Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Το Ισραήλ και ο κίνδυνος ενός «πυρηνικού ντόμινο»

«Το ερώτημα (περί πιθανότητας πολέμου) με ενοχλεί γιατί είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς πώς μια χώρα σαν το Ισραήλ, που διαθέτει ατομικό οπλοστάσιο (από 100 έως 300 πυρηνικές κεφαλές), μπορεί να οικειοποιηθεί το δικαίωμα να επιτεθεί σε μια άλλη χώρα σαν το Ιράν, που έχει υπογράψει τη συνθήκη μη διάδοσης πυρηνικών όπλων, επειδή υποπτεύεται ότι έχει την πρόθεση να δώσει στρατιωτική διάσταση στο πυρηνικό της πρόγραμμα».

Την εύλογη αυτή απορία εξέφρασε με σχετικά πρόσφατο άρθρο του στη γαλλική Le Monde ο Τιερί Κοβίλ, στέλεχος του ινστιτούτου στρατηγικών μελετών IRIS. Μιλώντας την περασμένη Δευτέρα ενώπιον της κυριότερης οργάνωσης του ισραηλινού λόμπι, της AIPAC, ο Μπαράκ Ομπάμα επικαλέσθηκε τον κίνδυνο ενός «πυρηνικού ντόμινο» στην πιο εύφλεκτη περιοχή του κόσμου, καθώς το ιρανικό ατομικό πρόγραμμα απειλεί να οδηγήσει στην ίδια κατεύθυνση χώρες όπως η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία ή και η Αίγυπτος. Ωστόσο, απέφυγε και αυτός να μιλήσει για τον «ελέφαντα στο δωμάτιο», το ήδη υπάρχον πυρηνικό οπλοστάσιο του Ισραήλ, και να απαντήσει στην εύλογη πρόταση των Αράβων (την οποία αποδέχεται η Τεχεράνη) για μια περιφερειακή συνθήκη απαγόρευσης των πυρηνικών όπλων σε όλη τη Μέση Ανατολή.

Φαίνεται, όμως, ότι η πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών, που ακολουθεί παραδοσιακά η Ουάσιγκτον, τίθεται για πρώτη φορά υπό αμφισβήτηση από την αμερικανική κοινή γνώμη, που αρχίζει να παίρνει αποστάσεις από την πολιτική του Ισραήλ. Σύμφωνα με τη Washington Post, πρόσφατη δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Pew εμφανίζει ποσοστό άνω του 50% των Αμερικανών να τάσσεται υπέρ της ουδετερότητας της χώρας τους σε περίπτωση πολέμου Ιράν - Ισραήλ, ενώ μόνο το 40% τάσσεται υπέρ της συμπαράταξης με το Ισραήλ – τάση που θα ήταν αδιανόητη μέχρι πρότινος στην Αμερική.

Επιμονή Νετανιάχου
Ολα αυτά δεν φαίνεται να κάμπτουν, πάντως, τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στις ΗΠΑ τόνισε κάμποσες φορές ότι δεν πρόκειται να αφήσει την επιβίωση της χώρας του στα χέρια οποιουδήποτε άλλου, ακόμη και αν αυτός ο άλλος είναι η Αμερική. Γόνος φανατικού σιωνιστή –ο οποίος μάλιστα διετέλεσε γραμματέας του σκληροπυρηνικού θεωρητικού του σιωνισμού Ζέεβ Ζαμποτίνσκι– και αδελφός διοικητή των Ισραηλινών κομάντος που σκοτώθηκε στην παράτολμη επιδρομή του Εντεμπε, το 1976, ο Νετανιάχου είχε δηλώσει ήδη προτού ανέβει στην εξουσία ότι «το μέλλον του Ισραήλ θα κριθεί όχι στο Παλαιστινιακό, αλλά στο Ιρανικό».

Πάντως, παρά την υποτιθέμενη «ψυχρότητα» στις συναντήσεις του με τον Μπαράκ Ομπάμα, ο Νετανιάχου σημείωσε μια σοβαρή επιτυχία, που υποτιμήθηκε ως μη ώφειλε από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης: Για πρώτη φορά, εδώ και κάμποσες δεκαετίες, ένας Αμερικανός πρόεδρος έκανε δηλώσεις έχοντας στο πλευρό του τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, χωρίς να αφιερώσει λέξη για παλαιστινιακό κράτος, για τα σύνορα του 1967 και για το θέμα των εποικισμών. Μπορεί ο Νετανιάχου να μην εξασφάλισε, για την ώρα, λευκή επιταγή της Ουάσιγκτον για το θέμα του Ιράν, που μονοπώλησε τη διεθνή δημοσιότητα, την εξασφάλισε όμως για την αντιμετώπιση των Παλαιστινίων, που συνεχίζουν τη μοναχική τους διαδρομή στην Οδό του Μαρτυρίου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Παρακαλούνται οι φίλοι που καταθέτουν τις απόψεις τους να χρησιμοποιούν ψευδώνυμο για να διευκολύνεται ο διάλογος. Μηνύματα τα οποία προσβάλλουν τον συγγραφέα του άρθρου, υβριστικά μηνύματα ή μηνύματα εκτός θέματος θα διαγράφονται. Προτιμήστε την ελληνική γλώσσα αντί για greeklish.