Τι επιδιώκουν οι ΗΠΑ στη συριακή κρίση;

Χρήστος Ιακώβου

Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)

Μέχρι του παρόντος, η κρίση στη Συρία καταγράφει μεγάλο αριθμό νεκρών, συνεχή αύξηση των προσφύγων προς γειτονικά κράτη και εκτοπισμένων εντός της χώρας, ενίσχυση των αποσχιστικών τάσεων με κίνδυνο κατάρρευσης του κράτους ως γεωγραφικής οντότητας. Το πιο επικίνδυνο, όμως, για την Συρία είναι η αύξηση της επιρροής περιφερειακών δυνάμεων στα εσωτερικά της χώρας, όπως του Ιράν, της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας. Με άλλα λόγια, η συριακή κρίση άρχισε ως τοπική και μετετράπη ταχύτατα σε περιφερειακή και η έκβαση της οποίας πολύ πιθανόν να έχει συνέπειες στον επαναπροσδιορισμό του γεωστρατηγικού τοπίου στη Μέση Ανατολή. Εντός αυτής της στρατηγικής λογικής εγγράφεται και το γεγονός ότι Ουάσιγκτον και Μόσχα επικεντρώνουν ολοένα και περισσότερο το στρατηγικό τους ενδιαφέρον στη Συρία προσδοκώντας σε οφέλη.

Από την Άνοιξη του 2001, οπότε άρχισε η κρίση στη Συρία, οι ΗΠΑ δεν απέδειξαν ότι διαθέτουν στρατηγική για στρατιωτική νίκη. Οι επιλογές  της αμερικανικής κυβέρνησης εκπέμπουν σύγχυση, τόσο σε συμμάχους όσο και σε αντιπάλους, αφού χαρακτηρίζονται από αντιφάσεις και παλινδρομήσεις.

Εφόσον μία διεθνής στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, όπως και στο Ιράν, δεν παρουσιάζεται σήμερα ως επιλογή, οι ΗΠΑ ήταν λογικό να αναζητούν διπλωματική διευθέτηση της κρίσης, παρά το ότι αυτή η επιλογή φαινόταν αρχικώς ως μη ρεαλιστική. Συνεπώς, η ρωσική παρουσία καθώς επίσης και οι αντιρρήσεις της Μόσχας για διεθνή επέμβαση λειτουργούν περισσότερο ως ευπρόσδεκτο άλλοθι για την κυβέρνηση Ομπάμα.

Όταν άρχισε η κρίση, οι ΗΠΑ έστελναν διεθνώς το μήνυμα ότι η κρίση ήταν παιγνίδι μηδενικού αθροίσματος, δηλαδή ότι κερδίζει η μία πλευρά το χάνει κατ’ ανάγκην η άλλη. Πρακτικώς αυτό σήμαινε ότι η κρίση έπρεπε να τελειώσει με την ανατροπή του Άσαντ. Δύο χρόνια μετά, η πραγματικότητα διαψεύδει τους αμερικανούς και τυχόν συνέχιση προβολής αυτής της επιλογής ενισχύει περισσότερο την αναποτελεσματικότητα της αμερικανικής στρατηγικής.

Η αρχική επιλογή των ΗΠΑ στηρίχθηκε στην εξής στρατηγική εξίσωση: Με την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, η Συρία, όπως και ο Λίβανος, θα απαγκιστρωνόταν από την επιρροή του Ιράν, επιλογή την οποία ευνοούσε αρχικώς και το Ισραήλ. Απούσης όμως της προοπτικής διεθνούς στρατιωτικής επέμβασης, η επιλογή για την Ουάσινγκτον ήταν να μετατρέψει τη μετά-Άσαντ Συρία σε προτεκτοράτο της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ.

Τα δύο αυτά αραβικά κράτη είχαν κάθε λόγο να συνεργαστούν με τις ΗΠΑ στο θέμα της Συρίας, γιατί τους ενώνει η προκλητική στρατιωτική υπεροχή και ο ηγεμονισμός του Ιράν. Ενόσω όμως περνούσε ο χρόνος άλλο τόσο οι αμερικανοί, όπως και το Ισραήλ, συνειδητοποιούσαν ότι η αντικατάσταση του καθεστώτος Άσαντ από ένα σουννιτικό συντηρητικό καθεστώς, προστατευόμενο από τους Ουαχαμπιστές της Σαουδικής Αραβίας και συνεργαζόμενο με τα διεθνή παρακλάδια της Αλ Κάιντα θα ήταν προοπτική χειρότερη από το υφιστάμενο μπααθικό κοσμικό καθεστώς. Συνεπώς, η επικράτηση της μίας ή της άλλης πλευράς δεν ήταν προς το μακροχρόνιο συμφέρον των ΗΠΑ και η αναζήτηση μίας πιο ισορροπημένης πολιτικής προβάλλει ως επιτακτική ανάγκη.

Προσφάτως, ο αμερικανός πρόεδρος εξήγγειλε ότι θα εξοπλίσει τους αντάρτες. Στην πραγματικότητα αυτό υπηρετεί την επιλογή της διπλωματικής λύσης, αν και πρόκειται για εξαγγελία τακτικής που δημιουργεί σύγχυση. Πιο συγκεκριμένα, ο Ομπάμα θέλει να ενισχύσει τις μετριοπαθείς δυνάμεις της αντιπολίτευσης υπό τον στρατηγό Σαλίμ Ιντρίς, o οποίος αποσκίρτησε το 2012 από το συριακό στρατό στους αντάρτες, έως ότου γίνουν αρκετά ισχυρές ώστε να διαπραγματευτούν τη συγκρότηση μιας μεταβατικής κυβέρνησης.

Σε πρώτο στάδιο, οι αμερικανοί επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις της Χιζμπολλάχ και των άλλων δυνάμεων που υποστηρίζονται από το Ιράν και οι οποίες βοηθούν τον Άσαντ και παραλλήλως να αποτρέψουν τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ από το να πάψουν να στηρίζουν τον Ιντρίς και να αρχίσουν να εξοπλίζουν πιο εξτρεμιστικές ισλαμικές ομάδες. Οι αμερικανοί ανησυχούν μην να βρεθούν ενώπιον του σεναρίου δημιουργία κενού ισχύος με την κατάληψη της Δαμασκού από τους αντάρτες, εντός των οποίων θα επικρατούν οι εξτρεμιστές ισλαμιστές. Έτσι, η ενίσχυση του Ιντρίς αποτελεί μονόδρομο.

Συμπερασματικώς, οι ΗΠΑ δεν επιδιώκουν την ταχίστη κατάρρευση του Άσαντ, προτού ο στρατηγός Ιντρίς αποκτήσει περισσότερη ισχύ και γίνει ο κυρίαρχος στο στρατόπεδο των ανταρτών. Ταυτοχρόνως δε, επιδιώκουν να μη διαλυθούν ούτε οι σημερινές ένοπλες δυνάμεις ούτε η αστυνομία και να μην καταρρεύσει η σημερινή δημοσία διοίκηση προκειμένου να αποτελέσουν τη βάση επί της οποίας θα στηριχθεί η αλλαγή του καθεστώτος χωρίς να καταρρεύσει και να βυθιστεί η χώρα στο χάος. Η πολιτική αυτή βεβαίως, διαθέτει το βασικό μειονέκτημα της στρατηγικής που εφήρμοσαν και στο Ιράκ μετά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσείν το 2003. Επιδιώκουν αλλαγή καθεστώτος στηρίζοντας δυνάμεις με περιορισμένη ισχύ και πενιχρή λαϊκή υποστήριξη οι οποίες δεν μπορούν να αντέξουν σε βάθος χρόνου. Κατά συνέπεια, για να υλοποιηθεί το σενάριο, παρά το μεγάλο ρίσκο που εμπεριέχει, είναι αναγκαίο για τις ΗΠΑ να εξασφαλίσουν τη συναίνεση και συνεργασία της Ρωσίας.  

www.geopolitics-gr.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Κοινοβουλευτικές εκλογές στην Αλβανία

Γράφει ο Δρ. Ιωάννης Παρίσης

Για μια ακόμη φορά, την δέκατη από το 1996, ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) οργάνωσε αποστολή παρατήρησης εκλογών της 23ης Ιουνίου 2013 στην Αλβανία.  Η αποστολή παρατηρητών του ΟΑΣΕ, με επικεφαλής την κα Conny Β. McCormack (ΗΠΑ), ανέπτυξε περισσότερους από 400 παρατηρητές σε όλη τη χώρα, για την παρακολούθηση των εκλογών, ενώ παράλληλα συμμετείχαν επίσης και περίπου 300 παρατηρητές από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, διάφορα εθνικά κοινοβούλια, πρεσβείες κ.ά. 

Οι εκλογές αυτές θεωρούνται γενικώς ως μια σημαντική δοκιμασία σχετικά με την δημοκρατική πορεία της χώρας και τις επιδιώξεις της για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εξήντα έξι πολιτικά κόμματα και δύο ανεξάρτητοι υποψήφιοι συμμετείχαν στις εκλογές. Εξήντα δύο από τα κόμματα αυτά συμμετείχαν σε έναν από τους δύο συνασπισμούς  των οποίων ηγούνταν τα δύο μεγάλα κόμματα: 25 κόμματα με τηΣυμμαχία για την Απασχόληση, την Ευημερία και την Ένταξη με επικεφαλής το Δημοκρατικό Κόμμα του απερχόμενου πρωθυπουργού Σαλί Μπερίσα, και 37 κόμματα με τη Συμμαχία για την Ευρωπαϊκή Αλβανία υπό την ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Έντι Ράμα.

