Joe Scarborough
The Last Best Hope
Crown Forum Publishers, 2009
Του Nick Gillespie
The New York Times Book Review
Λαμβάνοντας υπόψη πόσο τους έχουν ωφελέσει τα τελευταία οκτώ χρόνια τόσο στα μακρινά πεδία της μάχης όσο και στις κάλπες, θα σκεφτόσουν ότι γενικά οι συντηρητικοί, και ειδικά οι Ρεπουμπλικάνοι, θα ήταν αρκετά ντροπαλοί με την σκανδάλη της πολεμικής. Αλλά ιδού ο Τζο Σκάρμπορο, ένας Ρεπουμπλικάνος πρώην μέλος του Κογκρέσου της Φλώριδας, που τα αμολάει όλα με το ‘The Last Best Hope: Restoring Conservatism and America’s Promise’. «Οι ηγέτες του Κογκρέσου...είναι ανάγκη να αναλάβουν μια πιο συνετή πορεία όσον αφορά το περιβάλλον κηρύττοντας τον πόλεμο στο ξένο πετρέλαιο.»
Και στην περίπτωση που αναρωτιέστε, το να πείτε όχι σε ένα τέτοιο λαμπρό μέλλον δεν αποτελεί επιλογή. "Εάν είστε Ρεπουμπλικάνος ή Δημοκράτης, Ελευθεριακός ή Μαρξιστής, καταλάβετε ότι είναι ιστορικά αναπόφευκτο ότι ο καιρός του συντηρητισμού" θα έρθει σύντομα, μας λέει ο Σκάρμπορο, ο εγελιανός συγγραφέας του "Η Ρώμη δεν Κάηκε σε μια Ημέρα" (2004).
Εάν αυτό το βιβλίο είναι πράγματι η τελευταία καλύτερη ελπίδα του συντηρητισμού και της υπόσχεσης της Αμερικής, τότε...χαρήκαμε για την γνωριμία. Όλως ασυναίσθητα μας λέει ότι οι συντηρητικοί στην καλύτερη περίπτωση μπορούν να σταθούν στη μέση της Ιστορίας και να φωνάξουν «επιβράδυνση» αλλά ότι ουσιαστικά δεν μπορούν να αλλάξουν την κατεύθυνσή της.
Ο Σκάρμπορο υποστηρίζει ότι οι δεξιοί που επιδιώκουν να συλλάβουν εκ νέου την φήμη του Ρήγκαν πρέπει να αγκαλιάσουν τον περιβαλλοντισμό (πρέπει να γίνουν «Πράσινοι για το Θεό») – πρέπει να αναγνωρίσουν τη μονιμότητα προβληματικών προγραμμάτων εξουσιοδότησης όπως η Κοινωνική Ασφάλιση και το Medicare («όλοι πρέπει να δώσουν έως ότου πονάει») και να ακολουθήσουν μια ταπεινή εξωτερική πολιτική (εκτός όταν δεν το κάνουν αυτό: «ήμουν ακλόνητος στην υποστήριξη μου για τον πόλεμο» στο Ιράκ).
Στα εριστικά κοινωνικά ζητήματα όπως η άμβλωση και ο γάμος μεταξύ ομοφύλων, οι κληρονόμοι του Μπουρκ και του Γουίλλιαμ Μπάκλι πρέπει να φροντίσουν ώστε οι αποφάσεις να λαμβάνονται στο πολιτειακό επίπεδο — όχι απαραιτήτως επειδή αυτού του είδους λήψη αποφάσεων δίνει καλύτερες απαντήσεις αλλά επειδή «αυτός είναι ο μόνος τρόπος να προστατευθεί η πρόοδος που έχουν κάνει οι συντηρητικοί κατά την διάρκεια των τελευταίων γενεών.»
Προ πάντων, οι συντηρητικοί πρέπει να διοχετεύσουν τον εσωτερικό τους ενθουσιασμό και να πράξουν βάση των «συμβουλών του Ιησού και του παραδείγματος του Ρήγκαν», προσπαθώντας να «γυρίζουν το άλλο μάγουλο όλο και πιο συχνά» κατά τη διάρκεια ευερέθιστων πολιτικών συζητήσεων.
