Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
Διπλωματικότατος ο Τούρκος Πρωθυπουργός, στην ερώτηση εάν αποδέχεται την οικουμενικότητα του Ορθόδοξου Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, απάντησε ότι εφόσον οι προκάτοχοί του το έχουν αποδεχθεί δεν είναι αυτός που θα το απορρίψει. Εξηγώντας δε γιατί μετά από αυτό δεν αποδέχεται η Τουρκία την εκλογή του Πατριάρχη από την διεθνή Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά κρατά το δικαίωμα του διορισμού του και μάλιστα μεταξύ Τούρκων υπηκόων είπε ότι, το ίδιο κάνει και η Ελλάδα με το διορισμό του Μωαμεθανού Έλληνα Μουφτή. Εδώ ο Τούρκος Πρωθυπουργός συγκρίνει δύο θεσμούς που ο καθένας αντιπροσωπεύει διαφορετικό επίπεδο εξουσίας, εάν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει τον όρο για θρησκευτικούς αρχηγούς.
Ο Μουφτής έχει τοπικό θρησκευτικό ρόλο που θα μπορούσε να συγκριθεί με τον τοπικό Επίσκοπο μιας περιοχής ή το πολύ τον Αρχιεπίσκοπο μίας χώρας. Επιπλέον ο Μουφτής έχει και δικαστική εξουσία στις διαφορές Μωαμεθανών πολιτών της περιοχής του. Επομένως ο Έλληνας Μουφτής ως θρησκευτικός ηγέτης των Ελλήνων Μωαμεθανών και μάλιστα με δικαστική εξουσία δεν θα μπορούσε να μην διορίζεται από τις Ελληνικές Αρχές.
Αντίθετα ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δεν έχει μόνο το ρόλο του θρησκευτικού ηγέτη των Τούρκων υπηκόων Χριστιανών αλλά εκπροσωπεί και όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς ανά τον κόσμο όπως π.χ. ο Πάπας Ρώμης εκπροσωπεί τους Καθολικούς Χριστιανούς. Αυτή ακριβώς είναι και η έννοια της Οικουμενικότητας, την οποία ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογκάν είπε ότι αποδέχεται ερχόμενος σε αντίφαση όταν τη σύγκρινε με τον Μουφτή . Εξάλλου για τους Τούρκους η Οικουμενικότητα του Πατριάρχη, ως εκπροσώπου όλων των Χριστιανών ασχέτως εθνικότητας και όχι μόνο των Ελλήνων, απορρέει και από την πρακτική που εφάρμοζαν οι Σουλτάνοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι οποίοι διοικούσαν και έλεγχαν τους υπηκόους της αυτοκρατορίας τους κατά θρησκείες και όχι κατά εθνότητες.
Είναι προφανές επομένως ότι ο ρόλος και ο χώρος επιρροής ενός Μουφτή έχει τοπικό εθνικό χαρακτήρα και είναι διαφορετικός από αυτόν του Πατριάρχη, που έχει Οικουμενικό, δηλαδή διεθνή χαρακτήρα. Αυτή η διαφορά θα μπορούσε να γίνει σαφέστερη εάν το Πατριαρχείο, σε συνεργασία με τα υπόλοιπα μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αποφάσιζαν σε μία Πατριαρχική Σύνοδο (Εκκλησίες Κρήτης, Δυτ. Ευρώπης, Βαλτικών Χωρών, Αμερικής, Ωκεάνιας, Ασίας κ.λπ.) την ίδρυση Εθνικής Τούρκικης Αρχιεπισκοπής με Τούρκικη γλώσσα. Οι επίσκοποι αυτής να ορίζονται ή να χαίρουν της αποδοχής της Τουρκικής Κυβέρνησης έτσι ώστε να ξεχωρίσει η Οικουμενικότητα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως σε διαφορετικό επίπεδο ιεράρχησης. Η ίδια Σύνοδος να ορίσει τον τρόπο εκλογής του Οικουμενικού Πατριάρχη και τη γλώσσα λειτουργίας του θεσμού, η οποία θα πρέπει να είναι η Ελληνική, για τη συνέχεια του Πατριαρχείου, αλλά και ως η γλώσσα των Ευαγγελίων.
Αν και η πρόταση αυτή ενέχει την πιθανότητα εκλογής Πατριάρχη άλλης εθνικότητας από την Ελληνική αυτός πάντα θα μιλάει Ελληνικά και με τον τρόπο αυτό θα αποδεικνύει την Οικουμενικότητα του και τον υπερεθνικό χαρακτήρα του Πατριαρχείου αλλά και του Χριστιανισμού. Φυσικά το κοσμικό κράτος που θα τον φιλοξενεί θα απολαμβάνει τα σχετικά διεθνή εύσχημα της παρουσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο έδαφος του, παρά τις τυχόν αντιδράσεις ορισμένων μη Χριστιανών υπηκόων του. Οι τελευταίοι δεν θα έχουν τόσο ισχυρά κίνητρα για την απόρριψη μίας Τούρκικης Χριστιανικής Εκκλησίας ούτε για την απόρριψη ενός μη ελεγχόμενου από την Τουρκία Οικουμενικού Πατριαρχείου που δεν θα έχει πλέον τον χαρακτήρα του Ελληνικού, πράγμα που αποτελεί και το κόκκινο πανί των Μωαμεθανών φουνταμενταλιστών. Ας μη μας διαφεύγει ότι μετά την Αλεξανδρινή περίοδο και μέχρι την άλωση της Πόλης οι Έλληνες δεν συμμετείχαν στην διαμόρφωση της ιστορίας με το όνομα τους αλλά με τη γλώσσα τους, τη νέα Χριστιανική θρησκεία τους και τον πολιτισμό τους. Παράδειγμα ο Ιουστινιανός αλλά και ο Παλαιολόγος, οι οποίοι αν και ονομαζόταν Ρωμαίοι Αυτοκράτορες εντούτοις μιλούσαν Ελληνικά.
Θα μου πείτε μπορούν οι Νεοέλληνες να αναλάβουν ένα τέτοιο επιχείρημα με όλα τα ρίσκα που μπορεί να περιέχει μέχρι την επίτευξη του στόχου και την απαλλαγή από την αλλοτρίωση; Η απάντηση είναι μία, ένα ασφαλές έθνος είναι ένα νεκρό έθνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούνται οι φίλοι που καταθέτουν τις απόψεις τους να χρησιμοποιούν ψευδώνυμο για να διευκολύνεται ο διάλογος. Μηνύματα τα οποία προσβάλλουν τον συγγραφέα του άρθρου, υβριστικά μηνύματα ή μηνύματα εκτός θέματος θα διαγράφονται. Προτιμήστε την ελληνική γλώσσα αντί για greeklish.