«Μαγνήτης» η Βρετανία

Ο Κάμερον υπερασπίζεται πλέον τους σκεπτικιστές της Ευρώπης

The Guardian

Γνωρίζουμε ότι οι πραγματικοί λόγοι για το βέτο που άσκησε ο Ντέιβιντ Κάμερον στην ευρωπαϊκή σύνοδο στις 9 Δεκεμβρίου είναι εσωτερικοί. Ο Κάμερον θεωρούσε ότι σε περίπτωση που συναινούσε στη συμφωνία θα διασπούσε τον κυβερνητικό συνασπισμό, θα πυροδοτούσε διαδικασίες βρετανικού δημοψηφίσματος και θα οδηγούσε στην πλήρη αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Μένοντας εκτός συνθήκης, ο Κάμερον έμεινε εντός Ε.Ε.

Παρά τα πολλά διεθνή αρνητικά σχόλια και τις εγχώριες ανησυχίες, η στάση αυτή δημιούργησε μια νέα και τελείως παραγνωρισμένη στρατηγική ευκαιρία, τόσο για τη Βρετανία όσο και για την Ε.Ε. Αυτή τη στιγμή, πέρα από τα σχέδια για ενίσχυση των εξαγωγών προς τις ανερχόμενες χώρες, η Βρετανία δεν διαθέτει εξωτερική πολιτική και ιδιαίτερα δεν έχει τίποτα να πει στο θέμα της Ευρώπης.

Ποια είναι λοιπόν η ευκαιρία; Η Βρετανία κατέληξε μόνη υπερασπίστρια μιας Ευρωπαϊκής Ενωσης που δεν αιχμαλωτίζεται από τις απαιτήσεις της Ευρωζώνης. Εφόσον η Βρετανία αποφάσισε να ασκήσει βέτο, ήταν νομικά και ηθικά ορθό να αντισταθεί και στα σχέδια να χρησιμοποιηθούν οι θεσμοί της Ε.Ε. 27 για τη διασφάλιση της Ευρωζώνης των «17». Η Βρετανία ορθώς υπερασπίζεται την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μπροστά στις προσπάθειες της Ευρωζώνης να αλώσει τους θεσμούς αυτούς για την αστυνόμευση ενδεχόμενης συμφωνίας για το ευρώ.

Η Μέρκελ και ο Σαρκοζί προσπάθησαν να προσδέσουν τους θεσμούς της Ε.Ε. στα συμφέροντα της Ευρωζώνης ώστε να αποκτήσει η Γερμανία μεγαλύτερη νομική εξουσία, μέσω της Κομισιόν και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου επί των χωρών των οποίων τα χρέη θα εγγυηθεί. Υπάρχει αντικειμενική και εύλογη ανάγκη να αντισταθεί κανείς σε αυτό, όχι για το καλό της Βρετανίας αλλά για το καλό της Ευρώπης.

Είναι απολύτως ορθολογικό να υποστηρίξει κανείς ότι το ευρώ δεν είναι προς το συμφέρον της Ευρώπης και ότι είναι απαραίτητο να διαχωριστεί η Ε.Ε. από το ευρώ, καθώς η προσπάθεια σταθεροποίησης του νομίσματος και των πολλαπλών υπερχρεωμένων χωρών μπορεί να αποτύχει. Χρειάζεται μια πανευρωπαϊκή δομή στην οποία να μπορούν να προσδεθούν οι χώρες σε περίπτωση κατάρρευσης του κοινού νομίσματος. Για τους δικούς του εσωτερικούς λόγους, ο Κάμερον μπορεί να μετέτρεψε τη Βρετανία σε μαγνήτη για όσες ευρωπαϊκές χώρες φοβούνται ότι θα περιθωριοποιηθούν πολιτικά ή ότι θα καταστραφούν οικονομικά από τον γαλλογερμανικό άξονα. Ο Βρετανός πρωθυπουργός έχει ήδη δηλώσει ότι τον προσέγγισαν χώρες εκτός Ευρωζώνης, όπως η Σουηδία και η Τσεχία, που ανησυχούν για αυτά τα οποία προσυπέγραψαν, αλλά και χώρες όπως η Ιρλανδία, που ανησυχούν για τις συνέπειες των νέων διακανονισμών. Ο Κάμερον μπορεί και πρέπει να γίνει η ευρωπαϊκή έξοδος κινδύνου από ένα εγχείρημα που έχει όλες τις πιθανότητες να καταρρεύσει. Η διατήρηση του διαχωρισμού ανάμεσα στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη είναι διπλή ασφάλεια για το μέλλον. Πρώτον, γιατί αυτό που προτείνουν τώρα οι Βρυξέλλες δεν διαφέρει πολύ από το παλαιό και αποτυχημένο σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης, μείον την ανάπτυξη. Εύλογα επιδιώκουν οι Γερμανοί τη συνδρομή των θεσμών αστυνόμευσης αποφάσεων και των δικαστηρίων της Ε.Ε., αλλιώς δεν έχουν καμία διασφάλιση για όσα επιχειρούν να κάνουν.

Δεύτερον, ακόμη και αν η νέα διακυβερνητική συνθήκη αρχικά λειτουργήσει, κινδυνεύει με μεσοπρόθεσμη αποτυχία. Η πολύχρονη λιτότητα θα απομακρύνει τους Ευρωπαίους πολίτες από την αντιδημοκρατική τεχνοκρατική διοίκηση και η κοινωνική αναταραχή θα επεκταθεί, αναζωπυρώνοντας τους ευρωπαϊκούς εθνικισμούς και το μίσος προς τη γερμανική ηγεμονία - ακριβώς αυτά τα οποία η Ε.Ε. σχεδιάστηκε για να αποτρέψει.

Η Βρετανία πρέπει να τονίσει ότι θεωρεί το ευρώ τον μεγάλο κίνδυνο για την Ευρώπη και να επιδιώξει τη δημιουργία ενός νέου ευρωπαϊκού συμφώνου ανάπτυξης, για όσους θέλουν να βρίσκονται εκτός ευρώ αλλά εντός Ευρώπης. Εν καιρώ, ίσως η Ευρώπη ευχαριστήσει μια ακόμη φορά τη Βρετανία που την έσωσε από τον εαυτό της.

Πηγή