Αυτό μπορεί να είναι μια υγιής στρατηγική, αλλά σίγουρα τέτοια συναισθήματα δεν παρέχουν μια αληθινή εναλλακτική λύση στο πλεόνασμα των συγκεντρωτικών λύσεων που προέρχονται από την Ουάσιγκτον, τουλάχιστον από τότε που Μπους ο Νεώτερος και ένα Ρεπουμπλικάνο Κογκρέσο υπερασπίστηκαν το Μedicare, πέρασαν το «Κανένα Παιδί δεν θα Μένει Πίσω» και δημιούργησαν το τεράστιο «Τμήμα Ασφάλειας της Πατρίδας» .
Ο Σκάρμπορο αφιερώνει το βιβλίο του «στους συντηρητικούς όλων των κομμάτων,» προς τιμήν του Νομπελίστα Οικονομολόγου Φρήντριχ Χάγεκ, του οποίου το βιβλίο «Ο Δρόμος προς την Δουλεία» (1944) αφιερώθηκε «στους σοσιαλιστές όλων των κομμάτων». Εάν ενδιαφερόταν για την επισήμανση μιας αληθινά διαφορετικής κατεύθυνσης, ο Σκάρμπορο θα είχε κάνει καλά να ψάξει περισσότερο τον Χάγεκ. Στο δοκίμιο «Γιατί δεν είμαι Συντηρητικός», ο Χάγεκ σημείωσε ότι ο συντηρητισμός είναι μια αντιδραστική ώθηση που «από την ίδια την φύση του δεν μπορεί να προσφέρει κάτι εναλλακτικό στην κατεύθυνση στην οποία κινούμαστε.» Το πολύ-πολύ, μας λέει ο Χάγεκ, αυτό που μπορεί να πετύχει είναι «την επιβράδυνση των ανεπιθύμητων εξελίξεων».
The Last Best Hope
Crown Forum Publishers, 2009
Του Nick Gillespie
The New York Times Book Review
Λαμβάνοντας υπόψη πόσο τους έχουν ωφελέσει τα τελευταία οκτώ χρόνια τόσο στα μακρινά πεδία της μάχης όσο και στις κάλπες, θα σκεφτόσουν ότι γενικά οι συντηρητικοί, και ειδικά οι Ρεπουμπλικάνοι, θα ήταν αρκετά ντροπαλοί με την σκανδάλη της πολεμικής. Αλλά ιδού ο Τζο Σκάρμπορο, ένας Ρεπουμπλικάνος πρώην μέλος του Κογκρέσου της Φλώριδας, που τα αμολάει όλα με το ‘The Last Best Hope: Restoring Conservatism and America’s Promise’. «Οι ηγέτες του Κογκρέσου...είναι ανάγκη να αναλάβουν μια πιο συνετή πορεία όσον αφορά το περιβάλλον κηρύττοντας τον πόλεμο στο ξένο πετρέλαιο.»
Και στην περίπτωση που αναρωτιέστε, το να πείτε όχι σε ένα τέτοιο λαμπρό μέλλον δεν αποτελεί επιλογή. "Εάν είστε Ρεπουμπλικάνος ή Δημοκράτης, Ελευθεριακός ή Μαρξιστής, καταλάβετε ότι είναι ιστορικά αναπόφευκτο ότι ο καιρός του συντηρητισμού" θα έρθει σύντομα, μας λέει ο Σκάρμπορο, ο εγελιανός συγγραφέας του "Η Ρώμη δεν Κάηκε σε μια Ημέρα" (2004).
Εάν αυτό το βιβλίο είναι πράγματι η τελευταία καλύτερη ελπίδα του συντηρητισμού και της υπόσχεσης της Αμερικής, τότε...χαρήκαμε για την γνωριμία. Όλως ασυναίσθητα μας λέει ότι οι συντηρητικοί στην καλύτερη περίπτωση μπορούν να σταθούν στη μέση της Ιστορίας και να φωνάξουν «επιβράδυνση» αλλά ότι ουσιαστικά δεν μπορούν να αλλάξουν την κατεύθυνσή της.
