Το ενδεχόμενο αποχώρησης της ειρηνευτικής δύναμης από την Κύπρο

Του Ανδρέα Πενταρά*

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποια από τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν την Ειρηνευτική Δύναμη σαν μοχλό πίεσης προς την Ε/Κ πλευρά με απώτερο σκοπό να χαμηλώσει το πήχυ των διεκδικήσεων στη προσπάθεια εξεύρεσης μιας συμβιβαστικής λύσης του Κυπριακού προβλήματος. Από την άλλη όμως, ερωτηματικά προκαλούν και οι αντιδράσεις της πλευράς μας απέναντι στο ενδεχόμενο αποχώρησης της ΕΔ, κάτι που θα έπρεπε να αντιμετωπιζόταν ως πολύ φυσικό και αναμενόμενο, αφού: Πρώτον, όλες οι Ειρηνευτικές αποστολές του ΟΗΕ έχουν χρονικά περιθώρια, γι αυτό άλλωστε γίνεται ανά εξάμηνο η ανανέωση της θητείας των. Δεύτερον, για μια σειρά λόγων ανεξάρτητων της βούλησης του ΟΗΕ μπορεί να τερματισθεί η παρουσία της ΕΔ, όπως η άρνηση χρηματοδότησης της από τις χώρες που συνεισφέρουν οικονομικά, ή η απόφαση των χωρών που διαθέτουν τους ειρηνευτές στρατιώτες να τους αποσύρουν, με δεδομένο ότι η θητείας τους στην ΕΔ είναι εθελοντική τόσο σε επίπεδο κρατών όσο και σε επίπεδο στρατιωτών. Τρίτον, λόγω των περιορισμών στην εξεύρεση ειρηνευτών και των τεράστιων οικονομικών δαπανών που απαιτούνται, ο ΟΗΕ θέτει περιορισμούς στη διάθεση ΕΔ ανάλογα με τα προβλήματα ασφάλειας που αντιμετωπίζει κάποια χώρα και το βαθμό που αυτά τα προβλήματα απειλούν τη διεθνή ασφάλεια και ειρήνη. Στο πλανήτη σήμερα, υπάρχουν αρκετά σημεία στα οποία το αίμα ρέει άφθονο και οι πληθυσμοί μαστίζονται από πείνα, δίψα, αρώστειες και ανέχεια, σε αντίθεση με την ειρηνική και ευημερούσα Κύπρο –ακόμα και σε συνθήκες κατοχής. Για όλους αυτούς τους λόγους οι πολιτικές ηγεσίες στη Κύπρο θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι η ΕΔ έχει ημερομηνία λήξης και να μην εκπλήσσονται κάθε φορά που γίνεται κουβέντα για την απόσυρσή της. Και βέβαια αυτή η αντίδραση μαρτυρεί τη πολιτική και στρατιωτική αδυναμία της πλευράς μας να αντιμετωπίσει τη διαχείρηση του Κυπριακού χωρίς τη παρουσία της ΕΔ. Με λίγα λόγια, εξαρτήσαμε την εθνική μας επιβίωση στη γη των προγόνων μας από το αν θα αποφασίσει ο Αργεντινός ή ο Χιλιανός στρατιώτης να υπηρετήσει στις Ειρηνευτικές Δυνάμεις του ΟΗΕ! 


Το χειρότερο δε, είναι, ότι οι συνέπειες αυτής της σχολής σκέψης που διακατέχει το σύνολο σχεδόν της πολιτικής μας ηγεσίας θα ήταν περιορισμένες, αν η διασύνδεση της διαχείρησης του Κυπριακού με τη παρουσία της ΕΔ έφθανε μόνο μέχρι την επίτευξη της λύσης. Δυστυχώς, η κυρίαρχη ιδέα περί πλήρους αποστρατιωτικοποίησης μετά τη λύση που ενστερνίζονται και διακηρύττουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις πλην του ΔΗΣΥ, είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη παρουσία στη Κύπρο μιας ενισχυμένης Ειρηνευτικής Δύναμης η οποία κατά την άποψή τους θα διασφαλίζει εσαεί την ειρήνη και ασφάλεια στη Κύπρο. Για πρώτη φορά στη παγκόσμια ιστορία μια καλά οργανωμένη δημοκρατική και ευημερούσα χώρα, παραδέχεται την αδυναμία –ή και ανικανότητά – της να εξασφαλίσει στους πολίτες το αγαθό της ειρήνης και της ασφάλειας και ζητά την ΄΄ελεημοσύνη΄΄ της διεθνούς κοινότητας μέσω των Ειρηνευτικών Δυνάμεων. Κάτι βέβαια που η διεθνής κοινότητα δεν πρόκειται να δώσει, αφού όπως επεξεγήσαμε και σε παλαιότερα άρθρα, κανένας καταστατικός χάρτης διεθνούς οργανισμού (ΟΗΕ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΟΑΣΕ κλπ) δεν περιλαμβάνει διατάξεις, έτσι ώστε να μπορεί να παρέχει ασφάλεια (εγγυήσεις) σε οποιαδήποτε χώρα. Αντίθετα, ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ στο άρθρο 51, αναφέρεται στο νόμιμο δικαίωμα των κρατών να κάμνουν χρήση ένοπλης βίας σε περίπτωση που δέχονται επίθεση από άλλο κράτος. Πρόκειται για το δικαίωμα της αυτοάμυνας που για να ασκηθεί απαιτείται η διατήρηση από τα κράτη ιδίων Ενόπλων Δυνάμεων.  

Αντί λοιπόν οι πολιτικές ηγεσίες να προσεγγίσουν το κεφάλαιο της ασφάλειας μέσα από την ιστορικά αποδεδειγμένη και διεθνώς κατοχυρωμένη αρχή της διατήρησης Ενόπλων Δυνάμεων παράλληλα με την ένταξη της Ενωμένης Κύπρου σε όσο το δυνατό περισσότερους διεθνείς οργανισμούς και συλλογικά συστήματα ασφάλειας, στρέφονται προς τον εθελοντισμό των στρατιωτών κάποιων χωρών, αφού όλες οι ειρηνευτικές αποστολές όπως αναφέραμε και πιο πάνω στηρίζονται στην εθελοντική προσφορά των χωρών και των στρατιωτών.

Πλησιάζει η ώρα της συζήτησης του κεφαλαίου της ασφάλειας και των εγγυήσεων, όπου η πλευρά μας θα βρεθεί προ εκπλήξεων, όταν πληροφορηθεί και επίσημα από τους εκπροσώπους του ΟΗΕ, ότι καμιά Ειρηνευτική Δύναμη δεν μπορεί να διασφαλίσει την ασφάλεια της Κύπρου. Διέξοδος απέναντι σ΄αυτή τη πραγματικότητα αποτελεί η πρόταση του Ι. Κασουλίδη και του ΔΗΣΥ για τη συγκρότηση μιας μεικτής επαγγελματικής στρατιωτικής δύναμης μετά τη λύση. Αυτή άλλωστε είναι και η μόνη πειστική εναλλακτική πρόταση στο ζήτημα των εγγυήσεων που επιτακτικά θα θέσει η άλλη πλευρά.


*Υποστράτηγος ε.α.   Διαβάστε περισσότερα...

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ «Ο ΛΟΓΟΣ»
(101,1 και 101, 6 FM STEREO)
Τηλ. 22477965


ΕΚΠΟΜΠΗ «ΑΝΟΙΚΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ»


Πέμπτη, 28 Μαϊου, 17:00 – 18:00



Συζήτηση
Δέκα χρόνια διακυβέρνησης Βλαδιμίρ Πούτιν
Η προσπάθεια της Ρωσίας να ανακάμψει στο διεθνές σύστημα

Καλεσμένος

Μιχάλης Παπαθεράποντος 
Διεθνολόγος – Επιστημονικός Συνεργάτης του Κυπριακού Κέντρου Μελετών 


Συντονίζει: Χρήστος Ιακώβου

Διαβάστε περισσότερα...

Η Τουρκία συνδέεται με τους G-8

Ηürriyet Daily News
(27/5/2009)


Στο δημοσίευμα, που προέρχεται από ανταπόκριση του ειδησεογραφικού πρακτορείου Anadolu από τη Ρώμη, αναφέρεται, μεταξύ άλλων, πως την προηγούμενη Δευτέρα, η Τουρκία συμμετείχε ως παρατηρητής στη συνάντηση των Υπουργών Ενεργείας των χωρών G – 8, εκπροσωπούμενη από τον Υπουργό Ενέργειας και Φυσικών Πόρων Taner Yildiz, ο οποίος δήλωσε ότι, κατά τη διάρκεια της συνάντησης των 23 κρατών, την οποία χαρακτήρισε παραγωγική από πάσης απόψεως, είχε την ευκαιρία και για διμερείς συνομιλίες.

Ο Yildiz συναντήθηκε με τους ομολόγους του από την Ιταλία, τη Ρωσία, την Αλγερία και την Αίγυπτο, καθώς και με ανώτατα στελέχη εταιρειών που ενδιαφέρονται να επενδύσουν στην Τουρκία, όπως η ΕΝΙ και η ΕDISON.

Σύμφωνα με τον Τούρκο Υπουργό, κατά τη διάρκεια των εργασιών συζητήθηκαν και τα αποτελέσματα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στον ενεργειακό τομέα, ενώ ο ίδιος επεσήμανε ότι υπάρχει διαφορετική προσέγγιση στο θέμα της ενέργειας, μεταξύ των χωρών – παραγωγών ενέργειας και χωρών – καταναλωτών: Οι χώρες – παραγωγοί της ενέργειας θεωρούν πως οι χώρες – καταναλωτές δεν διαθέτουν ένα σταθερό καθεστώς κατανάλωσης, ενώ οι καταναλώτριες χώρες πιστεύουν πως το αποτέλεσμα αυτό παρατηρείται λόγω των ανεπαρκών επενδύσεων από τις χώρες – παραγωγούς, επεσήμανε ο κ. Yildiz. Διαβάστε περισσότερα...

Προωθείται o Ζαλμάι Χαλιλζάντ στην Αφγανική κυβέρνηση

Της Helene Cooper
New York Times


Υψηλό αξίωμα στην αφγανική κυβέρνηση ενδέχεται να αναλάβει, χωρίς να εκλεγεί, ο πρώην πρεσβευτής του Τζορτζ Μπους στο Αφγανιστάν, Ζαλμάι Χαλιλζάντ, στο πλαίσιο σχεδίου που διαπραγματεύεται με τον Αφγανό πρόεδρο, Χαμίντ Καρζάι. Ο Χαλιλζάντ, Αμερικανός πολίτης, γεννηθείς στο Αφγανιστάν, είχε εξετάσει την προοπτική να θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία, ως αντίπαλος του Καρζάι, στις εκλογές που θα γίνουν το καλοκαίρι. Αλλά η προθεσμία της 8ης Mαΐου πέρασε και σύμφωνα με Αμερικανούς και Αφγανούς αξιωματούχους, ο Χαλιλζάντ διαπραγματεύεται τις τελευταίες εβδομάδες με τον κ. Καρζάι την ανάληψη ενός αξιώματος στα ανώτατα κλιμάκια της εκτελεστικής εξουσία. Μια τέτοια συμμαχία θα ωφελήσει τον Καρζάι, καθιστώντας συνεργάτη του έναν δυνάμει αντίπαλο. 
Ο Αμερικανική κυβέρνηση δεν κρύβει την απογοήτευσή της για τον Καρζάι, ενώ ορισμένοι Αφγανοί εμπειρογνώμονες δηλώνουν ότι ο Ζαλμάι Χαλιλζάντ θα φέρει με τη συμμετοχή του μια ισχυρή, ικανή προσωπικότητα σε μια ολοένα και πιο δυσλειτουργική κυβέρνηση. Η θέση θα επιτρέψει στον Χαλιλζάντ να υπηρετήσει ως «ένας πρωθυπουργός, αλλά όχι ακριβώς πρωθυπουργός, καθώς δεν θα λογοδοτεί σ’ ένα κοινοβουλευτικό σύστημα», παρατήρησε κορυφαίος αξιωματούχος της κυβέρνησης Ομπάμα. Η ανάληψη αυτής της θέσης θα επιτρέψει στον Χαλιλζάντ να διατηρήσει την αμερικανική του υπηκοότητα. Αμερικανοί αξιωματούχοι επέμειναν ότι οι ΗΠΑ δεν είχαν καμία ανάμειξη στο σχέδιο διορισμού του Χαλιλζάντ και αρνήθηκαν να δώσουν πληροφορίες για τα καθήκοντα που πρόκειται να αναλάβει. Ο Καρζάι, όπως λένε, ήταν αυτός που προσέγγισε τον Χαλιλζάντ, ενώ η ιδέα προωθήθηκε και από τον Βρετανό πρωθυπουργό, Γκόρντον Μπράουν. Αμερικανοί και Βρετανοί αξιωματούχοι, οι οποίοι ζήτησαν να παραμείνουν ανώνυμοι, ανησυχούν ότι οποιαδήποτε υποψία για την ανάμειξη της Δύσης στο σχέδιο θα κατέστρεφε τις πιθανότητες επιτυχίας του εντός του Αφγανιστάν.
«Αυτή η ιστορία μπορεί να εξελιχθεί σε θρίλερ», σχολίασε η Τερεσίτα Σάφερ, ειδικός για θέματα Νότιας Ασίας στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών της Ουάσιγκτον. «Η ιδέα να τοποθετηθεί ένας Αμερικανός σε ανώτατο αξίωμα του Αφγανιστάν ενέχει μεγάλο κίνδυνο τόσο για την αφγανική κυβέρνηση όσο και για το ενδιαφερόμενο πρόσωπο», προειδοποίησε η ίδια, αλλά πρόσθεσε: «Όποιος κι αν είναι αυτός που θα κυβερνήσει το Αφγανιστάν, θα πρέπει να βρίσκεται εκεί και με τα δύο του πόδια και ξέρω ότι ο Ζαλ έχει βαθιά γνώση της χώρας και έχει αναμειχθεί στις υποθέσεις της σε μεγάλο βαθμό, πράγμα στ’ αλήθεια ανήκουστο για πρεσβευτή». Διαβάστε περισσότερα...

Αφγανικές δυνάμεις ασφαλείας μεταπωλούν όπλα στους Ταλιμπάν

Έρευνα της New York Times

Του C. J. Chivers
New York Times

Οι Ταλιμπάν του Αφγανιστάν πολεμούν σε μία από τις πιο απομονωμένες και φτωχές περιοχές του πλανήτη. Παρ’ όλα αυτά, οι αρτιότερα εξοπλισμένες αμερικανικές και αφγανικές κυβερνητικές δυνάμεις δεν έχουν καταφέρει να τους νικήσουν μετά από τόσα χρόνια.

Όπλα και πυρομαχικά που συλλέχθηκαν από το πεδίο πρόσφατης μάχης μεταξύ Αμερικανών και Ταλιμπάν εξηγούν εν μέρει το προαναφερθέν παράδοξο. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε η εφημερίδα New York Times, ύστερα από επαφές και συνεντεύξεις που είχαμε με εμπόρους όπλων και Αμερικανούς αξιωματικούς.

Με λίγα λόγια, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι οι Αφγανικές δυνάμεις ασφαλείας μεταπωλούν τα πυρομαχικά που τους δίνουν οι ΗΠΑ στους Ταλιμπάν, οι οποίοι στη συνέχεια τα χρησιμοποιούν εναντίον των Αμερικανών στρατιωτών. Οι διαστάσεις που έχει πάρει το λαθρεμπόριο πυρομαχικών παραμένουν ασαφείς. Με δεδομένο όμως ότι οι έλεγχοι που διεξάγουν οι Αμερικανοί στις αφγανικές αποθήκες οπλισμού είναι σπάνιοι και λαμβάνοντας υπόψη τη διαφθορά και την έλλειψη πειθαρχίας στις αφγανικές δυνάμεις, είναι πιθανό οι Ταλιμπάν να πολεμούν τους Αμερικανούς με τα ίδια τους τα πυρομαχικά. Πέρυσι άλλωστε, αμερικανικής προέλευσης όπλα βρέθηκαν και στο σημείο όπου διεξήχθη σφοδρή μάχη, στην οποία έχασαν τη ζωή τους εννέα Αμερικανοί στρατιώτες.

