity to Turkey which needs energy to power its economic boom. Armenia could also tap into Turkey's state-of-the-art fiber optic cable to meet its growing demand for Internet. Railway service between Kars in Turkey and Gyumri in Armenia could resume when Turkey opens its border gate. In anticipation, Armenia could begin conforming the country's Soviet-era railway gauge to Turkish and European standards.
In addition, Qualifying Industrial Zone (QIZ) could be established to catalyze joint enterprises between Turks and Armenians. A QIZ is an industrial park and a free-trade zone, which is linked to a free-trade agreement with the United States. Goods qualify when partners contribute raw material, labor, or manufacturing. Kazan, an area in Armenia on the Turkish border, would be a suitable destination for joint ventures in textile and piece goods manufacturing.
The QIZ should proceed with steps to relax restrictions on the surface transport of commercial goods. Armenian trucks are allowed to use Turkey as a transit country, but can't off-load on Turkish soil. The same holds true for Turkish trucks transiting through Armenia. Trucks should be allowed to transfer goods destined for markets in the neighboring countries, with Turkey and Armenia identified as destinations in the export registry.
Normalized travel and trade would also stimulate the tourist industry. Many Armenians are coming from Russia to cultural sites in Eastern Turkey. Allowing Armenian tourist buses to cross the Turkish-Armenian border would be a windfall for local business. Charter flights between the eastern Turkish city of Van and Yerevan would enhance commercial contact and a Turkish Airlines office in Yerevan would boost travel. The Ani Bridge across the Akhurian River, which symbolized the connection between Armenian civilization and the Anatolian plain, should be restored.
A useful database is being prepared by the Turkish-Armenian Business Development Councilprofiling opportunities and connecting potential business partners. Linkages could also be established between local chambers of commerce and mayors with the goal of establishing sister-city relationships and fostering trade and investment.
Such civil society and private sector initiatives have intrinsic value. Moreover, they can also incentivize official diplomacy or serve as a safety net when diplomacy stalls. They are not, however, a substitute for official diplomacy.
There is currently no contact between Turkish and Armenian officials. While the Turkey-Armenia protocols called for a "dialogue on the historical dimension," Armenians balked when Turkey demanded a commission to determine whether the events of 1915 met the definition of genocide.
Instead of trying to reinvent history, Turkey's Prime Minister Erdoğan can make history through an executive order to open the border and normalize travel and trade as a step toward diplomatic relations. Bolder yet, he could submit the protocols on normalization and diplomatic relations to the Turkish parliament with his personal endorsement for ratification.
With an eye on his legacy, Erdoğan could also call for parliament to repeal Article 301 of the penal code, which makes it a crime to "denigrate Turkishness" and is used to repress free the freedom of expression. Repealing regressive legislation would make Turks more free, and also benefit Turkey's EU aspirations.
Turkey's moral authority is undermined by the government's denial of the Armenian Genocide. On Remembrance Day, April 24, Erdoğan should apologize for what happened to Armenians during the waning days of the Ottoman Empire. Reconciling with Armenia would help consolidate Turkey's role as a regional power, as well as a force for good in the world.
