ASIA SENZA FUTURO-Ασία Χωρίς Μέλλον

Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, με τον καθηγητή, Luigi Cerantola

καθηγητή της ιταλικής φιλολογίας στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο.  

 

Ευρώπη ή Ασία;

 

Προς τα πού γέρνει ο γεωπολιτικός ρωσικός άξονας; 


Προς μια Ευρώπη ύποπτη, σε μεγάλες δυσκολίες που δεν θέλει να κατανόηση τις στρατηγικές επιλογές της Ρωσίας, συνοψίζοντας αυτές, πάντοτε ίδιες, από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, είτε προς την κατεύθυνση των συναρπαστικών νέων δυνάμεων της Ανατολικής Ασίας, που σίγουρα πρέπει να φοβόμαστε, αλλά προβλέψιμες και πάντα πρόθυμες σε τακτικές και επιχειρηματικές συμμαχίες;

  

Η συζήτηση που ακολουθεί, αναλύει θέματα ασυνήθιστα που σχετίζονται με τη γλώσσα και δίνει απαντήσεις που προκαλούν έκπληξη.




Καθηγητά Cerantola,

σε όλο το διάβα της ιστορίας, πολλοί διανοούμενοι και επιστήμονες προβληματίσθηκαν με τις θέσεις της Άπω Ανατολής, σχετικά με την επιστημονική υλη, θεωρώντας την έννοια της επιστήμης, σαν την φυσική εξέλιξη της ορθολογικής σκέψης που εφαρμόζεται σε διάφορα πεδία γνώσης.

Κάποιοι υποστήριξαν ότι η Ανατολική Ασία δεν είχε στην κατοχή της, παραδείγματα πολιτιστικής παραγωγής βασισμένα στην συστημική λογική και προσαρμοσμένα για την επαρκή ανάπτυξη της επιστήμης, για την φυσική εξέλιξη αυτής, την πρόοδο. Εσείς τι πιστεύετε;

Στις 31 Ιανουαρίου 1665 ο συγγραφέας Giovanni Magalotti πήρε συνέντευξη στη Φλωρεντία από τον ιησουίτη Giovanni Grueber που επέστρεφε από την Κίνα. “Θα σας παρακαλούσα να μας αναφέρετε κάτι για την γλώσσα και το αλφάβητο τους.

Όπως είπε για τη γλώσσα, είναι φτωχότατη, συνολικά ,ούτε τετρακόσια (400) ρήματα, δεν περιέχει.

Είπε ότι τα ονόματα είναι άκλιτα και τα ρήματα δεν συνδυάζονται εις το άπειρον. “

Γύρω από τα μαθηματικά και την επιστήμη εν γένει, ο ιησουίτης απάντησε ως εξής:

Πέρα από τη θεωρία του Κομφούκιου, τείνουν σημαντικά στην επιστήμη των αριθμών και έχουν μια ντροπιαστική μίξη της γεωμετρίας, που δεν αποδεικνύει , αλλά απλώς διαχειρίζεται την πρακτική , των χονδροειδέστερων μηχανιστικών εργασιών, δεδομένου ότι ούτε την προοπτική ούτε άλλες πλευρές της οπτικής φωτίζουν.

Από αυτό, εύκολα μπορεί κανείς να σχολιάσει την «αριστεία» τους , από τους πίνακες ζωγραφικής τους, έως και τα εργοστάσιά τους.

Όλος αυτός ο «πυρετός» τους, έγκειται στις ψευδείς επιστήμες της καθαρής γνώμης …”

Κάτι έχει αλλάξει σε 350 χρόνια; 

Απολύτως τίποτα, μιας και οι γλώσσες, αν και διαρθρωτικά αλλάζουν, αυτό, το πράττουν σε χρόνους αρκετά επιμήκεις.

Οι γλώσσες, δηλαδή η σκέψη της Ανατολικής Ασίας είναι μη κλιτές , δηλαδή άκλιτες:

Έχουν έλλειμμα ,φύλου, αριθμού, υπόθεσης, και τα ρήματα δεν συνδυάζονται στον αόριστο, ακριβώς όπως μαρτυρά ο Ιησουίτης στο 1665.

Η Θεωρία μου είναι η εξής: 

Η γλώσσα είναι το λογισμικό που δημιουργεί η σκέψη: με διαφορετικό λογισμικό, θα έχουμε διαφορετικότητα της σκέψης και, ως εκ τούτου διαφορετικότητα των πολιτισμών και των λαών.

Με άλλα λόγια, η διαφορετικότητα των λαών αποτελούνται βασικά από τη γλωσσική διαφορετικότητα. 

