Εξελίξεις γύρω από την ποντιακή γενοκτονία

1 Proposal for Parliament Decision
1. The Parliament announces to the government its decision in reference to what is stated in the motion regarding Sweden recognizing the 1915 genocide against Armenians, Assyrians/Syrians/Chaldeans and Pontic Greeks.
2. The Parliament announces to the government its decision in reference to what is stated in the motion that Sweden should act within EU and UN for an international recognition of the 1915 genocide against Armenians, Assyrians/Syrians/Chaldeans and Pontic Greeks.
3. The Parliament announces to the government its decision in reference to what is stated in the motion that Sweden should act for Turkey to recognize the 1915 genocide against Armenians, Assyrians/Syrians/Chaldeans and Pontic Greeks.


2 Background
“Forum for living history is an authority which has the mission to – with basis in the Holocaust – work with issues which concern tolerance, democracy and human rights. By illuminating the darkest pieces of the human history we want to affect the future.”
So reads the description of an agency which works on mission by order of the Swedish Government and educates, among others, about the 1915 genocide. The lesson of history is one of the cornerstones of the present-day democracies where we have learned of our mistakes and by preventing repetition of earlier errors we strive for a better future. However, a prevention of future missteps, especially if these are known from the history, can not be implemented if one does not openly recognizes committed errors. Thus, history revisionism is a dangerous tool for facilitating repetition of the dark pages of the history.
The 1915 genocide foremost engulfed Armenians, Assyrians/Syrians/Chaldeans and Pontic Greeks, but later came to also affect other minorities. It was the dream of a large Turanic Empire, Great Turan, which caused the Turkish leaders wanting to ethnically homogenize the remains of the decaying Ottoman Empire at the turn of the 19th century. This was achieved under the cover of the ongoing world war, when the Armenian, Assyrian/Syrian/Chaldean and Pontic Greek population of the empire were, almost entirely, annihilated. Researchers estimate that about 1,500,000 Armenians, between 250,000 and 500,000 Assyrians/Syrians/Chaldeans and about 350,000 Pontic Greeks have been killed or disappeared.
During the short period following the Turkish defeat in 1918 until the time when the Turkish nationalistic movement, under the leadership of Mustafa Kemal, the genocide was discussed openly. Political and military leaders stood on trial, accused for “war crimes” and “committed crimes against humanity”. Several of them were found guilty and sentenced to the death or prison. During these trials horrible details about the persecution of the minorities in the Ottoman Empire were reveled. Thus, Turkey went through the same phase as the one Germany experienced after the Second World War. However, the process was short-lived. The emergence of the Turkish nationalistic movement and the dissolution of the Sultanate resulted in the discontinuation of the trials and the majority of the accused were set free. Almost, the entire remaining Christian population – Armenians, Assyrians/Syrians/Chaldeans, and Pontic Greeks – were expelled from areas they had inhabited for over thousands of years.

3 UN Genocide Convention 1948, the European Parliament and Official Recognitions
Raphael Lemkin, the Polish-Jewish lawyer who coined the term “genocide” during the 1940s and was the father of the UN Convention of Prevention and Punishment of the Crime of Genocide, was fully aware of the 1915 genocide and the failure of the international community to intervene. His revision of the definition was adopted in the UN Convention which reads as follows:
Article 2) In the present Convention, genocide means any of the following acts committed with intent to destroy, in whole or in part, a national, ethnical, racial or religious group, as such:
- Killing members of the group;
- Causing serious bodily or mental harm to members of the group;
- Deliberately inflicting on the group conditions of life calculated to bring about its physical destruction in whole or in part;
- Imposing measures intended to prevent births within the group;
- Forcibly transferring children of the group to another group.
Furthermore, it is established that the present-day UN Convention from 1948 is not a new legislation, but merely a ratification of existing international laws on “crimes against humanity” which were stated in the Sèvres Treaty, Article 230 (1920). Even more important is the fact that the UN Convention on the Non-Applicability of Statutory Limitations to War Crimes and Crimes Against Humanity, adopted on November 26, 1968, in power since November 11, 1970, which ratifies its retroactive an non-prescriptive nature. Of this very reason, both massacres in the Ottoman Empire and the Holocaust are cases of genocide in accordance to the UN Convention, in spite the fact that both occurred before the Convention was established.
