| ||
 | ||
Τετάρτη 30 Μαΐου 2012
Νεκρός ένας εκ των επιφανών ηγετών της Αλ Κάιντα
Στη Δύση απελαύνουν τους Σύρους διπλωμάτες
Η σφαγή στη Χούλα εξελίσσεται σε συριακή «Σρεμπρένιτσα»
AFP, A.P.
Σε συριακή «Σρεμπρένιτσα» εξελίσσεται η σφαγή αμάχων στη Χούλα, καθώς τα ισχυρότερα ευρωπαϊκά κράτη, σε συντονισμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες, απελαύνουν τους Σύρους διπλωμάτες, ενώ εντείνονται οι πιέσεις για διεθνή στρατιωτική επέμβαση.
Τη «βαθιά του ανησυχία» για τις εξελίξεις εξέφρασε χθες, στη διάρκεια δίωρης συνάντησής του με τον Σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ Ασαντ, ο πρώην γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, ειδικός μεσολαβητής των Ηνωμένων Εθνών και του Αραβικού Συνδέσμου.
Ο Κόφι Ανάν «μετέφερε με κάθε ειλικρίνεια στον πρόεδρο Ασαντ την άποψή του ότι το ειρηνευτικό σχέδιο έξι σημείων δεν είναι δυνατόν να πετύχει χωρίς τολμηρά βήματα για τον τερματισμό της βίας και την απελευθέρωση των κρατουμένων», όπως ανακοινώθηκε από το γραφείο του έμπειρου διπλωμάτη. Παρά την εκεχειρία που συνομολόγησαν προ έξι εβδομάδων η κυβέρνηση Ασαντ και οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες, η αιματοχυσία συνεχίζεται, φέρνοντας την πρωτοβουλία Ανάν ένα βήμα πριν από την κατάρρευση.
Σύμφωνα με την υπηρεσία ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ, 108 άμαχοι, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά, σφαγιάστηκαν στη Χούλα, βόρεια της Χομς. Ο εκπρόσωπος της υπηρεσίας Ρούπερτ Κόλβιλ σημείωσε ότι λιγότεροι των 20 σκοτώθηκαν από βαριά όπλα, τα οποία διαθέτει μόνο ο κυβερνητικός στρατός. Επιβιώσαντες της σφαγής κατήγγειλαν σε παρατηρητές του ΟΗΕ ότι τα περισσότερα θύματα εκτελέσθηκαν από πολιτοφυλακή υποστηρικτών του Ασαντ.
Από την πλευρά της, η συριακή κυβέρνηση, με επιστολή που έστειλε χθες στα Ηνωμένα Εθνη, απορρίπτει κάθε ανάμειξη. «Ούτε ένα τανκ δεν εισήλθε στην περιοχή», υποστηρίζεται στην επιστολή, όπου επίσης σημειώνεται ότι «πολλά θύματα εκτελέσθηκαν με μαχαίρια, κάτι που αποτελεί την υπογραφή των τρομοκρατών οι οποίοι σφάζουν στο όνομα του Ισλάμ».
Απορρίπτοντας τις εξηγήσεις της Δαμασκού, ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία, Ολλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Καναδάς και Αυστραλία προχώρησαν στην απέλαση των Σύρων διπλωματών από τις πρωτεύουσές τους. «Ο Μπασάρ Ασαντ είναι ο δολοφόνος του λαού του», δήλωσε στην εφημερίδα Le Monde ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς, ο οποίος κάλεσε τον Σύρο ηγέτη να εγκαταλείψει την εξουσία το συντομότερο δυνατό. Πάντως, ο Γάλλος αξιωματούχος απέκλεισε το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης «στην παρούσα φάση», σημειώνοντας τον κίνδυνο διάχυσης της κρίσης, ιδιαίτερα στον γειτονικό Λίβανο.
Περισσότερο προχωρημένος, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν άφησε να εννοηθεί ότι έφτασε η ώρα ανοιχτής παρέμβασης της διεθνούς κοινότητας. «Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει ένα όριο στην υπομονή των Ηνωμένων Εθνών», δήλωσε ο Ερντογάν σε συγκέντρωση επιτελών του κόμματός του, ΑΚΡ. Σε ανάλογο μήκος κύματος, ο Ισραηλινός πρόεδρος Σιμόν Πέρες δήλωσε ότι «ήρθε η ώρα να βοηθήσει (η διεθνής κοινότητα) τους Σύρους να αποκτήσουν ειρήνη και να ξανακερδίσουν την ελευθερία τους».
Πάντως η Ρωσία, βασική σύμμαχος της Συρίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας, επέμεινε και χθες ότι οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες επωμίζονται μέρος τουλάχιστον της ευθύνης για τη σφαγή της Χούλα.
Αντίθετες σε στρατιωτική επέμβαση στη Συρία η Ρωσία και η Κίνα
| Η Μόσχα και το Πεκίνο αντιτίθενται σε στρατιωτική επέμβαση στη Συρία. | |||
Την αντίθεσή του σε μια στρατιωτική επέμβαση στη Συρία επανέλαβε σήμερα και το υπουργείο Εξωτερικών της Κίνας. Ο εκπρόσωπός του Λιου Γουεϊμίν δεν διευκρίνισε αν η Κίνα θα απελάσει Σύρους διπλωμάτες μετά την ανάλογη κίνηση στην οποία προέβησαν πολλές δυτικές κυβερνήσεις σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον θάνατο αμάχων στη Συρία. «Δεν πληροφορήθηκα να υπήρξε κάποιος αντίκτυπος στη συριακή πρεσβεία στην Κίνα», είπε ο Λιού στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου. Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ δήλωσε χθες ότι δεν αποκλείεται η στρατιωτική επέμβαση με την προϋπόθεση αυτή να πραγματοποιηθεί με βάση απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών δήλωσε ότι η χώρα του θα ασκήσει πίεση για μια «νέα δέσμευση» του Συμβουλίου Ασφαλείας σχετικά με την κατάσταση στη Συρία. Πηγή: ΑΜΠΕ |
Guardian: Πιθανή συμφωνία ΗΠΑ-Ρωσίας για απομάκρυνση Άσαντ
Οι ΗΠΑ και η Ρωσία ίσως να έχουν φτάσει σε συμφωνία για την απομάκρυνση του Άσαντ
Newsroom Κ/ ΑΜΠΕ
H υποστήριξη της Ρωσίας στο ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών που καταδικάζει το μακελειό στη Χούλα αποτελεί την πρώτη καλή είδηση που έρχεται από την κρίση της Συρίας εδώ και πολλούς μήνες. Η εξέλιξη αυτή επιτρέπει την υπόθεση ότι η Ουάσινγκτον και η Μόσχα μπορεί να συνεργαστούν για να απομακρύνουν σταδιακά τον Μπασάρ αλ-Ασαντ από την εξουσία προκειμένου να εκτονωθεί η εξέγερση εναντίον του καθεστώτος της Δαμασκού.
Εκπρόσωποι της ρωσικής κυβέρνησης έσπευσαν χθες να δηλώσουν ότι οι περιστάσεις στις οποίες σημειώθηκε την περασμένη Παρασκευή η σφαγή 116 αμάχων, μεταξύ των οποίων και πολλών παιδιών, δεν έχουν εξακριβωθεί, ότι μεγάλη ευθύνη φέρει η αντιπολίτευση και ότι η Μόσχα παραμένει αντίθετη στην αλλαγή καθεστώτος.
Όπως επισημαίνει όμως ο Σάιμον Τάινταλ στην Γκάρντιαν, είναι σαφές ότι η ομόφωνη υιοθέτηση του ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας δημιουργεί ένα ρήγμα στο διπλωματικό τείχος που είχε υψώσει η Μόσχα γύρω από το συριακό καθεστώς. Και μπορεί κανείς να διατυπώσει την αρκετά βάσιμη υπόθεση ότι την απόφαση την έλαβε προσωπικά ο πρόεδρος Πούτιν.
Ακόμη κι όταν ο απολογισμός των νεκρών από την εξέγερση είχε φτάσει τους 10.000, και η ειρηνευτική μεσολάβηση του Κόφι Αναν κατέρρεε, η Ρωσία εξακολουθούσε να ταυτίζεται με τη γραμμή του καθεστώτος ότι υπεύθυνοι για τη βία ήταν οι τρομοκράτες και οι θρήσκοι εξτρεμιστές. Τώρα, συμφωνώντας με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία ότι ο Ασαντ παραβίασε τη διεθνή νομοθεσία με την προσφυγή σε «υπέρμετρη βία», η Μόσχα κάνει ένα συμβολικό και ουσιαστικό βήμα προς την εκθρόνιση του σύρου ηγέτη.
Η Ρωσία είχε δεχθεί έντονη διπλωματική πίεση για να αλλάξει θέση, μια πίεση που είχε αρχίσει να πλήττει τόσο τα συμφέροντά της στη Μέση Ανατολή σε σχέση με τη Σαουδική Αραβία και τις χώρες του Κόλπου (που αντιτίθενται όλες στον Ασαντ), όσο και τις σχέσεις της με την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό δεν αρκεί όμως για να εξηγήσει τη στροφή της Μόσχας.
Μια πιθανότερη εξήγηση, σημειώνει ο αρθρογράφος της Γκάρντιαν, έχει να κάνει με την επιστροφή του Πούτιν στην προεδρία της Ρωσίας. Ο Πούτιν δεν είναι κανένα «περιστέρι» ούτε ένας άνθρωπος της ειρήνης, όπως έχει δείξει επανειλημμένα σε διάφορες πολεμικές ζώνες, από την Τσετσενία ως τη Γεωργία. Η προσέγγισή του στηρίζεται στον ψυχρό υπολογισμό του εθνικού συμφέροντος.
Το σημαντικότερο θέμα της διεθνούς ατζέντας του Πούτιν δεν είναι η Συρία ούτε κάποια από τις άλλες αραβικές εξεγέρσεις, αλλά η συνάντηση που θα έχει τον άλλο μήνα με τον Μπάρακ Ομπάμα. Ο Πούτιν επίτηδες δεν μετέβη την περασμένη εβδομάδα στη σύνοδο της G8 που φιλοξένησε ο αμερικανός πρόεδρος στη Μέριλαντ. Όπως επίτηδες καθυστέρησε αρκετές ημέρες μέχρι να δεχθεί τα συγχαρητήρια που του έστειλε τηλεφωνικά ο αμερικανός πρόεδρος για την επιστροφή του στην προεδρία.
Όλα αυτά αποτελούν κλασική συμπεριφορά του Πούτιν και του δίνουν ένα ψυχολογικό προβάδισμα στη συνάντηση που θα έχει με τον Ομπάμα. Τι ακριβώς όμως θέλει ο ρώσος πρόεδρος;
Ο Πούτιν θέλει εγγυήσεις για τα αμερικανικά σχέδια αντιπυραυλικής άμυνας στην Ευρώπη και την Ασία, τα οποία η Ρωσία θεωρεί σοβαρή απειλή για την ασφάλειά της. Ο Πούτιν θέλει να γίνει αποδεκτό το στάτους κβο στον Καύκασο μετά την απόσχιση εδαφών της Γεωργίας το 2008. Ο Πούτιν θέλει μια γόνιμη συμμετοχή της Ρωσίας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Ο Πούτιν θέλει να σταματήσει η κριτική των Ηνωμένων Πολιτειών προς τη ρωσική εκδοχή της δημοκρατίας και την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και ο κατάλογος συνεχίζεται.
Η Ρωσία θέλει επίσης μια ειρηνική επίλυση της κρίσης με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Όταν ο Πούτιν συναντήσει τον Ομπάμα, θα ζητήσει διαβεβαιώσεις ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εμποδίσουν μια ισραηλινή επίθεση εναντίον των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν και δεν θα λάβουν σε καμιά περίπτωση μέρος οι ίδιες σ’αυτήν.
Για το Κρεμλίνο, ένας πόλεμος στο Ιράν θα ήταν πολύ πιο αποσταθεροποιητικός, πολιτικά και οικονομικά, από οποιαδήποτε αναταραχή στη Συρία.
Ο Ομπάμα θέλει κι αυτός πολλά από τον Πούτιν, όπως να συνεργαστεί σε μια ειρηνική λύση του
ιρανικού έπους και συμβάλει στην αντιμετώπιση του πονοκεφάλου της Νότιας Κορέας. Οι δύο ηγέτες έχουν λοιπόν κάθε λόγο να συμφωνήσουν στο θέμα της Συρίας.
