«Θυσίες» στο Αιγαίο…

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΙΚΑΚΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΑKΗ

137.000 ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΕΙΣ ΣΕ 31 ΧΡΟΝΙΑ

Κάθε πτώση ελληνικού μαχητικού αεροσκάφους, ανεξάρτητα αν έχει ή όχι θύματα, είναι πράγματι μία θυσία στην προάσπιση των εθνικών μας δικαιωμάτων και είναι ίδια με αυτές των Γιαννικάκη-Πετρούτσου το 1977, του Σαλμά και του Ηλιάκη το 2006 που ελπίζουμε να είναι η τελευταία.
Η θυσία του Έλληνα πιλότου του F-16 στην περιοχή της Καρπάθου στις 23 Μαΐου 2006, προκειμένου να προασπίσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και την ασφάλεια της χώρας, είναι ευχή όλων μας να είναι και η τελευταία.

Αν δε θέλουμε όμως να επαναληφθούν παρόμοια γεγονότα, απαιτείται ο καθορισμός υπεύθυνης εθνικής πολιτικής, στην οποία με πολιτικά, διπλωματικά και επιχειρησιακά μέσα θα πρέπει να επιλυθούν τα ελληνοτουρκικά προβλήματα με βάση τη διεθνή νομιμότητα, χωρίς φυσικά να υπάρξουν μονομερώς παραχωρήσεις και υποχωρήσεις και χωρίς μηνύματα που δεν έχουν ουσία και δε φέρνουν αποτέλεσμα.

Επειδή λοιπόν η ευχή μας είναι ότι το τραγικό δυστύχημα της Καρπάθου πρέπει να είναι και το τελευταίο, θα πρέπει να φέρουμε στη μνήμη μας το πρώτο δυστύχημα σε αποστολή αναγνώρισης-αναχαίτισης.

Από τις 14 Φεβρουαρίου 1975 τα τουρκικά μαχητικά, όταν εισήρχοντο στο Αιγαίο εντός των ορίων του FIR Αθηνών, άρχισαν να μην καταθέτουν σχέδια πτήσης, ενώ μέχρι τότε κατέθεταν επιμελώς.

Αποτέλεσμα της αλλαγής της τουρκικής πολιτικής, την οποία για ένα χρονικό διάστημα σημειώνεται ότι ακολούθησαν και τα αμερικανικά μαχητικά, ήταν η Πολεμική Αεροπορία να εκτελεί εντατικές και πολλές φορές παρατεταμένες επιχειρήσεις για την αναγνώριση και αναχαίτιση ανάλογα των άγνωστων μαχητικών αεροσκαφών.

Μία τέτοια αποστολή της Π.Α. και μάλιστα η πρώτη, κατά την οποία υπήρξε θυσία στο βωμό της προάσπισης της ασφάλειας της χώρας, υπήρξε αυτή της 339 Μοίρας F-4E(Phantom) της 117 Πτέρυγας Μάχης στην Ανδραβίδα με χειριστές τους αείμνηστους Γιαννικάκη και Πετρούτσο, κατά την οποία το 1977 το αεροσκάφος τους κατέπεσε κατά τη διάρκεια της αναχαίτισης.

Τα γεγονότα

Ερευνώντας στην ξεθωριασμένη μνήμη στελεχών της Πολεμικής Αεροπορίας και κάποια σκονισμένα αρχεία του Πενταγώνου επιχειρήσαμε να ξαναθυμηθούμε τι ακριβώς συνέβη τότε και πώς χύθηκε το πρώτο ελληνικό αίμα στο βωμό των αναχαιτίσεων στο Αιγαίο.

Αν και η επίσημη άποψη είναι ότι οι δύο χειριστές της Πολεμικής Αεροπορίας σκοτώθηκαν σε «εκπαιδευτική» πτήση, η «Διπλωματία» σήμερα αποκαλύπτει τι ακριβώς συνέβη.

Στις 3 Οκτωβρίου 1977 δόθηκε εντολή απογείωσης σε αεροσκάφη της 339 μοίρας για αναγνώριση αγνώστων αεροπορικών στόχων στο Αιγαίο. Όπως απεδείχθη αργότερα, επρόκειτο για αμερικανικά αεροσκάφη Α7, τα οποία συνόδευαν ένα ελικοφόρο αεροσκάφος ναυτικής συνεργασίας S-3, αλλά και για τουρκικά μαχητικά που είχαν εισέλθει στον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο, στην περιοχή της Σκύρου. Τα αμερικανικά είχαν απογειωθεί από το αεροπλανοφόρο «Σαρατόνγκα» που έπλεε στην περιοχή, κατά την διάρκεια της άσκησης «Display Determination

Ένα ζεύγος F-4E απογειώθηκε από την 117 Πτέρυγα Μάχης με εντολή αναγνώρισης και αναχαίτισης των άγνωστων στόχων. Αρχηγός του σχηματισμού (Νο 1) ήταν ο σμηναγός Σ. Γιαννικάκης με συγκυβερνήτη τον ανθυποσμηναγό Δ. Πετρούτσο,. Όταν τα ελληνικά μαχητικά έφθασαν στις Σποράδες και μπήκαν στη διαδικασία αναχαίτισης των Α-7 που προηγήθηκε ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση. Η αναχαίτιση όμως του αεροσκάφους ναυτικής συνεργασίας S-3 ήταν κάτι το διαφορετικό, αφού ως ελικοφόρο πετούσε με πολύ χαμηλή ταχύτητα και επιπλέον πετούσε σε πολύ χαμηλό ύψος (οι πληροφορίες αναφέρουν 300 πόδια). Το ελληνικό Phantom προσεγγίζοντας το αμερικανικό S-2 είχε φτάσει σε οριακό σημείο. Με τόσο χαμηλή ταχύτητα και σε τόσο μικρό ύψος, όπως διαβεβαιώνουν τη «Δ» χειριστές της πολεμικής αεροπορίας, ήταν αδύνατο να γίνει οποιοσδήποτε ελιγμός χωρίς το F4E να μπει σε «απώλεια στήριξης».

Την κρίσιμη στιγμή, έκαναν την εμφάνισή τους δύο αμερικανικά F-14 Tomcat, τα οποία με έναν ελιγμό μπήκαν εμπρός από το ελληνικό Phantom. Η μόνη λύση για τον Έλληνα χειριστή ήταν να τα αποφύγει. Τότε, έχασε και τον έλεγχο του αεροσκάφους, το οποίο άρχισε να πέφτει. Οι δύο πιλότοι χρησιμοποίησαν αμέσως τα εκτινασσόμενα καθίσματα του F-4E, όμως για μία ακόμη φορά στάθηκαν άτυχοι.

Όταν τα καθίσματα εκτινάχτηκαν, το αεροσκάφος πετούσε ανάποδα, με αποτέλεσμα οι πιλότοι να «χτυπήσουν» την επιφάνεια της θάλασσας και να σκοτωθούν.

Ο σμηναγός Γιαννικάκης Σταύρος του Μιχαήλ γεννήθηκε το 1948 στο Βαρύπετρο Χανίων. Εισήλθε στη Σχολή Αεροπορίας τον Οκτώβριο του 1966 και αποφοίτησε το Σεπτέμβριο του 1969 με το βαθμό του ανθυποσμηναγού.

Ο ανθυποσμηναγός Πετρούτσος Παναγιώτης του Νικολάου, γεννήθηκε το 1953 στη Μέλισσα Ηλείας. Εισήλθε στη Σχολή Ικάρων τον Οκτώβριο του 1972 και αποφοίτησε τον Ιούλιο του 1976 με το βαθμό του ανθυποσμηναγού.

Ευγνωμοσύνη της Πολιτείας

Το περιστατικό αυτό συγκλόνισε και συγκίνησε την κοινή γνώμη, το υπουργείο Αμύνης και την Πολεμική Αεροπορία, οι οποίοι τίμησαν τους δύο αυτούς ήρωες με πολλούς τρόπους. Προς τιμήν τους μάλιστα συνέταξαν το εγχειρίδιο κανόνων εμπλοκής «Γιαννικάκης», το οποίο χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. Σημειώνεται ότι ο σμηναγός Γιαννικάκης υπήρξε εμπνευστής συγκεκριμένου ελιγμού αναχαίτισης.

Από το 1977, όταν χύθηκε το πρώτο αίμα για την ασφάλεια της χώρας και των πολιτών μέχρι το τραγικό F-16 το 2006, που ελπίζουμε να είναι το τελευταίο, έχουν γίνει περίπου 137.000 αναγνωρίσεις και αναχαιτίσεις στο Αιγαίο με ενδιάμεση θυσία του αείμνηστου Σαλμά με το MIRAGE F-1, με δυσβάσταχτο κόστος, θυσίες, κοπώσεις κ.ά., και με μία πολιτεία να κωφεύει και να αρκείται στις θυσίες, αφού δεν έχει κάνει καμμία ενέργεια προς του αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς να διεκδικήσει τα νόμιμα δικαιώματά της και να σταματήσουν οι θυσίες. Τα διαβήματα, τα μηνύματα και τα συναφή είναι κενά αποτελέσματος και η πολιτική αυτού του είδους επιδεινώνει ακόμη την κατάσταση και αυξάνει τις θυσίες και τα έξοδα, αφού η Άγκυρα αντιλαμβάνεται την ελληνική αδυναμία, γίνεται επιθετικότερη και πολλαπλασιάζει τις διεκδικήσεις της. Για να γίνει αυτό πλήρως αντιληπτό, θα αναφερθεί ένα, από τα πλείστα, πραγματικό γεγονός και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Σε πρόσφατες τουρκικές παραβιάσεις της Λήμνου και των νήσων Καλόγηροι (βόρεια της Άνδρου) γίνεται διάβημα-διαμαρτυρία προς την Άγκυρα, για να ληφθεί η απάντηση ότι τα τουρκικά μαχητικά δεν παραβίασαν νήσο, νησίδα ή βραχονησίδα που να έχει παραχωρηθεί (ceeded) στην Ελλάδα με Συνθήκες ή Διεθνείς Συμφωνίες. Εδώ τελειώνει το πραγματικό γεγονός, αφού η Ελλάδα δεν κάνει καμμία πολιτική ή διπλωματική ενέργεια. Στην πράξη, αποδέχεται τη μη ελληνικότητα των νήσων αυτών, με αποτέλεσμα η Άγκυρα την επομένη να παραβιάζει και άλλα νησιά. Προσπάθεια προσφυγής της χώρας στους διεθνείς αρμόδιους οργανισμούς, η οποία άρχισε το 1996, εγκαταλείφθηκε τελευταία, όχι λόγω πολιτικής σκοπιμότητας ή βούλησης, αλλά λόγω εσφαλμένης και παραπλανητικής ενημέρωσης της Πολιτικής Ηγεσίας με στόχο οι αρμόδιοι επιτελικοί φορείς να μην αναλάβουν τις ευθύνες τους και να μεταθέσουν την ευθύνη του προβλήματος για αργότερα και για άλλους.

Οι θυσίες όμως των Ελλήνων πιλότων δεν είναι μόνο αυτές, είναι και πλήθος άλλων, οι οποίοι θυσιάστηκαν κατά την εκπαίδευσή τους, για να είναι ετοιμοπόλεμοι για τις αναχαιτίσεις ή από την κόπωση των αεροσκαφών, του προσωπικού και των μέσων, λόγω των αναχαιτίσεων.

Κάθε πτώση ελληνικού μαχητικού αεροσκάφους, ανεξάρτητα αν έχει ή όχι θύματα, είναι πράγματι μία θυσία στην προάσπιση των εθνικών μας δικαιωμάτων και είναι ίδια με αυτές των Γιαννικάκη-Πετρούτσου το 1977, του Σαλμά και του Ηλιάκη το 2006 που ελπίζουμε να είναι η τελευταία.

diplomatia.gr Διαβάστε περισσότερα...

«Πολεμική» επιχείρηση η έρευνα και διάσωση στο Αιγαίο για τις Ενοπλες Δυνάμεις

«Η Έρευνα και Διάσωση (Search And Rescue/SAR), μολονότι σε ειρηνική περίοδο, όπως αυτή που διανύουμε τώρα, είναι καθαρά ανθρωπιστικού περιεχομένου, εντούτοις στο Αιγαίο, ακόμα και σε αυτήν την περίοδο, ενέχει στοιχεία ‘’πολεμικής’’ επιχειρήσεως, όχι μόνον από πλευράς κινδύνου, που ούτως ή άλλως πάντα ενυπάρχει λόγω της φύσεως των αποστολών που πραγματοποιούνται με ακραίες καταστάσεις, σε ναυάγια ή πτώσεις αεροσκαφών και ελικοπτέρων, αλλά για τυχόν πολιτική/διπλωματική εκμετάλλευσή του από την Τουρκία για την υποστήριξη των έκνομων διεκδικήσεών της σε βάρος της Ελλάδας», μας έλεγε εξαιρετικά έμπειρος ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, επί της φρεγάτας «Σαλαμίνα», στο πλαίσιο της άσκησης έρευνας και διάσωσης «Ιωνάς ’09», που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο ανατολικό Αιγαίο. Και πρόσθεσε: «Σίγουρα στο παρόν αλλά και στο εγγύς μέλλον, λόγω της αθρόας εισροής λαθρομεταναστών προερχόμενων από τη γειτονική μας Τουρκία, η έρευνα και διάσωση στο Αιγαίο αναβαθμίζει κατακόρυφα τις προσπάθειές μας αυτές, καθώς πέραν όλων των άλλων ‘’παραδοσιακών’’ προσκομμάτων που θέτει η Τουρκία στο ζήτημα αυτό, ασκεί μεγάλη πίεση λόγω του μεγάλου αριθμού των λαθρομεταναστών που φεύγουν από απέναντι με κατεύθυνση τις ελληνικές ακτές, δηλαδή την Ευρώπη».

Πραγματικά, λίγη ώρα αργότερα από τη στιχομυθία μας αυτή η κατά τα άλλα «φίλη και σύμμαχος» Τουρκία, για την οποία δυστυχώς ορισμένοι πιστεύουν τα τελευταία χρόνια ότι μπορεί να έχει θέση στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια με παρόμοιες συμπεριφορές, απέδειξε το πραγματικό της πρόσωπο.

Στη δεσμευμένη με ΝΟΤΑΜ της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας περιοχή της άσκησης μέχρι ύψος 10.000 ποδών απέστειλε σχηματισμό τεσσάρων μαχητικών της αεροσκαφών F-16, από τα δέκα που εμπλέκονταν σε τουρκονατοϊκή άσκηση, στην οποία συμμετείχε και ένα ιπτάμενο ραντάρ Ε-3A AWACS, που καθοδηγούσε το σχηματισμό που πέρασαν (13.30 έως και 13.35’) την περιοχή της άσκησης «σουβλάκι» -κατά την αεροπορική ορολογία- πετώντας σε ύψος μόλις 2.500 ποδών, μισή ώρα προτού τελειώσει αυτή και ενώ ακόμα στην περιοχή πετούσαν και έπλεαν τα αεροσκάφη, ελικόπτερα και πλοία που συμμετείχαν σε αυτήν, θέτοντας έτσι σε σοβαρότατο κίνδυνο την ασφάλεια πτήσεων στην περιοχή και κατ’ επέκταση στο Αιγαίο.

Αμέσως ενεργοποιήθηκε η τηλεφωνική «κόκκινη γραμμή» μεταξύ του CAOC-7 της Λάρισας και του CAOC-6 του Εσκί – Σεχίρ, καθώς ο αρχηγός Τακτικής Αεροπορίας αντιπτέραρχος (Ι) Γιάννης Πατσαντάρας, ο οποίος επέβαινε και αυτός στη φρεγάτα «Σαλαμίς», μαζί με τους αρχηγούς ΓΕΣ, ΓΕΝ, ΓΕΑ και ΑΣ, αντιστράτηγο Φραγκούλη Φράγκο, αντιναύαρχο Γιώργο Καραμαλίκη, αντιπτέραρχο (Ι) Βασίλη Κλόκοζα και αντιναύαρχο Γιάννη Καραίσκο αντίστοιχα), από το ελικοδρόμιο της φρεγάτας με το κινητό του επικοινώνησε με τον Αμερικανό διοικητή του CAOC-6 αντιπτέραρχο Μακ Φάρλαν και σε έντονο ύφος απαίτησε άμεσες εξηγήσεις. Παράλληλα, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ πτεράρχος (Ι) Γιάγκος ενημέρωσε τηλεφωνικά τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Βαγγέλη Βενιζέλο και ακολούθως υπηρεσιακώς το υπουργείο Εξωτερικών για τις δικές του περαιτέρω ενέργειες (διαβήματα). Ακολούθησαν οι δέουσες ενέργειες από ελληνικής πλευράς προς το ΝΑΤΟ.

