Μαύρα σενάρια για τη Συρία και την περιοχή >Αυτό που επιδιώκουν ξεφεύγει από την ανατροπή Άσαντ

Του Μάριου Ευρυβιάδη

Μην πιστεύετε τίποτα από όσα διαβάζετε για το τι ακριβώς συμβαίνει στη Συρία 

την περίοδο αυτή. Ούτε αυτά που βλέπετε στους δέκτες των τηλεοράσεων, συνοδεία
δακρύβρεκτων ανταποκρίσεων, σχολίων από σοβαροφανή κανάλια και ανταποκριτές
 και από εκφωνητές ειδήσεων που το μόνο που κάνουν είναι να αναμεταδίδουν
παπαγαλίστικα τις ηθικοπλαστικές κορώνες ενός διεθνούς συρφετού.
Ένα είναι το μόνο σίγουρο. Σκοτώνεται πολύς κόσμος στη Συρία. Γίνονται σφαγές. 

Το αίμα ρέει άφθονο. Αλλά γιατί; Πρέπει να σταματήσει το μακελειό, αλλά πώς; 

Και ποια θα είναι η διάδοχη κατάσταση; Ποιο το μέλλον της Συρίας; Θα υπάρχει Συρία; 

Ποιοι θα κυριαρχήσουν; Ποια τα μελλούμενα; Και αν θα πρέπει, που πρέπει, να ασχοληθούμε

 και με τα του οίκου μας, τι σημαίνουν όλα αυτά για την Κύπρο; Τι σημαίνουν τα υπό εξέλιξη

 μαύρα σενάρια που είναι καμουφλαρισμένα πίσω από την επίφαση αυτών που φωνασκούν

 και κραυγάζουν στα διεθνή φόρα και σε κάθε ευκαιρία, για τις βαρβαρότητες της μιας 

πλευράς και εκθειάζουν το δίκαιο και τα δικαιώματα της άλλης;
Θα αρχίσω από το τέλος. Τα μαύρα σενάρια για την περιοχή. Αυτό που επιδιώκεται από τους

 άμεσους παίκτες και πρωταγωνιστές ξεφεύγει κατά πολύ από την ανατροπή του καθεστώτος

 Άσσαντ. Αυτό που επιδιώκεται είναι η επικράτηση στη Συρία ενός σεκταρισμού με κυρίαρχο

 του σουνιτικό Ισλάμ και επικυρίαρχους τους πατρώνες του σουνιτισμού στη Συρία, που είναι

 τα σουνιτικά καθεστώτα της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και του Μπαχρέιν.

Ο σουνιτισμός υπήρξε η κύρια, η καθεστωτική εκδοχή του Ισλάμ. Είναι εκείνη η εκδοχή του 

Ισλάμ που ιστορικά εξανάγκασε τους λαούς «δια πυρός και σιδήρου» να εξισλαμισθούν 

από τους Άραβες. Είναι η εκδοχή του Ισλάμ με την οποία συμμάχησαν όλοι οι Δυτικοί 

ιμπεριαλιστές για να ελέγξουν την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής του 19ου και 

20ου αιώνα - οι Βρετανοί, οι Γερμανοί του 

Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ναζί και οι Αμερικανοί, στη μεταψυχροπολεμική εποχή για

 να υπονομεύσουν τον κομμουνισμό. Έκφανση του σουνιτικού Ισλάμ είναι ο εξτρεμιστικός

 Ουαχαμπισμός της Σαουδικής Αραβίας (Κατάρ και Μπαχρέιν), ο Σαλαφισμός (των Αφγανών,

 των Πακιστανών και η Αδελφότητα των Μουσουλμάνων. Μιλάμε δηλαδή για διάφορες 

κλίμακες και μορφές σκοταδισμού, μισογυνισμού και αγριοτήτων.

Όλοι αυτοί είναι οι μπροστάρηδες για την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ. Αποτελούν 

μέρος της Διεθνούς Κοινότητας, -της ΙnternationalCommunity γνωστής και ως ΙΝΤCΟΜ!

Μαζί τους στοιχίζονται και οι σουνίτες Τούρκοι, που έχουν και τη νέο-οθωμανκή τους ατζέντα.

 Και βέβαια όλοι αυτοί συντονίζονται από τους δυτικούς ηθικοπλάστες με επικεφαλής τους 

Αμερικανούς, τους Εγγλέζους και τους Γάλλους. Τα κίνητρα των Δυτικών είναι ξεκάθαρα 

ιμπεριαλιστικά, αντι-ρωσικά και αντιιρανικά. Σημειωτέον ότι οι Ιρανοί δεν είναι σουνίτες. 

Είναι σιίτες, δηλαδή εχθροί μιας σουνιτικής ελεγχόμενης Μέσης Ανατολής. Είναι το αντίπαλο

 δέος των Σαουδάραβων, των Τούρκων, των Αγγλο-αμερικανών, των Ισραηλινών. Και είνα

ι σύμμαχοι του καθεστώτος Άσσαντ.
Τώρα το καθεστώς Άσσαντ, είναι Αλεβίδες (Αlawites) και μειοψηφούν στη Συρία. Όταν

 κυριαρχούσε ο Αραβικός / Νασερικός εθνικισμός τις δεκαετίες 1950 και 1960 οι Σύριοι 

ήταν ενωμένοι. Πρίν, οι σουνίτες κυριαρχούσαν και οι αλεβίδες ήταν κυριολεκτικά υπηρέτες

 τους. Ήταν “Αbid” δηλαδή σκλάβοι. Σταδιακά, ο αραβικός εθνικισμός απαξιώθηκε. Σήμερα 

δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο οι φυλές και υπάρχουν και οι λογής, λογής μουσουλμάνοι.