Λίγο μετά το άνοιγμα των εκλογικών κέντρων, το πρωί της Κυριακής 23 Ιουνίου, οι τηλεοράσεις στην Αλβανία ενημέρωναν ότι ένας 53χρονος Αλβανός σκοτώθηκε και αρκετοί άλλοι τραυματίστηκαν σε ανταλλαγή πυροβολισμών κοντά σε εκλογικό τμήμα σε κωμόπολη στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας. Το θύμα ήταν  υποστηρικτής του Σοσιαλιστικού Κινήματος για Ενσωμάτωση (LSI) του οποίου ηγείται ο πρώην πρωθυπουργός Ιλίρ Μέτα (κύριος σύμμαχος του Έντι Ράμα). Τουλάχιστον τρία άτομα, συμπεριλαμβανομένου του φερόμενου ως δράστη - υποψηφίου του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος του πρωθυπουργού Σαλί Μπερίσα – τραυματίστηκαν.

Σύμφωνα με την προκαταρκτική έκθεση που συνέταξε την επομένη των εκλογών η Διεθνής Αποστολή Παρατήρησης Εκλογών του ΟΑΣΕ στην Αλβανία (Statement of Preliminary Findings and Conclusions), οι εκλογές αυτές “χαρακτηρίστηκαν από την ενεργό συμμετοχή των πολιτών σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας και τον πραγματικό σεβασμό των θεμελιωδών ελευθεριών. Ωστόσο, το κλίμα δυσπιστίας μεταξύ των δύο κύριων πολιτικών δυνάμεων στιγμάτισε το εκλογικό κλίμα και δημιούργησε αμφισβητήσεις για ολόκληρη της εκλογική διαδικασία. Η εκλογική διαδικασία προχώρησε καλά, έστω και με διαδικαστικές παρατυπίες, αλλά η καταμέτρηση των ψήφων καθυστέρησε σε πολλές περιοχές”.

Ο κ. Σαλί Μπερίσα, 68 ετών, πρωθυπουργός κατά τα τελευταία οκτώ χρόνια και ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος της Αλβανίας, έχασε τις εκλογές. Ο κ. Έντι Ράμα20 χρόνια νεότερος, ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος και επικεφαλής της Συμμαχίας για την Ευρωπαϊκή Αλβανία, ο οποίος είχε γίνει γνωστός ως δήμαρχος των Τιράνων, στην περίοδο 2000-2011, θα είναι ο νέος πρωθυπουργός, υποστηριζόμενος από τον κ. Ιλίρ Μέτα.

Οι Έλληνες της Αλβανίας, κυρίως της Βορείου Ηπείρου – όσοι έμειναν πλέον εκεί – προσήλθαν για μια ακόμη φορά στις εκλογές διαιρεμένοι, διασπασμένοι και αλληλοκατηγορούμενοι. Δύο κόμματα εκπροσωπούσαν την ελληνική μειονότητα: τοΚΕΑΔ (πολιτική έκφραση της «Ομόνοιας») και το πρωτοεμφανιζόμενο σε κοινοβουλευτικές εκλογές MEGA. Το πρώτο συμμετείχε στη συμμαχία του Edi Rama και το δεύτερο στη συμμαχία του Sali Berisha. Άλλοι υποψήφιοι ελληνικής καταγωγής συμμετείχαν, όπως και στο παρελθόν, με άλλα κόμματα, κυρίως τα δύο μεγάλα. Τελικώς, όπως συνέβη και στις εκλογές του 2009, εξελέγη μόνο ο επικεφαλής του ΚΕΑΔΒαγγέλης Ντούλες.

Όλοι πιστεύουν ότι στην Αλβανία θα υπάρξει μια σημαντική αλλαγή σε όλο το πολιτικό φάσμα. Δεν πρόκειται μόνο για αλλαγή κομμάτων στην εξουσία αλλά για αλλαγή γενεών.  Η γενιά των εξηντάρηδων που επί χρόνια εκπροσωπούσε ο Μπερίσα, αντικαθίσταται από τη γενιά των σαραντάρηδων που εκπροσωπούν οι Ράμα και Μέτα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα στοίχημα για την Αλβανία, το οποίο μένει να δούμε αν θα μπορέσει να το κερδίσει.

Η Ελλάδα από τη μεριά της οφείλει να παρακολουθεί στενά και συστηματικά τις εξελίξεις στη γείτονα χώρα και να εκμεταλλεύεται εποικοδομητικά τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται, αλλά και να υποστηρίζει την υπόθεση του Ελληνισμού εκεί. Μέχρι σήμερα, από τότε που έπεσε το κομουνιστικό καθεστώς και η δημοκρατία ήρθε στη χώρα αυτή, μάλλον απέτυχε και στους δύο τομείς.

Διαβάστε περισσότερα...

Μεταξύ Ριαντ και Τεχεράνης

του Γιώργου Καπόπουλου

 . 

Από τότε που ξέσπασε η εξέγερση κατά του Ασαντ στη Συρία την Ανοιξη του 2011, η αμερικανική πολιτική χαρακτηρίζεται από αντιφάσεις, παλινδρομήσεις, εκπέμπει σύγχυση και προκαλεί αμηχανία και σκεπτικισμό σε συμμάχους και αντιπάλους.

Δεν πρόκειται για συγκρούσεις κορυφής στην Ουάσιγκτον, ούτε για σύγχυση που παράγεται από τις συγκρούσεις λόμπι με διαφορετικές στοχεύσεις. Το δίλημμα κατά κύριο λόγο της Ουάσιγκτον, αλλά και του Τελ Αβίβ είναι υπαρκτό, καθώς η σύγκρουση Ιράν-Σαουδικής Αραβίας για την επιρροή και κυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή είναι μια πρόκληση που δεν απαντάται εύκολα.

Αν η απόσπαση της Συρίας και του Λιβάνου από την επιρροή της Τεχεράνης και της υποστηριζόμενης από το Ιράν Χεζμπολάχ προβάλλει ως ζωτικό συμφέρον των ΗΠΑ και του Ισραήλ, η αντικατάστασή τους από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ ως προστατών ενός Σουνιτικού Συντηρητικού Καθεστώτος στη Δαμασκό που θα ανέχεται ή ακόμη χειρότερο θα συνεργάζεται με οργανώσεις τύπου Αλ Κάιντα απεδείχθη στην πορεία της σύγκρουσης ότι είναι μια προοπτική εξίσου αν όχι χειρότερη από την επιβίωση του Μπααθικού Καθεστώτος στην Δαμασκό.

Τι κρατά τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα εξαρτημένα από την προστασία των ΗΠΑ; Τι άλλο παρά η αδιαμφισβήτητη στρατιωτική υπεροχή του Ιράν που αν δεν υπήρχε το αποτρεπτικό δέος μιας αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης θα είχε απειλήσει ευθέως το Ριάντ και την Ντόχα να απόσχουν από τη συριακή σύγκρουση.
Ποιο καθεστώς μπορεί πιο έυκολα να αυτομεταρρυθμισθεί ή ποια κοινωνία μπορεί με τη δυναμική των λαϊκών κινητοποιήσεων να επιβάλει εκδημοκρατισμό; Στο ερώτημα αυτό, η απάντηση ευνοεί σχεδόν αποκλειστικά το Ιράν και κατά μείζονα λόγο μετά την εκλογική νίκη του μετριοπαθούς Ροχανί.

Η αμερικανική πολιτική επιδιώκει μια Συρία που θα έχει χαλαρώσει αν δεν έχει εκμηδενίσει την επιρροή της Τεχεράνης, χωρίς ταυτόχρονα να την καταστήσει προτεκτοράτο της Σαουδικής Αραβίας και προπύργιο των φονταμενταλιστών. Από μόνη της αυτή η εκ πρώτης όψεως αντιφατική στόχευση παραπέμπει σε συμβιβασμό με τη Μόσχα, σε κάποιο περιορισμένο ρόλο της Τουρκίας, σε κάθε περίπτωση σε ανακωχή, εκεχειρία, πάγωμα της σύγκρουσης και σε καμιά περίπτωση στην πλήρη επικράτηση της μιας ή της άλλης πλευράς.

Με τα σημερινά δεδομένα δεν αποκλείεται μόνον η πλήρης επικράτηση της μιας ή της άλλης πλευράς στη Συρία ως ασύμβατης με τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ, αλλά προβάλλει ως επείγουσα προτεραιότητα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για την κυβέρνηση Ομπάμα μια πιο εξισορροπημένη πολιτική απέναντι στο Ιράν και στη Σαουδική Αραβία, με την Τεχεράνη και τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο να πρέπει να πάρουν μήνυμα που να περιέχει ξεκάθαρα τα αντισταθμιστικά οφέλη μιας συμβιβαστικής λύσης για το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας και το Ριάντ να προειδοποιηθεί ότι σε καμιά περίπτωση δεν θα του επιτραπεί να παίξει στη Συρία τον ρόλο που παίζει το Πακιστάν στο Αφγανιστάν.