Με την ευκαιρία αυτή, ας δούμε λοιπόν ορισμένα εξαιρετικά ενδιαφέροντα στοιχεία, νομικά, στατιστικά κ.λπ., που αφορούν το «φάκελο: Έρευνα και Διάσωση στο Αιγαίο» και προέρχονται από επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και του ΓΕΕΘΑ.

Κατ’ αρχάς αξίζει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει επακριβώς καθορισμένη διεθνώς περιοχή έρευνας και διάσωσης στο θαλάσσιο χώρο. Η Ελλάδα δέχεται ως περιοχή ευθύνης της την περιοχή που ταυτίζεται με τα όρια του FIR Αθηνών. Στη χώρα μας το νομικό πλαίσιο που καθορίζει τη SAR είναι η σχετική σύμβαση του Σικάγο, που έχει γίνει νόμος του ελληνικού κράτους (Ν. 211/1947), η σύμβαση SOLAS του 1960 (Ν.4258/1962), η σύμβαση SAR του 1979 (Ν.1844/1989) και ΚΥΑ 1432.52/93, με την οποία συγκροτήθηκε το Εθνικό Κέντρο Συντονισμού Έρευνας και Διάσωσης (ΕΚΣΕΔ), που λειτουργούσε στο πρώην πλέον υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Το ΕΚΣΕΔ, που εδρεύει στον Πειραιά, αποτελείται από δύο τομείς:

Το ναυτικό τομέα, με προσωπικό του Λιμενικού Σώματος και τον αντίστοιχο αεροπορικό, με προσωπικό της Πολεμικής Αεροπορίας, ενώ στο Κέντρο υπάρχει και αξιωματικός-σύνδεσμος του Πολεμικού Ναυτικού.

Η περιοχή ευθύνης του ΕΚΣΕΔ, που ταυτίζεται με αυτήν του FIR Αθηνών, είναι τεράστια (1.150.000 τετρ. χιλιόμετρα) και με εξαιρετικές ιδιομορφίες, καθώς περιλαμβάνει 18.400 χιλιόμετρα ακτογραμμών και περισσότερα από 9.000 νησιά κάθε μεγέθους.

Ετησίως, σε αυτήν την περιοχή κυκλοφορούν περισσότερα από 600 ακτοπλοϊκά πλοία, περισσότερα από 9.100 γιοτ και κρούιζερς, καθώς και περίπου 115.000 αλιευτικά σκάφη κάθε μεγέθους!

Και βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε τα δεκάδες χιλιάδες πολιτικά αεροσκάφη που διέρχονται από τους διεθνείς αεροδιαδρόμους που περνούν από τον ελληνικό θαλάσσιο και χερσαίο εναέριο χώρο, καθώς επίσης και τις πτήσεις των μαχητικών αεροσκαφών, ιδίως στην περιοχή του Αιγαίου, σε συνδυασμό με τις «περίεργες» καιρικές συνθήκες που συνήθως επικρατούν σε «κλειστές» θάλασσες όπως το Αιγαίο.

Όλα αυτά τα στοιχεία έχουν υποχρεώσει την Ελλάδα να συγκροτήσει και να διατηρεί ένα από τα καλύτερα και πιο αποτελεσματικά, όπως έχει αποδειχτεί λόγω των «ειδικών συνθηκών» εν τοις πράγμασιν, συστήματα SAR παγκοσμίως.

Φίλος αξιωματικός του Λιμενικού Σώματος, με τον οποίο συζητούσαμε παλαιότερα το όλο ζήτημα, μου παρομοίασε το ελληνικό σύστημα SAR ως ένα «κρεμμύδι», που περιλαμβάνει ένα κέντρο, το ΕΚΣΕΔ, και πολλά επάλληλα «στρώματα» ή «φλούδες» με κατεύθυνση από το κέντρο προς τις άκρες της ελληνικής επικράτειας, ώστε να την καλύπτουν όλη.

Η παρομοίωση –κατά την άποψή μας– είναι επιτυχής, καθώς υπάρχουν τέσσερα διαφορετικά αλλά άμεσα συνεργαζόμενα συστήματα ελέγχου, με τελικό, επιχειρησιακό, υπεύθυνο το ΕΚΣΕΔ. Εκτός από το τελευταίο είναι το Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων του ΓΕΕΘΑ, το Κέντρο Επιχειρήσεων του ΓΕΑ και το Εθνικό Κέντρο Αεροπορικού Ελέγχου του Αρχηγείου Τακτικής Αεροπορίας, που δίνουν, πάντα για θέματα έρευνας και διάσωσης, την τακτική τους εικόνα στο ΕΚΣΕΔ.

Το τελευταίο για την κίνηση των διαφόρων πλοίων (επιβατικών, φορτηγών, δεξαμενοπλοίων κ.λπ.) δέχεται ηλεκτρονικές πληροφορίες από το Σύστημα Πληροφοριών Διαχείρισης Κυκλοφορίας Πλοίων (Vessel Traffic Management Information System/VTMIS), που έχει εγκατασταθεί από το 2002 σε κρίσιμες για την ασφάλεια της θαλάσσιας κυκλοφορίας περιοχές (Πειραιά, Ραφήνα, Λαύριο, Κέρκυρα, Πάτρα/Αντίρριο), καθώς επίσης και από το ενοποιημένο δίκτυο AIS, το δίκτυο AIS του Πανεπιστημίου του Αιγαίου, το Παγκόσμιο Ναυτικό Σύστημα Κινδύνου Ασφαλείας (GMDSS) και άλλα στοιχεία και παράγοντες.

Ο εκτελεστικός βραχίονας αυτού του συστήματος SAR για τις εναέριες και θαλάσσιες εκτάσεις του FIR Αθηνών, που συντονίζεται όπως είδαμε από το ΕΚΣΕΔ, είναι κυρίως τα πτητικά μέσα της Π.Α. (και δευτερευόντως του Π.Ν. και του Λ.Σ.), καθώς και τα πλωτά μέσα των Π.Ν. και Λ.Σ.

Για το σκοπό αυτό σε καίρια σημεία της ελληνικής επικράτειας έχουν αναπτυχθεί τα κατάλληλα αεροπορικά μέσα προκειμένου, όποτε απαιτηθεί, να σπεύσουν άμεσα στην περιοχή του συμβάντος (ναυαγίου, ατυχήματος κ.λπ.) για τη διάσωση των κινδυνευόντων, ως ακολούθως.

• Στην 111 ΠΜ (Νέα Αγχίαλος): 1 ε/π ΑΒ-205
• Στην 112 ΠΜ (Ελευσίνα): 1 α/φ C-130, 1 α/φ CL-215, 1 ε/π AS.332 Super Puma
• Στην 115 ΠΜ (Σούδα): 1 α/φ Do-28.
• Στην 116 ΠΜ (Άραξος): 1 ε/π AB-205.
• Στην 120 ΠΕΑ (Καλαμάτα): 1 ε/π AB-205.
• Στην 126 ΣΜ (Ηράκλειο): 1 ε/π AB-205.
• Στην 130 ΣΜ (Λήμνος): 1 ε/π AS.332 Super Puma
• Στην 131 ΣΜ (Άκτιο): 1 ε/π AB-205
• Στην 134 ΣΜ (Σαντορίνη): 1 ε/π AB-205.
• Στο Α/Α Ρόδου: 1 ε/π AS.332 Super Puma
• Στο Α/Α Χίου: 1 AS.332 Super Puma
• Στην 113 ΠΜ (Θεσσαλονίκη): 1 α/φ Do-28.
(=ΠΜ: Πτέρυγα Μάχης, ΣΜ: Σμηναρχία Μάχης, Α/Α: Αεροπορικό Απόσπασμα)

Η τουρκική θέση

Σε όλη αυτή την επιχειρησιακή σχεδίαση της Ελλάδας, που εδραιώνει τις εθνικές θέσεις, με βάση διεθνή νομικά αλλά και καθαρά επιχειρησιακά δεδομένα, η Άγκυρα αμφισβητεί την ελληνική περιοχή αρμοδιότητας SAR με δύο νομικά επιχειρήματα, καθαρά δικά της και όχι διεθνή, τον κανονισμό 88/1988 περί «Παροχής SAR σε κινδυνεύοντα αεροπορικά και θαλάσσια μέσα» μέχρι τη μέση του Αιγαίου, καθώς και με τον αναθεωρημένο τουρκικό κανονισμό SAR 13559/2001, που επαναλαμβάνει και επικαιροποιεί τα προηγούμενα.

Όπως φαίνεται και στο σχετικό πίνακα, η Τουρκία, με πρόσχημα την έρευνα και διάσωση στο Αιγαίο, ουσιαστικά το διχοτομεί στη μέση, θέτοντας έτσι κάτω από τη δική της «ομπρέλα» έρευνας και διάσωσης ΟΛΑ τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και των Δωδεκανήσων, χωρίζοντας ουσιαστικά την Ελλάδα στα δύο.

Και όχι μόνον αυτό. Γιατί η Τουρκία, στο ίδιο πλαίσιο των έκνομων και επεκτατικών επιθυμιών της, χωρίζει ΚΑΙ την Κύπρο στη μέση, αφού αναλαμβάνει –τουλάχιστον στα χαρτιά– την έρευνα και διάσωση σε όλη τη βόρεια Κύπρο, που ειρήσθω εν παρόδω είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ η Τουρκία όχι.

Αυτό που πρέπει να σημειωθεί γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία, είναι πως στο ζήτημα της έρευνας και διάσωσης σημασία δεν έχει ποιας εθνικότητας είναι το πλοίο ή το ελικόπτερο που σώζει το ναυαγό από τη θάλασσα, αλλά ποιος είναι ο επιτόπιος διοικητής, ο οποίος διευθύνει και αναθέτει αποστολές στα πλωτά μέσα και στα εναέρια που συμμετέχουν στην όλη επιχείρηση και μπορεί να είναι διαφορετικής εθνικότητας.

Και αυτό γιατί σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, σε περίπτωση ναυαγίου ή παρουσίας ανθρώπου στη θάλασσα κ.λπ., οφείλουν να σπεύσουν στην περιοχή άμεσα όλα τα περιπλέοντα πλοία, ανεξαρτήτως εθνικότητας.

Ενδεικτικό και επικουρικό των ελληνικών θέσεων στον (εθνικά) κρίσιμο τομέα της έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο είναι και μερικά –εξαιρετικά χρήσιμα– στατιστικά στοιχεία, αναφορικά με τα περιστατικά που διαχειρίστηκε το ελληνικό σύστημα υπό τη διεύθυνση του ΕΚΣΕΔ, καθώς και το πλήθος των ανθρώπων οι οποίοι έχουν διασωθεί από τα ελληνικά πτητικά και πλωτά μέσα.

Για παράδειγμα, το 2002 το ΕΚΣΕΔ διαχειρίστηκε 672 περιστατικά, με αποτέλεσμα τη διάσωση 7.397 ατόμων, 824 το 2003 (7.963 άτομα), 716 το 2004 (2.248 άτομα), 860 το 2007 (5.684 άτομα), για να φτάσουμε τον αριθμό ρεκόρ των 1419 περιστατικών το 2008, όπου όμως διασώθηκαν 12.152 άτομα! Επί των στοιχείων αυτών δύο μόνο παρατηρήσεις, που αμφότερες –πιστεύουμε– ότι καταδεικνύουν το ρόλο της Τουρκίας. Πρώτον, ότι τα δύο ρεκόρ (περιστατικών/διασώσεων) του 2008 οφείλονται κυρίως στον τρομακτικό αριθμό των εξ ανατολών ορμώμενων λαθρομεταναστών, οι οποίοι με καρυδότσουφλα επιχειρούν να φτάσουν στις ελληνικές ακτές και μόλις γίνονται αντιληπτοί καταστρέφουν τις βάρκες, πέφτουν στη θάλασσα και αυτόματα από λαθρομετανάστες, μεταπίπτουν στην κατηγορία των ναυαγών, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται. Δεύτερο, το 2004, χρονιά των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων των Αθηνών και βάσει -προφανώς- άτυπων «συμφωνιών κυρίων» που είχαν συμφωνηθεί μεταξύ των δύο πλευρών, τόσο τα περιστατικά όσο κυρίως και οι διασωθέντες ήταν οι λιγότεροι από κάθε άλλη χρονιά.

Όχι βέβαια χειροπιαστές αποδείξεις, αλλά ισχυρότατες ενδείξεις ότι η Τουρκία «ανοίγει και κλείνει» κατά το δοκούν τη «στρόφιγγα» των λαθρομεταναστών και των συνακόλουθων «επιβαρύνσεων» που δέχεται λόγω αυτών το ελληνικό σύστημα έρευνας και διάσωσης, ώστε σε περίπτωση κάποιας αποτυχίας του να κατηγορηθεί διεθνώς η Ελλάδα ότι δεν διαθέτει τα μέσα και τις δυνατότητες να ασκήσει αποτελεσματικά τα καθήκοντα και τις αρμοδιότητές της, άρα να σπεύσει και αυτή να βοηθήσει.

Σημειώνουμε ότι προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης των ελληνικών μέσων το ΚΥΣΕΑ (κυβέρνηση Κ. Καραμανλή) αποφάσισε να προχωρήσει στην προμήθεια 15 ελικοπτέρων έρευνας και διάσωσης τύπου Super Puma από τη Γαλλία (Eurocopter) για την ενίσχυση του υπάρχοντος στόλου των 10 ελικοπτέρων, που στην πραγματικότητα έχουν απομείνει εννιά, καθώς το δέκατο μετά τη βαριά προσγείωση που πραγματοποίησε πριν από δύο περίπου χρόνια στη Λήμνο κρίθηκε ότι οι βλάβες του ήταν πολύ σημαντικές και μη συμφέρον να αποκατασταθεί.

Λεωνίδας Σ. Μπλαβέρης ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/11/blog-post_4066.html Διαβάστε περισσότερα...

Μεγάλος οίκτος για την ισραηλινή αριστερά

Le Monde Diplomatique
Του Zeev Sternhell Ιστορικού, συγγραφέα


Οι προσπάθειες του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα να ανοίξει ξανά τη διαδικασία ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή παραμένουν άκαρπες παρά το διπλωματικό πηγαινέλα του αμερικανού ειδικού απεσταλμένου Τζορτζ Μίτσελλ. Η άρνηση του Νετανιάχου να παγώσει τον εποικισμό θέτει εμπόδια στην επανέναρξη των διαπραγματεύσεων με την Παλαιστινιακή Αρχή, η οποία είναι αποδυναμωμένη από τη διαίρεσή της. Η μακρόχρονη παρακμή του Εργατικού Κόμματος, το οποίο ασπάστηκε το νεοφιλελευθερισμό και την πολιτική της «κατάκτησης της γης» συμβάλλει και αυτή στο αδιέξοδο.

Το αληθινό δράμα της εργατικής αριστεράς - και πέρα από αυτήν ολόκληρης της ισραηλινής κοινωνίας - βρίσκεται στην αδυναμία της. Οι λόγοι γι’ αυτό εντοπίζονται στην εκλογική πανωλεθρία του Φεβρουαρίου 2009, αλλά δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τους λόγους της ιστορικής ήττας του 1977, όταν η δεξιά πήρε, για πρώτη φορά, την εξουσία. Έχουν σχέση πριν από όλα με τις ιδεολογικές δομές ενός κινήματος που είναι ανίκανο να προσφέρει μία μελλοντική προοπτική εξόδου από μια διπλή αποτελμάτωση - μέσα στη νεοαποικιοκρατία και στο νεοφιλελευθερισμό. Πολλοί Ισραηλινοί συνειδητοποιούν πως βρίσκονται στο προσκέφαλο ενός αρρώστου που έχει προσβληθεί βαριά, αν όχι ετοιμοθάνατου.

