Η «μαφία του φαινομένου του θερμοκηπίου» ρυπαίνει την Αυστραλία

Le Monde Diplomatique

Της Laurence Mazure 
Ειδικής απεσταλμένης της Le Monde Diplomatique

Για τις δασικές πυρκαγιές που ξέσπασαν στην Αυστραλία και κατέστρεψαν τη χώρα στις αρχές του περασμένου Φεβρουαρίου, προκαλώντας πάνω από 200 θύματα, μπορεί να μην ευθύνεται άμεσα η κλιματική αλλαγή, αλλά, όπως εκτιμούν πολλοί ειδικοί, έπαιξε σημαντικό ρόλο. Η χώρα είναι από τις πρώτες σε εκπομπές αερίων που συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου ανά κάτοικο. Πώς όμως να ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα όταν τα λόμπι των πιο ρυπογόνων βιομηχανιών έχουν εισχωρήσει στους κόλπους της ίδιας της κυβέρνησης; 

«Παγκοσμίως, η Αυστραλία είναι η χώρα με τις μεγαλύτερες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου ανά κάτοικο», αναφέρει ο καθηγητής Μαρκ Ντίζεντορφ, συνδιευθυντής του Ινστιτούτου Περιβαλλοντικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας, στο Σίδνεϊ. «Αν καταφέρει να τις περιορίσει, οι υπόλοιπες αναπτυγμένες χώρες θα αναγκαστούν να κάνουν το ίδιο. Δεν θα έχουν πια καμιά δικαιολογία για να μη δράσουν. Η Αυστραλία διαθέτει όλα τα οικονομικά και τεχνολογικά μέσα για να δεχτεί την πρόκληση. Πράγματι βρισκόμαστε σε αποφασιστική καμπή». Δυστυχώς, όπως προσθέτει ο Ντίζεντορφ, οι ελπίδες που είχε εναποθέσει στον νέο Εργατικό πρωθυπουργό Κέβιν Ραντ αποδείχτηκαν φρούδες.

Η μεταστροφή του πρωθυπουργού 
Πράγματι, το 2008 σημαδεύτηκε από τη μεταστροφή του Ραντ, ο οποίος ξέχασε τις υποσχέσεις που τον έφεραν στην εξουσία, τον Οκτώβριο του 2007, έπειτα από έντεκα χρόνια διακυβέρνησης του φιλελεύθερου Τζον Χάουαρντ (1996-2007). Στις 15 Δεκεμβρίου του 2007, ο Ραντ ανήγγελλε ότι η Αυστραλία όριζε το ποσοστό μείωσης των αερίων του θερμοκηπίου κατά 5% σε σχέση με το 2000, «σχεδιάζοντας» να το φτάσει στο 15%. Στην έκθεση για τη φορολόγηση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου (ETS: Emissions Trading Schemes – Σύστημα Εμπορίας Εκπομπών Αερίων του Θερμοκηπίου) που του είχε υποβάλει, στο τέλος Οκτωβρίου, ο οικονομολόγος Ρος Γκάρνοτ συνιστούσε μείωση κατά 25% έως το 2020 ή 450 ppm(1) αρχής γενομένης από τον Ιούλιο του 2010.
 
Την επομένη της δημοσίευσης της έκθεσης, 16 αυστραλοί ειδικοί, σε συνεργασία με τη Διακυβερνητική Ομάδα για την Εξέλιξη του Κλίματος (IPCC), έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου στέλνοντας ανοιχτή επιστολή στον Ραντ: «Αν δεν θέλουμε να λιώσουν η Γροιλανδία και οι παγετώνες της Ανταρκτικής, ούτε να καταρρεύσουν τα οικοσυστήματα, πρέπει να σταθεροποιήσουμε τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα στα 400 ppm, και ει δυνατόν χαμηλότερα»(2). Μάταιος κόπος. Η Αυστραλία, έκτη χώρα με τη μεγαλύτερη ρύπανση σε διοξείδιο του άνθρακα (που είναι ένα μόνο αέριο από εκείνα που συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου) ανά κάτοικο, μετά το Καζακστάν, το Λουξεμβούργο, τις ΗΠΑ, τον Καναδά και τη Σαουδική Αραβία, μοιάζει αναγκασμένη να συνεχίσει να ανήκει σ’ αυτή τη θλιβερή ομάδα χωρών. Γιατί και πώς, όμως, ο Ραντ έκανε τέτοια στροφή σε διάστημα τόσο λίγων μηνών;
 
