Της Laurie Goodstein
The New York Times
Επί εννέα χρόνια μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, πολλοί Αμερικανοί μουσουλμάνοι κατέβαλαν συντονισμένες προσπάθειες για να δημιουργήσουν σχέσεις με μη μουσουλμάνους, να καταστήσουν σαφές ότι απορρίπτουν την τρομοκρατία, να ενημερώσουν τον κόσμο για το Ισλάμ και να συμμετάσχουν σε διαθρησκειακά προγράμματα. Εκφράζουν μάλιστα την ικανοποίησή τους με τα σχόλια πολλών πανεπιστημιακών ότι οι μουσουλμάνοι στις ΗΠΑ είναι καλύτερα ενταγμένοι στην κοινωνία απ’ ό,τι οι μουσουλμάνοι στην Ευρώπη. Τώρα όμως πολλοί εξ αυτών των μουσουλμάνων υποστηρίζουν ότι όλα αυτά τα χρόνια προσπαθειών ακυρώνονται από την οξεία δημόσια αντίθεση που εκφράζεται με αφορμή τη δημιουργία ενός μουσουλμανικού πολιτιστικού κέντρου κοντά στο σημείο όπου άλλοτε βρίσκονταν οι Δίδυμοι Πύργοι στη Νέα Υόρκη. Η αντίθεση αυτή εκφράστηκε με αντιμουσουλμανικό μένος και με πράξεις βανδαλισμού. Το μαχαίρωμα, προσφάτως, ενός μουσουλμάνου ταξιτζή στη Νέα Υόρκη προκάλεσε επίσης έντονη ανησυχία σε πολλούς Αμερικανούς μουσουλμάνους.
«Ανησυχούμε αν θα είμαστε κάποτε απολύτως αποδεκτοί από την αμερικανική κοινωνία» διερωτάται ο δρ Φερχάν Ασγκάρ, ορθοπεδικός χειρουργός στο Σινσινάτι. «Σε καμιά άλλη χώρα δεν θα είχαμε τόση ελευθερία - αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί μουσουλμάνοι επιλέγουν ως χώρα τους την Αμερική. Φοβόμαστε όμως μήπως φτάσουμε στο σημείο που οι Αμερικανοί δεν θα θέλουν πλέον τους μουσουλμάνους στη χώρα τους». Ο Εμπού Πατέλ, ιδρυτής και διευθυντής διαθρησκειακού προγράμματος στο Σικάγο, στόχος του οποίου είναι ο περιορισμός των θρησκευτικών συγκρούσεων, λέει ότι τώρα φοβάται πολύ περισσότερο απ’ όσο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Το συναίσθημα αυτό εξέφρασαν πολλοί μουσουλμάνοι σε συνεντεύξεις τους την περασμένη εβδομάδα. Ισχυρίζονται ότι δεν φοβούνται τόσο για την ασφάλειά τους όσο για το ότι διαπιστώνουν ότι η καχυποψία, η άγνοια, ακόμη και το μίσος για τους μουσουλμάνους, είναι τόσο διαδεδομένα.
Άλλοι παρομοιάζουν την κατάστασή τους με αυτήν άλλων αποδιοπομπαίων τράγων στην αμερικανική ιστορία, των Καθολικών Ιρλανδών τον 19ο αιώνα και των Ιαπώνων πριν από τον περιορισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Αμερική, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι μουσουλμάνοι μένουν κατάπληκτοι, καθώς ακούν τις απόψεις ειδικών που υποστηρίζουν ότι το Ισλάμ δεν είναι θρησκεία αλλά πολιτικό δόγμα, ότι οι μουσουλμάνοι δεν μπορούν να είναι καλοί Αμερικανοί και ότι τα τζαμιά είναι εκτροφεία φανατικών του ιερού πολέμου - του τζιχάντ. Επιπλέον, ορισμένοι μουσουλμάνοι λένε ότι τώρα που στην Αμερική πρόεδρος είναι ένας πολιτικός που θεωρείται όχι μόνο φίλα διακείμενος προς τους μουσουλμάνους αλλά και για πολλούς Αμερικανούς, μουσουλμάνος και ο ίδιος, τώρα λοιπόν αισθάνονται περισσότερη ανησυχία. Μετά τις επιθέσεις του 2001, εξηγεί ο Πατέλ, «είχαμε έναν Ρεπουμπλικανό πρόεδρο που είχε εμπιστοσύνη στη συντηρητική Αμερική, ο οποίος όταν επισκέφθηκε ένα τζαμί, δήλωσε ότι «Ισλάμ σημαίνει ειρήνη» και ότι «οι μουσουλμάνοι είναι γείτονες και φίλοι μας», και ο οποίος διαχώριζε την τρομοκρατία από το Ισλάμ». Τώρα οι πολιτικοί αυτής της πλευράς είναι αυτοί που καλλιεργούν τον φόβο, προσθέτει ο Εμπού Πατέλ. «Διακρίνουμε την επιθυμία να χαρακτηρίσουν μια ολόκληρη θρησκεία ως εχθρό» καταλήγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούνται οι φίλοι που καταθέτουν τις απόψεις τους να χρησιμοποιούν ψευδώνυμο για να διευκολύνεται ο διάλογος. Μηνύματα τα οποία προσβάλλουν τον συγγραφέα του άρθρου, υβριστικά μηνύματα ή μηνύματα εκτός θέματος θα διαγράφονται. Προτιμήστε την ελληνική γλώσσα αντί για greeklish.