The Inheritance

David E. Sanger
The Inheritance
Crown Publishing, 2009

Του Lawrence Kaplan 
The New York Times Book Review 

Ο ενθουσιασμός του κοινού στην ορκομωσία του Ομπάμα έδινε την εντύπωση πως ο κόσμος περίμενε πως η εκλογή του θα έφερνε μόνη της την παγκόσμια ειρήνη. Μετά από μια οκταετία επικεντρωμένη στους φόβους μας ήμασταν έτοιμοι να πιστέψουμε πως ναι, μπορούμε. Όμως όποιες κι αν είναι οι προθέσεις του Ομπάμα, δεν έχει ακόμα δοκιμαστεί. Η εξωτερική πολιτική που σκιαγραφεί ο Ομπάμα στις ομιλίες του είναι απλά μια υπόσχεση υλικής και ηθικής προόδου. Μας πρόσφερε μια διέδοξο και εμείς φυσικά τον ακολουθήσαμε.

Είναι παράλογο να περιμένουμε πως μια αλλαγή κυβέρνησης θα καθαρίσει αυτόματα τα συντρίμμια των τελευταίων οχτώ χρόνων. Ο Ομπάμα θεωρεί ότι η εξωτερική πολιτική μας έχει χτιστεί πάνω σε μια ελαττωματική ιδεολογία, όμως είναι αυτή η ιδεολογία αποκλίνουσα από την Αμερικανική πολιτική παράδοση ή φυσική συνέχεια της; Πόσα περιθώρια για αλλαγή έχει όντως ο Ομπάμα;

Ο Ομπάμα δεν θα ξανακτίσει τη χώρα από την αρχή, αλλά την κληρονομεί από τον προκάτοχο του. «Ο κόσμος τον οποίο κληρονομεί από τον Μπους θα περιορίσει τις επιλογές του Ομπάμα πολύ περισσότερο από ό,τι περιμένει, και σίγουρα ακόμα περισσότερο από ό,τι περιμένουν οι υποστηρικτές του» γράφει ο Σάνγκερ. 

Είναι απλοϊκό, για παράδειγμα, «να περιμένεις πως οι Ιρανοί θα παρατήσουν το πυρηνικό τους πρόγραμμα χωρίς την απειλή των βομβαρδισμών». Υπάρχουν υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες για τον νέο δρόμο που θέλει να χαράξει ο Ομπάμα ο οποίος νιώθει έτοιμος να γράψει ιστορία. Ο Αβραάμ Λίνκολν από την άλλη είχε μια πολύ διαφορετική θεώρηση. Σε επιστολή του το 1864 έγραφε: «Δεν μπορώ να πω ό,τι έλεγξα τα γεγονότα. Ομολογώ μάλιστα πως τα γεγονότα έλεγχαν εμένα». 

Ο Σάνγκερ όμως συμφωνεί ότι οι ΗΠΑ χρειάζονται μια νέα μακροπρόθεσμη στρατηγική. Υποστηρίζει πως «το Ιράν σύντομα θα αποκτήσει την πυρηνική βόμβα» λόγω της ασυνέπειας της εξωτερικής πολιτικής Μπους. Ένα ακόμα αυτής της ασυνέπειας είναι το πρόβλημα του Πακιστάν το οποίο οι ίδιες οι ΗΠΑ δημιούργησαν. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου η κυβέρνηση Μπους επένδυσε πολλές ελπίδες στη συμμαχία με τον Περβέζ Μουσάραφ, αλλά η αποτυχία του στο εσωτερικό του Πακιστάν και ενάντια στην τρομοκρατία οδήγησαν στο πρόβλημα «του πώς μπορεί κάποιος να εισβάλει σε ένα σύμμαχο» σύμφωνα με Αμερικανό αξιωματούχο αναφερόμενο στους βομβαρδισμούς σε βάσεις των Ισλαμιστών.

Συχνά όμως η ανάλυση του Σάνγκερ καταλήγει κοινότοπη, μιλώντας για χαμένες ευκαιρίες και προδομένη εμπιστοσύνη, παρατηρήσεις που ηχούν ωραία αλλά δεν προσφέρουν καλύτερη κατανόηση της κατάστασης. Ως ανταποκριτής των Τάιμς της Νέας Υόρκης στην Ουάσινγκτον, ο Σάνγκερ είχε την πολυτέλεια να δει τον πόλεμο στο Ιράκ από προνομιακή θέση, όπως υπονοεί η φωτογραφία του προεδρικού αεροσκάφους στο εξώφυλλο του βιβλίου. Ο Σάνγκερ αναφέρεται στο Ιράκ σαν μια ατυχή διάσπαση της εξωτερικής πολιτικής μας από σημαντικά θέματα, αποφεύγοντας να αναλύσει όλες τις διαστάσεις ενός πολέμου που σκότωσε δεκάδες χιλιάδες Αμερικανικούς στρατιώτες. 

Το κύριο επιχείρημα του Σάνγκερ όμως αξίζει ιδιαίτερης προσοχής μια και ο Ομπάμα κληρονομεί πολλά περισσότερα από τον πόλεμο στο Ιράκ. Είναι αναπόφευκτη και φυσική μια συνέχεια μεταξύ Ομπάμα και Μπους, όπως υπήρξε συνέχεια μεταξύ Μπους και Κλίντον καθώς και μεταξύ κάθε προκατόχου και διαδόχου στην Αμερικανική ιστορία. Οι αλλαγές θα συμβούν στην περιφέρεια και όχι στη βάση της εξωτερικής πολιτικής. Η φύση της παγκόσμιας πολιτικής δεν επιτρέπει