Τα παραπάνω καθιστούν ακόμη πιο ανησυχητική για την Ουάσιγκτον την προοπτική μιας ανέξέλεγκτης κλιμάκωσης της εσωτερικής αντιπαράθεσης στην Τουρκία, όπου ο κίνδυνος είναι υπαρκτός να μετατραπεί η χώρα σε πεδίο πολλαπλών συγκρούσεων: Κοσμικοί εναντίον Ισλαμιστών, Σουνίτες εναντίον Αλεβήδων και κατ' επέκταση Σιιτών, μια εφιαλτική προοπτικη που δεν αποκλείει και ανάμειξη της Τεχεράνης και του Ριάντ στην ενδοτουρκική αντιπαράθεση.
Ετσι η μεταστροφή των ΗΠΑ στη Συρία είναι μέχρι στιγμής χαμηλής πρακτικής αξίας, περισσότερο πίεση παρά παρέμβαση.

(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 21/06/2013

Διαβάστε περισσότερα...

Ινφογνώμων Πολιτικά: Η επιλογή του αγωγού TAP και ο... ρωσικός δάκτυλος

Ινφογνώμων Πολιτικά: Η επιλογή του αγωγού TAP και ο... ρωσικός δάκτυλος

Διαβάστε περισσότερα...

Ινφογνώμων Πολιτικά: Η Ρωσία θα εξοπλίσει άμεσα την Κιργιζία

Ινφογνώμων Πολιτικά: Η Ρωσία θα εξοπλίσει άμεσα την Κιργιζία

Διαβάστε περισσότερα...

Πρόσκληση

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η Επαρχιακή Επιτροπή Λάρνακας/Αμμοχώστου

του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)

σας προσκαλεί στην ανοικτή συζήτηση με θέμα:

Πολιτικές και Γεωπολιτικές προεκτάσεις της κρίσης.

Οι συνέπειες στο Κυπριακό, οι πιθανές αντιδράσεις της Τουρκίας, το θέμα του φυσικού αερίου και οι σχέσεις με το Ισραήλ

Εισηγητές

Σόλων Κασίνης

Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος της Κρατικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων Κύπρου (ΚΡ.ΕΤ.Υ.Κ)

Χρήστος Ιακώβου

Διευθυντής του ΚΥΚΕΜ

Συντονιστής

Ανδρέας Μορφίτης

Πρόεδρος Επαρχιακής Επιτροπής Λάρνακας/Αμμοχώστου του ΚΥΚΕΜ

Δευτέρα,  1 Ιουλίου 2013, 8.00 μ.μ.

Ξενοδοχείο Άτριουμ-Ζήνων

Ζήνωνος Πιερίδη 2

Λάρνακα

Πληροφορίες: Τηλ. 99572467

Διαβάστε περισσότερα...

Επικυρώθηκε η συμφωνία Βελιγραδίου–Πρίστινας

Δημοσίευση : 27 Iουνίου 2013

Τα 2/3 των βουλευτών ψήφισαν υπέρ» έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Twitter η κ. Τσιτάκου, αρμόδια για την ευρωπαϊκή ενσωμάτωση υπουργός της κυβέρνησης του Κοσόβου.

Η Βουλή του Κοσόβου επικύρωσε, σήμερα, Πέμπτη, τη συμφωνία των Βρυξελλών για την εξομάλυνση των σχέσεων με το Βελιγράδι, όπως ανακοίνωσε η αρμόδια για την ευρωπαϊκή ενσωμάτωση υπουργός της κυβέρνησης του Κοσόβου, Βλιόρα Τσιτάκου. «Το Κόσοβο μόλις επικύρωσε τη συμφωνία με τη Σερβία! Τα 2/3 των βουλευτών ψήφισαν υπέρ» έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Twitter η κ. Τσιτάκου. Η συμφωνία για την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ του Βελιγραδίου και της Πρίστινας μονογράφηκε από τους πρωθυπουργούς της Σερβίας και του Κοσόβου Ίβιτσα Ντάτσιτς και Χασίμ Θάτσι αντίστοιχα, στις 19 Απριλίου, στις Βρυξέλλες. Νωρίτερα, βουλευτές του αντιπολιτευόμενου κινήματος «Αυτοδιάθεση» με επικεφαλής τον πρόεδρό του, Άλμπιν Κούρτι άρπαξαν το μικρόφωνο από τον πρόεδρο της Βουλής του Κοσόβου, Γιακούπ Κρασνίτσι, την ώρα που ανακοίνωνε ότι στην αίθουσα είναι παρόντες 101 βουλευτές και ότι αρχίζει η ψηφοφορία για την επικύρωση της συμφωνίας Βελιγραδίου – Πρίστινας, με αποτέλεσμα να διακοπεί η διαδικασία. Πηγή: AMΠE

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey’s zero-sum friends

The reaction of EU states to the Taksim protests proves again that while Turkey is for NATO an invaluable bridgehead into the Middle East, NATO allies have little to offer in return, writesRamzy Baroud

The distance between Cairo’s Tahrir Square and Istanbul’s Taksim Square is large. There can be no roadmap sufficient to using popular experience of the first in order to explicate the circumstances of the second.

Many have tried to insist on the similarities between the two since it is fashionable these days to link newsworthy events, however worlds apart. Following the popular revolt that gripped Egypt in early 2011, dubbed with the ever-inclusive title “the Arab Spring”, intellectual jugglers began envisaging “springs” popping up all over the region and beyond. In recent weeks, when protesters took to the streets of several Turkish cities, comparisons ensued once again.

Intellectual opportunism, however, is not a distinct phenomenon but a reflection of a wider Western conception of political opportunism. Once the “Arab Spring” was recognised as an opportunity of sorts, the US, Britain and France were quick to capitalise on it, either to politically reshape the Middle East region or to ensure that the outcome of the revolutionary fervour was to their liking.

While Arab dictators brutalised mostly peaceful protesters, wars, in the full sense of the word, didn’t actualise until the North Atlantic Treaty Organisation (NATO) countries began meddling. In Libya, they guided an uprising with a limited armed component to a full-fledged war that resulted in the death, wounding and disappearance of thousands. The war in Libya changed the very demographic landscape of parts of the country. Entire communities have been ethnically cleansed. Benghazi, whose fate British Prime Minister David Cameron seemed particularly worried about, is now savaged by numerous militias vying for influence. Following recent clashes in the city, the interim head of the Libyan army, Salem Konidi, warned on state television on 15 June of a “bloodbath”. But this time, such a warning barely registered on NATO’s radar.

While selective “humanitarian intervention” is a well-known Western political style, the recent protests in Turkey demonstrate that Western countries’ appetite to exploit any country’s misfortunes to its advantage is insatiable. The Turkish government, however, has itself to blame for providing such an opportunity in the first place.

When confronted with the Middle East high-stakes political game resulting from the violent upheaval in the last two years or so, Turkish Prime Minister Tayyip Erdogan, hesitant at first, adopted a political style that was consistent with NATO’s, of which Turkey is a member. For nearly a decade, Turkey had angled for a different role in the Arab and Muslim worlds, a choice that was compelled by the European Union’s refusal to grant Turkey a membership. Germany and France led the crusade against Turkey’s determined efforts to join the growing union.

As the bloodletting reached Syria, the so-called Arab Spring posed a threat to Turkey’s own southern regions and thus forced a hurried Turkish policy realignment, back to the very Western camp that precluded Turkey for so long.

It was a peculiar position in which Turkey placed itself, posing as a champion of “awakened” Arabs, yet operating with the traditional NATO paradigm, itself grounded in interventionist agendas. The inconsistencies of Turkish policies are palpable and growing: as it settled its dispute with Israel over the latter’s murder of nine Turkish activists on their way to Gaza in May 2010, it was hosting top Hamas leaders for high level talks. It is facilitating the work of Syrian opposition that are operating both politically and militarily from Turkish territories, while warning against any plots to destabilise Turkey. At the same time it is paying little heed to the sovereignty of northern Iraq, as it chased after its own armed opposition in the war-torn Arab country for years.

Turkish behaviour was ignored, justified or sanctioned by Western powers as long as Ankara did so in tandem with the existing NATO policies. European countries, however, become particularly charged if Turkey steps over its boundaries, as was the case during the Turkish-Israeli dispute. And it appears that no matter how hard Turkish leaders try to impress, they will always fall short of fulfilling Europe’s selective definition of democracy, human rights and other useful concepts.

NATO’s hypocrisy, even among its own members, is too obvious. Compare, for example, European responses to the police crackdown on the Occupy Wall Street movement protests starting 17 September 2011 and the massive campaign of arrests, beatings and humiliation of protesters. It turned out that both the FBI and the Department of Homeland Security monitored the movement jointly through their terrorism task forces. This is what Naomi Wolf revealed in The Guardian newspaper on 29 December 2012.

Where was the outcry by the US’s European allies over such unwarranted practices including the most recent scandal of the US National Security Agency (NSA) spying on millions of people using social media and Internet technology in the name of trying to catch terrorists? Such practices have become so routine that they rarely compel outrage or serious calls for accountability, aside from such inane concerns as Bloomberg Business Week headlines: “Spying for the NSA is Bad for US Business.”

