Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Hezbollah and the Syrian crisis: balancing on a teeterboard

Hezbollah and the Syrian crisis: balancing on a teeterboard: As a result of the Syrian crisis, Shia’a and Sunni sporadic clashes are taking place mainly in northern Lebanon, including vindictive abductions and even arrests of politicians. Many analysts and politicians have been warning of a highly possible spillover of the Syrian crisis in Lebanon. First due to the intense sectarian character and vulnerability of Lebanon and second due to Hezbollah’s influence -backed by Syria and Iran- in the Lebanese political arena. The domestic realities of Lebanon and the critical situation of Hezbollah’s allies are bringing Hezbollah to a crossroad: will it join the fight to support Assad or not? The decisions to be made by the ‘Party of God’ at this point will be decisive not only for itself but for Lebanon as well.

Read more http://cemmis.edu.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=419:hezbollah-and-the-syrian-crisis-balancing-on-a-teeterboard&catid=43:middle-east-flashpoints&lang=en
Διαβάστε περισσότερα...

Τουρκικά ΜΜΕ

Milliyet

Περί αγοράς ακινήτων στην Τουρκία

Σε προηγούμενο δημοσίευμα της εφημερίδας αναφορικά με το θέμα με τον τίτλο ¨Οι Έλληνες αγάπησαν πολύ την Προύσα¨. Ο καθηγητής Μπασκίν Οράν σχετικά με το θέμα λέει: «Η είδηση ότι οι Έλληνες αγόρασαν ακίνητα στην Προύσα και οι Γερμανοί στο Μπάτμαν δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όταν λέτε «Ελληνες» θα πρέπει να μην έχετε ακούσει πως η «τουρκική» μειονότητα στην Δυτική Θράκη από κάποια ημερομηνία και μετά άρχισε να διαθέτει όλα τα χρήματά της στις αγορές ακινήτων στην περιοχή της Προύσας. Ούτε και ότι οι Κούρδοι της Τουρκίας, οι οποίοι πήγαν μετανάστες στην Γερμανία και πήραν την υπηκοότητα, αγόρασαν ακίνητα στο Μπάτμαν».

Hurriyet 

Τι λέει ο Έλληνας Στρατηγός;

Ο Στρατηγός Φράγκος Φραγκούλης έγραψε πως ο Πορθητής, ο Ατατούρκ, ο Ερντογάν και ο Αρίντς δεν είναι Τούρκοι. Γέλασα και το άφησα. Δεν χρειάζεται ούτε καν να αποδειχθεί ότι τα ονόματα στα οποία αναφέρθηκε ο Φράγκος είναι Τούρκοι, ούτε καν χρειάζεται να σταθούμε στον ισχυρισμό αυτό. Αλλά είναι καλύτερα να γράψουμε ότι τα λόγια του Φράγκου προκάλεσαν το ενδιαφέρον των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και ορισμένοι αναγνώστες μου θέλησαν να γράψω για αυτό. Όσο και αν ο άνθρωπος είπε ανοησίες , υπάρχει μια πλευρά που θα πρέπει να ληφθεί στα σοβαρά ως «άποψη Ιστορίας». Τα λόγια του Φράγκου είναι ανοησίες, αλλά είναι μια σημαντική πολιτιστική και ιδεολογική βάση πίσω από αυτά: Δυτικοί Οριενταλιστές και πρώτος ο γνωστός Οριενταλιστής H.A Gibbons είχαν υποστηρίξει ότι το οθωμανικό κράτος είναι «ένα Βυζάντιο στο οποίο είχε γίνει επάλειψη ισλαμικού βερνικιού». Σύμφωνα με τον Gibbons που εξέδωσε το βιβλίο του το 1916, οι Οθωμανοί ήταν μια περίπτωση που έγιναν μουσουλμάνοι «παγανιστών τούρκων και χριστιανών ρωμιών» κατά τρόπο επιφανειακό. Οι μουσουλμάνοι τούρκοι δεν μπορούσαν να ιδρύσουν ένα οργανωμένο κράτος όπως το Οθωμανικό. εκείνο που θα μπορούσε να γίνει το πολύ πολύ ήταν η συνέχιση του Βυζαντίου με ισλαμικό βερνίκι. Στην ίδια βάση ήταν και το βιβλίο του Γάλλου Eduard Driauld.

O απόστρατος Στρατηγός Φράγκος, που παρακολουθεί με θαυμασμό τις επιτυχίες της Τουρκίας έναντι της βαριάς κρίσης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, έγραψε ότι το «μυστικό σχέδιο» των Τούρκων είναι «η επανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» .Ακόμα έγραψε ότι στην Τουρκία, το ανώτατο όριο, ο πληθυσμός της Τουρκίας είναι Τούρκοι κατά το 40% και δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί λέγοντας ακόμη πως η πλειοψηφία είναι «κρυπτοχριστιανοί». Μετά από όλα αυτά λέει: «Στην Τουρκία ζουν λαοί οι οποίοι επ’ ουδενί δεν είναι τουρκικοί και οι λαοί αυτοί περιμένουν το πράσινο φως από την Ορθοδοξία για να ιδρύσουν ένα νέο Βυζάντιο».  Ίσως το βασικό μήνυμα του ανθρώπου στο βιβλίο του να είναι το εξής: «Το πράσινο φως από την Ορθοδοξία για τη σύσταση του Βυζαντίου». Να κλαις ή να γελάς για αυτές τις ακραίες ιδέες σε αυτήν την εποχή! Και μάλιστα για το γεγονός ότι οι ιδέες αυτές έφθασαν ακόμα και στο επίπεδο του Έλληνα Αρχηγού των Χερσαίων Δυνάμεων!

Σε αυτήν την εποχή δεν μπορεί να συσταθεί ούτε Βυζάντιο, ούτε και Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και οι δύο περιπτώσεις δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα άγουρα οράματα. Σε αυτήν την εποχή η επιτυχία των εθνών μετριέται με την οικονομική ανάπτυξη, τις μάρκες που δημιουργούν και με τη δημιουργικότητά τους, καταλήγει ο αρθρογράφος .

Yeni Safak

Αστραπιαία ενέργεια για το πετρέλαιο στο Αιγαίο

Ο τουρκικός Όμιλος Γιλντιρίμ (Όμιλος Αστραπή) σχεδιάζει αγοράζοντας μια ελληνική εταιρεία ενέργειας να ψάξει για πετρέλαιο στο Αιγαίο.  Ο Πρόεδρος του Εκτελεστικού Συμβουλίου Γιουκσέλ Γιλντιρίμ δήλωσε: «Αφού αγοράσουμε την εταιρεία θα μιλήσουμε με τον π/θ Ερντογάν. Σκοπός μας είναι να μετατρέψουμε την εταιρεία σε μια περιφερειακή εταιρεία πετρελαίου με κοινές ενέργειες». Η εταιρεία σκέπτεται να ψάξει για πετρέλαιο από κοινού με την Ελλάδα στο Αιγαίο.

Hurriyet

Στρατιωτική άσκηση Ελλάδας-Ισραήλ

Το Ισραήλ πραγματοποιεί στην Ελλάδα τις πρόβες μιας πιθανής επίθεσης στο Ιράν με το οποίο έχει διαφωνίες αναφορικά με το πυρηνικό του πρόγραμμα. Στο πλαίσιο της στρατιωτικής συνεργασίας Ισραήλ –Ελλάδας είχε γίνει τον περασμένο μήνα στην Κρήτη, κοινή άσκηση με την συμμετοχή ελικοπτέρων και πολεμικών πλοίων. Τώρα δε πραγματοποιήθηκε αεροπορική άσκηση στην περιοχή της Λάρισας. Οι ισραηλινοί πιλότοι πραγματοποίησαν άσκηση παρενόχλησης και εικονικού κτυπήματος σε στόχους 7 φορές την ημέρα και 2 φορές σε νυκτερινές πτήσεις.

Sabah

Δηλώσεις Ερντογάν για ενταξιακή πορεία Τουρκίας

Μιλώντας στα εγκαίνια του νέο κτηρίου της Τουρκικής Πρεσβείας στο Βερολίνο, ο τούρκος πρωθυπουργός  Ερντογάν έδωσε το μήνυμα ότι η Τουρκία δεν εγκαταλείπει τον στόχο της ένταξης της στην ΕΕ. Η εφημερίδα αναφέρει ότι ο πρωθυπουργός  Ερντογάν, υπογραμμίζοντας ότι η ΕΕ έχει διατηρήσει την σημαντική θέση της στον κόσμο, τόνισε ότι απαιτείται μια νέα στρατηγική προσέγγιση της ΕΕ έναντι της Τουρκίας, ότι η διεύρυνση της ΕΕ πρέπει να συνεχιστεί ώστε να παγιωθεί η ειρήνη και ηρεμία στην ευρύτερη περιοχή και πρόσθεσε:  «Η Τουρκία δεν έχει εγκαταλείψει τον στόχο της για ένταξη στην ΕΕ διότι πιστεύει σε αυτό τον στόχο και στην επίτευξή του».

Διαβάστε περισσότερα...

Ινφογνώμων Πολιτικά: Why Iran Should Get the Bomb

Ινφογνώμων Πολιτικά: Why Iran Should Get the Bomb

Διαβάστε περισσότερα...

Viewpoint: What now for Turkey's ruling party?