Στις 3 Δεκεμβρίου του 2007, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα του πρωθυπουργού, επικύρωσε αμέσως το Πρωτόκολλο του Κιότο, βάζοντας τέλος στα εμπόδια που έβαζε επί τόσα χρόνια ο προκάτοχός του, ο οποίος προερχόταν από έναν πολιτικό συνασπισμό της δεξιάς, αποτελούμενο από το Φιλελεύθερο Κόμμα Αυστραλίας και το μειοψηφούν Εθνικό Κόμμα.
 
Η μέχρι τότε εθνική πολιτική ήταν εντελώς διαφορετική. Πιστός σύμμαχος του Τζορτζ Μπους, ο Χάουαρντ άσκησε οικονομική πολιτική εντελώς εξαρτημένη από τα αυστραλιανά λόμπι των ορυχείων και της ενέργειας, αφού η χώρα του παράγει ηλεκτρισμό από θερμοηλεκτρικούς σταθμούς που δουλεύουν με άνθρακα. Τα ισχυρά λόμπι, όμως, δεν χρησιμοποίησαν, απλώς, την επιρροή τους. Οργανωμένα από καιρό, συμμετείχαν απευθείας και μυστικά, επί χρόνια, στην εκπόνηση και τη σύνταξη των νόμων της κυβέρνησης Χάουαρντ για το περιβάλλον, με σκοπό να προστατεύσουν τα άμεσα συμφέροντά τους κάτω από ψεύτικες ετικέτες με την ένδειξη «πράσινο».

Το σκάνδαλο ξεσπά
Το σκάνδαλο ξεσπάει όταν, τον Φεβρουάριο του 2006, ο Γκάι Πιρς, πρώην συνεργάτης του Ρόμπερτ Χιλ, υπουργού Περιβάλλοντος της κυβέρνησης Χάουαρντ, αποκαλύπτει την ύπαρξη της «Greenhouse Mafia», της «μαφίας του φαινομένου του θερμοκηπίου» δηλαδή. Πρόκειται για μια ομάδα στελεχών και διευθυνόντων συμβούλων επιχειρήσεων που ανήκουν στο Δίκτυο Αυστραλιανών Βιομηχανιών για το Φαινόμενο του Θερμοκηπίου (AIGN - Australian Industry Greenhouse Network) και εξαρτώνται όλες από τις ορυκτές πηγές ενέργειας – άνθρακας, πλαστικό, πετρέλαιο, τσιμέντο, χάλυβας, αλουμίνιο, αλλά και χημικά και αυτοκίνητα(3).
 
Όλες αυτές οι προσωπικότητες επωφελήθηκαν για χρόνια από τη συνενοχή τουλάχιστον οκτώ μελών της κυβέρνησης Χάουαρντ, εκ των οποίων οι υπουργοί Οικονομικών, Βιομηχανίας, Αλιείας, Τουρισμού, Ανώτατης Εκπαίδευσης, όπως και από αυτήν του προέδρου της Επιτροπής για την Προστασία του Περιβάλλοντος. Το αποτέλεσμα της σύγκλισης στο ανώτατο κρατικό επίπεδο δεν άργησε να φανεί: κρατικές καμπάνιες οι οποίες αρνούνταν την πραγματικότητα και τη σοβαρότητα των προβλημάτων που οφείλονταν στην υπερθέρμανση του πλανήτη, δυσφήμηση των ομάδων πίεσης για την προστασία του περιβάλλοντος, οι οποίες χαρακτηρίζονται «ακροαριστερές», προώθηση δήθεν «πράσινων» μέτρων. Όλα αυτά οδήγησαν στην παραποίηση των αριθμητικών στόχων που αφορούσαν τον περιορισμό των αερίων του θερμοκηπίου –διατηρώντας την ψευδαίσθηση ότι κάτι γίνεται– αλλά και σε συστάσεις για τη φορολογική προστασία της βιομηχανίας του άνθρακα.
 