While Arab nations are the most affected parties by the wars and upheavals that have destabilised the region, destroyed Syria and threaten the future of entire generations, they seem to stand as cheerleaders on the sidelines as David Cameron, François Hollande of France and Barack Obama, among others, illustrate the path by which Syria’s future is determined, in ways consistent with their interests, and of course, that of Israel’s “security”.

But the response of some EU leaders to the anti-government protests in Istanbul, Ankara and Izmir in recent weeks was most sobering. Even Prime Minister Erdogan’s best efforts are simply not enough to sway Europe from capitalising on Turkey’s misfortunes. German Chancellor Angela Merkel quickly took a stance to block “moves to open a new chapter in Ankara’s EU membership talks”, reported Reuters 20 June, supposedly because of her concern regarding the Turkish police crackdown on protesters. Of course, the chancellor is often forgiving when extreme violence is applied by Israel against Palestinians, since no political capital can be attained from such unwise moves.

Meanwhile, Western powers will continue to play a most detrimental role in the Middle East, engendering and exploiting further chaos with the help of various regional powers, in the most brazen of ways in order to serve their interests. Not even Turkey, despite proving an irreplaceable asset in NATO’s political and military drive, is invulnerable.

Perhaps, Europe’s double face will compel a rethink among Turkey’s political circles as they calculate their next move. Will Turkey end its role as an outlet for NATO’s policies in the Middle East? This is a question that Turkey must address before they too are engulfed by endless turmoil and inundated by Western intervention, the results of which are always lethal. Always.

The writer is editor of PalestineChronicle.com.

Διαβάστε περισσότερα...

"Sunrise" over Istanbul

"Sunrise" over Istanbul

Διαβάστε περισσότερα...

Erdogan Tightens Grip on Turkey, Putting Nation at Crossroads

European Pressphoto Agency

Protesters upset with the Turkish government stand on a barricade in Istanbul's Taksim Square.

ISTANBUL—As mayor of Istanbul in the late 1990s, Recep Tayyip Erdogan publicly read a poem that included the lines: "The mosques are our barracks, the domes our helmets, the minarets our bayonets and the faithful our soldiers." The Islamist message earned him a few months in jail from Turkey's military-backed secular government.

A few years later, Mr. Erdogan re-emerged in politics as a champion of liberal democracy calling for sweeping institutional reforms and closer ties with Europe, became prime minister and led Turkey through a decade of prosperity and influence.

Now, Mr. Erdogan has tacked back in the other direction, igniting weeks of protests from Turks concerned by what they see as Mr. Erdogan's efforts to consolidate his power and Islamize public life. The shift has raised new questions among many Turkish voters about whether the prime minister is democrat or autocrat. How far Mr. Erdogan pushes his new agenda may determine the durability of Turkey's revival.

Read more http://online.wsj.com/article/SB10001424127887323300004578557693146971554.html

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey "Strongly Leaning" Toward Chinese Air Defense: Report

Turkey is "strongly leaning" toward buying a Chinese air defense system, which would damage its air defense cooperation with NATO but serve Ankara's goal of increasing the amount of locally produced military equipment it buys. A report from American defense newspaper Defense News reports that:

One senior procurement official familiar with the program said the Turkish government has concluded that the Chinese proposal was technologically satisfactory, allowed technology transfer and was much cheaper than rival proposals.

The decision to select the Chinese contender awaits final approval from Defense Minister Ismet Yilmaz and Prime Minister Recep Tayyip Erdogan.

This deal has been the subject of speculation for many years, as the competition between American, European, Chinese, and Russian systems seemed to be a sort of geopolitical bellwether. And coming on the heels of Turkey's formally becoming a "dialogue partner" of the Shanghai Cooperation Organization, a big Chinese deal like this would raise a lot of questions about Turkey's geopolitical trajectory. But it appears that Turkey is focusing less on geopolitics and more on its own defense industry in leaning toward the Chinese system, as the Western companies are less likely to share their technology with Turkey and allow co-production in Turkey, a condition that appears to be non-negotiable to Ankara. Nevertheless, choosing the Chinese HQ-9 would mean more difficulty in integrating with the NATO air defense equipment Turkey already hosts:

“I cannot comment on how the [US] administration would react to that. But I can tell you that integrating a Chinese or Chinese-Turkish air defense system into NATO assets may not be a good idea,” a US diplomat here said.

That, in turn, would weaken the system as it wouldn't be able to take advantage of NATO's early-warning radar. But Turkey may be thinking bigger than that: they are working on creating their own space-based surveillance system, which could, in theory, act as an early warning system for its air defense.

I asked Aaron Stein, an Istanbul-based defense analyst, about the most recent news. He said Ankara's air defense plans, including the space system, are "grandiose and unrealistic" and points out that the Chinese system is unproven: "There is absolutely no open source data about the system's capability against long range missiles and cruise missiles. I would be very dubious about claims that it would be capable of intercepting with any certainty these two targets." Will moving toward greater self-sufficiency -- with Chinese help -- outweigh that risk, in Ankara's thinking? We'll soon find out.

http://www.eurasianet.org/node/67178

Διαβάστε περισσότερα...

Ινφογνώμων Πολιτικά: Υπό τον έλεγχο της ΜΙΤ το διαδίκτυο

Ινφογνώμων Πολιτικά: Υπό τον έλεγχο της ΜΙΤ το διαδίκτυο

Διαβάστε περισσότερα...

Πρόσκληση

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το Κυπριακό Κέντρο Μελετών (ΚΥ.ΚΕ.Μ.)

σας προσκαλεί στη συζήτηση,

την οποία διοργανώνει στη μνήμη του πρώην Υπουργού Παιδείας, Άκη Κλεάνθους,

με θέμα:

«Οι Σχέσεις Κύπρου - Ισραήλ.

 Από τη Ψυχρότητα στη Στρατηγική Σύγκλιση»

Ομιλητές

Μάριος Καρογιάν

Πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος

Χρήστος Ιακώβου

Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Χαιρετισμό θα απευθύνει ο Πρόεδρος του ΚΥΚΕΜ, Τώνης Τουμαζής

Συντονισμός: Χριστόφορος Νέστορος, Δημοσιογράφος - Εφ. ΠΟΛΙΤΗΣ

Παρασκευή 28 Ιουνίου, 7:30 μ.μ.

Κτήριο Ανδρέας Θεμιστοκλέους

Αμφιθέατρο «Πεύκιος Γεωργιάδης» - ΤΕΠΑΚ

Λεμεσός

Πληροφορίες: 99 932212

Διαβάστε περισσότερα...

Πρόσκληση

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η Επαρχιακή Επιτροπή Λάρνακας/Αμμοχώστου

του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)

σας προσκαλεί στην ανοικτή συζήτηση με θέμα:

Πολιτικές και Γεωπολιτικές προεκτάσεις της κρίσης.

Οι συνέπειες στο Κυπριακό, οι πιθανές αντιδράσεις της Τουρκίας, το θέμα του φυσικού αερίου και οι σχέσεις με το Ισραήλ

Εισηγητές

Σόλων Κασίνης

Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος της Κρατικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων Κύπρου (ΚΡ.ΕΤ.Υ.Κ)

Χρήστος Ιακώβου

Διευθυντής του ΚΥΚΕΜ

Συντονιστής

Ανδρέας Μορφίτης

Πρόεδρος Επαρχιακής Επιτροπής Λάρνακας/Αμμοχώστου του ΚΥΚΕΜ

Δευτέρα,  1 Ιουλίου 2013, 8.00 μ.μ.

Ξενοδοχείο Άτριουμ-Ζήνων

Ζήνωνος Πιερίδη 2

Λάρνακα

Πληροφορίες: Τηλ. 99572467

Διαβάστε περισσότερα...

Russia After Putin: Inherent Leadership Struggles

Russia After Putin: Inherent Leadership Struggles

Διαβάστε περισσότερα...

Ινφογνώμων Πολιτικά: Foreign Policy: Για να μην υπογράφουν το Δίκαιο της Θάλασσας οι ΗΠΑ, χάνουν ευκαιρίες στην Αρκτική

Ινφογνώμων Πολιτικά: Foreign Policy: Για να μην υπογράφουν το Δίκαιο της Θάλασσας οι ΗΠΑ, χάνουν ευκαιρίες στην Αρκτική

Διαβάστε περισσότερα...

A SYRIAN CITY’S LIFE, AMID THE FIGHTING POSTED BY NAWARA MAHFOUD

When the Syrian Army entered the city of Homs, in February of last year, work stopped on a six-story apartment building that was under construction in the neighborhood of Inshaat. It made no sense to continue: the Syrian military was shelling the city indiscriminately to regain control of areas held by the Free Syrian Army. The investor behind the building fled the country, and let it be known that people who had lost their homes could move into the unfinished apartments. The locals outfitted the place with doors and windows. Each floor has eight rooms, and each displaced family gets one; each floor has a bathroom and a kitchen.

A friend in Homs, whom I will call Nuha, helps run what is now a vertical refugee camp. She is a mother of two and a civil servant who lives in Inshaat, which borders Baba Amr, a neighborhood that had been a stronghold for the revolution. Army tanks rolled into Inshaat last year, on their way to invade Baba Amr. The rebels held the streets, and then a few blocks, but government forces pushed their way in. Many in the neighborhood fled, or were killed or imprisoned.

http://www.newyorker.com/online/blogs/newsdesk/2013/06/a-syrian-citys-life-amid-the-fighting.html

Διαβάστε περισσότερα...