Τώρα μόνο η Δύση διαθέτει αυτές τις κλιτές γλώσσες , οι μόνες που έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν εξαιρετικά δομημένη σκέψη: 

Η ιστορία το αποδεικνύει:

μόνο η Δύση έχει δημιουργήσει εκείνον τον παγκόσμιο τρόπο σκέψης που δημιούργησε την επιστήμη. Η Ασία είναι μπλοκαρισμένη σε άκλιτες γλώσσες, ανήμπορες να αρθρώσουν και να καλλιεργήσουν τη λογική σκέψη η οποία τροφοδοτεί την επιστήμη.

Αυτό στην πράξη τι σημαίνει;

Αυτό σημαίνει, για να παραμείνω στο κύριο σημείο της συνομιλίας, που είναι το ρήμα, ότι στις ασιατικές γλώσσες δεν υπάρχει καμία πρακτική για να προσδιορίσει το πρόσωπο και την ώρα της δράσης, αλλά μόνο με την διάκριση, μέσω ενός επιθέματος.

Η δράση εντός της πράξης, η όχι πλέον εντος της πράξης; σημαίνει ότι δεν υπάρχει σαφής προσδιορισμός του χρόνου, ότι ο χρόνος δεν είναι διακριτός και να προσδιορίζεται τριαδικά, σε παρελθόν-παρόν και μέλλον.

Σημαίνει ότι, σε περίπτωση απουσίας της υποτακτικής, η γραμμή μεταξύ πραγματικού και πιθανού, δεν μπορεί να υπάρχει;

Σημαίνει ότι δεν υπάρχει το μέλλον ούτε καμιά κατάταξη του παρελθόντος (η ιταλική έχει 5). Σημαίνει τέλος, ότι οι εγκεφαλικές διεργασίες που πραγματοποιούνται από την Άπω-ανατολίτικη ορολογία , είναι έντονα χαμηλότερες από εκείνες που διενεργούνται από την Δυτικό-ευρωπαϊκή Ορολογία. 

Έτσι, η Ανατολική Ασία, παρόλο που έχει ένα αόριστο παρελθόν, είναι χωρίς μέλλον.


Υπάρχει μια Ασία που έχει μέλλον;

Ναι, από την Ινδία πηγαίνοντας προς δυτικά, το μέλλον υπάρχει, και υπάρχουν περιοχές που κατέχουν ακόμη και δύο μέλλοντα, το επερχόμενο και το απλό, που καθιερώνουν συνεπαγωγή μεταξύ δύο μελλοντικών δράσεων.

Γύρω στο 1930 ο Ιάπωνας ευγενής Kuki Shuzo ταξίδεψε στην Ευρώπη, όπου είχε επαφές ακόμη και με τον Heidegger: ήταν στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στην Ιταλία: εδώ, από μαρτυρία του, έκανε την πιο όμορφη ανακάλυψη , στο πρόσωπο της οποίας, έπεσε στα γόνατα της: 

Η ανακάλυψη του πρότερου μέλλοντος.

Ο Kuki προσχώρησε στον Καθολικισμό, αλλά δεν ήταν αρκετό για φέρει στην πατρίδα του οποιοδήποτε μέλλον, ούτε απλό, ούτε σύνθετο.

Θα έπρεπε να εισάγουν πρωτίστως, την σχετική αντωνυμία, διότι είναι μέσω της σχετικής αντωνυμίας ότι έχουμε την ευκαιρία να διαμορφώσουμε την πρώτη από τις δευτεροβάθμιες προτάσεις, την λειτουργία: δηλαδή να θέσουν σε ένα σύστημα εξάρτησης τις έννοιες μεταξύ των.

Λοιπόν, οι Ιάπωνες δεν έχουν ούτε την σχετική αντωνυμία. Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι δεν μπορεί να επιτραπεί η κατηγοριοποίηση (των εννοιών), και ως εκ τούτου, η συνομιλία, σταματά στην παράταση, δηλαδή σε μια αλληλουχία σκέψεων χωρίς κατάταξη ούτε σε χρόνο ούτε σε προτεραιότητα.

Η Ασία είναι επομένως καθηλωμένη στην παράταση.

Έτσι ήταν πάντα;

Υπήρξε μια εποχή κατά την οποία η Ασία εκκινεί από την ινδική λεκάνη προς την κατεύθυνση της Δύσης, που της έφερε κλιτική) και σύνταξη: εξ αυτού γεννήθηκε η ιστορία και το μεγαλείο της Δύσης. 

Υπήρξε μια εποχή που η Ασία κινήθηκε από τις Κεντρικές στέπες προς την Δύση, φέρνοντας την παράταση της, και ιδού οι βαρβαρότητες! 