It is 10 years since Turkey's newly formed Justice and Development Party (AKP) came to power after a period of economic crisis. The centrist Islamic party has overseen a decade of transformation - but can it continue to hold on to power?
The AKP has much to celebrate as it marks the 10th anniversary of its coming to power. It has evolved from being a reformist faction of a minority Islamist movement into what many now regard as the natural party of government.
In 2002, the AKP came into power and into bitter confrontation with the self-appointed guardians of the Turkish establishment. A decade on, it has become the establishment.
The party owes much of its success to the leadership of Recep Tayyip Erdogan - a respected former mayor of Istanbul whose political instincts and impassioned rhetoric spoke straight to the concerns of first and second generation urban migrants. Though reared in the religiously conservative and ultranationalist Welfare Party, he decided to make a dash for the political centre.
In this he was accompanied by current president Abdullah Gul, the brains to Erdogan's charismatic brawn. Together in 2001 they established the AKP, which rejected the notion it was Islamist or even "Islamic Democrat". Instead, it redefined a greater acceptance of religion in public life as part of a wider struggle to make Turkey more democratic.
Mr Erdogan travelled to Washington to declare his commitment to Nato. He convinced Brussels he was serious about EU accession, and he reassured financial markets he was eager to play by the rules.
And because the AKP had grassroots support, the promises they made were credible.
Elite's failure
Indeed, the party attracted support from many Turkish liberals who saw in Mr Erdogan's willingness to take on the Turkish military the best hope of removing the dead weight of the 1982 constitution left after a period of martial law. The hope was that a state which had put itself above the individual would start to see the world the other way round.
Many were never convinced, rejecting the notion that Mr Erdogan's conversion was a Nixon-in-China epiphany, accusing him instead of a cynical manoeuvre to outflank Turkey's aggressively secular elite.
Yet in many ways it was the failure of that elite which brought the AKP to power. Throughout the 1990s, unstable coalition governments merely tinkered with reform, unwilling or unable to address spiralling public debt. Bank interest was high, which was fine for some, but the have-nots watched prices rise on average by 70% every year.
Turkey was like a man carefully sawing away at the very branch on which he was sitting, somehow confident he would be able to leap off in time.
The earthquake which shook the industrial northwest of the country in 1999 was the catalyst for collapse. Confidence in the government's ability to cope was buried under the rubble of ruined buildings, skewed urban development and municipal corruption.
The coup de grace for Turkey's old guard occurred in February 2001 when an argument between the president and his cabinet over corruption spilled into the press and sparked a contagion in the markets.
Economic upturn
The economy went into free-fall. Overnight interest rates soared to many thousands of percent, the lira halved in value, and more than 20 commercial banks went under.
So when Turkey went to the polls on 3 November 2002, no party which had been in the previous parliament managed to gain a single seat. The untested AK Party pulled off a win under Turkey's idiosyncratic system of proportional representation, just under two-thirds of MPs with just over one third of the vote.
The party did not squander its opportunity. While it could not claim credit for devising the 2001 rescue package, it did manage to stick to an IMF diet of fiscal austerity. In 2005, Turkey completed for the first time an IMF standby agreement (a case of 18th time lucky) which it then extended for another three years.
Painful cuts in public spending were offset by the return of market confidence. Interest rates fell, the economy began to grow. With inflation under control, the Central Bank was able to slash six zeros off the currency so that it no longer cost a million liras to buy a loaf of bread.
The AKP was handsomely re-elected in 2007 with an increased share of the popular vote, albeit with a reduced parliamentary majority. It repeated that performance in 2011. Few doubt it would be elected again if there was an election tomorrow.
And yet the AKP may not be entirely immune to what pundits refer to as "the 10-year rule", or the sort of atrophy which affects governments as they grow old. Some suggest the decline began in 2007 when Gul ascended to the presidency, and Mr Erdogan lost a lone restraining hand.
Arab Spring upheaval
Certainly when it comes to urban development, the prime minister tends not to look before he leaps. In an increasingly centralised system he has been the instigator of a series of grandiose projects including a Third Bosphorus Bridge across Istanbul, and an underwater tunnel from Asia to Europe that would pump traffic into the city's historical peninsula.
At the same time the government has backtracked on many key areas of policy. A "democratic opening" to resolve the country's longstanding Kurdish problem turned out to be a Pandora's box that was quickly slammed shut.
And while Turkey prided itself on an ever more independent foreign policy based on its deep understanding of its region, it found itself unprepared for the upheavals of the Arab Spring. A growing friendship with Syria - the centre piece of a pragmatic strategy of "zero problems with neighbours" - turned out to be not so pragmatic after all after violence erupted in Syria in early 2011.
There are problems ahead. Mr Erdogan will almost certainly be a candidate in the presidential contest in 2014, to be decided for the first time by a popular poll. Yet this means allowing the party he dominated for so long to fend for itself. And with the economy entering a lean cycle, it may face a more critical electorate.
Yet the greater problems may not be the AKP's weakness but its very success. For 10 years, the party has battled with courts venomously opposed to its very existence as well as sabre-rattling generals. It has taken on these opponents and won. The judiciary has been overhauled and the military tamed in a series of coup conspiracy trials.
The result is that the party's reforming zeal has wilted.
While it still maintains it will overhaul the 1982 Constitution, in practice the government has grown comfortable using some of its draconian powers. There are by some reckonings over 8,000 Kurdish dissidents in prison awaiting trial - a use of the stick instead of the carrot. The New York-based Committee to Protect Journalists recently awarded Turkey the dubious title as the country with the most journalists in jail.
The AKP has announced its conviction that it will be in power in 2023 to blow out the candles when the Turkish Republic celebrates its first centenary. If the country is to celebrate too, then the party must rediscover its reformist roots.
Andrew Finkel has been an Istanbul-based journalist for over 20 years and is the author of the recently published Turkey: What Everyone Needs to Know.
Διαβάστε περισσότερα...

Nα τεθεί η Τουρκία στον κατάλογο των χωρών που υποστηρίζουν την τρομοκρατία. Ουιγούρους τρομοκράτες επιστράτευσε για τη Συρία...

Μέχρι και... Κινέζους ισλαμιστές μισθοφόρους έχουν επιστρατεύσει οι οι Τούρκοι στην Συρία, όπως αποκαλύπτει η κινεζική εφημερίδα Chinese Global Times που επικαλείται πηγές των μυστικών υπηρεσιών της Κίνας. Συγκεκριμένα το ρεπορτάζ...Κάντε κλίκ επάνω στον τίτλο για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο..
Διαβάστε περισσότερα...

Στρατηγική Εξόδου της Τουρκίας απο την Συριακή Κρίση


Tα πρώτα σημάδια μετατόπισης της πολιτικής που ακολουθεί στην Συρία αρχίζει να
 δείχνει η τουρκική Κυβέρνηση του Ταγίπ Ερντογάν.Πλέον η Τουρκία  στρέφεται προς
 το Ιράν σε μια προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η Συριακή Κρίση και τα όσα αυτή 
προκαλεί. Η συνάντηση Ερντογάν -Αχματινεζάντ στο Μπακού στην οποία ηΆγκυρα 
πρότεινε στο Ιράν  τριμερείς περιφερειακές συνομιλίες για την επίλυση της κρίσης  
στη Συρία  με τη συμμετοχή και της Αιγύπτου.(Η Αίγυπτος είχε σχηματίσει την 
ομάδα αυτή με το Ιράν, την Τουρκία και την Σαουδική Αραβία ωστόσο η τελευταία
 απείχε από την τελευταία συνάντηση στο Κάιρο).Παράλληλα πρότεινε  την  θέσπιση
 ενός δεύτερου τριμερή μηχανισμού για τον ίδιο σκοπό του οποίου η σύνθεση θα 
μπορούσε να είναιΤουρκία,  Αίγυπτος και  Ιράν και ενός τρίτου μηχανισμού ο οποίος
 θα αποτελείται από  Τουρκία, Αίγυπτο και  Σαουδική Αραβία.».Η στάση τους Ιράν
 και της Ρωσίας οι οποίες σθεναρά αντιτίθενται στην ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ
 φέρεται να είναι η αιτία της αλλαγής της τουρκικής στάσης
 
Την στρατηγική εξόδου από την Συριακή κρίση την οποία και αναζητά εναγωνίως το 
καθεστώς της Άγκυρας καθώς αυτή πλέον παράγει επικίνδυνες καταστάσεις στο 
εσωτερικό της Τουρκίας αλλά και στα σύνορα της, επισημαίνουν Τούρκοι αναλυτές 
και αρθρογράφοι. Από την άλλη πλευρά  χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που διαθέτει
 (επιρροή στον μουσουλμανικό κόσμο) προσπαθεί να  απεμπλακεί από τον 
υποστηρικτικό ρόλο της προς την Συριακή αντιπολίτευση (το οξύμωρο είναι ότι όσο η 
Τουρκία προσπαθεί να απεμπλακεί οι Δυτικές δυνάμεις προεξάρχοντος των ΗΠΑ την 
εμπλέκουν περισσότερο.)
 
Η Τουρκική διπλωματία αντιλαμβάνεται πλέον καθαρά ότι αντί να αποτελέσει μέρος 
της επίλυσης του προβλήματος έχει καταστεί σημαντικό μέρος του προβλήματος ,
 ανακαλύπτοντας εκ νέου το δόγμα των μηδενικών προβλημάτων στρέφεται σε μια
 ειρηνική και διπλωματική λύση του προβλήματος

Ίσως η Τουρκική διπλωματία να μην περίμενε την εξέλιξη της Συριακής κρίσης ίσως 
πάλι να πίστευε ότι δεν θα  τραβούσε σε τόσο μεγάλο χρονικό βάθος.Παράλληλα 
ΗΠΑ,Δυτικές χώρες και ΝΑΤΟ δεν δείχνουν διατεθειμένες να εμπλακούν στρατιωτικά
 και το΄λυτο γιατί μια τυχόν εμπλοκή τους θα ανοίξει το Κουτί της Πανδώρας στην 
Μέση Ανατολή με απροσδιόριστες συνέπειες, κατά συνέπεια η Συριακή αντιπολίτευση
 από μόνη της δεν φαίνεται ικανή να ανατρέψει το καθεστώς Ασαντ.
 