Mr. Phillips is Director of the Program on Peace-building and Rights at Columbia University's Institute for the Study of Human Rights
Mr. Phillips is Director of the Program on Peace-building and Rights at Columbia University's Institute for the Study of Human Rights
«Κόντρα» Ισραήλ-Τουρκίας για τις αποζημιώσεις των νεκρών του «Μαβί Μαρμαρά»
| Τελ Αβίβ και 'Αγκυρα σε διαμάχη για τις αποζημιώσεις στις οικογένειες των θυμάτων της επίθεσης στο στολίσκο ανθρωπιστικής βοήθειας. | |||
Σύμφωνα με την οικονομική εφημερίδα Israeli Globes, η Τουρκία ζητεί ένα εκατομμύριο δολάρια για κάθε νεκρό, ενώ το Ισραήλ είναι διατεθειμένο να καταβάλει 100.000 δολάρια. Η Jerusalem Post αναφέρει ότι Ισραηλινοί και Τούρκοι αξιωματούχοι αναμένεται ν΄αρχίσουν συναντήσεις αυτήν την εβδομάδα για το θέμα αυτό. Στη διάρκεια προηγούμενων διαπραγματεύσεων προτάθηκε η καταβολή από το Ισραήλ των χρημάτων απευθείας σε τουρκικό ταμείο που έχει δημιουργηθεί για τις οικογένειες και όχι σε κάθε οικογένεια χωριστά. Μετά το επεισόδιο αυτό προκλήθηκε ένταση στις σχέσεις ανάμεσα στους κάποτε στενούς συμμάχους Τουρκία και το Ισραήλ. Ως την περασμένη εβδομάδα, το Ισραήλ απέρριπτε τα αιτήματα της Τουρκίας να ζητήσει συγγνώμη και να καταβάλει αποζημιώσεις. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Τούρκο πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν την Παρασκευή, τελευταία ημέρα της επίσκεψης στο Ισραήλ του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα. Κατά την επικοινωνία τους αυτή ο Νετανιάχου ζήτησε συγγνώμη από τον Ερντογάν διαβεβαιώνοντάς τον ότι δεν υπήρξε πρόθεση για το θάνατο των εννέα Τούρκων ακτιβιστών. Οι δυο ηγέτες αποφάσισαν επίσης να επιστρέψουν στις θέσεις τους οι πρεσβευτές των δυο χωρών. Πηγή: ΑΜΠΕ |
Υπέρ του Άσαντ η απόρριψη του αιτήματος κάλυψης από Πάτριοτ, κατά τον αρχηγό της συριακής αντιπολίτευσης
|
«Ετοιμη να βομβαρδίσει στόχους των ΗΠΑ» η Β. Κορέα
Reuters, A.P., AFP
ΣΕΟΥΛ. Ετοιμη να βομβαρδίσει αμερικανικούς στόχους, δηλώνει η Βόρεια Κορέα, την ώρα που η κοινή διακλαδική άσκηση αμερικανικών και νοτιοκορεατικών δυνάμεων συνεχίζεται για δεύτερο μήνα στην κορεατική χερσόνησο. Οι εντάσεις κλιμακώθηκαν μετά την πρόσφατη βορειοκορεατική πυρηνική δοκιμή, που αντιμετωπίστηκε με κυρώσεις από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
«Από αυτήν τη στιγμή, η ανώτατη διοίκηση του Λαϊκού Κορεατικού Στρατού θέτει σε πλήρη επιχειρησιακή ετοιμότητα όλες τις μονάδες πυροβολικού, περιλαμβανομένων και των πυροβόλων μεγάλου βεληνεκούς και των στρατηγικών πυραύλων, που θα στοχεύσουν όλα τα εχθρικά αντικείμενα σε βάσεις Αμερικανών εισβολέων στην ενδοχώρα, στη Χαβάη και στο Γκουάμ», ανακοίνωσε χθες το βορειοκορεατικό πρακτορείο KCNA.
Το Πεντάγωνο καταδίκασε τη βορειοκορεατική ρητορική, δηλώνοντας ότι στόχος της είναι «να ανεβάσει τις εντάσεις και να εκφοβίσει». «Πρέπει να σταματήσουν να απειλούν την ειρήνη στην κορεατική χερσόνησο. Αυτό δεν βοηθά κανέναν», είπε ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου Τζορτζ Λιτλ. «Είμαστε έτοιμοι για παν ενδεχόμενο».
Το Πεντάγωνο αρνείται να προσδιορίσει το βεληνεκές των βορειοκορεατικών πυραύλων, χαρακτηρίζοντας την πληροφορία απόρρητη. Ομως, στις 15 Μαρτίου, ο υπ’ αριθμόν 2 του αμερικανικού Γενικού Επιτελείου, ναύαρχος Τζέιμς Γουίνφελντ, είπε ότι ένας τύπος βορειοκορεατικού πυραύλου έχει πράγματι τη δυνατότητα να πλήξει τις ΗΠΑ.
Παρά τις ρητορικές εξάρσεις, το υπουργείο Αμυνας της Νότιας Κορέας ανακοίνωσε ότι δεν βλέπει σημάδια επικείμενης στρατιωτικής ενέργειας από τη Βόρεια Κορέα, ενώ οι περισσότεροι στρατιωτικοί αναλυτές θεωρούν πως η Πιονγιάνγκ δεν θα εμπλεκόταν σε στρατιωτική σύγκρουση με τις ΗΠΑ.
