Examined Lives: From Socrates to Nietzsche

James Miller
Examined Lives: From Socrates to Nietzsche
Farrar, Strauss and Giroux, 2011


Της Sarah Bakewell
The New York Times Book Review

Εάν η απόδειξη της ύπαρξης μιας πουτίγκας βρίσκεται στην κατανάλωσή της και η απόδειξη ενός κανόνα είναι στις εξαιρέσεις, τότε πού θα έπρεπε να ψάξουμε για την απόδειξη μιας φιλοσοφίας;

Για το Friedrich Nietzsche, η απάντηση ήταν προφανής: Για να εξετάσετε μια φιλοσοφία, ανακαλύψτε εάν μπορείτε να ζήσετε από αυτήν. Αυτό είναι «η μόνη κριτική μιας φιλοσοφίας που είναι δυνατή και που αποδεικνύει κάτι», έγραψε το 1874. Είναι επίσης η μορφή κριτικής που αγνοείται γενικά στις σχολές φιλοσοφίας των πανεπιστημίων. Ο Nietzsche επομένως απομάκρυνε την επαγγελματική πειθαρχία σαν άσχετη, «μια κριτική των λέξεων με τη βοήθεια άλλων λέξεων», και αφιερώθηκε στη συνέχιση της ιδιοσυγκρασιακής φιλοσοφικής αναζήτησης έξω από την ακαδημία. «Όσον αφορά τα κείμενα», έγραψε, «προτιμώ να διαβάζω τον Diogenes Laertius» - τον δημοφιλή επικούρειο συγγραφέα. Εάν η απόδειξη της φιλοσοφίας βρίσκεται στη ζωή, τότε τι θα μπορούσε να είναι πιο χρήσιμο από το να διαβάσεις για το πώς οι μεγάλοι φιλόσοφοι έχουν ζήσει;


Όπως ο James Miller αναφέρει στο συναρπαστικό βιβλίο του «Examined Lives», η επιλογή του Diogenes Laertius, παρά άλλων συγγραφέων, ήταν προκλητική επειδή προκάλεσε μια ιδέα κυρίαρχη στην εποχή του Nietzsche: Ότι μια φιλοσοφία πρέπει να ισχύσει αντικειμενικά, χωρίς την ανάγκη να αναφερθεί στις ιδιαίτερες ιδιορρυθμίες ή την εμπειρία ζωής εκ μέρους του δημιουργού του. Ο Diogenes Laertius αντιπροσωπεύει μια παλαιότερη παράδοση, η οποία βλέπει τη φιλοσοφία όχι ως σύνολο ενταλμάτων, αλλά ως κάτι που ο άνθρωπος μαθαίνει με το ακολουθεί κάποιον σοφό - μερικές φορές κυριολεκτικά να τον ακολουθεί οπουδήποτε αυτός πηγαίνει, ακούγοντας και παρατηρώντας πώς χειρίζεται τις διάφορες καταστάσεις στη ζωή. Το βιβλίο «Examined Lives» προσφέρει στους αναγνώστες την ευκαιρία να δοκιμάσουν το πιο πάνω με διάφορους φιλόσοφους και να δουν ποιος από αυτούς λειτουργεί καλύτερα για τους ιδίους.

Ο Miller είχε τη θαυμάσια ιδέα να πάρει τον Diogenes Laertius ως πρότυπο, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα αυτό το πρότυπο στη δοκιμή εάν μια τέτοια προσέγγιση μπορεί ακόμα να μας προσφέρει οποιαδήποτε αξία. Ο Miller καλύπτει συνολικά 12 φιλοσόφους: Σωκράτης, Πλάτωνας, Διογένης, Αριστοτέλης, Σενέκας, Αυγουστίνος, Μονταίν, Καρτέσιος, Ρουσσώ, Καντ, Έμερσον και Νίτσε. Σε κάθε περίπτωση, ο συγγραφέας ερευνά τη ζωή επιλεκτικά, ψάχνει για τα σημεία «κλειδιά» και εξετάζει το πώς οι ιδέες της φιλοσοφικής ζωής έχουν αλλάξει. Ο Miller, καθηγητής πολιτικών επιστημών New School και συγγραφέας της βιογραφίας του Michel Foucault, μεταξύ άλλων βιβλίων, δεν μένει στην αναζήτηση των σημείων στα οποία οι φιλόσοφοι απέτυχαν. Μας παρουσιάζει τους φιλοσόφους να είναι ανίκανοι να δουν και να αναγνωρίσουν αυτές τις αποτυχίες και υπονοεί ότι αυτό καθιστά τις ζωές τους ακόμη πιο ενδιαφέρουσες για ανάγνωση.

Η αφετηρία του είναι ο Σωκράτης, ο πιο μυθοποιημένος από όλους τους φιλόσοφους και ο φιλόσοφος του οποίου η ζωή έγινε το μέτρο για όλους τους άλλους. Οι πρώτοι βιογράφοι έγραψαν με δέος για τον Σωκράτη και την προσέγγιση που είχε ο μεγάλος φιλόσοφος για τη ζωή. Αλλά τι τον διέκρινε πραγματικά ήταν ο θάνατός του, ο οποίος επαναπροσδιόρισε ολόκληρη τη ζωή του. Καταδικασμένος από μια επιτροπή 501 Αθηναίων πολιτών να αυτοκτονήσει, ο Σωκράτης εξέτισε την ποινή του με άψογη ηρεμία και πλήρη συνείδηση - ή έτσι λέει ο μύθος τουλάχιστον. Πάντως, δεν θα μπορούσε να υπάρξει καμία μεγαλύτερη επιβεβαίωση της αξίας της ύπαρξης ενός φιλοσόφου.