H Τουρκία ευφραίνεται – Όχι όμως οι καταπιεσμένοι

Του Victor Sharpe*

Το 1974, ένας στολίσκος απέπλευσε από την Τουρκία. Δεν είχε όμως προορισμό την Γάζα και ούτε μετέφερε γκάγκστερ και «ιερούς μαχητές» οι οποίοι προσποιούνταν τους ακτιβιστές. Ο στολίσκος του ’74 αποτελείτο από πολεμικά σκάφη με προορισμό την Κύπρο, στο πλαίσιο μιας μεγάλης έκτασης εισβολής, και με την χρήση, παράνομα, αμερικανικών όπλων και εξοπλισμού.

Μετά την συντριβή της αντίστασης των Ελληνοκυπρίων στο βόρειο μέρος της νήσου, οι Τουρκικές δυνάμεις άρχισαν το εθνικό ξεκαθάρισμα. Αργότερα η Τουρκία απέστειλε πρόσθετους στολίσκους στο νησί: σκάφη με επιβάτες 150.000 Τούρκους, οι οποίοι εποίκισαν την περιοχή μετά την εκδίωξη και την προσφυγοποίηση 200.000 Ελλήνων.

Η πρωτεύουσα Λευκωσία, παραμένει μέχρι σήμερα μία διαιρεμένη πόλη, με συρματοπλέγματα να σηματοδοτούν το σύνορο. Τα ίδια έζησαν η Ιερουσαλήμ και οι Εβραίοι κάτοικοι της μεταξύ 1948 και 1967, όταν η πόλη βρισκόταν από Ιορδανική κατοχή. Με την διαίρεση της, ο ανατολικός τομέας και η βιβλική και προγονική πατρώα γη της Ιουδαίας και της Σαμάρειας, γνωστή σήμερα ως Λωρίδα της Γάζας, περιήλθαν στην κατοχή των Αράβων.

Το 1948, ο Αραβικός πληθυσμός της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ εκδιώχθηκε από την εξουσιάζουσα από τους Βρετανούς Ιορδανική Αραβική Λεγεώνα. Δεν ήταν παρά το 1967, οπότε το Ισραήλ αμυνόμενο πολέμησε εναντίον της Ιορδανίας, της Αιγύπτου και της Συρίας, όταν οι εκδιωχθέντες κατάφεραν να επανακτήσουν τα σπίτια τους στον ανατολικό τομέα της Ιεράς Πόλης και στον ερειπωμένο Εβραϊκό τομέα. 57 αρχαίες συναγωγές βεβηλώθηκαν από τους Άραβες και οι εβραϊκές ταφόπετρες στο Όρος των Ελαιών αφαιρέθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως τουαλέτες από την Αραβική Λεγεώνα.

Ιερουσαλήμ και Λευκωσία – Κοινά βιώματα
Όπως η Λευκωσία είναι σήμερα μοιρασμένη, έτσι ήταν και η Ιερουσαλήμ πριν από την απελευθέρωση και την επανένωση της. Κύπρος και Ισραήλ είναι θύματα της Τουρκικής επιθετικότητας. Η Τουρκία, με τους Ισλαμικούς παιάνες και την συμμαχία με την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, έχει μετατραπεί σε εχθρό του Εβραϊκού κράτους, ενώ έχει σκληρύνει ακόμη περισσότερο την στάση της ως προς την επίτευξη ειρηνικής διευθέτησης με τους Έλληνες στην διαιρεμένη Κύπρο.

Είναι ενδιαφέρον να αναφερθεί ότι όπως η Βρετανία διατήρησε και καταχράστηκε τους όρους της «Παλαιστινιακής Εντολής», εισάγοντας συμφωνία εξπρές για την εγκαθίδρυση εντός των συνόρων της, της Εβραϊκής Εθνικής Γης, έτσι ακριβώς έπραξε και η Τουρκία με την κατοχή της Κύπρου. Η χρήση του όρου Ελληνοκύπριος και Τουρκοκύπριος θεωρείται μία κλασική τακτική του δόγματος «διαίρει και βασίλευε.»

Κατά την κυριαρχία τους, οι Οθωμανοί Τούρκοι κατέλαβαν τεράστιες εκτάσεις στη Μέση Ανατολή, στην Ανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια, ως επίσης την Ελλάδα και την Κύπρο. Η αυτοκρατορία τους διήρκησε από το 1517 μέχρι το 1917, και σε αυτήν οι μη-Μουσουλμάνοι αντιμετωπίζονταν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ενώ υπήρξαν θύματα φρικτών εγκλημάτων.