Τα στοιχεία για το ανά χείρας ρεπορτάζ προέρχονται από το Ανατολικό Αφγανιστάν, όπου λόχος της 26ης Μεραρχίας Πεζικού παγίδευσε και σκότωσε 13 Ταλιμπάν. Οι στρατιώτες μού επέτρεψαν να εξετάσω τα ευρήματα από τον τόπο της μάχης. Επρόκειτο κυρίως για βλήματα 7,62 χιλιοστών, τα οποία παράγονται σε πολλές χώρες του κόσμου.

Εν τούτοις, στους γεμιστήρες των Ταλιμπάν, βρέθηκαν οι επιγραφές «WOLF» και «bxn». Η πρώτη ετικέτα παραπέμπει στο εργοστάσιο Wolf Performance Ammunition, στην Καλιφόρνια, το οποίο μεταπωλεί ρωσικά πυρομαχικά. Η δεύτερη ετικέτα αναφέρεται σε τσεχική εταιρεία του Ψυχρού Πολέμου, τη στιγμή που είναι γνωστό ότι η τσεχική κυβέρνηση έχει δωρίσει χιλιάδες σφαίρες στον αφγανικό στρατό. Επίσης, πέρυσι είχαν βρεθεί στο χωριό Γουανάτ, 70 ουγγρικά αυτόματα AMD-65, τα οποία επίσης έχουν δοθεί από τις ΗΠΑ στην αφγανική αστυνομία. Διαβάστε περισσότερα...

Η «αδελφότητα» Γκιουλέν εγκαινιάζει νέα σχολεία στη Μέση Ανατολή

H προσπάθεια της Άγκυρας να επεκτείνει τη σφαίρα επιρροής της στην περιοχή της ευρύτερης Μέσης Ανατολής έχει και μια πολιτισμική διάσταση που συχνά αγνοούμε. Τα εγκαίνια νέων σχολείων της «αδελφότητας» Φετχουλάχ Γκιουλέν σε δύο χώρες της Μέσης Ανατολής την περασμένη εβδομάδα, αποδεικνύουν περίτρανα το τουρκικό ενδιαφέρον στον ευαίσθητο τομέα της εκπαίδευσης στην περιοχή αυτή.

Η απόφαση του αμερικανού Προέδρου Μπάρακ Ομπάμα να βελτιώσει τις σχέσεις του με τον ισλαμικό κόσμο μέσω της Τουρκίας, έφερε και πάλι στο προσκήνιο την αδελφότητα του Φετχουλάχ Γκιουλέν, που διακρίνεται για τις επιτυχίες της στον τομέα της εκπαίδευσης. Η αδελφότητα διατηρεί εκατοντάδες εκπαιδευτήρια όλων των βαθμίδων στις αναπτυσσόμενες μουσουλμανικές -και όχι μόνο- χώρες της Ευρασίας και της Αφρικής. Τα τελευταία επιτεύγματα της αδελφότητας ήταν τα εγκαίνια νέων σχολείων στο Αφγανιστάν και την Αίγυπτο.

Το πρώτο εκπαιδευτήριο εγκαινιάσθηκε στη Χεράτ -την αρχαία Αλεξάνδρεια εν Αρίοις- του Αφγανιστάν. Πρόκειται για ένα αφγανοτουρκικό παρθεναγωγείο, το δεύτερο στο είδος του έπειτα από εκείνο της Καμπούλ, που θα λειτουργήσει αρχικά με 150 μαθήτριες. Το δεύτερο εκπαιδευτήριο, με την ονομασία «Σελαχαντίν Εγιουμπΐ» -ο Σαλαντίν, ο μουσουλμάνος ηγέτης και απελευθερωτής των Ιεροσολύμων- εγκαινιάσθηκε στην πρωτεύουσα της Αιγύπτου, το Κάιρο. Το σχολείο έχει ανεγερθεί σε έναν χώρο δεκατριών χιλιάδων τετραγωνικών και είναι σχεδιασμένο να λειτουργήσει τμήματα στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. 

Η διδασκαλία στα εκπαιδευτήρια Γκιουλέν γίνεται, ως συνήθως, στα αγγλικά, ενώ η τουρκική διδάσκεται ως γλώσσα επιλογής. Οι μαθητές επιλέγονται με μεγάλη προσοχή κατόπιν εξετάσεων και δέχονται μια μοντέρνα εκπαίδευση, που απορρίπτει τη στείρα μάθηση και παπαγαλία και που στοχεύει να φτιάξει ενεργούς πολίτες. Μόνο που το εκπαιδευτικό αυτό σύστημα προωθεί πρότυπα καθ' όλα σύμφωνα με εκείνα της «τουρκοϊσλαμικής σύνθεσης», από την οποία αντλεί τις ρίζες του και ο νεοοθωμανισμός. Οι απόφοιτοι των φετχουλαχικών σχολείων, συνεπώς, είναι πρόσωπα φτιαγμένα στα νεοοθωμανικά πολιτισμικά πρότυπα.

Ο πολλαπλασιασμός των σχολείων αυτών, σε χώρες όπως η Αίγυπτος και το Αφγανιστάν, είναι θέμα χρόνου, καθώς τόσο οι ντόπιοι παράγοντες επιθυμούν να αναπτύξουν πολιτισμικές σχέσεις με την Άγκυρα όσο και οι τούρκοι επιχειρηματίες το επιδιώκουν. Ο Αφγανός νομάρχης Γιουσούφ Νουριστανί, φερ' ειπείν, στην τελετή των εγκαινίων, πέρα από την ευγνωμοσύνη του στους τούρκους επιχειρηματίες, εξέφρασε την επιθυμία του να πολλαπλασιαστούν αυτού του είδους οι πρωτοβουλίες και να ιδρυθούν ακόμη περισσότερα σχολεία στη χώρα του. Ας σημειωθεί ότι οι τούρκοι επιχειρηματίες της αδελφότητας Γκιουλέν έχουν ιδρύσει ήδη άλλα επτά σχολεία στην πολύπαθη αυτή χώρα. Περίπου τα ίδια εξέφρασαν και οι αιγύπτοι θρησκευτικοί αρχηγοί και διανοούμενοι, οι οποίοι προσλαμβάνουν το τουρκικό εκπαιδευτήριο στο Κάιρο ως το πρώτο βήμα για την επικείμενη «τουρκοαιγυπτιακή σύνθεση».

Η διεθνής δραστηριότητα του θρησκευτικού χαρακτήρα μη κρατικού τουρκικού παράγοντα συμπίπτει, αφενός, με την έπαρση του ισλαμικών προδιαγραφών νεοοθωμανισμού που εκφράζεται από την ηγεσία της Άγκυρας και, αφετέρου, με τα σχέδια της αμερικανικής «αυτοκρατορίας» να προσεγγίσει και να ελέγξει τις ισλαμικές χώρες μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας. Και το ερώτημα που τίθεται έχει ως εξής: Για πόσο ακόμη θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε «ανέπαφες» τις στενές ιστορικές, πολιτισμικές και πολιτικές σχέσεις που διατηρούμε με αυτές τις χώρες, κυρίως τις γειτονικές αραβικές χώρες, όπως την Αίγυπτο, εν όψει της εξάπλωσης των φετχουλαχικών εκπαιδευτηρίων, τα οποία επιδιώκουν τη δημιουργία τουρκόφιλων ελίτ στην ευρύτερη Μέση Ανατολή;

Κ. Βοσπορίτης, ο νεώτερος 

Το Παρόν της Κυριακής - 24/05/2009

http://paratiritirio-tourkias.blogspot.com/2009/05/blog-post_25.html

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Μπερνάρ Κουσνέρ εγκαινίασε τον πρώτο γαλλικό ναύσταθμο στον Αραβικό Κόλπο

AFP

ΑΜΠΟΥ ΝΤΑΜΠΙ. Τα εγκαίνια του πρώτου γαλλικού ναυστάθμου στον Αραβικό Κόλπο προετοίμασε με τη χθεσινή του επίσκεψη στο Αμπού Ντάμπι των Ενωμένων Αραβικών Εμιράτων ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Μπερνάρ Κουσνέρ.

Η Γαλλία θα προσφέρει σε αντάλλαγμα στα ΕΑΕ τεχνογνωσία για την κατασκευή πυρηνικών εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικού και προηγμένα στρατιωτικά αεροσκάφη τύπου «Ραφάλ».

Ενίσχυση των σχέσεων

Γάλλοι αξιωματούχοι ανακοίνωσαν ότι ο γαλλικός ναύσταθμος θα οδηγήσει σε ενίσχυση των σχέσεων με τα Εμιράτα, τον τρίτο μεγαλύτερο εξαγωγέα πετρελαίου στον κόσμο, θα βοηθήσει στον αγώνα κατά της πειρατείας και θα προστατεύσει το εμπόριο. Τα επίσημα εγκαίνια του ναυστάθμου θα πραγματοποιηθούν σήμερα, παρουσία του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί, που αναμένεται το πρωί στην πρωτεύουσα των Ενωμένων Αραβικών Εμιράτων.

«Ποσοστό 90% των ευρωπαϊκών εμπορικών συναλλαγών γίνονται μέσω θαλάσσης και για τον λόγο αυτό οφείλουμε να διασφαλίσουμε τις οδούς ναυσιπλοΐας από και προς τον Αραβικό Κόλπο και να επαναφέρουμε τη σταθερότητα στην περιοχή. Ο ναύσταθμος θα έχει ως κύρια αποστολή την εκπαίδευση και τη στήριξη των συμμάχων της Γαλλίας στην περιοχή», είπε ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών.

Τις ελπίδες του Μπερνάρ Κουσνέρ για μεγάλες παραγγελίες γαλλικών μαχητικών αεροσκαφών ήλθε όμως να διαψεύσει με χθεσινές του δηλώσεις ο σεΐχης Ζαγέντ αλ-Ναχαγιάν, που αποκάλυψε ότι η κυβέρνηση του Αμπού Ντάμπι «χρειάζεται λίγο ακόμη χρόνο» για να ολοκληρώσει τις συνομιλίες με τη γαλλική κατασκευάστρια εταιρεία. Ενδεχόμενη συμφωνία θα αποτελούσε σημαντική επιτυχία για τη γαλλική κατασκευάστρια αεροσκαφών Dassault Aviation, που δεν έχει εξασφαλίσει ακόμη ούτε ένα συμβόλαιο με κράτη του εξωτερικού για το υπερσύγχρονο μαχητικό της, το Rafale.

Πήραν τα Eurofighter

Τον Ιούνιο του 2008 η κυβέρνηση των Εμιράτων είχε εκφράσει έντονο ενδιαφέρον για αντικατάσταση του στόλου των 60 μαχητικών τύπου «Μιράζ 2000» που διαθέτει, με ισάριθμα «Ραφάλ». Παρότι η Dassault είχε εγκαινιάσει συνομιλίες με τη Σαουδική Αραβία, με στόχο την πώληση μαχητικών «Ραφάλ», το σαουδαραβικό βασίλειο προτίμησε να παραγγείλει αεροσκάφη Eurofighter από τη βρετανική EADS.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Διαβάστε περισσότερα...

H Toυρκορθόδοξη εκκλησία και η Εργκενεκόν

Sabah 
(26/5/2009)

Η Σεβγκί Ερένερολ [εγγονή του Παπα Ευθύμη του λεγόμενου τουρκορθόδοξου πατριαρχείου], νυν υπόδικος για την υπόθεση Εργκενεκόν, έγινε γνωστό πως το 2006 είχε δώσει διάλεξη στις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, αναφέροντας στους Τούρκους αξιωματικούς ότι σκοπός των ιεραποστόλων είναι να βάλουν στο χέρι την Ανατολία. 

Τα cd της διάλεξης αυτής εστάλησαν στο 14ο Κακουργιοδικείο Κωνσταντινούπολης, όπου διεξάγεται και η δίκη για τη δολοφονία του Χραντ Ντινκ. Μέσα από αυτά γίνεται φανερό ότι στις διαλέξεις, που η εκπρόσωπος Τύπου του “τουρκορθόδοξου πατριαρχείου” και υπόδικος της Εργκενεκόν, Ερένερολ, είχε δώσει τόσο στη Διοίκηση του Γενικού Επιτελείου, όσο και στο Αρχηγείο των Αεροπορικών Δυνάμεων, υπήρξε συμμετοχή μεγάλου αριθμού αξιωματικών. 

Η ίδια είχε αναφέρει, επίσης, ότι η επιλογή της Κωνσταντινούπολης ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2010 αποσκοπούσε στην οικουμενικότητα του Πατριαρχείου. Η ίδια χαρακτηριστικά είχε πει: «Ο ιεραποστολισμός, όσο και εάν είναι γνωστός ως μια κίνηση αλλαγής θρησκείας, εν τούτοις αποτελεί και ένα πιόνι της πολιτικής. Ο μοναδικός σκοπός είναι εν ονόματι της θρησκείας η κατάληψη των εδαφών αυτών. Ένα τμήμα αυτού είναι και η υπόθεση της οικουμενικότητας. Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίο τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει μια ανακαίνιση των βυζαντινών μνημείων, εργασία η οποία συνεχίζεται με ταχύτητα. Με τον τρόπο αυτό, θα αρχίσει και η περίοδος του διαμελισμού του κράτους». Διαβάστε περισσότερα...

Πέντε ερωτήσεις για το πόσο απειλεί τη διεθνή ασφάλεια

Reuters

– Η Βόρεια Κορέα ανακοίνωσε χθες ότι πραγματοποίησε τη δεύτερή της πυρηνική δοκιμή μετά εκείνη του 2006. Ποιο είναι, όμως, το πραγματικό μέγεθος της απειλής για τη διεθνή ασφάλεια;

– Πρέπει, κατ’ αρχάς, να αποσαφηνιστούν οι πυρηνικές δυνατότητές της σε στρατιωτικό επίπεδο. Εικάζεται ότι η Βόρεια Κορέα έχει παραγάγει αρκετές ποσότητες ουρανίου για την παραγωγή από έξι μέχρι δώδεκα κεφαλών, ενώ είναι βέβαιο ότι έχει αναπτύξει ένα υποτυπώδες πυρηνικό όπλο. Πιθανότατα, όμως, δεν κατέχει την απαραίτητη για την τοποθέτηση του όπλου σε πύραυλο τεχνολογία σμίκρυνσης. Επιπλέον, τα σοβιετικής εποχής βομβαρδιστικά που διαθέτει δεν είναι σε θέση να εισβάλουν επιτυχώς στον εναέριο χώρο της Ιαπωνίας ή των ΗΠΑ και ως εκ τούτου εκτιμάται πως θα χρειαστεί να περάσουν αρκετά χρόνια προκειμένου η χώρα να είναι σε θέση να απειλήσει με πυρηνικό ολοκαύτωμα τους αντιπάλους της.

