Του Μάριου Ευρυβιάδη Καθηγητή Διεθνών Σχέσεων, Πάντειο Πανεπιστήμιο
21/10/2009
Για μία ακόμη φορά βλέπουμε τη λυκοφιλική διάσταση της στρατηγικής σχέσης ανάμεσα στα κράτη του Ισραήλ και της Τουρκίας να βγαίνει στο φως της δημοσιότητας. Αφορμή αυτή τη φορά υπήρξε η αυθαίρετη απαγόρευση των Τούρκων να επιτρέψουν στους στρατηγικούς τους εταίρους, τους Ισραηλινούς, να συμμετάσχουν σε μια Νατοϊκή άσκηση στην οποία οι Ισραηλινοί, αν και όχι μέλη του ΝΑΤΟ ,συμμετέχουν εδώ και χρόνια ακριβώς διότι υφίσταται η στρατηγική συμμαχία ανάμεσα σε Άγκυρα και Ιερουσαλήμ. Η συμμαχία αυτή λειτουργεί εδώ και δεκαετίες με τις ευλογίες τις Ουάσιγκτον. Οι Ισραηλινοί παραπονιούνται ότι οι σύμμαχοι τους, οι Τούρκοι δεν τηρούν τα υπεσχημένα ενώ οι Τούρκοι απαντούν ότι όλα θα ξαναγίνουν “μέλι-γάλα” εφόσον οι Ισραηλινοί αλλάξουν τη συμπεριφορά τους εναντι των Παλαιστινίων στη Γάζα. Και αυτό μέχρι να προκύψει ένα καινούργιο ζήτημα βάση του οποίου οι Τούρκοι θα απαιτήσουν, ακόμη μια φορά, αλλαγή στη συμπεριφορά των Ισραηλινων και προσαρμογή τους στη Τούρκικη βούληση.
Με τη κρίση αυτή, όπως και με την προηγούμενη τον Ιανουάριο στο Νταβός, όταν ο Ερτογάν αποκάλεσε δημόσια το Πρόεδρο του Ισραήλ “δολοφόνο”, διαπιστώνουμε για νιοστή φορά, το εργολαβικό υπόστρωμα που χαρακτηρίζει τις διακρατικές σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας, καθώς επίσης και την υποκρισία που τις διακρίνει, κυρίως σε ότι αφορά στο κράτος του Ισραήλ.
Οι Τούρκοι, ισλαμιστές σήμερα, κεμαλιστές χθες, ουδέποτε απέκρυψαν τους λόγους, τα αίτια και τα κίνητρα που τους ώθησαν να αναπτύξουν τις σχέσεις τους με τους Εβραίους και από το 1948 με το εβραϊκό κράτος, θέτοντας όμως εξαρχής τους κανόνες, τους όρους και τα όρια που πρέπει να διέπουν τις Τουρκο-Ισραηλινές σχέσεις. Τηρουμένων των αναλογιών οι ίδιοι κανόνες χαρακτήριζαν και τις σχέσεις Οθωμανών και Εβραίων, ιστορικά.
Το διαχρονικό και εγγενές, σχεδόν, στοιχείο της Τούρκικης λογικής ήταν και παραμένει η πεποίθηση ότι οι Εβραίοι, έξω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τότε στο Ισραήλ και στη διασπορά και μέσα στη Τουρκία σήμερα, ελέγχουν τα πολιτικά “κέντρα εξουσίας” του κόσμου, τη διεθνή οικονομία, τα διεθνή ΜΜΕ κτλπ . Η Τουρκική αυτή θέση και αντίληψη, αν και λανθασμένη, καλλιεργείται εσκεμμένα και από το εβραϊκό κράτος, διότι του αποφέρει μεγάλα μεσοπρόθεσμα ωφέλη. Αποτελεί ωστόσο ένα από τα βασικά στοιχεία του φαινομένου του αντισημιτισμού, φαινόμενο το οποίο στη Τουρκία διαχέεται σ΄όλη τη κοινωνία και εκφράζεται μέσα από τις δομές του συστήματος.