Ιδού η κατάρρευση της Δύσης 1500 χρόνια πριν, μια κατάρρευση που κόστισε στον κόσμο, τον Μεσαίωνα, που ήταν μια κατάρρευση γλωσσική που ακόμα εξακολουθούν να υφίστανται οι συνέπειες της, όλοι αναγνωρίζουμε ότι το μέγιστο του πολιτισμού δεν επετεύχθη από εμάς, ούτε καν κατά την Αναγέννηση, αλλά το μέγιστο, ήταν η αρχαϊκή σκέψη ,Ελληνική και Ρωμαϊκή.

Αλλά ο αρχαϊκός Έλληνο-ρωμαϊκός τρόπος σκέψης, ήταν ότι πιο συντακτικό έχει ο κόσμος.

Οι βαρβαρικές επιδρομές μετατράπηκαν σε επιδρομές γλωσσικές που κατέστρεψαν τμήμα της κλασικής σύνταξης, επιφέροντας στην Δύση, έλλειψη λογικής σκέψης, με τον επακολουθούμενο θρίαμβο της μαγικής σκέψης και τον χωρίς λογική θρησκευτικό.

Όλα αυτά τι συνέπειες επέφεραν σε πρακτικό επίπεδο;

Η παράταση γλώσσας-σκέψης, προφανώς έχει επιπτώσεις στο σύνολο της ανθρώπινης συμπεριφοράς, η οποία ανθρώπινη συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα της σκέψης.

Αν δεχθούμε ότι η αναγκαία απαιτουμένη λογική στην επιστήμη είναι «καρπός» της σύνταξης, τότε οι παρατατικές γλώσσες εξαιρούνται: και αυτό ισχύει, τόσο για την κατανόηση της επιστήμης, όσο και στην ανάπτυξή αυτής.

Ξεκινώντας με βάση την υπόθεση ότι η γλώσσα ,διαμορφώνει την σκέψη ,άρα τον πολιτισμό, σε ποιες πολιτισμικές περιοχές της Ανατολικής Ασίας είναι ορατή αυτή η μορφή παράτασης;

Η εμπειρία της παράτασης μπορεί να ανευρεθεί στην Ανατολική Ασία, στο οτιδήποτε. Εμείς υποδεικνύουμε 4 τομείς της έκφρασης: Κουζίνα - Ζωγραφική - Κήποι - Πολεοδομικό σχεδιασμό.

Η ιαπωνική κουζίνα, η οποία παραμένει μια από τις πιο υγιεινές στον κόσμο, είναι παρατατική. Όλα σερβίρονται χωρίς χρονοδιάγραμμα και μπορούν να καταναλωθούν, χωρίς σειρά προτεραιότητας. Η διαφορά με τη Δυτική κουζίνα είναι ολοφάνερη. 

Η ζωγραφική δεν έχει ποτέ φτάσει σε σημείο ακριβούς ορισμού του χώρου: η προοπτική είναι καθαρά εμπειρική και τα αντικείμενα συνδυάζονται χωρίς ακρίβεια και συγχρονισμό. Εξ ου και η αύρα της διακοπείσας μαγείας, διαφέροντας με την δυτική τέχνη που βασίζεται στην χωρική και φυσική ανάλυση της πραγματικότητας.

Οι κήποι δεν συνίστανται σε μια παρτιτούρα του χώρου αλλά σε μείωση της φύσης (δέντρα) από αναγωγική μορφές που λαμβάνονται μέσω συνεχούς κλάδεμα Μπονσαι (Bonsai). 

Ο πολεοδομικός σχεδιασμός, ο οποίος από τη φύση του, έχει συντακτική σχέση εξάρτησης με τα αρχιτεκτονικά μέρη εντός του χώρου, δεν υπάρχει. 

Όποιος επισκέπτεται το Τόκιο, θα έχει την εμπειρία από όλα αυτά τα δραματικά στοιχεία: δεν υπάρχει το κέντρο της πόλης, καμία πλατεία, καμία ένδειξη οδικού συστήματος, Κανένα έργο, ενταγμένο ως μέρος μιας ολότητας.
Δεν είναι ενδεικτικό, ότι η Κίνα οικοδομεί τις νέες της πόλεις με δυτικούς αρχιτέκτονες;

Όμως δεν αληθεύει ότι, η Κίνα και η Ιαπωνία ειδικά, ιδίως κατά τις τελευταίες δεκαετίες είναι ιδιαίτερα εξελιγμένοι και εκσυγχρονισμένοι, αποδεικνύοντας την ικανότητά τους να ενστερνίζονται και να απορροφούν την γνώσης της Δυτική πολιτιστικής και επιστημονικής προόδου, να παράγουν ανεξάρτητα και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και να υπερβαίνουν τη Δύση;

Ας ειπωθεί ξεκάθαρα: H Ασία, χαίρεται (ή υποφέρει) σήμερα, τα αποτελέσματα της δυτικής επιστήμης, σε καθαρά τεχνολογικό επίπεδο.