Πώς όμως ο Πιρς μπόρεσε να αποκαλύψει ένα τόσο μεγάλο σκάνδαλο; Προερχόμενος και ο ίδιος από το Φιλελεύθερο Κόμμα, εκπονούσε, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, μια διατριβή με θέμα τις σχέσεις μεταξύ πολιτικών και βιομηχανικών κύκλων. Τα μέλη της «Greenhouse Mafia» θα του μιλήσουν λοιπόν όπως σε έναν από το σινάφι τους, αποκαλύπτοντάς του, ανώνυμα φυσικά, σε μαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις, την άμεση, αν και μυστική, συμμετοχή τους στις αποφάσεις της κυβέρνησης. Θορυβημένος από τη σοβαρότητα των γεγονότων, ο Πιρς προσπαθεί τότε, ανεπιτυχώς, να ειδοποιήσει τους ιθύνοντες. Στις αρχές του 2006, θυσιάζει την καριέρα του αποκαλύπτοντας στο κρατικό κανάλι ABC την ύπαρξη και τη λειτουργία της μαφίας. Σε μια χώρα όπου κανένας νόμος δεν προστατεύει την ελευθερία του Τύπου και όπου τα λόμπι παραπέμπουν τους δημοσιογράφους στη Δικαιοσύνη με την παραμικρή αφορμή, ο Πιρς μπορεί, παρ’ όλα αυτά, να κάνει τη φωνή του να ακουστεί γιατί προέρχεται από την κυβέρνηση και γιατί τα μαγνητοφωνημένα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του είναι τόσο τρανταχτά που δεν μπορούν να απορριφθούν(5)
 
Διαπλοκή και «μαφία»
Τα ίδια τα μέλη του δικτύου ΑΙGN βάφτισαν την ομάδα τους «μαφία». Ο χαρακτηρισμός αυτός είναι ο πλέον κατάλληλος για να περιγράψει το σύστημα της διαπλοκής «δεξαμενών σκέψης», συμβούλων, διευθυντών επιχειρήσεων του Αυστραλιανού Δημοσίου και αντιστρόφως, χωρίς να υπολογίσουμε τα διεθνή τους δίκτυα. Οι «ερευνητές» των «δεξαμενών σκέψης» που χρηματοδοτούνται από το AIGN έχουν τον ίδιο σκεπτικισμό όσον αφορά την αναγκαιότητα της μείωσης των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Διαλέξεις, συζητήσεις και διαφημίσεις θα επιστρατευθούν για να μεταδώσουν τη μονοδιάστατη αυτή αντίληψη, η στρατηγική της οποίας συνοψίζεται στο «διαψεύδουμε και κερδίζουμε χρόνο».
 
Ο τρόπος είναι απλός: σαφής απόρριψη του συστήματος ΕΤS και προώθηση του μύθου του «καθαρού άνθρακα» (η τεχνολογική υποδομή του οποίου, στην καλύτερη περίπτωση, θα είναι έτοιμη σε δεκαπέντε χρόνια)(5) όπως και της πυρηνικής ενέργειας για την παραγωγή ηλεκτρισμού. Όλα αυτά στο όνομα φυσικά των ολέθριων συνεπειών που θα είχε για την οικονομία ο περιορισμός της εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου. Οι «δεξαμενές σκέψης» προωθούν στη συνέχεια το «ερευνητικό έργο» των «ανεξάρτητων ειδικών», που χρησιμοποιούνται σαν βιτρίνα των βιομηχανικών ομίλων, οι οποίοι το χρηματοδοτούν.
 