Διχοτομικά μαθηματικά

 Σημερινή 18/6/2013     ΤΗΣ ΦΑΝΟΥΛΑΣ ΑΡΓΥΡΟΥ

Προβληματίζονταν πώς η Λευκωσία θα μπορούσε να περάσει στη μια πλευρά
Οι Βρετανοί, από το 1957, έκαναν μελέτες ώστε να βρεθεί φόρμουλα για διχοτόμηση και αποφαίνονταν ότι η αναλογία Τ/κ - Ε/κ ήταν 1: 4,67

Μέρος α΄
Νέα βρετανικά έγγραφα, στα οποία μας παραχωρήθηκε ειδική πρόσβαση, μας αποκαλύπτουν ακόμα περισσότερες πληροφορίες για τους βρετανικούς σχεδιασμούς το 1957 για διχοτόμηση της Κύπρου. Τα έγγραφα αυτά συμπληρώνουν τα όσα μέχρι σήμερα είχαμε μελετήσει στο Βρετανικό Αρχείο και δημοσιεύσει. Ενδιαφέρουσες οι νεότερες σκέψεις και απόψεις των τότε διαφόρων τμημάτων στο Λονδίνο και στη Λευκωσία για διχοτόμηση.

Στο πρώτο μέρος θα αναφερθούμε απευθείας στη δεύτερη Μελέτη για διχοτόμηση που ζήτησε το Λονδίνο (τον Απρίλιο του 1957, η πρώτη είχε σταλεί τον Οκτώβριο του 1956 και είχε ζητηθεί τον Ιούνιο του 1956) από την αποικιακή κυβέρνηση Χάρτινγκ στη Λευκωσία και στη συνέχεια στα υπόλοιπα έγγραφα σε σχέση με τη Μελέτη εκείνη.
Τονίζουμε ότι τα σχέδια διχοτόμησης ήταν βρετανικής εμπνεύσεως, ραδιουργίας και επεξεργασίας (σε συνεργασία με τους Τούρκους) και καμία ανάμειξη δεν είχαν οι Αμερικανοί. Πρώτα, όμως, ένα σύντομο ενημερωτικό ιστορικό ως βοήθημα στους αναγνώστες και στους νεότερους που δεν γνωρίζουν για το θέμα (Σημ. Η Σημερινή είχε σε αποκλειστικότητα δημοσιεύσει εκτενή έρευνά μας για τα βρετανικά σχέδια διχοτόμησης/ομοσπονδίας κ.ά. το 1989-90 και αργότερα εκδώσαμε και το βιβλίο «Έτσι κατέστρεψαν την Κύπρο» ).

Σύντομο ενημερωτικό ιστορικό
Η Βρετανία, για να μπορέσει να προχωρήσει με τα σχέδια διχοτόμησης, έπρεπε η Τουρκία να επανέλθει ως ενδιαφερόμενο μέρος στο Κυπριακό, εφόσον με τη Συμφωνία της Λοζάνης είχε απολέσει τον ρόλο αυτό. Την επανέφερε με την περιβόητη Τριμερή του Λονδίνου, τέλος Αυγούστου 1955. Νωρίτερα, όμως, στις 21 Ιουνίου 1955, το Φόρείν Όφις διαβεβαίωνε την τουρκική κυβέρνηση πως το βρετανικό σχέδιο θα διασφάλιζε τα τουρκικά συμφέροντα και θα έθετε την τουρκική κυβέρνηση επί ίσοις όροις με την ελληνική...
Ακολούθησαν διαβουλεύσεις μεταξύ Βρετανίας και Τουρκίας. Τον Ιούνιο του 1956 το Λονδίνο ζητεί από την αποικιακή κυβέρνηση στην Κύπρο να ετοιμάσει σχέδια διχοτόμησης της Κύπρου.

Τα πρώτα σχέδια με χάρτες, υπολογισμούς και αναλύσεις για τέτοιο ενδεχόμενο ετοιμάστηκαν και στάλθηκαν στο Λονδίνο τον Οκτώβριο του 1956. Στις 13 Οκτωβρίου 1956 η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς» δημοσίευσε από τον ανταποκριτή της στο Λονδίνο, Μπέντζαμιν Γουέλς, τα εξής: «Το σχέδιο για διχοτόμηση της Κύπρου σε δύο ζώνες, μια ελληνική και μία τουρκική, σταδιακά κερδίζει υποστήριξη σε υψηλά στρώματα της βρετανικής κυβέρνησης. Με το σχέδιο αυτό η Βρετανία θα διατηρήσει δικαιώματα για στρατιωτικές βάσεις... Ανταλλαγή πληθυσμού, να συγκεντρωθούν οι εθνικώς Τούρκοι, που αριθμούν σε 100.000 σε σύγκριση με τις περίπου 400.000 εθνικώς Ελλήνων, στη μισή τουρκική Κύπρο...».

Στις 30 Νοεμβρίου 1956 γίνεται στο Λονδίνο συνάντηση μεταξύ Βρετ. Υπ. Εξωτερικών και αξιωματούχων του Φόρεϊν Όφις περιλαμβανομένου και του σερ Άιβον Κιρκπάτρικ και του Τούρκου πρωθυπουργού Α. Μεντερές και του επιτελείου του. Οι Τούρκοι απαιτούν διχοτόμηση.

Μυστική συμφωνία
Το αποκορύφωμα της συμπαιγνίας αυτής ήταν στις 16 Δεκεμβρίου 1956, όταν ο Βρετανός Υπ. Αποικιών Λένοξ Μπόιτ και το επιτελείο του, σε συνάντηση στην Κωνσταντινούπολη με τον Τούρκο πρωθυπουργό Α. Μεντερές, έφθασαν σε μυστική συμφωνία για διχοτόμηση. Εκεί ο Μεντερές επέβαλε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει και τι να πει ο Λένοξ Μπόιτ στις 19 Δεκεμβρίου 1956 στη Βουλή των Κοινοτήτων (Λεπτομέρειες στο βιβλίο της γράφουσας «Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011»). Στις 19 Δεκεμβρίου 1956 ο Λένοξ Μπόιτ, επισημοποιώντας στη Βουλή των Κοινοτήτων τις Προτάσεις Ράτκλιφ, συμπλήρωσε με την υπόσχεση για διχοτόμηση σε τελική λύση του Κυπριακού, όπως ακριβώς είχαν συμφωνήσει στην Κωνσταντινούπολη τρεις μέρες νωρίτερα...

«Μέθοδοι, δαπάνες και επιπτώσεις της διχοτόμησης»
Στη μελέτη αυτή, που έγινε το 1957, οι σχεδιαστές της έλαβαν υπόψη το σύνολο του πληθυσμού, πολιτών άνω των 12 ετών, και έβρισκαν ότι οι Έλληνες αριθμούσαν 414.811 οι Τούρκοι 88.827 και άλλοι 17.955 (σύνολο 521.593) και σημείωναν: «Ίσως η αναλογία μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων, δηλαδή 1: 4,67, να αυξάνεται ελάχιστα, λόγω του ότι ο αριθμός των Τούρκων στην Αστυνομία είναι πολύ μεγαλύτερος από εκείνο των Ελλήνων, συν τους κρατουμένους. Όμως η αναλογία στην απογραφή του 1946 ήταν 1: 4,48.

Αξία ακίνητης περιουσίας
Η συνολική αξία ακίνητης περιουσίας που ανήκε σε άλλους ήταν ύψους £7.228.000. Το σύνολο αξίας ακίνητης περιουσίας άλλης από εκείνη που κρατούσαν οι Άγγλοι ήταν £216.752.000. Σ΄ αυτούς τους αριθμούς περιλαμβάνονταν και περίπου αξίας £8.484.000 ακίνητα που ανήκαν σε διάφορα ελληνορθόδοξα ιδρύματα της Εκκλησίας, και αξίας £724.000 ακίνητα κάτω από την εξουσία του ΕΒΚΑΦ.

Πρόβλημα με τη Λευκωσία
Πέραν των πολλών άλλων παραμέτρων που αρίθμησαν στη λεπτομερέστατή τους μελέτη, οι σχεδιαστές έγραψαν: «Είναι φανερό ότι οι Τούρκοι θα προτιμούν την τουρκική ζώνη να είναι στο βόρειο μέρος της νήσου, άσχετο αν η αναλογία των Τούρκων προς Έλληνες είναι μεγαλύτερη σε άλλες περιοχές στον νότο. Μάλλον δεν θα δέχονται η βόρεια ακτή να βρίσκεται σε ελληνικά χέρια και αντιλαμβανόμαστε ότι έχουν έντονα αισθήματα για την Αμμόχωστο... Η πόλη της Λευκωσίας παρουσιάζει ιδιαίτερες δυσκολίες. Υπήρξε η πρωτεύουσα για αρκετούς αιώνες και ήταν η κύρια έδρα της τουρκικής κυβέρνησης πριν από τη βρετανική κατοχή. Επιπλέον 16,5 χιλιάδες Τούρκων ζουν στο βόρειο ήμισυ της παλαιάς πόλης και στα βορειοδυτικά προάστια. Από την άλλη, είναι επίσης σημαντικού συναισθηματικού γοήτρου και εμπορικής αξίας για τους Έλληνες. Έτσι, καμία πλευρά δεν θα θέλει εύκολα να απομακρυνθεί από την πόλη».