Του Μοντερνισμού, τον οποίον έφερε η Δυτική επιστήμη, ο οποίος δεν έχει καμία έννοια: ούτε λογική, ούτε αισθητική, ούτε κοινωνική, ούτε πολιτική, ούτε ηθική.

Ολόκληρη η Ασία δεν έχει ποτέ λάβει την έννοια της αποδεδειγμένης αλήθειας (η οποία, παραμένει η πραγματική κληρονομιά της ελληνικής σκέψης), ακολουθεί μόνο την έννοια της εξουσίας, και σε αυτήν την κατοχή μονόπλευρα στηρίζεται. 

Το δείχνει η Κίνα, η οποία εισάγοντας από τη Ρωσία, και εφαρμόζοντας το, καταστροφικά, ένα πολιτικό μοντέλο το οποίο με τη σειρά της, η Ρωσία είχε άκριτα εισάγει από την Γερμανία: 

Στην πραγματικότητα δεν έχει ποτέ αναπτυχθεί στην Ασία, εν τη απουσία της θεωρίας, κανένα πολιτικό μοντέλο και για αυτό, κατά την εμφάνιση της Δύσης ,την μιμείται σε όλα, σε όλες τις συμπεριφορές ακόμη και τον Δυτικό τρόπο ντυσίματος μιμείται.

Όμως παραμένει ένας τρόπος μίμησης στείρος και επιφανειακός μόνο, που έγινε από ανθρώπους που διαμορφώνουν μια σκέψη ριζικά διαφορετική, και πιο εύκολη, από εκείνο, που παρήγαγε αυτή την νοοτροπία που προσπαθούν να μιμηθούν. 

Για να αποσαφηνιστεί η εννοιολογική δυναμική των διαφόρων γλωσσών / πολιτισμών, σας προτείνω ένα στοιχειώδες πείραμα , το οποίο αποτελείτο από την επεξεργασία των παραλλαγών μιας απλής φράσης, που ακούγεται στα ιταλικά “Το λευκό φεγγάρι λάμπει στον ουρανό γαλήνιο”, και λέω ότι θα δούμε πως ταιριάζουν σε λειτουργία γλώσσες, με τις δικές τους πολυπλοκότητες, αναγκάζοντας μας σε μια κατηγοριοποίηση η οποία θα είναι πολύ λίγο πολιτικά ορθή, αλλά πολύ χρήσιμη στην προκειμένη στιγμή. 

Προκαταβολικά, θα δούμε έναν καθαρό διαχωρισμό μεταξύ γλωσσών κλιτών και μη κλιτών, ένα ανυπέρβλητο χάσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Αυτή η φράση στα Ιταλικά, έχει 324 παραλλαγές που προέκυψαν από την απλή μετακίνηση των καταλήξεων.

Στις μη κλιτές Γλώσσες, οι παραλλαγές είναι μειωμένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Και αυτό εξηγεί αρκετά την λεγόμενη “ιταλική δημιουργικότητα» ενάντια, της τάσης της μίμησης που διακρίνει τις Άπω-ασιατικές κουλτούρες.

Ποια είναι λοιπόν, υπό το φως αυτών των αναλύσεων, τα πιθανά, κοινωνικό-πολιτικά σενάρια που έχουμε μπροστά μας;

Ο νέος αιώνας θα δει την σύγκριση της Ασίας και της Ευρώπης, θα είναι τότε σαφές το συνολικό εγγενές, η υπεροχή της Δύσης:

Η υπεροχή των κλιτών γλωσσών, έναντι της αδυναμίας των μη κλιτών , να σχεδιάζουν και να διαχειρίζονται τα συστήματα. 

Υπό την προϋπόθεση, ότι ωθούμενη από την ανανεωμένη αγριότητα, η Δύση δεν καταρρεύσει και πάλι, όπως 1500 χρόνια πριν.

Τότε πραγματικά θα είναι το τέλος. 

Τώρα η πιο ελκυστική χώρα από γλωσσική άποψη, διότι περιέχει στο εσωτερικό της, την γραμμή μεταξύ των δύο πολιτισμών, είναι η Ρωσία: Το έδαφος της καλύπτει, δύο τομείς ανθρωπολογικός διαφορετικούς: τον κλιτικό, γλωσσικά, ευρωπαϊκό χώρο, και τον Ασιατικό χώρο, γλωσσολογικά μη κλιτικό.