Άλλο λεπτό ζήτημα είναι ο έλεγχος των κρατικών υπηρεσιών της Αυστραλίας από τη «μαφία». Ο Πιρς ασχολήθηκε κυρίως με δύο: το Γραφείο Γεωργίας και Οικονομικών Πόρων της Αυστραλίας (ABARE - Australian Bureau of Agriculture and Resource Economics) και τον Οργανισμό Επιστημονικής και Βιομηχανικής Έρευνας της Κοινοπολιτείας (CSIRO - Commonwealth Scientific and Industrial Research Organization). Με τις κρατικές επιδοτήσεις που τους παρέχονταν να μειώνονται σιγά σιγά, οι δυο αυτές υπηρεσίες αναγκάστηκαν να αναζητήσουν ιδιωτικούς πόρους για να συνεχίσουν το ερευνητικό τους έργο.
 
Όλα τα μέλη του δικτύου AIGN από τα οποία πήρε συνέντευξη ο Πιρς επιβεβαίωσαν ότι είχαν πληρώσει το γραφείο ABARE για να δημιουργήσει τα οικονομικά μοντέλα που θα επέτρεπαν κατόπιν στον Χάουαρντ να δικαιολογήσει τη (μη) δράση του για την καταπολέμηση του φαινομένου του θερμοκηπίου. Οι ίδιοι εκπρόσωποι των ρυπαινουσών αυστραλιανών βιομηχανιών διακήρυξαν δημοσίως, και ως στόχο, «τη στήριξη κατά 100%» αυτού του έργου.

Ύποπτες «ανεξάρτητες αναλύσεις» 
Οι ίδιες πρακτικές εξακολουθούν να εφαρμόζονται: Στις 9 Δεκεμβρίου του 2008, το διαδικτυακό περιοδικό «Crikey» (6) ανησυχούσε για τo διορισμό ενός πρώην εκτελεστικού διευθυντή του ABARE, του Μπράιαν Φίσερ, ως επικεφαλής της Επιτροπής της Γερουσίας για το Πετρέλαιο και την Ενέργεια (που ελέγχεται από την αντιπολίτευση), ο οποίος έπρεπε να προτείνει μια «ανεξάρτητη ανάλυση» των οικονομικών μοντέλων που χρησιμοποίησε το υπουργείο Οικονομικών για να στηρίξει το σύστημα ETS. Ο διορισμός του επιδοκιμάστηκε από τον πρόεδρο της Γερουσίας, τον Εργατικό Τζον Χογκ.
 
Ωστόσο, είναι γνωστό σε όλους ότι ο Φίσερ στήριξε τον Χάουαρντ στην πολιτική τού «διαψεύδουμε και κερδίζουμε χρόνο». Εξάλλου διευθύνει τη νεοφιλελεύθερη «δεξαμενή σκέψης» Concept Economics, μαζί με έναν πρώην στενό συνεργάτη του Χάουαρντ. Με δεδομένο όμως ότι ο οικονομολόγος. Μπράιαν Φίσερ δεν είναι στέλεχος του υπουργείου Οικονομικών, και επομένως δεν έχει πρόσβαση στον πρόσφατο οικονομικό σχεδιασμό της κυβέρνησης, θα είναι άραγε σε θέση να διατυπώσει πραγματικά σωστές παρατηρήσεις για το σύστημα ETS;
 
Τα μέλη του δικτύου AIGN εκμεταλλεύτηκαν επίσης τις «επιστημονικές» εργασίες του οργανισμού CSIRO, το γραφείο του οποίου, το Energy Futures Forum (EEF), προωθεί την απόρριψη του συστήματος ETS προς όφελος του «καθαρού άνθρακα» ή και της πυρηνικής ενέργειας, επικρίνοντας τους ειδικούς της κλιματικής αλλαγής. Ένας εσωτερικός κανονισμός του CSIRO απαγορεύει σ’ αυτούς να σχολιάζουν δημοσίως την εμπλοκή των έργων τους στις δημόσιες πολιτικές. Το EEF χρηματοδοτείται από όσους αντιτίθενται στον περιορισμό της εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου, δηλαδή από τις επιχειρήσεις Alcoa, AAC, BHP Billinton, Rio Tinto, Xstrata Coal, Woodside, Stanwell, Orica, Delta Electricity, Macquerie Generation και Loy Yang Power...
 

