«Η Αθωότητα των Μουσουλμάνων»: Βλασφημία ως πολιτική τακτική

Toυ Thierry Meyssan 

«Αυτή τη φορά, η χειραγώγηση του πλήθους της Βεγγάζης από πράκτορες του Ισραήλ είχε ως στόχο τη δολοφονία του πρέσβη των ΗΠΑ, μια πράξη πολέμου, που δεν είχαμε ξαναδεί από τον ισραηλινό βομβαρδισμό του USS Liberty από την ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία και Πολεμικό Ναυτικό το 1967. Πρόκειται για την πρώτη δολοφονία ενός πρέσβη εν ενέργεια από το 1979. Ο Christopher Stevens δεν ήταν απλώς διπλωμάτης, αλλά λειτουργούσε ως Κυβερνήτης, ως de facto Αρχηγός του Κράτους της Λιβύης.»

Η κυκλοφορία στο Διαδίκτυο του τρέιλερ για μια ταινία, Η Αθωότητα των Μουσουλμάνων, προκάλεσε διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο και είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία στη Βεγγάζη του πρέσβη των ΗΠΑ στη Λιβύη και μελών του περιβάλλοντός του. 

Με την πρώτη ματιά, τα γεγονότα αυτά μπορεί να βρίσκονται στη μακροπρόθεσμη γραμμή που οδηγεί από τους Σατανικούς Στίχους του Salman Rushdie στα καψίματα του Κορανίου από τον πάστορα Τέρι Τζόουνς. Παρ 'όλα αυτά, αυτή η νέα επίθεση διαφέρει από τα άλλα περιστατικά στο ότι η ταινία δεν απευθύνεται σε δυτικό ακροατήριο, αλλά αντ' αυτού σχεδιάστηκε μόνο ως εργαλείο πρόκλησης που απευθύνεται σε μουσουλμάνους.

Σε πολιτικό επίπεδο, η υπόθεση μπορεί να αναλυθεί από δύο οπτικές γωνίες: από την τακτική προοπτική ως πράξη χειραγώγησης αντι-ΗΠΑ, η από τη στρατηγική, ως αντι-μουσουλμανική ψυχολογική επίθεση.

Η ταινία παρήχθη από σιωνιστική ομάδα που αποτελείται από Εβραίους διπλής ισραηλινο-αμερικανικής υπηκοότητας και έναν Αιγύπτιο Κόπτη. Ολοκληρώθηκε πριν από μερικούς μήνες, αλλά κυκλοφόρησε σε κατάλληλη στιγμή για να προκαλέσει ταραχές που στοχεύουν τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ισραηλινοί πράκτορες αναπτύχτηκαν σε ορισμένες μεγάλες πόλεις, με αποστολή να διοχετεύσουν την οργή του πλήθους ενάντια σε αμερικανικούς ή κοπτικούς στόχους (αλλά όχι κατά του Ισραήλ). Δεν αποτελεί έκπληξη ότι το μέγιστο αποτέλεσμα τους επιτεύχθηκε στη Βεγγάζη, την πρωτεύουσα της Κυρηναϊκής περιοχής της Λιβύης.

Ο πληθυσμός της Βεγγάζης είναι γνωστός ότι συγκεντρώνει ιδιαίτερα τις αντιδραστικές και ρατσιστικές ομάδες. Είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι κατά το χρόνο που εμφανίστηκαν οι γελοιογραφίες του Μωάμεθ το Σεπτέμβριο του 2005, σαλαφιστές επιτέθηκαν στο Προξενείο της Δανίας. Εφαρμόζοντας τη Σύμβαση της Βιέννης για τις διπλωματικές σχέσεις, η κυβέρνηση της Λιβύης του Μουαμάρ αλ-Καντάφι ανάπτυξε στρατεύματα για την προστασία της διπλωματικής αποστολής τότε υπό επίθεση. Η καταστολή της εξέγερσης οδήγησε σε πολυάριθμους θανάτους. Στη συνέχεια, η Δύση, που επιδίωκε να ανατρέψει το καθεστώς της Λιβύης, χρηματοδότησε σαλαφιστικές δημοσιεύσεις που κατηγορούσαν τον Καντάφι για την προστασία του δανέζικου προξενείου επειδή ήταν δήθεν πίσω από την επιχείρηση των γελοιογραφιών.