Η Πιονγιάνγκ έχει ανακοινώσει ότι δεν δεσμεύεται πλέον από την εκεχειρία που τερμάτισε τις εχθροπραξίες του 1950-1953, ενώ κατηγορεί τις ΗΠΑ ότι ετοιμάζονται για πόλεμο λόγω των υπερπτήσεων βομβαρδιστικών Β-52 πάνω από την κορεατική χερσόνησο.
Το Πεντάγωνο ανέφερε ότι έχουν γίνει τρεις τέτοιες υπερπτήσεις από τις 8 Μαρτίου, ότι η πιο πρόσφατη έγινε τη Δευτέρα και ότι αυτές εντάσσονται στις κοινές ασκήσεις με τη Νότια Κορέα, οι οποίες έχουν «καθαρά αμυντικό χαρακτήρα». Στις 22 Μαρτίου η Νότια Κορέα και οι ΗΠΑ υπέγραψαν «σύμφωνο για την αντιμετώπιση των προκλήσεων», το οποίο έχει στόχο να συντονίσει τις κοινές αντιδράσεις προς ενδεχόμενα μελλοντικά πλήγματα από τη Βόρεια Κορέα.
Η Κίνα κάλεσε χθες όλες τις πλευρές να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση. «Αυτήν τη στιγμή, η κατάσταση στην κορεατική χερσόνησο παραμένει περίπλοκη και ευαίσθητη», δήλωσε ο εκπρόσωπος του κινεζικού υπουργείου Εξωτερικών, Χογκ Λέι.
Η αντιπολίτευση έλαβε την έδρα της Συρίας
| |
 |
Η συμβολή των Μικρασιατών στην Επανάσταση του Γένους
Στους Μικρασιάτες οφείλεται η επιτυχία της πρώτης προσπάθειας για δημιουργία ακομμάτιστου εθνικού στρατιωτικού σχηματισμούΤΟΥ ΤΑΚΗ Α. ΣΑΛΚΙΤΖΟΓΛΟΥ*
Η ιστοριογραφία της Επανάστασης του ’21 σχεδόν αγνοεί τη συμμετοχή των Μικρασιατών στον Αγώνα του Γένους. Αλλά η Ελληνική Επανάσταση δεν ήταν τοπικό ιστορικό γεγονός, πελοποννησιακό, ρουμελιώτικο ή νησιώτικο.
Ηταν ξεσηκωμός πανελλήνιος, στον οποίο μετείχαν όλοι οι Ελληνες, προσφέροντας ό,τι μπορούσε ο καθένας, ο κάθε τόπος, ο κάθε Ρωμιός της υπόλοιπης Ελλάδας ή της Διασποράς. Συμμετείχαν οι Επτανήσιοι, οι Θρακομακεδόνες, οι Κρητικοί, οι Δωδεκανήσιοι, οι Κωνσταντινουπολίτες, οι Κύπριοι, ακόμη και Ελληνες της Κορσικής.
Οι Ελληνες της Μικράς Ασίας, της Ιωνίας, του Πόντου και της Καππαδοκίας δεν ήταν δυνατόν να απουσιάσουν από το Μεγάλο Αγώνα του Εθνους. Η Φιλική Εταιρεία είχε έγκαιρα στείλει σε πολλές πόλεις της Μικράς Ασίας τους «Αποστόλους» της, οι οποίοι φρόντισαν να μυήσουν έναν αρκετά μεγάλο αριθμό Ρωμιών στο μεγάλο μυστικό.
Οι Μικρασιάτες δεν υπήρξαν μόνο τα θύματα της εκδικητικής μανίας των Τούρκων, που ξέσπαγαν κατά την Επανάσταση του ’21 επάνω στον άμαχο πληθυσμό της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης με σφαγές, διώξεις και εξανδραποδισμούς. Είχαν και σπουδαία ενεργητική συμμετοχή στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, που εκδηλώθηκε με την εθελοντική στράτευση μεγάλου αριθμού από αυτούς στα επαναστατικά στρατιωτικά σώματα, τη συγκρότηση ιδιαίτερου στρατιωτικού σχηματισμού, που ονομάστηκε Ιώνιος Φάλαγξ (ή Φάλαγξ της Ιωνίας), και την ηρωική συμμετοχή τους στις μάχες που δόθηκαν σε όλη τη διάρκεια του Αγώνα.
