The Old Garden

Hwang Sok-Yong
The Old Garden
Seven Stories Press, 2009


B. R. Myers The New York Times Book Review

Κανένας δεν πρέπει να κακίσει την μη-χρονολογική αφήγηση στην Αμερική, όπου θεωρείται ένα εγγενώς σοβαρότερο είδος. Θίγω το θέμα επειδή αν και ο "Παλαιός Κήπος" του Hwang Sok-Yong γράφτηκε νότια του 38ου παραλλήλου, μοιάζει με ένα βορειοκορεατικό αφήγημα, τόσο δομικά όσο και ιδεολογικά.

"Ο Παλαιός Κήπος" αρχίζει με ένα αρκετά ενδιαφέρον τρόπο. Η περιγραφή της πρώτης ημέρας ελευθερίας ενός πρώην πολιτικού κρατουμένου μετά από σχεδόν 20 χρόνια, όταν ακόμη και η θέα του ανοιχτού χώρου τον εξαντλεί, είναι ζωηρή και συγκινητική.
Η μετάφραση του Oh βασικά είναι λειτουργική, αλλά νοιώθει πάρα πολύ νεανική και ευδιάκριτα Αμερικανική. Η τυπική Κορεατική έκφραση για «24 ώρες την ημέρα» αποδίδεται στα αγγλικά ως «24/7» - μια λέξη που σημαίνει «ντροπαλός» γίνεται «τελείως ντροπιασμένος» κτλ - αυτό μόλις μετά βίας αποτελεί τον τρόπο που θα εκφραζόταν ένας άνθρωπος μετά από μια μακράς διαρκείας φυλάκιση. Άλλοι χαρακτήρες βρίζουν με τρόπους που δεν θα μπορούσαν να φανούν λιγότερο Κορεάτικοι: «Χριστός(!), γέμισε σάλια το στόμα μου!» Το αυθεντικό έχει τουλάχιστον περισσότερη πυγμή — αλλά αυτό είν’ όλο. Ιδιαίτερα παράξενη είναι η επιλογή του συντάκτη για αφηγητή. Ο Hyun Woo είναι ένας άνθρωπος για τον οποίο «όλα δεν προκαλούν ενθουσιασμό και είναι συνηθισμένα» και θέλει προφανώς να αισθανθούμε και εμείς με τον ίδιο τρόπο.
Πράγματι, η αντίθεση των σπουδαστών στο καθεστώς Chun λαμβάνεται τόσο πολύ για δεδομένο που μόλις και φαίνονται να σκέφτονται, πόσο μάλλον να συμμετέχουν σε ηθική ή φιλοσοφική συζήτηση. Ξέρει ο Hwang πόσο ανόητοι ακούγονται; Όταν ο Hyun Woo λέει ότι η σφαγή στο Kwangju το 1980 τον έκανε να αντιληφθεί ότι «ο εχθρός μας δεν ήταν ο Βορράς,» προφανώς φαίνεται ότι πρέπει να συμφωνήσουμε ότι αυτό ήταν το μόνο πιθανό συμπέρασμα. Και όταν ένα άλλο άτομο εξηγεί την προσφάτως ανευρεθείσα συμπόνοιά του για τη Pyongyang με τις λέξεις «Απλώς αποφάσισα να είμαι στην πλευρά τους, ΕΝΤΑΞΕΙ;» (οι τόνοι ηλίθιων κοριτσιών δεν είναι πάντα ακατάλληλοι), αναμένεται να αισθανθούμε κάτι εκτός από το να τον ρίξουμε πέρα από την DMZ. Ο Yoon Hee, που είναι σαφώς ο πλέον συμπαθής χαρακτήρας για τον συγγραφέα, με την κάθε σελίδα γίνεται περισσότερο αφόρητος. Επιλέγοντας να ζήσει στο Δυτικό Βερολίνο, τρομάζει όταν καταρρέει η Ανατολική Γερμανία, και ανησυχεί ότι η Βόρεια Κορέα μπορεί να ακολουθήσει. «Αυτό δεν είναι η λύση. Τουλάχιστον είχαν τη σωστή αρχή, ναι;» Μελετώντας στη Σεούλ στα μέσα της δεκαετίας του '80, και επιβεβαιώνοντας την ανδρεία των διαδηλωτών σε πολλές περιπτώσεις, ήμουν έτοιμος να συμπαθήσω τους χαρακτήρες του Hwang για τη βοήθεια τους να τεθεί ένα τέλος στην στρατοκρατία. Αλλά όμως, έχει τόσο λίγο προφανή σεβασμό για την αστική δημοκρατία που τους περιγράφει να αναθεματίζουν τη μετάβαση σε αυτή. Το ένστικτο ότι εδώ ασχολούμαστε με μια ιδεολογία ακόμα πιο ανόητη από το Μαρξισμό επιβεβαιώνεται σε μια από τις γραμμές τουYoon Hee: «Είναι μια πάλη που συνεχίζεται εδώ και εκατό χρόνια από τότε που ανοίξαμε το λιμάνι. «Με άλλα λόγια, τα προβλήματα της Κορέας άρχισαν όταν έπαψε να υφίσταται ως το απομονωμένο βασίλειο. Και ξαφνικά καταλαβαίνουμε: αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι σπουδαστές θα μπορούσαν να έχουν παλέψει τόσο ηρωικά ενάντια σε έναν υπέρ-αμερικανικό δικτάτορα στη Σεούλ, ενώ όμως βρήκαν τόσο λίγους λόγους για να επικρίνουν τους παρανοϊκούς εθνικιστικούς κακοποιούς στην Pyongyang.

«Ο Παλαιός Κήπος» λοιπόν, παρά τη θέληση του, θέτει μια ενδιαφέρουσα ερώτηση. Θα έπρεπε να θαυμάσουμε αυτούς τους ανθρώπους εφόσον έκαναν την «Νότια Κορέα λιγότερο όμοια με τη Βόρεια Κορέα, εάν όντως στόχευαν το αντίθετο;».