Στο Οθωμανικό κράτος, Χριστιανοί και Εβραίοι δεν δικαιούνταν να καταλαμβάνουν αξιώματα, υπόκειντο σε διακρίσεις και ήταν αναγκασμένοι ως «άπιστοι», να καταβάλλουν στις Μουσουλμανικές αρχές τον «τζίζια», τον απεχθή φόρο υποτελείας.


Κατά τον Μεσαίωνα, Εβραίοι οι οποίοι αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο εκδίωξης ή υποταγής στην Ισπανία και την Πορτογαλία, αναγκάστηκαν να προσηλυτιστούν ώστε να παραμείνουν στην Ιβηρική χερσόνησο. Ωστόσο οι περισσότεροι διατήρησαν μυστικά την Εβραϊκή τους πίστη. Παρομοίως, αρκετοί Έλληνες Χριστιανοί στην Ελλάδα και την Κύπρο προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ, ωστόσο μυστικά αυτοί οι «λινοβάμβακοι» συνέχιζαν να εκκλησιάζονται σε υπόγειες εκκλησίες και να διατηρούν ζωντανό τον ελληνικό πολιτισμό.

Το 1978, οι Τούρκοι πώλησαν την Κύπρο στους Άγγλους για να γεμίσουν τα άδεια τους ταμεία. Εκείνη την περίοδο η Τουρκία παρέπαιε ταχύτατα μετατρεπόμενη σε «ασθενή της Ευρώπης» ενώ στη συνέχεια θα συμμαχούσε με την Γερμανία στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, γεγονός που οδήγησε στην καταστροφή της Οθωμανικής Τουρκικής αυτοκρατορίας και στην απελευθέρωση τεράστιων εδαφών, περιλαμβανομένης το 1917, της Ιερουσαλήμ.

Το 1923, με την Συνθήκη της Λωζάννης, τερματίστηκε η όποια νόμιμη διεκδίκηση εκ μέρους της Τουρκίας στην Κύπρο. Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αρκετές Βρετανικές περιοχές άρχισαν να ζητούν την ανεξαρτησία τους. Την απελευθέρωση τους απαίτησαν ως ήταν φυσικό και οι κάτοικοι της Κύπρου. Ωστόσο η Τουρκία αντέδρασε έντονα και ως αποτέλεσμα εκτυλίχθηκε στο νησί μία εκστρατεία βίας και παράνομης κατοχής εδαφών, με την έμπρακτη στήριξη και υποστήριξη της Άγκυρας. Τελικά το 1974, όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη – η Τουρκική εισβολή.

Στην Τουρκία ο στολίσκος
Σε έναν ηθικό κόσμο θα συνιστούσε πραγματική δικαιοσύνη ο κατάπλους στολίσκων στην Τουρκία με επιβάτες πραγματικούς ανθρωπιστές οι οποίοι να απαιτήσουν δημόσια τα ακόλουθα:
- αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου και πλήρη τερματισμό της Τουρκικής στρατιωτικής κατοχής,
- σεβασμό του δικαιώματος των Κούρδων για ανεξάρτητο Κουρδικό κράτος,
- πλήρη παραδοχή για τα εγκλήματα εναντίον των Αρμενίων.
Επίσης η Τουρκία να συνετιστεί αποδεχόμενη το αναφαίρετο δικαίωμα του Εβραϊκού κράτους να αμύνεται από την Αραβική και Ισλαμική επιθετικότητα που εκπηγάζει από την Γάζα.

Ωστόσο μέχρι και σήμερα, η Τουρκία προωθεί την Ισλαμική της φιλοδοξία να αποκαταστήσει την μισητή Οθωμανική Αυτοκρατορία και το Χαλιφάτο, αντί να μετανοήσει για τις θηριωδίες έναντι των μη-Μουσουλμάνων υποτελών της. Ταυτόχρονα εξακολουθεί να αρνείται πεισματικά την όποια αναγνώριση ή ομολογία των εγκλημάτων που διέπραξε στο παρελθόν και στο παρόν εναντίον της ανθρωπότητας.

Και όλα αυτά, ενώ στο μεταξύ η κυβέρνηση Ομπάμα, τα Ηνωμένα Έθνη και ένας βαθιά ανήθικος κόσμος, παραμένουν σιωπηλοί στην είδηση ότι ακόμη ένας στολίσκος από ψέματα και βία προετοιμάζεται να αποπλεύσει από την Τουρκία και το Ιράν σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει έναν θαλάσσιο αγωγό σύγχρονων και ακόμη πιο δολοφονικών πυραύλων για την Χαμάς, που στόχο θα έχουν Ισραηλινούς αμάχους.

*Πολιτικός αναλυτής και συγγραφέας του δίτομου βιβλίου Politicide