Οι περισσότεροι Μικρασιάτες αγωνιστές του ’21 κατάγονται από τις Κυδωνίες, τη Σμύρνη και τη δυτική Μικρά Ασία, πολλοί όμως ήταν και οι καταγόμενοι από την Καππαδοκία και τον Πόντο. Απέκρυπταν τα πραγματικά τους ονόματα, από φόβο μήπως ξεσπάσουν αντίποινα κατά των συγγενών τους στη Μικρά Ασία, και φρόντιζαν να δηλώνουν ως επώνυμο τον τόπο προέλευσής τους.
Ετσι, έχουμε επίθετα πατριδωνυμικά, δηλαδή απλά και μόνο δηλωτικά της πατρίδας τους, όπως π.χ. Σμυρνιός, Σμυρνιώτης ή Σμυρναίος, Αϊβαλιώτης ή Κυδωνιάτης, Μοσχονησιώτης, Βουρλιώτης, Καισαρέας, Τραπεζούντιος, και εκατοντάδες άλλα που δήλωναν Ανατολίτες ή Καραμανλήδες.
Οι Αϊβαλιώτες ήταν οι πρώτοι που έφτασαν στην κυρίως Ελλάδα. Προσχώρησαν αμέσως στις άτακτες στρατιωτικές ομάδες διάφορων οπλαρχηγών και καπεταναίων ή συγκρότησαν αυτοτελείς στρατιωτικούς σχηματισμούς, αποτελούμενους μόνο από Αϊβαλιώτες, όπως του Χατζή Αποστόλη, του Δημ. Καπανδάρου, που, όντας επικεφαλής ενός σώματος τριακοσίων Κυδωνιέων, αγωνίστηκε κατά του Δράμαλη, του Κωνσταντίνου Αϊβαλιώτη κ.ά. Κυδωνιάτης ήταν ο Δημήτριος Μοσχονησιώτης, που πρώτος αυτός εκπόρθησε το κάστρο του Παλαμηδίου στις 30 Νοεμβρίου του 1822. Ανάμεσα στους Αϊβαλιώτες ξεχωρίζουν οι ηρωικοί πέντε αδελφοί Πίσσα, ένας από τους οποίους, ο Ευστράτιος, στα «Απομνημονεύματά» του υπολογίζει τους πεσόντες στις διάφορες μάχες Κυδωνιείς σε πέντε χιλιάδες.
Μετά τις Κυδωνίες έρχεται η προσφορά της Σμύρνης. Σε αρκετές εκατοντάδες, ίσως και σε χιλιάδες, πρέπει να ανέρχονται οι Σμυρναίοι αγωνιστές. Μόνο με τα πατριδωνυμικά επίθετα Σμυρναίος, Σμυρνιός, Σμυρνιώτης, Σμυρνιωτάκης κ.λπ., ευρέθησαν 184 αγωνιστές, χωρίς να υπολογιστούν όσοι άλλοι δήλωσαν το κανονικό τους επίθετο και παράλληλα δήλωσαν ως τόπο καταγωγής τους τη Σμύρνη. Και βεβαίως στους Σμυρνιούς θα πρέπει να προστεθούν οι Μπουρνοβαλήδες, οι Κουκλουτζαλήδες, οι Νηφιώτες, οι Βουρλιώτες, οι Τσεσμελήδες κ.ά. Σμυρνιός ήταν ο Γιαννακός Καρόγλου, ο επικεφαλής της Ιωνικής Φάλαγγας, που συγκροτήθηκε αποκλειστικά από Μικρασιάτες και αποτέλεσε ένα ανεξάρτητο επαναστατικό σώμα που πολέμησε κατά του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, με τον Καραϊσκάκη στη μάχη της Αράχοβας, και αλλού. Από την Καππαδοκία ήταν ο Χατζησάββας Καισαρέας, Ελληνας που εγκατέλειψε το τάγμα των γενίτσαρων, όπου τον είχε κατατάξει το παιδομάζωμα, και κατέφυγε στην Ελλάδα για να καταταγεί στο σώμα του Πλαπούτα και να ανδραγαθήσει. Οι Πόντιοι της Τραπεζούντας αντιπροσωπεύονται από ένα σημαντικό αριθμό αγωνιστών, που δήλωναν Τραπεζανλήδες, Γκιουμουσχανετζήδες (από την Αργυρούπολη) ή γενικώς Καραντενιζλήδες (Μαυροθαλασσίτες).