Η αναζωπύρωση του Κουρδικού Εθνικισμού, η δημιουργία Κουρδικής Οντότητας στην
 Βόρεια Συρία (Δυτικό Κουρδιστάν) αποτελεί το πρώτο παράγωγο της Συριακής 
κρίσης για την Τουρκία.
 
Το δεύτερο παράγωγο είναι η Σύροι πρόσφυγες των οποίων η διαχείριση (και οικονομική)
 καθίσταται ολοένα και δυσκολότερη (Συνεχή είναι τα επεισόδια στους καταυλισμούς 
με πρόσφυγες να επιτίθενται στις δυνάμεις ασφαλείας ενώ αυξάνει και η πίεση των 
Μ.Κ.Ο.)Η διαχείριση του ανθρωπιστικού αυτού ζητήματος προκαλεί μεγάλο πονοκέφαλο
 στην Τουρκία .
 
Τρίτο παράγωγο  είναι η  πιθανότητα ακραία ισλαμιστικά στοιχεία αλλά και πράκτορες
 του Συριακού καθεστώτος να βρίσκονται ανάμεσα στους Σύρους πρόσφυγες που 
έχουν καταφύγει στην Τουρκία, κάτι που σε συνδυασμό με τις  αλλεπάλληλες εκλογικές
 αναμετρήσεις  την επόμενη διετία στην Τουρκία , δύναται να προκαλέσει  έξαρση της
 τρομοκρατίας, της οποία το σημαντικό πολιτικό κόστος θα το καρπωθεί εξ ολοκλήρου 
το κυβερνών κόμμα του Ταγίπ Ερντογάν.
 
Τέταρτο παράγωγο αποτελεί το ότι η Τουρκία βλέπει πλέον καθαρά  οτι η παραμονή 
των Σύρων Προσφύγων  δεν θα είναι μια προσωρινή κατάσταση αλλά θα αποτελέσει
 χρόνιο ζήτημα χωρίς να είναι ορατό το ενδεχόμενο επιλυσης του. Το κλείσιμο των 
προσφυγικών στρατοπέδων θα προκαλέσει ανθρωπιστική κρίση, με την Τουρκία να
 καθίσταται υπόλογη στην Διεθνή Κοινή Γνώμη , το μόνο που απομένει είναι ο 
επαναπατρισμός τους στην Συρία καθώς είναι η αδύνατη η απορρόφηση τους απο
 την Τουρκική Κοινωνία.Για να επιτευχθεί ο επαναπατρισμός τους απαιτείται ειρηνική
 επίλυση της Συριακής κρίσης.

Πέμπτο παράγωγο είναι η ισχυρή αντίδραση του τουρκικού επιχειρηματικού κόσμου 
εξαιτίας της μείωσης των εξαγωγών αλλά και του κλεισίματος εμπορικών δρόμων 
πρός την Μέση Ανατολή (καθώς  το Ιράκ πλέον λειτουργεί ως δορυφόρος του Ιράν 
και αναπτύσσει εχθρική στάση απέναντι στην Τουρκία σε όλα τα επίπεδα )
 

Διαβάστε περισσότερα...

Γερμανία-Τουρκία: Προβλήματα για τον Ταγίπ Ερντογάν ενόψει της επίσκεψής του στο Βερολίνο


Κάθε άλλο παρά εθιμοτυπική προβλέπεται η επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν αύριο στο Βερολίνο για να συναντήσει την Καγκελάριο Άγγελα Μέρκελ, σε αναζήτηση ενός θετικού μηνύματος για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας του. Αλεβίτες, Κούρδοι και Αρμένιοι έχουν ανακοινώσει ήδη διαδηλώσεις εναντίον του, ενώ πληθαίνουν οι δηλώσεις γερμανών πολιτικών εναντίον της προοπτικής ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η επίσκεψη πάντως θα ξεκινήσει μάλλον ευχάριστα για τον Ερντογάν, ο οποίος απόψε θα εγκαινιάσει το νέο κτίριο της τουρκικής πρεσβείας, στο «διπλωματικό τετράγωνο» της γερμανικής πρωτεύουσας. Το κτίριο κόστισε περίπου 30 εκατομμύρια ευρώ και σηματοδοτεί την επιστροφή της Τουρκίας στην ιστορική περιοχή των πρεσβειών στο Βερολίνο. Στα εγκαίνια έχουν προσκληθεί περισσότερα από 1400 άτομα, μεταξύ των οποίων και ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γκίντο Βεστερβέλε.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, στην Γερμανία ζουν σήμερα περισσότερα από 2,5 εκατ. άτομα τουρκικής καταγωγής, ενώ μόνο στο Βερολίνο ζουν 100.000 κάτοχοι τουρκικού διαβατηρίου.

Νωρίτερα πάντως ο επικεφαλής Εξωτερικών Υποθέσεων του γερμανικού Κοινοβουλίου και βουλευτής των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) Ρούπερτ Πόλεντς δήλωσε ότι αναμένει από τον Τούρκο πρωθυπουργό σαφείς ενδείξεις υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, μια «ξεκάθαρη θετική δήλωση ότι η Τουρκία εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Σε ό,τι αφορά την κατάσταση στην Συρία, ο Πόλεντς δήλωσε ότι η Άγκυρα μπορεί να υπολογίζει την Γερμανία, κάλεσε όμως την τουρκική κυβέρνηση να μεριμνήσει για την παροχή βοήθειας στους πρόσφυγες που εγκαταλείπουν την περιοχή.

Την ίδια ώρα ο εκπρόσωπος Τύπου των Χριστιανοδημοκρατών/Χριστιανοκοινωνιστών (CDU/CSU) για εσωτερικά θέματα Χανς Πέτερ Ουλ δήλωσε ότι τάσσεται εναντίον της κατάργησης της βίζας για τους Τούρκους πολίτες στην ΕΕ, που αποτελεί πάγιο αίτημα της Άγκυρας, ενώ τάχθηκε και κατά της προοπτικής ένταξης της χώρας στην Ένωση, επικρίνοντας το μη δημοκρατικό, όπως είπε, μοντέλο διακυβέρνησης του Ερντογάν και λέγοντας: «Η ΕΕ έχει από μόνη της αρκετά προβλήματα να λύσει στα επόμενα χρόνια. Όποιος ζητεί την γρήγορη ένταξη της Τουρκίας, είναι τρελός».

Για προβλήματα στους τομείς της δικαιοσύνης, της ελευθερίας της έκφρασης και της ελευθερίας του Τύπου έκανε λόγο η υπουργός Δικαιοσύνης της Γερμανίας Σαμπίνε Λοϊτχάουζερ-Σναρενμπέργκερ, η οποία πραγματοποιεί τετραήμερη επίσκεψη στην Τουρκία. «Ακόμη και αν η Τουρκία προχωρήσει στην ευρωπαϊκή της πορεία, ο δρόμος δεν είναι εύκολος», τόνισε η Γερμανίδα υπουργός.


News Room «Κέρδος» με πληροφόρηση από το ΑΠΕ - ΑΜΠ
Διαβάστε περισσότερα...

Ερντογάν: Η ΕΕ θα χάσει την Τουρκία αν δεν την εντάξει μέχρι το 2023

Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα χάσει την Τουρκία, αν δεν της χορηγήσει άδεια ένταξης μέχρι το 2023, δήλωσε την Τρίτη ο τούρκος πρωθυπουργός, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Ο Ερτνογάν ερωτηθείς κατά τη διάρκεια ανοιχτής συζήτησης στο Βερολίνο το βράδυ της Τρίτης, αν η Τουρκία θα είναι μέλος της ΕΕ μέχρι το 2023, απάντησε. «Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τραβήξουν τόσο πολύ το σχοινί.. Αλλά αν το κάνουν η Ευρωπαϊκή Ένωση θα χάσει, και κατά πολύ περισσότερο θα χάσει την Τουρκία».
Όπως είπε ο Ερντογάν, η Ευρωπαϊκή Ένωση με την ένταξη της Τουρκίας θα ενισχυθεί από τα περίπου 74 εκατομμύρια τούρκους πολίτες, εκ των οποίων τα 6 εκατομμύρια ήδη ζουν σε ευρωπαϊκό έδαφος και τα 3 εκατομμύρια στη Γερμανία.
Η γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ, με την οποία ο Ερντογάν θα συναντηθεί την Τετάρτη, αντιτίθεται στην πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και προτιμά αντ’ αυτού μια προνομιακή συνεργασία, αν και ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Γκουίντο Βεστερβέλε υποστηρίζει την υποψηφιότητα της Άγκυρας.
Ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών μιλώντας στα εγκαίνια του νέου κτιρίου της πρεσβείας της Τουρκίας στο Βερολίνο, επέκρινε το αδιέξοδο στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις.
«Είναι κακό και για τις δύο πλευρές, το επόμενο έτος θέλουμε να κάνουμε μια νέα αρχή, για να ξεπεραστεί αυτή η ακινησία», είπε ο Βεστερβέλε.
Η προσπάθεια της Τουρκίας να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που ξεκίνησε επίσημα το 2005, έχει ουσιαστικά παγώσει τα τελευταία χρόνια, λόγω της αντίθεσης που βρίσκει από τον πυρήνα μελών της ΕΕ και την αποτυχία να βρεθεί μια λύση, στο πρόβλημα της διαιρεμένης Κύπρου.
Η Τουρκία θα γιορτάσει το 2023, την 100η επέτειο από την θεμελίωση της δημοκρατίας που γεννήθηκε στα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Πηγή: ΑΜΠΕ
Διαβάστε περισσότερα...

