Μπορούν οι ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου να παραδειγματιστούν;

Το τι συνέβη τις μέρες αυτές στο Λονδίνο ήταν κάτι το ιδιαίτερα ξεχωριστό. Δεν ήταν να πούμε μια απλή συγκυρία, αλλά μια μεγάλη επιτυχία του «βαθέως κράτους», (όπως συνηθίζεται να λέμε για την Τουρκία) το οποίο όταν είδε ότι η χώρα πήγαινε κατά διαβόλου ενέργησε με τον τρόπο του δυναμικά και αποφασιστικά για να βάλει μπροστά μηχανισμό διάσωσης. Και το πέτυχε. Αυτό μόνο τον καιρό του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ξανάγινε -σε ώρες έκτακτης ανάγκης για το εθνικό συμφέρον. ΄Οταν ο Γουίνστον Τσέρτζιλ τον Μάιο του 1940 ανέλαβε πρωθυπουργός κυβέρνησης συνεργασίας για εθνική σωτηρία, αφού παραιτήθηκε ο Νέβιλ Τσιάμπερλαιν που είχε κάνει συμφωνία με τον Χίτλερ. Και τώρα, 65χρόνια μετά, επαναλήφθηκε η ίδια τακτική για το εθνικό συμφέρον της χώρας. Είναι ένα μεγάλο μάθημα πολιτικής, πιστεύω, για χώρες όπως την Κύπρο και την Ελλάδα που ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί τη σημασία των λέξεων «Εθνικό Συμφέρον»...



Η απόφαση ήταν να φύγουν πλέον οι Εργατικοί. Το απαιτούσε το ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ. Όχι ο λαός, ο οποίος ψήφισε την κομματική ανωμαλία ουσιαστικά. Το Εργατικό Κόμμα είχε κινήσει γη και δαίμονες στην προεκλογική του για να διατηρηθεί, με στρατηγικά συστρατευμένα να ψηφίσουν όλα εκείνα τα εκατομμύρια των μεταναστών που βρίσκονται στην Βρετανία χάρη στην «εμπάτε σκύλλοι αλλέστε» πολιτική των Εργατικών. Οι οποίοι (μετανάστες) με φανατισμό δεν ήθελαν τους Συντηρητικούς να κερδίσουν για τα δικά τους συμφέροντα.