Στο πλαίσιο της προετοιμασίας της διμερούς συνάντησης, ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του αμερικανού προέδρου Τόμας Ντόνιλον συζήτησε πριν από τρεις εβδομάδες το θέμα της Συρίας με τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Όταν στην G8 ο ίδιος ο Ομπάμα έθεσε το ζήτημα του μέλλοντος του Ασαντ στον ρώσο πρωθυπουργό, εκείνος έμοιαζε να συμφωνεί.
Με βάση την εκκολαπτόμενη αυτή συμφωνία, η Ρωσία θα συμφωνήσει με την απομάκρυνση του Ασαντ, στα πρότυπα της μετάβασης στην Υεμένη. Το καθεστώς θα παρέμενε στην περίπτωση αυτή σε μεγάλο βαθμό άθικτο, και το ίδιο θα συνέβαινε με τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, τις εμπορικές της σχέσεις και τη ναυτική της βάση.
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος Ομπάμα θα μπορούσε στην περίπτωση αυτή να υποστηρίξει ότι η συριακή κρίση λύθηκε αναίμακτα.
Ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα ήταν βέβαια δύσκολο να αφομοιωθεί από τη συριακή αντιπολίτευση και όλους εκείνους που ονειρεύονται μια αλλαγή καθεστώτος. Πολύ περισσότερο που προϋπόθεση για μια τέτοια συμφωνία ήταν η παροχή αμνηστίας στον Ασαντ και τους ανθρώπους του.
Προς το παρόν, πάντως, η μόνη συμφωνία που βρίσκεται στο τραπέζι είναι το σχέδιο Αναν, που ζητά κατάπαυση του πυρός, την απομάκρυνση του βαρέος οπλισμού από κατοικημένες περιοχές, την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, την απελευθέρωση των κρατουμένων και την ελεύθερη κίνηση των δημοσιογράφων.
Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ δεν απέκλεισε την αποχώρηση του Άσαντ από την εξουσία, αλλά τόνισε ότι το σημαντικότερο σήμερα δεν είναι η αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό. Σε κάθε περίπτωση, μια αποχώρηση του Ασαντ θα ήταν μια αμερικανική επιτυχία.
Διαβάστε περισσότερα...
Newsroom Κ/ ΑΜΠΕ
Εκπρόσωποι της ρωσικής κυβέρνησης έσπευσαν χθες να δηλώσουν ότι οι περιστάσεις στις οποίες σημειώθηκε την περασμένη Παρασκευή η σφαγή 116 αμάχων, μεταξύ των οποίων και πολλών παιδιών, δεν έχουν εξακριβωθεί, ότι μεγάλη ευθύνη φέρει η αντιπολίτευση και ότι η Μόσχα παραμένει αντίθετη στην αλλαγή καθεστώτος.
Όπως επισημαίνει όμως ο Σάιμον Τάινταλ στην Γκάρντιαν, είναι σαφές ότι η ομόφωνη υιοθέτηση του ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας δημιουργεί ένα ρήγμα στο διπλωματικό τείχος που είχε υψώσει η Μόσχα γύρω από το συριακό καθεστώς. Και μπορεί κανείς να διατυπώσει την αρκετά βάσιμη υπόθεση ότι την απόφαση την έλαβε προσωπικά ο πρόεδρος Πούτιν.
Ακόμη κι όταν ο απολογισμός των νεκρών από την εξέγερση είχε φτάσει τους 10.000, και η ειρηνευτική μεσολάβηση του Κόφι Αναν κατέρρεε, η Ρωσία εξακολουθούσε να ταυτίζεται με τη γραμμή του καθεστώτος ότι υπεύθυνοι για τη βία ήταν οι τρομοκράτες και οι θρήσκοι εξτρεμιστές. Τώρα, συμφωνώντας με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία ότι ο Ασαντ παραβίασε τη διεθνή νομοθεσία με την προσφυγή σε «υπέρμετρη βία», η Μόσχα κάνει ένα συμβολικό και ουσιαστικό βήμα προς την εκθρόνιση του σύρου ηγέτη.
Η Ρωσία είχε δεχθεί έντονη διπλωματική πίεση για να αλλάξει θέση, μια πίεση που είχε αρχίσει να πλήττει τόσο τα συμφέροντά της στη Μέση Ανατολή σε σχέση με τη Σαουδική Αραβία και τις χώρες του Κόλπου (που αντιτίθενται όλες στον Ασαντ), όσο και τις σχέσεις της με την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό δεν αρκεί όμως για να εξηγήσει τη στροφή της Μόσχας.
Μια πιθανότερη εξήγηση, σημειώνει ο αρθρογράφος της Γκάρντιαν, έχει να κάνει με την επιστροφή του Πούτιν στην προεδρία της Ρωσίας. Ο Πούτιν δεν είναι κανένα «περιστέρι» ούτε ένας άνθρωπος της ειρήνης, όπως έχει δείξει επανειλημμένα σε διάφορες πολεμικές ζώνες, από την Τσετσενία ως τη Γεωργία. Η προσέγγισή του στηρίζεται στον ψυχρό υπολογισμό του εθνικού συμφέροντος.
Το σημαντικότερο θέμα της διεθνούς ατζέντας του Πούτιν δεν είναι η Συρία ούτε κάποια από τις άλλες αραβικές εξεγέρσεις, αλλά η συνάντηση που θα έχει τον άλλο μήνα με τον Μπάρακ Ομπάμα. Ο Πούτιν επίτηδες δεν μετέβη την περασμένη εβδομάδα στη σύνοδο της G8 που φιλοξένησε ο αμερικανός πρόεδρος στη Μέριλαντ. Όπως επίτηδες καθυστέρησε αρκετές ημέρες μέχρι να δεχθεί τα συγχαρητήρια που του έστειλε τηλεφωνικά ο αμερικανός πρόεδρος για την επιστροφή του στην προεδρία.
Όλα αυτά αποτελούν κλασική συμπεριφορά του Πούτιν και του δίνουν ένα ψυχολογικό προβάδισμα στη συνάντηση που θα έχει με τον Ομπάμα. Τι ακριβώς όμως θέλει ο ρώσος πρόεδρος;
Ο Πούτιν θέλει εγγυήσεις για τα αμερικανικά σχέδια αντιπυραυλικής άμυνας στην Ευρώπη και την Ασία, τα οποία η Ρωσία θεωρεί σοβαρή απειλή για την ασφάλειά της. Ο Πούτιν θέλει να γίνει αποδεκτό το στάτους κβο στον Καύκασο μετά την απόσχιση εδαφών της Γεωργίας το 2008. Ο Πούτιν θέλει μια γόνιμη συμμετοχή της Ρωσίας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Ο Πούτιν θέλει να σταματήσει η κριτική των Ηνωμένων Πολιτειών προς τη ρωσική εκδοχή της δημοκρατίας και την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και ο κατάλογος συνεχίζεται.
Η Ρωσία θέλει επίσης μια ειρηνική επίλυση της κρίσης με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Όταν ο Πούτιν συναντήσει τον Ομπάμα, θα ζητήσει διαβεβαιώσεις ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εμποδίσουν μια ισραηλινή επίθεση εναντίον των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν και δεν θα λάβουν σε καμιά περίπτωση μέρος οι ίδιες σ’αυτήν.
Για το Κρεμλίνο, ένας πόλεμος στο Ιράν θα ήταν πολύ πιο αποσταθεροποιητικός, πολιτικά και οικονομικά, από οποιαδήποτε αναταραχή στη Συρία.
Ο Ομπάμα θέλει κι αυτός πολλά από τον Πούτιν, όπως να συνεργαστεί σε μια ειρηνική λύση του
ιρανικού έπους και συμβάλει στην αντιμετώπιση του πονοκεφάλου της Νότιας Κορέας. Οι δύο ηγέτες έχουν λοιπόν κάθε λόγο να συμφωνήσουν στο θέμα της Συρίας.
Στο πλαίσιο της προετοιμασίας της διμερούς συνάντησης, ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του αμερικανού προέδρου Τόμας Ντόνιλον συζήτησε πριν από τρεις εβδομάδες το θέμα της Συρίας με τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Όταν στην G8 ο ίδιος ο Ομπάμα έθεσε το ζήτημα του μέλλοντος του Ασαντ στον ρώσο πρωθυπουργό, εκείνος έμοιαζε να συμφωνεί.
Με βάση την εκκολαπτόμενη αυτή συμφωνία, η Ρωσία θα συμφωνήσει με την απομάκρυνση του Ασαντ, στα πρότυπα της μετάβασης στην Υεμένη. Το καθεστώς θα παρέμενε στην περίπτωση αυτή σε μεγάλο βαθμό άθικτο, και το ίδιο θα συνέβαινε με τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, τις εμπορικές της σχέσεις και τη ναυτική της βάση.
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος Ομπάμα θα μπορούσε στην περίπτωση αυτή να υποστηρίξει ότι η συριακή κρίση λύθηκε αναίμακτα.
Ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα ήταν βέβαια δύσκολο να αφομοιωθεί από τη συριακή αντιπολίτευση και όλους εκείνους που ονειρεύονται μια αλλαγή καθεστώτος. Πολύ περισσότερο που προϋπόθεση για μια τέτοια συμφωνία ήταν η παροχή αμνηστίας στον Ασαντ και τους ανθρώπους του.
Προς το παρόν, πάντως, η μόνη συμφωνία που βρίσκεται στο τραπέζι είναι το σχέδιο Αναν, που ζητά κατάπαυση του πυρός, την απομάκρυνση του βαρέος οπλισμού από κατοικημένες περιοχές, την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, την απελευθέρωση των κρατουμένων και την ελεύθερη κίνηση των δημοσιογράφων.
Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ δεν απέκλεισε την αποχώρηση του Άσαντ από την εξουσία, αλλά τόνισε ότι το σημαντικότερο σήμερα δεν είναι η αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό. Σε κάθε περίπτωση, μια αποχώρηση του Ασαντ θα ήταν μια αμερικανική επιτυχία.
National Security Culture in Turkey: A Qualitative Study on Think Tanks
Abstract
This article examines the role that think tanks have played in the
formulation of national security and a culture of security through
field research conducted on fourteen think tanks located in Istanbul
and Ankara. In addition to participant observation at the
think tanks, twenty-five in-depth interviews were conducted with
administrators and specialists. The findings revealed that, in
terms of their strategic attitudes about national security in Turkey,
there are three groups of think tanks: critical think tanks; b)
middle-position think tanks; and c) congruent think tanks. Based
on the results of the data collected, we argue that the culture of
national security in Turkey has begun to be impacted by a plurality
of actors, both civilian and official, and that there is an emerging
competition for influence over the definitions and conceptualizations
of security as well as the identification of security issues
within a securitization process which has led to their securitization.
Although the think-tank sector in Turkey is still in its formative
years, its roles and influence in the debates on national security
have been on the rise.
For more click here
Διαβάστε περισσότερα...