During the history of UN two larger studies/reports have been conducted on the crime of genocide. The first was the so-called Ruhashyankiko Report, from 1978, and the second was the Whitaker Report, conducted by Benjamin Whitaker in 1985 (Economic and Social Council Commission on Human Rights, Sub-Commission on Prevention of Discrimination and Protection of Minorities, Thirty-eighth session, Item 4 of the provisional agenda, E/CN.4/Sub.2/1985/6).
The 1915 genocide is mentioned in several places in as an example of committed genocides during the 20th century. The report was voted on in the Subcommittee of the UN Committee for Human Rights with the voices 14 against 1 (4 abstentions) in August, 1985. On June 18, 1987, the European Parliament officially recognized the Armenian genocide. Since 1965, that is, the 50th anniversary of the genocide, several countries and organizations have officially recognized the 1915 genocide, among others Uruguay (1965), Cypress (1982), Russia (1995), Greece (1996), Lebanon (1997), Belgium (1998), France (1998), Italy (2000), The Vatican (2000), Switzerland (2003), Argentina (2003), Canada (2004), Slovakia (2004), Netherlands (2004), Poland (2005), Venezuela (2005), Germany (2005), Lithuania (2005), and Chile (2007).

4 The Research on the 1915 Genocide and Swedish Knowledge
Second to the Holocaust, the 1915 genocide is regarded as the most studied case in the modern time. Today a broad and interdisciplinary consensus exists among an overwhelming majority of genocide scholars who regard the massacres in the Ottoman Empire during World War I as genocide and which is referred by the scholars as the “genocide prototype” (while the Holocaust is called the “genocide paradigm”). The International Association of Genocide Scholars (IAGS), an independent world leading and interdisciplinary authority within the area, has in several occasions ratified a consensus in this matter, namely: June 13, 1997, June 13, 2005, October 5, 2007 and April 23, 2008. The resolution from July 13, 2007 reads as follows:
WHEREAS the denial of genocide is widely recognized as the final stage of genocide, enshrining impunity for the perpetrators of genocide, and demonstrably paving the way for future genocides;
WHEREAS the Ottoman genocide against minority populations during and following the First World War is usually depicted as a genocide against Armenians alone, with little recognition of the qualitatively similar genocides against other Christian minorities of the Ottoman Empire;
BE IT RESOLVED that it is the conviction of the International Association of Genocide Scholars that the Ottoman campaign against Christian minorities of the Empire between 1914 and 1923 constituted a genocide against Armenians, Assyrians, and Pontian and Anatolian Greeks.
BE IT FURTHER RESOLVED that the Association calls upon the government of Turkey to acknowledge the genocides against these populations, to issue a formal apology, and to take prompt and meaningful steps toward restitution.
ON June 8, more than 60 world leading genocide experts signed an appeal directed to the members of the Parliament where they dismissed the claims about disunity among scholars regarding the 1915 genocide. The research must continue and both Turkey and the world must secure the possibilities for an open, independent and undisturbed atmosphere, among others by Turkey having to give full access to its archives as well as allowing similar discussions without scientist, authors, journalists and publishers risking prosecution for having commented on the reality of the genocide.
New research at Uppsala University witnesses also about a genuine Swedish knowledge of the 1915 genocide. Swedish Foreign Ministry and General Staff Head Quarters were fully informed about the ongoing annihilation through reports which the Swedish Ambassador Per Gustaf August Cosswa Anckarsvärd and the Swedish Military Attaché Einar af Wirsén (both stationed in Constantinople) sent to Stockholm. Among others one can read the following:
• Anckarsvärd, July 6, 1915: “Mr. Minister, The persecutions of the Armenians have reached hair-raising proportions and all points to the fact that the Young Turks want to seize the opportunity, since due to different reasons there are no effective external pressure to be feared, to once and for all put an end to the Armenian question. The means for this are quite simple and consist of the extermination of the Armenian nation.”
• Anckarsvärd, July 22, 1915: “It is not only the Armenians, but also the Turkish subjects of Greek nationality who at the present are subjected to severe persecutions… According to Mr.Tsamados [Greek chargé d’affaires] it [the deportations] can not be any other issue than an annihilation war against the Greek nation in Turkey …”
• Anckarsvärd, September 2, 1915: “The six so-called Armenian vilayets seem to be totally cleansed from, at least, its Armenian-Catholic Armenians… It is obvious that the Turks are taking the opportunity to, now during the war, exterminate the Armenian nation so that when the peace comes no Armenian question longer exists.”