Στις 15 Φεβρουαρίου 2011, οι σαλαφιστές οργάνωσαν στη Βεγγάζη διαδήλωση για τον εορτασμό της σφαγής κατά την οποία ξέσπασαν πυροβολισμοί, ένα περιστατικό που σηματοδότησε την έναρξη της εξέγερσης στη Βεγγάζη, που άνοιξε το δρόμο για την επέμβαση του ΝΑΤΟ. Η λιβυκή αστυνομία συνέλαβε τότε τρία μέλη των ιταλικών Ειδικών Δυνάμεων τα οποία ομολόγησαν ότι πυροβολούσαν από στέγες ταυτόχρονα τους διαδηλωτές και την αστυνομία για να σπείρουν χάος και σύγχυση. Φυλακισμένοι σε όλη τη διάρκεια του πόλεμου που ακολούθησε, απελευθερώθηκαν όταν το ΝΑΤΟ κατέλαβε την πρωτεύουσα και τους έδιωξε λαθραία έξω από τη χώρα προς τη Μάλτα σε ένα μικρό αλιευτικό σκάφος επί του οποίου έτυχε να ήμουν και εγώ επιβάτης.

Αυτή τη φορά, η χειραγώγηση του πλήθους της Βεγγάζης από πράκτορες του Ισραήλ είχε ως στόχο τη δολοφονία του πρέσβη των ΗΠΑ, μια πράξη πολέμου, που δεν είχαμε ξαναδεί από τον ισραηλινό βομβαρδισμό του USS Liberty από την ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία και Πολεμικό Ναυτικό το 1967. Πρόκειται για την πρώτη δολοφονία ενός ενεργού πρέσβη από το 1979.
Η πράξη είναι ακόμη πιο τραγική, δεδομένου ότι σε μια χώρα όπου η σημερινή κεντρική κυβέρνηση είναι καθαρά ένα πλάσμα νομικής μορφής, ο πρέσβης των ΗΠΑ δεν ήταν απλώς διπλωμάτης, αλλά λειτουργούσε ως Κυβερνήτης, ως de facto αρχηγός του κράτους.

Θα πρέπει να τονιστεί ότι τις τελευταίες εβδομάδες, οι πιο υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί αξιωματικοί των ΗΠΑ βρίσκονται σε ανοιχτή σύγκρουση με την κυβέρνηση του Ισραήλ. Έχουν προβεί σε δηλώσεις που σηματοδοτούν την πρόθεσή τους να σταματήσουν τον κύκλο των πολέμων που άρχισαν μετά την 11η Σεπτεμβρίου (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη και Συρία) και οι οποίοι, υπό το φως των άτυπων συμφωνιών του 2001, θα επεκταθούν περαιτέρω (Σουδάν, Σομαλία και Ιράν). Η πρώτη προειδοποιητική βολή δόθηκε στο Αφγανιστάν, τον Αύγουστο 2012, όταν δύο πύραυλοι εκτοξεύτηκαν στο σταθμευμένο αεροπλάνο του Στρατηγού Martin Dempsey, επικεφαλής του αμερικανικού Γενικού Επιτελείου. Η δεύτερη προειδοποίηση κατέληξε να είναι ακόμη πιο βίαιη.