Το σύνολο του ρωσικού μεγαλείου, έχει παραχθεί από τον Ευρωπαϊκό χώρο αυτής, είναι ορατό στα μάτια του κόσμου. Αυτό το όνειρο της ενσωμάτωσης των δύο περιοχών, γεννηθέντος υπό τον «μυστικισμό» του κομμουνισμού, είναι αποτυχημένο, είναι εμφανές στα μάτια όλων. 

Ότι η Ρωσία έχει παράγει μεγαλειώδη, είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο.

Εκείνο που δεν λέγεται, είναι ότι η Ρωσία έκανε άλμα στο 1700 από μια κατάσταση σχεδόν πρωτοχριστιανική και περιήλθαν στην κατοχή της τα πιο προηγμένα συστήματα λογικής, και τα αναπαρήγαγε/παρήγαγε, η ίδια, αυτόνομα σε χρόνο, και σε πρωτοφανώς απίστευτο, σύντομο χρονικό διάστημα.

Συγκρινόμενη με την ‘Αγγλία, η οποία ξεκινώντας αρκετά πρώτη χρονικά και με συγκριτικά πλεονεκτήματα περισσότερα, δεν έφτασε ποτέ σε αυτό το επίπεδο.

Διαφαίνεται ότι το μυστικό σε όλο αυτά, στηρίζεται στο Ρωσικό «λογικό σύστημα-γλώσσα», το οποίο βασίζεται δυναμικά στο Έλληνο-Βυζαντινό κλασικό, ενώ τα αγγλικά, είναι σύστημα χαλκευμένο μεταξύ της μη κλιτικής Σαξονικής και της κλιτικής Λατινικής, με αποτέλεσμα να μην είναι ποτέ, πολύ μακριά από την λογική και ποτέ πολύ, μέσα σ ‘αυτήν.

Τα προϊόντα αυτά (αυτού του γλωσσικού συστήματος) το αποδεικνύουν:

Η Αγγλία δεν έχει φτάσει ποτέ τη δημιουργική ολοκλήρωση των Γάλλων, ούτε τις κορυφές της Γερμανικής λογικής, ούτε το βάθος και το εύρος της ρωσικής κουλτούρας.

Οι Ιταλοί, έχοντας το γλωσσικό τους σύστημα, πιο ισορροπημένα ανάμεσα στην πλαστικότητα και την αυστηρότητα, είναι έκτος συζητήσεως.

Αλλά τώρα το παγκόσμιο επίπεδο, εγείρει την Ασία και την Αφρική, και υποβιβάζει την Ευρώπη, στην λιγότερο κλιτική αγγλική γλώσσα, και αυτό είναι κατανοητό ως μια νέα, έστω και μερική, βάρβαρη εισβολή.

Είναι να πιστεύουμε ότι η Ρωσία, που υποστηρίζεται από το λογισμικό της γλώσσας της, που αναδύεται από τον μαρασμό, δίδοντας το μεγαλύτερο παράδειγμα ήδη το 1700, και πάλι παράγει υψηλά κοινωνικά συστήματα και λογικής, υπό την προϋπόθεση ότι παύει η ιση σύγκριση με την Ασία, και στρέφεται αποκλειστικά στην Δύση, από την οποία εδράζεται το γλωσσικό της λογισμικό.

Όχι όμως στην Γερμανική σκέψη , η οποία της είναι ξένη, και την ώθησε στην κατάρρευση, και βεβαίως ούτε στο χαμηλού επιπέδου, κλιτικό Άγγλο-σαξονικό, αλλά σε εκείνο το Μεσογειακό, από το οποίο αντλεί τις ρίζες της η δική της γλώσσα/σκέψη.

Ούτε να έχετε την ψευδαίσθηση ότι η Ασία των τρόπων, θα φτάσει να συγχωνευτεί με την Ευρώπη του τονισμού, όπως μας λέει ο Borodin στο έργο του “Στις στέπες της κεντρικής Ασίας”: αν συμβεί, θα είναι προς όφελος της Ασίας, αλλά σε βάρος και ίσως αποσύνθεση της Ευρώπης:

Γιατί η μετάβαση από τη μαγική σκέψη στην ορθολογική, οδηγεί στην επιστήμη, το αντίθετο οδηγεί στον Μεσαίωνα.

Και ο Μεσαίωνας της λογικής, θα κατρακυλήσει όλο τον κόσμο στην Ασιατική παράταση, σκοτώνοντας την επιστήμη ως ορθολογική γνώση της πραγματικότητας, όπως την συνέθεσε και μορφοποίησε η ελληνική σύνταξη.

Προς δόξαν της παγκόσμιας ψευδαίσθησης, μιας ισοπεδωτικής ισότητας των λαών, των πολιτισμών και της ιστορίας.