Δευτέρα 28 Μαΐου 2012
ΟΗΕ: Τουλάχιστον 108 οι νεκροί στη Χούλα της Συρίας
Ο επικεφαλής των παρατηρητών του ΟΗΕ στη Συρία, στρατηγός Ρόμπερτ Μουντ, δήλωσε στη διάρκεια της σημερινής έκτακτης συνεδρίασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ότι τουλάχιστον 108 άνθρωποι έχασαν τη ζωή του και 300 τραυματίστηκαν στη σφαγή στη συριακή πόλη Χούλα, όπως δήλωσε ένας διπλωμάτης στο Ρόιτερς. Ο στρατηγός Μουντ μίλησε στην κεκλεισμένων των θυρών έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για τη Συρία μέσω βιντεοσύνδεσης από τη Δαμασκό. Στο μεταξύ ένας Ρώσος διπλωμάτης δήλωσε στο άνοιγμα της συνεδρίασης ότι μένει να εξακριβωθεί η ευθύνη της συριακής κυβέρνησης για τη σφαγή στη Χούλα. «Πρέπει να εξακριβώσουμε αν οι συριακές αρχές» είναι υπεύθυνες γι’ αυτή τη σφαγή, δήλωσε στον Τύπο ο μόνιμος Ρώσος αναπληρωτής εκπρόσωπος στον ΟΗΕ Ιγκόρ Πάνκιν. Ο ίδιος επεσήμανε ότι «η πλειοψηφία» των θυμάτων σκοτώθηκαν από αιχμηρό όπλο ή «εκτελέστηκαν εξ επαφής», αντικρούοντας τις προηγούμενες πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες οι άμαχοι σκοτώθηκαν από τα πυρά πυροβολικού. Ο Πάνκιν άφησε επίσης να εννοηθεί ότι ο αριθμός των καταμετρημένων θυμάτων δεν αντιστοιχεί στις καταστροφές που παρατηρήθηκαν στην πόλη. Ο Βρετανός πρεσβευτής στον ΟΗΕ Μαρκ Λάιαλ Γκραντ, από την πλευρά του, εξέφρασε τη διαφωνία του. «Μοιάζει αρκετά ξεκάθαρο ότι η σφαγή στη Χούλα προκλήθηκε από τον σφοδρό βομβαρδισμό από το πυροβολικό και τα άρματα μάχης του καθεστώτος», σημείωσε πριν την έναρξη της συνεδρίασης. Οι διπλωμάτες δήλωσαν ότι ελπίζουν να συμφωνήσουν σε κάποιου είδους καταδίκη της σφαγής στη διάρκεια της συνεδρίασης του Συμβουλίου Ασφαλείας, αν και η Ρωσία διαφωνεί με τις υπόλοιπες χώρες για το ποιος ευθύνεται για το συμβάν. Ο ΟΗΕ επιβεβαιώνει τη χρήση οβίδων πυροβολικού και αρμάτων μάχης Οι παρατηρητές του ΟΗΕ στη Συρία επιβεβαίωσαν ότι οβίδες πυροβολικού και αρμάτων μάχης χρησιμοποιήθηκαν εναντίον κατοικημένης περιοχής της πόλης Χούλα στη Συρία, όπου τουλάχιστον 108 άνθρωποι, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά, σκοτώθηκαν, όπως αναφέρει ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Γκι-μουν σε σημερινή του επιστολή προς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η επιστολή του Μπαν, την οποία έχει στην κατοχή του το Ρόιτερς, αναφέρει ότι οι παρατηρητές «είδαν τις σορούς των νεκρών και επιβεβαίωσαν από μια εξέταση των πυρομαχικών ότι οβίδες του πυροβολικού και αρμάτων μάχης ερίφθησαν σε κατοικημένη συνοικία». Ο Μπαν επανέλαβε επίσης την έκκλησή του προς τη συριακή κυβέρνηση να σταματήσει να χρησιμοποιεί βαρέα όπλα σε κατοικημένες περιοχές, όπως επανειλημμένα έχει δεσμευθεί η Δαμασκός. Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ πρόσθεσε ότι οι παρατηρητές του ΟΗΕ είδαν σημάδια από τραύματα από όπλα σε κάποιες από τις σορούς, γεγονός που ενδέχεται να συνηγορεί με τις εξ επαφής δολοφονίες για τις οποίες έκανε λόγο νωρίτερα ο αναπληρωτής ρώσος απεσταλμένος στον ΟΗΕ Ιγκόρ Πάνκιν. Τουλάχιστον 30 νεκροί σήμερα από τον βομβαρδισμό της Χάμα Τουλάχιστον 30 άνθρωποι σκοτώθηκαν σήμερα όταν άρματα μάχης του συριακού στρατού βομβάρδισαν συνοικίες της πόλης Χάμα, προπύργιο των ανταρτών που μάχονται κατά των δυνάμεων του σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ, όπως δήλωσαν ακτιβιστές της αντιπολίτευσης. Οι πληροφορίες αυτές δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν από ανεξάρτητη πηγή. Πηγές της αντιπολίτευσης αναφέρουν ότι ο βομβαρδισμός ξεκίνησε το πρωί σε περιοχές κοντά στη βόρεια είσοδο της Χάμα, έπειτα από μια σειρά επιθέσεων των ανταρτών εναντίον σημείων ελέγχου του στρατού μέσα στην πόλη, και συνεχίστηκαν το απόγευμα στη νότια συνοικία αλ Μαλάαμπ. Ένα βίντεο που ανέβασαν στο διαδίκτυο οι αντικυβερνητικές δυνάμεις δείχνει μια ομάδα ανθρώπων, μεταξύ τους και δύο βρέφη, να κείτονται τραυματισμένοι ή νεκροί στο πάτωμα ενός τεμένους της πόλης. Στο μεταξύ χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν σήμερα σε πολλές περιοχές της Συρίας για να καταγγείλουν τη σφαγή στη Χούλα, όπου την Παρασκευή σκοτώθηκαν τουλάχιστον 108 άνθρωποι, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των παρατηρητών του ΟΗΕ στη χώρα. Διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στο Χαλέπι, την Ιντλίμπ, τη Ντεράα, τη Χάμα και τη Δαμασκό. Εκτός από τους 30 ανθρώπους που σκοτώθηκαν στη Χάμα, ακόμη 24 έχασαν τη ζωή τους σε άλλες περιοχές της Συρίας, από τους οποίους οι 15 ήταν άμαχοι, σύμφωνα με το συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Οι Λιβανέζοι όμηροι βρίσκονται ακόμη στα χέρια των απαγωγέων τους Οι Lιβανέζοι σιίτες προσκυνητές που απήχθησαν στις 22 Μαΐου από τη Συρία, την απελευθέρωση των οποίων είχαν ανακοινώσει την Παρασκευή οι αρχές του Λιβάνου, βρίσκονται ακόμη στα χέρια των απαγωγέων τους, δήλωσε σήμερα στο Γαλλικό Πρακτορείο ένα μέλος της συριακής αντιπολίτευσης. «Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι οι απαχθέντες βρίσκονται ακόμη στη Συρία και δεν έχουν αφεθεί ελεύθεροι. Η διαδικασία έχει διακοπεί», δήλωσε αυτό το μέλος του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου, που έχει ενημέρωση για την υπόθεση. Περίπου 12 σιίτες προσκυνητές από τον Λίβανο απήχθησαν στις 22 Μαΐου από το Χαλέπι, στη βόρεια Συρία, την ώρα που επέστρεφαν στη χώρα τους από το Ιράν. Μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει αναλάβει την ευθύνη για την απαγωγή, ενώ ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός, ο οποίος αποτελείται κυρίως από λιποτάκτες που μάχονται κατά των δυνάμεων της συριακής κυβέρνησης του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ, διαψεύδει οποιαδήποτε εμπλοκή του. Ο Λίβανος είχε ανακοινώσει ότι οι προσκυνητές θα επέστρεφαν στη χώρα τους την Παρασκευή το βράδυ, όμως αργότερα η Τουρκία διέψευσε τις πληροφορίες αυτές. Πηγή: ΑΜΠΕ |
Τουλάχιστον 22 νεκροί χθες σε μάχες στη νότια Υεμένη
|
Μπαχρέιν: Καταδίκη έξι ατόμων για «τρομοκρατία» και «κατασκοπεία για το Ιράν»
| Έξι άνθρωποι καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές κάθειρξης για «τρομοκρατία» και «κατασκοπεία για λογαριασμό του Ιράν». |
| Ένα δικαστήριο του Μπαχρέιν καταδίκασε έξι ανθρώπους σε ποινές κάθειρξης 15 ετών τον καθένα, κρίνοντάς τους ένοχους για τρομοκρατία και κατασκοπεία για λογαριασμό του Ιράν. Το κακουργιοδικείο έκρινε τους έξι κατηγορούμενους ένοχους των κατηγοριών ότι συνέστησαν μια οργάνωση που είχε στόχο να πραγματοποιήσει τρομοκρατικές επιθέσεις στη χώρα του Κόλπου και στη γειτονική Σαουδική Αραβία, μετέδωσε το κρατικό ειδησεογραφικό πρακτορείο BNA. Αθώωσε δύο ακόμη κατηγορούμενους. Η ομάδα κατηγορήθηκε ότι σχεδίαζε να πραγματοποιήσει επιθέσεις στο υπουργείο Εσωτερικών, σε μια υπερυψωμένη γέφυρα που συνδέει το Μπαχρέιν με τη Σαουδική Αραβία και την πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στην Μανάμα. Οι αρχές είχαν ανακοινώσει ότι εξάρθρωσαν τον «τρομοκρατικό πυρήνα» που είχαν συστήσει το Νοέμβριο, όταν τέσσερα από τα μέλη της είχαν συλληφθεί από τις αρχές του Κατάρ στα σύνορα με τη Σαουδική Αραβία. Στο Μπαχρέιν, χώρα-σύμμαχο των ΗΠΑ, έδρα του Πέμπτου Στόλου του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού, σημειώνονται ταραχές από τις αρχές της περασμένης χρονιάς, όταν ξέσπασαν διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας, στο πλαίσιο της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης. Η κυβέρνηση επέβαλε στρατιωτικό νόμο, κάλεσε στρατεύματα της Σαουδικής Αραβίας και σύντριψε τις διαδηλώσεις ένα μήνα αφότου άρχισαν, τον Μάρτιο, αλλά η αναταραχή συνεχίστηκε με συχνές μαζικές διαδηλώσεις από την αντιπολίτευση και συγκρούσεις με την αστυνομία. Ξένες κυβερνήσεις, οργανώσεις προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν επικρίνει την Μανάμα για την αντιμετώπιση των διαδηλωτών. Οι αρχές στο Μπαχρέιν, όπου πλειοψηφούν οι σιίτες αλλά βασιλεύει μια σουνιτική δυναστεία, κατηγόρησαν το Ιράν ότι βρίσκεται πίσω από τις κινητοποιήσεις. Η Ισλαμική Δημοκρατία διαψεύδει ότι υποκινεί τις ταραχές. Το BNA ανέφερε ότι οι καταδικασθέντες βρίσκονταν σε «επαφή» με τους Φρουρούς της Επανάστασης του Ιράν και την παραστρατιωτική οργάνωση Μπασίτζ και είχαν σκοπό να «στοχεύσουν ευαίσθητες και ζωτικές εγκαταστάσεις» στο Μπαχρέιν. Η αντιπολίτευση δεν σχολίασε την εξέλιξη στην υπόθεση ως τώρα. Τρεις από τους καταδικασθέντες δικάστηκαν ερήμην, περιλαμβανομένου του Άλι Μουσέιμα, γιου του σιίτη ηγέτη των αντιφρονούντων Χάσαν Μουσέιμα, είπε ένας δικηγόρος. Μπορεί να ασκηθεί έφεση στην απόφαση, σύμφωνα με τον ίδιο δικηγόρο. Πηγή: ΑΜΠΕ |
Επίθεση αμερικανικών UAV στο ΒΔ Πακιστάν
| Τουλάχιστον 5 νεκροί από επιθέσεις αμερικανικών τηλεκατευθυνόμενων μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Τρεις νεκροί σε βομβιστική επίθεση. |
| Τουλάχιστον πέντε φερόμενοι ως ισλαμιστές αντάρτες σκοτώθηκαν χθες από επίθεση που εξαπέλυσαν τηλεκατευθυνόμενα μη επανδρωμένα αεροσκάφη των ΗΠΑ (Unmanned Aerial Vehicles, UAVs) σε μια περιοχή όπου κατοικούν φυλές στο βορειοδυτικό Πακιστάν, δήλωσαν αξιωματούχοι των πακιστανικών υπηρεσιών ασφαλείας. Η επίθεση σημειώθηκε στη Χασοχέλ, 25 χλμ. ανατολικά της Μιρανσάχ, της μεγαλύτερης πόλης του Βόρειου Ουαζιριστάν. Επρόκειτο για την τρίτη επίθεση αυτού του είδους στην επαρχία, που θεωρείται προπύργιο των ταλιμπάν και μαχητών που πρόσκεινται στην αλ Κάιντα, μέσα σε τέσσερις ημέρες. «Αμερικανικά τηλεκατευθυνόμενα στοχοποίησαν ένα κτιριακό συγκρότημα των ανταρτών και ένα [αεροσκάφος] εκτόξευσε τέσσερις πυραύλους σκοτώνοντας πέντε αντάρτες», είπε ένας πακιστανός αξιωματούχος των υπηρεσιών ασφαλείας. Το συγκρότημα υπέστη και μια δεύτερη επίθεση περίπου 20 λεπτά αργότερα, κι εκτοξεύτηκαν εναντίον του άλλοι τέσσερις πύραυλοι. Ένας άλλος αξιωματούχος των πακιστανικών υπηρεσιών ασφαλείας επιβεβαίωσε την επίθεση και τον απολογισμό προσθέτοντας ότι η ταυτότητα των νεκρών δεν είναι γνωστή αλλά στην περιοχή «είναι γνωστό ότι φιλοξενούνται Ουζμπέκοι, Άραβες και άλλοι ξένοι αντάρτες». Σύμφωνα με έναν απολογισμό του Γαλλικού Πρακτορείου, το 2009 έγιναν τουλάχιστον 45 επιδρομές αμερικανικών UAVs στις περιοχές των φυλών, το 2010 τουλάχιστον 101 και το 2011 έγιναν τουλάχιστον 64. Κατά το αμερικανικό ινστιτούτο έρευνας New America Foundation, οι επιθέσεις των τηλεκατευθυνόμενων αυτών αεροσκαφών έχουν στοιχίσει τη ζωή 1.715 - 2.680 ανθρώπων στο Πακιστάν μέσα σε οκτώ χρόνια. Νωρίτερα χθες, μια βόμβα η οποία πυροδοτήθηκε με τηλεχειρισμό κι είχε στόχο ένα διερχόμενο αυτοκίνητο της αστυνομίας, αλλά εξερράγη με μερικά δευτερόλεπτα καθυστέρηση, σκότωσε τρεις πολίτες και τραυμάτισε έξι ανθρώπους, ανάμεσά τους έναν αστυνομικό, στην Κουέτα, στο νοτιοδυτικό Πακιστάν, όπως ανακοίνωσε η αστυνομία. Δεν υπήρξε ανάληψη ευθύνης για τη χθεσινή επίθεση. Στην επαρχία Μπαλουτσιστάν δρουν ισλαμιστές αντάρτες, σημειώνονται συγκρούσεις μεταξύ σιιτών και σουνιτών, ενώ στην περιοχή δρουν αυτονομιστές αντάρτες. Πηγή: ΑΜΠΕ |
Ο Νεοοθωμανισμός σε σταυροδρόμι (2): Δοκιμάζoνται οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ και η πολιτική του Αττίλα και του Casus Belli
Σχετικό άρθρο: Ο Νεοοθωμανισμός σε σταυροδρόμι: Ο ρόλος στρατοχωροφύλακα της Τουρκίας και η αντίδραση του Ισραήλ!