Οι «εξυπηρετικοί» δημοσιογράφοι
Εξάλλου, δεν λείπουν και οι «εξυπηρετικοί» δημοσιογράφοι, οι οποίοι προέρχονται από τον συντηρητικό τύπο που ελέγχεται από τους ομίλους Fairfax και NewsCorp (του Ρούπερτ Μέρντοχ). Οι δημοσιογράφοι αυτοί δίνουν συχνά το «παρών» στα σεμινάρια που διοργανώνουν το Institute of Public Affairs (ΙΡΑ), το Lavoisier Group και άλλες «δεξαμενές σκέψης» του ίδιου είδους. Ταξίδια με όλα τα έξοδα πληρωμένα και άλλες πλούσιες παροχές περιορίζουν το κόστος σύνταξης των εκθέσεων και εξασφαλίζουν ευνοϊκό κλίμα για τα συμφέροντα των μελών του AIGN. 
 
Πάντως, η προοπτική της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή, που θα διεξαχθεί στην Κοπεγχάγη τον Δεκέμβριο του 2009, επιφύλαξε εκπλήξεις σε κάποια μέσα ενημέρωσης γνωστά για τη θέση τους εναντίον του Πρωτοκόλλου του Κιότο, όπως η εφημερίδα «The Australian»: Στις 8 Δεκεμβρίου, τα ονόματα της NewsCorp (στην οποία εξάλλου ανήκει η εφημερίδα) και των δύο διεθνών αυστραλιανών τραπεζών, της National Australian Bank (NAB) και της Westpac, εμφανίστηκαν ανάμεσα στους 140 ομίλους που υπέγραψαν το Ανακοινωθέν του Πότσδαμ. Το Ανακοινωθέν ζητάει από τις αναπτυγμένες χώρες να «λάβουν άμεσες και συγκεκριμένες δεσμεύσεις σε όλους τους οικονομικούς τομείς ώστε να περιορίσουν τις εκπομπές αερίων που συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου».
 
Την ίδια μέρα, η «The Australian» εξέφραζε την απογοήτευσή της για τον τρόπο με τον οποίο η Βραζιλία μόλις είχε απορρίψει μια πρόταση που αφορούσε τον «καθαρό άνθρακα», γνωστή με την ονομασία Μηχανισμός Καθαρής Ανάπτυξης –ΜΚΑ (Clean Development Mechanisms), τον οποία πρότεινε «η Καμπέρα και η βιομηχανία άνθρακα» και «τη στήριζε η πλειονότητα των χωρών όπως και η Διεθνής Υπηρεσία Ενέργειας»(7). Η ενσωμάτωση του ΜΚΑ, μηχανισμού που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του Πρωτοκόλλου του Κιότο για να βοηθήσει τις χώρες να πετύχουν τους στόχους τους για περιορισμό της εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου, στις τεχνολογίες του «καθαρού άνθρακα» είναι καθαρή απάτη. Αυτό το κατάλαβε καλά η βραζιλιάνικη αντιπροσωπεία στο Πότσδαμ: «Ο βασικός διαπραγματευτής της Βραζιλίας, Χοσέ Μιγκέζ, είπε στην “Australian” ότι αντί να βοηθάει τα φτωχά κράτη να μειώσουν τη ρύπανσή τους, η Αυστραλία ήταν απλώς το φερέφωνο της δικής της βιομηχανίας άνθρακα (...)»(8).
 
