Φώκλαντ ή Μαλβίνες; Στόχος η ΑΟΖ και η Ανταρκτική!

γράφει ο Andre Maltais

Σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον όπου οι φυσικοί ενεργειακοί πόροι και τα τρόφιμα αρχίζουν να σπανίζουν και είναι αντικείμενο πολυπόθητης επιθυμίας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και των αναδυόμενων χωρών, η διαφορά για τις Νήσους Φώκλαντ μεταξύ της Αργεντινής και του Ηνωμένου Βασίλειου βρίσκεται στο σημείο να πάρει ανεξέλεγκτες διατάσεις.

Λαμβάνοντας υπόψη την πολύ κοντινή Ανταρκτική (το μεγαλύτερο απόθεμα νερού στον κόσμο), η διαφορά μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Αργεντινής αφορά πάνω από τρία εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας, η οποία συνιστά την μεγαλύτερη θαλασσινή διαμάχη του κόσμου.


Η σύγκρουση συνεχίζεται από το 1833, όταν εισέβαλε η Αγγλία στα νησιά και εκτόπισε βίαια τον αργεντινό πληθυσμό και τον αντικατάστησε με Βρετανούς και άλλους αποίκους από τις πολλές βρετανικές αποικίες.

Από τότε, η Αργεντινή δεν έπαψε ποτέ να διεκδικήσει την κυριαρχία πάνω στις Μαλβίνες που βρίσκονται μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα από τις ακτές της και που μετονομάστηκε σε Φώκλαντ από τις βρετανικές δυνάμεις κατοχής.

Το 1982, για να αποσπάσει την προσοχή από τα ειδεχθή εγκλήματά της, και, σύμφωνα με τον Βρετανό ιστορικό Eric Hobsbawm, ως απάντηση στις προκλήσεις από την πετρελαϊκή κοινοπραξία των νησιών, την Falkland Islands Company, η δικτατορία της Αργεντινής του Leopoldo Galtieri εισέβαλε στο αρχιπέλαγος, προκαλώντας έναν πόλεμο δύο μηνών που κέρδισε το Ηνωμένο Βασίλειο της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Από τότε, παρά ένα ψήφισμα του ΟΗΕ που προτρέπει τις δύο πλευρές για τη διευθέτηση της διαφοράς μέσω της διπλωματικής οδού, το Λονδίνο απάντησε πάντοτε με αλαζονική σιωπή στις αιτήσεις της Αργεντινής για διάλογο.

Και, παρά ενός περαιτέρω ψηφίσματος του ΟΗΕ που απαγορεύει το Ηνωμένο Βασίλειο να αξιοποιήσει τους πόρους του αρχιπελάγους (κυρίως τα ψάρια, τα φύκια και το πετρέλαιο), η βρετανική κυβέρνηση επιτρέπει, από το 2010, την εξερεύνηση και εξόρυξη του πετρελαίου από τις βρετανικές εταιρείες και πωλεί παράνομα άδειες αλιείας στα όμορα ύδατα του αρχιπελάγους.

Με σκέτη πρόκληση, το Λονδίνο διεξάγει, επίσης, στα Φώκλαντ στρατιωτικές ασκήσεις με εκτοξεύσεις πυραύλων, ενώ ένα πολεμικό πλοίο περιπολεί γύρω από τα νησιά που μετρούν σχεδόν τόσο στρατιωτικό προσωπικό, όσο και τους 3100 κατοίκους τους.

Όμως οι καιροί άλλαξαν πολύ, διότι το ζήτημα των Φώκλαντ ενδιαφέρει τώρα όλη τη Λατινική Αμερική στο δρόμο για την ολοκλήρωσης της. Αυτό τουλάχιστον έδειξε πρώτα η απόφαση της Ουρουγουάης και στη συνέχεια των χωρών της Mercosur (συμπεριλαμβανομένης της Βραζιλίας) και, τέλος, της Χιλής, να απαγορεύσει τους λιμένες τους σε σκάφη που φέρουν τη σημαία των Νήσων Φώκλαντ.

Αυτή η χειρονομία αλληλεγγύης είναι το αποτέλεσμα της επιστροφής στο προσκήνιο του ζητήματος των Φώκλαντ από την πρόεδρο Κριστίνα Φερνάντες, η οποία, από το 2007, επιμένει ακούραστα, σε όλα τα διεθνή φόρα να σέβεται το Ηνωμένο Βασίλειο τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών.