Αν, από την άλλη πλευρά, εξετάζοντας αύτη την υπόθεση από την άποψη της κοινωνικής ψυχολογίας, η κυκλοφορία της ταινίας και τα επακόλουθά της, φαίνεται να είναι μια κατά μέτωπο επίθεση στις πεποιθήσεις των μουσουλμάνων. Από αυτή την άποψη, είναι παρόμοιας φύσης με το επεισόδιο Pussy Riot που καταπάτησε την ελευθερία της θρησκευτικής πρακτικής μέσα στην Μητρόπολη του Χριστού Σωτήρος στη Μόσχα και τις παραστάσεις της πολλαπλούς εννοιολογικής πορνογραφίας που εφάρμοσε η ομάδα μετέπειτα. Πρόκειται για επιχειρήσεις που προσανατολίζονται να βιάσουν τις κοινωνίες που αντιστέκονται το σχέδιο της παγκόσμιας κυριαρχίας.

Στις δημοκρατικές και πολυπολιτισμικές κοινωνίες, το ιερό θεωρείται ότι ανήκει και εκφράζεται μέσα στην ιδιωτική σφαίρα. Αλλά ένας νέος συλλογικός χώρος του ιερού βρίσκεται στο στάδιο της επεξεργασίας.

Δυτικοευρωπαϊκές χώρες έχουν περάσει την «ιστορική μνήμη» με νόμους που μετέτρεψαν ένα ιστορικό γεγονός -η ναζιστική εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης- σε θρησκευτικό γεγονός: η «Σόα,Shoa» στην εβραϊκή ορολογία, ή το «Ολοκαύτωμα», όπως εκφράζεται στο ευαγγελικό χριστιανικό ιδίωμα.

Τα εγκλήματα των Ναζί αναδύθηκαν έτσι στο επίπεδο του ενός μοναδικού γεγονότος σε βάρος των θυμάτων των σφαγών άλλων, συμπεριλαμβανομένων και των άλλων θυμάτων των Ναζί.

Αμφισβητώντας κάποιος το δόγμα, ήτοι αυτή τη θρησκευτική ερμηνεία ιστορικών γεγονότων, υπόκειται σε ποινικές κυρώσεις, όπως ακριβώς τιμωρούταν η βλασφημία στο παρελθόν. Ομοίως, το 2001, οι ΗΠΑ, τα κράτη μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ορισμένοι σύμμαχοι τους, επέβαλαν με διατάγματα ότι το σύνολο των εθνικών πληθυσμών τους έπρεπε να τηρήσει ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των θυμάτων των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου. Η απόφαση αυτή συνοδευόταν από ιδεολογική ερμηνεία των αιτίων της σφαγής. Και στις δύο περιπτώσεις, επειδή έχουν σκοτωθεί, από τη μια Εβραίοι και, από την άλλη Αμερικάνοι, αυτό το γεγονός προσδίδει ένα ιδιαίτερο καθεστώς για αυτά τα θύματα ενώπιον των οποίων το υπόλοιπο της ανθρωπότητας πρέπει να προσκυνήσει γονατιστά.

Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο, τόσο η ισραηλινή όσο και η αμερικανική αντιπροσωπεία προσπάθησαν να διευρύνουν τον ιερό χώρο τους ακόμη περισσότερο με την επιβολή ενός λεπτού σιγή κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης, του γεγονότος με τη μεγαλύτερη τηλεοπτική παρακολούθηση στον κόσμο, αυτή τη φορά για λογαριασμό των ομήρων που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια των Αγόνων του Μονάχου το 1972. Τελικά, η πρόταση απορρίφθηκε, και η Ολυμπιακή Επιτροπή οργανώσε χωριστή τελετή. Αυτή είναι μόνο μια περαιτέρω ένδειξη της προσπάθειας να δημιουργηθεί μια συλλογική λειτουργία που νομιμοποιεί την παγκόσμια αυτοκρατορία.

Η ταινία Η Αθωότητα των Μουσουλμάνων εξυπηρετεί τόσο ως μέσο να φέρει την Ουάσιγκτον πίσω στη γραμμή τη στιγμή που μπορεί να αποχωρήσει από την σιωνιστική ημερήσια διάταξη όσο και ως μέσο για την περεταίρω συνέχιση της επίθεσης κατά της πίστης άλλων που ακόμα αντιστέκονται.

Πηγή