• Wirsén, May 13, 1916: “ The health situation in Iraq is horrifying. Typhus fever claims numerous victims. The Armenian persecutions have to a large degree contributed to the spreading of the disease, since the expelled [Armenians] in hundred thousands have died from hunger and deprivation along the roads.”
• Anckarsvärd, January 5, 1917: “ The situation would have been different if Turkey had followed the advice of the Central Powers in letting them organise the question of provisioning etc…Even worse than this is, however, the extermination of Armenians, which, perhaps, could have been prevented if German advisers had in time received authority over the civilian administration as the German officers actually practise over army and navy.”
• Envoy Ahlgren, August 20, 1917: “The high prices continue to climb… There are several reasons:… and finally the strong decreasing of labour power, caused partly by the mobilisation but partly also by the extermination of the Armenian race”.
In his memoirs “Memories from Peace and War” (1942), Wirsén dedicated an entire chapter to the genocide. In “The Murder of a Nation”, Wirsén writes that:
“Officially, these [the deportations] had the goal to move the entire Armenian population to the steppe regions of Northern Mesopotamia and Syria, but in reality they aimed to exterminate the Armenians, whereby the pure Turkish element in Asia Minor would achieve a dominating position.… The annihilation of the Armenian nation in Asia Minor must upset all human feelings. The way in which the Armenian issue was solved was hair-raising.”
In addition to these, there are numerous eyewitness accounts which missionaries and field workers such as Alma Johansson, Maria Anholm, Lars Erik Högberg, E. John Larson, Olga Moberg, Per Pehrsson and others published. Hjalmar Branting was the very first person, who long before Lemkin, used the term genocide (“folkmord”) when he, on March 26, 1917, called the persecutions against the Armenians as “an organized and systematic genocide, worse than what we ever have seen in Europe”.
A recognition of the 1915 genocide is not only important in order to redress the affected ethic groups and minorities which still live in Turkey, but also for the promotion of Turkey’s development. Turkey can not become a better democracy if the truth about its past is denied. The Armenian journalist Hrant Dink was murdered for having openly expressed himself regarding thegenocide and several others have been prosecuted by the same infamous Paragraph 301. The latest changes of the law by the Turkish Government are purely cosmetic and do not imply any changes what so ever. It is said that history should be left to historians and we completely support that. However, it is the responsibility of the politicians to act in accordance to historic facts and historic research. Furthermore, a Swedish recognition of the truth and a historic fact should not imply any hinder for either the reform work in Turkey or Turkey’s EU negotiations. With basis in what we have stated above, we consider that Sweden should recognize the 1915 genocide against Armenians, Assyrians/Syrians/Chaldeans, and Pontic Greeks. This should the Parliament present as its consideration to the Government.
Furthermore, we do consider that Sweden should act internationally, within the framework for EU and UN, for an international recognition of the 1915 genocide against Armenians, Assyrians/Syrians/Chaldeans, and Pontic Greeks. This should the Parliament present as its consideration to the Government.
As long as countries such as Sweden does not confront Turkey with the truth and the facts which are at hand, Turkey can not go further on its path to an more open society, a better democracy and fully open up its possibilities for a membership in EU. Thus, Sweden should act for Turkey to recognize the 1915 genocide against Armenians, Assyrians/Syrians/Chaldeans, and Pontic Greeks. This should the Parliament present as its consideration to the Government.
Alice Åström (Left) Annelie Enochson (Christian Democrat) Bodil Ceballos (Green) Christopher Ödmann (Green) Esabelle Dingizian (Green) Fredrik Malm (Liberal) Hans Linde (Left) Helena Leander (Green) Kalle Larsson (Left) Lars Ohly (Left) Lennart Sacrédeus (Christian Democrat) Mats Pertoft (Green) Max Andersson (Green) Nikos Papadopoulos (Social Democrat) Yilmaz Kerimo (Social Democrat).


1 Απόφασης του Κοινοβουλίου
1. Το Κοινοβούλιο ανακοινώνει στην κυβέρνηση την απόφασή της σε σχέση με ό, τι αναφέρεται στην πρόταση ψηφίσματος σχετικά με την αναγνώριση της Σουηδίας της γενοκτονίας εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων / Σύριων / Χαλδαίων και Πόντιων.