Εκτός από τη Mercosur, η UNASUR και η CELAC στηρίξουν με όλο το βάρος τους την διεκδίκηση για την οποία η Πρόεδρος Φερνάντες λέει ότι «δεν αποτελεί πλέον ζήτημα της Αργεντινής, αλλά είναι παγκόσμιο ζήτημα επειδή μας αφαιρούν πετρελαϊκούς και αλιευτικούς πόρους».

Και, κάτι περισσότερο, προσθέτει η πρόεδρος μιλώντας για το Ηνωμένο Βασίλειο, θα αρπάξουν τους πόρους όπου και να βρίσκονται επειδή, όταν κάποιος είναι μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του με ατιμωρησία να μην τηρήσει τους κανόνες του οργανισμού αυτού.

Από την πλευρά του, το Λονδίνο που επλήγη σκληρά από την οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση στην Ευρώπη, μείωσε πρόσφατα τον στρατιωτικό προϋπολογισμό κατά 8%, αλλά ο βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον δήλωσε ότι αυτή η μείωση δεν θα επηρεάσει την άμυνα των 16 υπερπόντιων εδαφών της χώρας του.

Μόλις πήρε η Mercosur μέτρα εναντίον των πλοίων των Φώκλαντ, ο πρέσβης του Ηνωμένου Βασιλείου στη Χιλή Jon Benjamin, κατηγόρησε τις χώρες της Λατινικής Αμερικής που συμμετέχουν σε αυτά για «οικονομικό μπλοκ» κατά των κατοίκων του αρχιπελάγους, επιχείρημα, μας θυμίζει ο Ghersi Ντιέγκο, του πρακτορείου ειδήσεων της Νότιας Αμερικής (APAS), το οποίο το Ηνωμένο Βασίλειο δεν εξέφρασε ποτέ για την πιο σοβαρή ποινική υπόθεση του εμπάργκο της Κούβας.

Ο Πρωθυπουργός Κάμερον, εν τω μεταξύ, κατηγορεί χωρίς γέλιο την Αργεντινή για αποικιοκρατία, αυτός που η χώρα του είναι απλά συνώνυμος της λέξης αποικιοκρατία!

Τέλος, η βρετανική κυβέρνηση επικαλείται την αυτοδιάθεση ενός μεταφερομένου πληθυσμού στα Φώκλαντ, που «θέλει να παραμείνει βρετανικός» και «έχει το δικαίωμα να καθορίζει το δικό του πολιτικό μέλλον». Εμείς ποτέ δεν θα διαπραγματευτούμε την κυριαρχία των Νησιών Φώκλαντ, αν οι κάτοικοι των νησιών δεν το θέλουν, επιβεβαιώνει ο Κάμερον.

Το επικοινωνιακό μηχάνημα κατασκευής ψευδών της Δύσης ξεκίνησε πάλι, γράφει ο David Garcia, επίσης του APAS. Αυτή τη φορά, είπε, προετοιμάζουν την παγκόσμια κοινή γνώμη να αποδεχθεί την πυρηνικοποίηση του Νότιου Ατλαντικού για να υπερασπιστούν τα «νόμιμα» συμφέροντα των Βρετανών στην περιοχή.

Ο Αργεντινός δημοσιογράφος δεν θα μπορούσε να μιλήσει καλυτέρα αφού, στις 31 Ιανουαρίου, το Λονδίνο ανήγγειλε την άφιξη ενός πολεμικού πλοίου τελευταίας τεχνολογίας στα Φώκλαντ, το HMS Dauntless, μετά την αποκάλυψη από τις βρετανικές εφημερίδες της ύπαρξης ενός σχεδίου άμυνας των Φώκλαντ που θα περιλαμβάνει επίσης την αποστολή ενός πυρηνικού υποβρυχίου στο αρχιπέλαγος.

Ούτε η Αργεντινή ούτε το Ηνωμένο Βασίλειο δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να χάσουν τα Φώκλαντ, αναλύει από την πλευρά του, ο ειδικός στα γεωπολιτικά της Νότιας Αμερικής Κάρλος Αλμπέρτο Pereyra Mele.