Συγκρούσεις της αστυνομίας με σαλαφιστές στην Τυνησία

Ένας νεκρός σε συγκρούσεις της αστυνομίας με σκληροπυρηνικούς σαλαφιστές μουσουλμάνους.
Ένα άτομο έχασε τη ζωή του, όταν η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά τη διάρκεια συγκρούσεων με τους σκληροπυρηνικούς σαλαφιστές μουσουλμάνους, στην πρωτεύουσα της Τυνησίας, Τύνιδα.
Εκατοντάδες σαλαφιστές επιτέθηκαν σε αστυνομικό τμήμα για να διαμαρτυρηθούν για τη σύλληψη ενός ομόθρησκού τους, ο οποίος κατηγορείται για επίθεση με μαχαίρι κατά αξιωματικού της αστυνομίας.
«Ένα άτομο σκοτώθηκε όταν οι δυνάμεις ασφαλείας πυροβόλησαν κατά σαλαφιστών που επιτέθηκαν σε ένα αστυνομικό τμήμα», ανέφερε πηγή των υπηρεσιών ασφαλείας.
Ο αυταρχικός πρόεδρος της Τυνησίας, Μπεν Αλί ανατράπηκε πέρυσι από λαϊκή εξέγερση που έφερε στην εξουσία κυβέρνηση υπό ισλαμικό μανδύα.
Με την πτώση του Μπεν Αλί και τις ελεύθερες εκλογές που ακολούθησαν, το μετριοπαθές ισλαμικό κίνημα Εναχντχά της Τυνησίας, σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού με δύο μη θρησκευτικά κόμματα και έχει υποσχεθεί να μην προχωρήσει στην απαγόρευση του αλκοόλ, στην επιβολής της μαντίλας και στην εφαρμογή του σκληρού ισλαμικού νόμου Σαρία.
Όμως η μετριοπαθής ισλαμική ηγεσία, βρίσκεται υπό ασφυκτικό κλοιό πιέσεων από τους σκληροπυρηνικούς σαλαφιστές που ζητούν την εισαγωγή του ισλαμικού νόμου στην Τυνησία.
Ο ρόλος της θρησκείας στην κυβέρνηση και στην κοινωνία έχει αναδειχτεί ως το πιο διχαστικό θέμα στη χώρα της Βόρειας Αφρικής για σειρά δεκαετιών.
Πηγή: ΑΜΠΕ
Διαβάστε περισσότερα...

Εισβολή διαδηλωτών στην λιβυκή Εθνοσυνέλευση

Δεκάδες διαδηλωτές εισέβαλαν απόψε στο κτίριο της λιβυκής Εθνοσυνέλευσης, διαμαρτυρόμενοι για τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης που πρότεινε ο πρωθυπουργός Άλι Ζεϊντάν.
Αποτέλεσμα της εισβολής αυτής ήταν να ανασταλεί η ψηφοφορία για την έγκριση του νέου υπουργικού συμβουλίου. «Θα ήθελα να συνεχίσουμε αυτή τη συνεδρίαση (...) αλλά δεν μπορώ να αναλάβω την ευθύνη», δήλωσε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του κοινοβουλίου Μοχάμεντ Μεγκάριεφ, σύμφωνα με τις εικόνες που μετέδωσε η λιβυκή τηλεόραση.
Την ώρα που ένας υπάλληλος της βουλής καλούσε τους βουλευτές έναν προς έναν να ψηφίσουν υπέρ ή κατά της κυβέρνησης που πρότεινε το πρωί ο Ζεϊντάν, ακούστηκαν κραυγές και μερικές δεκάδες διαδηλωτές μπήκαν στο κτίριο. Οι διαμαρτυρόμενοι εμποδίστηκαν από τους φύλακες να φτάσουν μέχρι την αίθουσα της συνεδρίασης και συγκεντρώθηκαν στην είσοδο.
Η λιβυκή τηλεόραση διέκοψε για λίγα λεπτά την απευθείας μετάδοση της συνεδρίασης αλλά επανήλθε πολύ γρήγορα και συνέχισε να δείχνει εικόνες από τα τεκταινόμενα στην αίθουσα.
«Αυτό που συνέβη συνιστά ψυχολογική πίεση στα μέλη του Γενικού Εθνικού Κογκρέσου», πρόσθεσε ο Μεγκάριεφ. «Ας μάθουν όλοι οι Λίβυοι και όλος ο κόσμος σε τι ατμόσφαιρα εργαζόμαστε», συνέχισε, χαρακτηρίζοντας την κατάσταση «εκτός ελέγχου». Το κοινοβούλιο γίνεται συχνά στόχος επίθεσης από διαδηλωτές, ορισμένες φορές ακόμη και από ενόπλους, που διαμαρτύρονται για αποφάσεις της κυβέρνησης. Το θέμα της ασφάλειας του κτιρίου και των βουλευτών έχει συζητηθεί κατ' επανάληψη αλλά δεν έχει βρεθεί μέχρι στιγμής κάποια οριστική λύση στο πρόβλημα.
Πηγή: ΑΜΠΕ
Διαβάστε περισσότερα...

The Turkish-Arab alliance


Jihad el-Khazen
I will start with some facts/information for which I have enough evidence to have them admitted by a court of law, so I hope no one will second-guess me on these facts. Meanwhile, every reader has the right to reject any opinion I have about them.

In April 2012, I received an invitation from the Turkish government to attend the opening ceremony of the Turkish Arab language television (Al-Turkiya). I and my colleague and friend Fahmi Howeidi interviewed the Prime Minister Recep Tayyip Erdogan for the new station.

The Turkish prime minister took me aside after the interview, and we talked about a Turkish-Arab economic alliance that was supposed to include in the beginning Turkey, Syria and Egypt, while being open to the rest of the Arab countries.
Maj. Gen. Omar Suleiman told me in Cairo that there was an Egyptian political decision to approve any request by Turkish companies within 24 hours, and also said that Turkey was involved in projects for petrochemicals, fertilizers and textiles in Egypt and in other sectors.

Gamal Mubarak told me that the electric interconnection with Jordan was followed by a survey of the Red Sea for an undersea linkage with Saudi Arabia.

He said that they started with electricity first because that was uncontroversial, but added that the next linkage would be for natural gas and then for oil, and that Egypt would be able to persuade Libya to join the project, and Syria would bring Iraq to join as well, given their good relations with Iranian support.

The revolution in Egypt brought the economic alliance that was the brainchild of Erdogan to a standstill, and then the uprising in Syria destroyed what was left of it.

The new regime in Egypt was supposed to start combating corruption, and to safeguard the huge economic achievements of the government of Ahmed Nazif, which had once prompted the World Bank and the International Monetary Fund to say that Egypt will be one of the economic Tigers of the Middle East.

The Islamist leader can keep pace with the times, without having to relinquish tradition or religion. Recep Tayyip Erdogan is a shining example of that. Indeed, since the AKP took power in Turkey in 2002, the country’s economy grew by 100 percent, in less than one decade. Turkey even achieved this while supporting the Palestinians every day, and sent the first ship to break the siege on Gaza, causing it many enmities in the West.

All the above is well-documented facts, which I will rely on to argue that Turkey is now attempting to restore the Turkish-Arab alliance with Egypt, after it has been devoured by the Arab uprisings. Recep Tayyip Erdogan will soon visit Cairo, to work on a new start.

The previous economic alliance came out of conviction, but the new one will come out of need. The Syrian regime is now out of the equation, and Syria will not rejoin the group any time soon. I wish President Mohamed Mursi did not attack the Syrian regime in Iran. While what he said was true, my objection is because President Mursi’s position ended any chance for Egypt to play the role of mediator and arbitrator, and became instead a party to the conflict with Syria.

Today, the relations between Turkey and Syria are severed, and there are tensions and violence at their border. Egypt, however, cannot intervene in Syria, and Turkey does not want to, as every public opinion poll there shows that the majority of Turks are clearly against any military intervention.

I believe that Turkey and Egypt will be able to overcome any difficulties that stand in the way of the new alliance, or the second alliance. To be sure, the secularists in Turkey – a power to be reckoned with – do not want an alliance with a religious regime, while in Egypt, there is a faction in the Muslim Brotherhood that does not trust Turkey, and does not see the regime there to be truly Islamic. Furthermore, there is a segment in both countries that believes the right to leading the Muslim world belongs to their respective countries.

Yet these are all details. What is more important is the fact that the new Turkish-Arab alliance will mend what the Arab uprisings have broken, inadvertently, and benefit all sides involved. Indeed, together, they are bigger and stronger than Israel, and what is left for us is to see it put into effect.