– Πόσο σοβαρή είναι, λοιπόν, η απειλή;

– Το πυρηνικό πρόγραμμα της Β. Κορέας δεν αποτελεί σοβαρή απειλή, δεδομένου ότι το καθεστώς δεν μοιάζει ικανό να παραγάγει μια λειτουργική πυρηνική κεφαλή. Τις επόμενες ημέρες, πάντως, οι μελέτες γύρω από την προχθεσινή δοκιμή θα δείξουν αν οι Βορειοκορεάτες σημείωσαν πρόοδο. Η πραγματική απειλή αφορά τους εκατοντάδες πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς που μπορούν να πλήξουν τη Νότια Κορέα και τμήματα της Ιαπωνίας. Αμερικανικό ινστιτούτο στρατηγικών ερευνών υπολογίζει ότι το καθεστώς μπορεί να κάνει ρίψη περισσοτέρων από 500.000 βλήματα σε διάστημα μικρότερο των 60 λεπτών στο νότιο τμήμα της χερσονήσου. Ενδεχόμενη επίθεση με χημικά και βιολογικά όπλα θα προκαλέσει τεράστιο οικονομικό πλήγμα. Θα αποτελούσε όμως και κίνηση αυτοκτονίας, καθώς μια αμερικανική αντεπίθεση θα ισοπέδωνε κυριολεκτικά τη Β. Κορέα.

– Πού βρίσκονται οι πυρηνικές εγκαταστάσεις της Βόρειας Κορέας;

– Η καρδιά του πυρηνικού προγράμματος βρίσκεται στη Γιονγκμπιόν, 100 χλμ. βόρεια της πρωτεύουσας, Πιονγιάνγκ. Εκεί βρίσκονται εγκαταστάσεις παραγωγής πυρηνικών καυσίμων, καθώς και κέντρα ανάπτυξης όπλων.

– Μπορεί, τελικά, η διπλωματία να αποφέρει αποτελέσματα;

– Μάλλον όχι. Επί σειρά ετών, η Βόρεια Κορέα χρησιμοποιεί την απειλή της στρατιωτικής βίας προκειμένου να εκβιάσει παραχωρήσεις από τις μεγάλες δυνάμεις και η πλειοψηφία των αναλυτών αμφιβάλλει αν θα απολέσει το ισχυρότερο χαρτί της όσο ο Κιμ Γιονγκ Ιλ παραμένει στην εξουσία. Τα πυρηνικά όπλα αποτελούν επίσης μέρος του αμυντικού δόγματος του Κιμ Γιονγκ Ιλ, το οποίο στηρίζεται στη «διαρκή απειλή της αμερικανικής εισβολής».

– Πόσο πραγματική είναι η απειλή διάδοσης της πυρηνικής τεχνολογίας του καθεστώτος;

– Είναι υπαρκτή. Η προηγούμενη αμερικανική κυβέρνηση υποπτευόταν ότι η Βόρεια Κορέα βοήθησε τη Συρία να αναπτύξει το δικό της πυρηνικό πρόγραμμα. Μπορεί το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας να είναι απαρχαιωμένο, πλην όμως, η χώρα στερείται οικονομικών πόρων και δεν θα διστάσει να πουλήσει τεχνογνωσία σε κράτη που επιθυμούν να παραγάγουν όπλα με πλουτώνιο.

Πηγή : ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Διαβάστε περισσότερα...

Έντομα: Διαχρονικά εργαλεία βασανιστηρίων

Του Jeffrey A. Lockwood*
New York Times 

Από τα πανάρχαια χρόνια τα έντομα επιστρατεύονταν ως πολεμικά όπλα, εργαλεία για την άσκηση τρομοκρατίας και όργανα βασανιστηρίων. Γιατί λοιπόν εκπλήσσει η είδηση ότι η CIA σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει τα πλάσματα αυτά για να φοβίσει τον εντομοφοβικό Αμπού Ζουμπάιντα, ύποπτο για τρομοκρατικές πράξεις; Εκπλήσσει και ιδού ο λόγος.

Πανάρχαια μέθοδος
Η παλαιότερη καταγραφή υποθετικής χρήσης εντόμων σε ανθρώπινες συρράξεις αφορά μέλισσες και σφήκες. Στην Παλαιολιθική εποχή έβαζαν φωλιές εντόμων με φονικό κεντρί μέσα σε καλάθια ή πήλινα σκεύη και τις εκτόξευαν –σαν βόμβες– μέσα σε σπήλαια, για να βγάλουν έξω τον εχθρό. Η «στρατολόγηση» εντόμων για την καταστροφή της σοδειάς ή τη μετάδοση ασθενειών είναι τακτική πολύ μεταγενέστερη, δηλαδή της σύγχρονης εποχής. Όμως, τα βασανιστήρια με έντομα είναι υπαρκτά καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας του ανθρώπινου γένους.

Στην αρχαία Περσία «μπούκωναν» κάποιον με γάλα και μέλι, τον έδεναν σε μια βάρκα ή ένα κούφιο κορμό και τον παρέδιδαν βορά στις μύγες, που μόλυναν τη σάρκα του μέχρι να πάθει γάγγραινα. Οι φυλές της Σιβηρίας συνήθιζαν να δένουν τους αιχμάλωτους σε ένα δέντρο, γυμνούς και εκτεθειμένους σε κουνούπια και άλλα έντομα, που με 9.000 τσιμπήματα το λεπτό μπορούσαν να τους ρουφήξουν το μισό αίμα σε δύο μόνον ώρες.
Όσο για την περιβόητη θανάτωση της μυρμηγκοφωλιάς, τον αργό και οδυνηρό θάνατο που επεφύλασσαν στους εχθρούς τους οι Απάτσι, δεν είναι απλώς χολιγουντιανό επινόημα, αλλά πραγματικότητα.

Ψυχολογικός τρόμος
Την κορυφαία μέθοδο βασανισμού με έντομα την επινόησε ένας εμίρης της Μπουχάρας τον 19ο αιώνα. Αυτός έριχνε τους πολιτικούς του αντιπάλους στο λάκκο των εντόμων, δηλαδή μια βαθιά τρύπα σκεπασμένη με σιδερένια γρίλια, μέσα από την οποία έριχναν τσιμπούρια προβάτων και άλλους «φονιάδες». Το τσίμπημα έμοιαζε με τρύπημα καυτής βελόνας, ενώ το σάλιο των εντόμων διέλυε τους ιστούς του θύματος έως ότου «μάζες σάρκας ξεκόλλαγαν από τα οστά», κατά την περιγραφή του αρχιβασανιστή του εμίρη. Κατόπιν όλων αυτών, γιατί εκπλήσσει το γεγονός ότι στις ΗΠΑ κάποιος εντομοφοβικός υπέστη εντομολογικό βασανισμό; Ίσως επειδή είναι η πρώτη φορά που τα έντομα χρησιμοποιούνται για την πρόκληση ψυχολογικού τρόμου. Ο Σολζενίτσιν έχει περιγράψει κουτιά γεμάτα κοριούς στα σοβιετικά γκουλάγκ, αλλά εκεί στόχος ήταν μάλλον ο σωματικός πόνος – άλλωστε η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών σχεδίαζε να επιστρατεύσει ένα πλάσμα που δεν προκαλεί φυσικές βλάβες, μια κάμπια ως λέγεται. Κοντολογίς, 100.000 χρόνια μετά τους πρωτοπόρους των βασανιστηρίων με μέλισσες και σφήκες, οι ΗΠΑ ανακάλυψαν ότι μπορούν να εκμεταλλευτούν τον φυσικό κόσμο και για να κάνουν τους άλλους να υποφέρουν.

Πολλά είναι τα επιχειρήματα κατά των βασανισμών. Ένα από αυτά, πρακτικής φύσεως, στηρίζεται στο δόγμα «Άμα τυραννείς τους άλλους θα σε τυραννήσουν κι αυτοί». Το δόγμα ισχύει και για τον ψυχολογικό βασανισμό. Σκεφθείτε τι θα γινόταν, εάν κάποια τρομοκρατική οργάνωση ανακοίνωνε τη μαζική μετάδοση σπάνιας μολυσματικής, ασθένειας από είδη κουνουπιών υπαρκτών σε όλη την αμερικανική επικράτεια; Θα επακολουθούσε πανδημία, με εκατοντάδες χιλιάδες αρρώστους, χιλιάδες νεκρούς, εκατοντάδες τυφλούς, με κατάρρευση της κτηνοτροφίας και της βιομηχανίας τροφίμων. Τι τρόμος και πανικός λοιπόν στη σκέψη ότι το καλοκαίρι αυτό ένα κουνουπάκι μπορεί να προκαλέσει εγκεφαλική φλεγμονή ή αιμορραγία στα ζωτικά όργανα!

Βεβαίως, οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο είναι ελάχιστες. Άσε που οι τρομοκράτες ίσως μπλοφάρουν. Διότι η τρομοκρατία είναι και ψυχολογική, όπως ακριβώς και οι βασανισμοί.

* Καθηγητής Φυσικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Γουαϊγιόμινκγ

Διαβάστε περισσότερα...

The Accidental Guerilla

David Kilcullen
The Accidental Guerilla
Oxford University Press, 2009

Της Janine di Giovanni
The New York Times Book Review

Ο Ντέιβιντ Κιλκάλεν, ακαδημαϊκός και ειδικός σε θέματα στρατηγικής και καταστολής εξεγέρσεων, ήταν ένα από τα λίγα άτομα στο περιβάλλον του Πρόεδρου Μπους που διεφώνησε με την εισβολή στο Ιράκ. «Το κόστος θα είναι μεγαλύτερο απ’ ό,τι είστε διατεθειμένοι να πληρώσετε» έλεγε τότε, χωρίς να βρίσκει ανταπόκριση. Σήμερα οι θέσεις του προσελκύουν πάλι την προσοχή.

Μια από τις σημαντικότερες ακαδημαϊκές επιρροές του Κιλκάλεν είναι οι θεωρίες του Νταβίντ Γκαλούλα, ο οποίος είχε γράψει πως στόχος του πολέμου δεν είναι ο έλεγχος μιας περιοχής αλλά η προστασία ενός πληθυσμού. Για τις έρευνες του, ο Κιλκάλεν έζησε σε χωριά της Ινδονησίας μελετώντας την κουλτούρα του αντάρτικου κινήματος Νταρούλ Ισλάμ, με σκοπό να το εξετάσει μέσα απ’ τα μάτια των ντόπιων και μακριά από επίσημες εκδοχές. Σταδιακά ο Κιλκάλεν, με αρκετή υπομονή και λίγη πονηριά, κέρδισε την εμπιστοσύνη των κατοίκων οι οποίοι άρχισαν να μοιράζονται πληροφορίες μαζί του. «Πρέπει να μιλήσεις με την κυρία Ν.» του έλεγαν για παράδειγμα, «ο άντρας της ήταν ιμάμης και είχε δουλέψει με το κίνημα».

Ο Κιλκάλεν υπήρξε ένας από τους σύμβουλους της Κοντολίζα Ράις και του Στρατηγού Πετρέους στο Ιράκ, όπου προσπαθούσε πάντα να συλλέγει πληροφορίες κατευθείαν από τον απλό κόσμο. Και αυτό γιατί οι εμπειρίες του στην Ινδονησία του δίδαξαν ότι ο πόλεμος ενάντια στη τρομοκρατία έχει δύο αντικρουόμενες διαστάσεις, τη διεθνή, όπως τον λεγόμενο «μακροχρόνιο πόλεμο» του Πενταγώνου ενάντια στην Αλ Κάιντα, και αυτή των αυτόνομων και τυχαία συσχετισμένες με την Αλ Κάιντα τοπικών εξεγέρσεων, η οποία συνήθως παραβλέπεται. Αυτούς τους «κατά λάθος αντάρτες» ήταν που συνάντησε ο Κιλκάλεν στην Ιάβα.

Αναφερόμενος σε χωρικούς στην επαρχία Ορουζγκάν του Αφγανιστάν, όπου το 2006 χωρικοί επιτέθηκαν με τους Ταλιμπάν σε Αμερικανική περίπολο, ο Κιλκάλεν γράφει: «Όταν γινόταν μάχη δίπλα τους, πώς μπορούν να μην πάρουν μέρος; Ήταν το πιο δραματικό συμβάν που έγινε στην κοιλάδα εδώ και χρόνια». Ο Κιλκάλεν περιγράφει πώς μέλη της Αλ Κάιντα δημιουργούν οικογενειακούς και επιχειρηματικούς δεσμούς με μια κοινότητα, για να στρατολογήσουν τελικά τους χωρικούς. Ο Κιλκάλεν παρομοιάζει την μύηση ενός «κατά λάθος αντάρτη» με την εξάπλωση της γρίπης σε ένα αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα. Όταν επέμβουν οι αρχές, ο τοπικός πληθυσμός παίρνει το μέρος της Αλ Κάιντα.

Ο Κιλκάλεν πιστεύει πως προτεραιότητα πρέπει να είναι η «ανθρωποκεντρική ασφάλεια». Για να κατασταλεί αποτελεσματικά μια εξέγερση, το καθήκον της διεθνούς κοινότητας, του ΝΑΤΟ και της Αμερικής είναι η ασφάλεια χωριών, δρόμων και κέντρων πληθυσμού και να ενεργούν σαν δύναμη προστασίας και όχι δύναμη κατοχής. Λέει ένας συνταγματάρχης στο Αφγανιστάν στον συγγραφέα: «μπορείς να ανοίξεις πηγάδι σε μια μέρα και να χτίσεις σχολείο σε ένα μήνα, όμως παίρνει πάρα, πάρα πολύ καιρό να χτίσεις έναν δρόμο. Όταν ξεκινάς να κατασκευάζεις δρόμο στέλνεις το μήνυμα ότι η δέσμευση σου είναι μακροχρόνια».

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της Αμερικανικής κυβέρνησης ήταν πως αγνόησε τις μικρές συγκρούσεις που ο Κιλκάλεν θεωρεί τόσο σημαντικές. Με δεξιοτεχνία ο συγγραφέας σκιαγραφεί το μέλλον της καταστολής εξεγέρσεων. Είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί το Πεντάγωνο προτίμησε, αντί για τις συμβουλές του Κιλκάλεν το 2003, να δώσει προσοχή στους αθεράπευτα αισιόδοξους που περίμεναν τους Ιρακινούς να υποδεχτούν τις Αμερικανικές δυνάμεις με λουλούδια στα χέρια. Διαβάστε περισσότερα...

Το αεροδρόμιο Ντεμιρέλ γίνεται στρατιωτικό

Akşam
(25/5/2009) 

Στην Ισπάρτα, γενέτειρα του 9ου Προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, το αεροδρόμιο, το οποίο φέρει και το όνομά του, θα μετατραπεί σε «στρατιωτική βάση».

Το εν λόγω αεροδρόμιο έκλεισε πριν από δύο χρόνια, μετά την πτώση ενός πολιτικού αεροσκάφους και το θάνατο 57 επιβατών. Τώρα, στο αεροδρόμιο αυτό θα εγκατασταθεί η Σχολή Αεροπορίας Πεζικού, η οποία θα μεταφερθεί από την περιοχή Ετιμεσγκούτ της Άγκυρας.  Διαβάστε περισσότερα...

Οι κατάσκοποι του κυβερνοχώρου

Του John Markoff
New York Times

Για τους επιθεωρητές της αστυνομίας, οι οποίοι ακολουθούν παλιές μεθόδους, το ζήτημα ήταν πάντα η συγκέντρωση όσων περισσότερων πληροφοριών. Το πρόβλημα, ωστόσο, των ντετέκτιβ του κυβερνοχώρου είναι πολύ διαφορετικό. «Το Αγιο Δισκοπότηρο είναι ο διαχωρισμός μεταξύ της πληροφορίας που έχει αξία και εκείνης η οποία θεωρείται σκουπίδι», υποστηρίζει ο ειδικός σε θέματα ασφάλειας του Διαδικτύου, Ραφάλ Ροχοζίνσκι. Ο τελευταίος, μαζί με τον καθηγητή Πολιτικών Επιστημών του πανεπιστημίου του Τορόντο, Ρόναλντ Ντίμπερτ, ίδρυσαν προ οκταετίας δύο κέντρα για την ασφάλεια των ηλεκτρονικών υπολογιστών - το Information Warfare Monitor και το Citizen Lab. 