Μεταφέροντας τις δηλώσεις των Βραζιλιάνων, το άρθρο επιβεβαιώνει χωρίς να το θέλει ένα από τα γεγονότα που είχε αποκαλύψει ο Πιρς: η σύνθεση των αυστραλιανών αντιπροσωπειών που στάλθηκαν στις διεθνείς διαπραγματεύσεις για την κλιματική αλλαγή περιλαμβάνει βιομηχανικούς ομίλους. Ένα από τα μέλη της «μαφίας» τού εξήγησε: «Στις ΗΠΑ, οι όμιλοι μένουν απέξω. Στην Αυστραλία [...] αποτελούν μέρος της ομάδας. Διαθέτουν συντεχνιακή μνήμη όσον αφορά όλες τις διεθνείς διαπραγματεύσεις για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, από το 1988. Όσο για την κυβέρνηση, δεν διαθέτει κάτι τέτοιο».
 
Ερώτηση: «Και αυτό είναι μεγάλο πλεονέκτημα για σας;»
Απάντηση: «Ναι... Ο Μπεκ και ο Αϊλς το έκαναν [να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μαζί με την αντιπροσωπεία] ως μέλη της AIGN. O Τζον (Τίλι) [μέλος της AIGN] ως μέλος της ομάδας διαπραγμάτευσης και ο Τζόουνς [μέλος της AIGN] διευθύνοντας αυτή την ομάδα [της αυστραλιανής κυβέρνησης]. Ήταν την εποχή όπου το υπουργείο Περιβάλλοντος δεν καταλάβαινε τι δουλειά είχε εκεί πέρα και είχε αφήσει το υπουργείο Ενέργειας να χειριστεί την κατάσταση»(9).
 

Η «πράσινη» στροφή του Ομπάμα
Για την Αυστραλία και τη «μαφία» της, η «πράσινη» στροφή του Μπαράκ Ομπάμα αποτελεί ρίσκο. Στον Τζορτζ Μπους, τα μέλη του δικτύου AIGN είχαν βρει έναν σύμμαχο στην άρνησή τους να λάβουν οποιοδήποτε αποτελεσματικό μέτρο για την καταπολέμηση του φαινομένου του θερμοκηπίου.
 
Εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε τον ρόλο κάποιων αμερικανικών «δεξαμενών σκέψης», όπως του Global Climate Coalition (που σήμερα έχει διαλυθεί), το οποίο, το τέλος της δεκαετίας του 1990, κατήγγελλε το Πρωτόκολλο του Κιότο διακηρύσσοντας ότι αυτό θα οδηγούσε την οικονομία των ΗΠΑ στην καταστροφή. Άλλες αμερικανικές οργανώσεις, πιο διακριτικές, αλλά εξίσου εμπλεκόμενες στην υπεράσπιση των συμφερόντων των πιο ρυπαινουσών βιομηχανιών, πήραν τη σκυτάλη: Cooler Heads Coalition, Tech Central, Science and Environment Policy Project (SEPP), Greening Earth Society, που χρηματοδοτείται από το αμερικανικό λόμπι του άνθρακα, και The Advancement of Sound Science Coalition (TASSC). Το πιο «τραβηγμένο» παράδειγμα που αναφέρει ο Πιρς είναι αυτό του Competitive Enterprise Institute (CEI), το οποίο, το 2006, δεν δίστασε να διεξαγάγει μια τηλεοπτική καμπάνια που επαινούσε τα πλεονεκτήματα της ρύπανσης με το εξής σλόγκαν: «Διοξείδιο του άνθρακα: Αυτοί το λένε ρύπανση. Εμείς το λέμε ζωή».