Του Σάββα Καλεντερίδη
Στο άρθρο της Παρασκευής προσπαθήσαμε να χαράξουμε το γενικό πλαίσιο και να δώσουμε κάποιες εξηγήσεις για το ρόλο που έχει ανατεθεί στην Τουρκία, στα πλαίσια του Σχεδίου της Διευρυμένης Μέσης Ανατολής, τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να τον εκμεταλλευθεί το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου δια του Νεοοθωμανισμού και τον τρόπο με τον οποίο το Ισραήλ κινείται για να εξουδετερώσει εκείνες τις πτυχές που θίγουν το δικό του ρόλο και αποστολή στην περιοχή.
Στην όλη θεώρησή μας αφήσαμε σκόπιμα κενό το κομμάτι εκείνο που σχετίζεται με την Ελλάδα και την Κύπρο, αφ’ ενός γιατί παρουσιάζει ειδικό ενδιαφέρον για μας τους Έλληνες και αφ’ ετέρου γιατί είναι σε πρόοδο σοβαρές εξελίξεις το αμέσως επόμενο διάστημα.
Πρώτα απ’ όλα αυτό που θα τεθεί σε δοκιμασία είναι η πολιτική της Τουρκίας στο Κυπριακό, που εκφράστηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο με την εισβολή και κατοχή του 40% του εδάφους ενός κυρίαρχου κράτους, το οποία μάλιστα από το 2004 είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτής που προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν ορισμένοι ανεύθυνοι και επί της ουσίας περιθωριακοί κύκλοι στην Ελλάδα, για πρόσκαιρα εκλογικά κέρδη.
Η πολιτική της βάρβαρης εισβολής και κατοχής της Τουρκίας θα προσκρούσει από της 1ης Ιουλίου στην ευρωπαϊκή νομιμότητα, αφού τότε αρχίζει η ιστορική προεδρεία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αν και η Άγκυρα φαίνεται να έχει χάσει την υπομονή της απέναντι στην Ευρώπη, που τη φορά αυτή, σύμφωνα με τους παραδοσιακούς Τούρκους διπλωμάτες, κρύβεται πίσω από την μικρή Κύπρο, και φέρεται αποφασισμένη να κόψει κάθε σχέση και να μην έχει οποιαδήποτε επαφή με την Ε.Ε. το εξάμηνο της κυπριακής προεδρείας, το πραγματικό πρόβλημα που απασχολεί την κυβέρνηση και όλες τις εκφάνσεις του τουρκικού κράτους, είναι αυτό που σχετίζεται με τις διαδικασίες εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στη ΝΑ Μεσόγειο.
Η ευρωπαϊκή Κύπρος, αγνοώντας τις απειλές της Τουρκίας, που μέχρι στιγμής τουλάχιστον αποδείχτηκαν απλοί λεονταρισμοί, μετά την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος στο Οικόπεδο 12, όπου είναι εξασφαλισμένη η υποστήριξη των ΗΠΑ και το Ισραήλ, προχωρεί ακάθεκτη στο δεύτερο γύρω των αδειοδοτήσεων, όπου εκδήλωσαν ενδιαφέρον εταιρείες μεταξύ άλλων από τη Ρωσία, τη Γαλλία, την Αυστραλία, την Νότια Κορέα, τη Μαλαισία και το Ισραήλ. Τουρκικοί διπλωματικοί κύκλοι, παρά την ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ, που υπόσχεται ...αποσταθεροποίηση της περιοχής, σύμφωνα με δημοσιεύματα εκφράζουν την ανησυχία τους για την εμπλοκή στην περιοχή μετά τις ΗΠΑ και του Ισραήλ και όλων των πιο πάνω χωρών, κάτι που θα οδηγήσει στην απομόνωση και θα αποδυναμώσει σε εξαιρετικό βαθμό τις τουρκικές θέσεις γύρω από το κρίσιμο θέμα της ΑΟΖ και του τρόπου οριοθέτησής της.
Μάλιστα, ο «Επικεφαλής Διεθνών Σχέσεων» του Ισραηλινού ΥΠΕΞ και σύμβουλος του Υπουργού Ενεργείας Πρέσβης Σαγκί Κάρνι (Sagi Κarni), μιλώντας σε εκδήλωση που οργάνωσε το ίδρυμα Κonrad-Αdenauer Stiftung, ανέφερε ότι για τον καθορισμό και την οριοθέτηση της ΑΟΖ «υπάρχουν διαφορετικές φιλοσοφίες, με την Τουρκία να αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα. Η Τουρκία έχει διαφορετικό τρόπο στον καθορισμό της ΑΟΖ και στον διαχωρισμό της θάλασσας, αλλά είναι μόνη σε αυτό και όλοι οι άλλοι γείτονες στη γύρω θαλάσσια περιοχή εφαρμόζουν τους ίδιους κανόνες και μετρήσεις».
Με άλλα λόγια, η Τουρκία βλέπει την πολιτική της σε σχέση με την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα να αποδομείται εκ των πραγμάτων, αφού η διεθνής πρακτική που ακολουθεί τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, έχει αρχίσει να αγγίζει την πολιτική της εισβολής και κατοχής στη ΝΑ Μεσόγειο και την πολιτική του casus belli στο Αιγαίο.
Ενώ όμως οι προοπτικές συνεργασίας Ισραήλ - Κύπρου στον ενεργειακό τομέα αναμένεται να τεθούν επί τάπητος στη συνάντηση του υπουργού Ενέργειας Ούζι Λαντάου (Uzi Ladau) με τον Κύπριο ομόλογό του Νεοκλή Συλικιώτη, στις 11 Ιουνίου, ένα επεισόδιο που εκτυλίχτηκε στον εναέριο χώρο της Κύπρου, μεταξύ μαχητικού αεροσκάφους της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας και δυο τουρκικών F-16 έρχεται να αναδείξει με τον πιο εύγλωττο τρόπο το πρόβλημα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Τουρκία της εισβολής και κατοχής και τουcasus belli το επόμενο διάστημα.
Σύμφωνα με το τουρκικό ΓΕΘΑ, το ισραηλινό μαχητικό φέρεται να εισήλθε πέντε φορές και να πέταξε επί οκτώ λεπτά πάνω από τον εναέριο χώρο των κατεχομένων, ο οποίος με βάση τι διεθνές δίκαιο και τη διεθνή νομιμότητα συνεχίζει να ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία. Η Τουρκία απογείωσε δυο μαχητικά F-16 και επιχείρησε να αναχαιτίσει το ισραηλινό μαχητικό, αφού θεωρεί ότι ο εναέριος χώρος των κατεχομένων ανήκει στη δική της δικαιοδοσία.
Ανεξαρτήτως του μεγέθους του συγκεκριμένου επεισοδίου, οι Τούρκοι αξιωματούχοι εξετάζουν το ενδεχόμενο η πτήση και η όλη κίνηση του ισραηλινού μαχητικού να αποτελεί μέρος ευρύτερου σχεδίου εμπλοκής της πολεμικής αεροπορίας, του πολεμικού ναυτικού αλλά και του στρατού ξηράς του Ισραήλ στο θέμα της ασφάλειας του χερσαίου, του εναέριου και του θαλάσσιου χώρου της Κύπρου, στα πλαίσια συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας που συνήψαν οι δύο χώρες, με αφορμή την συνεργασία στον ενεργειακό τομέα.
Ενδεικτικό του προβληματισμού και της ανησυχίας που επικρατεί στην τουρκική πλευρά είναι το δημοσίευμα που απασχόλησε την επικαιρότητα στην Τουρκία τις προηγούμενες ημέρες, σύμφωνα με το οποίο 20 χιλιάδες Ισραηλινοί κομάντος θα εγκατασταθούν στη Λεμεσό, μαζί με το αναγκαίο τεχνικό και διοικητικό προσωπικό, οι οποίοι θα αναλάβουν την ευθύνη της ασφάλειας του τερματικού σταθμού υγροποίησης φυσικού αερίου που θα κατασκευαστεί στην περιοχή. Το ίδιο δημοσίευμα αναφέρει ότι για την προστασία του σταθμού από αέρος θα εγκατασταθούν στην Κύπρο εξελιγμένα συστήματα αεροπορικής άμυνας, καθώς και αεροσκάφη της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας στη Βάση "Ανδρέας Παπανδρέου" της Πάφου. Μάλιστα Τούρκος αναλυτής αναφέρει ότι αν γίνει αυτό, θα είναι η πρώτη φορά που στρατεύματα του Ισραήλ θα σταθμεύουν επίσημα σε μια ξένη χώρα.
Ο ίδιος αναλυτής κάνει αναφορά στις δυνατότητες του πολεμικού ναυτικού του Ισραήλ και στις δυνατότητες των υποβρυχίων του, προσθέτοντας μάλιστα ότι η άσκηση που έκαναν προ εβδομάδων ναυτικές και αεροπορικές μονάδες της Ελλάδος, των ΗΠΑ και του Ισραήλ, συμπεριλαμβάνοντας στην περιοχή ασκήσεως και το Καστελόριζο, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου, εννοώντας ότι πίσω από την άσκηση κρύβεται σχέδιο αποκλεισμού της Τουρκίας από την Ανατολική Μεσόγειο, υπό το πρόσχημα της ασφάλειας των θαλασσίων δρόμων μεταφοράς των ενεργειακών πρώτων υλών.
Ο ίδιος αναλυτής κάνει αναφορά στις δυνατότητες του πολεμικού ναυτικού του Ισραήλ και στις δυνατότητες των υποβρυχίων του, προσθέτοντας μάλιστα ότι η άσκηση που έκαναν προ εβδομάδων ναυτικές και αεροπορικές μονάδες της Ελλάδος, των ΗΠΑ και του Ισραήλ, συμπεριλαμβάνοντας στην περιοχή ασκήσεως και το Καστελόριζο, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου, εννοώντας ότι πίσω από την άσκηση κρύβεται σχέδιο αποκλεισμού της Τουρκίας από την Ανατολική Μεσόγειο, υπό το πρόσχημα της ασφάλειας των θαλασσίων δρόμων μεταφοράς των ενεργειακών πρώτων υλών.