Πρόκειται για κέντρα που κυνηγούν αυτό ακριβώς το «Άγιο Δισκοπότηρο» και έχουν θέσει ως στόχο να καταστήσουν διαθέσιμα για τις οργανώσεις προστασίας του πολίτη τα «εργαλεία» εκείνα που χρησιμοποιούνται αποκλειστικά από τις κρατικές αρχές.
Τελευταία δε, είχαν μερικές σημαντικές επιτυχίες. Πέρυσι, ο 34χρονος ερευνητής του Information Warfare Monitor και του Citizen Lab, Ναρτ Βιλνέβ, ανακάλυψε μια ασιατική εκδοχή του προγράμματος συνομιλίας Skype, την οποία αξιοποιούσε η μεγαλύτερη εταιρεία παροχής ασύρματων επικοινωνιών της Κίνας, προκειμένου να παρακολουθεί επικοινωνίες, πιθανότατα για λογαριασμό του κομμουνιστικού καθεστώτος. Φέτος, ο Βιλνέβ ανακάλυψε ένα ακόμα σύστημα διαδικτυακής κατασκοπείας, το οποίο το ονόμασε «Δίκτυο Φάντασμα». Κατά τα φαινόμενα, κι αυτό αποτελούσε δημιούργημα του κινεζικού καθεστώτος, με στόχο την παρακολούθηση κάθε ηλεκτρονικού υπολογιστή που ανήκει σε ασιατική κυβέρνηση σε κάθε σημείο του πλανήτη. Το έργο του Βιλνέβ αναδεικνύει τις προοπτικές, αλλά και τα όρια της δουλειάς των ντετέκτιβ του κυβερνοχώρου.

Το «Δίκτυο Φάντασμα»
Η υπόθεση του «Δικτύου Φαντάσματος» ήρθε στο φως όταν ο συντάκτης του ομότιτλου ηλεκτρονικού περιοδικού του Information Warfare Monitor, Γκρεγκ Γουότσον, αποδέχτηκε πρόσκληση προκειμένου να εξετάσει το δίκτυο στο γραφείο του Δαλάι Λάμα στην Νταραμσάλα της Ινδίας. Αντιλαμβανόμενοι ότι δέχονται πληθώρα επιθέσεων από χάκερς –πιθανότατα Κινέζων– οι υπεύθυνοι γραφείου του Δαλάι Λάμα στράφηκαν στους Καναδούς ερευνητές για βοήθεια. Ο Γουότσον χρησιμοποίησε το ισχυρό πρόγραμμα λογισμικού Wireshark, με το οποίο μπόρεσε να καταγράψει τη διαδικτυακή κίνηση από και προς τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές στο γραφείο του Δαλάι Λάμα, αλλά και στο κέντρο της εξόριστης κυβέρνησης του Θιβέτ. Το Wireshark μπορεί να αποκωδικοποιεί ταυτόχρονα εκατοντάδες πρωτόκολλα που χρησιμοποιούνται για την επικοινωνία στο Διαδίκτυο και έτσι ο Γουότσον κατάφερε να «δει» τους χάκερς, καθώς αυτοί αντέγραφαν αρχεία από το δίκτυο στο γραφείο του Δαλάι Λάμα. Το εκπληκτικό της υπόθεσης είναι ότι οι επιτιθέμενοι που χειρίζονταν το «Δίκτυο Φάντασμα» είχαν εγκαταστήσει σε κάθε κομπιούτερ ένα κινεζικής κατασκευής πρόγραμμα, το οποίο έχει γίνει γνωστό ως GhostRat. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα μετατρέπει τον ηλεκτρονικό υπολογιστή σε «απόλυτο σκλάβο» των χειριστών του «Δικτύου Φαντάσματος». Οι χειριστές του συστήματος μπορούν ακόμα και να «διατάξουν» τον ηλεκτρονικό υπολογιστή να «καταγράψει» ήχο και εικόνα για λογαριασμό τους, δίχως ο ιδιοκτήτης να αντιληφθεί το παραμικρό.

Δύσκολη αποστολή
Στη συνέχεια, ο Γουότσον επέστρεψε στον Καναδα, όπου και ανέλυσε τα δεδομένα που κατόρθωσε να συγκεντρώσει μαζί με τον Βιλνέβ. Οι δυο τους χρησιμοποίησαν ένα επαγγελματικό Τα αναγνώρισης της εταιρείας Palanntir Technologies. Ένα πρωινό που το εν λόγω πρόγραμμα «έτρεχε», ο Βιλνέβ παρακολούθησε μια σειρά αρχείων παρόμοια με εκείνα που είχαν υποκλαπεί από το γραφείο του Δαλάι Λάμα να μεταφέρονται στην αποθήκη ηλεκτρονικού συστήματος παρακολούθησης στη νήσο Χαϊνάν της Κίνας. Επρόκειτο, πράγματι, για τα θιβετιανά αρχεία.

Οι ερευνητές, ωστόσο, δεν κατόρθωσαν να αποκαλύψουν την ταυτότητα των χειριστών του «Δικτύου Φαντάσματος». Επιπλέον, δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί το κινεζικό σύστημα παρακολούθησης δεν προστατευόταν από κάποιον κωδικό, ούτε γιατί στα κράτη που παρακολουθούνταν από τη νήσο Χαϊνάν δεν συγκαταλέγονταν οι ΗΠΑ. Τελικά, ακόμα και οι καλύτεροι ντετέκτιβ του Διαδικτύου είναι υποχρεωμένοι να ερευνούν και στον πραγματικό κόσμο – εφόσον φυσικά ο στόχος είναι η αποκάλυψη των δραστών. Διαβάστε περισσότερα...

Σύσσωμη η διεθνής κοινότητα καταδίκασε την προκλητική ενέργεια της Πιονγιάνγκ

Δεύτερη πυρηνική δοκιμή από τη Βόρειο Κορέα 

Η φωτογραφία αρχείου εμφανίζει τον Βορειοκορεάτη ηγέτη Κιμ Γιόνγκ Ιλ σε επίσκεψή του στο πεδίο μάχης της Γιόνσα, τόπο ηρωικής θυσίας χιλιάδων Κορεατών ανταρτών, στον αγώνα τους κατά του Ιάπωνα κατακτητή στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δόθηκε στη δημοσιότητα προκειμένου να τονίσει την υπερηφάνεια του βορειοκορεατικού καθεστώτος για την πυρηνική δοκιμή.


Φωνή βοώντος εν τη ερήμω αποδείχθηκε η ιστορική ομιλία του Μπαράκ Ομπάμα, πριν από ενάμιση μήνα στην Πράγα, στη διάρκεια της οποίας ανέπτυξε το όραμά του για έναν κόσμο απαλλαγμένο από όπλα μαζικής καταστροφής.

Την ώρα που ΗΠΑ και Ρωσία διαπραγματεύονται για την αμοιβαία δραστική μείωση των πυρηνικών τους οπλοστασίων, το ολοκληρωτικό καθεστώς της Βόρειας Κορέας αψήφησε επιδεικτικά το διεθνές δίκαιο και τις σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και πραγματοποίησε χθες υπόγεια πυρηνική δοκιμή. Η έκρηξη προκάλεσε σεισμική δόνηση, από το μέγεθος της οποίας συνάγεται το συμπέρασμα ότι επρόκειτο για βόμβα ανάλογης ισχύος με εκείνη που ισοπέδωσε το Ναγκασάκι το 1945.

Σύσσωμη η διεθνής κοινότητα καταδίκασε σε υψηλότατους τόνους την ενέργεια της Πιονγιάνγκ, αλλά είναι πλέον σαφές ότι η κατακραυγή και οι κυρώσεις ελάχιστα συγκινούν τον Κιμ Γιονγκ Ιλ. Σε καταδικαστική δήλωση προέβη και η κ. Ντόρα Μπακογιάννη, ως προεδρεύουσα του ΟΑΣΕ.

Την ίδια στιγμή, ο πρόεδρος του Ιράν, Μαχμούτ Αχμεντινετζάντ, εμφανιζόταν αδιάλλακτος για το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας του, το οποίο, όπως είπε, δεν αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Διαβάστε περισσότερα...

Η στρατηγική Ομπάμα για τη Μέση Ανατολή

Tου David Ignatius - Aρθρογράφου της Washington Post

Οι φίλοι του Μπέντζαμιν Νετανιάχου τον παρομοιάζουν με καλό παίκτη του πόκερ. Εξηγούν ότι ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, προτού παίξει το χαρτί που ονομάζεται «παλαιστινιακό κράτος», θέλει να εξασφαλίσει τη δέσμευση των Αμερικανών περί της αποστρατιωτικοποίησης του κράτους αυτού.

Ομως στη συνάντησή του με τον Μπαράκ Ομπάμα στην Ουάσιγκτον την περασμένη εβδομάδα, ο Ισραηλινός ηγέτης υπεβλήθη σε μια ασυνήθιστη δοκιμασία. Ο νέος πρόεδρος δεν είναι το είδος του πολιτικού που συνδυάζει και την ιδιότητα του παίκτη του πόκερ. Οταν ο πρόεδρος Ομπάμα αποφασίζει να κάνει κάτι, κοιτά απευθείας στο στόχο και απλώνει τα χαρτιά του στο τραπέζι. Η ευθύτητα αυτή, σήμα κατατεθέν του Ομπάμα, ήταν ο παράγων που μετέβαλε τη δυναμική στον διάλογο ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Η σχέση αυτή εκ παραδόσεως θύμιζε πολιτική καντρίλια. Οι Αμερικανοί πρόεδροι πάντα υπολόγιζαν τα όρια και τα περιθώρια, ώστε να μην προσβάλουν τους υποστηρικτές του Ισραήλ στο Κογκρέσο. Αυτή τη φορά τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Ο Ομπάμα είπε ότι επιθυμεί τις διαπραγματεύσεις για την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους και προκάλεσε τον Ισραηλινό πρωθυπουργό να πάρει μέρος σε αυτές.

Στη συνέχεια, μετά τη συνάντηση στο Οβάλ Γραφείο, «συνέθλιψε», πάντα με το γάντι, τον Νετανιάχου. «Εχω εμπιστοσύνη στον πρωθυπουργό και τις πολιτικές του ικανότητες, αλλά κυρίως στο ιστορικό του όραμα. Και πιστεύω ότι θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων», είπε ο Αμερικανός πρόεδρος, που είχε βραχυκυκλώσει κατά τον ίδιο τρόπο τον Νετανιάχου στο διάστημα που προηγήθηκε της συνάντησης στον Λευκό Οίκο.

Για να καθησυχάσει τους Ισραηλινούς και τους υποστηρικτές τους, ο Ομπάμα χρησιμοποίησε τα πρέποντα λόγια τη Δευτέρα. Αναφέρθηκε στην «ειδική σχέση» και διεκήρυξε ότι η ασφάλεια του Ισραήλ είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ. Τα λόγια όμως δεν γεφύρωσαν το χάσμα ανάμεσα στις αμερικανικές και τις ισραηλινές θέσεις σε ό,τι αφορά το παλαιστινιακό κράτος.

Η στρατηγική του Ομπάμα κατά τους αμέσως επόμενους μήνες θα συνίσταται στη δημιουργία περιφερειακού πλαισίου ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων, αρκετά δελεαστικών ώστε να προσελκυσθεί ο διστακτικός Νετανιάχου. Για να προσφέρουν κάτι το απτό στους Ισραηλινούς, οι Αμερικανοί ζητούν κατ’ αρχήν από τους Αραβες να αρχίσουν να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους με το εβραϊκό κράτος. Ο βασιλιάς της Ιορδανίας Αμπντάλα, χαρακτηρίζει την υπόσχεση της αναγνώρισης εκ μέρους του Αραβικού Συνδέσμου «Λύση των 23 κρατών».

Παίκτης ζωτικής σημασίας στη στρατηγική αυτή είναι η Σαουδική Αραβία, με τη διαφορά ότι οι Σαουδάραβες κατ’ ιδίαν προειδοποιούν ότι δεν θα προχωρήσουν σε καμία εξομάλυνση εάν προηγουμένως το Ισραήλ δεν προβεί σε κινήσεις ουσίας, όπως είναι το πάγωμα των εποικισμών στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη, τεκμήριο αφοσίωσης στον Οδικό Χάρτη του 2003 για την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή. Προς άρσιν του αδιεξόδου, η κυβέρνηση του Ομπάμα φαίνεται έτοιμη να ασκήσει σκληρές πιέσεις στον Νετανιάχου. Ο Ομπάμα έχει στη διάθεσή του αρκετές εναλλακτικές λύσεις, αρχίζοντας από την άσκηση κριτικής στο Ισραήλ που δεν ανταποκρίνεται στους όρους του Οδικού Χάρτη και καταλήγοντας σε σκληρότερα μέτρα.

Ο Ομπάμα εξέφρασε με ξεκάθαρο τρόπο την αντίθεσή του προς τους εποικισμούς. «Οπως είπαμε με τον πρωθυπουργό Νετανιάχου, σύμφωνα με τον Χάρτη υφίσταται κοινή πεποίθηση για την αναγκαιότητα προόδου στο θέμα των εποικισμών. Αυτοί πρέπει να σταματήσουν», είπε.

Για να αρχίσει να γεφυρώνεται το χάσμα μεταξύ αμερικανικών και ισραηλινών θέσεων ο Ομπάμα έστειλε στη Μέση Ανατολή τον Τζορτζ Μίτσελ, που αμέσως μετά τη συνάντηση στο Οβάλ Γραφείο, αναλαμβάνει έργο. Η διαμεσολαβητική προσπάθεια του Μίτσελ θα κλιμακωθεί τις επόμενες ημέρες, καθώς στην Ουάσιγκτον θα αφιχθούν ο Αιγύπτιος πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ και ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούτ Αμπάς. Στο Κάιρο θα μεταβεί και ο Ομπάμα στις αρχές Ιουνίου, για να εκφωνήσει βαρυσήμαντη ομιλία δηλωτική της προσδοκίας του να προσεγγίσει τον αραβικό κόσμο.

Τότε θα δοκιμαστούν και οι ικανότητες του Νετανιάχου στο πόκερ. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, προτού δεχτεί να διαπραγματευτεί τις λεπτομέρειες της ίδρυσης του παλαιστινιακού κράτους, θέλει να αποσπάσει από την αμερικανική και την αραβική ηγεσία τη δέσμευση ότι οποιοδήποτε μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος δεν θα διαθέτει ένοπλες δυνάμεις ούτε θα ελέγχει δικό του εναέριο χώρο. Επί του προκειμένου ο Νετανιάχου μάλλον δεν μπλοφάρει· εάν δεν βρεθεί κάποια φόρμουλα που να εγγυάται την ασφάλεια του Ισραήλ, αυτός μένει έξω από το παιχνίδι.

Ο Νετανιάχου ήξερε ότι ο Ομπάμα είναι πολιτικός εκτός των καθιερωμένων από την πρώτη τους συνάντηση τον Μάρτιο του 2007. Τότε κανείς δεν πίστευε στη νίκη του γερουσιαστή του Ιλινόι, εν τούτοις ο αρχηγός του Λικούντ είχε πει στους βοηθούς του «Αυτός θα είναι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ». Τώρα ο Νετανιάχου αρχίζει να γνωρίζει όλο τον δυναμισμό του πολιτικού φαινομένου που ονομάζεται Ομπάμα, του προέδρου που αισθάνεται επαρκώς ασφαλής, πράγμα που του επιτρέπει να αγνοεί την πεπατημένη και τους κανόνες που διαμορφώνουν τη σχέση ΗΠΑ - Ισραήλ. Κυρίως του επιτρέπει να ασκεί πιέσεις για όσα εκείνος κρίνει ορθά. Διαβάστε περισσότερα...

