Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥ.ΚΕ.Μ.)
Το γνωστό άρθρο του Χαριλάου Τρικούπη «Τις Πταίει;» αποτελεί ένα σημαδιακό κείμενο για την ιστορία του νεοελληνισμού. Έκτοτε η επανάληψή αυτού του ερωτήματος μετατρέπει την ιστορία ως φάρσα. Για τη δε Κυπριακή πραγματικότητα αντανακλά ένα νοσηρό σύνδρομο που ρυθμίζει τις σχέσεις της κυπριακής κοινωνίας με την κυπριακή κρατική ιδιαιτερότητα. Θα πρόσθετα ότι αυτό αποτελεί και τυπικό ψυχολογικό σύνδρομο μιας κοινωνίας που διέρχεται κρίση θεσμών και αξιών και συνεπώς βρίσκεται σε παρακμή.
Γράφω αυτές τις σκέψεις με αφορμή την εικόνα που εκπέμπει η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή της αλγεινής Δευτέρας, οπότε σημειώθηκε η έκρηξη στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης». Ενδοκυβερνητική σύγχυση, επίδειξη αδυναμίας διαχείρισης της κρίσης, καθυστέρηση στην ενεργοποίηση των μηχανισμών διερεύνησης του τραγικού γεγονότος και μια προκλητική διάθεση διεύρυνσης του πεδίου των ευθυνών με την ταυτόχρονη άρνηση δημόσιας απολογίας για τα εξόφθαλμα γεγονότα αλλά και την τρέχουσα πολυεπίπεδη καθημερινή δυσχέρεια.
Το τραγικό συμβάν της 11ης Ιουλίου δεν είναι ούτε ένα περιστασιακό γεγονός ούτε μπορεί να διαχωριστεί από το γενικότερο πολιτικό γίγνεσθαι της σημερινής κυβερνητικής δράσης. Εγγράφεται στη λογική τόσο των διλημμάτων όσο και των αδιεξόδων της εξωτερικής της πολιτικής όσο και της κουλτούρας διαχείρισης των εσωτερικών πραγμάτων. Το κρυφτό πίσω από μία καθυστερημένη νομική διαδικασία με τις ταυτόχρονες ανερυθρίαστες δηλώσεις του τύπου «οι άλλοι έκαναν χειρότερα» και «δεν φταίμε μόνο εμείς αλλά και άλλοι πέραν της κυβέρνησης» δεν προκαλούν μόνο το λαϊκό αίσθημα, σε μία περίοδο τεταμένης ευαισθησίας για την εθνική τραγωδία, αλλά συνιστούν πολιτική παθογένεια της κυβέρνησης.
Αναμφίβολα, η ιστορική πορεία της νεωτερικής μας κρατικής εμπειρίας είναι μία αφόρητα τραγική αποτυχία και δεν είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά την σημερινή κυβέρνηση. Η σημερινή, όμως, εικόνα γεννά απόγνωση: Το ευρωπαϊκό όνειρο εξατμίζεται ενόψει και της περαιτέρω δυσχέρειας της οικονομίας, η Κυπριακή Δημοκρατία, συρρικνωμένη στο περιθωριακό της κρατίδιο, τελευταίο καταφύγιο της αξιοπρέπειάς της και με ανίατα τα συμπτώματα ενός επαρχιώτικου αρχοντοχωριατισμού, βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην ανυποληψία.
Εκλιπαρούμε αξιοπρέπεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ψευδοκράτος, με την Τουρκία να μας υπενθυμίζει τους αυτονόητους στρατηγικούς της στόχους στην Κύπρο.
Τις πταίει; Ψάχνουν κάποιοι ρητορεύοντας να εντοπίσουν τους ενόχους στις λεπτομέρειες, στο 1974, στον επαναπροσδιορισμό της λογικής, με γενικόλογους καταλογισμούς που μοιάζουν να διαχέουν σε όλους μας τις ευθύνες, ενώ στην ουσία τους δίνουν το άλλοθι μιας απατηλής ψευδαίσθησης. Όποιος υπομιμνήσκει τα αυτονόητα ή αμφισβητεί τα θεωρούμενα ως δεδομένα από την κυβέρνηση λογαριάζεται εθνικιστής ή εχθρός της δημοκρατίας και τα παρόμοια.
Η λογική του περιχαρακωμένου φρουρίου, η καθημερινή κροταλίζουσα αντίδραση και συνάμα αυταρέσκεια της κυβερνητικής ρητορικής, τα παιδαριώδη επιχειρήματα, οι ενδοκυβερνητικές φαγωμάρες, οι θριαμβολογίες για πολιτικές υποθηκεύσεις (βλ. ρεύμα από το ψευδοκράτος) αποτελούν συμπτώματα πολυεπίπεδης κρίσης και εκπεσμού. Προσβάλλουν την νοημοσύνη, την κριτική σκέψη και ασελγούν στην προσωπική αξιοπρέπεια του ελευθέρως και στοιχειωδώς σκεπτόμενου πολίτη και των παιδιών του.
Γι’ αυτό μόνο μία αγανακτισμένη κοινωνία που υπόκειται στον εξευτελισμό μπορεί να προκαλέσει εκπλήξεις ανάκαμψης και διεξόδου από το αδιέξοδο. Μια κοινωνία αδιάφορη ή συμφιλιωμένη με τον εκπεσμό της, ποτέ.
www.geopolitics-gr.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούνται οι φίλοι που καταθέτουν τις απόψεις τους να χρησιμοποιούν ψευδώνυμο για να διευκολύνεται ο διάλογος. Μηνύματα τα οποία προσβάλλουν τον συγγραφέα του άρθρου, υβριστικά μηνύματα ή μηνύματα εκτός θέματος θα διαγράφονται. Προτιμήστε την ελληνική γλώσσα αντί για greeklish.