(Jihad al-Khazen is a writer for Dar al-Hayat where this article was published on Oct. 25, 2012)
Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Η κρίση των πυραύλων της Κούβας και η Τουρκία




Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)

Η κρίση των πυραύλων της Κούβας, πριν από ακριβώς πενήντα χρόνια, υπήρξε η πιο κρίσιμη στιγμή, μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η οποία έφερε της δύο υπερδυνάμεις στα όρια του πυρηνικού πολέμου. Αιτία της κρίσης απετέλεσε η εγκατάσταση σοβιετικών πυραύλων με πυρηνικές κεφαλές στην Κούβα, ως απάντηση στην εγκατάσταση αμερικανικών πυρηνικών πυραύλων μέσου βελινεκούς Juppiter PGM-19 στην Τουρκία (έξω από τη Σμύρνη) και την Ιταλία. Η κρίση διήρκεσε 13 ημέρες. Άρχισε στις 16 Οκτωβρίου και τερματίστηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1962, όταν ο σοβιετικός ηγέτης, Νικίτα Χρουστσώφ, ανεκοίνωσε ότι η εγκατάσταση πυραύλων στην Κούβα θα σταματούσε  και οι πύραυλοι θα επέστρεφαν στην ΕΣΣΔ. Σε αντάλλαγμα, ο αμερικανός πρόεδρος, Τζον Κένεντι δεσμεύτηκε πως οι ΗΠΑ δεν θα εισέβαλλαν στην Κούβα, ενώ παράλληλα, απεδέχθη μυστικά την απομάκρυνση των αμερικανικών πυραύλων από την Τουρκία και την Ιταλία.

Σε σχέση με την Τουρκία, η κρίση του 1962 πέραν του ότι έθεσε σε πυρηνικό κίνδυνο την υπάρξη της ίδιας της χώρας, απετέλεσε ένα κρίσιμο τεστ για τα όρια και τις αντοχές των Αμερικανο-Τουρκικών σχέσεων. Σε επίπεδο θεωρίας των διεθνών σχέσεων, παραμένει ένα κλασικό παράδειγμα για το κόστος και τους κινδύνους που ενυπάρχουν για το μικρότερο και πιο αδύναμο κράτος σε μία συμμαχία με ένα μεγαλύτερο και πιο ισχυρό κράτος, αφού ο ηγεμονισμός εκδηλώνεται και μεταξύ συμμάχων και όχι μόνο μεταξύ αντιπάλων.  

Όταν το 1959 η Τουρκία προσέφερε με ενθουσιασμό το έδαφός της, μέσα στο πλαίσιο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, για να εγκατασταθούν οι πύραυλοι Juppiter, υπελόγισε ότι θα απεκόμιζε δύο στρατηγικά οφέλη: πρώτον, ότι θα μεγιστοποιούσε τους συντελεστές ισχύος της έναντι της ΕΣΣΔ (υπενθυμίζεται ότι η Τουρκία από το 1952 είχε γίνει μέλος του ΝΑΤΟ) και δεύτερον, ότι ο γεωστρατηγικός ρόλος της χώρας θα αναβαθμιζόταν στο στρατηγικό σχεδιασμό του ΝΑΤΟ, σε βαθμό που η τουρκική κυβέρνηση πίστευε ότι οι σχέσεις με τις ΗΠΑ θα ελάμβαναν το χαρακτήρα γεωστρατηγικής εξάρτησης από την Τουρκία.

Οι Τούρκοι δικαιολογώντας την εγκατάσταση των πυραύλων προέβαλαν ως επιχείρημα το σοβιετικό κίνδυνο, τις κοινές αξίες του δυτικού κόσμου στον Ψυχρό Πόλεμο και τη συμβατική υποχρέωση των ΗΠΑ να ενιχύσουν την άμυνα των συμμάχων τους έναντι της ΕΣΣΔ.

Αν και ο Τζον Κένεντι ήθελε να αποφύγει την πυρηνική σύγκρουση με την ΕΣΣΔ, όπως άλλωστε και ο Χρουστώφ, όταν άρχισε η κρίση βρέθηκε σε ένα επώδυνο δίλημμα: είτε να υποχωρήσει παίρνοντας τους πυραύλους από την Τουρκία είτε να ρισκάρει ένα θερμό πυρηνικό επεισόδιο με καταστροφικές συνέπειες. Το δίλημμα προέκυψε λόγω της επιστολής που τού απέστειλε ο Χρουτσώφ, διασυνδέοντας την άρση των σοβιετικών πυραύλων από την Κούβα με την άρση των αμερικανικών πυραύλων από την Τουρκία. Έτσι, στην αρχή ζήτησε από τους συμβούλους του να γίνει διαπραγμάτευση με την Τουρκία, προκειμένου η τουρκική κυβέρνηση να ζητήσει η ίδια την απομάκρυνση των πυραυλων από το έδαφός της, για να πάρει αρνητική απάντηση με την κατηγορηματική επισήμανση ότι η Τουρκία ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει θερμό επεισόδιο με την ΕΣΣΔ.
 
Σε αυτό το σημείο, ο Κένεντι αισθανόταν εγκλωβισμένος διότι αν προχωρούσε σε μονομερή απόφαση για απομάκρυνση των πυραύλων από την Τουρκία αυτό θα σήμαινε ήττα από τους Σοβιετικούς και ταυτόχρονα θα έμεινε εκτεθειμένος στους Νατοϊκούς συμμάχους, αφού θα έδειχνε ότι εγκατέλειπε την Τουρκία έναντι της σοβιετικής απειλής.  

Η πρώτη διέξοδος δόθηκε στον Κένεντι όταν η μυστική διπλωματία που ανέπτυξε, εκείνες τις 13 μέρες του Οκτωβρίου, απέδωσε στο να πείσει το Χρουτσώφ να στείλει μία νέα επιστολή, στις 28 Οκτωβρίου, στην οποία να μη γίνεται ρητή αναφορά στους πυραύλους που ήταν στην Τουρκία. Η αποδοχή της επιστολής εκείνης σήμανε και το τέλος της κρίσης. 

Το πρόβλημα τώρα ήταν πως θα έπειθαν την Τουρκία να αποδεχθεί την απομάκρυνση των Jupiter από το έδαφός της. Η τουρκική κυβέρνηση, βεβαίως, δεν γνώριζε για τη μυστική συμφωνία του Κένετι με τον Χρουστσώφ.Τελικώς, οι αμερικανοί επέλεξαν να επιλύσουν το πρόβλημα εντός του ΝΑΤΟ. Έκαναν δηλαδή εισήγηση να αντικατασταθούν οι Jupiter, οι οποίοι ήταν παλαιάς τεχνολογίας με το σύστημα UGM-27 Polaris, όπου οι πύραυλοι εκτοξεύοντο από υποβρύχια. Αυτό σήμαινε ότι δεν θα χρειάζοντο πλέον χερσαίες βάσεις στην Τουρκία για τους πυρηνικούς πυραύλους. Έτσι, ΗΠΑ και Τουρκία συμφώνησαν, στις 17 Φεβρουαρίου 1963, να γίνει η αντικατάσταση και στις 25 Απριλίου, ο αμερικανός υπουργός άμυνας, Ρόμπερτ Μακναμάρα ενημέρωσε τον Κένεντι ότι η αποστολή εξετελέσθη! Πέρασε βέβαια καιρός μέχρι να αποκαλυφθεί ότι οι αμερικανοί εξαπάτησαν τους τούρκους.

Σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, η ιστορία αυτή καταδεικνύει ότι η γεωστρατηγική θέση της Τουρκίας συνέβαλε τα μέγιστα στην έκρηξη της κρίσης μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων. Στο τέλος όμως οι ΗΠΑ διαπραγματεύτηκαν τη γεωστρατηγική σημασία της χώρας χωρίς τη γνώση και τη συγκατάθεση της τουρκικής κυβέρνησης. Συνεπώς, μία συμφωνία μεταξύ των υπερδυνάμεων, μπορεί να αποβεί μειονέκτημα για τα μικρά κράτη. Η απομάκρυνση των πυραύλων μείωσε τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας και, ως εκ τούτου τη διαπραγματευτική της ικανότητα σε σχέση με τις ΗΠΑ. Έτσι την επόμενη φορά που η Τουρκία θα ευρίσκετο σε αντιπαράθεση με την ΕΣΣΔ, οι Aμερικανοί φρόντισαν να υπενθυμισουν στους Τούρκους ότι όταν υπάρχει αντιπαράθεση συμφερόντων μεταξύ ημών και υμών τότε υπερτερούν τα ημέτερα συμφέροντα. Αυτό ακριβώς έγινε με την επιστολή του Λύντον Τζόνσον προς Ινονού το 1964, για να αποτρέψει τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

www.geopolitics-gr.blogspot.com





Διαβάστε περισσότερα...

