Οι αβεβαιότητες της επόμενης μέρας

Τις παραμονές της «μάχης της Τρίπολης», ο αναλυτής του Foreign Affairs Ντερκ Βαντεβάλε προειδοποιούσε για τον κίνδυνο μιας «καταστροφικής επιτυχίας – ξαφνική απομάκρυνση του Καντάφι με εσωτερική εξέγερση ή άλλα μέσα, η οποία θα άφηνε πίσω της ένα βαθύ πολιτικό κενό και κενό ασφαλείας». Αυτό ακριβώς φαίνεται να εκτυλίσσεται, καθώς το ΠΕΣ της Βεγγάζης δεν έχει ουσιαστική νομιμοποίηση ούτε στον πληθυσμό της Τρίπολης ούτε καν στους μαχητές της αντιπολίτευσης στη Μισράτα ή στα βουνά Ναφούζα, που επωμίστηκαν το βάρος της μάχης με τους κανταφικούς.

Η βιασύνη των ΝΑΤΟϊκών χωρών για την «επιχείρηση γοργόνα» μπορεί να εξηγηθεί: Τα οικονομικά προβλήματα των δυτικών κρατών καθιστούσαν ολοένα και λιγότερο υποφερτό το βάρος ενός παρατεταμένου πολέμου, οι εξελίξεις στη Συρία επέβαλαν να λυθεί το λιβυκό το συντομότερο, ενώ η προέλαση στην Τρίπολη ήταν ένας τρόπος για να συγκρατηθούν οι διαλυτικές τάσεις στη Βεγγάζη. Οι προκλήσεις της επόμενης μέρας είναι τεράστιες. Σε πρώτη φάση, η διάδοχη κατάσταση θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις προσπάθειες των κανταφικών να μετατρέψουν την Τρίπολη και άλλα αστικά κέντρα σε ακυβέρνητες πολιτείες, με μεθόδους αντάρτικου των πόλεων. Επειτα, η δημιουργία μιας στοιχειωδώς ανθεκτικής κυβέρνησης απαιτεί να συμπεριλάβει, πέραν του ετερόκλητου ΠΕΣ, στελέχη του κανταφικού στρατοπέδου, που δεν έβαψαν τα χέρια τους στο αίμα. Μια τρίτη πρόκληση αντιπροσωπεύει το ισχυρό, αν και όχι ιδιαίτερα ορατό για την ώρα, στρατόπεδο των ισλαμιστών. Μέχρι σήμερα, οι τελευταίοι, που διώχθηκαν σκληρά από τον Καντάφι, εμφανίζονται ως απρόθυμοι σύμμαχοι του ΠΕΣ και των Δυτικών. Αν όμως η μετακανταφική Λιβύη εξελιχθεί σε πετρελαϊκό προτεκτοράτο των «απίστων», οι σημερινοί σύμμαχοι θα γίνουν εύκολα αυριανοί εχθροί. Το παράδειγμα του Οσάμα μπιν Λάντεν μετά τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου και την εγκατάσταση αμερικανικών δυνάμεων στη Σαουδική Αραβία έχει πολλά να διδάξει.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_28/08/2011_454193