2. Το Κοινοβούλιο ανακοινώνει στην κυβέρνηση την απόφασή της σε σχέση με ό, τι αναφέρεται στην πρόταση ότι η Σουηδία θα πρέπει να ενεργήσει εντός της ΕΕ και του ΟΗΕ για μια διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων / Σύριων / Χαλδαίων και Πόντιων.
3. Το Κοινοβούλιο ανακοινώνει στην κυβέρνηση την απόφασή της σε σχέση με ό, τι αναφέρεται στην πρόταση ότι η Σουηδία θα πρέπει να ενεργήσει για την Τουρκία να αναγνωρίσει τη γενοκτονία κατά των Αρμενίων, Ασσυρίων / Σύριων / Χαλδαίων και Πόντιων.

2 Ιστορικό
«Το Φόρουμ για την ζωντανή ιστορία της είναι μια αρχή η οποία έχει ως αποστολή - με βάση το Ολοκαύτωμα - να συνεργαστεί με ζητήματα που αφορούν την ανοχή για, της δημοκρατία και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με το φωτισμό των πιο σκοτεινών κομμάτια της ανθρώπινης ιστορίας που θέλουμε να επηρεάσουν το μέλλον. "
Έτσι, διαβάζει την περιγραφή ενός οργανισμού που λειτουργεί σε αποστολή με εντολή της σουηδικής κυβέρνησης και εκπαιδεύει, μεταξύ άλλων, για τη γενοκτονία του 1915. Το δίδαγμα της ιστορίας είναι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της σημερινής δημοκρατίας, όπου έχουμε μάθει από τα λάθη μας και με την πρόληψη επανάληψη των προηγούμενων λαθών προσπαθούμε για ένα καλύτερο μέλλον. Ωστόσο, η πρόληψη μελλοντικών στραβοπατημάτων, ιδιαίτερα αν αυτά είναι γνωστά από την ιστορία, δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην περίπτωση που δεν αναγνωρίζει ανοιχτά υπέπεσε σε σφάλματα. Έτσι, η ρεβιζιονιστική ιστορία είναι ένα επικίνδυνο εργαλείο για τη διευκόλυνση επανάληψη των σκοτεινών σελίδων της ιστορίας.
Το 1915 γενοκτονία απ 'όλα βύθισε το λαό των Αρμένιων, Ασσύριων / Σύριων / Χαλδαίων και των Ποντίων, αλλά αργότερα, ήρθε να επηρεάσει και άλλες μειονότητες. Ήταν το όνειρο μιας μεγάλης Αυτοκρατορίας, του Μεγάλου Τουράν, που προκάλεσε οι ηγέτες της Τουρκίας που θέλουν να ομογενοποιήσουν εθνικά απομεινάρια της σάπιας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα τέλη του 19ου αιώνα. Αυτό επιτεύχθηκε με την κάλυψη της εν εξελίξει παγκόσμιου πόλεμου, όταν οι Αρμένιοι, Ασσύριοι / Συρίας / Χαλδαίων και των Πόντιοι αφανίστηκαν. Οι ερευνητές υπολογίζουν ότι περίπου 1.500.000 Αρμενίους, μεταξύ 250.000 και 500.000 Ασσύριοι / Σύριοι / Χαλδαίοι και περίπου 350.000 Πόντιοι έχουν σκοτωθεί ή εξαφανιστεί.
Κατά το σύντομο χρονικό διάστημα μετά την τουρκική ήττα του 1918 μέχρι τη στιγμή που η τουρκική εθνικιστική κίνηση, υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ, η γενοκτονία ήταν να συζητηθεί ανοιχτά. Πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες ανήλθε σε δίκη, κατηγορούμενοι για "εγκλήματα πολέμου" και "διάπραξη εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας". Αρκετοί από αυτούς κρίθηκαν ένοχοι και καταδικάστηκαν σε θάνατο ή τη φυλακή. Κατά τις φρικτές λεπτομέρειες σχετικά με τις διώξεις των μειονοτήτων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν αποκαλυφθούν. Έτσι, η Τουρκία πέρασε από την ίδια φάση με εκείνη της Γερμανίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, η διαδικασία ήταν βραχύβια. Η εμφάνιση του τουρκικού εθνικιστικού κινήματος και τη διάλυση του Σουλτανάτου είχε ως αποτέλεσμα τη διακοπή των δικών και η πλειοψηφία των κατηγορουμένων αφέθηκαν ελεύθεροι. Σχεδόν, το σύνολο υπόλοιπο χριστιανικό πληθυσμό - Αρμένιοι, Ασσύριοι / Σύριοι / Χαλδαίοι, και οι Ελληνες του Πόντου - εκδιώχθηκαν από τις περιοχές που είχαν κατοικηθεί για πάνω από χιλιάδες χρόνια.