Ατμόσφαιρα διχασμού στην Τουρκία



Βίαιη καταστολή διαδήλωσης της αντιπολίτευσης
στην 89η επέτειο της ίδρυσης της Δημοκρατίας
A.P., Hurriyet, Zaman
Μόνο εθνική εορτή δεν θύμιζε η χθεσινή ατμόσφαιρα στην Αγκυρα. Νέφη δακρυγόνων, συγκρούσεις των δυνάμεων καταστολής με διαδηλωτές, αντλίες νερού κατά οπαδών της αντιπολίτευσης και εμπρηστικές αλληλοκατηγορίες μεταξύ πολιτικών έριξαν τη σκιά του εθνικού διχασμού στην 89η επέτειο της ίδρυσης της Τουρκικής Δημοκρατίας από τον Κεμάλ Ατατούρκ.
Κρατώντας σημαίες της Τουρκίας και κραυγάζοντας «Είμαστε οι στρατιώτες του Κεμάλ Ατατούρκ», δεκάδες χιλιάδες οπαδοί της αντιπολίτευσης συγκεντρώθηκαν έξω από το κοινοβούλιο, στην ιστορική πλατεία Ουλούς, σε μια επίδειξη δύναμης απέναντι στους ισλαμιστές του Ταγίπ Ερντογάν. Επικαλούμενος «απόρρητες πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών», σύμφωνα με τις οποίες ορισμένα στοιχεία σκόπευαν να προκαλέσουν «χάος», ο κυβερνήτης της Αγκυρας είχε απαγορεύσει την πορεία που σκόπευαν να πραγματοποιήσουν οι οργανωτές προς το μαυσωλείο του Ατατούρκ, τον τόπο του επίσημου εορτασμού.
Οι διαδηλωτές κατάφεραν να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό και να παραμερίσουν το φράγμα που είχαν υψώσει οι δυνάμεις καταστολής. Ούτε τα δακρυγόνα ούτε οι αντλίες νερού κατάφεραν να εμποδίσουν την πορεία, στην οποία συμμετείχε και ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, ηγέτης του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που αντιπροσωπεύει την ισχυρότερη δύναμη της αντιπολίτευσης.
Στη διαδήλωση συμμετείχαν επίσης δυνάμεις της Αριστεράς και δεκάδες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, εκφράζοντας την ανησυχία των οπαδών του λαϊκού κράτους για την ανερχόμενη επιρροή του Ισλάμ στα δημόσια πράγματα, δέκα χρόνια μετά την άνοδο του Ταγίπ Ερντογάν στην εξουσία. Ενδεικτικό της πολιτικής πόλωσης είναι το γεγονός ότι ο Κιλιτσντάρογλου αποφάσισε να μην παραστεί στη δεξίωση που παρέθεσε, με αφορμή την εθνική επέτειο, ο πρόεδρος της χώρας, Αμπντουλάχ Γκιουλ.
Στις επίσημες εορταστικές εκδηλώσεις, στο μαυσωλείο του Ατατούρκ, παρέστη το σύνολο της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, συμπεριλαμβανομένων των Ερντογάν και Γκιουλ. Στο μήνυμά του, με αφορμή την εθνική επέτειο, ο Γκιουλ έδωσε έμφαση στην ανάγκη ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. και στην επεξεργασία ενός «νέου, φιλελεύθερου, πλουραλιστικού και δημοκρατικού συντάγματος». Τη σημασία του νέου συντάγματος υπογράμμισε, στο δικό του μήνυμα, ο Ερντογάν. Το ισχύον σύνταγμα επιβλήθηκε από τη χούντα του Κενάν Εβρέν το 1982 και παρότι τροποποιήθηκε με το δημοψήφισμα του Σεπτεμβρίου του 2010 απέχει πολύ από τα δημοκρατικά κριτήρια της Ενωσης. Οι Τούρκοι πολιτικοί αναλυτές συμπίπτουν στην εκτίμηση ότι ο Ερντογάν επιδιώκει να εκμεταλλευθεί τη συνταγματική αναθεώρηση για να μεταπηδήσει στην προεδρία της δημοκρατίας, αφού προηγουμένως εγκαθιδρύσει ισχυρά προεδρικό σύστημα.
Η αντιπολίτευση κατηγορεί τον Ερντογάν ότι, επικαλούμενος φανταστικές απειλές κατά της δημοκρατίας από κύκλους του στρατού, έχει εξαπολύσει κύμα διώξεων εναντίον κάθε κριτικής φωνής στο στράτευμα, τη δημόσια διοίκηση και τον Τύπο. Η επιδείνωση του κουρδικού επιτείνει το πρόβλημα. Δεκάδες δημοσιογράφοι βρίσκονται ήδη στη φυλακή, εκ των οποίων τα δύο τρίτα είναι Κούρδοι.
Το γκρίζο φόντο του εορτασμού αποτυπώνει σχόλιο του αρθρογράφου της εφημερίδας «Χουριέτ» Γιουσούφ Κανλί: «Είναι κάτι παραπάνω από επαρκείς οι λόγοι για τους οποίους θα έπρεπε να ματαιωθεί ο εορτασμός. Αχαλίνωτη τρομοκρατία αυτονομιστών (δηλαδή, της κουρδικής οργάνωσης ΡΚΚ). Πάνω από 600 απεργοί πείνας στις φυλακές. Οι Σύροι “φιλοξενούμενοι” σε τουρκικά στρατόπεδα υπερβαίνουν τους 105.000 και ο συριακός εμφύλιος τείνει να εξελιχθεί σε περιφερειακό πόλεμο. Χιλιάδες επικριτές (της κυβέρνησης) βρίσκονται πίσω από τις μπάρες, με χαλκευμένες κατηγορίες».
Οσο για το ΡΚΚ του φυλακισμένου Αμπντουλάχ Οτσαλάν, διάλεξε τον δικό του, αιματηρό τρόπο για να «εορτάσει» τη χθεσινή επέτειο. Οπλισμένοι με τουφέκια και αντιαρματικές ρουκέτες, αντάρτες του ΡΚΚ οργάνωσαν συντονισμένες επιθέσεις σε πέντε αστυνομικά φυλάκια στην επαρχία Σιρνάκ, κοντά στα σύνορα με το Ιράκ. Εννέα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στις συγκρούσεις που ακολούθησαν, εκ των οποίων οκτώ Κούρδοι αντάρτες και ένας Τούρκος αστυνομικός.
Διαβάστε περισσότερα...

Δύο Βρετανοί στρατιώτες σκοτώθηκαν στο Αφγανιστάν

Άνδρας που φορούσε στολή της αφγανικής αστυνομίας σκότωσε δύο ξένους στρατιώτες.
Ένας άνδρας ο οποίος φορούσε στολή της αφγανικής αστυνομίας πυροβόλησε και σκότωσε σήμερα στο νότιο τμήμα της χώρας δύο μέλη της υπό το ΝΑΤΟ δύναμης στο Αφγανιστάν, ανακοινώθηκε από την εν λόγω Διεθνή Δύναμη Αρωγής για την Ασφάλεια (ISAF).
Αξιωματούχος της αφγανικής αστυνομίας στη νότια επαρχία Χελμάντ δήλωσε πως ένας αστυνομικός σκότωσε δύο Βρετανούς στρατιώτες και καταβάλλονται προσπάθειες για να συλληφθεί.
Η ISAF αρνήθηκε να πει ποιας εθνικότητας ήταν τα δύο μέλη της δύναμης που σκοτώθηκαν κατά την επίθεση.
Οι αποκαλούμενες «επιθέσεις εκ των ένδον» στις δυτικές δυνάμεις έχουν υπονομεύσει την εμπιστοσύνη ανάμεσα στο συνασπισμό και τις αφγανικές δυνάμεις καθώς το ΝΑΤΟ ετοιμάζεται να αποσύρει τα περισσότερα μάχιμα στρατεύματά του ως το τέλος του 2014.
Τουλάχιστον 56 μέλη της ISAF έχουν σκοτωθεί φέτος από Αφγανούς που φορούσαν στολές της αστυνομίας ή του στρατού.
Πηγή: ΑΜΠΕ
Διαβάστε περισσότερα...

Το Ιράν ζήτησε από το Ιράκ να μην γίνονται έλεγχοι στα αεροσκάφη με προορισμό τη Συρία

Το Ιράν ζήτησε από τη Βαγδάτη να μην πραγματοποιεί ελέγχους στα ιρανικά αεροσκάφη με προορισμό τη Συρία.
Το Ιράν ζήτησε σήμερα από το Ιράκ να μην πραγματοποιεί ελέγχους στα αεροσκάφη του τα οποία έχουν προορισμό τη Συρία, μετά την έρευνα που πραγματοποίησε η Βαγδάτη σε δυο ιρανικά αεροσκάφη για να διαπιστωθεί εάν μεταφέρουν όπλα ή απαγορευμένο στρατιωτικό εξοπλισμό.
"Η ιρακινή κυβέρνηση πρέπει ν' αντισταθεί (στις αμερικανικές πιέσεις) και να μην επιτρέψει να επαναληφθούν στο μέλλον τέτοιου είδους ενέργειες», δήλωσε ο εκπρόσωπος του ιρανικού υπουργείου Εξωτερικών Ραμίν Μεχμανπαράστ.
"Στις δυο περιπτώσεις κατά τις οποίες έγινε έλεγχος στα αεροσκάφη μας οι ιρακινές αρχές διαπίστωσαν ότι οι κατηγορίες αυτές είναι αβάσιμες», πρόσθεσε.
Για δεύτερη φορά σε ένα μήνα, οι ιρακινές αρχές έδωσαν εντολή την Κυριακή σε ένα ιρανικό αεροσκάφος μεταφοράς εμπορευμάτων που είχε προορισμό τη Συρία να προσγειωθεί στο ιρακινό έδαφος. Το αεροσκάφος έλαβε άδεια να απογειωθεί μόνον όταν έγινε έλεγχος και διαπιστώθηκε ότι δε μετέφερε όπλα.
Ανάλογο επεισόδιο είχε σημειωθεί και στις 2 Οκτωβρίου.
Οι ΗΠΑ έχουν επανειλημμένα ζητήσει από το Ιράκ να ελέγχει το φορτίο των αεροσκαφών μεταφοράς εμπορευμάτων που διέρχονται από τον ιρακινό εναέριο χώρο προερχόμενα από το Ιράν με προορισμό τη Συρία, καθώς υποπτεύονται ότι μπορεί να μεταφέρουν στρατιωτικό εξοπλισμό για το καθεστώς της Δαμασκού.
Η Ουάσινγκτον κατηγορεί το Ιράν ότι προμηθεύει με όπλα το συριακό καθεστώς.
Πηγή: ΑΜΠΕ
Διαβάστε περισσότερα...