Σύνορα - δύο ζώνες
Το σύνορο μεταξύ των δύο ζωνών θα πρέπει να είναι όσο σύντομο γίνεται, τόνιζαν. Και επειδή η κανονική διαχωριστική γραμμή που είχαν υπόψη τους βρισκόταν σε περιοχές με βουνά και δάση, η γραμμή έπρεπε για διάφορους λόγους να χαραχτεί σε πεδιάδα, όπου θα μπορούν καλύτερα και φρουρούνται τα σύνορα. Για την τουρκική ζώνη, έγραφαν, πρέπει να δοθεί περισσότερη γη, πέραν της αναλογίας του πληθυσμού των Τούρκων. Το σχέδιο Χ προς Χ έδιδε την περιοχή Αμμοχώστου στους Τούρκους με ένα μικρό κομμάτι των περιοχών Λευκωσίας, Λάρνακας και Κερύνειας. Το σχέδιο Y προς Y έδιδε τις περιοχές Αμμοχώστου και Κερύνειας στους Τούρκους μαζί με ένα μικρό κομμάτι των περιοχών Λευκωσίας και Λάρνακας.

Μέθοδοι διχοτόμησης

20/06/2013

Πρόνοιες σχεδίου Ανάν και «επιτροπής αποζημιώσεων» εντοπίζονται το 1957
Τα ερωτήματα των Βρετανών ήταν κατά πόσον ήταν πρακτική λύση για όλους και αν στην πραγματικότητα ήταν η λιγότερο αρνητική επιλογή που είχαν

μέρος β'

Στο προηγούμενο μέρος της παρουσίασής των νέων βρετανικών εγγράφων, έγινε αναφορά στις μελέτες που έκαναν οι Βρετανοί προς υλοποίηση της διχοτόμησης στην Κύπρο. Το 1957 μελετήθηκαν τελικά (από την αποικιακή κυβέρνηση Χάρτινγκ στη Λευκωσία) δύο τρόποι διαχωριστικής γραμμής για τις δύο ζώνες (το 1956 είχαν μελετηθεί τέσσερις) και δόθηκαν ξεχωριστές εκτιμήσεις για τις δαπάνες. Οι δύο αυτές διαχωριστικές γραμμές βρίσκονται στον χάρτη και αντιστοιχούν από X σε X και από Y σε Y.

Υπολόγιζαν ότι:
Α) Καθαρή διχοτόμηση θα έπαιρνε τέσσερα χρόνια για την αναγκαστική μετακόμιση πληθυσμού.
Β) Σταδιακός διπολισμός των δύο κοινοτήτων μέσω επιχειρήσεων πολιτικών και οικονομικών πιέσεων. Αυτός ο τρόπος υπολόγιζαν θα χρειαζόταν δέκα χρόνια να φέρει αποτέλεσμα.

Επιτροπή περιουσιών
Οι οικονομικές πιέσεις θα επιβάλλονταν με τη δημοσιοποίηση της διχοτομικής γραμμής και τη θέσπιση νόμου, που θα απαγόρευε τις πωλήσεις ακίνητης περιουσίας ή μεταβίβασής της ως δωρεάς ή κληρονομιάς σε Ελληνοκύπριο στην τουρκική ζώνη ή σε Τουρκοκύπριο στην ελληνική ζώνη. Θα ιδρυόταν μια επιτροπή περιουσιών, που θα αναλάμβανε να αγοράσει τις ακίνητες περιουσίες που θα τις προσέφεραν Ε/κ στην τουρκική ζώνη ή αντίθετα, και θα τη μεταπωλούσε σε Ε/κ αγοραστές στην ελληνική ζώνη ή αντίθετα. Θα διδόταν προτεραιότητα σε αγοραστές που ζούσαν στη «λανθασμένη ζώνη» και ήθελαν να εγκατασταθούν με τις οικογένειές τους στη σωστή πλευρά της γραμμής. Οι αξίες της ακίνητης περιουσίας θα πάγωναν π.χ. στις τιμές αγοράς του 1956... Σημειώνεται ότι οι πρόνοιες αυτές ελάχιστα διαφέρουν από τις πρόνοιες που συνόδευαν το απορριφθέν Σχέδιο Ανάν 50 χρόνια αργότερα, όπως επίσης και τις σημερινές επιδιώξεις της ψευδοεπιτροπής των κατεχομένων.

Ζήτημα. πρακτικότητας
Στα συμπεράσματά τους οι σχεδιαστές Χάρτιγκ σημείωναν τα εξής: «Κανείς δεν μπορεί λογικά να υποστηρίξει ότι η διχοτόμηση είναι καλή λύση για το κυπριακό πρόβλημα. Τα ερωτήματα που πηγάζουν δεν είναι κατά πόσο είναι επιθυμητή αλλά κατά πόσο είναι πρακτική, κατά πόσο είναι λύση για όλους και κατά πόσο, στην πραγματικότητα, είναι η λιγότερο αρνητική από αριθμό άλλων επιλογών μπροστά μας. Το συμπέρασμα στο οποίο φθάσαμε με τη μελέτη αυτή είναι ότι η διχοτόμηση ίσως να μην είναι πρακτική, εκτός και αν επιβληθεί με δύο τρόπους (είτε με τον έναν είτε με τον άλλον) διά της βίας - είτε διά πυρός και σιδήρου είτε σταδιακά, με ένα σκόπιμο διπολισμό μεταξύ των δύο κοινοτήτων κατά τη διάρκεια μιας δεκαετίες ή και περισσότερο...».

Λύση faute de mieux
Η έκθεση συνέχιζε: «Η διχοτόμηση θα πρέπει να θεωρηθεί ως λύση faute de mieux (εφόσον δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο) και πρέπει να χρησιμοποιηθεί μόνο και εφόσον δεν βρίσκονται πιο λογικές λύσεις. Οι προτιμητέες λύσεις παρά τη διχοτόμηση είναι α) η αυτοκυβέρνηση βάσει του σχεδίου Ράτκλιφ και β) ανεξαρτησία κάτω από διεθνείς εγγυήσεις, με κάποια διεθνή Αρχή να κρατάει τα ηνία και γ) η λύση με μια περίοδο προσαρμογής σε ένα ομόσπονδο σύστημα με ξεχωριστές ζώνες, μια ελληνική και μία τουρκική. Η διχοτόμηση θα φανεί ως μια σκόπιμη απόφαση υπέρ της φιλίας με την Τουρκία και εχθρότητας εναντίον της Ελλάδας, και επομένως θα υπάρξει ο ισχυρισμός ότι η διχοτομική γραμμή σε τέτοια περίπτωση θα γέρνει υπέρ της εξυπηρέτησης των τουρκικών συμφερόντων... Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών και νοουμένου ότι όλοι οι Έλληνες θα έχουν εκδιωχθεί από την τουρκική ζώνη, η ισορροπία θα επανεκτιμηθεί, δίδοντας στους Τούρκους μεγαλύτερο ποσοστό γης... Η ελληνική ζώνη θα είναι σε καλύτερη μοίρα βιωσιμότητας, λόγω των ορυκτών πλούτων που θα βρίσκονται στην ελληνική πλευρά...».

Η μοιρασιά
Εν πάση περιπτώσει, έγραφε η έκθεση Χάρτινγκ, έστω και αν οι Τουρκοκύπριοι, που είναι μόνο το ένα πέμπτο του πληθυσμού, θα έχουν σχεδόν το ένα τρίτο της νήσου... δεν έχουμε λόγο να υποθέσουμε ότι οποιοδήποτε σχέδιο διχοτόμησης, που για την κυβέρνηση της Α. Μεγαλειότητος θα είναι αντικειμενικό και δίκαιο, θα γίνει δεκτό ως ικανοποιητικό είτε από τους Τουρκοκυπρίους είτε από την τουρκική κυβέρνηση.

 

Σχέδια Κυβερνείου 1956-57

Σημερινή 22/6/2013

Ζητούσαν να επανεξεταστεί η αξία της Κύπρου ως βρετανική στρατιωτική βάση

Μια αναφορά λέει ότι οι Τ/κ υποστήριξαν τη διχοτόμηση όχι τόσο ως πρακτική λύση αλλά «επειδή εκνεύρισε τους Ε/κ», γιατί κατέρριπτε τα όνειρα της Ένωσης

ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ στις δικές τους έρευνες έβρισκαν ότι η διχοτόμηση ήταν ανεφάρμοστη

Μέρος γ'

Στο προηγούμενο μέρος της παρουσίασης των νέων βρετανικών εγγράφων έγινε αναφορά στα σχέδια στα οποία κατέληξαν οι αποικιοκράτες για διαμοιρασμό της Κύπρου, όταν αυτή διχοτομηθεί. Το Κυβερνείο στην Κύπρο ετοίμασε λεπτομερή μελέτη για διχοτόμηση, όπως του είχε ζητήσει το Λονδίνο, και την έστειλε συνοδευμένη με διάφορους χάρτες τον Οκτώβριο του 1956.