Η γεωπολιτική θεώρηση Νταβούτογλου για την Κύπρο

Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Με το διορισμό του καθηγητή Αχμέτ Νταβούτογλου εσχάτως στη θέση του υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας αναπτύχθηκε μία εκτεταμένη αρθρογραφία, τόσο στον Αθηναϊκό όσο και στον Κυπριακό Τύπο γύρω από την πάγια γεωπολιτική του θεώρηση για τη θέση της Τουρκίας στη διεθνή σκηνή. Κάποιοι αγκιστρώθηκαν στην άποψή του για «μηδενικές τριβές με τους γείτονες της Τουρκίας» απολυτοποιώντας τη γενικώτερη προσέγγισή του για τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό. Πρόκειται για αποσπασματική και παραπλανητική ερμηνεία των απόψεων Νταβούτογλου. 

Ως επιστήμονας, ο Νταβούτογλου είναι πολύ καλός γνώστης και χειριστής του θεωρητικού μοντέλου γεωπολιτικής ανάλυσης του Χάλφορντ Μάκιντερ (1861–1947) δηλαδή της αγγλοσαξωνικής γεωπολιτικής σχολής, προσαρμόζοντάς την στον μείζονα στρατηγικό στόχο της Τουρκικής υψηλής στρατηγικής που είναι η επιδίωξη του καλύτερου δυνατού γεωπολιτικού ρόλου για την Τουρκία στον 21ο αιώνα. Οι απόψεις του κωδικοποιήθηκαν στο βιβλίο του Stratejik Derinlik: Türkiye'nin Uluslararası Konumu, (Στρατηγικό Βάθος: Η θέση της Τουρκίας στη Διεθνή Σκηνή) που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 2001. Ο Νταβούτογλου επιχειρεί να κάνει τη κλασική γεωπολιτική σύζευξη. Από τη μία περιγράφει το γεωγραφικό πλεονέκτημα του «στρατηγικού βάθους» της Τουρκικής θέσης στο διεθνές σύστημα και από την άλλη προσπαθεί να εξηγήσει ποιοί θα πρέπει να είναι οι πολιτικοί στόχοι της Τουρκίας που υπαγορεύονται από τη γεωγραφία, δηλαδή η εξισορρόπηση της ένταξης της χώρας στους δυτικούς θεσμούς με την άσκηση κεντρικού και ηγετικού ρόλου στο μουσουλμανικό κόσμο.  

Ο Νταβούτογλου τεκμηριώνει την άποψή του ως εξής: Η Τουρκία δεν είναι περιφέρεια αλλά γεωπολιτικό κέντρο. Κατέχει κεντρική θέση μεταξύ Ευρώπης – Ασίας – Αφρικής με αστείρευτο γεωγραφικό βάθος το οποίο εκτείνεται σε τρεις επάλληλες γεωγραφικές ζώνες: την εγγύς χερσαία λεκάνη (Βαλκάνια, Καύκασος, Μέση Ανατολή), την εγγύς θαλασσία λεκάνη (Μαύρη Θάλασσα, Αν. Μεσόγειο, Κασπία, Ερυθρά Θάλασσα και Περσικός Κόλπος) και την εγγύς ηπειρωτική λεκάνη (Ευρώπη, Β. Αφρική, Κεντρική και Ανατολική Ασία. Επίσης, κατά τον Νταβούτογλου, το Οθωμανικό παρελθόν της Τουρκίας της παρέχει πρόσθετο Ιστορικό βάθος.  
  
Αυτό που ουσιαστικά εισηγείται ο Νταβούτογλου είναι ότι η Τουρκία έχει το γεωπολιτικό πλεονέκτημα να μετατραπεί σε πανίσχυρο ενδοσυστημικό πόλο ισχύος του ευρω–ασιατικού συστήματος ασφαλείας. Αυτό θα της επιτρέψει να αναδυθεί, με πλανητικούς όρους, σε δύναμη διεθνούς εμβέλειας.  

Ιστορικά οι χώρες που διεκδίκησαν στρατηγικό βάθος πολύ πέραν των συνόρων τους, χωρίς να διαθέτουν και το ανάλογο πολιτικοδιπλωματικό, οικονομικό και στρατιωτικό εκτόπισμα διολίσθησαν στο σφάλμα της στρατηγικής υπερεξάπλωσης και τα οράματά τους για «νέους ρόλους» συνετρίβησαν στα ερείπια των υπερβολικών φιλοδοξιών τους. Γι’ αυτό και τους ευσεβείς πόθους, έστω και αν είναι στρατηγικοί στόχοι, δεν πρέπει στην στρατηγική ανάλυση να τους εκλαμβάνει κανείς ως τετελεσμένο γεγονός. 

Σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, όταν ο Νταβούτογλου μιλά για «μηδενικές τριβές με τους γείτονες της Τουρκίας» δεν αναφέρεται στην Κύπρο γιατί σύμφωνα με την ανάλυσή του, η Κύπρος πρέπει να παραμείνει ενσωματωμένη στο σύστημα ασφαλείας που επέβαλε η Τουρκία από το 1974. Αυτό υπηρετεί πλήρως τον κεντρικό ρόλο που οραματίζεται για τη χώρα του στην Ευρασιατική σκακιέρα ο Τούρκος υπουργός εξωτερικών. Πιο συγκεκριμένα στη σελίδα 175 του βιβλίου του, στο υποκεφάλαιο «Ο στρατηγικός γόρδιος δεσμός της Τουρκίας: Η Κύπρος», ο Νταβούτογλου αναλύει τη γεωπολιτική θέση του νησιού ως εξής: «Η Κύπρος διαθέτει κεντρική θέση μέσα στην παγκόσμια ήπειρο αφού βρίσκεται σε ίση απόσταση από την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. Μαζί με την Κρήτη ευρίσκεται σε μία γραμμή πάνω στην οποία διασταυρώνονται οι θαλάσσιες οδοί. Η Κύπρος κατέχει θέση μεταξύ των Στενών, που χωρίζουν Ευρώπη και Ασία, και της Διώρυγας του Σουέζ, που χωρίζει Ασία και Αφρική, ενώ ταυτοχρόνως έχει τη θέση μίας σταθερής βάσης και ενός αεροπλανοφόρου, που θα πιάνει το σφυγμό των θαλασσίων οδών του Άντεν και του Χορμούζ, μαζί με τις λεκάνες του Κόλπου και της Κασπίας, που είναι οι πιο σημαντικοί οδοί σύνδεσης Ευρασίας-Αφρικής». Καταλήγοντας ο Νταβούτογλου υποστηρίζει: «Μία χώρα που αγνοεί την Κύπρο δεν μπορεί να είναι ενεργή στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές». 

Στη σελίδα 180, ο Νταβούτογλου συμπυκνώνει τη στρατηγική του για την Κύπρο: «Την Κύπρο δεν μπορεί να αγνοήσει καμία περιφερειακή ή παγκόσμια δύναμη που κάνει στρατηγικούς υπολογισμούς στη Μ. Ανατολή, την Α. Μεσόγειο το Αιγαίο, το Σουέζ, την Ερυθρά θάλασσα και τον Κόλπο. Η Κύπρος βρίσκεται σε τόσο ιδανική απόσταση απ’ όλες τις περιοχές, που έχει την ιδιότητα μίας παραμέτρου που τις επηρεάζει όλες άμεσα. Η Τουρκία, το στρατηγικό πλεονέκτημα που απέκτησε την δεκαετία του 1970 πάνω σε αυτήν την παράμετρο, πρέπει να το αξιοποιήσει όχι ως στοιχείο μίας αμυντικής Κυπριακής πολιτικής με στόχο την διαφύλαξη του σημερινού στάτους κβο, αλλά ως ένα θεμελιώδες στήριγμα μίας επιθετικής θαλάσσιας στρατηγικής διπλωματικού χαρακτήρα».   Διαβάστε περισσότερα...

Η διάσπαση έναντι της Γεωργίας

Le Monde Diplomatique

Που κινείται η Ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική;

Του Federico Santopinto
Ερευνητή της Ομάδας έρευνας και πληροφόρησης για την ειρήνη και την ασφάλεια (GRIP) 


Ενόσω η Ουάσιγκτον φαίνεται να παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες την ένταξη της Γεωργίας (και της Ουκρανίας) στο ΝΑΤΟ, οι Ρώσοι και Γεωργιανοί ιθύνοντες συναντήθηκαν εκ νέου, τον περασμένο Δεκέμβριο, για τον τρίτο γύρο των συνομιλιών της Γενεύης. Οι εν λόγω διαπραγματεύσεις εντάσσονται στο πλαίσιο της συμφωνίας που επετεύχθη με τη διαμεσολάβηση του Γάλλου προέδρου, Νικολά Σαρκοζί, κατά την κρίση του περασμένου Αυγούστου. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία, παρότι χαιρετίστηκε σαν επιτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άφησε να διαφανούν οι ρωγμές της.

Τον Αύγουστο του 2008, η Γαλλία, η οποία είχε μόλις αναλάβει την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, πέτυχε την παύση των εχθροπραξιών ανάμεσα στις ρωσικές και τις γεωργιανές δυνάμεις. Πολλοί αναλυτές θεώρησαν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εν λόγω συμφωνία, ρόλο πρωτοφανή για τα δεδομένα της. Ωστόσο, η εξής αμφιβολία ανακύπτει αναπόφευκτα: ποιος μεσολάβησε στην πραγματικότητα για την επίλυση της γεωργιανής κρίσης, η Γαλλία ή η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Η ταυτότητα της ΕΕ στη διεθνή σκηνή
Το νήμα της απάντησης μπορεί να αναζητηθεί σε μία λεπτομέρεια, φαινομενικά ήσσονος σημασίας. Όταν ο πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και ο υπουργός εξωτερικών, Μπερνάρ Κουσνέρ, μετέβησαν στη Μόσχα και, κατόπιν, στην Τιφλίδα, στις 12 Αυγούστου, δεν συνοδεύονταν ούτε από τον Ύπατο Αρμοστή για την εξωτερική πολιτική και την ασφάλεια (ΚΕΠΑΑ), Χαβιέ Σολάνα, ούτε από τον πρόεδρο της Επιτροπής, Χοσέ Μανουέλ Μπαρόσο. Η συμφωνία κατάπαυσης του πυρός την οποία απέσπασαν αντιμετωπίστηκε, στη συνέχεια, με δριμείες επικρίσεις από πολλούς εταίρους τους. Αναμφίβολα, κατά το δεύτερο ταξίδι τους, στις 8 Σεπτεμβρίου, οι Σαρκοζί και Κουσνέρ εμφανίστηκαν μαζί με τους Σολάνα και Μπαρόσο. Όμως η παρτίδα είχε ήδη παιχτεί. Και σίγουρα όχι με πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τι θα είχε συμβεί αν η Ρωσο-Γεωργιανή σύρραξη είχε ξεσπάσει μερικούς μήνες αργότερα ή νωρίτερα; Την 1η Ιανουαρίου 2009, η προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης πέρασε στη Δημοκρατία της Τσεχίας, η διπλωματική ισχύς της οποίας φαίνεται αναμφίβολα λιγότερο βαρύνουσα από εκείνη της Γαλλίας, ενώ και οι σχέσεις της με τη Ρωσία είναι πολύ πιο τεταμένες. Πριν από τη Γαλλία, η εκπροσώπηση της Ευρώπης ανά τον κόσμο είχε επιφορτίσει τη Σλοβενία. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η ευρωπαϊκή αντίδραση θα ήταν η ίδια. Είναι, επομένως, η τύχη που καθοδηγεί την εξωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προσδιορίζει την αποτελεσματικότητά της;

Αποτελεί πρόκληση το να κατανοήσει κανείς τον ρόλο και την ταυτότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη διεθνή σκηνή. Η γεωργιανή κρίση διαφωτίζει τις δυσκολίες της να αναπτύξει διακριτή και ενιαία εξωτερική πολιτική. Η έκτακτη ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, την 1η Σεπτεμβρίου, είναι πολύ πιο αποκαλυπτική, ως προς αυτό, απ' ό,τι το ταξίδι των Σαρκοζί και Κουσνέρ στη Ρωσία και στη Γεωργία. Πράγματι, εκείνη την ημέρα, οι αμφισημίες και δη η σύγχυση που χαρακτηρίζουν τις ευρωπαϊκές τοποθετήσεις αναδύθηκαν εκ νέου στην επιφάνεια. Από τη μία πλευρά, οι Βρυξέλλες δείχνουν κατά τα φαινόμενα ιδιαίτερη αυστηρότητα έναντι της Μόσχας: καταδικάζουν με σπάνια αυστηρότητα τη «δυσανάλογη απάντηση» των Ρώσων, παραμένουν ασαφείς ως προς τις ευθύνες της γεωργιανής κυβέρνησης, χαρακτηρίζουν απαράδεκτη την αναγνώριση ανεξαρτησίας της Νοτίου Οσετίας και της Αμπχαζίας, στέλνουν παρατηρητές. Μεταξύ άλλων, η Ευρωπαϊκή Ένωση παραχωρεί στη Γεωργία σημαντική βοήθεια για την ανάπτυξη και την ανοικοδόμηση (880 εκ. ευρώ, κονδύλιο τεράστιο συγκριτικά με τη σημασία της πληγείσας εδαφικής επικράτειας και με τις καταστροφές που προκάλεσε ο πόλεμος), ενώ, τέλος, εξετάζει το ενδεχόμενο να διευκολύνει την παραχώρηση βίζας και υπόσχεται τη σύναψη συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου.

Οι διακριτές τάσεις
Από την άλλη πλευρά, όμως, οι Βρυξέλλες σπεύδουν να τείνουν το χέρι στη Μόσχα και να δηλώσουν ότι «ενόψει της αλληλεξάρτησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ρωσίας (...), δεν υφίσταται επιθυμητή εναλλακτική αντί μίας σχέσης δυνατής, θεμελιωμένης στη συνεργασία, στην εμπιστοσύνη και στο διάλογο». Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφεύγει, λοιπόν, να προβεί σε κυρώσεις. Κυρίως, δεν αναβάλλει τις διαπραγματεύσεις για τη σύναψη συμφωνίας συνεργασίας, οι οποίες είχαν ξεκινήσει τον προηγούμενο Ιούλιο, αναβάλλοντάς τες απλώς μερικούς μήνες. Από τη δική της πλευρά, η Μόσχα δεν διέκοψε τη συμμετοχή της στην ευρωπαϊκή δύναμη (Eufor) στο Τσαντ και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Η Ρωσία ετοιμάζεται, μάλιστα, να συνεισφέρει το ένα τρίτο σχεδόν των απαιτούμενων ελικοπτέρων.

Αναμφίβολα, η θεαματική διάσπαση η οποία χαρακτήρισε την έκτακτη ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ενόψει του πολέμου στο Ιράκ, το 2003, αποφεύχθηκε. Ωστόσο, η θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στη γεωργιανή κρίση μοιάζει με παζλ το οποίο φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να συναρμολογηθεί, αντικατοπτρίζοντας έναν περίπλοκο συμβιβασμό μεταξύ άκρως αποκλινόντων συμφερόντων.

Στην πραγματικότητα, μετά την ιρακινή κρίση, οι έντονες διαφοροποιήσεις στους κόλπους της Ευρώπης μεταβλήθηκαν ελάχιστα. Αυτό που άλλαξε, και δεν είναι λίγο, είναι η ικανότητα των κρατών-μελών να συνυπάρχουν με αυτές τις διαφορές, συγκαλύπτοντάς τες, αναμφισβήτητα, αλλά επιτυγχάνοντας, τουλάχιστον, τον συμβιβασμό. Παρ' όλα αυτά, το 2008 όπως και το 2003, δύο μείζονες τάσεις παραμένουν διακριτές. Από τη μία πλευρά, υφίσταται ο άξονας με επίκεντρο το Ηνωμένο Βασίλειο και τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Τα εν λόγω κράτη προάγουν θέσεις οι οποίες προσιδιάζουν σε εκείνες των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ συχνά παρεμποδίζουν την ενσωμάτωση. Από την άλλη, οι ιδρύτριες χώρες και τα κράτη της Ιβηρικής χερσονήσου είναι λιγότερο «ουραγοί» της Ουάσιγκτον και προσπαθούν να παγιώσουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, κυρίως σε ό,τι αφορά την ασφάλεια και την άμυνα.