Το θέμα είναι μεγάλο και όπως είπαμε παραπάνω, σχετίζεται και με το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, όπου η Τουρκία υποστηρίζει ότι τα νησιά είναι κάτι σαν ...οπτασία που απλά κάθεται στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας, ζητώντας με αναίδεια το μισό Αιγαίο, αφού εν τω μεταξύ δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι γράφει στα παλαιότερα των νεοοθωμανικών της τσαρουχιών το διεθνές δίκαιο, και φυσικά συνεχίζει να έχει σε ισχύ το νεοβάρβαρο casus belli .
Το θλιβερό είναι ότι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η Ελλάδα διαλύεται εσωτερικά. Κρίμα!
IHH organizes march for freedom of Mavi Marmara and Jerusalem
On the second anniversary of an Israeli attack on Mavi Marmara Freedom Flotilla, IHH Humanitarian Relief Foundation will be organizing a march in İstanbul’s Taksim neighborhood. We expect everyone to show up for this march on May 31.
17.05.2012 - IHH organizes march for freedom of Mavi Marmara and Jerusalem
Two years have passed since the Israeli attack on the Freedom Flotilla which set sail to take humanitarian aid to Gaza which is giving a struggle for life under the blockade of Israel.
Hundreds of activists from tens of countries who were on board the Mavi Marmara at the time of the attack will meet in İstanbul to condemn the attack on its second anniversary.
IHH is organizing this march to protest Israel and show that the martyrs of Mavi Marmara have not been forgotten. The march will be organized with the slogan “We are walking,” and with the theme “Free Jerusalem.”
IHH President Atty. Bülent Yıldırım will deliver a speech at the event in which he will bring the Israeli atrocities in Palestine to the world’s attention and call for the end of Israeli policies of tyranny and occupation.
Tens of thousands of people are expected to attend the march and chant “For Jerusalem’s liberation,” “Final destination is Freedom” slogans.
The families of the Mavi Marmara martyrs, local and foreign participants will also join the march. The march will take place at İstiklal Street at 7 p.m. on May 31.
What happened on board the Mavi Marmara?
Freedom Flotilla which set sail for Gaza in May 2010 to open a humanitarian aid corridor and break the illegitimate Israeli blockade on the city was attacked by Israeli forces as it was sailing in international waters. The Israeli attack claimed the lives of nine peace activists and injured 56 others.
This honorable initiative launched by civilians brought the realities in Palestine to the world’s attention once again.
Over the past two years, Israel has refused to comply with Turkey’s demands for an apology, compensation to the families of the victims and end of its blockade on Gaza.
Διαβάστε περισσότερα...
17.05.2012 - IHH organizes march for freedom of Mavi Marmara and Jerusalem
Two years have passed since the Israeli attack on the Freedom Flotilla which set sail to take humanitarian aid to Gaza which is giving a struggle for life under the blockade of Israel.
Hundreds of activists from tens of countries who were on board the Mavi Marmara at the time of the attack will meet in İstanbul to condemn the attack on its second anniversary.
IHH is organizing this march to protest Israel and show that the martyrs of Mavi Marmara have not been forgotten. The march will be organized with the slogan “We are walking,” and with the theme “Free Jerusalem.”
IHH President Atty. Bülent Yıldırım will deliver a speech at the event in which he will bring the Israeli atrocities in Palestine to the world’s attention and call for the end of Israeli policies of tyranny and occupation.
Tens of thousands of people are expected to attend the march and chant “For Jerusalem’s liberation,” “Final destination is Freedom” slogans.
The families of the Mavi Marmara martyrs, local and foreign participants will also join the march. The march will take place at İstiklal Street at 7 p.m. on May 31.
What happened on board the Mavi Marmara?
Freedom Flotilla which set sail for Gaza in May 2010 to open a humanitarian aid corridor and break the illegitimate Israeli blockade on the city was attacked by Israeli forces as it was sailing in international waters. The Israeli attack claimed the lives of nine peace activists and injured 56 others.
This honorable initiative launched by civilians brought the realities in Palestine to the world’s attention once again.
Over the past two years, Israel has refused to comply with Turkey’s demands for an apology, compensation to the families of the victims and end of its blockade on Gaza.
What drives Turkey's new Syria stance? A fear of two Kurdistans
Editor's Note: Soner Cagaptay is a senior fellow at the Washington Institute for Near East Policy and a GPS contributor. You can find all his blog posts here. The views expressed in this article are solely those of Soner Cagaptay.
By Soner Cagaptay, Special to CNN When the Syrian uprising began last spring, Turkey initially stayed behind Washington. It shied away from criticizing the regime of Bashar al-Assad, instead asking al-Assad to reform.
When Damascus refused, however, Ankara moved ahead of Washington, taking an aggressive posture against al-Assad and suggesting it was ready to take action to force him to step down.
Recently, though, Ankara has backpedaled, abandoning its aggression and sliding back toward Washington’s position. With this, Turkey has entered the third phase of its Syrian policy, falling nearly in line with Washington’s policy of “wait and see and hope for an orderly transition — for now.”
What could explain Turkey’s new posture? Many factors come to mind, from the fear of getting bogged down in a war with a neighboring country to being left alone to fight al-Assad. But one key factor is its fear of two Kurdistans.
Syria’s restless and well-organized Kurdish minority, for the most part, does not trust Turkey. Instead, the Syrian Kurds are looking to their counterparts in Iraq’s Kurdish region, the Middle East’s first autonomous Kurdish political entity. Some Syrian Kurdish leaders aspire to gain what the Iraqi Kurds have: their own Kurdistan.
Turkey can deal with one Kurdistan, but two might be too many.
In recent years, Ankara’s policy with the Iraqi Kurds has evolved from open hostility in 2003, when the Iraqi Kurds built their Kurdistan, to open friendship today.
In this regard, the Iraqi Kurds have helped Turkey by embracing a crucial strategy: Since 2003, the Iraqi Kurds have gradually abandoned their policy of turning a blind eye to the presence of the Kurdistan Workers Party (PKK), a Turkish Kurdish terror group that fights Turkey inside northern Iraq.
As far as Turkey is concerned, anyone who hosts the PKK is an enemy. Seeing this plain fact, the Iraqi Kurds sacrificed the PKK to ally with Turkey against Iraq’s increasingly authoritarian central government in Baghdad. As soon as the Iraqi Kurds showed good will on the PKK issue, Ankara reciprocated, building good ties with the Iraqi Kurdish Regional Government in Erbil. Today, Turkey has a diplomatic mission in Erbil, and Turkish Airlines, the country’s national flag carrier, flies direct from Erbil not only to Istanbul but also to Antalya, carrying Kurdish vacationers to the Turkish Riviera. And trade between Turkey and the Iraqi Kurds has boomed to such an extent that if Iraqi Kurdistan were an independent country today, Turkey would be its largest trading partner. So far, so good. But what if there were two Kurdistans, with a second to emerge in Syria after al-Assad’s potential fall? Could Turkey deal with the second one with the same ease it has learned to deal with the first? Maybe, if the Syrian Kurds also denied the PKK safe haven. One could then envision commercial ties cementing the relationship between Turkey and the Syrian Kurdistan, similar to Turkey and the Iraqi Kurdistan.
This could be a tall order, though. While the PKK has had negligible support among the Iraqi Kurds, this has not been the case among the Syrian Kurds. Granted, the Syrian Kurdish umbrella group, the Kurdistan National Council, has excluded the PKK from its membership. But still, some intelligence analysts suggest that the PKK has grassroots appeal inside Syria.
Then there is the Syrian regime’s complicity on the PKK issue. Damascus harbored the PKK for years, only stopping in the past decade to improve relations with Turkey. Since the beginning of the Syrian uprising, however, al-Assad has once again allowed the PKK to have an armed presence inside Syria in retaliation for Turkey’s support to the Syrian uprising.
The prospect of a second Kurdistan, one with a menacing PKK presence in it, now looms on Turkey’s radar screen. The al-Assad regime has caught on to that fear, allowing the PKK ample room to operate inside Syria, speaking to that primal Turkish strategic anxiety and sending a message to Ankara: “Help my opposition, and you might as well help the PKK and build a second Kurdistan in your backyard.”
The views expressed in this article are solely those of Soner Cagaptay.
Διαβάστε περισσότερα...
By Soner Cagaptay, Special to CNN When the Syrian uprising began last spring, Turkey initially stayed behind Washington. It shied away from criticizing the regime of Bashar al-Assad, instead asking al-Assad to reform.
When Damascus refused, however, Ankara moved ahead of Washington, taking an aggressive posture against al-Assad and suggesting it was ready to take action to force him to step down.
Recently, though, Ankara has backpedaled, abandoning its aggression and sliding back toward Washington’s position. With this, Turkey has entered the third phase of its Syrian policy, falling nearly in line with Washington’s policy of “wait and see and hope for an orderly transition — for now.”
What could explain Turkey’s new posture? Many factors come to mind, from the fear of getting bogged down in a war with a neighboring country to being left alone to fight al-Assad. But one key factor is its fear of two Kurdistans.
Syria’s restless and well-organized Kurdish minority, for the most part, does not trust Turkey. Instead, the Syrian Kurds are looking to their counterparts in Iraq’s Kurdish region, the Middle East’s first autonomous Kurdish political entity. Some Syrian Kurdish leaders aspire to gain what the Iraqi Kurds have: their own Kurdistan.
Turkey can deal with one Kurdistan, but two might be too many.
In recent years, Ankara’s policy with the Iraqi Kurds has evolved from open hostility in 2003, when the Iraqi Kurds built their Kurdistan, to open friendship today.
In this regard, the Iraqi Kurds have helped Turkey by embracing a crucial strategy: Since 2003, the Iraqi Kurds have gradually abandoned their policy of turning a blind eye to the presence of the Kurdistan Workers Party (PKK), a Turkish Kurdish terror group that fights Turkey inside northern Iraq.
As far as Turkey is concerned, anyone who hosts the PKK is an enemy. Seeing this plain fact, the Iraqi Kurds sacrificed the PKK to ally with Turkey against Iraq’s increasingly authoritarian central government in Baghdad. As soon as the Iraqi Kurds showed good will on the PKK issue, Ankara reciprocated, building good ties with the Iraqi Kurdish Regional Government in Erbil. Today, Turkey has a diplomatic mission in Erbil, and Turkish Airlines, the country’s national flag carrier, flies direct from Erbil not only to Istanbul but also to Antalya, carrying Kurdish vacationers to the Turkish Riviera. And trade between Turkey and the Iraqi Kurds has boomed to such an extent that if Iraqi Kurdistan were an independent country today, Turkey would be its largest trading partner. So far, so good. But what if there were two Kurdistans, with a second to emerge in Syria after al-Assad’s potential fall? Could Turkey deal with the second one with the same ease it has learned to deal with the first? Maybe, if the Syrian Kurds also denied the PKK safe haven. One could then envision commercial ties cementing the relationship between Turkey and the Syrian Kurdistan, similar to Turkey and the Iraqi Kurdistan.
This could be a tall order, though. While the PKK has had negligible support among the Iraqi Kurds, this has not been the case among the Syrian Kurds. Granted, the Syrian Kurdish umbrella group, the Kurdistan National Council, has excluded the PKK from its membership. But still, some intelligence analysts suggest that the PKK has grassroots appeal inside Syria.
Then there is the Syrian regime’s complicity on the PKK issue. Damascus harbored the PKK for years, only stopping in the past decade to improve relations with Turkey. Since the beginning of the Syrian uprising, however, al-Assad has once again allowed the PKK to have an armed presence inside Syria in retaliation for Turkey’s support to the Syrian uprising.
The prospect of a second Kurdistan, one with a menacing PKK presence in it, now looms on Turkey’s radar screen. The al-Assad regime has caught on to that fear, allowing the PKK ample room to operate inside Syria, speaking to that primal Turkish strategic anxiety and sending a message to Ankara: “Help my opposition, and you might as well help the PKK and build a second Kurdistan in your backyard.”
The views expressed in this article are solely those of Soner Cagaptay.
Η ώρα της αλήθειας για την Ευρώπη
Του Paul Krugman
The New York Times
Αίφνης, έγινε εύκολο να δούμε πώς το ευρώ -αυτό το
μεγαλεπήβολο, ελαττωματικό πείραμα νομισματικής ένωσης χωρίς πολιτική ένωση-
μπορεί να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Δεν μιλάμε για μακρινή προοπτική. Η
κατάρρευση μπορεί να επέλθει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, μέσα σε μήνες και όχι έτη.
