The American Civil War

John Keegan
The American Civil War
Knopf Doubleday, 2009


Του James M. McPherson The New York Times Book Review

Ο Κήγκαν είναι ο καλύτερος στρατιωτικός ιστορικός. Το βιβλίο του «Το Πρόσωπο της Μάχης» βοήθησε να αρχίσει αυτό που μέχρι σήμερα καλείται «νέα στρατιωτική ιστορία», η οποία δίνει έμφαση στο πολιτιστικό πλαίσιο του πολέμου και την πραγματική εμπειρία των στρατιωτών στο πεδίο της μάχης. Σε περισσότερα από δώδεκα βιβλία, ο Κήγκαν έχει επιδείξει τις αφηγηματικές και αναλυτικές του ικανότητες στην παραδοσιακή ιστορία του στρατού, εστιάζοντας σε ζητήματα διοίκησης, στρατηγικής, τακτικής και στην ολοένα εξελισσόμενη στρατιωτική τεχνολογία. Ως εκ τούτων, η αναμονή για την πρώτη του μεγάλη μελέτη για τον Εμφύλιο Πόλεμο είναι μεγάλη.

Η αξία της ανάλυσης του γεωστρατηγικού πλαισίου του Κήγκαν είναι όμως παραμορφωμένη από πολλά λάθη τα οποία αφήνουν τον αναγνώστη συγχυσμένο και παραπληροφορημένο. Αυτό είναι μετά λύπης μου που το σημειώνω, αφού έχω μάθει πολλά από το έργο του Κήγκαν. Αλλά δεν είναι στα καλύτερα του σε αυτό το βιβλίο.

Οι ποταμοί είναι ένα από τα σημαντικότερα γεωστρατηγικά σημεία που εξετάζει. «Ο Οχάιο και μεγάλοι παραπόταμοι του, ο Κάμπερλαντ και ο Τενεσή» γράφει, «δημιουργούν μια γραμμή τάφρων που προστατεύουν τον κεντρικό Άνω Νότο, ενώ ο Μισισίπι, με τον οποίο συνδέονται, απαρνείται στην Ένωση την όποια ελπίδα διάρρηξης της». Η πραγματικότητα ήταν ακριβώς η αντίθετη. Αυτή η ευκολοτάξιδοι ποταμοί ήταν οι «υπεραστικοί» για τις ναυτικές και στρατιωτικές δυνάμεις της Ένωσης, οι οποίες τρύπωσαν μέσα στην «καρδιά» των Συνομοσπονδιακών, κατακτώντας το Νάσβιλ, την Νέα Ορλεάνη, το Μέμφις και άλλες σημαντικές πόλεις. Ο Κήγκαν παραδέχεται αυτή την πραγματικότητα αργότερα στο βιβλίο όταν σημειώνει ότι αυτοί οι ποταμοί «προσέφεραν στην Ένωση σημεία διείσδυσης μέσα στη περιοχή των Συνομοσπονδιακών.” Ακριβώς.

Υπάρχουν και άλλα πολλά λάθη στο κείμενο, τα οποία πιθανόν επισκιάζονται από τις λάθος ημερομηνίες περίπου έξι μαχών στο χάρτη στην αρχή του βιβλίου. Η βόρεια Καρολίνα δεν απέφυγε την εισβολή της Ένωσης έως και «το τέλος του πολέμου» (η πρώτη εισβολή έγινε τον Φεβρουάριο του 1862) – ο μύθος ότι μερικοί στρατιώτες της Ένωσης καρφώθηκαν από τις ξιφολόγχες καθώς ήταν σκεπασμένοι με τις κουβέρτες τους, είναι απλά αναληθής – οι μαύροι στρατιώτες της Ένωσης ήταν τουλάχιστον 10% και όχι 3% του στρατεύματος – η Βρετανική κυβέρνηση αναγνώρισε το πολεμικό καθεστώς στης Συνομοσπονδίας στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου τον Μάη του 1861 και όχι το 1863 – και ούτω καθεξής.

Οι συμπάθειες του Κήγκαν είναι σαφώς προς τον σκοπό της Ένωσης κατά τον πόλεμο και θεωρεί τον Λίνκολν καλύτερο διοικητή από τον Τζέφερσον Ντέιβις. Όπως ο Γκράντ και Σέρμαν «ο Λίνκολν εγκατέλειψε ολοκληρωτικά την κοινότυπη αντίληψη ότι η κατάληψη της πρωτεύουσα του εχθρού φέρνει την νίκη. Αντί τούτου, πίστευε σωστά ότι μόνο η καταστροφή του κύριου στρατού του Νότου θα νικούσε την Συνομοσπονδία.» Αλλά ο Κήγκαν διακατέχεται από μια λανθασμένη αντίληψη όσον αφορά την πιο γλαφυρή έκφραση του Λίνκον περί του νοήματος του πολέμου.

«Η ιδιοφυία» του Λόγου του Γκέτυσμπουργκ, γράφει, «έγκειται στα θαυμάσια του λόγια παρά στην άρνηση του να διαφοροποιήσει την θυσία των Νοτίων και των Βορείων» Αυτή η δήλωση δεν μπορεί να είναι πιο λανθασμένη. Οι στρατιώτες οι οποίοι στο Γκέτυσμποουργκ «έδωσαν όλη τους της αφοσίωση», έτσι ώστε το «έθνος να μπορεί να ζήσει», ήταν στρατιώτες της Ένωσης. Κανένας Συνομοσπονδιακός δεν θάφτηκε στο κοιμητήριο που αφιέρωσε ο Λίνκολν. Οι Συνομοσπονδιακοί πολέμησαν για να διασπάσουν το έθνος το οποίο προσπάθησαν να διατηρήσουν οι «γενναίοι άντρες» οι οποίοι τιμήθηκαν από τον Λίνκολν. Μακράν από το να αρνηθεί να διαχωρίσει μεταξύ της θυσίας των Νοτίων και των Βορείων, ο Λίνκολν έκανε την πιο έντονη διαφοροποίηση.