Crisis and Command + Bomb Power

John Yoo
Crisis and Command
Kaplan Publishing, 2010




Garry Wills
Bomb Power
The Penguin Press, 2010


Του Walter Isaacson
The New York Times


Ο Τζον Γιού γράφει στο «Crisis and Command» ότι όταν απειλείται η εθνική ασφάλεια τότε αναπόφευκτα αυξάνεται η εξουσία της εκτελεστικής εις βάρος της νομοθετικής εξουσίας. Στο «Bomb Power», ο Γκάρυ Ουίλς ουσιαστικά συμφωνεί, προσθέτοντας πως η εφεύρεση της ατομικής βόμβας αύξησε ακόμα περισσότερο την ισχύ του Λευκού Οίκου. Οι δύο συγγραφείς διαφωνούν όμως στο ότι ο Γιού εγκρίνει αυτή την τάση και την θεωρεί συμβατή με το Σύνταγμα ενώ ο Ουίλς βλέπει παραβίαση του Συντάγματος.

Η αντίθεση τους αυτή είναι φυσική μια και ο Γιού, καθηγητής σήμερα στο Μπέρκλι, εργάστηκε στο Υπουργείο Δικαιοσύνης επί προεδρίας Τζορτζ Μπους του νεότερου από όπου υπερασπίστηκε τη δυνατότητα του Προέδρου να εγκρίνει παράνομες παρακολουθήσεις και μεθόδους ανάκρισης. Ο Ουίλς από την άλλη ξεκίνησε την καριέρα του ως συντηρητικός αλλά άρχισε να κινείται προς τα αριστερά την δεκαετία του ’60 λόγω του πολέμου στο Βιετνάμ.



Ο Γιού ξεκινά το βιβλίο του από την εποχή που το νεοσύστατο Αμερικανικό κράτος δυσλειτουργούσε λόγω αδύνατων πολιτειακών κυβερνητών και μιας χαλαρής κεντρικής κυβέρνησης. Για αυτό, το 1787, ο Μάντισον πρότεινε η εκτελεστική να υπάγεται στη νομοθετική εξουσία ενώ ο Αλεξάντερ Χάμιλτον υποστήριξε πως θα έπρεπε να εκλέγεται ένας ισχυρός Πρόεδρος με ισόβια θητεία. Σύμφωνα με τον Γιού ο συμβιβασμός μεταξύ τους δημιούργησε μια πολύ ισχυρότερη εκτελεστική εξουσία από ότι νομίζουμε σήμερα μια και, για παράδειγμα, ο Πρόεδρος απέκτησε τον ουσιαστικό έλεγχο της εξωτερικής πολιτικής. Όσο για την απαραίτητη συμβολή και συναίνεση της Γερουσίας στις αποφάσεις του Προέδρου, αυτή σύμφωνα με τον Γιού διαβρώθηκε από τον Τζορτζ Ουάσινγκτον όταν ξεκίνησε την εκστρατεία εναντίον των αυτοχθόνων χωρίς την έγκριση του Κογκρέσου. Ο Μάντισον τότε έγινε έξω φρενών και επέμεινε δημόσια ότι το Κογκρέσο είναι αυτό που έχει το δικαίωμα να κηρύσσει πόλεμο. Για τον Γιού πάντως η προσπάθεια αυτή τη Μάντισον απέτυχε και ιστορικά επικράτησε η άποψη του Χάμιλτον, ξεκινώντας από την προεδρία του Άντριου Τζάκσον και συνεχίζοντας αργότερα με τους Αβραάμ Λίνκολν και Φρανκλίνο Ρούσβελτ.

Ο Ουίλς από την άλλη αφιερώνει το βιβλίο του στην αύξηση της προεδρικής ισχύoς μετά την εφεύρεση της ατομικής βόμβας. Η ατομική βόμβα άλλαξε τις Η.Π.Α. ριζικά, μετατρέποντας τις Η.Π.Α. σε ένα «κράτος εθνικής ασφαλείας» με ολόκληρους μυστικούς μηχανισμούς ελέγχου από την εκτελεστική εξουσία. Αυτή η «σιωπηρή επανάσταση» άρχισε όταν ο Τρούμαν απέκτησε πρώτη φορά τον έλεγχο του πυρηνικού οπλοστασίου. Αυτή η νέα κουλτούρα της μυστικοπάθειας επέτρεψε στην εκτελεστική εξουσία να ενεργεί χωρίς να ενημερώνει τον λαό και το Κογκρέσο στο όνομα της εθνικής ασφάλειας. Πολλά από τα επιχειρήματα του Ουίλς πάντως βρίσκουν τον Γιού σύμφωνο μια και όπως γράφει «καθώς οι Η.Π.Α. μπήκαν σε μια κατάσταση- σχεδόν μόνιμης- εκτάκτου ανάγκης, με αλλεπάλληλους πολέμους και αύξηση στις αμυντικές δαπάνες, οι εξουσίες φυσικά συγκεντρώθηκαν στα χέρια του Προέδρου».

Όμως Συνταγματικά το Κογκρέσο είναι αυτό που έχει την εξουσία να «κηρύξει» πόλεμο. Εδώ βρίσκεται και η ουσία της διαφωνίας των δύο συγγραφέων. Ένα από τα προσχέδια του Συντάγματος γράφει πως το Κογκρέσο έχει την εξουσία να «διεξάγει» («make») πόλεμο, αναφορά η οποία τροποποιήθηκε σε «κηρύξει» («declare»). Αν και δεν είναι ξεκάθαρο από τα επί μέρους έγγραφα ποια ακριβώς διαφοροποίηση είχε σκοπό αυτή η αλλαγή, ο Γιου θεωρεί πως μειώνουν σημαντικά τις εξουσίες του Κογκρέσου. Ο Ουίλς διαφωνεί, παραθέτει ιστορικές αναφορές της φράσης «κηρύττω τον πόλεμο» και υποστηρίζει πως ο Γιού παίζει με τις λέξεις.

Στην ουσία ο Ουίλς είναι κατά τη γνώμη μου πιο πειστικός. Αλλά αν οι ιδρυτές των Η.Π.Α. σκόπευαν να παραχωρήσουν στο Κογκρέσο την εξουσία να ξεκινά πολέμους, η ίδια η ιστορία ακολούθησε την ερμηνεία του Γιού. Το Κογκρέσο κήρυξε τον πόλεμο μόνο πέντε φορές στην ιστορία, πιο πρόσφατα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είτε συμφωνούμε είτε όχι με την εξουσία που συγκεντρώθηκε στο πρόσωπο του Προέδρου, το Κογκρέσο την έχει ήδη αποδεχθεί. Για αυτόν τον λόγο το βιβλίο του Ουίλς, αν και με καλύτερη επιχειρηματολογία από αυτό του Γιού, μοιάζει σαν να αντιμάχεται μάταια την ίδια την ιστορία.