Η Αργεντινή χρειάζεται το πετρέλαιο στο αρχιπέλαγος, δεδομένου ότι, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία του 2009 της Γραμματείας της για την Ενέργεια, το 86,6% της ενέργειας που καταναλώνεται στη χώρα προέρχεται από το πετρέλαιο και το φυσικό αερίου, ενώ τα αποθέματα της Αργεντινής για αυτούς τους δύο πόρους θα εξαντληθούν σε αντίστοιχα εννέα και επτά χρόνια.

Ωστόσο, μεταξύ 2003 και 2010, η χρήση του πετρελαίου και των παραγώγων του αυξήθηκε κατά 37,3% ενώ εκείνη του φυσικού αερίου αυξήθηκε κατά 23%. Για να καλύψει το κενό, η Αργεντινή επταπλασίασε τις εισαγωγές καυσίμων οι οποίες πέρασαν από ετήσια αξία 549 εκατ. δολαρίων σε 4,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων.


Η ΑΟΖ των Φώκλαντ

Για τους Βρετανούς, οι Νήσοι Φώκλαντ, οι οποίοι περιλαμβάνουν τα Νότια Νησιά Σάντουιτς και τη Νότια Γεωργία, αποτελούν ένα τεράστιο θαλάσσιο χώρο 350 ναυτικών μιλιών, που διαθέτει μεγάλα πλούτη.

Λαμβάνοντας υπόψη την πολύ κοντινή Ανταρκτική (το μεγαλύτερο απόθεμα νερού στον κόσμο), η διαφορά μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Αργεντινής αφορά πάνω από τρία εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας, η οποία συνιστά, υποστηρίζει ο Pereyra Mele, την μεγαλύτερη θαλασσινή διαμάχη του κόσμου.

Η Ανταρκτική είναι η τελευταία ήπειρος στη γη που παραμένει παρθένα από οικονομική εκμετάλλευση και όπου, σύμφωνα με αρκετές επιστημονικές μελέτες, υπάρχουν πολλές πηγές ενέργειας που εξαντλούνται άλλου σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η Βρετανία, η οποία δεν διαθέτει πια περισσότερο πετρέλαιο στη Βόρεια Θάλασσα, έχει ήδη υποβάλει στα Ηνωμένα Έθνη εδαφικές διεκδικήσεις στην Ανταρκτική που εναποθέτονται σχεδόν με τις αξιώσεις της Αργεντινής και της Χιλής.

Εάν τα Νησιά Φώκλαντ είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα για τη Λατινική Αμερική, προσθέτει ο Mele Pereyra, είναι επίσης για τις πλούσιες χώρες, λόγω της μεγάλης στρατηγικής σημασίας τους, μεταξύ άλλων για τον έλεγχο ενός από τα σημεία συμφόρησης του παγκόσμιου εμπορίου: τα Στενά του Μαγγελάνου.

Επιπλέον, ως βάση υποστήριξης του ΝΑΤΟ και του Τέταρτου Αμερικανικού Στόλου που περιπολεί στον Νότιο Ατλαντικό, το αρχιπέλαγος συμμετέχει στην περικύκλωση της Νότιας Αμερικής από τις Ηνωμένες Πολιτείες, στρατηγικός σύμμαχος του Ηνωμένου Βασιλείου.

Δεν έχει νόημα, θρηνεί ο Ντιέγκο Ghersi, να πούμε ότι τα Φώκλαντ είναι ένα περιφερειακό ζήτημα της Λατινικής Αμερικής κατά του ιμπεριαλισμού, αν οι οργανώσεις που δημιουργήθηκαν από την Unasur «δεν λειτουργούν με τον επείγοντα χαρακτήρα που αρμόζει στην κατάσταση».

Στην περίπτωση των Φώκλαντ όπως και αλλού, συνεχίζει ο Ghersi, οι χώρες της Λατινικής Αμερικής στερούνται μιας ένοπλης δύναμης ταχείας επεμβάσεως με πραγματική αποτρεπτική αξία.
Να εμμένουμε στην παλιά αντίληψη των εθνικών ενόπλων δυνάμεων που εξαρτώνται από τον ξένο εξοπλισμό και χωρίς συντονιστικό σχεδιασμό είναι αντιπαραγωγικό και αντιστρατεύεται στα συμφέροντα της γενικής περιφερειακής ένωσης.

Πηγή

http://infognomonpolitics.blogspot.com