Η φθορά της Αριστεράς
Η μακρά κάθοδος στην κόλαση δεν σχετίζεται τόσο με τη φθορά από την εξουσία ή με τη γενική εξέλιξη της κοινωνίας αλλά με την αδυναμία της αριστεράς να διαχειριστεί κατ’ αρχήν τη νίκη του Ιουνίου 1967, και έπειτα το ιστορικό επίτευγμα των συμφωνιών του Όσλο του 1993 (1). Αντιμέτωπη με αυτό το γιγαντιαίο καθήκον, έδειξε όχι μόνο τον κομφορμισμό και το συντηρητισμό της, αλλά επίσης τη διανοητική και ηθική αδυναμία της.

Το εβραϊκό εθνικιστικό κίνημα έθεσε εξαρχής το στόχο να ανοίξει την Παλαιστίνη σε μία απεριόριστη μετανάστευση, να την αποικήσει και τελικά να αποσπάσει την ανεξαρτησία της. «Η σιωνιστική επιχείρηση είναι μία επιχείρηση κατάκτησης», βεβαίωνε το 1929 ο Μπερλ Κάτζνελσον, ο ιδεολόγος του εργατικού κινήματος. «Και θέλω να καταλάβουμε καλά ότι, για μένα, ο ορισμός αυτής της επιχείρησης με στρατιωτικούς όρους δεν είναι μία ρητορική διατύπωση (2)».

Για να νομιμοποιήσει την κατάκτηση αυτή, το κίνημα επικαλούνταν τα ιστορικά δικαιώματα των Εβραίων στη χώρα των προγόνων τους. Από τα τέλη του 19ου αιώνα, όλα τα ρεύματα του σιωνισμού εκτιμούσαν ότι οι Εβραίοι της Ευρώπης βρίσκονταν στο χείλος της καταστροφής. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος έμελλε να τους δικαιώσει. Η νίκη του 1948-1949 επιβεβαίωσε μισό αιώνα επίμονων προετοιμασιών, με επικεφαλής τους εργατικούς που ήταν στην εξουσία από τις αρχές της δεκαετίας του 1930.

Και ξαφνικά έρχεται ο κεραυνός του Ιουνίου 1967: πώς να τον ερμηνεύσουν και τί να τον κάνουν; Επρόκειτο, άραγε, για τον καρπό ενός κακού αιγυπτιακού υπολογισμού, που βόλευε να τον αξιοποιήσουν για να κάνουν ειρήνη χρησιμοποιώντας τα εδάφη που κατακτήθηκαν ως αντάλλαγμα, ή, αντίθετα, για μια λογική συνέχεια του πολέμου της ανεξαρτησίας; Έπρεπε, άραγε, να δουν σε αυτόν μια ευκαιρία να συνεχίσουν το έργο που δεν είχε ολοκληρωθεί το 1949, ή αντίθετα να αναγγείλουν στον αραβικό κόσμο ότι, αφού ο σιωνισμός είχε πετύχει τους στόχους του στις γραμμές εκεχειρίας του 1949, η κατάκτηση της γης και ο αποικισμός της, υπαρξιακή ανάγκη μέχρι τη δημιουργία κράτους, είχε πάψει να υφίσταται πλέον μετά την ίδρυσή του; Οι Εβραίοι διέθεταν μία στέγη και μπορούσαν να γίνουν ένας λαός όπως οι άλλοι.


Αδυναμίες και πραγματικότητα
Για να εκφράσουν αυτή την πραγματικά επαναστατική αρχή και να αναγνωρίσουν την «πράσινη γραμμή» του 1967 ως τα οριστικά σύνορα του εθνικού εδάφους, θα έπρεπε η αριστερά να έχει γαλουχηθεί με οικουμενικές αξίες, και όχι μόνο με τις πολιτιστικές και πολιτικές ιδιαιτερότητες του εθνικισμού. Και αυτή την οικουμενική αρχή, οι εργατικές πολιτικές ελίτ, με ορισμένες σπάνιες εξαιρέσεις, δεν ήταν εξοπλισμένες να την θέσουν.

Ορισμένοι διανοούμενοι που προσπάθησαν να εμπλακούν στην πολιτική μετά το 1977, για να ανοικοδομήσουν το κόμμα σε νέες βάσεις, υποχρεώθηκαν σε παραίτηση ή εγκατέλειψαν την προσπάθεια μετά τον πρώτο πόλεμο του Λιβάνου (1982). Όσο για τους πρωταγωνιστές του κινήματος, αυτοί δεν ανακάλυψαν τίποτε, αρκούμενοι να ακολουθούν το δρόμο που είχαν χαράξει οι δύο ιδεολόγοι της αριστεράς του πρώτου μισού του 19ου αιώνα, ο Ααρόν Νταβίντ Γκόρντον και ο Μπερλ Κάτζνελσον.

Η συζήτηση που διεξήχθη μέσα στις εργατικές κυβερνήσεις, ανάμεσα στο 1967 και το 1977, και έπειτα τη δεκαετία του ’90, δεν είχε ποτέ ως στόχο να αναθεωρήσει το παλιό δόγμα της κατάκτησης εδάφους ούτε την ανάγκη να θεμελιωθεί επιτέλους το μέλλον της χώρας, όχι πλέον στα ιστορικά δικαιώματα των Εβραίων στη γη του Ισραήλ, αλλά στα φυσικά δικαιώματα όλων των λαών να είναι κύριοι της μοίρας τους. Η μόνη συζήτηση αφορούσε - και αφορά ακόμη - τον καλύτερο τρόπο να αξιοποιηθεί η κατάσταση που δημιουργήθηκε από την αδυναμία των Αράβων.

Η αρχή σύμφωνα με την οποία δεν εγκαταλείπουμε έδαφος εκτός αν υποχρεωθούμε από μία ανώτερη δύναμη παραμένει πάντοτε σε ισχύ. Ο εποικισμός ξεκίνησε από τις διαδοχικές εργατικές κυβερνήσεις, ανάμεσα στο 1967 και το 1977, με μεθόδους που ισχύουν ακόμη: κατάσχονται εδάφη με οποιαδήποτε πρόφαση, παραβιάζεται και παρακάμπτεται ο νόμος, θεσμοθετείται ως κανόνας η ανισότητα ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες. Παρά τις συμφωνίες του Όσλο, τίποτε το ουσιαστικό δεν αλλάζει επί τόπου όταν οι εργατικοί επιστρέφουν στην εξουσία από το 1992 ως το 1996 και από το 1999 ως το 2001. Αντίθετα, κάνουν τα πάντα για να μην συγκρουστούν με την οργή των εποίκων και ολόκληρης της δεξιάς ενάντια στην «προδοσία» που συνιστά, κατά τη γνώμη τους, η αναγνώριση των δικαιωμάτων των Αράβων σε ένα τμήμα της Παλαιστίνης δυτικά του Ιορδάνη. Όμως ο μόνος τρόπος να συγκρατηθεί η εξέγερσή τους συνίσταται στο να διευκολύνεται η συνέχιση της κατάκτησης της γης.

Ηθικές αδυναμίες
Ηθικά και διανοητικά ανίκανοι να σταματήσουν τον εποικισμό, οι εργατικοί εγκαινίασαν ωστόσο μια καμπή με τις συμφωνίες του Όσλο. Ο Ισραηλινός που τις υπέγραψε, ο πρωθυπουργός Ιτζχάκ Ράμπιν, νικητής του πολέμου του Ιουνίου 1967, που δολοφονήθηκε το 1995 από ένα θρησκευτικό εθνικιστή, θα παραμείνει για μισό αιώνα, ο μοναδικός πολιτικός ηγέτης που ξεπέρασε τις καθιερωμένες ιδέες του καιρού του. Αλλά του χρειάστηκαν είκοσι χρόνια και η περιπέτεια του 1982 στο Λίβανο για να καταλάβει ότι ο ισραηλο-παλαιστινιακός πόλεμος δεν θα τερματιζόταν παρά μόνο αν οι δύο λαοί δέχονταν να αναγνωρίσουν αμοιβαία τα εθνικά δικαιώματά τους.

Αυτή τη συνειδητοποίηση, ο Ράμπιν την πλήρωσε με τη ζωή του. Οι συμφωνίες του Όσλο, κακά σχεδιασμένες και κακά εφαρμοσμένες, θα μπορούσαν ίσως να σωθούν με την παρουσία του: ήταν πολύ έξυπνος και πολύ πραγματιστής για να δέχεται να επικαλείται επ’ αόριστον το ακλόνητο επιχείρημα: ένα τρισχιλιετές δικαίωμα ιδιοκτησίας, χαραγμένο στο πρώτο μεγάλο βιβλίο του ανθρώπινου γένους.

«Ομπάμα, στραφείτε προς τη Βίβλο», φωνάζει για μία ακόμη φορά ο βετεράνος της ισραηλινής δημοσιογραφίας, Γιοέλ Μάρκους, που πρόσκειται εδώ και μισό αιώνα στη δεξιά του Εργατικού κόμματος (3). Αντιμέτωποι με μια αμερικανική πολιτική λιγότερο ελαστική απέναντι στην καταστροφή που προκαλεί ο εποικισμός, ο σημερινός υπουργός Άμυνας Εχούντ Μπαράκ και οι προσκείμενοι σε αυτόν δεν βρίσκουν ποτέ τίποτα να αντιτάξουν στους έποικους - έστω και αν προσπαθούν και μερικές φορές πετυχαίνουν να διαλύσουν ορισμένες μικρές εγκαταστάσεις που αποκαλούνται «άγριες». Υποχωρούν γρήγορα μπροστά στις απειλές εμφυλίου πολέμου που επισείονται κάθε φορά που τολμά κανείς να μιλήσει για εδαφική αναδίπλωση. Δεν τους απομένει παρά να αρκεστούν στις αναγκαιότητες της διεθνούς πολιτικής, με άλλα λόγια στις αμερικανικές πιέσεις.

Η Ισραηλινή αριστερή ιδιαιτερότητα
Οι ισραηλινοί εργατικοί εκτιμούσαν τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους και τους νεοσυντηρητικούς ιδεολόγους του όπως και τους κήρυκες του Ευαγγελίου της Αλαμπάμα και τους έποικους της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη. Εξαιτίας αυτού, το ναυάγιο των εργατικών του 2009 δεν είναι πολιτικό, αλλά ηθικό και διανοητικό. Και οι ψηφοφόροι της αριστεράς ένιωσαν πολύ καλά ότι, αφού δεν υπάρχει καμιά νέα ιδέα, το κόμμα έχασε το λόγο ύπαρξής του. Γιατί εάν όλα όσα το Εργατικό κόμμα μπορεί να προσφέρει είναι η χρήση της βίας και η επίκληση της ιστορίας, τότε δεν υπάρχει καμία ανάγκη να επενδύουν σε ένα χλωμό αντίγραφο όταν μπορούν να έχουν το πρωτότυπο στο πρόσωπο του Μπενιαμίν Νετανιάχου. Ο Εχούντ Μπαράκ, που ήλπιζε να δρέψει τους καρπούς της «νίκης» του μετά την επιχείρηση στη Γάζα τον περασμένο χειμώνα, πλήρωσε αυτή του την επιλογή.

Το ίδιο συμβαίνει σε ό,τι αφορά την άλλη πλευρά του ιδεολογικού κενού: την οικονομική και κοινωνική πολιτική. Στην πραγματικότητα, το Εργατικό κόμμα, όπως το παλιό Μαπάι που ιδρύθηκε το 1930 (4), δεν υπήρξε ποτέ ένα σοσιαλιστικό κόμμα παρόμοιο με τα ευρωπαϊκά «αδελφά» του κόμματα. Η προτεραιότητα των εθνικών προσταγών το έκαναν ήδη από την ίδρυσή του, ένα σχηματισμό αρκετά ιδιαίτερο, απομακρυσμένο όχι μόνο από τα κόμματα του Λεόν Μπλουμ, του Ρούντολφ Χίλφερντινγκ (5) και των αυστρο-μαρξιστών όπως ο Ότο Μπάουερ, αλλά ακόμα και από το βρετανικό Εργατικό κόμμα, το οποίο, το 1931, στράφηκε προς το σοσιαλισμό.

Το Μαπάι αποκήρυττε πάντοτε το μαρξισμό, ακόμη και τον πιο μετριοπαθή, και έκρινε τον καπιταλισμό και την ατομική ιδιοκτησία σε συνάρτηση αποκλειστικά με τις απαιτήσεις της εθνικής οικοδόμησης Το μεγάλο πρότυπο του Εχούντ Μπαράκ, όπως και του προκατόχου του Σιμόν Πέρες, παραμένει ο Άντονι Μπλερ, τον οποίο οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί θεωρούν δικό τους (6). Και οι εργατικοί ηγέτες διολίσθησαν με μια εκπληκτική ευκολία προς το νεοφιλελευθερισμό, που βασίζεται στην ιδέα σύμφωνα με την οποία η ελευθερία της αγοράς εγγυάται την ατομική ελευθερία. Θεμελιώδης στόχος του είναι να απελευθερώσει το κεφάλαιο από τους καταναγκασμούς του κράτους.

Αριστερά και νεοφιλελευθερισμός
Βέβαια, όλοι οι εργατικοί δεν αποδέχονται τις θεωρητικές αρχές του νεοφιλελευθερισμού. Αλλά στην πλειονότητά τους εγκρίνουν την πρακτική του. Με εξαίρεση μια μειοψηφία, δεν υπολογίζουν την κοινωνική δικαιοσύνη ανάμεσα στα θεμελιώδη συστατικά στοιχεία της ελευθερίας. Στην πραγματικότητα, το σύνολο της αριστεράς συμμετέχει στη συγκομιδή των σάπιων καρπών της απόλυτης προτεραιότητας των εθνικών αξιών που έχουν χαραχθεί από ανέκαθεν στην πολιτική κουλτούρα τους: όλοι οι Ισραηλινοί έχουν μάθει εδώ και τρεις γενιές ότι η εθνική και πολιτιστική ταυτότητα υπερέχει πάντοτε των υλικών συμφερόντων.

Η ισραηλινή κοινωνία δεν είναι η πρώτη που γνωρίζει αυτό το πολύ σημαντικό στη σύγχρονη ιστορία φαινόμενο: οι διάφορες κοινωνικές ομάδες ψηφίζουν ενάντια στα οικονομικά και ταξικά συμφέροντά τους στο όνομα εθνικών, πολιτιστικών ή θρησκευτικών αξιών (7). Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πρόκειται για ένα κανόνα που έχει διατυπωθεί από τους ίδιους τους θεμελιωτές στη βάση του κοινού παρονομαστή όλων των κατακτητών της Γης του Ισραήλ, όποια κι αν είναι η κοινωνική θέση τους, η ιστορία τους, η θρησκεία τους και ο ύψιστος πολιτικός στόχος τους: το εβραϊκό έθνος - κράτος.

Από τη στιγμή που τα ταξικά συμφέροντα απορρίπτονται στο όνομα της εθνικής ενότητας, τι ποιο βολικό από το να πειστούν αυτοί που βρίσκονται στο κατώτερο σημείο της κοινωνικής κλίμακας ότι κάθε βελτίωση του επιπέδου ζωής περνά αναγκαστικά από την ελευθερία των αγορών, την ιδιωτικοποίηση και την απορρύθμιση, χωρίς να ξεχνάμε τη μείωση των φόρων στο εισόδημα; Καταλήγουν να πείσουν την πλειοψηφία των Ισραηλινών ότι η εργασία αποτελεί ένα εμπόρευμα όπως όλα τα άλλα και ότι η «ευελιξία» είναι το μυστικό της επιτυχίας.

Απέναντι στις κλασικές αυτές ιδέες του νεοφιλελευθερισμού, το Εργατικό κόμμα εκφράζει την αδυναμία του. Ανίκανο για μια συνολική κριτική του καπιταλισμού της αγοράς, απευθύνεται σε ένα εκλογικό σώμα γερασμένο και αποθαρρυμένο, που συνεχίζει να ψηφίζει υπέρ του περισσότερο από συνήθεια παρά από πεποίθηση. Καθώς ο χρόνος περνά, η πελατεία συρρικνώνεται σαν ζαρωμένο δέρμα: το Φεβρουάριο του 2009, περιορίστηκε στο 10% των ψήφων και εκπροσωπήθηκε από δεκατρείς βουλευτές. Οι νέοι εγκαταλείπουν το κόμμα. Παλαιστίνιοι και κατόπιν Κινέζοι και Ταϊλανδέζοι έχουν αντικαταστήσει εδώ και καιρό τους χειρώνακτες εργάτες, τους οποίους κάποτε πλαισίωνε το συνδικάτο (Ισταντρούτ) και το Μαπάι. Στα πανεπιστήμια οι υποστηρικτές του Εργατικού κόμματος είναι αμελητέα ποσότητα.

