Οι μέθοδοι του 1982 που εφαρμόζει πλέον το καθεστώς δεν φαίνεται να αποδίδουν
The Guardian
Το συριακό καθεστώς ξεκίνησε συντονισμένη προσπάθεια να συντρίψει την εξέγερση μια για πάντα, με μαζικές συλλήψεις σε όλη τη χώρα και στρατιωτικές επιθέσεις στα επίκεντρα της εξέγερσης, στην Ντεράα και στα προάστια της Δαμασκού. Οι υποσχέσεις του προέδρου Μπασάρ αλ Ασαντ για μεταρρυθμίσεις δεν καθησύχασαν τους διαδηλωτές, που θεωρούν ότι δεν υπάρχει ελπίδα αλλαγής χωρίς να αλλάξει χέρια η εξουσία.
Το διάταγμα με το οποίο ο Ασαντ αίρει το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, που ισχύει εδώ και 48 χρόνια, θεωρήθηκε βήμα μπροστά - αλλά συνοδεύθηκε από άλλο διάταγμα που επιβάλλει σκληρούς όρους «αδειοδότησης» των διαδηλώσεων, κάτι που στην πραγματικότητα σημαίνει ότι όλες πρέπει να έχουν την έγκριση της κυβέρνησης. Διαδηλώσεις χωρίς άδεια θεωρούνται αυτομάτως ταραχές, ακόμη κι αν είναι απολύτως ειρηνικές.
Πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι η μόνη ελπίδα του καθεστώτος Ασαντ να διασωθεί ήταν να ανοίξει το σύστημα, με ταχείες και ευρείες μεταρρυθμίσεις. Τίποτα δεν δείχνει ότι είναι ικανός για κάτι τέτοιο - τα συμφέροντα είναι πολλά. Αφού πολιτική λύση δεν υπάρχει, απομένει μία μόνο οδός: η βίαιη καταστολή.
Τον ίδιο δρόμο διάλεξε το 1982 ο Χαφέζ αλ Ασαντ, ο πατέρας του προέδρου, σφάζοντας χιλιάδες κατοίκους της πόλης Χάμα. Η τακτική αυτή ενστάλαξε τον φόβο σε όλη τη χώρα, αποτρέποντας, μέχρι και τον περασμένο μήνα, κάθε έκφραση αμφισβήτησης από τη μεγάλη πλειοψηφία των Σύρων.
Το φάσμα μιας νέας σφαγής τύπου Χάμα έκανε την εμφάνισή του με την κάθοδο των τεθωρακισμένων στην Ντεράα τα ξημερώματα της Δευτέρας. Μέχρι τα τέλη της εβδομάδας, οι νεκροί στην πόλη μετριούνταν σε δεκάδες, πιθανώς εκατοντάδες, αλλά δεν έφθαναν τους 10.000 νεκρούς της Χάμα. Η πόλη παρέμενε χωρίς νερό, ηλεκτρικό, τηλέφωνο και Ιντερνετ και οι λιγοστές πληροφορίες ανέφεραν ότι οι νεκροί κείτονταν στους δρόμους, αφού οι ελεύθεροι σκοπευτές αποθάρρυναν οποιονδήποτε να βγει από το σπίτι του. Ηταν ασαφές τι απέγινε με την κατάληψη του τεμένους Αλ Ομανί, που λειτουργούσε ως επίκεντρο των διαδηλώσεων και ως αυτοσχέδιο νοσοκομείο των διαδηλωτών. Πάντως, ώς την Τετάρτη, το συριακό κέντρο ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπολόγιζε ότι σε όλη τη χώρα είχαν χάσει τη ζωή τους 450 διαδηλωτές και 50 στρατιώτες.
Οι σφαγές δεν κρύβονται
Οι μέθοδοι του 1982 δεν είναι σίγουρο ότι θα λειτουργήσουν και σήμερα. «Το καθεστώς παραμένει αδίστακτο, αλλά αυτή τη φορά η εξέγερση δεν περιορίζεται σε μία πόλη ή μία θρησκευτική ομάδα» έγραψε η Ράνια Αμπουζαΐντ στο περιοδικό ΤΙΜΕ. Η εξέγερση έχει εξαπλωθεί σε μεγάλο μέρος της χώρας αγκαλιάζοντας πλατύ φάσμα δυσαρεστημένων πολιτών.
Σήμερα είναι επίσης πολύ πιο δύσκολο να αποσιωπήσει κανείς τις σφαγές. Τα πρώτα ερασιτεχνικά βίντεο των τανκς στους δρόμους της Ντεράα εμφανίστηκαν στο YouTube λίγες ώρες μετά την είσοδο του στρατού στην πόλη. Ομως, ο έξω κόσμος δεν μπορεί να κάνει πολλά για να βοηθήσει τους εξεγερμένους, πέρα από το να μη συνεργάζεται με το καθεστώς. Η ανατροπή του εξαρτάται από τις προσπάθειες των ίδιων των Σύρων.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_30/04/2011_440557
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούνται οι φίλοι που καταθέτουν τις απόψεις τους να χρησιμοποιούν ψευδώνυμο για να διευκολύνεται ο διάλογος. Μηνύματα τα οποία προσβάλλουν τον συγγραφέα του άρθρου, υβριστικά μηνύματα ή μηνύματα εκτός θέματος θα διαγράφονται. Προτιμήστε την ελληνική γλώσσα αντί για greeklish.