 

ASIA SENZA FUTURO 


Interresante discussione con il prof. Luigi Cerantola 

Docente di letteratura italiana all’Università Imperiale di Tokio. 


Europa oppure Asia? 

Dove tende l’asse geopolitico russo? 



Verso un’ Europa diffidente, in grandi difficolta’ e che non vuole comprendere le scelte strategiche della Russia, tutto sommato sempre uguali dai tempi di Pietro il Grande, oppure in direzione delle affascinanti nuove potenze est asiatiche, certamente da temere ma prevedibili e sempre disposte ad alleanze tattiche e al business? 


La discussione seguente, analizza questioni inusuali, legate al linguaggio e da risposte sorprendenti. 


Professor Cerantola, 

nel corso della storia molti pensatori e studiosi rifletterono sulla posizione dell’Estremo Oriente in material di scienza, intendendo la scienza come la naturale evoluzione del pensiero razionale applicata ai diversi ambiti del sapere. 



Alcuni sostenevano che l’Asia Orientale non fosse in possesso di paradigmi culturali logicosistemici adeguati allo sviluppo della scienza, 

e quindi del progresso. Lei cosa ne pensa? 

Il 31 gennaio 1665 lo scrittore Giovanni Magalotti intervistò a Firenze il gesuita Giovanni Grueber che tornava dalla Cina. “Lo pregammo a dirci qualche cosa della lingua e del loro alfabeto. 

Quanto alla lingua replicò esser poverissima, non arrivando assolutamente a quattrocento vocaboli. 

Disse che i nomi sono indeclinabili e i verbi non coniugarsi altrimenti che per infiniti”. 

Circa le matematiche e la scienza in generale il gesuita rispose così: 

“Oltre alla dottrina di Confucio attendono grandemente alla scienza de’ numeri ed hanno un’ignobile spezie di geometria, non dimostrante, ma dirigente semplicemente la pratica delle operazioni mecaniche più grossolane, poiché né della prospettiva né dell’altre parti dell’ottica non hanno alcun lume. 

Dal che si può facilmente argomentare l’eccellenza non meno delle loro pitture che delle loro fabbriche. 

Tutto il loro fervore consiste nelle false scienze di pura opinione…”. 


Qualcosa è cambiato in 350 anni? 

Assolutamente nulla, da che le lingue, se pur strutturalmente cambiano, lo fanno in tempi assai lunghi: le lingue, ossia il pensiero, dell’Asia orientale sono inflessive, ossia indeclinabili: 

mancano di genere, numero, caso, e i verbi non si coniugano che all’infinito, esattamente come testimoniò il gesuita nel 1665. 

La mia teoria consiste in questo: 

le lingue sono il software che crea il pensiero: a diversità di software, avremo diversità di pensiero, e quindi diversità di culture e di popoli. 

Ossia, le diversità dei popoli consistono fondamentalmente nelle diversità linguistiche. 

Ora soltanto l’Occidente possiede quelle lingue flessive che sole hanno possibilità di elaborare pensiero altamente strutturato: 

la storia sta a dimostrarlo: 

solo l’Occidente ha creato quel pensiero universale che ha generato la scienza. 

L’Asia è ferma a lingue inflessive, impotenti ad articolare il pensiero logico di cui la scienza si nutre. 


Questo nel concreto cosa significa? 

Significa, per attenerci al re del discorso, cioè il verbo, che nelle lingue asiatiche non esiste alcuna operazione a determinare la persona e il tempo dell’azione, ma soltanto a distinguere, attraverso un suffisso, 

l’azione in atto o non più in atto; significa che non esiste chiara determinazione di tempo, che il tempo non è inteso e distinto trinitariamente in passato-presente-futuro; 

Significa che, non esistendo il congiuntivo, il discrimine tra reale e possibile non esiste; 

Significa che non esiste il futuro né alcuna classificazione del passato (l’italiano ha 5 passati). Significa infine che le operazioni mentali operate dal linguaggio estremoasiatico inflessivo sono fortemente inferiori a quelle operate dal linguaggio flessivo occidentale. 

Dunque l’Asia orientale, se pure ha un vago passato, è senza futuro. 


Esiste anche un’Asia che ha il futuro? 

Sì, dall’India andando ad occidente il futuro esiste, e ci son terre che di futuri ne posseggono due addirittura, l’anteriore e il semplice, a stabilire antecendenza tra due azioni future. 

Attorno al 1930 il nobile giapponese Kuki Shuzo viaggiò in Europa, dove ebbe contatti perfino con Heidegger: 

Fu a Parigi, Londra, in Italia: qui, per sua testimonianza, fece la scoperta più mirabile, quella di fronte alla quale cadde in ginocchio: 

La scoperta del futuro anteriore. 