Επιστημονικά οι αλεβίδες, θεωρούνται έκφανση του Ισλάμ που συγγενεύουν με τον σιιτισμό.

 Αυτό σημαίνει δηλαδή οπαδοί του Αλί. Ο Αλί υπήρξε ανεψιός και γαμπρός του Μωάμεθ.

 Αυτός και οι σιίτες διαδόχοί του θεωρούν εαυτούς ως τους νόμιμους Χαλίφηδες (διάδοχοι) 

του Ισλάμ και όχι οι σουνίτες, που προέρχονται από τους συνεργάτες του Μωάμεθ.

Με την κυριαρχία του σουνιτισμού, οι σίιτες σφαγίαζονταν με κάθε ευκαιρία διότι θεωρούνταν

 αιρετικοί. Οι αλεβίδες στη Συρία θεωρούνται οι χειρότεροι, διότι είναι και μυστικιστές,

 ζωροάστρες, φιλόσοφοι και υπολήπτονται της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Από τους

 εξτρεμιστές μουσουλμάνους δεν θεωρούνται καν μονοθεϊστές. Είναι απλά άπιστοι.
Γενικά μόνο μετά την σιιτική επανάσταση του Χομεϊνί στο Ιράν, το 1979, απέκτησε ο

 σιιτισμός κρατική ισχύ και δύναμη, απειλώντας τα σουνιτικά καθεστώτα, αλλά ταυτόχρονα

 το δυτικό ιμπεριαλισμό και, βέβαια, το Ισραήλ. 

ΟΙ ΜΗ ΣΟΥΝΙΤΕΣ Το καθεστώς Άσαντ που κυριαρχεί στη Συρία με πραξικόπημα από το

 1970, αντιδράεναντίον μιας σουνιτικής μετωπικής επίθεσης που, αν κυριαρχήσει, θα 

σημαίνει και τη σφαγή - φυσική εξαφάνιση, ή στην καλύτερη περίπτωση την επαναφορά

 των αλεβίδων στο καθεστώς του «υπηρέτη» των σουνιτών όπως παλαιότερα.  
Σύμμαχοι του καθεστώτος Άσαντ είναι όλοι οι μη σουνίτες στη Συρία. Είναι οι Κούρδοι, 

είναι οι Χριστιανοί, είναι οι Ισμαηλίτες (άλλη έκφανση του Ισλάμ), είναι οι Δρούσοι.. 

Όλοι αυτοί θα έχουν την τύχη των αλεβίδων, εάν επικρατήσουν οι σουνίτες στη Συρία. 

Σενάριο για αλεβιδο-κουρδικό κράτος 

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣΆσαντ αμύνεται και ως κράτος αλλά ως αλεβίδες. Και έχει σχέδιο Β. 

αυτό είναι να ελέγξει όλες τις περιοχές που πλειοψηφούν οι αλεβίδες - που είναι τα 

παράλια και η μεσογειακή ενδοχώρα, μεταξύ Τουρκίας και Λιβάνου. Έτσι, αν καταρρεύσει,

 να έχει να προστατευθεί και να ανακηρύξει μελλοντικό κράτος, ή να κατέχει μια συρρικνωμένη

 «Συρία», πάντοτε όμως με πρόσβαση στη θάλασσα. Το σενάριο αυτό δεν αποκλείει μια 

συνεργασία με τους Κούρδους της Συρίας και τη δημιουργία αλεβιδο-κουρδικού κράτους,

 μαζί με τους χριστιανούς. Ένα τέτοιο κράτος που βέβαια θα καταπολεμηθεί από όλους - 

ίσως όμως όχι από το Ισραήλ. Για το Ισραήλ, όσο κατακερματισμένος είναι ο αραβικός 

κόσμος τόσο το καλύτερο. Διάλυση της Συρίας για το Ισραήλ σημαίνει περιορισμός του

 Ιράν και συνεχής κατοχή των Υψιπέδων Γκολάν.

Ωστόσο τι θα πράξει το Ισραήλ, έναντι ενός εξτρεμιστικού κυρίαρχου σουνιτισμού; Θα 

ενισχύσει τις περιφερειακές του συμμαχίες. Και μην εκπλαγείτε με μια μελλοντική 

συμμαχία μεταξύ αλεβιδών ή με ένα αλεβιδο-κουρδικό κράτος.

Πού αφήνουν όλα αυτά την Κύπρο; Σε μια κατάσταση όχι πολύ διαφορετική από αυτή

 του Ισραήλ. Εκτεθειμένη δηλαδή έναντι του σουνιτικού εξτρεμισμού.

Η Κύπρος, χωρίς αυτεξούσιο κράτος που δεν λογοδοτεί στη σουνιτική Τουρκία, θα 

παρασυρθεί, νομοτελειακά, από την πλημμυρίδα του Ουαχαμπίδων, των Χαλεφιτών 

και της Αδελφότητας των Μουσουλμάνων. Και όλα αυτά υπό την ομπρέλα και τις 

ευλογίες της Διεθνούς Κοινότητας, της ΙΝΤCΟΜ που σήμερα μασκαρεύεται ως «φίλοι της Συρίας».