Νταβούτογλου: Η Τουρκία δεν θα κάνει διάλογο με το συριακό καθεστώς

Η Άγκυρα απορρίπτει οποιοδήποτε διάλογο με το συριακό καθεστώς, λέει ο Νταβούτογλου.
Η Τουρκία δεν θα κάνει διάλογο με το συριακό καθεστώς, το οποίο συνέχισε «μια σφαγή εναντίον του ίδιου του λαού του» στη διάρκεια της μουσουλμανικής γιορτής Έιντ Αλ Άντχα, δήλωσε σήμερα ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου.
Ο Τούρκος υπουργός απάντησε σε ερωτήσεις δημοσιογράφων σχετικά με τις δηλώσεις του ρώσου ομολόγου του, του Σεργκέι Λαβρόφ, ο οποίος κάλεσε τις χώρες της περιοχής να κάνουν διάλογο με το καθεστώς του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ.
"Δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε διάλογο με ένα καθεστώς το οποίο συνέχισε μια τέτοια σφαγή εναντίον του ίδιου του λαού του στη διάρκεια της γιορτής» της θυσίας, δήλωσε ο Νταβούτογλου, προσθέτοντας πως η χώρα του δεν θα συμμετάσχει σε καμιά πρωτοβουλία που θα μπορούσε να έχει ως συνέπεια τη «νομιμοποίηση του υφισταμένου καθεστώτος».
Πηγή: ΑΜΠΕ
Διαβάστε περισσότερα...

«Πόλεμο εξόντωσης» του συριακού λαού καταγγέλλει το Κατάρ


O πρωθυπουργός του Κατάρ Χαμάντ Μπεν Τζάσεμ Αλ-Θάνι δήλωσε ότι η αιματηρή σύγκρουση στη Συρία δεν είναι ένας εμφύλιος πόλεμος αλλά ένας «πόλεμος εξόντωσης» του συριακού λαού με τη συνέργεια της διεθνούς κοινότητας.
"Αυτό που διαδραματίζεται στη Συρία δεν είναι εμφύλιος πόλεμος αλλά ένας πόλεμος εξόντωσης κατά του συριακού λαού», δήλωσε στο δορυφορικό δίκτυο Αλ-Τζαζίρα χθες βράδυ ο σεΐχης Χαμάντ, του οποίου η χώρα είχε προτείνει την ανάπτυξη αραβικής δύναμης στη Συρία, μια πρόταση που δεν ευοδώθηκε.
Ο πρωθυπουργός και επικεφαλής της διπλωματίας του Κατάρ αντέδρασε έτσι στη δήλωση που έκανε ο διεθνής μεσολαβητής για τη Συρία Λαχντάρ Μπραχίμι, ο οποίος τόνισε τη Δευτέρα στη Μόσχα ότι η κατάσταση στη Συρία επιδεινώνεται: «Αν δεν είναι ένας εμφύλιος πόλεμος, τότε δεν ξέρω τι είναι», είπε.
Ο σεΐχης Χαμάντ υπογράμμισε ότι αυτός ο πόλεμος εξόντωσης διεξάγεται «με μια άδεια εξόντωσης καταρχήν εκ μέρους της συριακής κυβέρνησης και κατά δεύτερον εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας», λόγω της στάσης που τηρούν ορισμένες χώρες στο Συμβούλιο Ασφαλείας».
"Εμπιστευόμαστε τον Λαχντάρ Μπραχίμι, αλλά είναι αναγκαίο να επεξεργαστεί ένα ακριβές σχέδιο για μια λύση ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας μέχρι να αρχίσει μια μεταβατική περίοδος για τη μεταβίβαση της εξουσίας», επισήμανε ο σεΐχης Χαμάντ.
Ο Μπραχίμι είχε απευθύνει έκκληση για εκεχειρία με την ευκαιρία της μουσουλμανικής γιορτής Αϊντ αλ-Αντχα την περασμένη εβδομάδα, αλλά η κατάπαυση του πυρός παραβιάστηκε πολλές φορές, με την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση να ρίχνουν η μια την ευθύνη στην άλλη.
Πηγή: ΑΜΠΕ
Διαβάστε περισσότερα...

Turkey’s Labour Unions in a Time of Imperialist War

By Anita Ogurlu

On October 4th Turkish unions across all sectors rallied in Ankara. Their message to the ruling party Ministry of Labour was loud and clear: Reform draconian labour laws and release jailed KESK union members (Confederation of Public Workers’ Unions). Reforms include: rights to collective bargaining; scrapping a law stating 51% of employees must favour unionization to become a unionized workplace; right to a general strike. Despite these demands are in accordance with the International Labour Organization (ILO) and European Social Charter, the ruling government has little intention to act. Jailed KESK union members, including their leader, were arrested in raids earlier this year and labeled members of the KCK (Union of Communities in Kurdistan) terrorist organization. Strangely the ruling government seems determined to divide the nation despite fiery rhetoric others are “bolucu” (dividers).

By Coincidence

Mid-afternoon on October 3rd, one day before the planned rally and after months of border tension with Syria and PKK (Kurdistan Workers’ Party) attacks on the Turkish military and vice versa, canon artillery from Syria was allegedly fired inside the Turkish border killing five civilians in Akcakale. What ensued on the evening of October 3rd was an emergency meeting in Ankara and phone call with U.S. Secretary of State Hillary Clinton. A statement came from Clinton, confirming the U.S. would stand behind Turkey’s right to self-defense.
That same evening a Presidential Debate between Romney and Obama was in full swing. On October 4th the union rally in Ankara also included anti-war protest that spread to Istanbul, as union members and protesters were met with tear gas. Of 71 imprisoned KESK members, six were released on October 5th. On October 4th a closed meeting in the congress, excluded the CHP (main opposition party) and BDP (Peace and Democracy Party) while AKP ruling party and MHP (Nationalist Movement Party) united to vote in a bill allowing Turkey to defend herself in a war situation (tezkere). The Bill skirts around the Turkish Constitution. As the vote was skewed with 320 (in favour) and 129 (against), the ruling party got their way. The Prime Minister announced to the press the next day he had no intention of going to war. It was a measure taken just in case the need should arise. The bill is valid for one year.

Turkey’s Unions: A Lot at Stake

Turkish unions are in a dire situation. Not from lack of class-consciousness or class struggle but sabotage under the ruling party and ‘democracy deliverers’ from abroad. The ‘usual suspects’ (U.S., UK, EU, Canada, IMF, World Bank) advertize and support ruling party re-democratization of the nation to be a model for the Middle East. Despite alleged re-democratization, Turkey’s earlierdemocracy was tainted with similar neoliberal policies many nations faced. Cold War politics and uprising of the ‘68 generation eventually led to a 1980 coup d’état. Turkish Military Generals took control while the neoliberal government of Turgut Özal took power (some believed CIA masterminded). Thousands of the ‘68 generation were arrested, jailed, tortured and/or fled the country. Under Ozal’s ANAP (Motherland Party) in 1984 Kurdish separatists began a guerilla warfare against the Turkish state. Since then, rampant inflation in the 1990s and continued neoliberal policy under coalition governments has seen a constant reduction of unionized labour; over 25% in 1980 to barely 5% today. Turkish unions were stifled as Margaret Thatcher and Ronald Reagan stifled British and U.S. unions. There is no need to slander Turkey as unique on labour issues.
Turkey’s sovereignty is heavily reliant on the strength of organized labour as a way of securing stability. Working-class people of Turkey have been defiant in uniting and reviving their pre-1980 strength to fight the storm of global economic depression, putting identity/ethnic politics aside, in a growing awareness all are subject to oppression. Exemplar resistance was that of TEKEL (Turkish tobacco workers) in the heart of Ankara (Sakarya Commune) during the winter of 2009/10 (78 days). Evidence of a re-unification of the working-class (inclusive of every ethnic group), it brought over 2,000 workers from all four corners of Turkey to fight the closure of their factories (after buy-out from British American Tobacco). Thousands across the nation (inclusive of every ethnic group) came out in support and to condemn Bill C-4 (short-term work contracts) and wages reduced to almost half. TEKEL workers defied their own unions and acted in solidarity as streets teamed for months in protest.
But as Turkey’s working-class begins to unite across all sectors, so does a rise in accidental deaths on the job, alleged fires at work places, explosions at factories and freedom to join unions. Not only recent KESK arrests but also last year 25 members of Egitim-Sen Teachers’ Union were tried and jailed for 6 years on anti-terrorism laws. KCK is regularly employed as an excuse to arrest anyone who seeks freedom of speech, unjust action against unionization and/or union members, the right to investigative journalism, protest against rising student fees, unjust work conditions, to list a few. There are well over 770 students jailed, along with university professors and intellectuals. Seen as subversive elements whose only wish is to undermine the ruling government, their struggle is for democracy and to shelter one another through working-class solidarity against bosses, imperialism and war. While Ahmet Sik, a few other journalists and intellectuals like Professor Busra Ersanli have been recently released, it is only the tip of the iceberg.
Despite the ruling party being democratically elected and in power since 2002, in grasping cultural nuances within Turkey, their rise to power stems from several reasons. 1) a “return of the repressed”[1] – allegedly a chance for less well-to-do Anatolians to have a go in government; 2) growing disillusionment with the West after the occupation of Afghanistan and Iraq in the war on terror; 3) growing social antagonisms and inequality; 4) a majority ruling government (non-coalition) has well-sustained and stable GDP growth at 8% boosting Turkish confidence, although numbers recently fell to 3% (September). Turkey’s economic influence and success in the Middle East came from alliances with predator capitalism, deregulation and privatization along with large amounts of capital inflow from Arab nations. A pseudo sub-imperialist (sub-contractor) in the region, Turkey acquired construction and infrastructure projects from the ‘usual suspects’ and profited handsomely in resource extraction and pipeline deals.
Twenty-first century imperialism triggered Turkey’s neo-empire past. She became a member of the G20 gaining political and financial clout. A long time member of NATO, playing her Ottoman card to foster internal stability amongst ethnic groups and regional business interests, how independent is Turkey? Unfortunately, Turkey appears to be NATO’s trump card to the collapse of Syrian and Iranian regimes and perhaps Libya in North Africa. The Wall Street Journal, in August of this year, praised Turkish attitudes, “We are bored of bloodless internationalism, of imitating the West in everything. We are finally, dare I say, going back to our roots,” further stating, “Turkey has done everything right: We made democracy work; we made a modern economy; we liberated women; we even have one of the world’s top biennials. There is tension, but we’ll overcome it.”[2] After a summer of terror attacks between the PKK and the Turkish Military, her public has been acclimatized to escalated levels of violence. What of ruthless ‘democracy bringers’ and lucrative business deals? Is it possible to trust the ‘usual suspects’?