Kuki si convertì al cattolicesimo ma non gli fu sufficiente per portare in patria alcun futuro, né semplice né composto. 

E avrebbe dovuto importare anzitutto il pronome relativo perché è attraverso il pronome relativo che si arriva a formulare la prima delle proposizioni secondarie, la relativa: a mettere cioè in sistema di dipendenza un concetto sull’altro. 

Ebbene, il giapponese non ha nemmeno il pronome relativo. Ne consegue che non può permettersi la subordinazione, e che quindi il discorso si ferma alla paratassi, ossia a una sequenza di pensieri senza classificazione né di tempo né di priorità. 

L’Asia è dunque ferma alla paratassi. 

È sempre stato così? 

Ci fu un’età in cui l’Asia mosse dal bacino dell’Indo verso Occidente portandovi flessione e sintassi: da ciò nacque la storia e la grandezza dell’Occidente. 

Ci fu poi un tempo in cui l’Asia mosse dalle steppe centrali verso Occidente portandovi la sua paratassi, e fu la barbarie: 

Fu il collasso dell’Occidente 1500 anni fa’, un collasso che costò al mondo il medioevo, e fu un collasso linguistico di cui ancora portiamo le conseguenze, tutti affermando che lo splendore massimo della civiltà fu raggiunto non da noi, nemmeno nel Rinascimento, ma dal pensiero antico, Greco e romano. 

Ma il pensiero greco-romano fu quanto di più sintattico abbia avuto il mondo. 

Le invasioni barbariche furono dunque invasioni linguistiche che distrussero parte della sintassi classica facendo precipitare l’ Occidente in un’insufficienza di pensiero logico, col conseguente trionfo del pensiero magico e alogico-religioso. 

Tutto ciò che conseguenze comporta a livello pratico? 

La paratassi di lingua-pensiero ha ricadute ovviamente su tutto l’agire, da che l’agire umano procede dal pensiero. 

Se ammettiamo che la logica necessaria alla scienza è φiglia della sintassi, allora le lingue paratattiche ne sono escluse: e ciò si dica sia della comprensione della scienza, sia dell’elaborazione di essa. 


Partendo dal presupposto che la lingua modella il pensiero e quindi lacultura, in quali ambiti della cultura dell’Asia Orientale è visibile questa forma di paratassi? 

La paratassi può essere esperita in Asia Orientale da qualsiasi. Noi ne indichiamo 4 ambiti d’espressione: cucina – pittura – giardini – urbanistica. 

La cucina giapponese, che rimane una delle più sane del mondo, è paratattica: tutto vien servito senza sequenza temporale e può essere mangiato senza alcun ordine di precedenza. La differenza con le cucine occidentali è lampante. 

La pittura non è mai giunta ad esatta definizione spaziale: la prospettiva è puramente empirica e gli oggetti sono accostati senza rapporto mensurale. Da ciò la sua aura di sospesa magia, a diff erenza dell’arte occidentale improntata all’analisi spaziale e fisica della realtà. 

I giardini consistono non in una partitura dello spazio ma in una riduzione della natura (alberi) entro forme riduttive ottenute tramite costante potatura (bonsai). 

L’urbanistica, che per sua natura intrinseca è sintattica in quanto rapporto subordinazione delle parti architettoniche nello spazio, non esiste. 

Chi arriva a Tokyo, ne ha tutta la drammatica evidenza: nessun centro-città, nessuna piazza, nessun sistema d’indicazione viaria, nessun progetto d’insieme. 

Non per nulla la Cina sta facendo costruire le sue nuove città ad architetti occidentali. 

Ma non è forse vero che Cina e Giappone in particolare si siano negli ultimi decenni fortemente evoluti e modernizzati, dimostrando di saper fare proprie le cognizioni culturali e scientifiche occidentali per produrre progresso autonomamente e in certi casi addirittura superare l’Occidente? 

Si dica con chiarezza: l’Asia gode (o soffre) attualmente i risultati della scienza occidentale a puro livello tecnologico; 

Della modernità, quale portato della scienza occidentale, non ha alcun concetto: non logico, non estetico, non sociale, non politico, non morale. 

L’Asia tutta, non avendo mai assunto il concetto di verità dimostrata (che rimane la vera eredità del pensiero greco), si attiene soltanto al concetto d’autorità, e su questo unicamente si regge. 

Lo dimostra la Cina, che importò dalla Russia, praticandolo rovinosamente, un modello politico che a sua volta la Russia aveva importato acriticamente dalla Germania: 

In realtà l’Asia non ha mai elaborato, mancando di teoretica, alcun modello politico; per questo, all’apparire dell’Occidente, ne imita in tutto i comportamenti, arrivando ad imitarne perfino il vestirsi. 

