The Guardian
Λίγοι από τους φίλους και θαυμαστές του Γκόρντον Μπράουν θα είχαν προβλέψει, στη διάρκεια της δεκαετίας κατά την οποία κυριάρχησε ως υπουργός Οικονομικών, ότι η σταδιοδρομία του θα είχε τόσο οδυνηρή έκβαση. Πολλοί από τους εχθρούς του στις τάξεις των Εργατικών και πέρα από αυτές το είχαν προβλέψει προ καιρού. Αμφότερα τα στρατόπεδα θα το μετανιώσουν.
Αμφότερα, επίσης, γνώριζαν έναν άνδρα ο οποίος από νωρίς αποδείχθηκε χαρισματικός, ξεχώρισε μέσα από τα πλήθη των φοιτητών στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, αναρριχήθηκε σχεδόν ακούραστα στην ιεραρχία των Εργατικών για να γίνει υπουργός Οικονομικών στη σκιώδη κυβέρνηση, αλλά είδε το ύστατο βραβείο να του φεύγει από τα χέρια όταν του το βούτηξε ένας νεότερος αντίπαλος, με όχι τόση σημασία, αλλά με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση: ο μοιραίος φίλος του, Τόνι Μπλερ.
Το παράδοξο στη σταδιοδρομία του Μπράουν είναι αυτό του ανδρός προικισμένου με πνευματικά δώρα, δυναμισμό και φιλοδοξία, ο οποίος φέρει μαζί και την κατάρα μιας εξουθενωτικής αυτοαμφισβήτησης, που εύκολα μετατρέπεται σε δυσπιστία στα μάτια των πιο αφοσιωμένων συμμάχων. Απέναντι σε κάθε βουλευτή ο οποίος έχει επαινέσει τις ευγενείς πράξεις του και την εμπνευσμένη του εκστρατεία κατά της παιδικής φτώχειας –όχι μόνο στη Βρετανία– υπάρχει ένας άλλος ο οποίος θα επικαλεστεί τη βαναυσότητα και τη σκληρότητά του.
Ο Μπλερ, με τον οποίο ο Μπράουν συμβίωσε σε ένα δυσλειτουργικό πολιτικό γάμο, στο πλαίσιο του μοντέλου των Νέων Εργατικών, θα μπορούσε να θεωρεί τον εαυτό του φίλο, φίλο ο οποίος φοβόταν παρά ευχόταν ότι αυτός ο αναπόφευκτος διάδοχος θα αναδυθεί για να διεκδικήσει την ηγεσία, θα εφεύρει ξανά τον εαυτό του και θα απελευθερωθεί αφού την αναλάβει τελικά τον Ιούνιο του 2007.
Για λίγους μήνες, φάνηκε ότι όλα θα γίνονταν έτσι ακριβώς. Ο Μπράουν χειρίστηκε μια σειρά κρίσεων –πλημμύρες, βόμβες ισλαμιστών, «τρελές αγελάδες» – με σιωπηλή δεξιότητα. Αλλά δύο εξελίξεις εκτροχίασαν ταχέως τις ελπίδες του νέου πρωθυπουργού. Τον Αύγουστο του 2007, εμφανίστηκαν οι πρώτες ρωγμές στο διεθνές τραπεζικό σύστημα.
Σχεδόν ταυτόχρονα, ο Μπράουν επέτρεψε να κυκλοφορήσει η φήμη ότι επίκεινται πρόωρες εκλογές στα τέλη Οκτωβρίου εκείνου του έτους. Θεωρητικά, υπήρχε η προοπτική να συντριβεί ένας ακόμη Συντηρητικός αντίπαλος, ο Ντέιβιντ Κάμερον, ενώ ο Μπράουν θα διασφάλιζε τη θητεία του για μία πενταετία. Οι Τόρις, όμως, έβγαλαν το λαγό από το καπέλο –την οπισθοδρομική υπόσχεση να μειώσουν τον φόρο κληρονομιάς– και κέρδισαν έδαφος στις δημοσκοπήσεις.
Ο Μπράουν σάστισε και ακύρωσε τις εκλογές, αρνούμενος βλακωδώς ότι επηρεάστηκε από τις δημοσκοπήσεις. Ο χλευασμός που ακολούθησε επιβεβαίωσε τις αμφιβολίες των ψηφοφόρων για τον χαρακτήρα του και την ικανότητά του να ηγηθεί.
Αυτή η μοιραία κρίση σήμαινε ότι ο Μπράουν θα ήταν αδύνατον να κερδίσει το χαμένο έδαφος μέσω της ουσιαστικής και σοβαρής επιτυχίας της πρωθυπουργίας του: της απόφασης να ενισχύσει με ρευστό τις απειλούμενες βρετανικές τράπεζες μετά την καταστροφική κατάρρευση της Lehman Brothers. Αλλες κυβερνήσεις ακολούθησαν τη Βρετανία και το σύστημα επιβίωσε. Αλλά οι εχθροί του Μπράουν είχαν ήδη εξαπολύσει συντονισμένη εκστρατεία για να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι ορισμένες αποφάσεις του υπήρξαν καθοριστικές και είτε προκάλεσαν είτε επιδείνωσαν την ευάλωτη θέση της Βρετανίας.
Δεν ήταν εύκολο για τον Μπράουν να πάρει την απόφαση της παραίτησης. Αλλά επείσθη να δώσει προτεραιότητα στο κόμμα. Η τραγωδία είναι ότι πολλά από τα θαυμαστά προτερήματα και ένστικτα του Μπράουν –η κοινωνική του συνείδηση και οι ηθικές του αρχές– θα μπορούσαν να είχαν διαμορφώσει τα ένστικτα και τις ικανότητες του Μπλερ: στη σύνοδο των G8 για την Αφρική το 2005 απέδειξαν τι μπορούν να κάνουν μαζί.
Θα έπρεπε, επίσης, να είχε αναλάβει την ηγεσία νωρίτερα...
http://news.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούνται οι φίλοι που καταθέτουν τις απόψεις τους να χρησιμοποιούν ψευδώνυμο για να διευκολύνεται ο διάλογος. Μηνύματα τα οποία προσβάλλουν τον συγγραφέα του άρθρου, υβριστικά μηνύματα ή μηνύματα εκτός θέματος θα διαγράφονται. Προτιμήστε την ελληνική γλώσσα αντί για greeklish.