Στο Λονδίνο το Φόρειν Όφις, έχοντας ως οδηγό τη μελέτη του Κυβερνείου του 1956, προέβη και σε άλλες προσπάθειες όπως τον επώνυμο χάρτη Κιρκπάτρικ με την κάθετη γραμμή διχοτόμησης αρχές του 1957, όταν και ζητήθηκε η αμερικανική υποστήριξη. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ απέρριψε οποιαδήποτε σχέδια διχοτόμησης, αφού διεξήγαγε και δική του ξεχωριστή έρευνα. Βρήκαν ότι η διχοτόμηση ήταν ανεφάρμοστη σε ένα νησί όπως την Κύπρο. Τα καινούργια βρετανικά έγγραφα μάς παρουσιάζουν ότι το Γραφείο Αποικιών και το Φόρειν Όφις ζήτησαν και δεύτερη μελέτη από το Κυβερνείο στη Λευκωσία, εντός του 1957.

Ιανουάριος - Φεβρουάριος

Στις 11 Ιανουαρίου 1957, το Γραφείο Αποικιών και το Φόρειν Όφις συντονίζονταν στο να αντιμετωπίσουν τις ερωτήσεις βουλευτών που άρχισαν να κατατίθενται σε σχέση με την αναφορά στη διχοτόμηση που έκανε ο Yπ. Αποικιών στις 19 Δεκεμβρίου 1956. Αναμενόταν συζήτηση στη Βουλή για το θέμα. Στις 21 Ιανουαρίου 1957, ο κυβερνήτης Σερ Τζόν Χάρτινγκ ενημέρωσε το Λονδίνο για τις αντιδράσεις στην Κύπρο για την αναφορά της 19ης Δεκεμβρίου 1956 στη Βουλή των Κοινοτήτων σε διχοτόμηση. «Οι Ελληνοκύπριοι αντέδρασαν στην αναφορά για διχοτόμηση και τη θεωρούν ως μια μορφή εκβιασμού για να τους αναγκάσουμε να δεχθούν τις συνταγματικές προτάσεις... και είναι σφόδρα εναντίον της ιδέας. Οι Τουρκοκύπριοι απαρχής υποστήριξαν την ιδέα... μια αναφορά λέει ότι οι Τουρκοκύπριοι την υποστήριξαν όχι τόσο ως πρακτική λύση αλλά "επειδή εκνεύρισε τους Ελληνοκύπριους"... Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ιδέα της διχοτόμησης ενόχλησε τα όνειρα των Ελληνοκυπρίων για την πραγμάτωση της Ένωσης...».

Στις 20 Φεβρουαρίου 1957, το Κυβερνείο απαντά στο Γρ. Αποικιών «...Σας στέλλουμε έξι αντίγραφα σημειώσεών μας για τις ερωτήσεις που υποβάλατε... είναι το καλύτερο σ' αυτό το στάδιο... Ο Κυβερνήτης είναι της άποψης ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε περαιτέρω πρακτική μελέτη για τις πιθανότητες διχοτόμησης μέχρι που η Κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος αποφασίσει ποια θα είναι η πολιτική της σε σχέση με την Κύπρο... Βλέπουμε ότι οι Αρχηγοί των Επιτελείων τώρα διαμορφώνουν τις απόψεις τους...».

Μάρτιος 1957

Στις 18 Μαρτίου 1957, το Υπουργικό στο Λονδίνο αποφάσισε όπως διαταχθεί μελέτη για διχοτόμηση και ζήτησε από το Υπουργείο Άμυνας να μελετήσει το θέμα. Ζήτησε από τον Υπ. Άμυνας να επανεξετάσει τη μελλοντική αξία της Κύπρου ως βρετανικής στρατιωτικής βάσης και τις επιπτώσεις από αυτήν τη σκοπιά μιας διχοτόμησης του νησιού. Ως αποτέλεσμα, ο Υπ. Άμυνας θα επισκεπτόταν την Κύπρο κατά τη διάρκεια των διακοπών του Πάσχα και θα συνόψιζε τις αποφάσεις του πάνω στις στρατηγικές ανάγκες στην Κύπρο όταν θα επέστρεφε. Αυτό, όμως, δεν σταμάτησε το Γρ. Αποικιών να ξεκινήσει νέα μελέτη για διχοτόμηση... Στις 29 Μαρτίου 1957, το Υπ. Άμυνας ενημερώνει το Γρ. Αποικιών ότι, σε συνεννόηση με τον κυβερνήτη (σερ Τζον Χάρτινγκ), συμφωνήθηκε ότι μπορούσαν να προχωρήσουν σε νέα μελέτη διχοτόμησης, δίχως να περιμένουν δήλωση των στρατιωτικών για τις ανάγκες των.

Sir Norman Brook Steering Committee

Έτσι διορίστηκε και μία επιτροπή, επικεφαλής της οποίας τέθηκε ο Sir Norman Brook για αξιολόγηση και μελέτη της όλης πολιτικής για διχοτόμηση. (Ο Σερ Νόρμαν Μπρουκ διατελούσε την εποχή εκείνη επικεφαλής της Δημόσιας Υπηρεσίας. Πέθανε στις 15 Ιουνίου 1967). Στις 4 Απριλίου 1957 το Γρ. Αποικιών έγραψε στη Λευκωσία:

«...Χρειαζόμαστε μια νέα λεπτομερή μελέτη για διχοτόμηση, δίχως να αναμένουμε τη διαμόρφωση των στρατηγικών μας αναγκών, και πρέπει να το κάνουμε πάνω σε καθαρά υποθετική βάση... να δουλέψουμε πάνω στο καλύτερο πιθανό σχέδιο διχοτόμησης έχοντας υπόψη το δημογραφικό, οικονομικό, και άλλες πτυχές... και όσον αφορά την ανάμειξη περισσοτέρων ανθρώπων (εννοείται εδώ Ελληνοκυπρίων υπαλλήλων της αποικιακής κυβέρνησης, κάτι για το οποίο η τελευταία ήταν διστακτική), πιστεύουμε ότι αυτό μπορεί να είναι καλό πράγμα και ότι η γνώση ότι μελετούμε σοβαρά τη διχοτόμηση, ως πιθανή λύση, ίσως να είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνουμε σίγουρο ότι δεν θα την εφαρμόσουμε ποτέ...».

Απρίλιος-Μάιος

Στις 11 Απριλίου 1957, ο Κυβερνήτης Σερ Τζον Χάρτινγκ έστειλε στο Γρ. Αποικιών περαιτέρω 8 αντίγραφα των σχεδίων για διχοτόμηση που είχαν ετοιμάσει τον Οκτώβριο του 1956, όπως του ζήτησε το Λονδίνο. Στις 25 Απριλίου, ο Σερ Τζον Χάρτινγκ ενημερώνει το Λονδίνο ότι εργάζονταν πάνω στη λεπτομερή μελέτη όσο καλύτερα μπορούσαν και υπολόγιζαν ότι μέσα Μαΐου θα την είχαν έτοιμη. Στις 15 Μαΐου 1957 το Κυβερνείο έστειλε 50 αντίγραφα της Μελέτης που είχε ολοκληρώσει με τίτλο «Μέθοδοι, Δαπάνες και Επιπτώσεις της Διχοτόμησης», την οποία ανέμενε η Επιτροπή του Σερ Νόρμαν Μπρουκς.

Παράλογη η ομοσπονδία αλλά.

Σημερινή 24/6/2013

Αμφιβολίες για τη λειτουργικότητα των δύο ζωνών είχαν οι Βρετανοί το 1957
Οι επιτελάρχες ανησυχούσαν ότι με διχοτόμηση δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την Κύπρο απευθείας προς υποστήριξη των συμφερόντων του Ηνωμένου Βασιλείου

Τελευταίο μέρος

Στο προηγούμενο μέρος της παρουσίασης των νέων βρετανικών εγγράφων, έγινε αναφορά στη λεπτομερή μελέτη που ετοίμασε το Κυβερνείο στη Λευκωσία, για λογαριασμό του Λονδίνου, το 1957, αναφορικά με το ενδεχόμενο διχοτόμησης, καθώς και σε κάποιες από τις αντιδράσεις που υπήρξαν στη βρετανική πρωτεύουσα. Μια προκαταρκτική σημείωση για τη μελέτη αυτή, που ετοιμάστηκε από το Τμήμα Μεσογείου (Mediterranean Department) στις 20 Μαΐου 1957, βρίσκουμε να επισημαίνει: α) η διχοτόμηση θα χαμηλώσει το επίπεδο διαβίωσης μέχρι και 40%, β) το κύριο στοιχείο της μελέτης είναι ότι στέκεται δυνατά εναντίον γρήγορης εφαρμογής της διχοτόμησης και ότι ο μόνος τρόπος για κάτι τέτοιο είναι διά πυρός και σιδήρου και γ) ότι η μελέτη τώρα επικεντρώνεται πάνω σε δύο μόνο δυνατότητες διαχωριστικής γραμμής για την τουρκική ζώνη. Αμφότερες οι περιπτώσεις (σχέδια Χ και Υ) δίδουν στους Τούρκους περισσότερο από το ένα πέμπτο της γης, ενδεικτικά το δεύτερο σχέδιο (Y) δίδει στους Τούρκους σχεδόν το ένα τρίτο της όλης γης στο νησί.