Έλλειψη ισχυρής ηγεσίας
Ο πρώην ηγέτης Πέρες, που ηττήθηκε στις προκριματικές εκλογές του 2005 από το συνδικαλιστή Αμίρ Περέτζ, εγκατέλειψε το κόμμα για να ενταχθεί στο Καντίμα, το κόμμα που δημιούργησε ο Αριέλ Σαρόν. Αρκετοί ψηφοφόροι του Εργατικού κόμματος συμπέραναν έτσι ότι, αν μετά από μισό αιώνα στο κόμμα, ένας πρώην πρωθυπουργός μπορεί από τη μια μέρα στην άλλη να προχωρήσει στο αντίπαλο στρατόπεδο, τότε αυτός ο σχηματισμός δεν έχει σίγουρα ούτε ιδέες ούτε στρατηγικούς στόχους για τους οποίους αξίζει τον κόπο να ψηφίσει κανείς, κι ακόμη περισσότερο να παλέψει. Κι όμως, το Μάρτιο του 2006, το Εργατικό κόμμα κέρδισε το 15% των ψήφων και οι δεκαεννέα έδρες που εξασφαλίστηκαν επέτρεψαν στον Αμίρ Περέτζ να καταλάβει τη θέση του υπουργού Άμυνας στην κυβέρνηση του Εχούντ Όλμερτ, κεντρώος αποστάτης του Λικούντ και διάδοχος του Αριέλ Σαρόν, ο οποίος είχε υποστεί εγκεφαλική αιμορραγία.

Ο Αμίρ Περέτζ, εκπρόσωπος των μικρών και μεσαίων μισθωτών, κοντά σε αυτό που υπήρξε κάποτε το κίνημα «Η Ειρήνη Τώρα», κάτοικος της μικρής πόλης Σντερότ, απέναντι από τη Γάζα, γέννημα μιας περιφέρειας στην οποία το Εργατικό κόμμα δεν είχε μπορέσει ποτέ να διεισδύσει, ενσάρκωνε την ελπίδα μιας σοσιαλδημοκρατικής ανανέωσης. Σε αυτόν μπορούσαν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους οι μετανάστες που είχαν έρθει από τη Βόρεια Αφρική στις αρχές της δεκαετίες του 1950 και οι απόγονοί τους, οι οποίοι για χρόνια γοητεύονταν από τις μεγάλες φυσιογνωμίες της εθνικιστικής δεξιάς, από τον Μεναχέμ Μπέγκιν ως τον Αριέλ Σαρόν.

Μετά την άρνηση του πρωθυπουργού Εχούντ Όλμερτ να του παραχωρήσει το υπουργείο Οικονομικών, θέση-κλειδί για μια οικονομική πολιτική λίγο πιο ισορροπημένη προς τα αριστερά, ο Αμίρ Περέτζ δέχθηκε το υπουργείο Άμυνας. Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο δεύτερος πόλεμος του Λιβάνου τον σάρωσε. Τον διαδέχθηκε ο Εχούντ Μπαράκ, που έγινε στο μεταξύ πλούσιος επιχειρηματίας, σίγουρα νιώθοντας πιο άνετα στα σαλόνια των βορείων προαστίων του Τελ Αβίβ παρά στις φτωχές συνοικίες στα νότια της πόλης, για να μη μιλήσουμε για τις μικρές πόλεις της επαρχίας.

Η πτώση των εργατικών το 2009 συνεπάγεται ωστόσο ένα θετικό στοιχείο για το μέλλον. Είτε πρόκειται για την ήττα ενός κόμματος που διευθύνεται από ένα στρατιωτικό που πλούτισε - την επομένη μιας «νίκης» στη Γάζα για την οποία πολλοί Ισραηλινοί νιώθουν ντροπή - είτε για την επιτυχία του Καντίμα, σχηματισμού που έχει επικεφαλής μια γυναίκα την Τζίπι Λίβνι (και όχι τον πεισματάρη αντίπαλό της, τον πρώην στρατηγό Σαούλ Μοφάζ), οι ενδείξεις συσσωρεύονται για μια κάποια ωριμότητα του εκλογικού σώματος: τα «μεγάλα ονόματα» δεν βγαίνουν πια αυτομάτως νικητές από μια πολιτική αναμέτρηση.

Απομένει ένα άλλο πρόβλημα, το οποίο διαβρώνει επίσης τα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα: η έλλειψη ισχυρής ηγεσίας. Η απουσία ταυτόχρονα ιδεών και πολιτικών προσωπικοτήτων δεν προαναγγέλλει ακριβώς ρόδινο μέλλον. Οι Ισραηλινοί δεν είναι οι μόνοι που τους αφορά κάτι τέτοιο, αλλά γι αυτούς, ο χρόνος πιέζει, όπως πουθενά αλλού.


Υποσημειώσεις
(1) Ο πόλεμος των έξι ημερών και οι συμφωνίες του Όσλο.
(2) Αναφέρεται στο Zeev Sternhell, «Aux Origines d'Israël: entre nationalisme et socialisme, Gallimard», συλλογή Folio Histoire, σελ. 312.
(3) Χαάρετζ, Τελ Αβίβ, 17 Ιουλίου 2009.
(4) Το Μαπάι - κόμμα των εργατών του Ερέτζ Ιζραέλ, ιδρύθηκε από τον Νταβίντ Μπεν Γκουριόν και την Γκόλντα Μεΐρ και παρέμεινε στην εξουσία μέχρι το 1968.
(5) Γερμανός σοσιαλιστής Αυστριακής καταγωγής.
(6) Βλέπε τη συμβολή του στο «The Neoconreader», υπό τη διεύθυνση του Irwin Stelzer, Grove Press, Νέα Υόρκη, 2004.
(7) Βλέπε για την αμερικανική περίπτωση : Thomas Franck, «Pourquoi les pauvres votent a droite», Agone, Μασσαλία, 2008. Διαβάστε περισσότερα...

«Είμαι υπεύθυνος για 12.380 νεκρούς»

Συγγνώμη από τον αρχιβασανιστή των Χμερ

The Guardian

Ο αρχιβασανιστής του κομμουνιστικού καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη, ο διοικητής φυλακής που ευθύνεται για τη δολοφονία περισσότερων από 12.000 ανθρώπων, απολογήθηκε ενώπιον του ειδικού δικαστηρίου που έχει συσταθεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ στην Καμπότζη, ζητώντας «αιωνίως συγγνώμη» από τα θύματά του.

Ενώπιον 600 ανθρώπων, πολλοί εκ των οποίων ήταν επιζώντες του καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ, ο Κάινγκ Κουέκ Εάβ, γνωστός ως Σύντροφος Ντουκ, ανέλαβε την πλήρη ευθύνη για τα βασανιστήρια και τους φόνους στη φυλακή Τουόλ Σενγκ, την οποία διοικούσε στη δεκαετία του 1970. «Είμαι ο μόνος υπεύθυνος για τον θάνατο 12.380 ανθρώπων», είπε. «Πριν πεθάνουν οι άνθρωποι αυτοί, υπέφεραν πολλά βασανιστήρια και αμέτρητες ταπεινώσεις. Θα ζητώ αιωνίως συγγνώμη από τις ψυχές τους».

Η απολογία του Ντουκ, που μεταδόθηκε ζωντανά από την κρατική τηλεόραση της χώρας, άφησε πολλούς Καμποτζιανούς αδιάφορους. Ο Μπου Μενγκ, ένας από τους λίγους ανθρώπους που κατάφεραν να βγουν ζωντανοί από τη φυλακή Τουολ Σενγκ, είπε ότι αμφιβάλλει για την ειλικρίνεια του Ντουκ.

Ως επικεφαλής της φυλακής Τουόλ Σενγκ γνωστής και ως S-21, ο 67χρονος Ντουκ, πρώην καθηγητής Μαθηματικών, είπε στο δικαστήριο ότι ο ρόλος του ήταν να τσακίζει όσους ανθρώπους εναντιώνονταν στο καθεστώς των Ερυθρων Χμερ. «Κάθε κρατούμενος ήταν ένοχος», είπε ο Ντουκ.

Οι κρατούμενοι βασανίζονταν έπειτα από ψευδείς ομολογίες, συνήθως ότι ήταν πράκτορες της CIA ή της KGB, με ηλεκτροσόκ, ξυλοδαρμούς, μαστίγωμα, εικονικό πνιγμό και ακρωτηριασμό των δακτύλων. Κατόπιν οδηγούνταν στα «Πεδία του Θανάτου», όπου τους εκτελούσαν και στη συνέχεια τους έθαβαν σε ομαδικούς τάφους.
Δικαιολογίες

Ο Ντουκ ισχυρίστηκε ότι βρέθηκε εγκλωβισμένος σε μια επανάσταση την οποία μισούσε και ότι στη φυλακή Τουόλ Σενγκ εκτελούσε διαταγές παρά τη θέλησή του.

Οι δικαστές ζήτησαν την ποινή φυλάκισης 40 ετών –επί της ουσίας ισόβια κάθειρξη– για τον Ντουκ και απερριψαν τα επιχειρήματά του ότι ο βασανιστής δρούσε από φόβο για τη ζωή του.

Ο Τουν Σαράι, επικεφαλής οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Καμπότζη, είπε ότι κανένα από τα θύματα του Ντουκ δεν επιθυμεί να τον συναντήσει και να δεχτεί τη συγγνώμη του.

http://news.kathimerini.gr Διαβάστε περισσότερα...

«ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΛΟΥΒΙ» : Οι χριστιανικές μειονότητες θύμα της διαμάχης Κεμαλιστών - Ισλαμιστών

Nέα στοιχεία ήρθαν στο φως της δημοσιότητας για τη στοχοποίηση των χριστιανικών μειονοτήτων από το παρακράτος της Τουρκίας με σκοπό να δυσφημιστεί το κυβερνών ισλαμικό κόμμα. Η εξέλιξη αυτή τεκμηριώνει την άποψη ότι ο μη μουσουλμανικός πληθυσμός της Τουρκίας εξακολουθεί να δέχεται αφόρητες πιέσεις, παρά τα «ανοίγματα» προς τις μειονότητες που ανήγγειλε εδώ και καιρό το ΑΚΡ.

Η εισαγγελική έρευνα που διεξάγεται στο πλαίσιο της δίκης Εργκενεκόν, είχε αποτέλεσμα να αποκαλυφθούν νέα στοιχεία αναφορικά με τη δράση των παρακρατικών οργανώσεων στη γείτονα. Σύμφωνα με δημοσίευμα της ημερήσιας «Ταράφ» (20/11/2009), εντοπίστηκε και αποκωδικοποιήθηκε έγγραφο σε ηλεκτρονική μορφή στα αρχεία ενός αξιωματικού του Ναυτικού, ο οποίος είχε συλληφθεί για την υπόθεση του οπλοστασίου που εντοπίστηκε στο Ποϊράζκιοϊ τον περασμένο Φεβρουάριο. Το έγγραφο τιτλοφορείται «Σχέδιο Δράσης της Επιχείρησης Κλουβί» και πρόκειται περί τρομοκρατικού σχεδίου με θύματα τις χριστιανικές μειονότητες της Τουρκίας.

Το εν λόγω κείμενο προβλέπει τέσσερα στάδια για την υλοποίηση ενός ασύλληπτου σχεδίου εκφοβισμού και τρομοκρατίας των μη μουσουλμανικών μειονοτήτων της Τουρκίας, με απώτερο στόχο να κατηγορηθεί η ισλαμική κυβέρνηση ΑΚΡ. Το πρώτο στάδιο του σχεδίου δράσης έχει τίτλο «Προετοιμασία» και αφορά τον εντοπισμό και τη λεπτομερή καταγραφή των μειονοτικών στοιχείων. Το προκαταρκτικό αυτό στάδιο ακολουθείται από την «Διαμόρφωση κλίματος τρομοκρατίας», που επικεντρώνεται στον εκφοβισμό κυρίως των συνδρομητών του αρμενικού φύλλου «Αγκός», αρχισυντάκτης του οποίου ήταν ο δολοφονηθείς Χραντ Ντινκ, τη χρήση συνθημάτων προς εκφοβισμό του χριστιανικού στοιχείου σε περιοχές όπου διαμένουν μέλη της μειονότητας και τη χρήση των ΜΜΕ και του διαδικτύου. Το τρίτο στάδιο είναι η «Διαμόρφωση της κοινής γνώμης», το οποίο προβλέπει τη δημοσίευση άρθρων στον Τύπο με τα οποία θα κατηγορείται το ΑΚΡ για αδιαφορία και θα υπενθυμίζονται τα γεγονότα της 6ης - 7ης Σεπτεμβρίου 1955 κ.λπ., ενώ θα υποστηρίζονταν οι μειονοτικές θέσεις στο διαδίκτυο. Το τελευταίο στάδιο είναι το πιο ανησυχητικό απ' όλα. Το στάδιο της «Δράσης» προβλέπει την τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών σε περιοχές όπου παραθερίζουν παραδοσιακά οι μειονότητες, όπως τα Πριγκηπόννησα, τον σχεδιασμό δολοφονικών επιθέσεων σε μέλη των μειονοτήτων που έχουν αναλάβει ηγετικό ρόλο στην προάσπιση των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων, απαγωγές επιφανών επιχειρηματιών και καλλιτεχνών, καταστροφές σε νεκροταφεία, τοποθετήσεις ύποπτων αντικειμένων σε σημεία που συχνάζουν οι μειονότητες με σκοπό τον εκφοβισμό τους κ.ά.

Εξάλλου, από το εισαγωγικό σημείωμα του σχεδίου που αποκαλύφθηκε προκύπτει ότι οι δολοφονίες του Χραντ Ντινκ, του ιερέα Σαντόρο και η σφαγή στον εκδοτικό οίκο Ζιρβέ στη Μαλάτια είχαν οργανωθεί κατά πάσα πιθανότητα από τους ίδιους παρακρατικούς κύκλους. Με την κατάλληλη κατεύθυνση της κοινής γνώμης, μολονότι αποδόθηκαν σε πρώτο χρόνο στους ισλαμιστές, με τη δίκη Εργκενεκόν το ΑΚΡ κατόρθωσε να αντιστρέψει το σε βάρος του κλίμα. Η συνήγορος της οικογένειας Ντινκ, Φετχιέ Τσετίν, καταδίκασε το σχέδιο δράσης του παρακρατικού πυρήνα και εξέφρασε την απογοήτευσή της για το πώς «οι πολίτες» της εν λόγω χώρας μπορούν να θεωρούνται «αναλώσιμα στοιχεία», τα οποία θα χρησιμοποιηθούν σε έναν «πόλεμο» που διεξάγεται μεταξύ των δύο κυρίαρχων παρατάξεων του συστήματος.

Η αποκάλυψη της «Επιχείρησης Κλουβί» μπορεί να ξαφνιάζει τους ανύποπτους αναγνώστες, ωστόσο δεν είναι παρά η αποτύπωση της στυγνής πραγματικότητας όσον αφορά τη στάση που τηρεί τόσες δεκαετίες τώρα η τουρκική ηγεσία και του τρόπου με τον οποίο έδρασαν οι πολιτικοί θεσμοί και μηχανισμοί ασφάλειας του τουρκικού κράτους έναντι των μειονοτήτων. Το εν λόγω σχέδιο οφείλει να εξεταστεί με προσοχή από τις αρμόδιες ελληνικές και ευρωπαϊκές αρχές εν όψει των κρίσιμων διαβουλεύσεων που αναμένονται να διεξαχθούν προσεχώς αναφορικά με τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας και την επίλυση του Κυπριακού. Και αυτό γιατί, απ' ό,τι προκύπτει από τα παραπάνω, δεν έχουν αλλάξει και πολλά στην προσέγγιση της γείτονος προς τα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα, ώστε να μπορεί να ευελπιστεί κανείς σε ουσιαστική πρόοδο. Οι χριστιανικές μειονότητες στην Τουρκία παραμένουν εγκλωβισμένες σε μια αντιπαράθεση μεταξύ των Κεμαλιστών, από τη μια, και των Ισλαμιστών, από την άλλη, και δέχονται τα «πυρά» και των δύο, γεγονός που τις καθιστά πιο ευάλωτες από ποτέ.