Προφανώς, ο παραπάνω διαχωρισμός είναι σχετικός, κυρίως ανάλογα με τις εναλλαγές στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό των κρατών-μελών. Υπό τις κυβερνήσεις της δεξιάς ή της κεντροδεξιάς, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία τείνουν να υιοθετούν τις θέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, ενόσω η Ολλανδία προσεγγίζει το Ηνωμένο Βασίλειο (1). Όμως, πέρα από αυτές τις διαφοροποιήσεις, η προαναφερθείσα θεμελιακή διάκριση φαίνεται να εδραιώνεται προοδευτικά. Προφανής κατά το ξέσπασμα του πολέμου στο Ιράκ το 2003, την ξαναβρίσκουμε αμβλυμένη στη Γεωργιανή κρίση, όταν η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία ανέκοψαν την αντιρωσική ζέση των εταίρων τους στην αγγλοσαξονική επικράτεια και στην Ανατολή.

Κενά και αδυναμίες 
Οι θεμελιώδεις διαφωνίες στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξηγούνται από την έλλειψη πολιτικής βούλησης σε ό,τι αφορά την ενοποίηση. Όμως, απορρέουν, επίσης, από στρατηγικές επιλογές οι οποίες δεν πραγματοποιήθηκαν στο παρελθόν. Πώς θα μπορούσε η Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει ενιαία εξωτερική πολιτική στον Καύκασο από τη στιγμή που δεν διαθέτει κοινή ενεργειακή πολιτική; Με άλλα λόγια, αν η BP (πρώην British Petroleum) κατασκευάζει, από κοινού με την αμερικανική Chevron, τον πετρελαιαγωγό Μπακού-Τιφλίδα-Τσεϋχάν (BTC) ο οποίος παρακάμπτει τη Ρωσία και διασχίζει τη Γεωργία, την ώρα που η Γερμανία υλοποιεί έναν αγωγό φυσικού αερίου ο οποίος περνάει κάτω από τη Βαλτική αποφεύγοντας τη μισή Ευρώπη και τη συνδέει απευθείας με τη Μόσχα, πώς να εκπλαγεί κανείς, κατόπιν, που το Λονδίνο και το Βερολίνο ακολούθησαν αποκλίνουσες στρατηγικές έναντι της γεωργιανής κρίσης; Το πρόβλημα, λοιπόν, αφορά στα θεμέλια και όχι στο επιστέγασμα. Ελλείψει θάρρους για την ανάπτυξη ενεργειακής πολιτικής ικανής να συγκροτήσει πλατφόρμα κοινών συμφερόντων, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι καταδικασμένη στην υιοθέτηση αδύναμης και συγκεχυμένης εξωτερικής πολιτικής.

Πολύ περισσότερο απ' ό,τι διαμέσου των θεσμικών μεταρρυθμίσεων, είναι χάρη στην ανάληψη απτών και συγκεκριμένων πρωτοβουλιών –όπως στον ενεργειακό τομέα, για παράδειγμα– που η Ευρωπαϊκή Ένωση θα θέσει τις βάσεις μίας εξωτερικής πολιτικής αποτελεσματικής και συνεκτικής. Μέχρι και σήμερα ακόμη, η ΕΕ είναι αδύναμη ν’ αντιμετωπίσει σοβαρές καταστάσεις. Ο έλεγχος του εμπορίου όπλων αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Παρά την υιοθέτηση ενός δεοντολογικού κώδικα μη δεσμευτικού από τους 27, η παραχώρηση αδειών για την πώληση όπλων παραμένει προνόμιο καθαρά εθνικό, το οποίο δεν εναρμονίζεται με τις δεδηλωμένες φιλοδοξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να μετατραπεί σε παίκτη αποφασιστικής σημασίας για την πρόληψη και τη διαχείριση των ένοπλων συγκρούσεων, κυρίως διαμέσου της πολιτικής της συνεργασίας για την ανάπτυξη. Η γεωργιανή κρίση είναι η πιο πρόσφατη μαρτυρία του παραπάνω γεγονότος.
Πολύ πριν από τον πόλεμο του περασμένου Αυγούστου, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε προβλέψει την παραχώρηση, για την περίοδο 2007-2010, πάνω από 120 εκ. ευρώ στη Γεωργία, στο πλαίσιο της αναπτυξιακής της βοήθειας. Σημαντικό μέρος του εν λόγου ποσού προορίζεται για την προώθηση της ειρήνης, του κράτους δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (31,5 εκ ευρώ). Επιπροσθέτως, προβλέφθηκε προϋπολογισμός της τάξης των 19 εκ. ευρώ για την ειρηνική επίλυση των εσωτερικών γεωργιανών διαμαχών. Το εν λόγω κονδύλιο, μεταξύ άλλων, στοχεύει στην καταπολέμηση της μάστιγας των ελαφρών όπλων στην περιοχή.


Εξωτερική πολιτική και πωλήσεις όπλων
Παράλληλα, φαίνεται ότι οι κύριοι προμηθευτές όπλων στη Γεωργία είναι, εκτός από την Ουκρανία, οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με επικεφαλής τη Δημοκρατία της Τσεχίας και τη Βουλγαρία. Σε διάστημα πέντε ετών, η Τιφλίδα πολλαπλασίασε κατά δεκατέσσερις φορές τις στρατιωτικές της δαπάνες. Είναι δύσκολο να γίνει πιστευτό ότι τέτοια αύξηση δικαιολογείται από τη φιλοδοξία της χώρας να εκσυγχρονίσει το οπλοστάσιό της με προοπτική το ενδεχόμενο ένταξης στο ΝΑΤΟ. Πιο συγκεκριμένα, οι Γεωργιανές αγορές αφορούν κυρίως εξοπλισμό παρωχημένης τεχνολογίας, όπως παλαιά τανκς σοβιετικής παραγωγής, πολεμικά αεροσκάφη τύπου «Sukhoi», βλήματα κατά τεθωρακισμένων και πύραυλοι εδάφους αέρος. Εν ολίγοις, πρόκειται για μέσα προσαρμοσμένα στις ανάγκες άμεσων συρράξεων, όπως συνέβη στη Νότια Οσετία (2).

Έτσι, ενόσω η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, διαμέσου της πολιτικής της συνεργασίας για την ανάπτυξη, δαπανεί εκατομμύρια ευρώ για να προωθήσει την ειρήνη και για να καταπολεμήσει τον πολλαπλασιασμό των ελαφρών όπλων στη Γεωργία, μέλη των 27 κατακλύζουν τη χώρα με όπλα. Πώς να προσδιορίσει κανείς τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ένα τέτοιο πλαίσιο; Πρέπει να θεωρείται οργάνωση η οποία, διαμέσου της αναπτυξιακής βοήθειας, ευνοεί τη σταθερότητα ή η οποία, διαμέσου της πώλησης όπλων, υποδαυλίζει την αστάθεια; Η Συνθήκη της Λισαβόνας, αν κάποια μέρα επικυρωθεί (3), δεν θα δώσει σαφή απάντηση. Η τροποποίηση της θεσμικής αρχιτεκτονικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα ενισχύσει την αποτελεσματικότητά της στο επίπεδο των εξωτερικών σχέσεων.

Η Συνθήκη, εξάλλου, δεν θα πετύχει, ενδεχομένως, να διασαφηνίσει τις θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς τους σημαντικούς διεθνείς φακέλους. Η δημιουργία σταθερού πόστου για τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (με θητεία δυόμισι ετών, ανανεώσιμη άπαξ) και του νέου πόστου ύπατης αρμοστείας, καθώς και η ανάπτυξη ενιαίας ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, θα όφειλαν, αναμφίβολα, να εντείνουν τον συντονισμό. Ο πρόεδρος και ο ύπατος αρμοστής θα παραμείνουν, ωστόσο, «πρέσβεις», εκπρόσωποι των κρατών-μελών, και όχι «policy makers», δηλαδή αρχές ικανές να χαράξουν πολιτική γραμμή. Ως προς το τελευταίο, η νέα Συνθήκη δεν θα μεταβάλει ιδιαίτερα το τοπίο.

Σταθερή προεδρία και συνοχή
Κυρίως, δεν θα μεταβάλει το διακυβερνητικό σύστημα που βασίζεται στην αρχή της συναίνεσης, η οποία αποτελεί το θεμέλιο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής ασφάλειας. Τόσο πριν όσο και μετά τη Συνθήκη της Λισαβόνας, οι δύσκολες συμφωνίες, όπου είναι απαραίτητος ο συνυπολογισμός των αποκλίσεων μεταξύ των κρατών-μελών, θα συνεχίσουν να παράγουν θέσεις αμφίσημες και συγκεχυμένες.

Απεναντίας, σε μία προεδρία δυόμισι ετών, θα είναι ανέφικτη η ανάληψη πρωτοβουλιών όπως εκείνη του Σαρκοζί εν μέσω της Γεωργιανής κρίσης. Τον Αύγουστο, ο Γάλλος πρόεδρος πραγματοποίησε κατεπείγουσα παρέμβαση εν ονόματι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς να έχει την έγκρισή της. Μία σταθερή προεδρία, όπως προβλέπεται από τη Συνθήκη, θα ευνοούσε άραγε παρόμοιο περιθώριο ελιγμού; Ο πρόεδρος δεν θα όφειλε να περιμένει το πράσινο φως των βασικών κρατών-μελών προτού προβεί σε οποιαδήποτε ενέργεια;

Ορισμένοι θα θεωρήσουν το παραπάνω γεγονός βελτίωση, γιατί η Ευρώπη δεν θα είναι σε θέση να παρέμβει παρά μόνο με δεδομένη τη συναίνεση, αποφεύγοντας έτσι τις βεβιασμένες κινήσεις. Κάποιοι άλλοι θα το εκλάβουν αρνητικά, γιατί θα υπονομευτεί η δυνατότητα ταχύτατης διπλωματικής αντίδρασης από ορισμένα κράτη-μέλη. Παραδόξως, οι χώρες οι οποίες χαρακτηρίζονται, παραδοσιακά, από ευρωσκεπτικισμό, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο ή η Πολωνία, οι οποίες έθεσαν τόσα εμπόδια στη διαπραγμάτευση και στην επικύρωση της Συνθήκης της Λισαβόνας, θα έπρεπε να τοποθετηθούν μεταξύ των πρώτων. Μία σταθερή προεδρία, πράγματι, θα υποχρεούνταν να λάβει υπόψη την οπτική τους από τα πρώτα στάδια οποιασδήποτε επικείμενης κρίσης.


Υποσημειώσεις 

(1) Βεβαίως, τίποτα δεν εγγυάται ότι μία ενωμένη Ευρώπη θα αποδεικνυόταν λιγότερο ουραγός έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών.
(2) Luc Mampaey, «Les pyromanes du Caucase: les complicités du réarmement de la Géorgie», «Les Notes d' analyse du GRIP» (www.grip.org/bdg/pdf/g0908.pdf). Βλ. επίσης, του ιδίου συγγραφέα, «De mauvaises fées sur le berceau de l' Europe de la défense», «Le Monde Diplomatique», Οκτώβριος 2006.
(3) Στις 12 Ιουνίου 2008, η Ιρλανδία απέρριψε, με δημοψήφισμα, τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Η επικύρωση του εν λόγω κειμένου στα υπόλοιπα κράτη-μέλη έγινε με παραπομπή του στα εθνικά κοινοβούλια. Μονάχα η Τσεχική Δημοκρατία, η κυβέρνηση της οποίας έχει εκφράσει δημοσίως το σκεπτικισμό της αναφορικά με τη Συνθήκη, δεν την έχει υποβάλει ακόμη ούτε στην κρίση του λαού ούτε στους αιρετούς αντιπροσώπους του. Βλ. Anne-Cecile Robert, «L'Union européenne d'une crise à l' autre», 18 Ιουνίου 2008, http://www.monde-diplomatique.fr/carnet/2008-06-18-Apres-le-non Διαβάστε περισσότερα...

Η Τουρκία και η Θεολογική Σχολή της Χάλκης

Hürriyet
(22/5/2009) 

Του Mehmet Ali Birand 

Παρακολουθώντας, ως δημοσιογράφος, τις πολιτικές της Τουρκίας, υπάρχει ένα θέμα το οποίο συνεχώς με απασχολεί και στο οποίο ουδέποτε μπόρεσα να έχω μια απάντηση. «Αυτοί οι οποίοι μας κυβερνούν, γιατί δεν πραγματοποιούν τα κατάλληλα βήματα στην κατάλληλη στιγμή και γιατί άνευ λόγου και αιτίας μας κάνουν να περιερχόμαστε στην κατάσταση του θύματος;».

Συνεχώς, παρατηρούμε την ίδια σκηνή. Βήματα, τα οποία δεν πραγματοποιήθηκαν στην κατάλληλη στιγμή, μετά από ένα χρονικό διάστημα γυρίζουν ως μπούμερανγκ εναντίον μας. Εάν αντιμετωπίζετε ένα σημαντικό πρόβλημα και αναβάλετε μια απόφαση, η οποία πρέπει να ληφθεί σήμερα, τότε ανοίγετε και το δρόμο ώστε η υπόθεση αυτή να μετατραπεί σε γάγγραινα. 

Εάν, πάλι, μέσα σε αυτή βάλετε και άλλους, τότε τα πάντα περιπλέκονται. Όταν, πάλι, αποφασίσετε να λάβετε την απόφαση, ως δια μαγείας βλέπετε ότι δεν μπορείτε να εξασφαλίσετε το ποθούμενο αποτέλεσμα. Διότι έχετε καθυστερήσει πολύ. Και υποχωρήσεις θα έχετε κάνει και μεγάλη προσπάθεια θα έχετε καταβάλει, χωρίς ωστόσο να υπάρξει αποτέλεσμα. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Το πλέον ενδεικτικό είναι το κουρδικό πρόβλημα.

Χρόνια ολόκληρα αντισταθήκαμε, ξεγελώντας τους εαυτούς μας με το απόφθεγμα «δεν διαμελίζουμε τη χώρα». Αργότερα, ήρθε η μέρα εκείνη που φθάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτε. 

Τώρα, ζούμε την ίδια κατάσταση και στο θέμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Είναι απίστευτο. Πάνω στην Υφήλιο ζουν 300 εκατομμύρια Ορθόδοξοι. Τα 250 εκατομμύρια εξ αυτών ζουν στη Ρωσία. 

Το θρησκευτικό κέντρο αυτού του μεγάλου κόσμου είναι το Πατριαρχείο, το οποίο βρίσκεται στο Φανάρι, το οποίο εμείς παραγκωνίζουμε και υποβαθμίζουμε, ο δε θρησκευτικός τους ηγέτης είναι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Στη Σχολή πρέπει να εκπαιδεύονται θρησκευτικοί ηγέτες και ιερείς που θα διευθύνουν τις Εκκλησίες στα 300 εκατομμύρια του ορθόδοξου κόσμου. Ας το θέσουμε διαφορετικά: Εφόσον το Πατριαρχείο κυριαρχεί πάνω στον ορθόδοξο κόσμο, τότε η Θεολογική Σχολή της Χάλκης είναι εκείνη που εκπαιδεύει τους θρησκευτικούς λειτουργούς των Ορθοδόξων.

