Ομπάμα και Ευρώπη.

Όσον αφορά στην εξωτερική πολιτική του Ομπάμα σε σχέση με την Ευρώπη, το βασικό ζήτημα είναι ότι οι ΗΠΑ έχουν να κάνουν με «συμμάχους» μάλλον παρά ανταγωνιστές. Αυτό το στοιχείο δυσκολεύει κάπως τα πράγματα. Η θέληση του Ομπάμα να συνομιλήσει με τους Ευρωπαίους σε μεγαλύτερο βαθμό απ`ότι ο προκάτοχός του δεν σημαίνει τίποτα. Η ουσία έγκειται στο τι απαιτήσεις θέτουν οι ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ και κατά πόσο οι σύμμαχες χώρες έχουν την διάθεση να ανταποκριθούν σε αυτές.
Κλασικό παράδειγμα είναι η ισχυρή επιθυμία των Αμερικανών προκειμένου οι Ευρωπαίοι να δεσμευθούν ακόμη περισσότερο στο ζήτημα του Αφγανιστάν (ιδιαίτερα τώρα που οι Αμερικανοί δείχνουν διάθεση απεμπλοκής τους από το Ιράκ). Παρά τον φαινομενικό ενθουσιασμό των Ευρωπαίων για την περίπτωση Ομπάμα, εν τούτοις δεν φαίνονται και ιδιαίτερα ενθουσιώδεις στην προοπτική περαιτέρω εμπλοκής του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν. Το επιχείρημα των Αμερικανών είναι ότι τυχόν αδυναμία στο Αφγανιστάν θα οδηγήσει σε ενδυνάμωση της Αλ Κάιντα και στο ρίσκο της περαιτέρω μεταφοράς της ισλαμικής τρομοκρατίας στην δυτική Ευρώπη. Οι Ευρωπαίοι από τη πλευρά τους δεν θεωρούν ρεαλιστική την συνέχιση της εμπλοκής τους στο Αφγανιστάν και πιστεύουν ότι είναι μια ακόμη μάταιη προσπάθεια που απλά «ρουφάει» πόρους, κονδύλια και ανθρώπινο δυναμικό. Δεν μοιράζονται εξάλλου την Αμερικανική παράνοια για τυχόν τρομοκρατικές επιθέσεις. Υπάρχει δηλαδή διάσταση απόψεων. (Ας μη ξεχνάμε ότι οι Βρετανοί που σήμερα συμμετέχουν με τον μεγαλύτεροι αριθμό στρατευμάτων στην περιοχή, έχουν ήδη προσπαθήσει τρεις φορές να επιβληθούν στρατιωτικά στο Αφγανιστάν κατά τον 19ο και 20ο αιώνα και έχουν χάσει και τις τρεις από τους Αφγανούς πολέμαρχους).

  Πριν λοιπόν δεσμευθούν οι Ευρωπαίοι σε σχέση με περαιτέρω εμπλοκή στο Αφγανιστάν, θέλουν να μάθουν τι μέλλει γενέσθαι όσον αφορά στις σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Ιδιαίτερα οι νέοι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ που ακόμη βλέπουν τον βασικό κίνδυνο για την υπόστασή τους να έρχεται από την Ρωσική αρκούδα και όχι από το Αφγανιστάν…. Οι Πολωνοί για παράδειγμα επιζητούν ενδυνάμωση του ΝΑΤΟ και σκλήρυνση των σχέσεων με τη Ρωσία ενώ οι Γερμανοί απ`την άλλη επιδιώκουν προσέγγιση με τους Ρώσους ιδιαίτερα σε θέματα οικονομίας και ενέργειας. 
Κανένας λοιπόν δεν διατίθεται να αναλάβει πρωτοβουλία αν πρώτα δεν ξεκαθαρίσουν οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας. Αν για παράδειγμα οι ΗΠΑ ακυρώσουν τα σχέδια εγκατάστασης βαλλιστικών πυραύλων, η Πολωνία θα είναι εκτεθειμένη με τη στάση που επέλεξε. Από την πλευρά τους οι Αμερικάνοι δεν μπορούν να διαμορφώσουν σαφή στρατηγική στο θέμα του Αφγανιστάν αν πρώτα δεν ξεκαθαρίσει το τοπίο όσον αφορά στο μέλλον του ΝΑΤΟ και στην διάθεση των μελών του σε σχέση με αυτό, με τους Ρώσους και με το ενδεχόμενο αύξησης της δύναμης της Αλ Κάιντα με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια του δυτικού κόσμου όπως την αντιλαμβάνονται αυτοί. Αν προσθέσουμε στα παραπάνω και την παγκόσμια οικονομική κρίση που έχει προσβάλλει τόσο την Αμερική όσο και την Ευρώπη, βλέπουμε τότε ότι το χάσμα των μεταξύ τους απόψεων τείνει να διογκωθεί έτι περαιτέρω. Ένας νέος παράγοντας που μπαίνει στην εξίσωση είναι και η Γαλλία η οποία (όπως επιθυμεί ο Σαρκοζί) επιστρέφει μάλλον πλήρως στο ΝΑΤΟ μετά από μια απουσία σαράντα χρόνων. Η απόφαση αυτή θα τεθεί προς ψηφοφορία από την Γαλλική Βουλή οσονούπω και ο Σαρκοζί προσπαθεί παντοιοτρόπως να πείσει τους Γάλλους ότι η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ είναι προς το συμφέρον της χώρας. Μια δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στο Paris Match δείχνει ότι 58% των Γάλλων συμφωνούν με την απόφαση του προέδρου τους. Απ`την άλλη μεριά, οι αντίπαλοι της ιδέας ισχυρίζονται πως η Γαλλία θα χάσει τα διαπραγματευτικά της ατού ιδιαίτερα απέναντι στα Αραβικά κράτη, τα οποία μπορούσε να συνεχίζει να εκμεταλλεύεται μόνο εφόσον παραμένει ανεξάρτητη από το ΝΑΤΟ και την Αμερικανική επιρροή. Ο καιρός θα δείξει.

Strange Attractor