Έπρεπε να αναλάβει ο Ντέιβιντ Κάμερον με τους Συντηρητικούς. Επομένως όταν οι Συντηρητικοί παρόλο ότι πήραν 2 εκ ψήφους περισσότερους από τους Εργατικούς και 100 περισσότερες νέες έδρες, αλλά, δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν την απαιτούμενη πλειοψηφία των 326 εδρών για να είναι άνετοι στην Βουλή, τότε ήταν που φάνηκε και το πόσο αποφασιστικά ενέργησε το απρόσωπο κατεστημένο για να φέρει εις πέρας το σκοπό του. Όταν η συνεργασία Φιλελευθέρων/Δημοκρατών και Συντηρητικών που μέχρι τότε ήταν κάτι το αδιανόητο, φάνηκε να ήταν ο μόνος τρόπος για το εθνικό συμφέρον, η υλοποίησή της μπήκε μπροστά.
΄Οχι μόνο ο Γκόρντον Μπράουν έπρεπε να φύγει αλλά και το ίδιο το Εργατικό Κόμμα μαζί του. Και το κατάφεραν με μεγάλη επιτυχία και δεξιοτεχνία μπορώ να πώ, χάρη και στο ρόλο που έπαιξε ο ηγέτης των Φ.Δ και νυν Αναπληρωτής Πρωθυπουργός Νίκ Κλέκ. Έπρεπε να αντικρουστεί αποφασιστικά η επιμονή του Γκόρντον Μπράουν να παραμείνει όπως στόχευε μαζί με το κόμμα του μέχρι τον...φθινόπωρο! Το εθνικό συμφέρον ήταν υπεράνω όλων και για τον Γκόρντον Μπράουν και τους συνεργάτες του φάνηκε ότι το εθνικό συμφέρον δεν είχε τέτοια προτεραιότητα...
Η Βρετανία έφθασε στα κόκκινα της σημεία και δεν μπορούσε να πάει άλλο. Αντιμετωπίζει τρομερά προβλήματα στην οικονομία, υπέρογκο εθνικό χρέος, σοβαρότατο πρόβλημα με τους μετανάστες, αυξανόμενη ανεργία, σχέσεις με την Αμερική, την Ευρώπη και πολλά άλλα. ΄Ολα αυτά έπρεπε πλέον να μπούν σε τάξη και η χώρα να ξαναμπεί στο σωστό δρόμο.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι προτού αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των Συντηρητικών και Φιλελεύθερων Δημοκρατών και των τελευταίων με τους Εργατικούς, όλοι τους πέρασαν από το Φόρειν ΄Οφις. (Ενώ παράλληλα οι μανδαρίνοι και των υπολοίπων υπουργείων (όχι οι υπουργοί) τέθηκαν σε ετοιμότητα για να παράσχουν όλες τις πληροφορίες που χρειάζονταν τα επιτελεία των Κομμάτων στις διαπραγματεύσεις των). Σίγουρα δεν πήγαν εκεί ένας μετά τον άλλο για... καφέ! Πήραν τις οδηγίες τους όσον αφορά τα διάφορα θέματα που θα διαπραγματεύονταν. Τους καθόρισαν τα περιθώρια που μπορούσαν να κάνουν τους ελιγμούς των και ούτε βήμα πάρα πέρα να πούμε. Επίσης ο σύμβουλος/εκπρόσωπος της Βασίλισσας ήταν παρόν καθημερινά στην πρωθυπουργική κατοικία. Το σύνταγμα της Βρετανίας είναι τέτοιο που μόνο ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν τις περίπλοκες πρόνοιές του και τις εξουσίες που διατηρεί η Βασίλισσα - εφόσον μιλάμε για την κυβέρνηση της Α. Μεγαλειότητας. (Γι΄αυτό και η μόνη που μπορούσε να υπερβεί και να επιβάλει στην εσχάτη των περιπτώσεων μια λύση, ήταν η ίδια η Βασίλισσα. Αλλά δεν ήθελαν να φθάσουν στο σημείο αυτό. Και τα κατάφεραν).
Η Βρετανία έχει βαθύ μηχανισμό πίσω από τα υπουργεία, που μπορεί να αφήνει ελευθερία στους εκάστοτε ένοικους της πρωθυπουργικής κατοικίας και των υπουργείων να κάνουν αρκετά, αλλά, όταν φθάσει η ώρα που κινδυνεύει η χώρα, επεμβαίνει αόριστα, απρόσωπα, αλλά αποφασιστικά. Εκείνοι που έχουν την πραγματική εξουσία στα χέρια τους είναι οι "Permanent Secretaries" και άλλοι πίσω από αυτούς...
Εξού και οι δηλώσεις του νέου Πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον ότι δεν σχηματίζουν απλά νέα κυβέρνηση, αλλά γράφεται ιστορία, ξεκινά μια νέα πολιτική στη ζωή της Βρετανίας...
Θα έχουμε έκτακτο προυπολογισμό εντός 50 ημερών, που θα προβλέπει δραστικές περικοπές των 6 δισεκατομμυρίων λιρών για αυτόν τον χρόνο, μεταρρυθμίσεις στο τραπεζικό σύστημα, νέο συμβούλιο εθνικής ασφάλειας, άμεση αναθεώρηση στρατηγικής άμυνας, τέρμα στις παραχωρήσεις εξουσιών στην Ευρωπαική Ένωση δίχως δημοψήφισμα, το Ηνωμένο Βασίλειο δεν πρόκειται να υιοθετήσει το ευρώ για τα πέντα χρόνια της συγκυβέρνησης, δημοψήφισμα για αλλαγές στον εκλογικό νόμο, θα κλείσει η πόρτα για τους μετανάστες εκτός από χώρες της Ε.Ε, θα αναθεωρηθούν άμεσα οι σχέσεις με τις ΗΠΑ οι οποίες θα διατηρηθούν σε καλά επίπεδα αλλά δεν θα είναι πλέον δέσμιες και σκλαβικές (slavish) όπως είπε επιγραμματικά ο νέος ΥΠΕΞ Γουίλιαμ Χέικ.
Μπορούν οι ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου να παραδειγματιστούν; Και ειδικά η Κύπρος να εκμεταλλευθεί την σημαντικότατη αυτή ιστορική στιγμή στα βρετανικά δρώμενα; Πολύ φοβάμαι όχι...

Φανούλα Αργυρού
Ερευνήτρια/συγγραφέας
Λονδίνο
13.5.2010