3 Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών της Γενοκτονίας του 1948, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και Επίσημου Αναγνωρίσεις
Ο Raphael Lemkin, οι πολωνικές-εβραϊκό δικηγόρος που επινόησε τον όρο "γενοκτονία" κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940 και ήταν ο πατέρας της Σύμβαση του ΟΗΕ του πρόληψη και την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας, είχε πλήρη επίγνωση της γενοκτονίας του 1915 και την αποτυχία της διεθνούς κοινότητας να παρέμβει. αναθεώρηση του ορισμού του εγκρίθηκε στη Σύμβαση του ΟΗΕ η οποία έχει ως εξής:
Το άρθρο 2) Στην παρούσα σύμβαση, γενοκτονία σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις που διαπράττονται με σκοπό την καταστροφή, εν όλω ή εν μέρει, σε εθνικό, εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, όπως αυτή:
- Δολοφονία μελών της ομάδας
- Πρόκληση σοβαρών σωματικών ή διανοητικών βλαβών σε μέλη της ομάδας
- Εθελούσια επιβολή στην ομάδα συνθηκών διαβίωσης που αποσκοπούν φυσική εξόντωσή της, εν όλω ή εν μέρει
- Η επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας
- Δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα.
Επιπλέον, έχει αποδειχθεί ότι η σημερινή σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών από το 1948 δεν είναι μια νέα νομοθεσία, αλλά μια απλή επικύρωση των υφιστάμενων διεθνών νόμων για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» που είχαν διατυπωθεί στην Συνθήκη των Σεβρών, το άρθρο 230 (1920). Ακόμη πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι η Σύμβαση του ΟΗΕ για τη μη εφαρμογή των κανονιστικών περιορισμών για τα εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, η οποία εγκρίθηκε στις 26 Νοεμβρίου 1968, βρίσκεται στην εξουσία από 11 Νοεμβρίου 1970, η οποία επικυρώνει αναδρομικά ένα του μη δεσμευτικού χαρακτήρα . Από αυτόν ακριβώς το λόγο, τόσο σφαγές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και το Ολοκαύτωμα είναι περιπτώσεις γενοκτονίας, σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών, παρά το γεγονός ότι και οι δύο έλαβαν χώρα πριν από τη δημιουργία της Σύμβασης.
Κατά τη διάρκεια της ιστορίας των Ηνωμένων Εθνών για δύο μεγαλύτερες μελέτες / εκθέσεις έχουν διεξαχθεί σχετικά με το έγκλημα της γενοκτονίας. Η πρώτη ήταν η Έκθεση Ruhashyankiko, από το 1978, και η δεύτερη ήταν έκθεση, Benjamin Whitaker το 1985 (Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο της Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Υπο-Επιτροπής για την Πρόληψη των Διακρίσεων και την Προστασία των Μειονοτήτων, Τριάντα όγδοη σύνοδος, σημείο 4 της προσωρινής ημερήσιας διάταξης, E/CN.4/Sub.2/1985/6).
Το γενοκτονία αναφέρεται σε διάφορα σημεία της, ως παράδειγμα διάπραξης γενοκτονία κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Η έκθεση ψηφίστηκε στην υποεπιτροπή της Επιτροπής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα με τις φωνές 14 κατά 1 (4 αποχές), τον Αύγουστο, 1985. Στις 18 Ιούνη 1987, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Αρμενίων. Από το 1965, δηλαδή την 50η επέτειο της γενοκτονίας, πολλές χώρες και οργανώσεις έχουν αναγνωρίσει επισήμως τη γενοκτονία του 1915, μεταξύ άλλων, της Ουρουγουάης (1965), κυπαρίσσι (1982), Ρωσία (1995), Ελλάδα (1996), το Λίβανο (1997) , το Βέλγιο (1998), Γαλλία (1998), Ιταλία (2000), Το Βατικανό (2000), Ελβετία (2003), Αργεντινή (2003), Καναδάς (2004), Σλοβακία (2004), Κάτω Χώρες (2004), Πολωνία (2005 ), Βενεζουέλα (2005), Γερμανία (2005), Λιθουανία (2005), και τη Χιλή (2007).

