Δοκιμάζεται η ενότητα της αντιπολίτευσης στη Λιβύη

The New York Times

Σε διάστημα μικρότερο των τριών εβδομάδων, οι μέχρι πρότινος «αόρατες» αντιπολιτευτικές δυνάμεις της Λιβύης έχουν κατορθώσει να δημιουργήσουν τα θεμέλια μιας μεταβατικής κυβέρνησης, να επανδρώσουν έναν στρατό ανταρτών και να αυτοπαρουσιαστούν στους Δυτικούς, και όχι μόνο, ως μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση στην κυριαρχία του συνταγματάρχη Καντάφι. Τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας, ωστόσο, ήρθαν να δοκιμάσουν τις αντοχές της νέας αυτής αντιπολίτευσης, πριν καν προλάβουν να συγκεραστούν οι διαφορετικές δυνάμεις από τις οποίες αποτελείται. Τη στιγμή που τα στρατεύματα του καθεστώτος έδειχναν να ανακάμπτουν, δημιουργώντας προβλήματα στους αντάρτες τόσο στην Ζαουίγια όσο και στη Ρας Λανούφ, τα μέλη του Συμβουλίου των Αρχηγών της Αντιπολίτευσης, προέβαιναν σε αντιφατικές τοποθετήσεις. Οι εκκλήσεις ορισμένων ηγετών της αντιπολίτευσης για διεθνή βοήθεια γιγάντωσαν τις διαφωνίες αναφορικά με το ενδεχόμενο διεθνούς παρέμβασης. Αλλοι, δε, έσπευσαν να προειδοποιήσουν ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος ανθρωπιστικής κρίσης, καθώς οι τοπικές κυβερνήσεις αδυνατούν να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες των πολιτών.

«Η Λιβύη είμαι εγώ» είχε βρυχηθεί ο Καντάφι τις πρώτες ημέρες της εξέγερσης. Ηταν, αναμφίβολα, μια από τις πολλές και συνάμα συνηθισμένες εκφάνσεις της μεγαλομανίας του δικτάτορα, πλην όμως η συγκεκριμένη φράση αναδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος που καλούνται να λύσουν οι αντικαθεστωτικοί: Πώς αντικαθιστάς ένα κράτος στο οποίο έδινε υπόσταση ένας και μόνο άνθρωπος;

«Βρεθήκαμε σ' ένα κενό», παραδέχεται ο εκπρόσωπος Τύπου της μεταβατικής ηγεσίας, Μουσταφά Γκεριάνι. «Αντί να σκεφτόμαστε τον τρόπο λειτουργίας της νέας κυβέρνησης, σήμερα ασχολούμαστε αποκλειστικά με τις ανάγκες του λαού και της εξέγερσης», συνεχίζει. «Τα πράγματα κινούνται πολύ γρήγορα», εξηγεί ο κ. Γκεριάνι.

Η έκβαση της εξέγερσης θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από τις ικανότητες της αντιπολίτευσης, η οποία δείχνει να δυσκολεύεται στο στρατιωτικό μέτωπο, ενώ ταλανίζεται από φυλετικές αντιπαραθέσεις. Η πολιτική ηγεσία εκλιπαρεί τη διεθνή κοινότητα για αναγνώριση, αλλά αδυνατεί να επιβάλει την εξουσία της ακόμα και στις περιοχές που ελέγχει.

Το Συμβούλιο, βέβαια, ζητάει από τη διεθνή κοινότητα να επιβάλει ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, την ώρα που οι αντάρτες στην Νταρνά διατυμπανίζουν ότι θα αντιταχθούν ενεργά σε κάθε ξένη παρέμβαση.

«Δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των αντιπολιτευτικών ομάδων» λέει ο Αντέμ Αρκίκ, εξόριστο στο Δουβλίνο μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Σήμερα ολοένα και περισσότεροι ανησυχούν πως η αντιπολίτευση δεν θα κατορθώσει να διατηρήσει την ενότητά της σε έναν πόλεμο διαρκείας, καθώς οι θρησκευτικές και φυλετικές διαφορές θα υπερισχύσουν.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_10/03/2011_435282