Του Christian Schwägerl
DER SPIEGEL
Σε ποιον θα πρέπει να επιρριφθούν οι ευθύνες για την πανωλεθρία στην Κοπεγχάγη; Στις ΗΠΑ; Στην Κίνα; Στην ΕΕ; Στους G8; Σε όλους! Η σύναξη, συνέθλιψε τον ζωτικής σημασίας πλουτοπαραγωγικό πόρο που έχει σήμερα ανάγκη η ανθρωπότητα – την εμπιστοσύνη.
Στην Κοπεγχάγη, αποκαλύφθηκε το περίγραμμα ενός επικίνδυνου κόσμου. Εκείνο που διέκρινε την σύνοδο είναι ότι πιο εύκολα ανακαλύπτεται πετρέλαιο παρά εμπιστοσύνη, και πως η δυσπιστία, είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από τους ρύπους που διοχετεύονται στην ατμόσφαιρα.
Εκείνο που απαιτείται για την συνύπαρξη των 9 δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη, είναι η δημιουργία ενός κύκλου εμπιστοσύνης, εντός του οποίου θα επιβραβεύονται οι λύσεις και θα τιμωρούνται οι λανθασμένες οικονομικές δραστηριότητες του παρελθόντος. Αυτό δεν αντιστοιχεί με κάποιας μορφής παράδεισο, αντιθέτως αποτελεί προϋπόθεση ώστε να μην χαθεί η ελπίδα.
Η συμφωνία των ηγετών των ΗΠΑ, Κίνας, Ινδίας, Γερμανίας και άλλων 20 χωρών ήταν άνευ αξίας. Η ανακοίνωση ότι στόχος είναι απλά και μόνο η θερμοκρασία να μην υπερβεί τους 2 βαθμούς Κελσίου είναι άνευ σημασίας, ενόσω δεν υπάρχει περιορισμός στην ποσότητα των ρύπων που θα επιτραπεί να διοχετευθούν στην ατμόσφαιρα μέχρι το 2050 – 750 δισεκατομμύρια τόνοι σύμφωνα με τις υπάρχουσες μετρήσεις.
Η συμφωνία, αποκάλυψε και την κρίση δυσπιστίας μεταξύ των κρατών. Το ότι ο Ομπάμα έβγαλε έναν πύρινο λόγο, συνήψε χωριστή συμφωνία και την ανακοίνωσε – πριν η διεθνής κοινότητα λάβει γνώση ή συμφωνήσει – διάβρωσε την διαδικασία του ΟΗΕ. Το χειρότερο όμως είναι ότι κατά τις πολυήμερες εργασίες, αποστάσεις από το κείμενο δεν τήρησαν μόνο το Σουδάν και οι μικρές Λατινοαμερικανικές χώρες, αλλά και εκείνες που βοήθησαν στην σύνταξη του – Ινδία, Ρωσία και Κίνα.
«Κιναμέρικα» εναντίον του Κόσμου
Ευθύνες για την πανωλεθρία μπορεί να αναζητηθούν στην «Κιναμέρικα», τις αναπτυσσόμενες χώρες, την ΕΕ, τους G8, ή τους G77. Ωστόσο οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να πετύχουν κάτι καλύτερο, αν μονομερώς προχωρούσαν σε αύξηση της μείωσης των εκπομπών ρύπων από το 20 στο 30 τοις εκατό, κάτι ωστόσο που κρίθηκε υπερβολικό για την Ιταλία και την Πολωνία. Ο εγωισμός κυριάρχησε και σε αυτή την προσπάθεια.
Οι ιδέες που κατατέθηκαν στην Κοπεγχάγη θα είχαν νόημα, αν οι κλιματικές αλλαγές όντως αποδεικνύετο ότι είναι πλασματικές. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι ωμή και σκληρή, και εν μέρει συνοψίζεται στην φράση που εκστόμισε ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους ότι η Δύση «είναι εθισμένη στο πετρέλαιο».
«Η Υπεροχή του Ινχόφε»
Ο βαθμός αυτού του εθισμού ήταν έκδηλος σε αρκετούς πρωταγωνιστές στην Κοπεγχάγη, αλλά ειδικά σε έναν, τον Τζέιμς Ινχόφε, τον Ρεπουπλικάνο πολιτικό ο οποίος «πολεμά» τις προσπάθειες του προέδρου Ομπάμα να επιβάλει περιορισμούς στις εκπομπές ρύπων. Δεν είναι μόνο το ότι ηλιθιδώς περιγράφει τις κλιματικές αλλαγές ως δημιούργημα της ελίτ του Χόλυγουντ! Είναι και επικίνδυνος. Για τέτοιους ανθρώπους, το πετρέλαιο και ο άνθρακας ισοδυναμούν με εξουσία και όχι με κατάρα, ενώ πιστεύουν ότι έχουν Θείο δικαίωμα να εκπέμπουν διπλάσιους ρύπους από ότι οι Ευρωπαίοι και τετραπλάσιους από τον μέσο κάτοικο του πλανήτη.