4 Η έρευνα σχετικά με τη Γενοκτονία 1915 και σουηδική Γνώσης
Η Γενοκτονία στο οθωμανικό κράτος θεωρείται η δεύτερη μετά το Ολοκαύτωμα, μελετημένη υπόθεση στη σύγχρονη εποχή. Σήμερα, ένα ευρύ και διεπιστημονικό υπάρχει συναίνεση μεταξύ η συντριπτική πλειοψηφία των μελετητών γενοκτονίας που αφορά τις σφαγές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά τη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου ως γενοκτονία και η οποία αναφέρεται από τους μελετητές ως «πρωτότυπο γενοκτονία" (ενώ το Ολοκαύτωμα ονομάζεται "γενοκτονία παραδείγματος "). Η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (IAGS), ένας ανεξάρτητος φορέας που οδηγεί και διεπιστημονική αρχή εντός της περιοχής, έχει επανειλημμένα επικυρώσει μια συναίνεση στο θέμα αυτό, και συγκεκριμένα: 13 Ιουνίου 1997, 13 Ιουνίου, 2005, 5 Οκτωβρίου 2007 και τον Απρίλιο 23, 2008. Το ψήφισμα από 13 Ιούλη του 2007 έχει ως εξής:
ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η άρνηση της γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως τελικό στάδιο της γενοκτονίας, κατοχύρωση ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και ευαπόδεικτα προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες?
ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η Οθωμανική γενοκτονία εναντίον μειονοτικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο απεικονίζεται συνήθως ως γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων και μόνο, με λίγη αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών, ότι η Οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923, συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Έλλήνων της Ανατολίας.
Περαιτέρω να επιλυθεί, ότι ο Σύνδεσμος καλεί την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να εκδώσει μια επίσημη απολογία, και να λάβει άμεσα και ουσιαστικά βήματα προς την αποκατάσταση.
Στις 8 Ιουνίου, περισσότεροι από 60 διεθνο�F�ς φήμης επιστήμονες γενοκτονία υπέγραψαν έκκληση απευθύνεται στα μέλη του Κοινοβουλίου, όπου απορρίφθηκαν τα αιτήματα για την έλλειψη ενότητας μεταξύ των μελετητών για το 1915 τη γενοκτονία. Η έρευνα πρέπει να συνεχιστεί και τόσο της Τουρκίας όσο και ο κόσμος πρέπει να εξασφαλίσει �84ις δυνατότητες για μια ανοιχτή, ανεξάρτητη και αδιατάρακτη ατμόσφαιρα, μεταξύ άλλων, από την Τουρκία να έχει να δώσει πλήρη πρόσβαση στα αρχεία της, καθώς και ότι επιτρέπει παρόμοιες συζητήσεις χωρίς επιστήμονας, συγγραφείς, δημοσιογράφοι και εκδότες να διακινδυνεύσει δίωξης για το γεγονός ότι σχολίασε σχετικά με την πραγματικότητα της γενοκτονίας.