Εμείς τη Σχολή αυτή την κλείσαμε το 1971 με το αιτιολογικό «της ιδιωτικοποίησης των Ανώτατων Ειδικών Σχολών». Στην πραγματικότητα, τα αίτια ήταν δύο: Το ένα ήταν η παρεμπόδιση λειτουργίας Ανώτατων Σχολών εκ μέρους Ευαγών Ιδρυμάτων που ανήκαν σε διάφορες μουσουλμανικές αιρέσεις, το δεύτερο αίτιο ήταν ότι η Ελλάδα δεν έδειχνε το απαιτούμενο ενδιαφέρον στους “Τούρκους” της δυτικής Θράκης. 

Επί 38 χρόνια κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Στην Τουρκία οι ανώτατες σχολές των αιρέσεων εξαπλώθηκαν σαν μανιτάρια. Η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ε.Ε. και οι “Τούρκοι” της δυτικής Θράκης, ως πολίτες της Ε.Ε., απέκτησαν όλα τα δικαιώματά τους. Εμείς, όμως, ακόμη δεν μπορούμε να ανοίξουμε τη Θεολογική Σχολή. Η αιτιολογία είναι άκρως κωμική. 

Η κυβέρνηση του ΑΚΡ, και ιδίως το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας, επανειλημμένως δήλωσαν ότι θέλουν να ανοίξουν τη Σχολή. Όμως, υπογείως αναφέρουν ότι συνεχίζεται η αντίρρηση του Γενικού Επιτελείου, ενώ παράλληλα δείχνουν να διστάζουν και από τη σκληρή αντίδραση των κομμάτων CHP και MHP. Η Τουρκία από τη μια πλευρά πριονίζει αδίκως το κλαδί, στο οποίο κάθεται, και από την άλλη καταπατεί τις διεθνείς συμφωνίες. Πριονίζουμε το κλαδί που καθόμαστε, διότι παίζουμε το παιχνίδι των ανεγκέφαλων που λένε ότι «θα ιδρυθεί ένα νέο Βατικανό και οι Ρωμιοί θα διαμελίσουν τη χώρα». Με τον τρόπο αυτό, δείχνουμε την εικόνα μιας χώρας, η οποία ασκεί πίεση τους Ορθόδοξους και η οποία αντιτίθεται στην ελευθερία της θρησκείας. 

Πριονίζουμε το κλαδί που καθόμαστε, διότι παρεμποδίζουμε την κατάρτιση στην Τουρκία των θρησκευτικών ηγετών εκείνων, οι οποίοι θα διοικήσουν μια μέρα τον ορθόδοξο κόσμο. Έτσι, θα έρθει η μέρα που θα αφήσουμε την Εκκλησία στους θρησκευτικούς ηγέτες, που θα εκπαιδεύονται στη Ρωσία.  

Πριονίζουμε το κλαδί που καθόμαστε, διότι έναν θρησκευτικό ηγέτη και σύμμαχό μας, σαν τον Βαρθολομαίο, τον εξοστρακίζουμε.

Ο κατάλογος αυτός μπορεί να επιμηκυνθεί. Από όποιο σημείο και εάν το εξετάσουμε, στο θέμα της Θεολογικής Σχολής η κυβέρνηση, την οποία έχουμε, είναι ανεπαρκής. Θα το δείτε, θα έρθει η μέρα εκείνη, που λόγω της δικής μας οκνηρίας οι ξένες δυνάμεις θα επέμβουν στο θέμα αυτό και θα μας πατήσουν στο λαιμό.  

Έτσι θα μετατραπούμε σε μια χώρα, η οποία θα έχει σκύψει τον αυχένα στις πιέσεις. Διαβάστε περισσότερα...

Η Ρωσία προωθεί έντονα τον αγωγό South Stream

Του Jason Bush
DER SPIEGEL 

Στις 15 Μαίου, η Ρωσία υπέγραψε σειρά συμφωνιών με την Ιταλία, την Σερβία, την Βουλγαρία και την Ελλάδα, κάνοντας ένα ακόμη βήμα προς την υλοποίηση του αγωγού South Stream για μεταφορά φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Σε συνάντηση στο Σότσι, η Ρωσική Γκάζπρομ και η Ιταλική ΕΝΙ συμφώνησαν να διπλασιάσουν την δυναμικότητα του αγωγού στα 63 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα, ενώ η Γκαζπρομ υπέγραψε και μνημόνια συναντίληψης με την Ελληνική ΔΕΣΦΑ, την Σερβική Σρπίζαγκας και την Βουλγαρική Energy Holding. 

Ταυτόχρονα, υπεγράφησαν και τα έγγραφα για έναρξη της κατασκευής του αγωγού μήκους 2.000 χιλιομέτρων, ο οποίος με την συμπλήρωση του το 2015, θα μεταφέρει διερχόμενος από Βουλγαρία, Σερβία, Ουγγαρία και Ελλάδα, Ρωσικό φυσικό αέριο σε τερματικούς στη δυτική Αυστρία και την νότια Ιταλία.

Η συμφωνία ισοδυναμεί με διπλωματικό πραξικόπημα εκ μέρους της Ρωσίας, που θα καθορίσει την πηγή από την οποία η Ευρώπη, θα προμηθεύεται φυσικό αέριο τις επόμενες δεκαετίες. Μία κούρσα που έχει αποκτήσει νέα δυναμική, με τους υποστηρικτές του ανταγωνιστικού αγωγού Nabucco να συνενώνονται, για εξασφάλιση της αναγκαίας πολιτικής υποστήριξης και κατάληξης σε συμφωνία.

Ανησυχίες για περιπλοκές
Δεν αποτελεί σύμπτωση το ότι οι συμφωνίες για τον South Stream υπεγράφησαν μερικές μόνο ημέρες μετά την σύνοδο της Πράγας, και αποσκοπούσε στο να προσδώσει την απαραίτητη πολιτική ώθηση στον Nabucco, που θα διέρχεται από την Τουρκία, και ο οποίος τυγχάνει της στήριξης της ΕΕ και των ΗΠΑ. Αμφότεροι πιστεύουν ότι το κύριο πλεονέκτημα είναι ότι ο Nabucco θα παρακάμπτει την Ρωσία, μειώνοντας σημαντικά την εξάρτηση της Ευρώπης από το Ρωσικό αέριο.

Επιπρόσθετα με την σύνοδο της Πράγας, η ΕΕ «φλερτάρει» την Τουρκία, με την συμφωνία να αναμένεται τον Ιούνιο. Μέχρι πρόσφατα εκφράζονταν ανησυχίες ότι η Τουρκία θα επιχειρούσε να εκμεταλλευθεί το έργο, εξασφαλίζοντας ανταλλάγματα στις ενταξιακές της διαπραγματεύσεις.
 
Παρά την πρόοδο που έχει επιτελεστεί, αναλυτές εκτιμούν ότι όλα έγιναν πολύ αργά, και προβλέπουν ότι ο Nabucco δεν θα καταστεί βιώσιμος πριν από το 2020. Ταυτόχρονα, η προσπάθεια δυσχεραίνεται από την στάση της Ρωσίας, η οποία θέλει να αναδειχθεί στον κύριο παροχέα φυσικού αερίου της Ευρώπης. 

Η προέλευση του φυσικού αερίου 
Ακόμη και χωρίς τον ανταγωνισμό από τον South Stream, υφίστανται βασικά ερωτήματα για την οικονομική βιωσιμότητα του Nabucco, με κύριο την χρηματοδότηση του. Βασικό ερώτημα αποτελεί επίσης η προέλευση του φυσικού αερίου (στόχος είναι τα 31 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα).

 
Η αρχική ιδέα ήταν το φυσικό αέριο να μεταφέρεται από χώρες με μεγάλα κοιτάσματα - Αζερμπαιτζάν, Καζακστάν, Τουρκμενιστάν και Ουζμπεκιστάν. Ωστόσο αυτό προσέκρουσε στην άρνηση των τριών τελευταίων να υπογράψουν την συμφωνία της Πράγας, δρώντας κάτω από την προφανή πίεση της Μόσχας. Σε κάθε περίπτωση, ουδείς έχει καταλήξει στο πως το φυσικό αέριο θα διοχετεύεται στον Nabucco. Η διέλευση μάλιστα του αγωγού κάτω από την Κασπία αντιμετωπίζει προβλήματα λόγω του μη καθορισμού του νομικού της καθεστώτος και των προσκομμάτων που ενδέχεται να προβάλει η Ρωσία. 

Αναλυτές πιστεύουν ότι ο μόνος τρόπος για να καταστεί βιώσιμος ο Nabucco είναι αν το Ιράν πεισθεί να παρέχει φυσικό αέριο. Ακόμη όμως και αν ληφθεί υπόψιν η πρόθεση Ομπάμα για βελτίωση των σχέσεων με την Τεχεράνη, είναι πολύ νωρίς να γίνεται λόγος για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Την ίδια στιγμή, από Ρωσικής πλευράς συντελείται πρόοδος με τον South Stream, που εκτιμάται ότι είναι περισσότερος βιώσιμος από τον Nabucco, αφού αφενός οι Ρώσοι διαθέτουν άφθονες ποσότητες φυσικού αερίου, και αφετέρου παρουσιάζονται πρόθυμοι να χρηματοδοτήσουν το έργο.

Σαλιγκάρι εναντίον χελώνας
Είναι πολύ νωρίς να γίνεται αναφορά για νίκη των Ρώσων, αφού ο South Stream εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ουσιαστικά προβλήματα. Η μάχη για τον Μεγάλο Αγωγό μοιάζει με μαραθώνιο μεταξύ Σαλιγκαριού και Χελώνας, και σε αυτό το στάδιο δεν είναι σίγουρο από πού θα προέρχεται το φυσικό αέριο για αμφότερα τα έργα.

Το κόστος αξιοποίησης των κοιτασμάτων κάτω από την Τούνδρα της Αρκτικής στην Βόρεια Σιβηρία θεωρείται απαγορευτικό, ενώ η οικονομική κρίση ενέτεινε και την αβεβαιότητα για την ζήτηση φυσικού αερίου, με αποτέλεσμα η Γκάζπρομ να παρουσιάζεται διστακτική για επενδύσεις. Ρωσία και ΕΕ δεν έχουν επίσης καταλήξει σε συμφωνία για ρύθμιση των κοινοπραξιών μεταξύ της Γκάζπρομ και των δυτικών της συνεργατών. 

Επιπρόσθετα, πρόβλημα δημιουργεί και το τεράστιο κόστος για κατασκευή του South Stream, που κυμαίνεται μεταξύ 19 και 24 δισεκατομμύρια Ευρώ, τρεις φορές περισσότερα από ότι θα στοιχίσει ο Nabucco. Αν αυτό συνδυαστεί με τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Γκαζπρομ, τότε το μέλλον του South Stream θεωρείται εξίσου αβέβαιο.

Παρά το διπλωματικό προβάδισμα που διατηρεί ο South Stream, ουδείς μπορεί να προβλέψει την τελική έκβαση της ενεργειακής κούρσας. Και κανένας αγωγός δεν θεωρείται ότι θα προσφέρει σύντομα λύση στα αυξανόμενα ενεργειακά προβλήματα της Ευρώπης. 

The New York Times Syndicate Διαβάστε περισσότερα...

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ «Ο ΛΟΓΟΣ»
(101,1 και 101, 6 FM STEREO)
Τηλ. 22477965


ΕΚΠΟΜΠΗ «ΑΝΟΙΚΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ»


Δευτέρα, 25 Μαϊου, 17:00 – 18:00



Συζήτηση

Ο ρόλος της Βρετανίας στην Τουρκοανταρσία του 1963-64
Πως η Βρετανία προώθησε τη διχοτόμηση 

Καλεσμένος

Μάρτιν Πάκαρντ 
Συγγραφέας, πρώην αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού της Βρετανίας


Συντονίζει: Χρήστος Ιακώβου

Διαβάστε περισσότερα...

Το 2023 η Τουρκία θα είναι δύναμη παγκόσμιας εμβέλειας

Μilliyet 
(21/5/2009)

 Ο υπουργός εξωτερικών Νταβούτογλου, σε ομιλία του στην κατοικία του Τούρκου πρέσβη στις Βρυξέλλες στο πλαίσιο εκδήλωσης, που πραγματοποιήθηκε για την επέτειο της 19ης Μαΐου, αναφερόμενος στην τουρκική εξωτερική πολιτική είπε ότι ένας από τους θεμελιώδεις στόχους της είναι να φθάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε ο λαός της Τουρκίας να αισθάνεται υπερηφάνεια και έχοντας ψηλά το κεφάλι να μπορεί να λέει: «Εγώ προέρχομαι από αυτή τη χώρα, που είναι ένας από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές της παγκόσμιας πολιτικής».

Ο Νταβούτογλου, ο οποίος είπε ότι η Τουρκία πρέπει και πάλι να κινητοποιηθεί, διευκρινίζοντας, ωστόσο, ότι η κινητοποίηση αυτή δεν θα είναι ένας νέος «Πόλεμος Ανεξαρτησίας», τόνισε: «Κανένας να μην έχει επιφυλάξεις, να μην υπάρχει καμμία αμφιβολία. Μπορεί να έρχονται και να σας αναφέρουν απαισιόδοξα σενάρια, αλλά εσείς πρέπει να έχετε πλήρη αυτοπεποίθηση. Το μέλλον της Τουρκίας είναι λαμπρό.

Την Τουρκία δεν μπορεί κανένας να τη διασπάσει και να την εντάξει σε θέση χώρας δεύτερης κατηγορίας. Ο αγώνας μας τώρα δεν είναι πόλεμος της ανεξαρτησίας. Είναι ένας αγώνας να μετατρέψουμε την Τουρκία σε μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του κόσμου. Αυτή τη στιγμή, στις γύρω περιοχές δεν σημειώνεται καμμία εξέλιξη χωρίς τη βούληση της Τουρκίας, χωρίς να το έχει υπόψη της η Τουρκία και χωρίς να υπάρχει η έγκρισή της.

Είθε, όταν εορτάζουμε την 100η επέτειο της Ίδρυσης της Δημοκρατίας, να μην συμβαίνει τίποτε στον κόσμο χωρίς την έγκριση της Τουρκίας και χωρίς να είναι εκείνη ενήμερη».

Ο Νταβούτογλου, ο οποίος είπε ότι η Τουρκία άρχισε να δείχνει την παρουσία της σε κάθε τομέα παγκόσμιου χαρακτήρα, πρόσθεσε: «Η Ε.Ε. είναι ένα χρονοδιάγραμμα που υποστηρίζει την πορεία αυτή. Η ανησυχία αυτών, που βλέπουν με καχυποψία την Τουρκία στην Ε.Ε., μπορεί να οφείλεται στο φόβο μήπως η Τουρκία με αυτή τη δυναμική της μετατραπεί σε ένα πολύ μεγαλύτερο δυναμικό εντός της Ε.Ε. και μειωθεί η δική τους φαινομενική βαρύτητα». Διαβάστε περισσότερα...