Τέλος, στους Μικρασιάτες οφείλεται η επιτυχία της πρώτης προσπάθειας για δημιουργία ακομμάτιστου εθνικού στρατιωτικού σχηματισμού, που έπειτα, βέβαια, από πολλές και κοπιώδεις προσπάθειες κατέληξε στη δημιουργία τακτικού στρατού. Η δημιουργία τακτικού στρατού στην επαναστατημένη Ελλάδα δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τη συμμετοχή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
Ολους αυτούς πρέπει να τους θυμόμαστε και κάποτε να τους τιμήσουμε ξεχωριστά.
* Νομικός, συγγραφέας του βιβλίου «Η Μικρά Ασία στην Επανάσταση του 1821» (εκδ. Ιδρ. Μείζ. Ελληνισμού)
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 24 Μαρτίου 2013
Europeans Planted Seeds of Crisis in Cyprus
NICOSIA, Cyprus — When European finance chiefs explained their harsh terms for rescuing Cyprus this week, many blamed the tiny Mediterranean nation’s wayward banking practices for bringing ruin on itself.
Yannis Behrakis/Reuters
Thousands of students protested Tuesday outside the presidential palace in Nicosia, the capital, a day after Cyprus agreed to a painful bailout to avert bankruptcy.
By ANDREW HIGGINS and LIZ ALDERMAN
That decision, like the onerous bailout package for Cyprus announced early Monday, was sealed in Brussels in secretive emergency sessions in the dead of night in late October 2011. That was when the European Union, then struggling to contain a debt crisis in Greece, effectively planted a time bomb that would blow a big hole in Cyprus’s banking system — and set off a chain reaction of unintended and ever escalating ugly consequences.
“It was 3 o’clock in the morning,” recalled Kikis Kazamias, Cyprus’s finance minister at the time. “I was not happy. Nobody was happy, but what could we do?”
He was in Brussels as European leaders and the International Monetary Fund engineered a 50 percent write-down of Greek government bonds. This meant that those holding the bonds — notably the then-cash-rich banks of the Greek-speaking Republic of Cyprus — would lose at least half the money they thought they had. Eventual losses came close to 75 percent of the bonds’ face value.
The action had an anodyne name — private-sector involvement, or P.S.I. — and, it seemed at the time, a worthy goal: forcing private investors to share some of the burden of shoring up Greece’s crumbling finances. “We Europeans showed tonight that we reached the right conclusions,” Chancellor Angela Merkelof Germany announced at the time.
For Cypriot banks, particularly Laiki Bank, at the center of the current storm, however, these conclusions foretold a disaster: Altogether, they lost more than four billion euros, a huge amount in a country with a gross domestic product of just 18 billion euros. Laiki, also known as Cyprus Popular Bank, alone took a hit of 2.3 billion euros, according to its 2011 annual report.
What happened between the overnight session in 2011 and the one that ended early Monday morning is a study of how decisions made in closed conference rooms in Brussels — often in the middle of the night and invariably couched in impenetrable jargon — help explain why the so-called European project keeps getting blindsided by a cascade of crises.
“I cannot remember that European policy makers have seen anything coming throughout the euro crisis,” said Paul de Grauwe, a professor at the London School of Economics and a former adviser at the European Commission. “The general rule is that they do not see problems coming.”
Simon O’Connor, the spokesman for the union’s economic and monetary affairs commissioner, Olli Rehn, declined to comment on whether Mr. Rehn had taken a position on the possible impact of the Greek debt write-down on Cypriot banks.
As well as hitting Cyprus over its banks’ holdings of Greek bonds, the European Union also abruptly raised the amount of capital all European banks needed to hold in order to be considered solvent. This move, too, had good intentions — making sure that banks had a cushion to fall back on. But it helped drain confidence, the most important asset in banking.
“The bar suddenly got higher,” said Fiona Mullen, director of Sapienta Economics, a Nicosia-based consulting firm. “It was a sign of how the E.U. keeps moving the goal posts.”
Cyprus, she added, “created plenty of its own problems” and was not aided by the fact that the country’s last president, a communist who left office in February, and his central bank chief were barely on speaking terms. But decisions and perceptions formed more than 1,500 miles away in Brussels and Berlin “didn’t help and often hurt,” Ms. Mullen said.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)