ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑΣ…ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ!

Παρ’όλο που η πάλαι ποτέ κόκκινη αρκούδα έχει πάψει εδώ και χρόνια να απειλεί τον Δυτικό κόσμο, οι αγγλοσάξωνες τείνουν να συμπεριφέρονται στα κράτη-δορυφόρους τους όπως έπρατταν στον ψυχρό πόλεμο, κρατώντας τα σε ομηρία με πρόσχημα τον σύγχρονο παγκόσμιο  οικονομικό πόλεμο και την παγκόσμια κρίση . Με κεντρικό μοχλό πίεσης το Δ.Ν.Τ. και την Παγκόσμια Κεντρική Τράπεζα οι νεοταξίτες ηγέτες  διαχειρίζονται με κινήσεις  νευροχειρούργου τις  εξελίξεις της Κρίσης εξαντλώντας το οπλοστάσιο της πλανητικής επιρροής τους.

Με Δούρειο Ιππο το ‘’δημόσιο χρέος’’ και το ‘’δημοσιονομικό έλλειμα’’ αισχροκερδούν κοιτώντας υποτιμιτικά έννοιες όπως  Εθνος και Κράτος. Μα αλήθεια πόσο πολύπλοκη μπορεί  να είναι αυτή η κρίση που δεν μπορεί η παγκόσμια κοινότητα να την κατανοήσει,  πολύ περισσότερο δε να επιλύσει; Σοφά ο Αϊνστάιν έλεγε ότι δεν υπάρχουν προβλήματα χωρίς λύση μα προβλήματα που διατυπώνονται λάθος για κάποια αιτία. Οι όροι  Δημόσιο χρέος και δημοσιονομικό έλλειμα δεν είναι  ελληνικό  όπως μας περνούν ύπουλα στο μυαλό, μα παγκόσμιο φαινόμενο, με σκοπό να μπουν τα κράτη σ’ενα μεγάλο μαντρἰ όπου θα μυρηκάζουν υπάκουα τις φωνές του βοσκού που τα καλούν να κόψουν τώρα τις δημόσιες δαπάνες εφαρμόζοντας  μέτρα σκληρής λιτότητας για χάρη της ανταγωνιστικότητας. Ας επιχειρήσουμε  την προσέγγισση κάνοντας την όσο γίνεται πιο απλή. Φανταστείτε την Παγκόσμια Οικονομία ως  μια δεξαμενή νερού όπου νερό είναι το χρήμα. Η ποσότητα του νερού πρέπει να είναι η σωστή, ούτε περισσότερη (πληθωρισμὀς) ούτε λιγότερη(ύφεση,ανεργία). Πως όμως παράγεται το χρήμα; Επειδή λειτουργεί ως ανταλλακτική αξία του παγκόσμιου πλούτου είναι η ίδια η εξέλιξη και  η πρόοδος της παγκόσμιας οικονομίας που το παράγει. Ποιός το παράγει; Θεσμικά εδώ και πάρα πολλά χρόνια ήταν ο Δημόσιος τομέας,  δηλαδή η Κεντρική Τράπεζα κάθε χώρας που έκοβε χρήμα στην ποσότητα που έκρινε κατάλληλη για  την εθνική της οικονομία. Ομως, με την ανάπτυξη και την συσσώρευση του καπιταλιστικού πλούτου στα χέρια όλων και λιγότερων ατόμων και μια άλλη πηγή άρχισε να γεμίζει νερό την ‘’δεξαμενή’’, να δημιουργεί δηλαδή χρήμα,  μ’ ένα διαφορετικό τρόπο. Οι ιδιωτικές και εμπορικές τράπεζες  δια μέσου του δανεισμού. Όταν  ζητάμε ένα δάνειο από μια τράπεζα αυτή τα χρήματα δεν τα παίρνει από το μπαούλο της μα τα παράγει από τον ίδιο τον δανεισμό μέσω των τόκων. Δημιουργεί τοιουτοτρόπως,  χρήμα από το χρέος. Πριν, τα κράτη,  χρηματοδοτούσαν τα ελλείματα τους από τις Κεντρικές τους Τράπεζες τυπώνοντας εθνικό νόμισμα. Η εκούσια όμως κατάχρηση αυτής της εξουσίας από τις πολιτικο-οικονομικές ηγεσίες  δημιουργούσε διαρκή πληθωρισμό, γεγονός που έντεχνα οδήγησε στο άρθρο 123 της Συνθήκης της Λισσαβώνας  το οποίο απαγορεύει στις κεντρικές τράπεζες των κρατών  της Ε.Ε. και στην ΕΚΤ να εκδίδουν νόμισμα για τις ανάγκες των κρατικών ελλειμάτων! Ετσι και θεσμικά πλέον τα κράτη αναγκάζονται να προσφύγουν στις διεθνείς Αγορές για εξεύρεση χρήματος  με δυο λόγια στους ιδιωτικούς χρηματοπιστωτικούς παγκόσμιους κολοσσούς  και στην τοκογλυφική τους μέγγενη, δίνοντας τους ‘’γη και ύδωρ’’συνάμα με την επικυριαρχία ως προς το Εθνικό και την αυτοδιάθεση. Τρέχοντας λαχανιασμένα  οι ενδοτικές κυβερνήσεις πίσω από νέους υπερτοκισμένους δανεισμούς για να καλύψουν πλέον μόνο τόκους σέρνουν τον λαό στην φτώχεια και  στην απατρία της νεομετανάστευσης.

Εάν θέλουμε να πάρουμε δραστικά μέτρα για το δημόσιο χρέος θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε στην πηγή που δεν είναι άλλη απ’την Εθνική Κεντρική Τράπεζα του δημόσιου τομέα μας και το εθνικό μας νόμισμα! ΕΚΕΙ θα πρέπει να εστιάσουν οι πολιτικοί μας ταγοί τη συλλογιστική τους έστω κάνοντας ηλιοθεραπεία στην άμμο’’ εκπροσωπώντας’’ τον λαό που μένει λόγω κρίσης στο σπίτι!

Αντώνης  Μαρινάκης – αναλυτής.