Κ. Βοσπορίτης,ο νεώτερος

Το Παρόν της Κυριακής - 22/11/2009

http://paratiritirio-tourkias.blogspot.com/2009/11/blog-post_25.html Διαβάστε περισσότερα...

Η στρατηγική Μπάιντεν στο Αφγανιστάν

Tου David Ignatius - Aρθρογράφου της Washington Post

Εν αναμονή των ανακοινώσεων του Μπαράκ Ομπάμα περί Αφγανιστάν, η στιγμή προσφέρεται για διερεύνηση του ρόλου που έχει διαδραματίσει ο Τζο Μπάιντεν. Η ιδιότητα του σκεπτικιστή στα ενδότερα της κυβέρνησης, του «επικεφαλής αμφισβητία», όπως το έθεσε ένας εκ του στενού περιβάλλοντος, αναδείχθηκε στη διάρκεια της αναθεώρησης του πολιτικού σχεδιασμού.

Ο Μπάιντεν υπήρξε η αιχμή του δόρατος κατά την αμφισβήτηση ορισμένων πτυχών της στρατηγικής του στρατηγού Στάνλεϊ Μακ Κρίσταλ, καθώς λένε κάποιοι πολιτικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι, που μετείχαν στην αναθεώρηση. Ηταν εξαιρετικά διστακτικός στο θέμα της αποστολής επιπλέον στρατευμάτων, όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε την αρχική εκδοχή της στρατηγικής της, τον περασμένο Μάρτιο. Καθώς οι μήνες περνούσαν, πολλοί άλλοι συμμερίστηκαν τους δισταγμούς τους, κυρίως ο πρόεδρος.

Οι ερωτήσεις του Μπάιντεν ενίοτε εξόργιζαν τους θιασώτες της στρατιωτικής «ενδυνάμωσης» – αξιωματούχος περιγράφει την όλη διαδικασία των συζητήσεων σαν γρονθοκόπημα. Υπήρξε καθυστέρηση εβδομάδων. Ομως κυβερνητικοί αξιωματούχοι ισχυρίζονται ότι η αναθεώρηση, μακρόσυρτη και οδυνηρή καθώς ήταν, θα αποδώσει πολιτική για το Αφγανιστάν ανθεκτική στην κριτική της κοινής γνώμης.

Ο πρόεδρος Ομπάμα επεξεργάζεται ακόμη τις τελευταίες λεπτομέρειες και κάποιος από τους συνεργάτες περιγράφει τη λεπτή και ευαίσθητη ισορροπία σαν «51/49». Αξιωματούχοι προβλέπουν ότι ο πρόεδρος θα αποφασίσει την αποστολή επιπλέον στρατευμάτων, πιθανώς όχι τους 40.000 στρατιώτες που ζητεί ο Μακ Κρίσταλ, για να διασφαλίσει κέντρα με μεγάλο πληθυσμό στο Αφγανιστάν. Η προεδρική υποστήριξη προς την αποστολή θα είναι περιορισμένης χρονικής διάρκειας, έτσι όπως έχει προτρέψει ο Μπάιντεν.

Ο αντιπρόεδρος κατάφερε, αντί της επ’ αόριστον εμπλοκής, να επιβάλει μια πολιτική που εκ πρώτης όψεως μοιάζει ατελέσφορη ακόμη και στα μάτια των πλέον ένθερμων υποστηρικτών του. Παρά ταύτα ο πρόεδρος Ομπάμα φαίνεται να αποδέχθηκε το αίτημα του Μπάιντεν για «τεκμηρίωση του δόγματος», προκειμένου να δοκιμαστεί εμπράκτως η στρατηγική στις πυκνοκατοικημένες περιοχές του Αφγανιστάν, εκεί όπου απεστάλησαν εφέτος στρατιωτικές ενισχύσεις. Δεν είναι σαφώς καθορισμένα τα χρονικά όρια του πειράματος αυτού, πιθανότατα όμως η διάρκεια θα είναι μικρότερη της πενταετίας ή τριετίας που έχουν ζητήσει οι Αμερικανοί διοικητές.

Λέγεται ότι ο πρόεδρος είναι βέβαιος για τη δυνατότητα του αμερικανικού στρατού να φέρει εις πέρας το καθαρώς στρατιωτικό σκέλος της «εκκαθάρισης και περιφρούρησης» περιοχών, όχι και τόσο βέβαιος όμως για τη «φάση της οικοδόμησης και μεταβίβασης», όταν δηλαδή οι Αφγανοί θα αναλάβουν τον έλεγχο των εκκαθαρισμένων και ασφαλών περιοχών. Τότε ο Ομπάμα θα μπορέσει να διαπιστώσει στην πράξη εάν είναι εφικτή η «ενδυνάμωση», όχι στον στρατιωτικό τομέα, αλλά σε επίπεδο πολιτικής προστασίας και βοήθειας. Εάν ο πρόεδρος Καρζάι είναι σε θέση να καταπολεμήσει τη διαφθορά και να βελτιώσει τον τρόπο διακυβέρνησης. Εάν, τέλος, οι αφγανικές δυνάμεις ασφαλείας θα έχουν επαρκή εκπαίδευση, ώστε να αναλάβουν πλήρως την ευθύνη της τήρησης της τάξεως.

Οι Αμερικανοί διοικητές δεν αμφισβητούν την ανάγκη δοκιμής της στρατηγικής επί του πεδίου. Εχουν ήδη αρχίσει τους πειραματισμούς, την οργάνωση μεθόδων διακυβέρνησης και την εκπόνηση αναπτυξιακών προγραμμάτων, καθώς επίσης την ενθάρρυνση των ελεγχόμενων από τις φυλές δυνάμεων. Αυτή η συγκεκριμένη τακτική της δοκιμής επί του πεδίου λειτούργησε στο Ιράκ, αλλά μόνον όταν συνοδευόταν από επαρκή στρατιωτική ισχύ, επισημαίνουν οι διοικητές.

Ο Μπάιντεν και άλλοι δύσπιστοι εστίασαν, καθώς λέγεται, την προσοχή τους σε ορισμένα αδύνατα σημεία της στρατηγικής του Μακ Κρίσταλ. Κατ’ αρχήν στη σχέση μεταξύ Ταλιμπάν και Αλ Κάιντα. Η στρατιωτική πλευρά ισχυρίστηκε ότι οι επιτυχίες των μεν θα οδηγήσουν σε ανασυγκρότηση της οργάνωσης. Οι πλέον επιφυλακτικοί πιστεύουν, όμως, ότι οι περισσότεροι διοικητές των Ταλιμπάν, μολονότι αντιμάχονται τα αμερικανικά στρατεύματα, δεν θέλουν να συνταχθούν στο πλευρό της Αλ Κάιντα και να εμπλακούν στον ιερό της πόλεμο.

Αλλο αδύνατο σημείο είναι η σχέση ανάμεσα στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Οι θιασώτες της μεγάλης ενίσχυσης των στρατευμάτων ισχυρίζονται ότι έτσι το Πακιστάν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει στην εξέγερση των Ταλιμπάν στο εσωτερικό του. Οι επικριτές, όμως, αντιτείνουν ότι η κατάσταση είναι συγκεχυμένη. Σίγουρα οι Πακιστανοί δεν επιθυμούν την αποχώρηση των Αμερικανών από το Αφγανιστάν, ανησυχούν όμως, μήπως με την ενίσχυση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στη γείτονα χώρα, οι Ταλιμπάν επιστρέψουν στο πακιστανικό έδαφος.

Τρίτο αδύνατο σημείο είναι η συγκρότηση αφγανικού στρατού και αστυνομίας, δυναμικότητας 400.000 ανδρών. Στο σχέδιό του ο Μακ Κρίσταλ προτείνει υπερδιπλασιασμό των αφγανικών δυνάμεων ασφαλείας. Αλλά οι επικριτές θεωρούν εκτός πραγματικότητας τις εκτιμήσεις περί στρατολόγησης και αποτελεσματικότητας και καθώς φαίνεται έπεισαν τον πρόεδρο Ομπάμα. Κατά πάσα πιθανότητα στο οριστικό κείμενο περί στρατηγικής στο Αφγανιστάν, δεν θα αναφέρεται η ακριβής εκτίμηση περί του συνόλου των στρατιωτικών δυνάμεων.

Ο Μπάιντεν και άλλοι εφιστούν την προσοχή στον δυνάμει φαύλο κύκλο της διαρκούς κλιμάκωσης στο Αφγανιστάν. Αυτοί ζητούν από τον αμερικανικό στρατό να εδραιωθεί στα σημεία ανάπτυξής του και να αποδείξει την αποτελεσματικότητα της στρατηγικής. Ο Μπάιντεν, παρά τις αντιρρήσεις του, μοιάζει να αποδέχεται την αποστολή ενισχύσεων περιορισμένης κλίμακας, διότι η αμερικανική στρατιωτική δύναμη αυτή τη στιγμή δεν επαρκεί για τη διατήρηση των κεκτημένων.
http://news.kathimerini.gr Διαβάστε περισσότερα...

Ο νόμος στη σκιά του πετρελαίου

Του Ian Urbina
International Herald Tribune

Ο Τεοντόρο Ενγκουέμα Ομπιάνγκ, από την Ισημερινή Γουινέα, επισκέπτεται συχνά το αξίας 35 εκατομμυρίων δολαρίων εξοχικό του στο Μαλιμπού της Καλιφόρνιας, όπου τον περιμένει ένας στόλος από πολυτελή αυτοκίνητα και σκάφη, καθώς και ένα ιδιωτικό τζετ. Ποτέ δεν του απαγορεύει κανείς την είσοδο στις ΗΠΑ.

Οι πύλες της Αμερικής είναι λοιπόν πάντοτε ανοικτές για τον υπουργό Γεωργίας και γιο του προέδρου της Ισημερινής Γουινέας, μολονότι οι ομοσπονδιακές αρχές πιστεύουν ότι μεγάλο μέρος, «αν όχι και όλη», της περιουσίας του προέρχονται από νομιμοποίηση παράνομων εσόδων και την εκμετάλλευση προς ίδιον όφελος των αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου που πρόσφατα ανακαλύφθηκαν στη μικρή του χώρα. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από έγγραφα του υπουργείου Δικαιοσύνης και των τελωνείων που έχει στη διάθεσή της η εφημερίδα μας.

Σημειώνεται ότι στην Αμερική ισχύει προεδρικό διάταγμα, που απαγορεύει την έκδοση βίζας σε διεφθαρμένους ξένους αξιωματούχους και στις οικογένειές τους. Το συγκεκριμένο διάταγμα αναφέρει μάλιστα ως μοναδική προϋπόθεση για την άρνηση έκδοσης βίζας την ύπαρξη «αποχρωσών ενδείξεων» διαφθοράς και όχι καταδικαστική απόφαση δικαστηρίου. Η εκπρόσωπος Τύπου της υπηρεσίας του υπουργείου Εξωτερικών που ασχολείται με νομικά ζητήματα αρνήθηκε να σχολιάσει την υπόθεση. Άλλοι ανώτεροι κρατικοί αξιωματούχοι, όμως, παραδέχονται ανεπισήμως ότι ο λόγος που δεν εφαρμόζεται η νομοθεσία είναι η στενή σχέση που διατηρεί η κυβέρνηση της Ισημερινής Γουινέας με το πετρελαϊκό λόμπι των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των εταιρειών ExxonMobil, Hess και Marathon.

«Βεβαίως και όλα εξηγούνται με το πετρέλαιο», σημειώνει ο Τζον Μπένετ, πρέσβης των ΗΠΑ στην Ισημερινή Γουινέα από το 1991 έως το 1994. Ο κ. Μπένετ πιστεύει ότι η Ουάσιγκτον κάνει τα στραβά μάτια στη διαφθορά της οικογένειας Ομπιάνγκ, λόγω της εξάρτησής της από το πετρέλαιο της Ισημερινής Γουινέας. Επισημαίνει μάλιστα ότι στους κρατικούς αξιωματούχους της Ζιμπάμπουε δεν επιτρέπεται η είσοδος στις ΗΠΑ. «Πρόκειται για δύο εξίσου καταπιεστικές κυβερνήσεις», λέει ο κ. Μπένετ, ο οποίος υπηρετεί σήμερα στην αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη. «Αλλά αν η Ζιμπάμπουε είχε τόσο πετρέλαιο όσο και η Ισημερινή Γουινέα, τότε οι πολιτικοί της θα εισέρχονταν ελεύθερα στις ΗΠΑ».

Ο Δημοκρατικός γερουσιαστής του Βερμόντ, Πάτρικ Λίχι, εμφανίζεται εξοργισμένος με τη συμπεριφορά του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. «Το γεγονός ότι κάποιος σαν τον κ. Ομπιάνγκ ταξιδεύει ελεύθερα στις ΗΠΑ σημαίνει ότι το υπουργείο Εξωτερικών δεν εφαρμόζει τη νομοθεσία που έχει ψηφίσει το Κογκρέσο τόσο αυστηρά, όσο θα έπρεπε», μας λέει.

Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ από την πλευρά του αρνείται να δώσει στοιχεία για το πόσες φορές έχει εφαρμοστεί ο νόμος που προβλέπει άρνηση έκδοσης βίζας σε διεφθαρμένους ξένους πολιτικούς. Σε ό, τι αφορά τις πετρελαϊκές εταιρείες που συνεργάζονται με τον κ. Ομπιάνγκ, αρνήθηκαν να σχολιάσουν τα στοιχεία που τον εμπλέκουν σε υποθέσεις διαφθοράς. Η ExxonMobil και η Marathon αρκέστηκαν να διαβεβαιώσουν την εφημερίδα μας πως σέβονται και ακολουθούν τους νόμους.

The New York Times Syndicate Διαβάστε περισσότερα...

Σκληρή η Κίνα έναντι του Ομπάμα

Της Helene Cooper
International Herald Tribune


Κατά την πρόσφατη πρώτη επίσκεψη του Μπάρακ Ομπάμα στην Κίνα, ο Αμερικανός πρόεδρος, ήρθε αντιμέτωπος με μια ταχύτατα αναπτυσσόμενη χώρα, πρόθυμη να πει «όχι» στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε ζητήματα, όπως το Ιράν (ο Χου δεν ανέφερε την πιθανότητα επιβολής κυρώσεων), το νόμισμα της Κίνας (ο Χου δεν έδειξε πρόθυμος να ανατιμήσει το κινεζικό νόμισμα) και τα ανθρώπινα δικαιώματα (ένα κοινό ανακοινωθέν με το οποίο οι δύο χώρες παραδέχονται ότι «έχουν διαφορές»), η Κίνα αντιτάχθηκε στα περισσότερα αιτήματα των Αμερικανών. Όπως επισημαίνουν αναλυτές, το ταξίδι του Ομπάμα στην Κίνα ανέδειξε περισσότερο την ικανότητα των Κινέζων να αντιστέκονται στις πιέσεις και λιγότερο την πρόοδο στα ζητήματα που προωθεί ο Αμερικανός πρόεδρος.

«Η Κίνα σκηνοθέτησε αποτελεσματικά τις δημόσιες εμφανίσεις του προέδρου Ομπάμα και κατόρθωσε να τον ωθήσει να προβεί σε δηλώσεις με τις οποίες υιοθετεί θέσεις μεγάλης πολιτικής σημασίας για τους Κινέζους, ενώ πέτυχε και να υποβαθμίσει ακανθώδη ζητήματα, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα και η νομισματική πολιτική της Κίνας», τονίζει ο Εσβάρ Πρασάντ, ειδικός επί κινεζικών θεμάτων στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ. «Με μια αριστοτεχνική κίνηση, οι Κινέζοι κατάφεραν να μετατοπίσουν τον δημόσιο διάλογο από τους κινδύνους που θέτει για τον πλανήτη η κινεζική νομισματική πολιτική, στους κινδύνους της χαλαρής νομισματικής πολιτικής και τις τάσεις προστατευτισμού στις ΗΠΑ», προσθέτει.

Αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου υποστηρίζουν ότι πέτυχαν αυτό που επεδίωκαν – να αρχίσουν μια απαραίτητη δοσοληψία με έναν αναδυόμενο οικονομικό γίγαντα. Με έναν πολιτισμό τόσο αρχαίο, όπως ο κινεζικός, τονίζουν, θα ήταν αναποτελεσματικό –και θα θύμιζε το ύφος του πρώην προέδρου των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους– για τον Μπαράκ Ομπάμα να προχωρήσει σε ηχηρή σύγκρουση με το Πεκίνο, μια κίνηση που θα αποξένωνε τους Κινέζους. Ο πρόεδρος Ομπάμα, επιμένουν, πέρασε το μήνυμά του, κατά τη διάρκεια κατ’ ιδίαν συναντήσεων.

Πρέπει να γίνουν πολλά
«Δεν περίμενα, και μπορώ να μιλήσω επ’ αυτού εξ ονόματος του προέδρου, ότι θα άλλαζαν τα πάντα στη διάρκεια της επίσκεψής μας στην Κίνα, η οποία διήρκεσε δυόμισι ημέρες», δήλωσε ο Ρόμπερτ Γκιμπς, εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου. «Αντιλαμβανόμαστε ότι θα πρέπει να γίνουν πολλά και ότι θα πρέπει να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε, για να σημειωθεί πρόοδος».

Πολλοί ειδικοί επί κινεζικών θεμάτων, σημειώνουν ότι ο Ομπάμα δεν έφυγε με άδεια χέρια από το Πεκίνο. Οι δύο χώρες εξέδωσαν κοινό ανακοινωθέν πέντε σημείων με το οποίο διαβεβαιώνουν ότι θα συνεργαστούν σε σειρά ζητημάτων. Σύμφωνα με το ανακοινωθέν, θα υπάρξουν τακτικές ανταλλαγές απόψεων μεταξύ Ομπάμα και Χου, ενώ κάθε πλευρά δεσμεύεται ότι θα δώσει μεγαλύτερη προσοχή στα στρατηγικής σημασίας ζητήματα για την άλλη. Επίσης, οι δύο πλευρές δηλώνουν ότι θα συνεργαστούν σε οικονομικά ζητήματα, το Ιράν και την κλιματική αλλαγή. Ωστόσο, παρά το συμφιλιωτικό ύφος που εκδηλώθηκε πριν από αρκετές εβδομάδες όταν ο Ομπάμα αρνήθηκε να συναντήσει τον ηγέτη των Θιβετιανών, Δαλάι Λάμα, πριν επισκεφθεί την Κίνα, με στόχο να μην προσβάλει τους ηγέτες της Κίνας, παραμένει ασαφές αν ο Ομπάμα σημείωσε πρόοδο επί των σημαντικών ζητημάτων της αμερικανικής πολιτικής στην Κίνα και αλλού στην Ασία.

Σε διάσκεψη στη Σιγκαπούρη, ο Ομπάμα προέβη σε μια ακόμη υποχώρηση για ενα μείζον ζήτημα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, την κλιματική αλλαγή, όταν παραδέχτηκε ότι η σύναψη διεθνούς συμφωνίας για την αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί μέχρι τα τέλη του έτους.

Ελπίζουν στο μέλλον
Πρώην πρόεδροι των ΗΠΑ επέμεναν να πετυχαίνουν συγκεκριμένους στόχους πριν από τα ταξίδια τους στο εξωτερικό. Κατά την επίσκεψή του στο Πεκίνο, ο πρόεδρος Μπους έλαβε δεσμευτικές διαβεβαιώσεις από τους Κινέζους για το κορυφαίο ζήτημα της εξωτερικής του πολιτικής, τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Ο πρώην πρόεδρος Μπιλ Κλίντον καθοδήγησε την Κίνα στην προσπάθειά της να μετάσχει στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Και όταν επισκέφτηκαν την Κίνα, αμφότεροι οι δύο πρώην πρόεδροι, πέτυχαν να προβεί το Πεκίνο σε μια μικρή παραχώρηση στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αυτή τη φορά, ο Χου δεν ακολούθησε το παράδειγμα του Ρώσου προέδρου Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ο οποίος, μετά μήνες πιέσεων από την κυβέρνηση Ομπάμα, ισχυρίζεται τώρα ότι είναι ανοιχτός στο ενδεχόμενο επιβολής κυρώσεων κατά του Ιράν, αν οι διαπραγματεύσεις αποτύχουν στο να περιστείλουν τις πυρηνικές φιλοδοξίες της Τεχεράνης.

Η αμερικανική κυβέρνηση χρειάζεται την υποστήριξη της Κίνας αν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ πρόκειται να ψηφίσει υπέρ της επιβολής αυστηρότερων κυρώσεων στο Ιράν. Στην κοινή συνέντευξη όμως Χου - Ομπάμα, ο Κινέζος πρόεδρος δεν αναφέρθηκε στο ενδεχόμενο επιβολής κυρώσεων. Αντ’ αυτού είπε ότι είναι πολύ σημαντικό να επιλυθεί το ζήτημα του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν μέσω διαλόγου και διαπραγματεύσεων. Αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου παραδέχονται ότι δεν έλαβαν ό,τι ήθελαν από τον Χου, στο ζήτημα του Ιράν όμως υποστηρίζουν ότι η μέθοδος του Ομπάμα θα αποφέρει μακροπρόθεσμα καρπούς. Δεν περιμένουμε από τους Κινέζους να αλλάξουν πορεία, λέει Αμερικανός αξιωματούχος, περιμένουμε να μην θέτουν εμπόδια.

Ο πρόεδρος Ομπάμα δεν κατόρθωσε να μετακινήσει τους Κινέζους ούτε από τις θέσεις για τη νομισματική τους πολιτική. Η Κίνα δέχεται έντονες επικρίσεις όχι μόνον από τις ΗΠΑ, αλλά και την Ευρώπη και αρκετές χώρες της Ασίας, για να αναθεωρήσει τη νομισματική της πολιτική, σύμφωνα με την οποία διατηρεί το νόμισμά της, το γουάν, σε τεχνητά χαμηλή ισοτιμία έναντι του δολαρίου για να ενισχύσει τις εξαγωγές της. Διαβάστε περισσότερα...

Το ΚΥΚΕΜ τίμησε τον Μενέλαο Χριστοδούλου

Με μία σεμνή τελετή, την Τρίτη 24 Νοεμβρίου, το Κυπριακό Κέντρο Μελετών (ΚΥ.ΚΕ.Μ) τίμησε το μεγάλο Κύπριο γλωσσολόγο κον Μενέλαο Χριστοδούλου για την συνεισφορά του στην τυποποίηση των γεωγραφικών ονομάτων στην Κύπρο. Στον τιμητικό λόγο που εκφώνησε, ο φιλόλογος – συγγραφέας, κος Ανδρέας Παστελλάς εξήρε το έργο και την προσφορά του Μενέλαου Χριστοδούλου, ο οποίος από τη δεκαετία του 1960, ασταμάτητα και συστηματικά, εργάστηκε για την μεταγραφή των κυπριακών τοπωνυμίων στο ρομανικό αλφάβητο, σύμφωνα με τις αρχές και τους κανόνες του ΟΗΕ.

Η τιμητική τελετή πραγματοποιήθηκε μέσα στα πλαίσια επιστημονικής συζήτησης που διοργάνωσε το ΚΥΚΕΜ για την τυποποίηση των γεωγραφικών ονομάτων στην Κύπρο, στο Πολιτιστικό Κέντρο της Μαρφίν – Λαϊκή, με ομιλητές τον πρόεδρο της Μόνιμης Κυπριακής Επιτροπής Τυποποίησης Γεωγραφικών Ονομάτων, κον Πρόδρομο Βασιλείου και το μέλος της επιτροπής, φιλόλογο – συγγραφέα, κον Ανδρέα Μακρίδη. Διαβάστε περισσότερα...

Τρομοκρατική ενέργεια ο εκτροχιασμός του Νιέφσκι Εξπρές

Σε βόμβα αποδίδεται από τις αρχές ασφαλείας ο εκτροχιασμός της ταχείας που εκτελούσε το δρομολόγιο Μόσχα - Αγία Πετρούπολη

AFP

Μόσχα. Σε έκρηξη βομβιστικού μηχανισμού οφείλεται ο εκτροχιασμός του επιβατικού τρένου Νιέφσκι Εξπρές ενόσω διέσχιζε δασώδη περιοχή, 400 χιλιόμετρα από τη Μόσχα. Ο εκτροχιασμός του συρμού είχε αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον 39 άτομα και να τραυματιστούν άλλα εκατό, ανακοίνωσε αργά χθες το απόγευμα ο αρχηγός της υπηρεσίας πληροφοριών (FSB) Αλεξάντερ Μπορτνίκοφ.

Επίσης, σύμφωνα με δηλώσεις του εκπροσώπου Τύπου της ομοσπονδιακής επιτροπής διερεύνησης των αιτίων του τραγικού συμβάντος, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο εκτροχιασμός του σιδηροδρομικού συρμού οφείλεται σε τρομοκρατική επίθεση, που κόστισε τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους. Αλλωστε, οι αξιωματούχοι της επιτροπής που βρέθηκαν στο τόπο του εκτροχιασμού συνέλεξαν αρκετά θραύσματα που ανήκουν –όπως τουλάχιστον λένε– στον εκρηκτικό μηχανισμό.

Το Νιέφσκι Εξπρές εκτροχιάστηκε αργά το βράδυ της Παρασκευής στην ίδια περιοχή, που είχε ανάλογο ατύχημα τον Αύγουστο του 2007 – και πάλι μετά την τοποθέτηση βόμβας στο Νιέφσκι Εξπρές. Τότε είχαν τραυματιστεί περισσότερα από εξήντα άτομα, πολλά από τα οποία σοβαρά.

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες του εκτροχιασμού του σιδηροδρομικού συρμού, μεταξύ των οποίων και πολλοί επιβάτες του τρένου που κατάφεραν να διαφύγουν χωρίς τραυματισμούς, καθώς και πολλοί περίοικοι, λίγο προτού διαπιστώσουν ότι το τρένο είχε ξεφύγει από τη σιδηροτροχιά άκουσαν έναν εκκωφαντικό κρότο. Επίσης, αξιωματούχοι της αστυνομίας, μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, τόνισαν ότι κάτω από τις ράγες του τρένου είχε σχηματιστεί ένας κρατήρας, γεγονός που υποδεικνύει το ακριβές σημείο όπου τοποθετήθηκε ο εκρηκτικός μηχανισμός.

Αν και μέχρι αργά χθες το απόγευμα δεν είχε επιβεβαιωθεί κατά πόσο κάποια οργάνωση ανέλαβε την ευθύνη της πολύνεκρης βομβιστικής επίθεσης, ο ραδιοφωνικός σταθμός «Ηχώ της Μόσχας» ανέφερε πως για την επίθεση ευθύνεται η σκληροπυρηνική εθνικιστική οργάνωση «Μάχη 18». Πάντως, σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχε μέχρι αργά το απόγευμα ο ραδιοφωνικός σταθμός, η ανάληψη της ευθύνης είχε γίνει με την ανάρτηση σχολίου σε μπλογκ με έντονο ξενοφοβικό χαρακτήρα και δεν ήταν δυνατό να βρεθεί κατά πόσο ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα.

Ο Ρώσος πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ, αμέσως μετά την ανακοίνωση του εκτροχιασμού του τρένου, ζήτησε από τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες να μελετήσουν το συμβάν ενδελεχώς και, φυσικά, να βοηθήσουν τους τραυματίες και άλλους επιβάτες του συρμού.

«Να καταστήσετε βέβαιο ότι δεν θα επικρατήσει χάος, επειδή ήδη οι εντάσεις είναι πολύ ισχυρές», τόνισε ο κύριος Μεντβέντεφ, απευθυνόμενος στον υπουργό Εσωτερικών Ρασίντ Νουργαλίγεφ κατά τη διάρκεια τηλεδιάσκεψης, ανέφερε η κρατική τηλεόραση της Ρωσίας.

Σε συνάντηση που είχε αργότερα με τα μέλη της ειδικής κυβερνητικής επιτροπής που συστάθηκε για να διαχειριστεί άμεσα την κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά τον πολύνεκρο εκτροχιασμό του τρένου, ο Ρώσος πρόεδρος εξέφρασε τα ειλικρινή του συλλυπητήρια προς τις οικογένειες των θυμάτων και τις ευχές του για ταχεία ανάρρωση σε όσους τραυματίστηκαν, ενώ τήρησε και ενός λεπτού σιγή.

Πάντως, ακόμα και μέχρι αργά το απόγευμα του Σαββάτου, ο ακριβής αριθμός των θυμάτων εξακολουθούσε να είναι συγκεχυμένος. Ο Αλεξάντερ Μπασούλιν, αξιωματούχος του υπουργείου Εκτακτων Καταστάσεων, σύμφωνα με το ειδησεογραφικό πρακτορείο Ιταρ Τας, ανέφερε ότι οι νεκροί ανέρχονται σε 39. Ειδικότερα, ανακοίνωση του υπουργείου αναφέρει ότι έχουν επιβεβαιωθεί 25 θάνατοι, αγνοούνται 18 άτομα που επέβαιναν στο συρμό και οι τραυματίες ανέρχονται σε 96.

Το Νιέφσκι Εξπρές, αξίζει να σημειωθεί, είναι ο ταχύτερος σιδηροδρομικός συρμός που συνδέει τη Μόσχα με την Αγία Πετρούπολη. Πολύ συχνά χρησιμοποιείται από αλλοδαπούς τουρίστες.

http://news.kathimerini.gr Διαβάστε περισσότερα...

Το ολίσθημα της ΕΕ στην έκθεση για την Τουρκία

Χρήστος Ιακώβου

Η έκθεση προόδου για την Τουρκία δεν μπορούσε να ικανοποιήσει όλες τις πλευρές και θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι το κείμενο για την Tουρκία αντανακλά κάποιες ισορροπίες, απαραίτητες για να οδηγήσουν τα πράγματα ομαλά προς τη σύνοδο του ερχομένου Δεκεμβρίου.
Η φιλοσοφία της έκθεσης, όπως και στο παρελθόν, επαναλαμβάνει ότι η Tουρκία αποτελεί «ειδική περίπτωση» υποψηφίου προς ένταξη. Eίναι ευρέως αποδεκτό στους κόλπους της ΕΕ, ότι η χώρα συγκεντρώνει πολλές «ιδιαιτερότητες» σε σχέση με την πεπατημένη των υπολοίπων υποψηφίων. Αυτό είναι ένα στοιχείο που, αν αναλύσει κανείς την ουσία του, εξόφθαλμα καταργεί την ιδεαλιστική έννοια της ισότιμης μεταχείρισης, στην οποία δεσμεύεται η ΕΕ, και την καθιστά, κατά το μάλλον ή ήττον, ευχολόγιο. Λόγω της διαφορετικότητάς της και κυρίως εξαιτίας της αντιφατικής φύσης του κοινωνικού και πολιτικού της ιστού, η Tουρκία δεν θα τύχει ισότιμης αντιμετώπισης. Αυτό το αντιλαμβάνονται και το αναμένουν περισσότερο οι Τούρκοι απ΄ όσο αφήνεται να εννοηθεί στην έκθεση.
Η έκθεση συνεχίζει, επίσης, την ίδια λογική την οποία υιοθέτησε πριν από πέντε χρόνια. Υποστηρίζοντας την έναρξη των διαβουλεύσεων, η Eυρωπαϊκή Eπιτροπή, ουσιαστικά, είχε παραδεχθεί ότι οι διαπραγματεύσεις αποτελούν μοναδικό τρόπο προκειμένου να επιτευχθεί ο πολιτικός μετασχηματισμός της Tουρκίας, από τριτοκοσμική σε ευρωπαϊκή χώρα. Σε αντίθετη περίπτωση, σύμφωνα με την Επιτροπή, θα οδηγηθεί η Τουρκία σε περιθωριοποίηση από τη διαδικασία μετεξέλιξης της Ευρώπης, με πιο πιθανή συνέπεια τη μελλοντική μετάλλαξή του κεμαλικού κοσμικού συστήματος. Αυτό, ίσως, οδηγήσει την Τουρκία σε απρόβλεπτη συμπεριφορά και πιθανότατα σε περαιτέρω ταύτισή της με τον ρευστό και υποανάπτυκτο κόσμο της Μέσης Ανατολής. Σήμερα, βεβαίως, δεν λαμβάνει υπόψη την στροφή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, υπό τους Ερντογάν-Νταβούντογλου, από τον ευρωκεντρισμό στον ευρασιατισμό.
Στο ζήτημα των μειονοτικών δικαιωμάτων στην Τουρκία, η έκθεση δημιούργησε ένα αρνητικό προηγούμενο. Oι παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Tουρκία είναι πυκνές και σε συστηματική βάση, όμως, αφορούν το σύνολο του πληθυσμού, όχι μόνο την κουρδική μειονότητα, όπως λανθασμένα επικεντρώνεται η έκθεση. Oυσιαστικά, λοιπόν, η EΕ στέλνει λάθος μήνυμα ότι ενδιαφέρεται μόνο για τους Kούρδους και όχι για το σύνολο των Τούρκων πολιτικών.
Στην έκθεση, τέλος, υπάρχουν εσφαλμένα, κολακευτικές αναφορές στις μεταρρυθμίσεις του τουρκικού πολιτικού και δικαστικού συστήματος. Oι Τούρκοι αριστεροί, για παράδειγμα, θα ήταν πολύ πιο ικανοποιημένοι από τους «εγκεφάλους» που συνέταξαν την έκθεση, αν αυτοί εξέταζαν τα τεκταινόμενα στα δικαστήρια της χώρας, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα και η νομοθεσία παραβιάζονται μονίμως. Με αυτό τον τρόπο, η ΕΕ προέβη σε ένα ολίσθημα που πιθανόν να τη φέρει στη δυσχερή θέση να υπερασπίζεται μόνο τα δικαιώματα μιας συγκεκριμένης εθνότητας. Αυτό είναι έξω από το πνεύμα μιας θεμελιώδους συντεταγμένης της οικοδόμησης, μετεξέλιξης και ολοκλήρωσης της ΕΕ, δηλαδή της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων ανεξαιρέτως των πολιτών ενός κράτους και όχι μίας συγκεκριμένης μειονότητας. Διαβάστε περισσότερα...