Στην Αυστραλία, όπως και στις ΗΠΑ και τη Βρετανία, αυτές οι «δεξαμενές σκέψης» δημοσίευσαν διάφορα κείμενα για να κοινοποιήσουν την άποψή τους για το ζήτημα. Όπως το World Climate Report, που χρηματοδοτείται από την Greening Earth Society, και το βρετανικό Energy and Environment που αντικατοπτρίζει κυρίως τις απόψεις των «επιστημόνων», οι εργασίες των οποίων δεν αποτέλεσαν ποτέ αντικείμενο σοβαρών συζητήσεων. Και για να συμπληρωθεί το πανόραμα, να επισημάνουμε τη μόνιμη παρουσία της Exxon-Mobil πίσω από τη Charles River Associates International (CRAI), μια οργάνωση ενεργή και στις δύο πλευρές του Ειρηνικού. Η CRAI, της οποίας οι αναλύσεις «αποδεικνύουν» τις καταστροφικές συνέπειες του περιορισμού των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, ενδιαφέρεται για το Boat House Group, το δίκτυο παραγωγής οικονομικών μοντέλων του οργανισμού ABARE.

Συνομωσία και παραπληροφόρηση
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, θα χρειαζόταν κάτι παραπάνω από πολιτική βούληση εκ μέρους του Ραντ για να πάρει τα κατάλληλα μέτρα απέναντι στους κλιματικούς κινδύνους που αρχίζουν να απασχολούν ακόμα και το υπουργείο Άμυνας. Ο Ραντ, αντιθέτως, το μόνο που έκανε ήταν να διοργανώσει τη Σύνοδο Κορυφής 2020, στην Καμπέρα, από τις 19 έως τις 21 Απριλίου 2008. Οι συζητήσεις εκεί διεξήχθησαν κεκλεισμένων των θυρών, ακολουθώντας την παράδοση της μυστικότητας, η οποία είναι μεν ελάχιστα δημοκρατική, αλλά πολύ ισχυρή στην Αυστραλία.
 
Περιέργως, ο Πιρς, ο οποίος παρ’ όλα αυτά αγωνίστηκε για την εκλογή του Ραντ, δεν συμπεριελήφθη στους εκατό ευτυχείς εκλεγέντες για να συμμετάσχουν σ’ αυτή τη σύνοδο: «Για να είμαι ειλικρινής, δεν με εξέπληξε ο αποκλεισμός μου. Πρόκειται για μια πολιτική διαδικασία η οποία έχει στόχο να δίνει την εντύπωση ότι συμπεριλαμβάνει όλο τον κόσμο και ότι δεν μεροληπτεί, ελαχιστοποιώντας όμως παράλληλα και τους κινδύνους διαφωνίας. [...] Το πιο εντυπωσιακό, βέβαια, όπως και να έχουν τα πράγματα, ήταν η συμμετοχή ατόμων ελάχιστα ειδικών... Ενώ δόθηκε πολύς χώρος στους εκπροσώπους των λόμπι των ορυκτών πηγών ενέργειας, ελάχιστοι υπερασπιστές του περιβάλλοντος προσκλήθηκαν (με πιο γνωστούς τους Τιμ Φλάνερι και Ίαν Λόου), χωρίς να αναφέρουμε ότι οι αυστραλοί ειδικοί επί των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και της ενεργειακής απόδοσης (10) έμειναν στο περιθώριο (Μαρκ Ντίζεντορφ και Χιουγκ Σάντλερ)»(11).
 
Τα άτομα τα οποία παραδέχτηκαν, στις μαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις που έκανε ο Πιρς, ότι συνέταξαν σχέδια νόμων της κυβέρνησης Χάουαρντ όσον αφορά το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν συμπεριελήφθησαν, φυσικά, στους εκατό προσκεκλημένους. Υπήρχαν, όμως, άλλοι εκεί, που εκπροσωπούν ή έχουν εκπροσωπήσει βιομηχανικές εταιρείες και συμμαχίες που ανήκουν στο δίκτυο AIGN.
 
