The Classical Tradition

A Grafton, S. Settis, G. Most
The Classical Tradition
Harvard University Press, 2010

Του Steve Coats
The New York Times Book Review

Συνειδητά εμπνευσμένοι από το ευγενές ιδεώδες της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, οι ιδρυτές της Αμερικής δημιούργησαν μια Γερουσία, έχτισαν ένα Καπιτώλιο και υπέγραψαν με ψευδώνυμα, όπως Publius, Brutus και Cato, τα ομοσπονδιακά έγγραφα, μερικά από τα οποία όρισαν το σημαντικότερο άρθρο του νέου Συντάγματος από τα ρωμαϊκά πρότυπα: «ο πλήρης αποκλεισμός των πολιτών, στις συλλογικές τους ικανότητες», από οποιοδήποτε άμεσο ρόλο στη δημόσια ζωή.

Ο Apuleius έζησε τον δεύτερο αιώνα μ.Χ., αλλά τον 20ου αιώνα ειπώθηκε ξανά η ιστορία του περί Έρωτα και Ψυχής στο «The Golden Ass», περιλαμβανομένου και του παραμυθιού της Eudora Welty «The Robber Bridegroom», του μυθιστορήματος του C. S. Lewis με τίτλο «Till We Have Faces» και του ποιήματος του H. D. με τίτλο «Psyche: Love drove her to Hell».

Όταν ο Πραξιτέλης έφτιαξε το γλυπτό της Αφροδίτης της Κνίδου τον τέταρτο αιώνα π.Χ., προκάλεσε τη δημιουργία μια σειρά από γυμνές γυναικείες φιγούρες, είτε καλλιτεχνικές είτε άλλες, των οποίων οι προσπάθειες να καλύψουν τη γύμνια τους με το ένα χέρι χρησιμεύει μόνο για να επιστήσει τη μεγαλύτερη ερωτική σημασία, από το «Sleeping Venus» του Giorgione, μέχρι το «Venus of Urbino» του Titian’s και το «Olympia» του Manet.

Αυτά είναι μόνο λίγα λόγια από την εξέταση του αρχαίου πολιτισμού και της πολιτιστικής κληρονομιάς που αναφέρονται στο “The Classical Tradition”, μία αξιόλογη έκδοση η οποία περιγράφεται εύστοχα από τον εκδότη ως «οδηγός για την αρχαιότητα και τον απόηχό της». Εξετάζει ακόμα και τους δικούς της προγόνους: το Σούδα, εξηγεί σε κάποιο σημείο, του 10ου αιώνα στο Βυζάντιο, ήταν η πρώτη εγκυκλοπαίδεια γλώσσας, λογοτεχνίας και ιστορίας που θα μπορούσε να διαβαστεί αλφαβητικά. «Κάθε σύγχρονη εγκυκλοπαίδεια αντλεί την οργάνωσή της από το Σούδα», αναφέρει, ενώ προτρέπει τους αναγνώστες να επισκεφθούν το μεταφραστικό κέντρο στο www.stoa.org/sol, όπου μπορούν να εξετάσουν τη συγκεκριμένη δουλειά από μόνοι τους.

Εν μέρει, επειδή οι κλασικές γλώσσες ήταν το θεμέλιο της σχολικής εκπαίδευσης τον 20ο αιώνα, οι συντάκτες γράφουν, «δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει την ιστορία της χωρίς σημεία αναφοράς στον κλασικό πολιτισμό, με τον οποία δεν έπαψε ποτέ να συνυπάρχει». Έκαναν κατανοητό το τι ακριβώς ήθελαν να πουν με 563 ενυπόγραφα άρθρα από 339 συμμετέχοντες, οι οποίες αποστολή είχαν να ανιχνεύσουν την κλασικά παράδοση μέσα στους αιώνες, μετά την πτώση της Ρώμης. Μερικές από τις αναφορές αγγίζουν ευρεία θέματα - Δικαίου, φιλοσοφίας, ρομαντισμού, μυθολογίας, την αθανασία της ψυχής - ενώ άλλες αναφορές εστιάζονται στους αρχαίους ποιητές, τους ιστορικούς, τους κυβερνώντες και τα γεγονότα που τους ακολούθησαν, τους επηρεασμένους κλασικούς συγγραφείς, τους φιλόσοφους, αρχιτέκτονες και καλλιτέχνες των επόμενων ετών, ακόμα και μεμονωμένα έργα τέχνης, όπως η Αφροδίτη της Μήλου και το Apollo Belvedere.

Η τέχνη είναι ένα ιδιαίτερα ισχυρό στοιχείο της εγκυκλοπαίδειας (ένας από τους τρεις κύριους συντάκτες της είναι ιστορικός τέχνης) και έχει μερικές υπέροχες αναφορές. Ένα ζευγάρι, το οποίο απεικονίζει το «Man With Adze» του Gauguin μαζί με τη φιγούρα του Παρθενώνα στην οποία διαμορφώθηκε, διαψεύδει απλοϊκές έννοιες της σχέσης σύγχρονων καλλιτεχνών στον κλασικισμό. Επίσης, υπάρχει μια ξεχωριστή αναφορά για τον Πικάσο, και το «Venus de Milo With Drawers» του Σαλβαντόρ Νταλί.