Ma rimane un’imitazione sterile ed esterna, operata da popoli che elaborano un pensiero radicalmente diverso, e più semplice, di quello che ha prodotto la cultura che essi tentano di imitare. 

A chiarire le potenzialità concettuali delle diverse lingue/culture, io propongo un esperimento elementare, consistente nella elaborazione delle varianti di una frase semplice, che in italiano suona “La luna bianca splende nel cielo sereno”, e dico che vedremo allinearsi le lingue in funzione della loro complessità, costringendoci ad una classificazione che sarà molto poco politicamente corretta, ma assai utile nel momento presente. 

E si anticipi che vedremo un taglio netto tra le lingue flessive e le inflessive, un solco insormontabile tra Oriente e Occidente. 

Quella frase ha in italiano 324 varianti generate dal semplice spostamento dei termini; 

Nelle lingue inflessive le varianti si riducono alle dita di una mano. E ciò spiega a sufficienza la cosiddetta ‘creatività italiana’ a fronte della propensione all’imitazione che distingue le culture estremo-asiatiche. 


Quali sono allora, alla luce di queste analisi i possibili scenari socio-politici che ci attendono? 

Il nuovo secolo vedrà il confronto di Asia ed Europa: allora sarà chiara la totale, connaturata, supremazia dell’Occidente: 

La supremazia delle lingue flessive sull’impossibilità di quelle inflessive a concepire e gestire sistemi. 

Purché, sotto la spinta della rinnovata barbarie, l’Occidente non collassi nuovamente come 1500 anni fa’. 

Allora sarà davvero la fine. 

Ora il paese più interessante dal punto di vista linguistico, perché avente al suo interno il discrimine tra le due culture, è la Russia: il suo territorio copre infatti due aree antropologicamente diversissime: l’area europea linguisticamente flessiva, e l’area asiatica linguisticamente inflessiva. 

Che tutta la grandezza russa sia stata prodotta dall’area europea, sta sotto gli occhi del mondo. Che il sogno d’integrazione delle due aree, partorito dalla ‘mistica’ del comunismo, sia fallito, sta pure sotto gli occhi di tutti. 

Che la Russia abbia prodotto grandezze, è fatto inoppugnabile; 

Quello che non si dice, è che la Russia balzò nel 1700 da una situazione pressoché protostorica ad impossessarsi dei più avanzati sistemi logici e a riprodurli/ produrli essa stessa autonomamente in tempo incredibilmente breve, incomparabile all’Inghilterra che, partita assai prima e maggiormente avvantaggiata, non arrive mai allo stesso livello. 

Si proclami che il segreto di tutto ciò sta nel ‘sistema logico-linguistico’ russo, il quale aff onda potentemente nel greco-bizantino classico, mentre l’inglese è sistema spurio tra l’inflessività sassone e la flessività latina, col risultato di non essere mai troppo lontano dalla logica e mai troppo dentro ad essa. 

I prodotti stanno a dimostrarlo: 

L’Inghilterra non è mai arrivata alla compiutezza creative dei francesi, né alle vette della logica tedesca, né alla profondità e vastità della cultura russa. 

Gli italiani, detentori del sistema linguisticamente più equilibrato tra plasticità e rigore, sono fuori discussione. 

Ma ora il mondo si livella, sollevandosi Asia ed Africa, e abbassandosi l’Europa, sulla poco flessiva lingua inglese; e questo sia inteso come nuova, se pur parziale, invasion barbarica. 

È da credere che la Russia, supportata dal suo software linguistico, emerga dal marasma, come già diede prova la più grande nel 1700, e produca nuovamente alti sistemi logici e sociali, purché cessi il confront paritario con l’Asia e si volga interamente all’Occidente da cui ha origine il suo software linguistico; non però al pensiero germanico, che le è alieno e già la portò alla deriva, e tanto meno allo scarsamente flessivo anglosassone, ma a quello mediterraneo da cui trae radice la sua lingua/pensiero. 

Né s’illuda che l’Asia della modalità arrive a fondersi con l’Europa della tonalità come ci fa udire Borodin in “Nelle steppe dell’Asia centrale”: se avverrà, sarà a vantaggio dell’Asia, ma a svantaggio e forse sfacelo dell’Europa: 

Perché il passaggio dal pensiero magico a quello razionale conduce alla scienza, l’opposto conduce al medioevo. 

E il medioevo della logica farà recedere il mondo intero alla paratassi dell’Asia, uccidendo la scienza quale conoscenza razionale della realtà, come la intese e formalizzò la greca sintassi. 

Con buona pace all’illusione universale d’un’eguaglianza livellatrice dei popoli, delle culture, della storia.

Ανασημοσίευση από http://www.constantinmacris.com/