Συνεχίζεται το κύμα φυγής χριστιανών στη Μ. Ανατολή

Προσωρινό καταφύγιο σωτηρίας –παλαιότερα η Συρία– τώρα ο Λίβανος και η Ιορδανία

Του Σταυρου Τζιμα

Ανατριχιαστικές ιστορίες, όπως αυτή του Ninar Odisho, που δολοφονήθηκε άγρια από ένοπλους φανατικούς ισλαμιστές γιατί ήταν χριστιανός, διαδραματίζονται καθημερινά στη Συρία. Ο 26χρονος Ninar είχε εγκαταλείψει μαζί με τους συγγενείς του την πόλη Al Tabqah στις αρχές Φεβρουαρίου, όταν αυτή κατελήφθη από εξτρεμιστικές ομάδες ισλαμιστών, οι οποίες μεταξύ άλλων κατέστρεψαν την ελληνορθόδοξη εκκλησία των Αγίων Σέργιου και Βάκχου και έδιωξαν τους χριστιανούς. Την περασμένη εβδομάδα, ο Ninar επέστρεψε στην πόλη για να δει το σπίτι του, έχοντας για συνοδούς δύο φίλους του μουσουλμάνους που πίστευε ότι θα λειτουργούσαν ως ασπίδα προστασίας σε περίπτωση που αντιμετώπιζε προβλήματα με τους φανατικούς. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως ήλπιζε. Σ ένα μπλόκο της εξτρεμιστικής οργάνωσης Al Nushra, συνελήφθησαν και οι τρεις και υποβλήθηκαν από αντάρτες σε τεστ μουσουλμανικής πίστης! Οι δύο φίλοι του πέρασαν με «επιτυχία» τον έλεγχο, όχι όμως και ο ίδιος, ο οποίος βασανίστηκε άγρια μέχρι θανάτου, καθότι χριστιανός…

«Κάτω από τέτοιες συνθήκες, ποιος μπορεί να μείνει εκεί και να αισθάνεται ασφαλής;» είπε στην «Κ» ο κοσμήτορας του Πανεπιστημίου Μπαλαμάντ του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αντιοχείας στην Τρίπολη του Λιβάνου, Γκιόργκι Πορφύριο. «Η φυγή δυστυχώς συνεχίζεται, έρχονται συνέχεια, δεν έχουμε ακριβείς αριθμούς, είναι δύσκολο να τους μετρήσεις. Ελπίζουμε ότι θα βοηθήσει ο Θεός και δεν θα φύγουν όλοι, αν και με αυτά που ακούμε ότι γίνονται εκεί, δύσκολα θα αντέξουν…», πρόσθεσε ο πολύ γνωστός στη Μέση Ανατολή χριστιανός ιερωμένος.

Ο Λίβανος και η Ιορδανία είναι για τους χριστιανούς που φεύγουν από τη Συρία, όπως συνέβη και με τον πόλεμο στο Ιράκ, ένα προσωρινό καταφύγιο σωτηρίας. Οι περισσότεροι συνεχίζουν με τελικό προορισμό τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και μερικοί για τη Λατινική Αμερική.

«Τούτη την περίοδο, με τους πολέμους στο Ιράκ και στη Συρία έχουμε μια νέα φάση φυγής χριστιανικού στοιχείου στη Μέση Ανατολή, η οποία όμως ξεκίνησε από τις αρχές του 20ού αιώνα και κυρίως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη διαμόρφωση νέου status στην περιοχή», τονίζει στην «Κ» ο καθηγητής της Ιστορίας των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων Γιάννης Μπάκας, ειδικός σε θέματα εκκλησιαστικής ιστορίας στη Μέση Ανατολή.

«Η ρευστότητα που διαδέχθηκε τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προκάλεσε τρομερή ανασφάλεια στους χριστιανούς, οι οποίοι προτίμησαν να συνταχθούν με τα στρατιωτικά καθεστώτα και τον αραβικό εθνικισμό, φοβούμενοι πως μια ενδεχόμενη κυριαρχία ισλαμικών κρατών θα σήμαινε την περαιτέρω καταπίεση και ίσως τον αφανισμό τους», αναφέρει.

Ενστικτωδώς στις δύσκολες εκείνες εποχές το χριστιανικό στοιχείο αναζήτησε την ασφάλειά του στα εθνικά κράτη και στα καθεστώτα Μπάαθ, που αποδείχθηκε ότι τους εξασφάλιζαν τη θρησκευτική ελευθερία και μάλιστα στελέχωσαν την ιεραρχία τους. Χριστιανός, ονόματι Μιχαήλ Αφλακ, ήταν ένας εκ των ιδρυτών στο Μπάαθ της Συρίας, χριστιανός ήταν ο δεύτερος στην ιεραρχία του Μπάαθ στο Ιράκ, μετά τον Σαντάμ, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών ο γνωστός Ταρέκ Ασίζ.

Δεν έμειναν σε όλη τη μεταοθωμανική διαδρομή της περιοχής έξω από το παιγνίδια «προστασίας» των ισχυρών, οι χριστιανοί. «Δεδομένου ότι είχε εμφανιστεί το πετρέλαιο στη Μέση Ανατολή, οι μεγάλες δυνάμεις χρησιμοποιούσαν χριστιανικές ομάδες ως προγεφυρώματα. Ετσι οι Ρώσοι είχαν θέσει υπό την “κηδεμονία” τους τους αραβοορθόδοξους, στρέφοντάς τους επιδέξια εναντίον του ελληνορθόδοξου κλήρου, οι Γάλλοι τους Μαρωνίτες αλλά και τους καθολικούς μαζί με την Αυστρία, η Αγγλία “έπαιζε” στην Αίγυπτο και την Παλαιστίνη, η Γαλλία διεκδικούσε ισχυρό ρόλο μέσω χριστιανών στη Συρία, η Γερμανία στην Τουρκία και στο Ιράκ κ.λπ.», εξηγεί ο κ. Μπάκας.

Τώρα που η ρευστότητα επανέρχεται, με το ακραίο σουνιτικό Ισλάμ να απειλεί τα εθνικά αραβικά κράτη και τις υφιστάμενες εθνικοθρησκευτικές ισορροπίες, το άγχος κατακυριεύει και πάλι το εναπομείναν χριστιανικό στοιχείο.