Και το κόστος -οικονομικό, αλλά και πολιτικό- μπορεί να είναι τεράστιο.
Αυτό δεν χρειάζεται να συμβεί: το ευρώ -ή
τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του- μπορεί ακόμα να σωθεί. Όμως γι’ αυτό οι
Ευρωπαίοι ηγέτες, ιδίως η Γερμανία και η ΕΚΤ, θα πρέπει να δράσουν πολύ
διαφορετικά απ’ ό,τι τα τελευταία χρόνια. Πρέπει να σταματήσουν τις ηθικολογίες
και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Να πάψουν να κερδίζουν χρόνο και, για
πρώτη φορά, να προηγηθούν των εξελίξεων. Μακάρι να μπορούσα να δηλώσω
αισιόδοξος.
Προς το παρόν, τα πράγματα έχουν ως εξής: Όταν
γεννήθηκε το ευρώ, υπήρξε μεγάλο κύμα αισιοδοξίας στην Ευρώπη - κι αυτό ήταν το
χειρότερο που μπορούσε να συμβεί. Κεφάλαια διοχετεύθηκαν στην Ισπανία και άλλες
χώρες, που θεωρήθηκαν ασφαλείς. Πυροδοτήθηκαν τεράστιες φούσκες ακινήτων και
τεράστια εμπορικά ελλείμματα. Έπειτα, με την κρίση του 2008, το κύμα
«στέγνωσε», προκαλώντας τεράστιες κάμψεις στις ίδιες τις χώρες που πλημμύριζε
πριν. Στο σημείο αυτό, η έλλειψη πολιτικής ένωσης της Ευρώπης έγινε σοβαρό
μειονέκτημα. Φλόριντα και Ισπανία είχαν αμφότερες φούσκες ακινήτων, όμως όταν
εκείνη της Φλόριντα έσκασε, οι συνταξιούχοι μπορούσαν ακόμα να περιμένουν τις
επιταγές τους από την Ουάσιγκτον. Η Ισπανία δεν έχει τέτοια στήριξη. Και το
σκάσιμο της φούσκας έγινε δημοσιονομική κρίση.
Η απάντηση της Ευρώπης ήταν λιτότητα: «τσεκούρι»
στις δαπάνες, σε μια προσπάθεια να καθησυχάσουν τις αγορές ομολόγων. Ωστόσο, οι
περικοπές επιδείνωσαν την ύφεση στις προβληματικές οικονομίες, υπονομεύοντας
περισσότερο την επενδυτική εμπιστοσύνη και οδηγώντας σε αυξανόμενη πολιτική
αστάθεια.
Και τώρα, η ώρα της αλήθειας. Η Ελλάδα είναι προς
το παρόν στο επίκεντρο. Σήμερα βιώνει μια κάπως βραδείας μορφής φυγή κεφαλαίων,
καθώς όλο και περισσότεροι καταθέτες αποσύρουν τα χρήματά τους προεξοφλώντας
έξοδο από το ευρώ. Η ΕΚΤ χρηματοδοτεί αυτή τη φυγή δανείζοντας στην Ελλάδα
ευρώ. Αν αποφασίσει ότι δεν μπορεί να δανείσει άλλο, η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να
φύγει από το ευρώ. Η απόδειξη ότι η ένταξη στο ευρώ είναι αναστρέψιμη θα
οδηγήσει σε αντίστοιχη φυγή από τις ισπανικές και ιταλικές τράπεζες. Αν η ΕΚΤ
αποφασίσει να διακόψει τη χρηματοδότηση, το ευρώ στο σύνολό του θα τιναχτεί
στον αέρα.
Ας το δούμε ως εξής: η κατάρρευση του ευρώ θα
ισοδυναμεί με τεράστια ήττα του
ευρύτερου ευρωπαϊκού οράματος, της προσπάθειας να
επιτευχθεί ειρήνη, ευημερία και δημοκρατία σε μια ήπειρο με τρομερή ιστορία. Θα
έχει επίσης περίπου το ίδιο αποτέλεσμα που έχει η αποτυχία της λιτότητας στην
Ελλάδα, απαξιώνοντας την κυρίαρχη πολιτική σκηνή και ενισχύοντας τους
εξτρεμιστές. Όλοι έχουμε πολλά να διακυβεύονται από την ευρωπαϊκή επιτυχία.
Όμως, από τους ίδιους τους Ευρωπαίους εξαρτάται
αυτή η επιτυχία. Ολόκληρος ο κόσμος περιμένει να δει αν μπορούν να τα
καταφέρουν.
Το Ιράν αυξάνει την επιρροή του στο Λίβανο
|
|
 |
Κυριακή 27 Μαΐου 2012
Q&A: Edward Luttwak
The military strategist talks about Israeli security, Henry Kissinger, the Arab Spring, and the death of Osama Bin Laden
Edward Luttwak is a rare bird whose peripatetic life and work are the envy of academics and spies alike. A well-built man who looks like he is in his mid-50s (he turns 70 next year), Luttwak—who was born in 1942 to a wealthy Jewish family in Arad, Romania, and educated in Italy and England—speaks with a resonant European accent that conveys equal measures of authority, curiosity, egomania, bluster, impatience, and good humor. He is a senior associate at the Center for Strategic and International Studies at Georgetown University, and he published his first book, Coup d’État: A Practical Handbook, at the age of 26. Over the past 40 years, he has made provocative and often deeply original contributions to multiple academic fields, including military strategy, Roman history, Byzantine history, and economics. He owns a large eco-friendly ranch in Bolivia and can recite poetry and talk politics in eight languages, a skill that he displayed during a recent four-hour conversation at his house, located on a quiet street in Chevy Chase, Md., by taking phone calls in Italian, Spanish, Korean, and Chinese, during which I wandered off to the porch, where I sat and talked with his lovely Israeli-born wife, Dalya Luttwak, a sculptor. Read more click here
Διαβάστε περισσότερα...
Edward Luttwak is a rare bird whose peripatetic life and work are the envy of academics and spies alike. A well-built man who looks like he is in his mid-50s (he turns 70 next year), Luttwak—who was born in 1942 to a wealthy Jewish family in Arad, Romania, and educated in Italy and England—speaks with a resonant European accent that conveys equal measures of authority, curiosity, egomania, bluster, impatience, and good humor. He is a senior associate at the Center for Strategic and International Studies at Georgetown University, and he published his first book, Coup d’État: A Practical Handbook, at the age of 26. Over the past 40 years, he has made provocative and often deeply original contributions to multiple academic fields, including military strategy, Roman history, Byzantine history, and economics. He owns a large eco-friendly ranch in Bolivia and can recite poetry and talk politics in eight languages, a skill that he displayed during a recent four-hour conversation at his house, located on a quiet street in Chevy Chase, Md., by taking phone calls in Italian, Spanish, Korean, and Chinese, during which I wandered off to the porch, where I sat and talked with his lovely Israeli-born wife, Dalya Luttwak, a sculptor. Read more click here
ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ.ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ!
Το διακύβευμα των επερχόμενων βουλευτικών εκλογών στην Ελλάδα άπτεται ευθέως του κύκλου των νέων κοινωνικοπολιτικών ανακατατάξεων,βλέπε ισσοροπιών,των πόλων εξουσίας τόσο σε ευρωπαΪκό όσο και σε ευρύτερο επίπεδο.Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι τα βλέμματα όλου του πλανήτη είναι στραμένα ξανά στη γενέτειρα της Δημοκρατίας.Αναλυτές και παρατηρητές παρατηρούν με αγωνία την έγκυο ελληνική κάλπη χωριζόμενοι σε δυο στρατόπεδα.Από τη μία όχθη έχουμε πεφωτισμένα μυαλά ευρωσκεπτικιστών που διακρίνουν τις επερχόμενες κοινωνικές συγκρούσεις ως συνέπεια των μέτρων αυστηρής λιτότητας η οποία χωρίς προοπτικές πραγματικής ανάπτυξης για τα λαΪκά στρώματα λειτουργεί φυγόκεντρα για τον κοινωνικό ιστό.Από την άλλη βρίσκονται οι εξαρτημένοι απ το κατεστημένο διανοούμενοι και τεχνοκράτες που με βασικό μοχλό πίεσης τα υποταγμένα ''παπαγαλάκια''των Μ.Μ.Ε.,πασχίζουν να τρομοκρατήσουν την ελεύθερη βούληση προς όφελος μιας παγκοσμιοποιημένης προοπτικής ελέγχου του παγκόσμιου πλούτου.Το πρώτο πεδίο μάχης για την έναρξη μιας μετακαπιταλιστικής εποχής είναι η χώρα των Ελλήνων.Σ'αυτό το κάδρο,δομικά πλέον,οι προσεχείς ελληνικές εκλογές διακρίνονται από μια πολυπλοκότητα η οποία λόγω της κυνικής εμπλοκής του διεθνούς παράγονα,ακυρώνει κάθε ασφαλή προσέγγιση μετεκλογικού σεναρίου.Παρ΄όλα ταύτα θα επιχειρήσω μια βουτιά στα θολά νερά όχι για να κάμω τον ''δρυίδη του χωριού''μα για να δημιουργήσω μια ανιχνευσιμότητα στο τοπίο,κάνοντάς το πιο οικείο διότι κατόπιν απομακρύνσεως από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!
Οι επερχόμενες εκλογές θα είναι εκλογές των διαρροών και των προσχωρήσεων βάση του δρόμου που άνοιξε το πρόσφατο αποτέλεσμα των εκλογών του Μάη.Το πως και το αν αντιδράσει το 35%της αποχής είναι μια παράμετρος άκρως ενδιαφέρουσα ίσως και καταλυτική.Ο οππορτουνισμός των κομματικών συγχωνεύσεων και ο προσωπικός καρριερισμός της ''κωλοτούμπας''είναι μια τρανή απόδειξη του πανικού ενός ανάβαθου πολιτικού δυναμικού που πνέει τα λοίσθια!Με τεντωμένα νεύρα το μνημονιακό και αντιμνημονιακό μέτωπο ετοιμάζονται για την ύστατη μάχη.Και μέχρι εδώ,πες,καλά!Ομως η ολοένα και εντεινόμενη πρεμούρα των μνημονιακών κέντρων(πολιτικων-οικονομικών και μηντιακών)να επιβάλλουν φίλια προς τα συμφέροντά τους κυβέρνηση, έναντι ψιχίων ανάπτυξης προς το λαό χάριν δολώματος,ίσως κρύβει δεύτερα σενάρια για την ποδηγέτηση του λαού μας πέραν της ετυμηγορίας του.Οταν τα γερμανικά think tank προβάλλουν χωρίς ιστορική αιδώ την αναγκαιότητα δημιουργίας ''προτεκτοράτων''στον ευρωπαΪκο νότο όπως το Κόσσοβο και η Βοσνία στα Βαλκάνια η ετοιμότητά μας ως λαού δεν πρέπει να εξαντληθεί μόνο στην κάλπη.Το έμεσμα του άλλοτε ''κόκκινου-Ντάνυ''του γαλλικού Μάη '68(Ντάνιελ Κον Μπεντίτ)στην Monde πως ''εάν ως Ευρώπη αφήσουμε τους Ελληνες να αποφασίσουν μόνοι τους και δεν παρέμβουμε ίσως να έχουμε στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα''αρκεί για να δείξουμε νύχια αν χρειαστεί.Εξ'άλλου η μέριμνα ''διάσπασης του τόξου των χωρών του Νότου P.I.I.G.S.(γουρούνια !)Portugal,Italy,Ireland,Greece,Spain,σε ευγενή γουρούνια (Ιταλία,Ισπανία)με κρυφές μαύρες χρηματοδοτήσεις του χρέους τους και σε ''βρώμικα''γουρούνια καταδικασμένα ως προτεκτοράτα σε σκληρή λιτότητα,εκτός απ'την κυνική βαρβαρότητα των νέο-αρειων λευκών πιθήκων ,δείχνει και σ'εμάς το βάρος της ευθύνης και της ετοιμότητας που θα πρέπει να καλλιεργήσουμε μέσα μας και μετά τις εκλογές.
Μαρινάκης Αντώνης.Πολιτικός αναλυτής.
Διαβάστε περισσότερα...