Η νέα έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα, είναι μία γνήσια σουηδική γνώση της γενοκτονίας του 1915. Το Σουηδικό Υπουργείο Εξωτερικών και το Γενικό Επιτελείο ήταν πλήρως ενημερωμένοι για τη συνεχιζόμενη εξόντωση μέσω των εκθέσεων που πρεσβευτή της Σουηδίας. Μεταξύ άλλων, μπορεί κανείς να διαβάσει τα εξής:
• Anckarsvärd, 6 Ιουλίου 1915: "ο κ. Κύριε Υπουργέ, Οι διωγμοί των Αρμενίων έχουν φθάσει ανατριχιαστικές αναλογίες και όλα τα σημεία το γεγονός ότι οι Νεότουρκοι θέλουν να αδράξουν την ευκαιρία, αφού οφείλεται σε διάφορους λόγους, δεν υπάρχουν αποτελεσματική εξωτερική πίεση που πρέπει να φοβούνται, να, μια για πάντα τίθενται τέρμα του αρμενικού ζητήματος. Τα μέσα για αυτό είναι αρκετά απλή και αποτελείται από την εξόντωση του αρμενικού έθνους. "
• Anckarsvärd, 22 του Ιούλη 1915: «Δεν είναι μόνο οι Αρμένιοι, αλλά και η τουρκική θέματα της ελληνικής εθνικότητας, οι οποίοι προς το παρόν υπόκεινται σε σοβαρές διώξεις ... Σύμφωνα με Mr.Tsamados [Ελληνικά επιτετραμμένο] [ εκτοπισμοί ] δεν μπορεί να είναι οποιοδήποτε άλλο θέμα από ένα πόλεμο εξόντωσης κατά του ελληνικού έθνους στην Τουρκία ... "
• Anckarsvärd, 2 Σεπτεμβρίου 1915: «Η προθεσμία των έξι λεγόμενη αρμενική βιλαέτια φαίνεται να είναι εντελώς καθαριστεί από, τουλάχιστον, Αρμένιοι-Καθολικό των Αρμενίων του ... Είναι προφανές ότι οι Τούρκοι παίρνουν την ευκαιρία να, τώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου, εξοντώσει του αρμενικού έθνους, έτσι ώστε όταν η ειρήνη δεν έρχεται αρμενικό ζήτημα υφίσταται πλέον. "
• Wirsén, 13 Μαΐου 1916: «Η κατάσταση της υγείας στο Ιράκ είναι τρομακτική. Εξανθηματικός τύφος αξιώσεις πολυάριθμα θύματα. Το αρμενικό διώξεις έχουν σε μεγάλο βαθμό συνέβαλαν στην εξάπλωση της νόσου, δεδομένου ότι η απέλαση [Αρμενίων] σε εκατοντάδες χιλιάδες έχουν πεθάνει από την πείνα και στερήσεις κατά μήκος των οδών. "
• Anckarsvärd, 5 Ιανουαρίου 1917: «Η κατάσταση θα ήταν διαφορετική αν η Τουρκία είχε ακολουθήσει τις συμβουλές των Κεντρικών Δυνάμεων να αφήσουν τους οργανώνουν το ζήτημα των προβλέψεων κλπ ... Ακόμα χειρότερα από αυτό είναι, ωστόσο, η εξόντωση των Αρμενίων, η οποία, ίσως, θα μπορούσαν να είχαν αποτραπεί εάν γερμανική συμβούλους είχε εγκαίρως λάβει αρχή σχετικά με την πολιτική διοίκηση, όπως η γερμανική αξιωματικοί πράγματι πρακτική πάνω στρατός και το ναυτικό. "
• απεσταλμένος Ahlgren, 20 Αυγούστου 1917: «Οι υψηλές τιμές συνεχίζουν να ανεβαίνουν ... Υπάρχουν αρκετοί λόγοι: ... και, τέλος, η ισχυρή μείωση της εργατικής δύναμης, προκλήθηκαν εν μέρει από την κινητοποίηση, αλλά εν μέρει και από την εξόντωση των Αρμενίων αγώνα".
Στα απομνημονεύματά του "Αναμνήσεις από την Ειρήνη και πόλεμος» (1942), Ο Wirsén αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο για τη γενοκτονία. Στο "Η δολοφονία ενός Έθνους", ο Wirsén γράφει ότι:
«Επισήμως, αυτά [οι] εκτοπίσεις είχαν ως στόχο να μετακινηθεί το σύνολο του αρμενικού πληθυσμού της στέπας περιοχές της Βόρειας Μεσοποταμίας και της Συρίας, αλλά στην πραγματικότητα ως στόχο να εξοντώσουν των Αρμενίων, την οποία η καθαρή τουρκικού στοιχείου στη Μικρά Ασία θα επιτευχθεί μια δεσπόζουσα θέση . ... Η εξόντωση του αρμενικού έθνους στη Μικρά Ασία πρέπει να αναστατώσει όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα. Ο τρόπος με τον οποίο το αρμενικό ζήτημα λύθηκε ήταν ανατριχιαστικό. "
Εκτός από αυτά, υπάρχουν πολυάριθμες μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων που ιεραποστόλων και των εργαζομένων στον τομέα, όπως η Alma Johansson, Μαρία Anholm, Lars Erik Högberg, E. John Larson, Όλγα Moberg, Per Pehrsson και άλλα δημοσιεύονται. Hjalmar Branting ήταν ο πρώτος άνθρωπος, ο οποίος πολύ πριν Lemkin, χρησιμοποίησε τον όρο γενοκτονία ("folkmord") όταν, στις 26 Μαρτίου 1917, κάλεσε τους διωγμούς εναντίον των Αρμενίων ως «μια οργανωμένη και συστηματική γενοκτονία, χειρότερο από αυτό που ποτέ έχουν δει στην Ευρώπη ».