Οι θιασώτες της στρατιωτικής ισχύος του Ισραήλ πιστεύουν ότι η Τουρκία τους προσφέρει στρατηγικό βάθος και ότι ως μη αραβική χώρα και μέλος του ΝΑΤΟ, “παράγει” ασφάλεια για το Ισραήλ. Πιστεύουν παράλληλα ότι ναι μεν οι Τούρκοι είναι μουσουλμάνοι αλλά ότι το Τουρκικό Ισλάμ είναι μετριοπαθές και “ελεγχόμενο” από το κράτος και το στρατιωτικό κατεστημένο.
Με βάση το σκεπτικό αυτό οι Ισραηλινοί έχουν αποδεχθεί από το 1948 και μετά, ότι τους κανόνες και τους όρους των σχέσεων ανάμεσα τους θα τους θέτουν οι Τούρκοι. Ενδόμυχα οι Ισραηλινοί πιστεύουν ότι η Τουρκική συμπεριφορά απέναντί τους θα παραμένει σε “αξιοπρεπή πλαίσια”, λόγω των προσφερόμενων από αυτούς προς την Άγκυρα υπηρεσιών σε ζητήματα όπως το κυπριακό, το αρμενικό, το κουρδικό και στις ευρωπαϊκές τους φιλοδοξίες. Η κύρια ωστόσο εξυπηρέτηση που τους προσφέρουν είναι ως διαμεσολαβητές και ερμηνευτές τους στην κοσμοκράτειρα Αμερική.
Η άγνωστη ή αθέατη πλευρά των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκιας κάθε άλλο παρά στηρίζει τις προσδοκίες του Ισραηλινού κράτους. Αντίθετα, το τελευταίο επεισόδιο έρχεται ως ακόμα μια επιβεβαίωση, με τον Υπουργό Άμυνας του Ισραηλ, Εχούντ Μπαράκ να συμβουλεύει το τερματισμό της όποιας δημόσιας Ισραηλινής κριτικής, μην τυχόν ενοχληθούν και θυμώσουν ακόμη περισσότερο μαζί τους οι ισλαμοπασάδες.
Είναι προφανές ότι ακόμη και αυτή η πυρηνική ισχύς που κατέχουν, δεν επιτρέπει στους Ισραηλινους να ακυρώσουν την διαχρονική υποτέλειά τους έναντι της Άγκυρας. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο αφού το σύνδρομο του ραγιαδισμού (αυτό που εμείς αποκαλούμε “ραγιαδισμό” οι Εβραίοι αποκαλούν “dhimmitude”) έχει προφανώς εγκατασταθεί για καλά μέσα στα μυαλά τους.
Υ.Γ.: Ο Μέγας Μάγιστρος και θιασώτης της μουσουλμανικής ειρήνης απεφάνθη πρόσφατα ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρχει αντισημιτισμός και ρατσισμός στην Τουρκία. Διαβάστε τι γράφει επ’ αυτού ένας Τουρκο-Εβραίος συγγραφέας, Rifat N. Bali A Scapegoat For All Seasons: The Donmes or Crypro – Jews of Turkey (Istanbul: ISIS Press, 2008). Εναλλακτικά δείτε Rifat N. Bali, Present Day Anti-Semitism in Turkey (July 2009) στο διαδίκτυο.