Οι επερχόμενες εκλογές θα είναι εκλογές των διαρροών και των προσχωρήσεων βάση του δρόμου που άνοιξε το πρόσφατο αποτέλεσμα των εκλογών του Μάη.Το πως και το αν αντιδράσει το 35%της αποχής είναι μια παράμετρος άκρως ενδιαφέρουσα ίσως και καταλυτική.Ο οππορτουνισμός των κομματικών συγχωνεύσεων και ο προσωπικός καρριερισμός της ''κωλοτούμπας''είναι μια τρανή απόδειξη του πανικού ενός ανάβαθου πολιτικού δυναμικού που πνέει τα λοίσθια!Με τεντωμένα νεύρα το μνημονιακό και αντιμνημονιακό μέτωπο ετοιμάζονται για την ύστατη μάχη.Και μέχρι εδώ,πες,καλά!Ομως η ολοένα και εντεινόμενη πρεμούρα των μνημονιακών κέντρων(πολιτικων-οικονομικών και μηντιακών)να επιβάλλουν φίλια προς τα συμφέροντά τους κυβέρνηση, έναντι ψιχίων ανάπτυξης προς το λαό χάριν δολώματος,ίσως κρύβει δεύτερα σενάρια για την ποδηγέτηση του λαού μας πέραν της ετυμηγορίας του.Οταν τα γερμανικά think tank προβάλλουν χωρίς ιστορική αιδώ την αναγκαιότητα δημιουργίας ''προτεκτοράτων''στον ευρωπαΪκο νότο όπως το Κόσσοβο και η Βοσνία στα Βαλκάνια η ετοιμότητά μας ως λαού δεν πρέπει να εξαντληθεί μόνο στην κάλπη.Το έμεσμα του άλλοτε ''κόκκινου-Ντάνυ''του γαλλικού Μάη '68(Ντάνιελ Κον Μπεντίτ)στην Monde πως ''εάν ως Ευρώπη αφήσουμε τους Ελληνες να αποφασίσουν μόνοι τους και δεν παρέμβουμε ίσως να έχουμε στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα''αρκεί για να δείξουμε νύχια αν χρειαστεί.Εξ'άλλου η μέριμνα ''διάσπασης του τόξου των χωρών του Νότου P.I.I.G.S.(γουρούνια !)Portugal,Italy,Ireland,Greece,Spain,σε ευγενή γουρούνια (Ιταλία,Ισπανία)με κρυφές μαύρες χρηματοδοτήσεις του χρέους τους και σε ''βρώμικα''γουρούνια καταδικασμένα ως προτεκτοράτα σε σκληρή λιτότητα,εκτός απ'την κυνική βαρβαρότητα των νέο-αρειων λευκών πιθήκων ,δείχνει και σ'εμάς το βάρος της ευθύνης και της ετοιμότητας που θα πρέπει να καλλιεργήσουμε μέσα μας και μετά τις εκλογές.
Μαρινάκης Αντώνης.Πολιτικός αναλυτής.
Συρία: Διεθνής καταδίκη της άγριας επίθεσης στη Χούλα
| ||||||||||
Ανυποχώρητο το Ιράν στο θέμα του εμπλουτισμού του ουρανίου
| «Δεν υπάρχει λόγος» να υποχωρήσουμε στο αίτημα των μεγάλων δυνάμεων να σταματήσουμε τον εμπλουτισμό του ουρανίου κατά 20%, τονίζει ο επικεφαλής του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος Φερεϊντούν Αμπασί Νταβανί, σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερρίδα Κορασάν. "Δεν υπάρχει λόγος να σταματήσουμε τον εμπλουτισμό κατά 20% γιατί παράγουμε καύσιμα με εμπλουτισμό σε ποσοστό 20% για τις ανάγκες μας, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο», τόνισε ο Αμπασί Νταβανί. Ο εμπλουτισμός ουρανίου σε ποσοστό 20% προκαλεί ανησυχίες στη διεθνή κοινότητα για τους στόχους του ιρανικού πυρηνικού . Η διακοπή του εμπλουτισμού κατά 20% είναι μια από τις απαιτήσεις των μεγάλων δυνάμεων που επαναδιατυπώθηκε στιις συνομιλίες της Βαγδάτης αυτήν την εβδομάδα, ως προϋπόθεση για την άρση των διεθνών κυρώσεων. Εμπλουτισμένο σε ποσοστό 20% το ουράνιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως καύσιμο για πυρηνικούς σταθμούς ή για ερευνητικούς αντιδραστήρες. Εάν όμως ο εμπλουτισμός ξεπεράσει το 90%, το ουράνιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή πυρηνικού όπλου. Πηγή: ΑΜΠΕ |
Σχέδιο μεταβίβασης της εξουσίας στη Συρία προτείνει ο Ομπάμα
| Ο πρόεδρος Ομπάμα πρότεινε να εφαρμοστεί στη Συρία σχέδιο μεταβίβασης της εξουσίας όπως στην Υεμένη, σύμφωνα με δημοσίευμα. | |||
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα αναφέρθηκε στην πιθανότητα μεταβίβασης της εξουσίας στη Συρία όπως στην περίπτωση της Υεμένης κατά την πρόσφατη διάσκεψη της Ομάδας των Οκτώ (G8), σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times. Σύμφωνα με αξιωματούχους που διατήρησαν την ανωνυμία τους, ο Ομπάμα πρότεινε την ιδέα αυτή στο Ρώσο πρωθυπουργό Ντμίτρι Μεντβέντεφ για μεταβίβαση της εξουσίας από τον πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ. Στην Υεμένη, ο πρόεδρος Άλι Αμπντάλα Σάλεχ παραιτήθηκε ύστερα από καθυστερήσεις με βάση μια συμφωνία που εν μέρει συνήφθη από το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου. Η εφημερίδα έγραψε ότι ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Ομπάμα, Τόμας Ντόνιλον, επίσης πρότεινε κάτι ανάλογο στον Βλαντίμιρ Πούτιν στη Μόσχα πριν από τρεις εβδομάδες και ότι ο Αμερικανός πρόεδρος θα το θέσει στον Ρώσο ομόλογό του στη συνάντησή τους τον επόμενο μήνα - την πρώτη από τότε που ο Πούτιν επανεξελέγη στην προεδρία. Η Ρωσία, ένας από τους λίγους εναπομείναντες συμμάχους της Δαμασκού, έχει επανειλημμένως ασκήσει βέτο στα μέτρα κατά της Συρίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Πηγή: ΑΜΠΕ |
Το Ιράν «σχεδιάζει» νέα πυρηνικά εργοστάσια
| Η Τεχεράνη σχεδιάζει να κατασκευάσει τουλάχιστον δύο νέα εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας στο Μπουσέρ. | |||
Ο επικεφαλής του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος Φερεϊντούν Αμπασί Νταβανί, δήλωσε ότι η χώρα του σχεδιάζει να κατασκευάσει τουλάχιστον δύο νέα εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας δίπλα στις υπάρχουσες εγκαταστάσεις που ξεκίνησαν να λειτουργούν πέρυσι με τη βοήθεια της Ρωσίας. Ο Νταβανί έκανε τις δηλώσεις αυτές σήμερα στην κρατική τηλεόραση και πρόσθεσε ότι τα σχέδια κατασκευής των εργοστασίων πυρηνικής ενέργειας 1000 μεγκαβάτ βρίσκονται ακόμη σε πολύ αρχικό στάδιο και ότι το έργο μπορεί να ξεκινήσει σε ένα χρόνο ή σε δύο χρόνια. Το πρώτο εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας του Ιράν στο Μπουσέρ, που βρίσκεται στα νότια της χώρας κοντά στις ακτές του Περσικού Κόλπου, ξεκίνησε να λειτουργεί τον περασμένο Μάιο. Η κατασκευή του είχε ξεκινήσει από Γερμανούς μηχανικούς την δεκαετία του ΄70, πριν από την Ισλαμική Επανάσταση του Ιράν, και ολοκληρώθηκε από τη Ρωσία, η οποία εξακολουθεί να βοηθάει στη λειτουργία του και του παρέχει καύσιμα. Εγκαινιάστηκε το 2010 και πρόκειται να ξεκινήσει να λειτουργεί πλήρως τον Νοέμβριο. Πηγή: ΑΜΠΕ |
Νέα καταδίκη για τη Λεϊλά Ζανά
Για τη συμμετοχή της στο κουρδικό κίνημα – Η βουλευτής θα ασκήσει έφεση
AFP, BBC
Τουρκικό δικαστήριο καταδίκασε -την Πέμπτη- την κουρδικής καταγωγής βουλευτή, Λεϊλά Ζανά, σε δέκα χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή στο κουρδικό κίνημα και διάδοση προπαγάνδας, για μια σειρά από ομιλίες της, πριν από τέσσερα χρόνια. Οι δικηγόροι της προανήγγειλαν ότι θα ασκήσει έφεση κατά της απόφασης.
Η Ζανά είχε καταδικαστεί και στο παρελθόν για εννέα ομιλίες που εκφώνησε την περίοδο 2007-2008 σε συνεντεύξεις Τύπου και δημόσιες εμφανίσεις της, αλλά η καταδίκη της είχε ακυρωθεί από το εφετείο, με το επιχείρημα ότι δεν είχε επαρκή χρόνο για να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Το δικαστήριο του Ντιγιαρμπακίρ επανήλθε και στη νέα δίκη της βουλευτού κατέληξε στην ίδια ποινή της 10ετούς κάθειρξης. Ωστόσο, η Λεϊλά Ζανά χαίρει βουλευτικής ασυλίας και η ποινή δεν μπορεί να επιβληθεί έως τη λήξη της βουλευτικής θητείας, ενώ οι επόμενες εκλογές είναι προγραμματισμένες για το 2015. Η 51χρονη Ζανά βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, στη δεκαετία του 1990 και το 1991, όταν εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής, προκάλεσε αναταραχή στην Τουρκία με την απόφασή της να μιλήσει κουρδικά, κατά την τελετή ορκωμοσίας της στη Βουλή. Δικαστήριο Εθνικής Ασφάλειας την έκρινε ένοχη το 1994 για διασυνδέσεις με το κίνημα του ΡΚΚ και την καταδίκασε σε φυλάκιση δέκα ετών. Απελευθερώθηκε το 2004 έπειτα από ακύρωση της καταδίκης της από το τουρκικό εφετείο, μαζί με άλλους τρεις συναδέλφους της. Η βουλευτής τιμήθηκε το 1995 με το Βραβείο Ζαχάροφ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και έχει προταθεί δυο φορές για Βραβείο Νομπέλ Ειρήνης.
Πολιτική αφομοίωσης
Το ΡΚΚ θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση στην Τουρκία, όπως άλλωστε και στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Ιουνίου, η Ζανά ήταν μία από τους 36 Κούρδους υποψηφίους, που εκλέχθηκαν στη Βουλή επί συνόλου 550 εδρών.
Υπολογίζεται ότι 40.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους κατά την ένοπλη αντιπαράθεση του τουρκικού στρατού με τους αντάρτες του ΡΚΚ. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, η τουρκική κυβέρνηση έχει προωθήσει πολιτιστικές μεταρρυθμίσεις για τη βελτίωση των δικαιωμάτων της κουρδικής μειονότητας, έναντι της οποίας ακολουθείτο πολιτική αφομοίωσης επί δεκαετίες. Η Ζανά όμως και άλλοι Κούρδοι πολιτικοί επιδιώκουν την πολιτική αυτονομία της νοτιοανατολικής Τουρκίας, όπου επικρατεί το κουρδικό στοιχείο.
Οι αντιφάσεις της αποχώρησης από το Αφγανιστάν
| |
|
Ο Πολιτιστικός Ψυχρός Πόλεμος
ΗΠΑ και ΕΣΣΔ επιδόθηκαν σε έναν μέχρις εσχάτων ανταγωνισμό και επίδειξη δυνάμεως στις τέχνες και τον αθλητισμό
Της Μαρίνας Πετράκη*
Η μελέτη των σύγχρονων πολεμικών αναμετρήσεων έχει αναδείξει ότι η επιτυχημένη ή μη έκβασή τους οφειλόταν τόσο στον στρατηγικό σχεδιασμό και στην τελειότητα των οπλικών συστημάτων, όσο και στη χρήση «λέξεων και εικόνων». Οσο πιο αποτελεσματικός ο σχεδιασμός και η διάδοση της προπαγάνδας, τόσο πιο βέβαιη η υπονόμευση του εχθρού. Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η προπαγάνδα (Political and psychological Warfare) αναδείχθηκε χωρίς αμφιβολία σε ένα από τα βασικότερα όπλα του Ψυχρού Πολέμου που ακολούθησε και κράτησε σαράντα χρόνια. Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτού του πολέμου ήταν η ιδεολογική και πολιτιστική σύγκρουση (Cultural Cold War) ανάμεσα στον δυτικό κόσμο -με κύριο εκφραστή του τις ΗΠΑ- και το ανατολικό μπλοκ -με κύριο εκφραστή την ΕΣΣΔ- όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά την ψυχροπολεμική διχοτόμηση της Ευρώπης και τις γεωπολιτικές και ιδεολογικές ανακατατάξεις που ακολούθησαν.