Νέες τουρκικές ΝΟΤΑΜ για Καστελλόριζο - Επανέρχονται με ασκήσεις μετά πυρών!

Nέα προκλητική τουρκική ΝΟΤΑΜ για ασκήσεις με χρήση πυρών μεταξύ Ρόδου και Καστελλόριζου, εντός του FIR Αθηνών στις αρχές Δεκεμβρίου. Η ιδιαιτερότητα: Δεσμεύουν σχεδόν την διπλάσια περιοχή για βολές από αυτές που είχαν δεσμεύσει στις προηγούμενες περιπτώσεις. Και πάλι δεν αναγνωρίζουν όρια FIR μεταξύ Ρόδου και Καστελλόριζου και αυτή την φορά «κόβουν» την περιοχή στα δύο με χρήση πυρών και όχι για αποστολές έρευνας-διάσωσης, όπως την προηγούμενη φορά.

Η ΝΟΤΑΜ που απέστειλαν αναφέρει ως "τουρκικής αρμοδιότητας" την συγκεκριμένη περιοχή και όλα αυτά βέβαια μόνο τυχαία δεν γίνονται. Υπάρχει ένα συντονισμένο σχέδιο για «απομόνωση» του Καστελλόριζου και να μην λαμβάνεται υπ’όψιν η υφαλοκρηπίδα του νησιού.

Μόλις χθες ο υπουργό Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος στην ενημέρωση της Διαρκούς Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Άμυνας και Εξωτερικών, έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο Καστελλόριζο και την σημασία που έχει το νησί, καθώς έτσι εφάπτεται η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη Ελλάδας και Κύπρου.

Υφαλοκρηπίδα, FIR και ΑΟΖ είναι αυτά που θέλει να «σπάσει» η Άγκυρα με την τακτική της μη αναγνώρισης των ορίων του FIR μεταξύ Ρόδου και Καστελλόριζου.

Χθες εκδόθηκε άλλη μία ΝΟΤΑΜ για άσκηση που ολοκληρώθηκε το μεσημέρι από την πλευρά της Άγκυρας με την οποία απορρίπτει την ελληνική θέση περί FIR:

A3718/09 (Issued for LTBB LGGG) - NAVIGATIONAL WARNING TO ALL CONCERNED:
REF (A) TURKISH MESSAGE 201240 LTAAYEYX
REF (B) GREEK MESSAGE 231207 LGACYAYC
THE VIEWS EXPRESSED IN TURKISH MESSAGE IN REF (A) REMAIN UNCHANGED
AND THE MESSAGE IN REF (A) IS VALID AND EFFECTIVE. THE GREEK MESSAGE
IN REF (B) IS NULL AND VOID.
TURKEY ALSO WOULD LIKE TO EMPHASIZE THAT NO FURTHER EXPLANATION WILL
BE GIVEN TO ANY OBJECTION RAISED TO TURKISH NOTAM IN REF (A). SFC - FL100, 25
NOV 13:10 2009 UNTIL 25 NOV 22:00 2009. CREATED: 25 NOV 13:25 2009

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr Διαβάστε περισσότερα...

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Διαβάστε περισσότερα...

Σε αδιέξοδο ξανά το ιρανικό ζήτημα

Α.P., Reuters Πηγή: http://news.kathimerini.gr

ΒΙΕΝΝΗ. Απαισιόδοξος όσον αφορά τις προοπτικές διευθέτησης του ιρανικού ζητήματος στο εγγύς μέλλον εμφανίστηκε χθες ο επικεφαλής της Διεθνούς Επιτροπής για την Ατομική Ενέργεια (ΙΑΕΑ), Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι. Ο Αιγύπτιος αξιωματούχος υποστήριξε ότι οι διαπραγματεύσεις με αντικείμενο τη γνωστή πρόταση για τη μεταφορά του 75% των αποθεμάτων εμπλουτισμένου ουρανίου του Ιράν στη Γαλλία ή τη Ρωσία έχουν περιέλθει σε αδιέξοδο και κατηγόρησε την Τεχεράνη για έλλειψη διάθεσης συνεργασίας.

Την ίδια στιγμή, τα μέλη της Διοικούσας Eπιτροπής της ΙΑΕΑ αναμένεται να εγκρίνουν για πρώτη φορά έπειτα από τέσσερα ολόκληρα χρόνια πρόταση ψηφίσματος σε βάρος του Ιράν. Την πρόταση ψηφίσματος, μάλιστα, υπογράφουν από κοινού οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Ρωσία, η Κίνα, η Γερμανία και η Γαλλία. Επισημαίνεται ότι Ρωσία και Κίνα έχουν κατ’ επανάληψη αποτρέψει την προώθηση ψηφίσματος κατά της Τεχεράνης τόσο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όσο και στη Διοικούσα Επιτροπή της ΙΑΕΑ.

Καμία πρόοδος

«Δεν έχει σημειωθεί η παραμικρή πρόοδος στα εναπομείναντα επίμαχα ζητήματα τα οποία πρέπει να αποσαφηνιστούν προκειμένου η επιτροπή να πιστοποιήσει την ειρηνική φύση του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος», δήλωσε χθες ο κ. Ελ Μπαραντέι. «Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο και δεν θα απεγκλωβιστούμε όσο η Τεχεράνη δεν δείχνει διατεθειμένη να συνεργαστεί», πρόσθεσε ο επικεφαλής της ΙΑΕΑ. Ο κ. Ελ Μπαραντέι θεωρείται υπέρμαχος της διευθέτησης του ιρανικού ζητήματος διά της διπλωματικής οδού και ως εκ τούτου η χθεσινή του τοποθέτηση προκάλεσε αίσθηση. Πολιτικοί αναλυτές εκτιμούσαν, ωστόσο, ότι η «απογοήτευση» του κ. Ελ Μπαραντέι πηγάζει από τη διαφαινόμενη αδυναμία να επιλύσει το ιρανικό ζήτημα πριν αποχωρήσει από το αξίωμα στα τέλη του μήνα.

Στο μεταξύ, το Κρεμλίνο κάλεσε χθες το Ιράν να συμφωνήσει με την πρόταση για τη μεταφορά του 75% των εμπλουτισμένων αποθεμάτων ουρανίου της χώρας στη Ρωσία και τη Γαλλία. «Η Ρωσία υπογράμμισε την ανάγκη να τηρηθούν οι αρχές της κατ’ αρχήν συμφωνίας της 1ης Οκτωβρίου», αναφέρεται σε ανακοίνωση του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών. Η ανακοίνωση εκδόθηκε με αφορμή τη συνάντηση του υφυπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας και του Ιρανού πρέσβη στη Μόσχα. Διαβάστε περισσότερα...

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Διαβάστε περισσότερα...

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Διαβάστε περισσότερα...

Αποστρατικοποίηση και διεθνές δίκαιο

Του Ανδρέα Πενταρά*

Η προ ολίγων ημερών αποκάλυψη του προέδρου της Δημοκρατίας ότι συμφώνησε με το Ταλάτ τη πλήρη αποστρατιωτικοποίηση του ομόσπονδου κράτους που θα προκύψει από τη λύση, χωρίς ταυτόχρονα να συζητηθούν και τα άλλα ζητήματα που συνθέτουν τη πτυχή της ασφάλειας (συνθήκη εγγυήσεων, συνθήκη συμμαχίας, παρουσία στρατιωτικών αποσπασμάτων Ελλαδας-Τουρκίας, ειρηνευτική δύναμη, βρετανικές βάσεις, κλπ) δημιουργεί πολλές απορίες και ερωτηματικά για τα οποία αναφερθήκαμε σε προηγούμενη αρθρογραφία.

Υπάρχει όμως και μια άλλη παράμετρος που οι ιθύνοντες του τόπου φαίνεται να αγνοούν. Ενώ δηλαδή με τη πρώτη ευκαιρία διατυμπανίζουν ότι η λύση του Κυπριακού θα πρέπει να συνάδει με το διεθνές δίκαιο και τις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από την άλλη οι ίδιοι φροντίζουν να απαξιώνουν και το διεθνές δίκαιο και τις Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες. Γιατί η αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου παραβιάζει και το καταστατικό χάρτη των ΗΕ και τη συνθήκη της Λισσαβώνας.

Στο καταστικό χάρτη των ΗΕ καθορίζεται σαφώς ότι η αποτολή του Οργανισμού είναι η διατήρηση της διεθνούς ασφάλειας και ειρήνης και για την επίτευξη αυτού του σκοπού καθορίζονται πολλές και ποικίλες δράσεις μεταξύ των οποίων είναι και η χρήση στρατιωτικών δυνάμεων, όπως εξειδικεύεται στα κεφάλαια 6 και 7 του καταστατικού Χάρτη. Όπως είναι γνωστό όμως, ο ΟΗΕ δεν διαθέτει δικές του Ένοπλες Δυνάμεις και για το λόγο αυτό, σε κάθε περίπτωση που θα απαιτηθεί η χρήση στρατιωτικών δυνάμεων είτε για τις ειρηνευτικές αποστολές κάτω από το κεφάλαιο 6, είτε για ένοπλη δράση κάτω από το κεφάλαιο 7, κάνει έκκληση στα κράτη – μέλη του να συνεισφέρουν από τις δικές τους Ένοπλες Δυνάμεις. Συγκεκριμένα στο άρθρο 45 του Χάρτη καθορίζεται όπως ΄΄ ...τα μέλη πρέπει να διατηρούν αμέσως διαθέσιμα τμήματα Εθνικής Αεροπορίας για συνδυασμένη διεθνή εξαναγκαστική δράση....΄΄ Με λίγα λόγια ο ίδιος ο ΟΗΕ υποχρεώνει τα μέλη του να διαθέτουν ετοιμοπόλεμες Ένοπλες Δυνάμεις, γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει την αποστολή του αναφορικά με τη διεθνή ασφάλεια και ειρήνη. Ας μη ξεχνούμε άλλωστε ότι από το 1945 μέχρι σήμερα ο ΟΗΕ εκπλήρωσε πέραν των 70 ειρηνευτικών επιχειρήσεων σε διάφορα μέρη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου. Σ΄αυτές τις επιχειρήσεις συμμετείχαν 1.000.000 περίπου στρατιώτες από δεκάδες χώρες του πλανήτη. Μπορεί να φαντασθεί κανείς πως θα ήταν ο κόσμος σήμερα αν όλα τα κράτη ή κάποια από αυτά ήταν αποστρατιωτικοποιημένα, με αποτέλεσμα ο ΟΗΕ να μην έχει τη δυνατότητα άντλησης στρατιωτικού δυναμικού και κατά συνέπεια παρέμβασης στις διεθνείς κρίσεις, υπέρ της ειρήνης;

Όμως, πέραν του άρθρου 45 του καταστατικού Χάρτη, υπάρχει και το άρθρο 51, το οποίο δίνει το δικαίωμα στα κράτη να κάμνουν χρήση των Ενόπλων τους Δυνάμεων στη περίπτωση ατομικής ή συλλογικής αυτοάμυνας. Με λίγα λόγια ο ΟΗΕ υποχρεώνει τα κράτη να φροντίζουν για την εθνική τους ασφάλεια με τις δικές τους Ένοπλες Δυνάμεις και διατηρεί για τον εαυτό του την ευθύνη της διεθνούς ασφάλειας και ειρήνης. Εμείς δυστυχώς εδώ στη Κύπρο, νομίζουμε ότι καταργώντας τις Ένοπλες Δυνάμεις, ο ΟΗΕ θα μας διασφαλίσει την ειρήνη και ασφάλεια!


Πέραν όμως από τον ΟΗΕ είναι και η ΕΕ η οποία υποχρεώνει τα κράτη –μέλη της να διατηρούν ισχυρές Ενοπλες Δυνάμεις. Στο άρθρο 42 παρ. 3 της συνθήκης της Λισσαβόνας καθορίζεται όπως ΄΄...τα κράτη δεσμεύονται να ενισχύουν τις Ένοπλες τους Δυνάμεις...΄΄ Αυτή η δέσμευση κρίθηκε απαραίτητη από την ΕΕ στα πλαίσια αφενός υλοποίησης της ΚΕΠΠΑ και αφετέρου της πολιτικής για συλλογική άμυνα, όπως καθορίζεται στο άρθρο 42 παρ. 7 της συνθήκης, όπου ΄΄σε περίπτωση κατά την οποία κράτος μέλος δεχθεί επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη των ΗΕ΄΄.

Είναι φανερό λοιπόν ότι η επιτευχθείσα συμφωνία Χριστόφια –Ταλάτ για πλήρη αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου, βρίσκεται σε διάσταση με το διεθνές δίκαιο αφού παραβιάζει και το καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και τη συνθήκη της Λισσαβόνας. Η θέση αυτή της κυβέρνησης αλλά και όσων πολιτικών ηγεσιών σιωπηλά την αποδέχθηκαν, προσδιορίζει και το βαθμό σύμπτωσης των συμφερόντων της Κύπρου με αυτά της διεθνούς κοινότητας και κατά συνέπεια το βαθμό εξυπηρέτησης του Εθνικού συμφέροντος. Είναι τυχαίο άραγε το γεγονός ότι από τα 192 κράτη- μέλη του ΟΗΕ κανένα δεν είναι αποστρατιωτικοποιημένο;


*υποστράτηγος ε.α. Διαβάστε περισσότερα...