"Λόγω της εχθρότητας του κεμαλικού κράτους προς ο,τιδήποτε το ισλαμικό, η Τουρκία παρέμενε απούσα από τα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή. Η στρατιωτική της συνεργασία με το Ισραήλ καθιστούσε την Τουρκία «προδότη» στα μάτια των Αράβων, ενώ ο εν πολλοίς κοσμικός χαρακτήρας του κεμαλικού κράτους, προσέβαλε τη θρησκοληψία τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαφημίζοντας τις ισλαμικές καταβολές του κυβερνώντος κόμματος και το οθωμανικό παρελθόν, επιδιώκοντας παράλληλα ενεργότερο ρόλο στα πλαίσια της Ισλαμικής Διάσκεψης, η Τουρκία κατόρθωσε να αποκαταστήσει την εικόνα της στους Αραβες. Πρόκειται για μια εκστρατεία συστηματικού marketing στη Μέση Ανατολή, που οδήγησε στην «επανένταξη» της Τουρκίας στην περιοχή. Εκατομμύρια πετροδολαρίων συνέρρευσαν στην Τουρκία, ενώ οι Τούρκοι επιχειρηματίες σάρωσαν τις αραβικές αγορές. Η Τουρκία φρόντισε να πλασάρει τον εαυτό της ως την «γέφυρα που εμπιστεύεστε προς τη Δύση». Διαγιγνώσκοντας πως η Συρία ενδιαφέρεται διακαώς να δώσει τέλος στη διαμάχη της με το Ισραήλ, να βελτιώσει τη διεθνή της εικόνα και να έρθει πιο κοντά στη Δύση, η Τουρκία διεκδίκησε για τον εαυτό της το ρόλο του μεσολαβητή στη συροϊσραηλινή διένεξη. Προηγουμένως, πραγματοποίησε «επίθεση φιλίας» προς το καθεστώς Ασαντ, με το οποίο η Τουρκία είχε φθάσει στα πρόθυρα πολέμου το 1998.
Οι σπόροι του ανοίγματος στη Μέση Ανατολή πρέπει να αναζητηθούν στο ογκώδες πόνημα «Στρατηγικό Βάθος» του Αχμέτ Νταβούτογλου. Ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών διετέλεσε για χρόνια πριν το διορισμό του, κύριος σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής του Ταγίπ Ερντογάν. Στο γνωστότερο βιβλίο του, αναλύει το όραμά του για ανάδειξη της Τουρκίας σε μείζονα περιφερειακή δύναμη στα Βαλκάνια, τον Καύκασο και τη Μέση Ανατολή. Απαραίτητη για την επίτευξη του στόχου αυτού, θεωρεί ο Νταβούτογλου, την εγκαθίδρυση σχέσεων πολιτικής συνεργασίας και οικονομικής αλληλεξάρτησης με τις όμορες χώρες. "
Πηγή: Τι κρύβει το «στρατηγικό βάθος» της νέας μεγάλης Τουρκίας
Κωνσταντινούπολη Αλέξανδρος Μασσαβέτας , 21 Σεπ, http://www.newstime.gr
Είναι καιρός οι Κύπριοι να αποδείξουν ότι κατέχουν γεωστρατηγική και γεωπολιτική αντίληψη και να προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση όπως διαμορφώνεται. Μια στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ είναι ίσως μονόδρομος αφού είναι ο μοναδικός αξιόπιστος γείτονας της. Επίσης είναι ένας γείτονας της που μπορεί να ασκήσει σημαντική επιρροή σε πλανητικό επίπεδο και να καλύψει το γεωπολιτικό κενό στην Ανατολική Μεσόγειο. Είτε το θέλουμε είτε όχι η Ελλάδα δεν είναι αρκετά κοντά σε αυτή την περιοχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω να παρακαλέσω τους φίλους που αφήνουν σχόλια όπως προσέχουν το ύφος και τον τόνο που χρησιμοποιούν ως προς το συντάκτη του εκάστοτε άρθρου. Στόχος του μπλοκ είναι η προώθηση του εποικοδομητικού διαλόγου και όχι η προσβολή προσώπων. Από τώρα και στο εξής δεν θα γίνεται δημοσίευση σχολίου που περιέχει οτιδήποτε που μπορεί να θεωρηθεί προσβλητικό.
ΑπάντησηΔιαγραφή