Αφετηρία του Πολιτιστικού Ψυχρού Πολέμου αποτελεί για τους περισσότερους ιστορικούς το Δόγμα Τρούμαν. Η αποστολική του αντίληψη και σταυροφορία για «ελευθερία και ανάδειξη της παγκόσμιας αλήθειας» κατέστησαν αναγκαίο τον εμπλουτισμό και την τελειοποίηση της προπαγανδιστικής μηχανής του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, για να αντιμετωπισθεί η πολιτιστική διείσδυση της Σοβιετικής Ενωσης στην Ανατολική Ευρώπη (kulturkampf), αλλά και σε αυτή καθαυτή τη Δύση που απειλούσε να υπονομεύσει τον ρόλο της Αμερικής, ως αναδυόμενης παγκόσμιας υπερδύναμης.
Ενώ η οικονομική παντοδυναμία της Αμερικής μετά την καθοριστική οικονομική της παρέμβαση (Σχέδιο Μάρσαλ) στην ανασυγκρότηση της κατεστραμμένης από τον πόλεμο Ευρώπης ήταν αναμφισβήτητη, η αμφιλεγόμενη πολιτιστική της ταυτότητα την καθιστούσε ευάλωτη στην πανίσχυρη σοβιετική προπαγάνδα, καθώς η ευρωπαϊκή πνευματική ελίτ είχε καταφέρει, μέσα στην καταστροφική λαίλαπα του πολέμου να διατηρήσει το πολιτιστικό σύμπλεγμα ανωτερότητας που τη διέκρινε. Ετσι, η αρνητική ευρωπαϊκή αντίληψη για την αμερικανική κουλτούρα μαζί με έναν υποβόσκοντα πολιτιστικό αντιαμερικανισμό που είχε τις ρίζες του στον 19ο αιώνα, χρησιμοποιήθηκε επιτυχώς από τη σοβιετική προπαγάνδα, ώστε να παραχθεί και να προαχθεί το αμερικανικό στερεότυπο του απολίτιστου, σχεδόν βάρβαρου, ρατσιστή μεθυσμένου Αμερικανού της τσίχλας, της σεβρολέτ και των δολαρίων.
Μυστικά κονδύλια για εκδηλώσεις
Η επιτακτική ανάγκη να επαναπροσδιορισθεί η αμερικανική πολιτιστική ταυτότητα στην Ευρώπη και να υπονομευθεί πλήρως ο κομμουνιστικός κίνδυνος και οι προπαγανδιστικές πρακτικές της Σοβιετικής Ενωσης ενεργοποίησε μηχανισμούς ενός πολιτιστικού και ιδεολογικού πολέμου, που όμοιό του δεν είχε γνωρίσει ο κόσμος. Σύμφωνα με τις νεώτερες ιστορικές έρευνες (Saunders), κέντρο αυτής της τιτάνιας και μυστικής προσπάθειας ήταν η CIA (Central Ιntelligence Agency) που ιδρύθηκε το 1947 και αντικατέστησε το OSS (Office of Strategic Ser-vices) του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το Γραφείο Πολιτικού Σχεδιασμού (OPC) της CIA, με επικεφαλής τον διπλωμάτη Τζορτζ Κέναν (George Kennan) επιδόθηκε άμεσα σε ένα συγκεκαλυμμένο ψυχολογικό πρόγραμμα με στόχο την «απεξάρτηση» της ευρωπαϊκής διανόησης από την παρατεταμένη γοητεία του μαρξισμού και του κομμουνισμού και την ανάδειξη αξιών, όπως η ελευθερία (The Crusade for Freedom), η αλήθεια (The Truth Campaign) και η δημοκρατία και η ειρήνη (Pax Americana) μέσα από μια νέα εποχή διαφωτισμού, που θα ονομαζόταν ο Αμερικανικός Αιώνας.
Για να επιταχύνει την υλοποίηση των στόχων της, η CIA ίδρυσε το δικό της «υπουργείο Πολιτισμού» το Κογκρέσο της Πολιτιστικής Ελευθερίας CCF (Congress for Cultural Freedom), μια οργάνωση με δεκάδες γραφεία και οργανώσεις σε 35 χώρες και με απεριόριστες οικονομικές δυνατότητες. Xρηματοδότησε μυστικά εκατοντάδες συνέδρια, εκθέσεις ζωγραφικής, μουσικές και θεατρικές παραστάσεις σε όλο τον κόσμο και προέβη στην έκδοση και μυστική επιδότηση είκοσι περιοδικών με σημαντικότερο όλων το περιοδικό Encounter που εκδιδόταν στο Λονδίνο και αποτελούσε το «σπουδαιότερο κεφάλαιο» της CCF, καθώς μέσα από τη λογοτεχνική και πολιτιστική του ταυτότητα υπογράμμιζε τον ρόλο της Αμερικής στο κτίσιμο ενός νέου κόσμου. Ενα μεγάλο δίκτυο ανθρώπινου δυναμικού αποτελούμενο από προσωπικότητες των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αστέρες του κινηματογράφου, μέλη συνδικάτων, οικονομικούς παράγοντες κινητοποιήθηκε να «κερδίσει τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσει γι' αυτόν», την ώρα που ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ δήλωνε ότι η διάδοση της αλήθειας και η πάταξη του κομμουνιστικού ψεύδους επιτάσσει έναν πόλεμο για το μυαλό και τη βούληση των ανθρώπων: τον «ψυχολογικό πόλεμο».
Στο κέντρο αυτού του πολέμου και των πρακτικών του βρίσκονταν, όπως προκύπτει από την πρόσφατη ιστοριογραφία (Lukas, Saunders, Berghan), αμερικανικά ιδρύματα, όπως τα Rockefeller Foundation, Carnegie Institution και Fairfield Foundation, καθώς και πλήθος άλλων αμερικανικών ιδρυμάτων με σπουδαιότερο το Ford Foundation, που «διευκόλυναν» τη CIA να διακινεί τεράστια χρηματικά ποσά για τις προπαγανδιστικές της δραστηριότητες σε όλο τον κόσμο.
Αναμέτρηση σε κάθε μορφή τέχνης
Ο Πολιτιστικός Ψυχρός Πόλεμος είχε αντίκτυπο σε κάθε μορφής καλλιτεχνική δημιουργία, αλλά και στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Συγγραφείς και καλλιτέχνες ήρθαν αντιμέτωποι με μια τεράστια πρόκληση. Στη μεν Σοβιετική Ενωση και στην Ανατολική Ευρώπη έπρεπε να παράγουν έργο που εξυμνούσε και δόξαζε την κομμουνιστική ιδεολογία, ενώ στη Δύση η ελευθερία έκφρασης επιδεικνυόταν ως το πολυτιμότερο και το «ακριβότερο» απόκτημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας, παρά τις αγκυλώσεις του Μακαρθισμού.
Οι δύο υπερδυνάμεις, επιδόθηκαν σε έναν μέχρις εσχάτων ανταγωνισμό και επίδειξη δυνάμεως με κεντρικό άξονα τις τέχνες και τον αθλητισμό που είχε ως αφετηρία τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 1948. Το μπαλέτο απετέλεσε ισχυρό όργανο προπαγάνδας, τόσο για την ΕΣΣΔ όσο και τις ΗΠΑ, καθώς αντανακλούσε ανθρώπινες συμπεριφορές που μπορούσαν να επηρεάσουν την καρδιά και το μυαλό των θεατών. Ωστόσο, ήταν η Σοβιετική Ενωση που κέρδιζε τις εντυπώσεις σε αυτήν την πολιτιστική αναμέτρηση με ονομαστά μπαλέτα, όπως τα Μπολσόι.
Από την τζαζ στο σκάκι
Η μουσική, ιδιαίτερα η τζαζ, συνέβαλε στη διάδοση της αμερικανικής αλήθειας με την αυτοσχέδια και δημοκρατική της έκφραση και τη διάψευση της ρατσιστικής αντίληψης κατά των μαύρων της Αμερικής που διακήρυττε η σοβιετική προπαγάνδα. Παράλληλα τα ραδιοφωνικά προγράμματα της «Φωνής Της Αμερικής» και του «Ραδιόφωνου Της Ελεύθερης Ευρώπης» εκθείαζαν τον αμερικανικό τρόπο ζωής, τόσο στη Δυτική, όσο και στην Ανατολική Ευρώπη. Ο ανταγωνισμός επεκτεινόταν στη βιβλιογραφία, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην τεχνολογία, αλλά και στις αποστολές στο φεγγάρι. Μετά τον πόλεμο της Κορέας και την αμερικανική εμπλοκή στο Βιετνάμ, όσο η σκιά της πυρηνικής απειλής μεγάλωνε, τόσο εντείνονταν και η προσπάθεια αλληλοϋπονόμευσης των δύο υπερδυνάμεων, αλλά και των δορυφόρων τους. Αμερικανικά φιλμ με θέμα τις συνέπειες του πυρηνικού ολέθρου (On the beach, 1959, The Nightmare, 1960, The Russians are coming, 1966) είχαν μεγάλο αντίκτυπο στην Αμερική, ενώ οι ταινίες του James Bond καθιερώνουν το πρότυπο του καλού Δυτικού πράκτορα εναντίον των κακών Ρώσων και Κινέζων. Παράλληλα τηλεοπτικές σειρές, όπως το Mission Impossible, MacGyver και το παιδικό Rocky and BullwinkleShow, όπου οι «κακοί» ονομάζονται Νατάσα και Μπόρις ενίσχυαν την αμερικανική προπαγανδιστική προσπάθεια. Ο ανταγωνισμός επεκτάθηκε σε οτιδήποτε μπορούσε να υπηρετήσει τους σκοπούς του ψυχολογικού πολέμου, όπως το σκάκι, όπου η Αμερική πήρε τη ρεβάνς της από τη Ρωσία με τον Bobby Fischer.
Τεράστια κονδύλια
Η πολιτιστική διαμάχη, αποτέλεσμα της ιδεολογικής σύγκρουσης των δύο υπερδυνάμεων δημιούργησαν εντάσεις, οι οποίες απετέλεσαν πρότυπα για κοινωνικές διεργασίες και δρομολόγησαν πολιτικές που άφησαν τη σφραγίδα τους σε πολλές χώρες.
Ωστόσο, παρά τις γιγάντιες προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών να διαπεράσουν το «σιδηρούν παραπέτασμα» διά μέσου μιας τέλεια συντονισμένης προπαγανδιστικής μηχανής, οι περισσότεροι διαθέσιμοι οικονομικοί πόροι κατευθύνονταν στην πραγματικότητα στην άλλη πλευρά του παραπετάσματος, αυτήν του Ελεύθερου Κόσμου. Εκατομμύρια δολάρια ξοδεύτηκαν σε χώρες της Ευρώπης, της Ασίας, αλλά και της Νοτίου Αμερικής, στην προσπάθεια να καταπολεμηθεί ο πολιτιστικός αντιαμερικανισμός της ευρωπαϊκής διανόησης και να αλλάξει η παγιωμένη δυτική αντίληψη για την «απολίτιστη» Αμερική.
Είναι αλήθεια ότι καμία άλλη ηγεμονική δύναμη στην Ιστορία δεν έχει επενδύσει τόσα πολλά σε όλο τον κόσμο για να προαγάγει την ιδεολογία της και να αναδείξει τον πολιτισμό της. Είναι επίσης αλήθεια ότι πολύ λίγες χώρες έμειναν ανεπηρέαστες από αυτήν την σταυροφορία της ψυχολογικής πειθούς και την επιχείρηση αμερικανοποίησης.
* Η κ. Μαρίνα Πετράκη είναι ιστορικός και ερευνήτρια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)