ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΄΄Β΄΄ ΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ

του Ανδρέα Πενταρά*


Το τελευταίο διάστημα, προφανώς ύστερα από τη τριμερή συνάντηση της 18ης Νοεμβρίου αλλά και την έκθεση του ΓΓ των ΗΕ αναφορικά με τη πρόοδο στο Κυπριακό, ακούονται φωνές για σχέδιο Β, με την έννοια ότι η πλευρά μας θα πρέπει να έχει εναλλακτικό σχέδιο διαχείρισης του Κυπριακού στη περίπτωση που ο ΓΓ κηρύξει τη λήξη της παρούσας προσπάθειας που διεξάγεται υπό την αιγίδα των ΗΕ.

Η ύπαρξη ενός ή περισσοτέρων εναλλακτικών σχεδίων στη διαχείριση οποιουδήποτε ζητήματος, ακόμα και στη καθημερινή μας ζωή, είναι βασικό στοιχείο για την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος. Στη περίπτωση όμως που μια χώρα αντιμετωπίζει πρόβλημα εισβολής και κατοχής, τότε η υψηλή στρατηγική όπως διαμορφώθηκε εδώ και 30 αιώνες, επιβάλλει ένα και μοναδικό εναλλακτικό σχέδιο. Ή μάλλον, διαχειρίζεται το πρόβλημα με δύο εναλλασόμενα σχέδια. Το πρώτο το διαχειρίζεται ο Υπουργός εξωτερικών και το δεύτερο ο Αρχιστράτηγος. Εκεί που σταματά ο πρώτος αναλαμβάνει ο δεύτερος και εκεί που σταματά ο δεύτερος συνεχίζει ο πρώτος.

Για να γίνω πιο κατανοητός, όταν μια χώρα εισβάλλει σε μια άλλη χώρα, τότε, σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη των ΗΕ, η χώρα που υφίσταται την επίθεση έχει το δικαίωμα της αυτοάμυνας. Ανεξάρτητα του αποτελέσματος της αυτοάμυνας, η τελική λύση θα επέλθει με συνομιλίες στο τέλος των οποίων θα υπογραφεί η συνθήκη ειρήνης. Με αυτή την έννοια, η λύση όλων των προβλημάτων στις διεθνείς σχέσεις, είτε προηγηθεί ένοπλη σύρραξη είτε όχι, θα γίνει με συνομιλίες. Στη περίπτωση όμως που οι συνομιλίες για οποιονδήποτε λόγο δεν αποδώσουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα, τότε τη σκυτάλη παίρνει ο αρχιστράτηγος, ο οποίος με την απειλή ή χρήση ένοπλης βίας θα παράξει εκείνο το πολιτικό αποτέλεσμα που θα υποχρεώνει τον εισβολέα να παρακαθήσει ξανά σε συνομιλίες στα πλαίσια των οποίων θα συμμορφωθεί και θα υπογράψει τη συνθήκη ειρήνης.

Αυτή βέβαια η άσκηση υψηλής στρατηγικής, η οποία πηγάζει μέσα από την ιστορική επιβεβαίωση τριών χιλιάδων χρόνων και συνοψίσθηκε από τον Κλαούζεβιτς με τη γνωστή ρήση ΄΄ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα΄΄, αλλά και από το Μάο Τσε Τούγκ ο οποίος είπε ότι ΄΄ο πόλεμος είναι αιματηρά ειρήνη και η ειρήνη είναι αναίμακτος πόλεμος΄΄, προϋποθέτει κράτη και έθνη σοβαρά, κράτη και έθνη που επιθυμούν να συνεχίσουν να υπάρχουν και στο μέλλον, κράτη και έθνη που βάζουν πάνω απ όλα το συμφέρον της πατρίδας.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ σε καμιά περίπτωση ότι θα πρέπει να πάρουμε τα όπλα στη περίπτωση που αποτύχουν οι συνομιλίες. Απλά λέω με ποιό τρόπο η ιστορία κατέγραψε την επιβίωση των λαών δια μέσου των αιώνων. Εμείς άλλωστε, ως Ελληνισμός, κάναμε τις επιλογές μας. Διακηρύξαμε από το 1974, ότι δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε το δικαίωμα της ένοπλης βίας που μας παρέχει το διεθνές δίκαιο, για εκδίωξη του εισβολέα από τα εδάφη μας. Με το τρόπο αυτό, παραδοθήκαμε αμαχητί - κατά τη γνωστή έκφραση - και αφήσαμε τη πρωτοβουλία των κινήσεων στη Τουρκία, η οποία με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, τη διατήρηση σαράντα χιλιάδων στρατιωτών στα κατεχόμενα εδάφη, τον συνεχιζόμενο εποικισμό στο βορρά και τον εποικισμό του νότου με μουσουλμάνους λαθρομετανάστες, επιχειρεί την οριστική τουρκοποίηση της Κύπρου.

Διακηρύξαμε την ειρηνική επίλυση του Κυπριακού, με την έννοια ότι ποτέ δεν θα χρησιμοποιήσουμε ένοπλη βία και πιστέψαμε ότι εν ονόματι του δικαίου που έχουμε, κάποιοι άλλοι θα υποχρέωναν τη Τουρκία να αποχωρήσει από τα εδάφη που με πόλεμο κατάκτησε, αγνοώντας τον διαχρονικό Θουκυδίδη ο οποίος καθόρισε την έννοια του δικαίου στις διεθνείς σχέσεις ως εξής: ΄΄Το δίκαιο στις σχέσεις των πόλεων έχει έννοια μόνο αν έχεις τη δυνατότητα να το επιβάλεις. Διαφορετικά, ο ισχυρός προχωρεί μέχρις εκεί που του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί μέχρις εκεί που του επιτρέπει η αδυναμία του΄΄.

Σχέδιο Β λοιπόν υπάρχει, είναι ένα και μοναδικό, είναι η πολεμική αναμέτρηση, και ο Ελληνισμός, (Κύπρου και Ελλάδας) επέλεξε να το αγνοήσει στη περίπτωση της Κύπρου. Στην ουσία, σχέδιο Β για τη Κύπρο δεν υπάρχει. Η επιλογή που έκανε η Κύπρος είναι ο μονόδρομος του σχεδίου Α, που είναι η συνέχιση των συνομιλιών κάτω από τις γνωστές δυσμενέστατες για τη πλευρά μας συνθήκες, για τις οποίες βέβαια υπάρχουν ασήκωτες ευθύνες τόσο από τη παρούσα κυβέρνηση όσο και από προηγούμενες. Τυχόν κατάρρευση των συνομιλιών, θα σημάνει την έναρξη εφαρμογής του σχεδίου Β της Τουρκίας που δεν είναι άλλο από την οριστική τουρκοποίηση – και όχι τη διχοτόμηση - της Κύπρου.


* Υποστράτηγος ε.α.