Η ασφάλεια στο πλαίσιο λύσης

ΤΟΥ ΦΟΙΒΟΥ ΚΛΟΚΚΑΡΗ*
Η βιωσιμότητα οποιασδήποτε λύσης του Κυπριακού θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το νέο σύστημα ασφάλειας που θα υιοθετηθεί. Το υφιστάμενο σύστημα ασφάλειας, που βασίστηκε στις Συνθήκες Εγγυήσεως και Συμμαχίας 1960, απέβη καταστροφικό. Οι Εγγυήτριες Δυνάμεις δεν εκπλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους, που καθορίζονται ρητά από το άρθρο ΙΙ της Συνθήκης Εγγυήσεως, ήτοι εγγύηση της ανεξαρτησίας, εδαφικής ακεραιότητας, ασφάλειας και συνταγματικής τάξης της ΚΔ. Η Τουρκία εκμεταλλεύθηκε τις Συνθήκες για προώθηση των στρατηγικών στόχων της που έθεσε για την Κύπρο από τη δεκαετία του '50, ήτοι τον έλεγχο ολόκληρου του νησιού και τη δημογραφική αλλοίωσή του. 
Οι διατάξεις των συνθηκών παραβιάζονται συνεχώς επί 35 χρόνια από την Τουρκία, η οποία εισέβαλε στην Κύπρο το 1974, με αφορμή το πραξικόπημα και έκτοτε διατηρεί στην Κύπρο κατοχικές δυνάμεις. Η Τουρκία, σύμφωνα με τη δική της ερμηνεία του άρθρου ΙV της Συνθήκης Εγγυήσεως (the right to take action), υποστηρίζει ότι το δικαίωμα που έχει να αναλαμβάνει μονομερώς δράση, περιλαμβάνει και τη στρατιωτική ενέργεια.
Αυτό αντίκειται προς τις διατάξεις του καταστατικού χάρτη των HE.
Βέβαια η Τουρκία παραβλέπει σκοπίμως το υπόλοιπο σκέλος του ιδίου άρθρου, ότι η ενέργεια θα έχει ως μοναδικό σκοπό την αποκατάσταση (reestablishing) της συνταγματικής τάξης. Η Βρετανία δεν ασκεί οποιαδήποτε πίεση επί της Τουρκίας για τις παραβιάσεις της, επειδή δεν επηρεάζονται τα δικά της συμφέροντα και το καθεστώς των βρετανικών βάσεων. Η Ελλάδα παραμένει σε καθεστώς αδράνειας λόγω της αδυναμίας της έναντι της Τουρκίας, η οποία απέκτησε στρατιωτική και πολιτική υπεροχή, με αποτέλεσμα να ασκεί πίεση σε όλο το μέτωπο Θράκη - ¬ Αιγαίο - Kύπρoς. H Ελλάδα ακολουθεί πολιτική κατευνασμού και υποχωρητικότητας, με την ψευδαίσθηση ότι θα εξασφαλίσει ειρήνη στις σχέσεις της με την Τουρκία. Στο διπλωματικό πεδίο, η ΚΔ και η Ελλάδα απέτυχαν να εφαρμόσουν αποτελεσματική στρατηγική κινητοποίησης του διεθνούς
παράγοντα και του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) του ΟΗΕ, για να επιβάλουν συμμόρφωση της Τουρκίας προς τη διεθνή τάξη. Τόσο μεγάλη είναι η αποτυχία μας στην εξωτερική πολιτική, που η Τουρκία σήμερα:

* Συνεχίζει τη κατάφωρη παραβίαση των Συνθηκών Εγγυήσεως και Συμμαχίας 1960 και τη μη εκτέλεση των Ψηφισμάτων του ΣΑ/ΟΗΕ και των αποφάσεων του ΕΔΑΔ για την Κύπρο, που αφορούν σωρεία παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών της Ευρωπαϊκής Σύμβασης του 1950 και του διεθνούς δικαίου.
* Παραμένει ουσιαστικά εκτός των συνομιλιών για λύση του Κυπριακού, αφού πέτυχε όπως το πρόβλημα από θέμα εισβολής, κατοχής, εποικισμού, μετατραπεί σε δικοινοτική διαφορά, με αποτέλεσμα να μην ασκείται η διεθνής πίεση προς την Τουρκία.
* Συνεχίζει τις συνομιλίες με την ΕΕ για ένταξή της ως μέλος, χωρίς να αναγνωρίζει την ΚΔ και χωρίς να αποσύρει τα στρατεύματά της και τους παράνομους εποίκους από έδαφος της ΕΕ.

Προβάλλει βέτο σε όλες τις απόπειρες της ΚΔ να ενταχθεί σε διεθνείς οργανισμούς, επειδή δεν αναγνωρίζει την κρατική οντότητά της. Κατά τα άλλα, χρειάζεται τις υπογραφές της ΚΔ για να ανοίγουν κεφάλαια για ένταξή της στην ΕΕ.

* Πέτυχε να γίνει μέλος του ΣΑ/ΟΗΕ επιφορτισμένο με την τήρηση της διεθνούς τάξης.
Στο κεφάλαιο για την ασφάλεια, κατά τις συνομιλίες, η Τουρκία θα εμμείνει σθεναρά στη διατήρηση του συστήματος των Συνθηκών Εγγυήσεως και Συμμαχίας του 1960, αφού της επιτρέπει τη διατήρηση στρατευμάτων στο νησί και της παρέχει επεμβατικά δικαιώματα, που στερήθηκε το 1923 με τη συνθήκη της Λωζάννης. Έχει ρόλο κυρίαρχου κηδεμόνα, λόγω και της αδυναμίας της Ελλάδος να εξισορροπήσει τη στρατιωτική ισχύ της Τουρκίας.
Η πλευρά μας πρέπει να υποστηρίξει σθεναρά την κατάργηση του συστήματος ασφάλειας 1960, αφού είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, όπως απεδείχθη στην πράξη από την εφαρμογή του. Να εμμείνουμε σε αντικατάστασή του με νέο σύστημα ασφάλειας, το οποίο να βασίζεται στο δικαίωμα της αυτοάμυνας (άρθρο 51 καταστατικού χάρτη των ΗΕ) διατήρησης ιδίων Ενόπλων Δυνάμεων από το Κυπριακό Κράτος, την πλήρη συμμετοχή μας στην ΚΕΠΠΑ της ΕΕ και συμμετοχή σε οργανισμούς συλλογικής ασφάλειας.
Η θέση μας για κατάργηση του συστήματος ασφάλειας 1960, κατά τη γνώμη μου, αποδυναμώνεται από:

(1) Το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία και η Ελλάδα δεν κατήγγειλαν επίσημα μέχρι σήμερα τις Συνθήκες Εγγυήσεως και Συμμαχίας 1960.
(2) Την αδρανή στάση μας και τη μη συνεχή καταγγελία της Τουρκίας στον ΟΗΕ και την ΕΕ, ότι επί 35 χρόνια παραβιάζει συνεχώς τις διατάξεις των Συνθηκών Εγγυήσεως και Συμμαχίας 1960 (πχ. προβλέπεται να έχει στην Κύπρο 650 στρατιώτες και έχει 43.000, προβλέπεται να εξασφαλίσει τη συνταγματική τάξη, και αντί τούτου προέβη σε εθνοκάθαρση, εποικισμό και δημιουργία παράνομης κρατικής οντότητας).
(3) Το μνημόνιο συνεργασίας, που υπέγραψαν ο πρόεδρος της ΚΔ και ο πρωθυπουργός τού ΗΒ στις 5 Ιουνίου 2008, στο οποίο περιλαμβάνεται η δέσμευση ότι «The two countries reiterate their commitment to their respective obΙigations under the Treaties signed in 1960». Οι συνθήκες που υπεγράφησαν το 1960 είναι η Συνθήκη Εγκαθίδρυσης και οι Συνθήκες Εγγυήσεως και Συμμαχίας.

(4) Τη θέση της πλευράς μας για πλήρη αποστρατιωτικοποίηση, που δημιουργεί κενό ασφάλειας, το οποίο θα εκμεταλλευθεί η Τουρκία για εμμονή στη διατήρηση των Συνθηκών Εγγυήσεως και Συμμαχίας 1960.

* Αντιστράτηγος ε.α

ΣΗΜΕΡΙΝΗ Διαβάστε περισσότερα...

Επίθεση Χαμενεΐ κατά ΗΠΑ, με την κατηγορία ότι εξοπλίζουν Κούρδους

Γαλλικο, Ροϊτερς

Προτού καν δοκιμασθούν, οι γέφυρες μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης αποδεικνύονται εξαιρετικά εύθραυστες. Προτού συμπληρωθεί εικοσιτετράωρο από την προειδοποίηση Ομπάμα ότι η πρόσκλησή του προς την ιρανική ηγεσία για συνδιαλλαγή έχει ημερομηνία λήξης το τέλος του τρέχοντος έτους, ήρθε η απάντηση από τον Αγιατολάχ Χαμενεΐ.

Στη διάρκεια ομιλίας του από το ιρανικό Κουρδιστάν, η οποία μεταδόθηκε από το εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο, ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν κατηγόρησε τις Ηνωμένες Πολιτείες ότι χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν «τρομοκράτες», εννοώντας τους Κούρδους αυτονομιστές, οι οποίοι δραστηριοποιούνται στην άλλη πλευρά των συνόρων, στην κουρδική περιφέρεια του βορείου Ιράκ.

«Οι Αμερικανοί έχουν επικίνδυνα σχέδια για το (ιρακινό) Κουρδιστάν», υποστήριξε ο Χαμενεΐ, αγγίζοντας ευαίσθητες χορδές τόσο της Τουρκίας, όσο και της κυβέρνησης Μαλικί, στη Βαγδάτη. «Πίσω από το δυτικό μας σύνορο», συνέχισε ο «Οδηγητής» της Ισλαμικής Δημοκρατίας, «οι Αμερικανοί εκπαιδεύουν τρομοκράτες. Δαπανούν χρήματα και στέλνουν όπλα που προορίζονται να χρησιμοποιηθούν εναντίον μας... Πληρώνουν για να δημιουργήσουν μισθοφόρους, κάτι ανάξιο για την κουρδική νεολαία».

Οι καταγγελίες Χαμενεΐ αφορούσαν την κουρδική, αυτονομιστική οργάνωση «Κόμμα για Ελεύθερη Ζωή στο Κουρδιστάν» (PJAK), η οποία διατηρεί βάσεις στα ορεινά τμήματα του βορειοανατολικού Ιράκ, από τις οποίες οργανώνει σαμποτάζ επί ιρανικού εδάφους. Επισήμως, η αμερικανική κυβέρνηση έχει χαρακτηρίσει «τρομοκρατικές» και τις δύο οργανώσεις.

Το νέο μήνυμα Χαμενεΐ αναζητά, πιθανότατα, αποδέκτες και στο εσωτερικό της χώρας, η οποία βρίσκεται στην τελική ευθεία της προεκλογικής περιόδου ενόψει των προεδρικών εκλογών της 12ης Ιουνίου.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Διαβάστε περισσότερα...

Διαπραγματεύσεις Ουάσιγκτον – Μόσχας για τα πυρηνικά όπλα

Ακύρωση της αντιπυραυλικής ασπίδας ζητάει το Κρεμλίνο 

Γαλλικο, Ροϊτερς

Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με αντικείμενο τη δραματική μείωση των πυρηνικών τους οπλοστασίων επέστρεψαν από χθες Ηνωμένες Πολιτείες και Ρωσία, προσπαθώντας να γεφυρώσουν το χάσμα που είχε ανοίξει ο μονομερής ηγεμονισμός της κυβέρνησης Μπους.

Η έκβαση των διαπραγματεύσεων θεωρείται, σε Δύση και Ανατολή, κρίσιμης σημασίας για την παγκόσμια ασφάλεια, αλλά και για το συνολικό φάσμα των προβλημάτων στις αμερικανο-ρωσικές σχέσεις.

Οι συνομιλίες των δύο αντιπροσωπειών άρχισαν χθες σε ιστορικό κτίριο της ρωσικής πρωτεύουσας. Της αμερικανικής αντιπροσωπείας ηγείται ο υφυπουργός Εξωτερικών Ρόζε Γκότεμολερ και της ρωσικής ο επικεφαλής της αρμόδιας διεύθυνσης του υπουργείου Εξωτερικών, Ανατόλι Αντόνοφ. Με μήνυμά του προς τις δύο αντιπροσωπείες, ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, ευχήθηκε την αίσια έκβαση των διαπραγματεύσεων.

Αντικείμενο των συζητήσεων αποτελεί η ανανέωση της ιστορικής συμφωνίας μείωσης των στρατηγικών όπλων START-1, την οποία υπέγραψαν ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος και ο τελευταίος ηγέτης της ΕΣΣΔ, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Η συμφωνία εκπνέει στις 5 Δεκεμβρίου, γεγονός που καθιστά αρκετά πιεστικά τα χρονικά περιθώρια για την ανανέωσή της, κάτι που αποφάσισαν τον περασμένο μήνα οι πρόεδροι των δύο χωρών, Μπαράκ Ομπάμα και Ντμίτρι Μεντβέντεφ.

Στόχος των δύο ηγετών είναι να μειωθούν οι πυρηνικές κεφαλές κάθε χώρας κάτω από τα όρια που είχαν, κατ’ αρχήν, συμφωνήσει το 2002 οι Τζορτζ Μπους ο νεότερος και Βλαντιμίρ Πούτιν στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας SORT - μεταξύ 1.700 και 2.200 κεφαλών. Η πλειονότητα των αναλυτών συμμερίζεται την εκτίμηση του Αλεξάντερ Πικάγεφ, ειδικού σε θέματα εξοπλισμών στο ρωσικό Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας και Διεθνών Σχέσεων, κατά την οποία «αν επέλθει συμφωνία, θα πρόκειται για μεγάλο άλμα σε όλες τις πλευρές των διμερών σχέσεων. Αν όμως οι συνομιλίες οδηγηθούν σε αδιέξοδο, θα υπάρξει ισχυρός, αρνητικός αντίκτυπος».

Eνα από τα μεγαλύτερα αγκάθια στην πορεία των διαπραγματεύσεων αντιπροσωπεύει η περίφημη αντιπυραυλική ασπίδα, την οποία σχεδιάζουν να εγκαταστήσουν οι Αμερικανοί σε Τσεχία και Πολωνία - θεωρητικά, με στόχο τους πυραύλους του Ιράν. Την περασμένη εβδομάδα, ο Ρώσος πρωθυπουργός Βλαντιμίρ Πούτιν ξεκαθάρισε ότι η Μόσχα, η οποία θεωρεί ότι το αμερικανικό σχέδιο στρέφεται, στην πραγματικότητα, εναντίον της, θα συνδέσει άμεσα τις διαπραγματεύσεις με την αντιπυραυλική ασπίδα. Παραμένει ασαφές, όμως, αν το Κρεμλίνο θέσει την ακύρωση του σχεδίου ως προϋπόθεση για οποιαδήποτε συμφωνία.

Χθες, πάντως, το Ινστιτούτο Ανατολής - Δύσης, που εδρεύει στη Νέα Υόρκη, δημοσιοποίησε έκθεση που ενισχύει τις θέσεις της Μόσχας. Η έκθεση, την οποία συνέταξε κοινή ομάδα Αμερικανών και Ρώσων ειδικών, αναφέρει ότι η σχεδιαζόμενη ασπίδα δεν θα είναι αποτελεσματική απέναντι σε στρατηγικούς πυραύλους του Ιράν και ότι θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να στραφεί εναντίον της Ρωσίας.

Διαφωνίες ανάμεσα στις δύο πλευρές υπάρχουν και αναφορικά με το «μέτρημα» των στρατηγικών όπλων, καθώς η Ρωσία ζητάει να συνυπολογιστούν όλες οι πυρηνικές κεφαλές, διηπειρωτικοί πύραυλοι, βομβαρδιστικά αεροσκάφη και υποβρύχια, ενώ η Αμερική θέλει να υπολογιστούν μόνον όσες εκ των πυρηνικών κεφαλών είναι έτοιμες για εκτόξευση.

Διάλογος για τον Καύκασο

Την ίδια ώρα, στη Γενεύη, άρχιζαν συνομιλίες μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας για την ασφάλεια στον Καύκασο. Στις συνομιλίες συμμετείχαν και αντιπρόσωποι της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας, οι οποίες ντε φάκτο ανεξαρτητοποιήθηκαν από τη Γεωργία μετά τον πόλεμο του περασμένου Αυγούστου.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Διαβάστε περισσότερα...