The Will of the People

Barry Friedman
The Will of the People
Farrar, Strauss and Giroux, 2009

Της Emily Bazelon The New York Times Book Review


Το 1937 ο πρόεδρος Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ βρήκε το Ανώτατο Δικαστήριο εμπόδιο στις προσπάθειες του να ανατρέψει την οικονομική κρίση. Κήρυξε λοιπόν τον πόλεμο στους δικαστές και στην ανεπίσημη πρακτική του να «ορίζει τον νόμο» και να ερμηνεύει το νόημα του Συντάγματος. Ο Ρούσβελτ έλεγε αργότερα πως, όταν ορκιζόταν μπροστά στο Ανώτατο να προστατεύει και να υπερασπίζεται το Σύνταγμα, ήθελε να προσθέσει «το Σύνταγμα όμως που εγώ θέλω να προστατεύσω είναι ευέλικτο και αντιμετωπίζει κάθε νέο πρόβλημα, δεν είναι αυτό που εσείς χρησιμοποιείτε για να εμποδίσετε την πρόοδο».

Ο Ρούσβελτ είχε την υποστήριξη του κόσμου για το New Deal, όμως δεν μπόρεσε τελικά να τον πείσει να αυξήσει τις εξουσίες της κεντρικής κυβέρνησης. Ο Μπάρυ Φρίντμαν, καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, γράφει στο νέο βιβλίο για την ιστορία της σχέσης του Ανώτατου Δικαστηρίου με την κοινή γνώμη «The Will of the People» ότι «ο Αμερικανικός λαός δέχτηκε πως το Ανώτατο μπορεί να ερμηνεύσει το Σύνταγμα, αλλά μόνο εφόσον οι αποφάσεις των δικαστών παραμείνουν σε πλαίσια αποδεκτά από τον κόσμο». Σύμφωνα με τον Φρίντμαν, η σχέση των δικαστών του Ανωτάτου και της κοινής γνώμης προσπερνά την νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία, μια σχέση που ξεκίνησε έντονη και συγκρουσιακή αλλά εξελίχθηκε στο βαθμό που σήμερα το Ανώτατο συγκρούεται με την κοινή γνώμη μόνο για θέματα τα οποία το κοινό αντιμετωπίζει για πρώτη φορά.

Αρχικά οι διαφωνίες υπήρξαν συχνές και έντονες όπως όταν το 1829 το Ανώτατο αποφάνθηκε υπέρ της αυτοδιάθεσης των αυτοχθόνων Αμερικάνων Τσερόκι και εναντίον της πρόθεσης της πολιτείας της Τζόρτζια να τους εκδιώξει από τα εδάφη τους. Η πολιτεία δεν έστειλε καν αντιπρόσωπους στο δικαστήριο. Επίσης, αν και ο συγγραφέας θεωρεί την αποδοχή χωρίς παρατράγουδα της αμφιλεγόμενης απόφασης του 1857 η οποία αφαιρούσε από τους Αφρο-Αμερικάνους το δικαίωμα στην Αμερικανική υπηκοότητα σαν απόδειξη αρμονίας ας μη ξεχνάμε πως η απόφαση αυτή ήταν καταλυτική στην έξαρση του Εμφυλίου, τέσσερα χρόνια μετά. Ο Φρίντμαν έχει ισχυρότερα παραδείγματα στον 20ο αιώνα. Όταν το Ανώτατο αποφάσισε να αυξήσει τα δικαιώματα των κατηγορούμενων στο δικαστήριο σταμάτησε λόγω της υποστήριξης του κόσμου στην σκληρότερη πολιτική του προέδρου Νίξον, ενώ το 1972 το Ανώτατο προσπάθησε να καταργήσει τη θανατική ποινή αλλά υποχώρησε μπροστά στη διαφωνία της κοινής γνώμης.

Σε δημοσκόπηση του 1994, πάνω από 80% των ερωτηθέντων δήλωσαν πως εγκρίνουν τη δικαστική εξουσία, ποσοστό που έμεινε σταθερό στο ίδιο σημείο ακόμα και έξι μήνες μετά το μεγαλύτερο λάθος του Ανώτατου στην σύγχρονη ιστορία, την απόφαση του για τον νικητή των εκλογών του 2000. Σήμερα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το Ανώτατο να έχει την έγκριση του 59% των ερωτηθέντων, με τον πρόεδρο Ομπάμα να βρίσκεται στο 51% και το Κογκρέσο μόλις στο 31%.

Τα γεγονότα αυτά απαντούν στους φόβους ότι η επιρροή της δικαστικής εξουσίας υποσκάπτει τη δημοκρατία. Έχοντας αναγκαστεί να αντανακλά την κοινή γνώμη έτσι ώστε να διατηρεί την έγκριση του λαού, το Ανώτατο Δικαστήριο έχει γίνει ουσιαστικά υπόλογο στον κόσμο. Ο συγγραφέας ολοκληρώνει το βιβλίο θέτοντας κάποια σημαντικά ερωτήματα: «Θα πρέπει να αναρωτηθούμε κατά πόσον οι δικαστές μπορούν να ενεργούν ανεξάρτητα από την κοινή γνώμη, πόσο πιθανόν είναι να το κάνουν και κάτω από ποιές περιστάσεις; Έχει το Ανώτατο τη δυνατότητα να υπερασπιστεί τα συνταγματικά δικαιώματα της μειοψηφίας όταν αυτά κινδυνεύουν από την πλειοψηφία;»