Δυστυχώς, όσα κατάφερε να μάθει ο Πιρς για το περιεχόμενο των συζητήσεων δεν προκαλούν αισιοδοξία: «Οι ίδιες οι συζητήσεις, και τα συμπεράσματα που βγήκαν από αυτές, ήταν ασαφείς και απείχαν αρκετά από τις ενέργειες που είναι πραγματικά ανάγκη να γίνουν...».
 
Η παραπληροφόρηση που είχε επί πολλά χρόνια εφαρμόσει το λόμπι της ενέργειας κατάφερε να πείσει τους πολιτικούς, όλων των τάσεων, και το λαό ότι τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά τους συνέκλιναν με τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της Αυστραλίας. Όπως έλεγε ο Πιρς στο τέλος του 2007, αυτό είναι μεγάλο ψέμα: «Αν κοιτάξετε πραγματικά τους αριθμούς, οι βιομηχανίες παρέχουν λιγότερο από ένα δολάριο στα δέκα του ΑΕΠ και μία στις είκοσι θέσεις εργασίας. Αντίθετα με όσα μας έκαναν να πιστεύουμε, δεν είναι ο στυλοβάτης της οικονομίας μας».(12)
 
Οι άλλοι τομείς –τουρισμός, νερό, δάση, γεωργία κ.λ.π.– δεν ακούστηκαν πολύ, ενώ, κατά τον Πιρς, συμβάλλουν κατά 90% στο ΑΕΠ και παρέχουν το 90% των θέσεων εργασίας, τη στιγμή που υφίστανται πιο άμεσα απ’ όλους τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής...
 
Καμία προσφυγή στη Δικαιοσύνη δεν έγινε εναντίον των μελών της «μαφίας του φαινομένου του θερμοκηπίου», ούτε διεξάγεται δημόσιος διάλογος πάνω σ’ αυτή την κατάσταση που η σιωπή των εθνικών μέσων ενημέρωσης βοηθάει να ξεχαστεί. Η Αυστραλία εξακολουθεί να βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο της «μαφίας». 


Υποσημειώσεις

(1) Η συγκέντρωση διοξειδίου του άνθρακα (CO2), του βασικότερου αερίου που συμβάλλει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, μετριέται σε ppm (μέρη ανά εκατομμύριο). 
(2) «Climate experts’ hard line on greenhouse pollution reduction», «The Australian», Σίδνεϊ, 8 Οκτωβρίου 2008.
(3) Κατάλογος των κύριων βιομηχανικών ομίλων που ανήκουν, μεταξύ άλλων, στο δίκτυο AIGN: BHP Billinton, Rio Tinto, Chevron, Woodside, BP, Exxon-Mobil, Caltex, Shell Australia, Xstrata, Santos, Westfarmers, Alcoa, Mitsui, CSR, Origin Energy.
(4) Η εργασία του Γκάι Πιρς, που δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του με τίτλο «High and Dry: John Howard, Climate Change, And The Selling of Australia’s Future» (Penguin/Viking, London, 2007), συνιστά ένα μοντέλο έρευνας και για άλλες περιοχές του κόσμου. Βλ. επίσης www.highanddry.com.au
(5) To ζήτημα του «καθαρού άνθρακα» το έθεσε ξανά ο Μπαράκ Ομπάμα.
(6) http://www.crikey.com.au
(7) «Brazilians kill off Aussie led proposal on carbon capture at Poznan climate summit», «The Australian», 11 Δεκεμβρίου 2008. 
(8) Στο ίδιο.
(9) «High and Dry», ό.π., σ. 231.
(10) Στη φυσική και στη μηχανική, η ενεργειακή απόδοση (ή θερμοδυναμική απόδοση) είναι ένας αριθμός χωρίς διάσταση. Αποτελεί το λόγο ανάμεσα στη χρησιμότητα της μηχανής και στο κόστος λειτουργίας της.
(11) Συνέντευξη του Guy Pearse, 30 Μαΐου 2008.
(12) Συνέντευξη του Guy Pearse στην Bianca Frost, FΜΑ Οnline. www.fma.com.au