Αποκαλύπτουμε την επιστολή Χριστόφια προς τους 26 ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Επιδιώκει κινήσεις από Τουρκία

Στην επιστολή του, ο κ. Χριστόφιας αφήνει ορθάνοιχτο παράθυρο ευκαιρίας στην 'Αγκυρα να προβεί σε κινήσεις στο Κυπριακό ή τα ευρωτουρκικά πριν το Συμβούλιο του Δεκεμβρίου - Σε αντίθετη περίπτωση τονίζει ότι θα λάβει μέτρα σε διαβούλευση με τους εταίρους

Ήπια προειδοποίηση με επιστολή του προς τους 26 εταίρους στην ΕΕ, ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα υποχρεωθεί να λάβει μέτρα έναντι της Τουρκίας στο Συμβούλιο του Δεκεμβρίου, αν η 'Αγκυρα μέχρι τότε δεν δείξει εμφανή σημάδια ότι θα συμβάλει ουσιαστικά στη διαπραγμάτευση του Κυπριακού ή αν δεν υλοποιήσει τις ευρωπαϊκές της δεσμεύσεις, απευθύνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στην επιστολή, την οποία αποκαλύπτει σήμερα ο «Π», ο Δημήτρης Χριστόφιας παραθέτει όλο το χρονικό τής μη συμμόρφωσης της Τουρκίας, σύμφωνα με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της Ευρωβουλής. Τονίζει ότι το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας και Τούρκοι αξιωματούχοι αποκλίνουν από τη συμφωνημένη με τον κ. Ταλάτ βάση λύσης διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, ενώ επικρίνει την Τουρκία για παιχνίδι απόδοσης ευθυνών για έλλειψη βούλησης για λύση στον ίδιο τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ένα παιχνίδι στο οποίο ο κ. Χριστόφιας θεωρεί συμμέτοχο και τον Τ/Κ ηγέτη. Στην επιστολή τονίζεται ότι μετά από 18 μήνες διαπραγματεύσεων, η Τουρκία δεν έχει συμβάλει στη διαδικασία σε πτυχές που την αφορούν, όπως το εδαφικό, η ασφάλεια και οι έποικοι. Ο κ. Χριστόφιας επιδιώκει στην ουσία να «εκβιάσει» την Τουρκία να προβεί σε κινήσεις πριν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου, ενώ απευθύνεται και προς την ΕΕ, τονίζοντας ότι επιδίωξή του είναι τα μέτρα κατά της 'Αγκυρας να ληφθούν σε «διαβούλευση» με τους εταίρους.

Η επιστολή
Παραθέτουμε το πλήρες κείμενο της επιστολής Χριστόφια.
«Αισθάνομαι ότι είναι αναγκαίο να επικοινωνήσω μαζί σας για να επιστήσω την προσοχή στο ζήτημα τής μη συμμόρφωσης της Τουρκίας στις υποχρεώσεις της προς την ΕΕ.
Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που συμφωνήσαμε την έναρξη των διαπραγματεύσεων της Ένωσης με την Τουρκία. Σε αυτό το διάστημα, η Ένωση έχει απευθύνει πολλές προειδοποιήσεις προς την Τουρκία για τη μη συμμόρφωσή της, χωρίς αποτέλεσμα. Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει επιδείξει άνευ προηγουμένου υπομονή στην προσπάθεια υλοποίησης του Πρωτοκόλλου της 'Αγκυρας, η εφαρμογή του οποίου αποτελεί αδιαμφισβήτητη νομική υποχρέωση της Τουρκίας.
Σύμφωνα με τις θέσεις που έλαβε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, η Τουρκία είχε υποχρέωση να στηρίξει ενεργά τις προσπάθειες για λύση του κυπριακού προβλήματος. Με λύπη μου παρατηρώ ότι η Τουρκία μόνο υποκριτική στήριξη έχει δώσει μέχρι τώρα στη διαδικασία διαπραγμάτευσης. Η ρητορική που εκπορεύεται από την 'Αγκυρα αποκλίνει από τις βασικές αρχές που συμφωνήθηκαν στον διακοινοτικό διάλογο ως βάση της λύσης του κυπριακού προβλήματος. Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας και πολυάριθμοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της τουρκικής κυβέρνησης χρησιμοποιούν προκλητική και ανακριβή ορολογία στην προσπάθειά τους να αποκλίνουν από τη συμφωνημένη βάση για μια λύση διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα, όπως ορίζεται από τα Ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, με ενιαία κυριαρχία, ενιαία διεθνή προσωπικότητα, και ενιαία ιθαγένεια. Οι δημόσιες δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων δεν συνάδουν με τα Ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας.



Οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της ΕΕ καλούν την Τουρκία:
*Να στηρίξει ενεργά τις διαπραγματεύσεις για μια συνολική επίλυση του Κυπριακού βασισμένη στα Ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και στις αρχές επί των οποίων ιδρύθηκε η ΕΕ
*Να διευκολύνει το κλίμα των διαπραγματεύσεων αποσύροντας τουρκικές δυνάμεις και να επιστρέψει στους δύο ηγέτες να διαπραγματευθούν ελεύθερα
*Να εφαρμόσει το Επιπρόσθετο Πρωτόκολλο και να ανοίξει τα λιμάνια κι αεροδρόμιά της σε αεροσκάφη και πλοία της Κυπριακής Δημοκρατίας
*Να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, να εξομαλύνει τις σχέσεις και να άρει τα βέτο από τη συμμετοχή της σε Διεθνείς Οργανισμούς.


Μετά από 18 μήνες διαπραγματεύσεων σε διάφορα επίπεδα, απευθείας συνομιλίες 14 μηνών και πάνω από 50 συναντήσεις των ηγετών, παρατηρούμε με λύπη ότι η πρόοδος είναι μη ικανοποιητική. Ακόμα κι έπειτα από τόσους πολλούς μήνες, ολόκληρα κεφάλαια, όπως αυτά του εδαφικού, της ασφάλειας και των εποίκων, δεν έχουν συζητηθεί δεόντως. Θεωρώ ότι αυτό είναι επαρκής απόδειξη ότι η Τουρκία δεν έχει συμβάλει στη διαδικασία. Αντί να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της έναντι της Ένωσης και της Κύπρου, η Τουρκία έχει, κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, εμπλακεί σε ένα παιχνίδι απόδοσης ευθυνών κατά του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας για καθ΄ υπόθεσιν έλλειψη βούλησης για λύση και για καθ΄ υπόθεσιν καθυστέρηση των διαπραγματεύσεων. Δυστυχώς, ο ηγέτης της τ/κ Κοινότητας και διαπραγματευτής κ. Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, είναι επίσης αναμεμειγμένος σε αυτό το παιχνίδι.


Ως αποτέλεσμα της προσδοκίας μας ότι η Τουρκία θα παρείχε στήριξη στη διαδικασία διαπραγμάτευσης με πρακτικό και ουσιαστικό τρόπο, επιδείξαμε επιμονή και καρτερικότητα. Λαμβάνοντας υπόψη την απογοητευτική πρόοδο στις διαπραγματεύσεις, τη στάση της Τουρκίας έναντι των διαπραγματεύσεων και την άρνησή της να εφαρμόσει τις υποχρεώσεις της, αποτελεί πεποίθησή μας ότι θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τη θέση μας, σε διαβούλευση με εταίρους, έναντι των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου και να λάβουμε συγκεκριμένα μέτρα, εκτός κι αν στο μεταξύ υπάρξουν εμφανείς ενδείξεις αλλαγής στάσης από την πλευρά της Τουρκίας».



ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΔΕΙΛΙΝΗΣ

Κωδικός άρθρου: 911557

ΠΟΛΙΤΗΣ - 26/11/2009, Σελίδα: 3 Διαβάστε περισσότερα...

Η ΜΙΤ επεκτείνεται στον τομέα της ενέργειας

Sabah (24/11/2009)



Το γεγονός ότι η Τουρκία άρχισε να παίζει αποτελεσματικό ρόλο στη διεθνή ενεργειακή σκηνή κινητοποίησε τη ΜΙΤ. Η ΜΙΤ, η οποία συνέστησε Δ/νση Ενέργειας, εκπαιδεύει υψηλά στελέχη των εταιριών ενέργειας για την ασφαλή χρησιμοποίηση των τεχνολογικών μέσων. Στο πλαίσιο της εκπαίδευσης αυτής, προτείνεται οι συνδιαλέξεις με τα κινητά να γίνονται με προσοχή και να μην χρησιμοποιούνται σαφείς διατυπώσεις για τα σχέδια. Διαβάστε περισσότερα...

Ο φρουρός που άνοιξε το Τείχος του Βερολίνου

«Διέταξα τους άνδρες μου – Ανοίξτε το Οδόφραγμα»

Συνέντευξη στον Cordt Schnibben
DER SPIEGEL

Στις 9 Νοεμβρίου 1989, ο Αντισυνταγματάρχης Χάραλτ Γιάγκερ, ήταν επικεφαλής του σημείου ελέγχου στο Ανατολικό Βερολίνο, στην οδό Μπόρνχολμερ, και ο πρώτος μεθοριακός φρουρός που επέτρεψε σε Ανατολικογερμανούς να περάσουν στη Δύση – χωρίς να λάβει οδηγίες από τους ανωτέρους του. Σε συνέντευξη στο DER SPIEGEL, περιγράφει την ιστορική εκείνη νύκτα.

SPIEGEL: Όταν στις 18:54 της 9ης Νοεμβρίου του 1989, παρακολούθησες την διάσκεψη τύπου στην οποία ανακοινώθηκε το άνοιγμα των συνόρων της Ανατολικής Γερμανίας, τι σκέφτηκες;
Γιάγκερ: Διερωτήθηκα σε τι αναφερόταν ο Γκούντερ Σιαμπόφσκι, ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης της Ανατολικής Γερμανίας. Σκέφτηκαν ότι απλά διαβάζει κάτι χωρίς να μπορεί να προβλέψει τις επιπτώσεις της πράξης του. Και ο ίδιος ακουγόταν έκπληκτος για το τι διάβαζε, όπως κάποιος που διαβάζει κάτι για πρώτη φορά.

SPIEGEL: Ήταν ξεκάθαρο σε σένα τι θα επακολουθούσε τις αμέσως επόμενες ώρες;
Γιάγκερ: Όχι σε εκείνη την έκταση. Εντούτοις ήξερα ότι όσοι θα ήθελαν να φύγουν, θα εμφανίζονταν στο σημείο ελέγχου. Η ανακοίνωση δεν με πανικόβαλε. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα έπρεπε να διευκρινίσω αν θα τους επετρέπετο να περάσουν αμέσως ή όχι. Την κατάσταση θα την χειρίζονταν τα τελωνεία στα σημεία ελέγχου και όχι κυβερνητικά τμήματα. Τηλεφώνησα αμέσως στον ανώτερο μου στο κέντρο διοίκησης στο Βερολίνο. Είχε και εκείνος παρακολουθήσει την διάσκεψη τύπου και ήταν εξίσου έκπληκτος. Η διαταγή που μου έδωσε ήταν να διώξουμε τον κόσμο.
SPIEGEL: Πότε άρχισε ο κόσμος να συγκεντρώνεται στο σημείο ελέγχου;
Γιάγκερ: Πολύ σύντομα. Στέκονταν ωστόσο σε απόσταση, δεν ήταν ούτε και εκείνοι σίγουροι.

SPIEGEL: Οι μεθοριακοί φρουροί συνήθιζαν να αποκαλούν όσους επιχειρούσαν να περάσουν τα σύνορα χωρίς άδεια «αγριογούρουνα».
Γιάγκερ: Ναι, όντως έτσι χαρακτηρίζαμε όσους εμφανίζονταν την νύκτα, κυρίως μεθυσμένοι, και ήθελαν να περάσουν απέναντι. Ωστόσο εκείνη την νύκτα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Υπήρχαν άνθρωποι που ήθελαν να περάσουν απέναντι, επικαλούμενοι την ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου του Κομμουνιστικού Κόμματος. Δεν τους θεωρούσα «αγριογούρουνα».
SPIEGEL: Σε ποιο σημείο τα πράγματα εκτραχύνθηκαν;
Γιάγκερ: Όταν εμφανίστηκε ένα περιπολικό και από τα μεγάφωνα καλούσε όσους ανέμεναν να αποταθούν στα αρμόδια τμήματα ώστε να πάρουν τα απαιτούμενα έγγραφα για να περάσουν απέναντι. Ως αποτέλεσμα ο κόσμος άρχισε να συρρέει στα αστυνομικά τμήματα. Από το δικό μας σημείο ελέγχου, το πλησιέστερο τμήμα ήταν μόλις πέντε λεπτά. Ωστόσο όσοι πήγαν εκεί, επέστρεψαν δέκα με δώδεκα λεπτά αργότερα οργισμένοι, αφού τα αστυνομικά τμήματα ήταν κλειστά. Ένοιωθαν ότι είχαν εξαπατηθεί και κατηγορούσαν τον Γκούντερ Σιαμπόφσκι, που είχε ανακοινώσει το άνοιγμα των μεθοριακών σημείων ελέγχου, ότι τους είχε εξαπατήσει. Απαιτούσαν να περάσουν απέναντι.

SPIEGEL: Προσπάθησες να εξηγήσεις την κατάσταση στον ανώτερο σου;
Γιάγκερ: Μίλησα με τον Συνταγματάρχη Ζίγκερχορν στο κέντρο διοίκησης, ο οποίος μου ανέφερε ότι δεν υπάρχει κάτι νεότερο πέραν της διαταγής. Του επισήμανα ότι εκατοντάδες άνθρωποι βρίσκονται συγκεντρωμένοι και ότι η διαταγή έχει καταστεί προβληματική, λαμβανομένης υπόψιν της ανακοίνωσης της αστυνομίας. Όταν με διέταξε να τους στρέψω πίσω, του απάντησα ότι αυτό δεν μπορώ να το κάνω για κανέναν. Το μόνο που μπορώ, του τόνισα, είναι να αποκλείσω το σημείο ελέγχου. Ήταν ένα ενδεχόμενο για το οποίο έπρεπε να προετοιμαζόμασταν.

SPIEGEL: Οι διαβουλεύσεις συνεχίστηκαν καθόλη την διάρκεια της νύκτας;
Γιάγκερ: Ναι, ξανά και ξανά. Όταν του επισήμανα ότι πρέπει να βρεθεί μία λύση, μου είπε ότι θα τηλεφωνούσε στο Υπουργείο και ότι θα μπορούσα να ακούω τα όσα θα διαμείβονταν. Ήθελε έτσι να μου δείξει το χάος που επικρατούσε, ότι δεν θα υπήρχε κανείς για να δώσει σαφείς οδηγίες. Γνώριζα πολύ καλά τον συνταγματάρχη Ζίγκερχορν, και είναι αυτός ο λόγος που ήθελε να ακούω και εγώ την συνομιλία. Εκείνο που άκουσα ήταν κάποιον στο υπουργείο να ρωτά αν εγώ εκτιμούσα αντικειμενικά την κατάσταση ή ενεργούσα υπό το καθεστώς πανικού. Παρενέβηκα αμέσως και αφού έβαλα έξω από το φυλάκιο το ακουστικό του τηλεφώνου, του είπα αν δεν με πιστεύει, να ακούσει με τα ίδια του τα αυτιά το τι συνέβαινε.

SPIEGEL: Συζήτησες την κατάσταση με συναδέλφους σου σε άλλα σημεία ελέγχου;
Γιάγκερ: Πολλές φορές. Απαιτούσαν όπως προβώ σε κάποια ενέργεια. Εγώ όμως δεν ήξερα τι να κάνω. Ήθελα να ακούσω τις απόψεις τους. Ωστόσο εκείνοι υποστήριζαν ότι εξαρτάται από εμένα, ως επικεφαλής. Τους ρώτησα αν θα έπρεπε να επιτρέψω στους πολίτες της Ανατολικής Γερμανίας να περάσουν απέναντι ή να δώσω διαταγή να πυροβολήσουν εναντίον τους. Το δεύτερο το απέρριψαν ασυζητητί, αν και εγώ σκοπίμως το ανέφερα, για να διαπιστώσω αν τύγχανα της υποστήριξης τους αν επέλεγα τελικά το πρώτο. Ήταν ξεκάθαρο ότι η ευθύνη ανήκε σε εμένα, ωστόσο ήθελα να διαβεβαιώσω ότι τύγχανα της υποστήριξης τους.

SPIEGEL: Πόσο σοβαρό ήταν το ενδεχόμενο να διατάξεις να ανοίξουν πυρ;
Γιάγκερ: Καθόλου! Δεν είχαμε διαταγή να ανοίξουμε πυρ, παρά μόνο αν παραβιαζόταν το σημείο ελέγχου και οι ζωές μας τίθεντο σε κίνδυνο.

SPIEGEL: Άρα, το να ανοίξετε πυρ εναντίον όσων είχαν συγκεντρωθεί στα σημεία ελέγχου δεν ήταν επιλογή την νύκτα της 9ης Νοεμβρίου;
Γιάγκερ: Όχι, αν και αρκετοί θα πληγώνονταν ή θα έχαναν την ζωή τους χωρίς να είχαμε ανοίξει πυρ, λόγω του συνωστισμού και των αψιμαχιών που θα ξεσπούσαν ανάμεσα στις χιλιάδες των συγκεντρωθέντων. Είναι ακριβώς για αυτό τον λόγο που διέταξα τους άνδρες μου: Ανοίξτε το οδόφραγμα.

The New York Times Syndicate Διαβάστε περισσότερα...