Andrew Bachevich
The Limits of Power: The End of American Exceptionalism
Metropolitan Books, 2008
Του Robert G. Kaiser
Washington Post Book Review
Στην εποχή της υποκρισίας και της αλαζονείας, ο Άντριου Μπάτσεβιτς προσφέρει ένα επιβλητικό χαστούκι από πραγματικότητα. Αντιμετωπίζει βασικά ερωτήματα τα οποία απέφευγαν οι Αμερικανοί από τον καιρό που κατέρρευσε η ΕΣΣΔ.
Πρώτα απ’ όλα: Ποιος ο ρόλος της μοναδικής υπερδύναμης στον κόσμο; Μη έχοντας βλέψεις για κάποιο πολιτικό αξίωμα , ο Μπάτσεβιτς είναι πρόθυμος να μιλήσει ευθέως στους ομοεθνείς του για την ύβριν, την υποκρισία και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Ο λόγος του, σε πολλές περιπτώσεις, καυτός αλλά όχι αδικαιολόγητος αφού τού το επιτρέπει η παιδεία του. Είναι ένας απόφοιτος της σχολής του Γουέστ Πόιντ (Αμερικανική Στρατιωτική Ακαδημία), ο οποίος έχει υπηρετήσει την χώρα του από την θέση του Αξιωματικού του Στρατού της Ξηράς για περισσότερα από 20 χρόνια ενώ τώρα, ως απόστρατος συνταγματάρχης, είναι γνωστός ως ένας εκ των διανοουμένων της στρατιωτικής κοινότητας των ΗΠΑ.
Στο βιβλίο του ο Μπάτσεβιτς μεταχειρίζεται το λόγο του θεολόγου και φιλοσόφου Νίεμπουρ ωσάν να αποτελεί αγία γραφή. Εκθειάζοντας τον Νέιμπουρ (πέθανε το 1971) ως την πιο «επιβλητική παρουσία της Αμερικανικής διανόησης κατά την περίοδο του 1930-1970» σημειώνει τον προειδοποιητικό του λόγο σχετικά με «τα όνειρά μας να ελέγχουμε την ιστορία – γεννημένα από ένα ιδιόμορφο συνδυασμό αλαζονείας και ναρκισσισμού – τα οποία «αποτελούν μια πιθανή θανάσιμη απειλή για τις ΗΠΑ». Ο Μπάτσεβιτς χρησιμοποιεί κατ’ επανάληψη αποφθέγματα του Νέιμπουρ που μας υπενθυμίζουν τους κινδύνους της Αμερικανικής ύβρεως.
Ο Μπάτσεβιτς περιγράφει μιαν Αμερική καταβεβλημένη από τρεις κρίσεις: αυτήν της σπατάλης φυσικών πόρων, αυτήν της πολιτικής και αυτήν του στρατού. Η σπατάλη είναι εύκολο να περιγραφεί: αυτή που στην γενιά του συγγραφέα ήταν μια οικονομική κοινωνία, όπου οι εξαγωγές ξεπερνούσαν τις εισαγωγές έχει καταλήξει ένα έθνος χρεωστών. Η κατανάλωση έχει αναχθεί σε μια κατ’ εξοχή Αμερικανική ενασχόληση, και η κατανάλωση εισαγόμενου πετρελαίου αποτελεί τρύπα στην πανοπλία του έθνους. Όταν στις 11/09/2001 οι ΗΠΑ υπέστησαν την πιο σοβαρή επίθεση επί του εδάφους τους από το 1812, η κυβέρνηση μας απάντησε με κατάργηση φόρων και με μία προτροπή των πολιτών σε περισσότερη κατανάλωση. Κάπου εδώ ο Μπάτσεβιτς αναφέρει τα λόγια του Μπους «Σας ενθαρρύνω όλους να πάτε να ψωνίζετε περισσότερο».
Μετά τις 11/9/1001, «οι περισσότεροι Αμερικανοί δήλωσαν συμμέτοχοι σε ένα πατριωτισμό περιορισμένων ευθυνών, ο οποίος απέδιδε έμφαση στην επίδειξη αυτοκόλλητων παρά στην απόκτηση ικανοτήτων επιβίωσης στη φύση». Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου βρήκε την Αμερική να νοιώθει παντοδύναμη μεν αλλά χωρίς να έχει ένα χρηστικό δόγμα (βασική αρχή: μια πράξη είναι καλή εφόσον προωθεί το μεγαλύτερο καλό για τον μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων) ως οδηγό της εξωτερικής μας πολιτικής. Αντί αυτού έχουμε υποταχθεί στον πειρασμό της χρήσης στρατιωτικών μέσων για επίτευξη των στόχων μας. Στο Ιράκ βουλιάξαμε σε μια πραγματική καταστροφή. Αν δεν καταφέρουμε σύντομα μία εξισορρόπηση των δυνατοτήτων και των στόχων μας, το μέλλον θα είναι πολύ λιγότερο ευχάριστο από το παρελθόν μας. Η θέση του Μπάτσεβιτς παρά το ότι αποτελεί αντικείμενο συζήτησης αφού δεν είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, εντούτοις αποτελεί βάση για μια δύσκολη επιλογή: η την δέχεσαι ή προσπαθείς να βρεις αντίλογο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούνται οι φίλοι που καταθέτουν τις απόψεις τους να χρησιμοποιούν ψευδώνυμο για να διευκολύνεται ο διάλογος. Μηνύματα τα οποία προσβάλλουν τον συγγραφέα του άρθρου, υβριστικά μηνύματα ή μηνύματα εκτός θέματος θα διαγράφονται. Προτιμήστε την ελληνική γλώσσα αντί για greeklish.