Η αναγνώριση της γενοκτονίας 1915 δεν είναι σημαντική μόνο για την αποκατάσταση της πληγείσας ηθική ομάδες και τις μειονότητες που ζουν ακόμα στην Τουρκία, αλλά και για την προώθηση της ανάπτυξης της Τουρκίας. Η Τουρκία δεν μπορεί να γίνει μια καλύτερη ποιότητα της δημοκρατίας αν η αλήθεια για το παρελθόν του είναι άρνηση. Η δολοφονία του Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ επειδή εξέφρασαν ανοιχτά τον εαυτό του όσον αφορά την γενοκτονία και αρκετές άλλες έχουν διωχθεί από την ίδια διαβόητη Παράγραφο του 301 του Ποινικύ Κώδικα. Οι πλέον πρόσφατες αλλαγές του νόμου από την τουρκική κυβέρνηση είναι διακοσμητικού χαρακτήρα και δεν συνεπάγονται οποιεσδήποτε αλλαγές τι τόσο πάντα. Λέγεται ότι η ιστορία πρέπει να αφεθεί στους ιστορικούς και υποστηρίζουμε πλήρως αυτό. Ωστόσο, είναι ευθύνη των πολιτικών να ενεργήσει σύμφωνα με ιστορικά γεγονότα και την ιστορική έρευνα. Επιπλέον, μία σουηδική αναγνώριση της αλήθειας και μια ιστορική πραγματικότητα που δεν πρέπει να συνεπάγεται κανένα εμπόδιο ούτε για το μεταρρυθμιστικό έργο στην Τουρκία ή της Τουρκίας στην ΕΕ τις διαπραγματεύσεις. Με βάση όσα έχουμε αναφέρει πιο πάνω, θεωρούμε ότι η Σουηδία θα πρέπει να αναγνωρίσει τη γενοκτονία κατά τών Αυτό πρέπει να το παρουσιάσει στο Κοινοβούλιο ως αντάλλαγμα της προς την κυβέρνηση.
Επιπλέον, θεωρούν ότι η Σουηδία θα πρέπει να ενεργεί διεθνώς, εντός του πλαισίου της ΕΕ και του ΟΗΕ, για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας 1915 εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων / Σύριων / Χαλδαίων και Πόντιων.
Όσο χώρες όπως η Σουηδία, δεν αντιμετωπίζει την Τουρκία με την αλήθεια και τα πραγματικά περιστατικά, η Τουρκία δεν μπορεί να προχωρήσει περαιτέρω στην πορεία της σε μια πιο ανοικτή κοινωνία, μια καλύτερη ποιότητα της δημοκρατίας και να ανοίξει πλήρως τις δυνατότητες της για ένταξη στην ΕΕ . Έτσι, η Σουηδία θα πρέπει να ενεργήσει για την Τουρκία να αναγνωρίσει το 1915 γενοκτονία κατά των Αρμενίων, Ασσυρίων / Σύριων / Χαλδαίων και Πόντιων.
Οι βουλευτές
Alice Astrom (Αριστερά) Annelie Enochson (Χριστιανοδημοκράτες) Bodil Ceballos (Πράσινοι) Christopher Ödmann (Πράσινοι) Esabelle Dingizian (Πράσινοι) Malm Fredrik (των Φιλελευθέρων) Hans Linde (Αριστερά) Leander Helena (Green) Kalle Λάρσον (Αριστερά) Lars Ohly (Αριστερά ) Lennart Sacrédeus (Χριστιανοδημοκράτες) Mats Pertoft (Green) Andersson Max (Green) Νίκος Παπαδόπουλος (σοσιαλδημοκράτες) Γιλμάζ Kerimo (Σοσιαλδημοκράτες)