The Oslo Syndrome: Delusions of a People Under Siege

Kenneth Levin
The Oslo Syndrome: Delusions of a People Under Siege
Smith & Kraus, 2005

Του Edward Alexander 
Καθηγητή στο University of Washington
Middle East Quarterly Book Review


Σε αυτή την ευανάγνωστη αφήγηση με επιχειρήματα βασισμένα σε βάθος έρευνα, ο Λέβιν μας μιλά για μια αποτρόπαια ιστορία γνωστή ως ο μεγαλύτερος αυτοτραυματισμός σε όλη την πολιτική ιστορία: την αναγνώριση από το Ισραήλ του Γιασέρ Αραφάτ και της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης στις συμφωνίες του Όσλο το 1993 και τη μετέπειτα καταπάτηση των υποχρεώσεων που απέρρεαν από αυτή. 

Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο εξιστορεί την Εβραϊκή πολιτική αποτυχία στην Διασπορά, όπου οι Εβραίοι ζούσαν με μόνιμο τον κίνδυνο για την ζωή τους. Ο Λέβιν παρουσιάζει το προαναφερθέν ως το φόντο της βασισμένης σε αυταπάτες λογικής που γέννησε το Όσλο. Το δεύτερο μέρος ιχνηλατεί τους ίδιους κινδύνους στην ίδια την ιστορία του Ισραήλ. Ο Λέβιν μας δείχνει πως ένα μικρό έθνος, ζώντας υπό την συνεχή πολιορκία των γειτόνων του - οι οποίοι αρνούνται την ίδια του την ύπαρξη - ενέδωσε στη δομημένη από τους διανοούμενους του αντίληψη που ήθελε το ίδιο υπεύθυνο για την οργή και βία των γειτόνων του, γεγονός που απαιτούσε την μεταρρύθμιση όχι της Αραβικής δικτατορίας και του Ισλαμικού αντισημιτισμού αλλά (άλλων) Εβραίων. Αντιστρέφοντας την αιτία και το αποτέλεσμα, οι ηγέτες του Ισραήλ εθελοτυφλούσαν μπροστά στο προφανές γεγονός ότι είναι το μίσος και η επιθετικότητα των Αράβων τα οποία οδήγησαν στην Ισραηλινή κατοχή και όχι ότι είναι η κατοχή που προκάλεσε το Αραβικό μένος και βία.

Παρά το γεγονός ότι ο Λέβιν προβάλλει με σθένος επιχειρήματα που θέλουν Ισραηλινούς ηγέτες όπως ο Γίτζακ Ράμπιν, ο Εχούντ Μπαράκ και ο Σιμόν Πέρες να διατηρούν μια υπό ψευδαισθήσεις μετριοφροσύνη ως προς ένα δολοφονικό εχθρό, το βιβλίο δεν είναι μια πολεμική που εξαιρεί όλες τις αντίθετες απόψεις. Αντίθετα, ως αναγνώστες του βιβλίου του είμαστε λήπτες μιας όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένης περιγραφής – που περιλαμβάνει ακόμα “και την δική τους ιστορία με τα δικά τους λόγια” – εκείνων των Ισραηλινών (και των Αμερικανο-Εβραίων υποστηρικτών τους) που είχαν την ψευδαίσθηση ότι το Όσλο θα φέρει ένα νέο παράδεισο και μια νέα γη. Όταν οι συμφωνίες υπογράφτηκαν το 1993, ο Υπουργός Παιδείας Σουλάμιτ Αλόνι διακήρυξε ότι “κανένας άλλος γονέας δεν θα ακολουθήσει θρηνώντας το φέρετρο του γιου του”, και ο Ισραηλινός συγγραφέας Άμος Οζ είπε με σθένος ότι “ο θάνατος δεν θα έρθει πλέον”. Και όλα αυτά επειδή ο Αραφάτ είχε – όχι όμως για πρώτη φορά – υποσχεθεί να απαρνηθεί την τρομοκρατία και να αναγνωρίσει το “δικαίωμα ύπαρξης” στο Ισραήλ. 

Μια από τις θεματικές τις οποίες τυγχάνουν συνεχούς αναφοράς από τον Λέβιν είναι η επίδραση των διανοουμένων του Ισραήλ στις κυβερνήσεις του Ραμπίν και του Μπαράκ. Στο Ισραήλ (όπως στην Αμερική) πολλοί διανοούμενοι φαίνεται να είναι φορείς του συνθήματος “η άλλη χώρα, ορθά ή λανθασμένα”. Αλλά αν οι Αμερικάνοι αριστεροί διανοούμενοι είναι περιορισμένοι στα πανεπιστήμια και σε μερικά αλλά ιδρύματα, στο Ισραήλ έχουν φτάσει κοντά στην κατάληψη της κυβέρνησης. Οι Ισραηλινοί έχουν μάθει, αλλά με το δύσκολο τρόπο, αυτό που ο Τσόρτσιλ είπε για τον μεγαλύτερο ενδοτικό της Αγγλίας: “ο κ. Τσάμπερλεν ήταν αντιμέτωπος με την εκλογή μεταξύ παράδοσης και πολέμου – επέλεξε την παράδοση και πήρε πόλεμο”.