Defiant Resistance Continues

Turkey’s unions reconvened on October 17th in continued protest to voice their demand for reform to labour laws in cities like Ankara, Izmir, Bursa, Adana, Gaziantep and Istanbul. In many other industrial regions across the country like Tuzla, work was slowed for several hours in support. Employees are struggling for the right to build unions at international corporations like DHL, IKEA, Shell and Burger King, to name a few. Might their Canadian counterparts do the same at their end in the same corporations? Professor Ursula Hews called for precisely such action at a Coalition of Resistance meeting here in London last fall. No need to smash Starbucks windows… It takes more bravery to organize their employees!
Fully aware of the legal right to assemble as unions, Turkey’s working-class realize their main card in fighting off all other forms of illegal extremism and terror rests in assembling as unions. However as they unite, simultaneously the PKK and Turkish military step up attacks, resulting in loss of life on both sides. The PKK appear uninterested in a peaceful solution for Kurdish rights. Yet there are over 600 inmates in Turkish prisons some of which are on a hunger strike since September 12th for a peaceful solution to the Kurdish question. Recently protesters in London have been supporting the strike. On October 27th Egitim-Sen Teachers’ union along with other unions united in protest in Istanbul, Izmir and many cities in the East for a peaceful solution. Who will hear these voices, should war discourse take over the media? Why is the foreign press teaming with visuals of recent skirmishes but ignored earlier bloodshed? Add the contentious stunt-film on Islam… one might be inclined to think there is NO working-class struggle against bosses, war and imperialism in Turkey. But that would be complete and utter fallacy!

Unions and Education: A Will to Win

In Britain, students have quickly bowed down to high tuition fees, as they pay new annual tuition of £7,000–10,000. Only in 1998 education was free here. Until 1996, students paid a nominal sum for tuition at state universities in Turkey. As a growing number of citizens express discontent with the ruling party, as most sectors have been privatized, unlike any other government to date in the history of the Republic. Public education is under threat just as in the U.S., maybe on par with the States. Chicago’s teacher strike rejected Charter Schools. One of Turkey’s new education reforms known as 4+4+4 over the long-term, aims to privatize public education. Revamping education allows for more religious schools, which will fundamentally set Turkey back against her progress made in the 20th century.
As Foundation Universities[3] struggle to unionize, Istanbul Bilgi University was victim to the first of such corporate education take-overs by a for-profit U.S. university chain, since its affiliation with Laureate Education Inc.[4] in 2009. For-profit education is illegal under the Turkish Constitution. Not only has the quality of education dropped, employees face, short-term contracts which may or may not be renewed; loss of academic freedom; lower wages; increased workload; rise in taxes; lost job security to outsourcing; unlawful job termination. Currently reshuffling programs or cutting them, sacked employees have been protesting at Bilgi University for over 45 days. Other universities (state and foundation) are protesting similar grievances.

Imperialist Wars

Tensions are mounting from all sides from continued destabilization in the region. There is an ever-pressing need for working-class solidarity to strengthen unions. It is no wonder, then, unions are being divided on ethnic lines (some as allegedly KCK terrorists). In so doing the ruling classes, in effect divide working-class solidarity which risks dividing the country. Renewed attacks from the PKK, as the civil war in Syria rages on, the ‘usual suspects’ fully support Turkey’s involvement in the war. Supposedly ‘war-weary,’ do they need to ‘sub-contract’ their wars to other NATO members to do their imperialist dirty work? The Free Syrian Army, allegedly funded by a bankrupt (financially and morally) United States government, is doled out quantitatively eased (printed money) that keeps the war going. American/German historian William Engdahl[5] believes instability in the region might be one desired strategy, as new sources for oil will be driven elsewhere.
No coincidence all summer long, Canada held Big Brother imperialist Britain’s hand whilst remapping the Arctic, deluding the Canadian public they were looking for lost shipwrecks. A desire for peace in the Middle East has precisely nothing to do with peace and probably not too much to do with Iran either. Rather control over Russia and China; how to win in a currency war; and Israeli agriculture/water resource expansion in the region. Can neo-Ottomanism possibly be ‘going it’s own way’ or is it entangled in a geopolitical clutch under US/UK/EU/Canadian Imperialism in crisis?
Some Turkish business elites do want war! The working-class people of Turkey do not want war(76% against). Corporate media doesn’t portray it that way. Media could sabotage possible Turkish involvement only later to condemn it. Isn’t that what happened to Pakistan? Turkey’s working peopleneed your solidarity. They need you to challenge your own corrupt governments, not to sit passively while ‘usual suspect’ foreign policy funds groups to create more bloodshed. Remember Yves Engler stated a Canadian clean foreign policy never existed.[6] Don’t think war economy profits will trickle down. Most certainly we do not need drone technology. But if imperialists get their way and their foreign policies of aggression prevail, it will mean your children and grandchildren will need a pair of boots!

Conclusion

If working people don’t join in solidarity with unions in Turkey and other countries, they shoot themselves in the foot. Unions don’t divide people, as government would have it. Unions unite, not only in class solidarity and bargaining power but also against terrorist extremism and war. It’s notonly about pay cuts or a contract. Unionization is about making a safer world. It stops the ‘usual suspects’ bringing democracy from bringing terror! Unions are in trouble everywhere. While Canadians lose homes, stability and work, others stand to lose their lives. Millions across the globe need your cooperation to challenge your government. Don’t stop where the ‘buck stops.’ Cultures and civilizations, humanity in its truest sense is at risk.
War and austerity are one and the same. It isn’t just about your son or daughter coming home from war. It’s about everyone’s son and daughter. Forget identity politics of ethnicity or religion preached in Uncle Sam’s Clash of Civilizations (1993). Forget pedestrian films demonizing Islam. Remember, “An injury to one is an injury to all.” Remember spinmaster Ignatieff not so long ago dropped his poison into a glass of war discourse and stated it was possible to “engage in preventive detention” as we might even have to “engage in certain forms of targeted assassination of terrorists.”[7] A failed politician… what of the war discourse he advertized?
What happens if a union member is allegedly labeled a ‘terrorist’ in Turkey, Greece, Spain, Egypt, Pakistan, Colombia, South Africa, China, United States or Canada? Will you consent to such labelsand policy? Don’t blame a foreign government alone as your government is equally involved. Remember the 1931 Bienfait, Saskatchewan Estevan miners strike. Workers died there! Shot by the RCMP! Annie Buller union organizer, who traveled across Canada, organizing textile and mining workers, was convicted and did time in North Battleford prison. But that was then and this is now.History doesn’t always exactly repeat. North Battleford prison wasn’t targeted with ‘surgical precision’ drone attack from an inhumane aggressor nation bringing democracy… now was it? •
Anita Ogurlu is a PhD Candidate in Humanities and Cultural Studies at Birkbeck College, University of London.
Notes:
1.Slavoj Zizek uses the term in psychoanalysis to indicate what is repressed in the unconscious always returns in a new form. As those in power now aim to represent the underprivileged of Anatolia, they were once less fortunate and economically demeaned. Now they seek their time in the sun. In reality there is a split in two dominant classes and their business interests; TUSIAD (Turkish Industry and Business Association) and MUSIAD (Independent Industrialists’ and Businessmen’s Association) – Secularist versus warm-Islamist.
2.Lawrence Osborne, Dreaming in Ottoman: Istanbul at a CrossroadsWall Street Journal, August 23, 2012.
3.Foundation universities opened in the 1990s. They were part of an effort to break state-run universities, an outcome of neoliberal policy and a step-change in education. Initially they attracted/pilfered some of the best professors from State universities, leaving State run universities depleted. Foundation universities were initially only partially privatized, established by large family enterprises to educate students as elite employees for those enterprises. Capital earned (by law) was to be invested back into the university.
4.See website: www.laureate.net.
5.See William Engdahl, Myths, Lies and Oil Wars, Germany, edition:engdahl, 2012.
7.Michael Ignatieff on Charlie Rose.
Διαβάστε περισσότερα...