Απόψεις σαν του Ινχόφε συμμερίζονται αρκετοί Κινέζοι, Ινδοί και Αυστραλοί, οι οποίοι συνεργαζόμενοι στην Κοπεγχάγη, εμπόδισαν την ανθρωπότητα να αρχίσει να συνεργάζεται ώστε να επιλύσει μία σειρά από κοινά προβλήματα.
Πετρέλαιο και πράσινο κίνημα
Οι επιπτώσεις που θα έχει η Κοπεγχάγη και σε άλλους ζωτικούς τομείς δεν θα πρέπει να υποτιμούνται. Πόσο σίγουροι μπορεί να είναι οι διάφοροι συνομιλητές ότι κάτι παρόμοιο δεν θα επαναληφθεί όταν εγερθεί το ζήτημα της αξιοποίησης των πλουτοπαραγωγικών πηγών; Και πως ο κόσμος θα μπορεί πλέον να διατηρεί ελπίδες ότι τα τεράστια προβλήματα που πλανήτη μας θα αντιμετωπιστούν σε μία σύνοδο παρόμοια με αυτήν στην Κοπεγχάγη;
Εκείνο που απαιτείται, είναι η οικοδόμηση εμπιστοσύνης, όχι σε ηγετικό επίπεδο, αλλά σε επίπεδο βάσης. Μια διαφορετική συμμαχία των προθύμων, από ανθρώπους οι οποίοι με την στάση τους θα αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Ένα κίνημα πιο επιθετικό στην στάση του έναντι των διαφόρων συμφερόντων, που δεν θα καταγράφεται μόνο στις διάφορες έρευνες, αλλά που θα υιοθετεί συγκεκριμένο τρόπο ζωής και θα εγείρει ενοχλητικά ερωτήματα σε εταιρείες και κόμματα.
Πόσο σέβεσαι τον εαυτό σου;
Επί του παρόντος, το πετρελαϊκό κίνημα είναι ισχυρότερο από το περιβαλλοντικό, οι εγωιστές πιο δυνατοί από όσους είναι πρόθυμοι να μοιραστούν, το κίνημα με τα ενεργοβόρα αυτοκίνητα μεγαλύτερο από όσους χρησιμοποιούν το τραίνο. Μεγαλύτερος είναι και αριθμός όσων είναι διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν να επιφέρουν ζημιά στις επόμενες γενιές, από αυτούς που συστήνουν προσοχή.
Όσοι νοιώθουν ανήσυχοι ένεκα της τραγωδίας στην Κοπεγχάγη, έχουν έναν καλό λόγο να είναι εξοργισμένοι με τους ισχυρούς ηγέτες οι οποίοι κατέστρεψαν την σύνοδο. Και ναι, είναι λογικό να εκφράζεται θυμός για το ότι οι ηγέτες καταστροφολογούν για την ύπαρξη μας, αλλά την ίδια στιγμή δεν είναι πρόθυμοι να αποδεχθούν λύσεις.
Τώρα είναι η στιγμή να κοιταχτείτε στον καθρέφτη και να ρωτήσετε τον εαυτό σας: Πόση νοοτροπία, όπως αυτήν του Ινχόφε, διακρίνω σε εμένα; Πόσο σεβασμό αξίζω για το ότι μεταχειρίζομαι σωστά τον πλανήτη; Θα απαιτηθούν δισεκατομμύρια θετικές απαντήσεις ώστε να οικοδομηθεί η εμπιστοσύνη, η οποία να μετεξελιχθεί σε μία κλιματική συνδιάσκεψη, περισσότερο επιτυχημένη από αυτήν της Κοπεγχάγης.
The New York Times Syndicate
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούνται οι φίλοι που καταθέτουν τις απόψεις τους να χρησιμοποιούν ψευδώνυμο για να διευκολύνεται ο διάλογος. Μηνύματα τα οποία προσβάλλουν τον συγγραφέα του άρθρου, υβριστικά μηνύματα ή μηνύματα εκτός θέματος θα διαγράφονται. Προτιμήστε την ελληνική γλώσσα αντί για greeklish.