Ο Σκάρμπορο υποστηρίζει ότι οι δεξιοί που επιδιώκουν να συλλάβουν εκ νέου την φήμη του Ρήγκαν πρέπει να αγκαλιάσουν τον περιβαλλοντισμό (πρέπει να γίνουν «Πράσινοι για το Θεό») – πρέπει να αναγνωρίσουν τη μονιμότητα προβληματικών προγραμμάτων εξουσιοδότησης όπως η Κοινωνική Ασφάλιση και το Medicare («όλοι πρέπει να δώσουν έως ότου πονάει») και να ακολουθήσουν μια ταπεινή εξωτερική πολιτική (εκτός όταν δεν το κάνουν αυτό: «ήμουν ακλόνητος στην υποστήριξη μου για τον πόλεμο» στο Ιράκ).
Στα εριστικά κοινωνικά ζητήματα όπως η άμβλωση και ο γάμος μεταξύ ομοφύλων, οι κληρονόμοι του Μπουρκ και του Γουίλλιαμ Μπάκλι πρέπει να φροντίσουν ώστε οι αποφάσεις να λαμβάνονται στο πολιτειακό επίπεδο — όχι απαραιτήτως επειδή αυτού του είδους λήψη αποφάσεων δίνει καλύτερες απαντήσεις αλλά επειδή «αυτός είναι ο μόνος τρόπος να προστατευθεί η πρόοδος που έχουν κάνει οι συντηρητικοί κατά την διάρκεια των τελευταίων γενεών.»
Προ πάντων, οι συντηρητικοί πρέπει να διοχετεύσουν τον εσωτερικό τους ενθουσιασμό και να πράξουν βάση των «συμβουλών του Ιησού και του παραδείγματος του Ρήγκαν», προσπαθώντας να «γυρίζουν το άλλο μάγουλο όλο και πιο συχνά» κατά τη διάρκεια ευερέθιστων πολιτικών συζητήσεων.
Αυτό μπορεί να είναι μια υγιής στρατηγική, αλλά σίγουρα τέτοια συναισθήματα δεν παρέχουν μια αληθινή εναλλακτική λύση στο πλεόνασμα των συγκεντρωτικών λύσεων που προέρχονται από την Ουάσιγκτον, τουλάχιστον από τότε που Μπους ο Νεώτερος και ένα Ρεπουμπλικάνο Κογκρέσο υπερασπίστηκαν το Μedicare, πέρασαν το «Κανένα Παιδί δεν θα Μένει Πίσω» και δημιούργησαν το τεράστιο «Τμήμα Ασφάλειας της Πατρίδας» .
Ο Σκάρμπορο αφιερώνει το βιβλίο του «στους συντηρητικούς όλων των κομμάτων,» προς τιμήν του Νομπελίστα Οικονομολόγου Φρήντριχ Χάγεκ, του οποίου το βιβλίο «Ο Δρόμος προς την Δουλεία» (1944) αφιερώθηκε «στους σοσιαλιστές όλων των κομμάτων». Εάν ενδιαφερόταν για την επισήμανση μιας αληθινά διαφορετικής κατεύθυνσης, ο Σκάρμπορο θα είχε κάνει καλά να ψάξει περισσότερο τον Χάγεκ. Στο δοκίμιο «Γιατί δεν είμαι Συντηρητικός», ο Χάγεκ σημείωσε ότι ο συντηρητισμός είναι μια αντιδραστική ώθηση που «από την ίδια την φύση του δεν μπορεί να προσφέρει κάτι εναλλακτικό στην κατεύθυνση στην οποία κινούμαστε.» Το πολύ-πολύ, μας λέει ο Χάγεκ, αυτό που μπορεί να πετύχει είναι «την επιβράδυνση των ανεπιθύμητων εξελίξεων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούνται οι φίλοι που καταθέτουν τις απόψεις τους να χρησιμοποιούν ψευδώνυμο για να διευκολύνεται ο διάλογος. Μηνύματα τα οποία προσβάλλουν τον συγγραφέα του άρθρου, υβριστικά μηνύματα ή μηνύματα εκτός θέματος θα διαγράφονται. Προτιμήστε την ελληνική γλώσσα αντί για greeklish.