«Αντιπαθητική» δουλειά
Η λύση του «διπολισμού» ενδεικτικά υπονοεί ότι η βρετανική κυριαρχία θα διατηρηθεί για τουλάχιστον δέκα χρόνια, όμως νομοθετικές διευθετήσεις με σχεδόν πλήρη εσωτερική αυτονομία θα δημιουργηθούν στις δύο ζώνες εντός δύο ή τριών χρόνων. Τίθεται υπό αμφισβήτηση κατά πόσο μια τέτοια μακρά περίοδος, κατά την οποία η Κυβέρνηση της Αυτής Μεγαλειότητος θα αντιμετωπίσει τη δαπανηρή και αντιπαθητική δουλειά να διαχωρίσει τις κοινότητες σε δύο ζώνες, θα είναι μια λειτουργική λύση, ανέφεραν οι Βρετανοί. «Αν θα διαρκέσει μια τέτοια κατάσταση τόσο πολύ, και η εγκαθίδρυση μίας κυβέρνησης είναι αδύνατη (unitary government), δεν θα ήταν πιο απλό να δώσουμε στο νησί αυτοδιάθεση στο τέλος της περιόδου, και να αφήσουμε τους Έλληνες και Τούρκους να αποφασίσουν μόνοι τους το είδος της διχοτόμησης;.. Έτσι και η κάθε πλευρά χειρίζεται τα δικά της, θα παραμείνουν κάποιες κύριες υπηρεσίες για το κέντρο, για κάποιο είδος ομόσπονδης κεντρικής κυβέρνησης. Εν συντομία, και νοουμένου ότι η διχοτόμηση γίνει δεκτή ως η μόνη λύση, χρειάζεται περισσότερη σκέψη... αν θα γίνει πραγματικότητα εντός δύο ή τριών χρόνων, υποθέτοντας α) ότι δεν θα χρειαστεί η μεταφορά όλων των Ελλήνων στο ελληνικό μέρος και αντίθετα (με τους Τούρκους) και β) ότι θα παρθεί απόφαση κατά πόσο χρειαζόμαστε ένα βρετανικό θύλακο, ή κυριαρχία για θέματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής εφ΄ όλης της νήσου».

(Στη φωτογραφία εικονίζεται ο τελευταίος διχοτόμος κυβερνήτης Σερ Χιού Φούτ σε δεξίωση στη Λευκωσία)

Εν τω μεταξύ στο Λονδίνο, κάποιοι αξιωματούχοι στο Γρ. Αποικιών επεσήμαναν ότι σε περίπτωση διχοτόμησης θα χρειαζόντουσαν να κτίσουν ένα νέο λιμάνι στη Λεμεσό, πράγμα που θεωρούσαν ως «το τίμημα που θα πλήρωναν για τη διχοτόμηση»...

Τα ομοσπονδιακά στοιχεία
Στις 20 Μαίου 1957, στο Γρ. Αποικιών εντόπισαν ότι στη μελέτη του Κυβερνείου ελάχιστα αναφέρονταν για τη μορφή της κεντρικής ή ομοσπονδιακής κυβέρνησης που θα υπήρχε κατά την περίοδο της εγκαθίδρυσης των δύο ζωνών. Όμως, συμπλήρωναν, είναι δύσκολο να έχουμε καθαρή άποψη, αν δεν ξέρουμε τις αποφάσεις και συμπεράσματα του Υπ. Άμυνας σε σχέση με τις στρατηγικές πτυχές.

Τους πήρε. χρόνια
Τον Ιανουάριο του 1958 ο Υπ. Αποικιών σχεδίαζε τις μελλοντικές τακτικές του με τους Τούρκους. Το Τμήμα στις 22 Ιανουαρίου τού έδωσε σημείωμα που είχε ήδη ετοιμάσει για πιθανή ομοσπονδιακή προσέγγιση λύσης για το νέο Σύνταγμα, καθώς και τα τελευταία (1957) σχέδια διχοτόμησης που είχε ετοιμάσει ο Στρατάρχης Χάρτινγκ. Οι διαβουλεύσεις διεξάγονταν μεταξύ Βρετανών (λόρδου Ράτκλιφ) και Δρος Νιχάτ Ερίμ, με την ανάμιξη και του νέου κυβερνήτη Σερ Χιου Φουτ). Και σημείωνε ο αξιωματούχος προς τον Υπ. Αποικιών: «...Φαντάζομαι θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με την ομοσπονδιακή ιδέα. Αν παρουσιαστούμε δεσμευτικοί προς τους Τούρκους, θα ερμηνευθεί ότι ετοιμάζουμε το έδαφος για σταδιακή διχοτόμηση. Τότε θα χάσουμε κάθε ευκαιρία να γίνει το σχέδιο Φουτ δεχτό από τους Ελληνοκυπρίους... Εν πάση περιπτώσει, δεν βλέπω πώς ένα ομοσπονδιακό σύνταγμα θα έχει λογική στην Κύπρο...». Και όμως, τα κατάφεραν δεκαετίες αργότερα, τη μη λογική αυτή ομοσπονδιακή λύση, να την εκλιπαρεί η δική μας πλευρά.

Η απόφαση των Αρχηγών των Στρατιωτικών Επιτελείων
Όμως, το συμπέρασμα των Αρχηγών των Στρατιωτικών Επιτελείων για το θέμα, όπως σημείωνε το Γρ. Αποικιών στις 5 Μαρτίου 1957, ήταν ότι με διχοτόμηση δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την Κύπρο απευθείας προς υποστήριξη των συμφερόντων του Ηνωμένου Βασιλείου. Γι' αυτούς τους λόγους συμβούλευαν εναντίον της διχοτόμησης και είπαν ότι αν η διχοτόμηση κατέληγε πολιτικά αναπόφευκτη, τότε θα «έβλεπαν το θέμα με μεγάλη διστακτικότητα».

Ερωτήσεις από Λίνα Τζέκερ
Από τον Νοέμβριο του 1957 μέχρι τον Ιανουάριο του 1958, η βουλευτής των Εργατικών Λίνα Τζέκερ ζητούσε από το Γραφείο Αποικιών να ενημερωθεί για το ύψος της ιδιοκτησίας γης που είχαν στην Κύπρο οι δύο κοινότητες. Το Γραφείο Αποικιών προσποιήθηκε ότι δεν είχε τέτοια στοιχεία, ενώ είχαν πλήρη στοιχεία, όπως μας αποκαλύπτουν τα νέα αυτά έγγραφα. Η κ. Τζέκερ, εν τω μεταξύ, είχε επικοινωνία και με τον Σερ Πολ Παυλίδη στην Κύπρο, ο οποίος την ενημέρωσε ότι όντως υπήρχαν οι πληροφορίες που ήθελε, πράγμα που ενόχλησε το Γραφείο Αποικιών, το οποίο όμως δεν ήθελε να εμπλακεί σε διαμάχη με τον Πολ Παυλίδη.

Ο Αβέρωφ ζητούσε να δει τα σχέδια αλλά του αρνήθηκαν
Τον Μάρτιο του 1959, ο Έλληνας Υπ. Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ ζήτησε από το Φόρειν Όφις, μέσω της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα, να δει τα σχέδια διχοτόμησης. Το κυβερνείο στη Λευκωσία, το οποίο ενημερώθηκε σχετικά, ενημέρωσε στις 24 Μαρτίου 1959 το Γραφείο Αποικιών ότι ο Κυβερνήτης και όλοι στη Λευκωσία δεν συμφωνούσαν όπως δοθεί η μελέτη του 1957 στην ελληνική κυβέρνηση, γιατί τότε θα έπρεπε να δοθεί και στην τουρκική κυβέρνηση. Ομολογία αποτυχίας...
Στις 2 Απριλίου 1959, το Νότιο Τμήμα του Φόρεϊν Όφις ενημέρωσε τη βρετανική πρεσβεία στην Αθήνα ότι δεν ήταν επιθυμητό να δείξουν στην ελληνική κυβέρνηση τα σχέδια διχοτόμησης.

Το σχετικό έγγραφο, έγραψαν, ήταν μια αναλυτική έκθεση που ετοιμάστηκε τον Μάιο του 1957, όταν ο Λόρδος Χάρτινγκ ήταν Κυβερνήτης, και δεσμευμένο ως «άκρως απόρρητο». Ήταν εσωτερικό βρετανικό έγγραφο που δεν το είχε δει κανείς άλλος. Η ύπαρξή του έγινε γνωστή τον Δεκέμβριο του 1958 και οδήγησε σε αριθμό ερωτήσεων στη Βουλή. Εισηγήσεις ότι η κυβέρνηση της Αυτής Μεγαλειότητος σχεδίαζε μυστικά τη διχοτόμηση απορρίφθηκαν από τον Πρωθυπουργό, ο οποίος στις 18 Δεκεμβρίου 1958, απαντώντας στη Βουλή, είπε ότι η μελέτη έδειξε ότι η διχοτόμηση τεχνικά ήταν δυνατή, όμως θα επέφερε αφόρητες δυσκολίες και επομένως στην ουσία θα ήταν μια ομολογία αποτυχίας. Έμελλε τελικά να τα δούμε όλα 50 χρόνια αργότερα...

ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ερευνήτρια-δημοσιογράφος

13

Διαβάστε περισσότερα...